Raf Yorumu: tartle (@ipsofacto)

Çizim tarzını ve seslendirmesini görür görmez işte seni arıyordum deyip ani bir kararla konusunu okuyup açtığım bir film oldu kendileri. Fragmanına bakayım da hayal kırıklığı olmasın falan dedim kendimce. Açınca da bu sefer; birkaç saniyesini görünce "Daha fazla görürsem izlerken…devamıÇizim tarzını ve seslendirmesini görür görmez işte seni arıyordum deyip ani bir kararla konusunu okuyup açtığım bir film oldu kendileri. Fragmanına bakayım da hayal kırıklığı olmasın falan dedim kendimce. Açınca da bu sefer; birkaç saniyesini görünce "Daha fazla görürsem izlerken biliyor olurum" dedim. Böyle de kararlı bir insanım. Başladım izlemeye. Normalde orijinal dilde izlemeyi tercih edeceğim halde seslendirme öyle güzel geldi ki dublaj tercih etmek tadımı kaçırmak bir yana, keyif verdi. Hani o iki saniye açtığım fragman vardı ya, onun tek faydası; bir tesadüf Türkçesini duymam ile böyle izlememe vesile olmasıydı. Yıllar sonra kendi isteğimle bir filmde; dedim Nimona, seni böyle duymak istiyorum güzel bir iş var burada. Film hakkında çok büyük bir bilgim olmamasına rağmen görmemle hissiyatının ne tarz olacağını tahmin etmiştim. Beklediğim gibi de oldu ve işlediği konu ile birleşince şu-> 🥹 şekil bitirdim 284743 satır yazmaya başlamışken animasyonlardan bahsetmezsem ölürdüm. Animasyonlar öyle güzel yapılmıştı ki baş karakterlerimizden olan Nimona'nın hareketlerini gördüğümde dondurma gören çocuk gibi gülümsememek elimde değildi. Bu konuda takdir ettiğimi söylemem gerek. Tabi bu kısıma ait tepkilerim animasyon yapım aşamaları tarafından bakmamdan kaynaklı olabilir... Çoğu zaman gülüp, kimi zaman duygulandıran tatlı bir tarzı olan bir film. Yetişkinler için olduğu bilgisi de verildiğini belirtmek isterim. Bazı anlarda çok kısa bir süreliğine; daha basit bir konuyu işlemelerinden korksam da bu düşüncemi çok düşünemeden akışa daldım diyebilirim. Ya da çok büyük beklentiye girmeden izledim bir kaç şeyi de beklediğim ile uydu diye mi bilemeyeceğim... İşleniş şekli, duyguların yansıtılışı asıl olarak Nimona özelinde değinildiğinde kalbimi eritti diyebilirim. Nimonanın haberi yok bakıştık birbirimizle, hatta benim haberim yok, Nimona biliyordu beni... Öyle bir şeyler yaşandı aramızda. Konuya dönecek olursam: İnsanların bilmedikleri durumlara olan korku, öfke, dayanamama gibi durumlarını ve farklılıklara olan güvensizliğini, nefretini, korkusunu ve sonuçlarını içten bir yerlerden yansıtış şekilleri benim çok hoşuma gitti. Güldüren ama duygulandıran sahneleri, o düşündüren cümleleri seven yapınız varsa sevebileceğinizi düşünüyorum. En azından hepimizin farklı bir yanının olabildiği, kimi zaman da farklı yönlerimizi yaşatmaya devam edip kendimiz olma mücadelesi verirken bir yandan da aynılaştığımız, kimi zamansa yapayalnız hissettiğimiz şu dünyada; üzerine düşünülebilecek çerezlik bir film olacağını düşünüyorum. Bu filme de bu animasyon yakışırdı diyor ve bu kadar bahsettiğim Nimona'ya ait bir replik bırakıyorum... Spoiler olmaması için izlemediyseniz okumayın derim bu repliği. Ya da nasıl isterseniz: "Çocuklar... Küçük çocuklar... Kendilerine benzemeyenlerin kalbini deşerlerse kahraman olacaklarına inanarak büyüyorlar. Ama canavar olan benim öyle mi? Hangisi daha ürkütücü bilmem. Bu krallıktaki herkesin kalbimi deşmek istemesi mi? Yoksa bazen bunu yapmalarına izin vermek istemem mi?"