Raf Yorumu: Gülçin Şahin (@harmony)

Uzun zamandır izlediğim en samimi filmlerden biri çünkü "bazen yanlış tren sizi doğru istasyonda indirir". Bir sefertasının rutin gidiş dönüşlerinden bu kadar estetetik keyif alacağımı ummazdım. Bu da sanatın gücü işte. Bu sefertası dikkatle algilanirsa çok önemli bir şey taşıyor.…devamıUzun zamandır izlediğim en samimi filmlerden biri çünkü "bazen yanlış tren sizi doğru istasyonda indirir". Bir sefertasının rutin gidiş dönüşlerinden bu kadar estetetik keyif alacağımı ummazdım. Bu da sanatın gücü işte. Bu sefertası dikkatle algilanirsa çok önemli bir şey taşıyor. Ayrıca iki insan arasındaki en önemli bağ ya da baglantisizligin sembolü olabiliyor. Varoluş karmaşası içerisinde sıkışıp kalmış iki insanın birbirleri sayesinde nefes alışlarını ve her birimiz için hikayelerimizi anlatacak, anılarımızı konuşacak tek bir kişinin varlığının bile, ne kadar mühim olduğunu tüm doğallığıyla izliyoruz. Yoğun nüfusun ve hayatta kalma mücadelesinin sıradan, monoton şekilde tekrar eden döngüsü içerisinde etrafımıza bakmayı ve canlı hissetmeyi nasıl unuttuğumuzu, aynı görünenin de, aynı görenin de durmadan değiştiğini, çok sade ve yerinde dokunuşlarla göstermiş yönetmen. Filmin birçok noktasında, güzel bir inatla şu mesaj veriliyor sanki: gördüğüne bir kere daha bak!. Yakından bak. Daha yakından bak. Bakmanın gördüğümüzü tamamen değiştireceğini ve adeta manayı nesneye bizim koyduğumuzu anlatıyor. Birgün, kahramanımız sürekli görüp durduğu sokak ressamının resimlerine daha yakından bakmaya karar verir. Daima aynı noktada, aynı resimleri yapan ressamın çizimlerine yaklaştıkça resimlerin değiştiğini fark eder. Çünkü yaklaşmak ve dahil olmak yani yaşama temas: detayları, incelikleri, derinliği, özgünlüğü barındırır. Elbette insanın bu mesafeyi kapatmak için de itici bir güce ihtiyacı vardır. O itici güç ise filmde sohbet etmek, hemhal olmaktır. Tek başına kalabilmek ve iletişim... Aslında resimlerin hepsi bambaşka. Aceleci ve yüzeysel, kapılmış ve koşturan adımları bakmak için yavaşlattığımızda görmeye de başlıyoruz. Kadın ve erkek arasındaki diyaloğun doğallığı, yemek üzerinden duyguların anlatımı... Eşi ölünce, kadına gelen açlık duygusu... Övgüler yetersiz kalıyor gerçekten. Mesela hasta yakını olan kadınların, onları kaybetme korkusunun arkasında hayatta yalnız kalma korkusu ve o eşler ölürse ne yapacaklarını bilememeleri ve hatta bu nedenle o insanların ölmelerine izin verememeleri öyle güzel anlatılmış ki... Film samimiyet ve yüzleşme dolu. İnsanın içiyle yüzleşmesi, kendisiyle, yalnız kalmaya olan korkusuyla yüzleşmesi... Oyunculukları gerçekten samimi ve doğal... Son zamanlarda izlediğim en güzel film. 9/10 Gülçin Şahin