Raf Yorumu: bunyamin (@meneritt)

Öğle olmuştu. Dışarıya bakmak için cama çıktım. Yağan yağmurun bir sürü su birikintisi yaptığını gördüm. Kaldırım kenarlarına "Yalvarırım bırakma." dercesine yapışan çamurlar görünce ise çamurda koşturan çocukların ayak tabanlarını oraya temizlediklerini anlamam uzun surmemişti. Havadaki bulutlar Güneşin çıkışını yasaklamış, sanki…devamıÖğle olmuştu. Dışarıya bakmak için cama çıktım. Yağan yağmurun bir sürü su birikintisi yaptığını gördüm. Kaldırım kenarlarına "Yalvarırım bırakma." dercesine yapışan çamurlar görünce ise çamurda koşturan çocukların ayak tabanlarını oraya temizlediklerini anlamam uzun surmemişti. Havadaki bulutlar Güneşin çıkışını yasaklamış, sanki çok ayıp bir şey yapmış gibi muamele ediyorlardı. Pencereyi açtım, başımı dışarı çıkardım, derin bir nefes aldım. O kadar sertti ki oksijen, burnuma sağlam bir kroşe vurdu. Galiba sabahtan kalan son oksijeni denk getirmiştim kendime. Kendimi şanssız olarak tanımladım. "Bugünüm iyi geçmeyecek." cümlesi, sadece bugünlük benim mottom olmuştu. Kendimi bu moda soktum. "Hepsi bulutların suçuydu. Neden Güneşin önünü kapattınız ki? Siz eğer Güneşin önünü kapatmasaydınız, ışığı gözüme vuracaktı. Ben uyanacaktım. Sabahla da papaz olmayacaktım. Onun oksijeniyle de. Sonra kendime kahır aşılamayacaktım. Mutlu birgün geçirecektim. Kardelen'le görüşecektim. Sohbet edecektik, oyun oynayacaktık. Şu an onunla da görüşmeyeceğim. Çünkü keyfim yok. Hepsi sizin yüzünüzden! " Bir an kendimi pencereye yakın bir konumda bağırarak konuşuyor şekilde gördüm. Kendime geldiğim zaman ilk işim ağzımı ellerimle kapatmak oldu. Hemen sustum. Gözlerim şaşkınlık derecesinde açılmıştı. Şok olmuştum, "Ben nasıl böyle bir şey yaparım? " diye sorgulamaya başlamıştım zihnimden. Hala ağzım kapalıydı. Pencereden geri geri yürüyerek uzaklaştım. Topuğumun ne zaman kanepeye değeceğini, ne zaman çömeleceğimi ve kanepeye oturacağımı biliyordum. Dürtüsel yaşandı her şey. Bağırdığım andan kanepeye oturduğum ana kadar. Dürtülerime hakim olamıyordum şu an. Tekrar kanepeye uzandım, ellerimi bacaklarımın arasında kavuşturdum. Soluma döndüm ve bacaklarımı karnıma çektim. O an ben yeni doğmuş gibiydim, aynı zamanda ölmüş gibiydim de. Gözlerim kapandı, sanki ruhumu ebediyete teslim edecek gibi kapandı ama. Çok uyudum, uzunca uyudum. Akşama hakaret ettim, geceyi görmezden geldim. Sabahın alnına bir öpücük kondurup, kulağına papatya yerleştirdim. (Sabahı görmezden geldiğiniz oldu mu hiç?) (Tren yazıları 1)