Raf Yorumu: bunyamin (@meneritt)

O an için ben, kayıp bir ruh gibiydim. Zihin boşluğumda boğulmak üzereydim. Enkaz olmuştum. Birisi arkamdan gelmiş, seslenmiş, seslenmiş ama ben duymamıştım. Dokunmuş, dürtmüş ama ben hissetmemiştim. Önüme gelmiş, gözüme bakmıştı ama ben görmemiştim. Daldığım onca şeyden kopmamı sağlayan şey…devamıO an için ben, kayıp bir ruh gibiydim. Zihin boşluğumda boğulmak üzereydim. Enkaz olmuştum. Birisi arkamdan gelmiş, seslenmiş, seslenmiş ama ben duymamıştım. Dokunmuş, dürtmüş ama ben hissetmemiştim. Önüme gelmiş, gözüme bakmıştı ama ben görmemiştim. Daldığım onca şeyden kopmamı sağlayan şey tahmin edeceğiniz üzere Kardelen'in gelişi ve gelirken seslenişiydi. O farklıydı. O tek bir harf bile çıkarsa, tüm dikkatimi ona verirdim. Tüm düşüncelerimden sıyrılıp somut, canlı ve kanlı olan Kardelen'e bağlardım nefesimi. Sonra nefes alışverişlerim titrer, düşlerdim mutluluğun nokta nokta ilerleyişinin hazzını. Kardelen beni transtan çıkarmış ve böylelikle bana kimin seslendiğini de fark etmeme sebep olmuştu. Bana seslenen kişi, üniformalı, göbekli, bıyıklı bir peron görevlisiydi. O kadar duymamışım ki, yanıma gelip beni kolumdan tutup çekiştirmeye başlamıştı. . . . . . . Gördüğüm aileden bahsetmeye hiç niyetim yoktu. Özellikle ailenin babasının tıpatıp Kardelen'in babasına benzediğinden bahsetmemeliydim. Ben boşluğa düştüysem, Kardelen boşluğa kendini atardı. Gülümsedim ve boş bir bank gösterdim. Telepati kurduk birbirimizle. Banka geçtik ve elimizde arda kalan meyve sularımızı içmeye başladık. Uzun bir sessizlik sonrası, evlerimize dönüşümüz kaçınılmaz olmuştu. O gece ben uyuyamamıştım. Kardelen ise bence çok derin bir uykuya kendini kaptırmıştı. . . . . . Sabah olmuştu. Ben hala uyku uyuyamamıştım. İçimde kötü bir his vardı. O kadar emindim ki kötü bir şey olacağına durup dururken ağlamaya başladım. Nedensiz. Durup dururken ağlamıştım. Daha önce hiç nedensiz ağlayan birini görmemiştim. Ağlayanlar genellikle kötü bir olay sonrası ağlıyorlardı. Mutluluktan ağlayan da hiç görmemiştim. Ama en azından onların bir sebebi vardı. Benim sebebim yoktu. O kadar çok ağladım ve o kadar çok uykum vardı ki, kıpkırmızı olan gözlerimden sanki kızıl yaşlar akıyor gibiydi. Gözümün içinde harita çizen damarlardan sanki kanlar boşalıyor, yanaklarımdan boynuma, boynumdan köprücük kemiğime doğru bir rota çiziyor gibiydi. (Sizin de ağlarken gözünüzden kanlar boşalıyor mu?)