Raf Yorumu: marulzel (@marulzell)

Heiran Hayal et, dünyaya daha dün geldin, küçücük bir bebeksin. Kırmızı yanakların var, ellerini sıkıyorsun ve kundağının içinde ağlıyorsun. Annenin sıcaklığını arıyorsun ve aç olduğun için ağzını büküp duruyorsun. Çok miniksin ve bütün savaşlardan, kötülüklerden habersizsin. Ama sana çok üzücü…devamıHeiran Hayal et, dünyaya daha dün geldin, küçücük bir bebeksin. Kırmızı yanakların var, ellerini sıkıyorsun ve kundağının içinde ağlıyorsun. Annenin sıcaklığını arıyorsun ve aç olduğun için ağzını büküp duruyorsun. Çok miniksin ve bütün savaşlardan, kötülüklerden habersizsin. Ama sana çok üzücü bir haberim var güzel bebek. Sen bir Afgan olarak dünyaya geldin. Savaşın soluklarıyla sefalet içinde yaşayan Afgan bir aileye doğdun. Korkma, canın acımayacak. Sadece daha büyümeden mesela beş yaşındayken annenin gözlerinin önünde kafasının koptuğunu göreceksin. Ya da arkadaşlarınla oynarken birden arkadaşlarından biri az önce yaşıyorken şimdi ölmüş olacak. Korkma, canın acımayacak. İleride mülteci kamplarına götürecekler seni, daha savaşın s sini bile öğrenmeden kamplarda binlerce insanla birlikte kümes gibi yerlere sıkıştırılacaksın. İnsan gibi davranmayacaklar sana güzel bebeğim. Çünkü sen bir Afgan olarak dünyaya geldin. Savaştan ve ölümden kendini kurtarmak için başka ülkelere gitmek isteyeceksin ama seni denizlerde öldürecekler güzel bebeğim. Korkma, canın acımayacak. Gittiğin ülkeye varsan bile başka mültecilerin çokluğu yüzünden o ülkede aşağılanacaksın. İsminle, renginle, dilinle, kıyafetinle dalga geçecekler. Bir kızı seveceksin, çok içten seveceksin belki de çünkü sende herkes gibi sevmek istiyorsun ama Afgan olduğun için senin yüzüne bile bakmayacaklar. Çünkü sen Afgan olarak dünyaya geldin bebeğim. Annenin ölümünü gördün, ağır yaralandın, evinin yıkıldığını gördün, aşağılanmalara maruz kaldın, kaçtın.. Ama kimse seni hayat hakkında bu kadar mücadeleci ve direniş dolu olduğun için tebrik etmiyor. Senin tek derdin yaşamaktı. Kimse senin acılarını fark etmiyor güzel bebeğim. Çünkü sen dünyaya Afgan olarak geldin. Senin tek suçun bu. Savaşı sen başlatmadın, yoksulluğu sen çıkarmadın ama sen Afgan bir aileye doğdun. Korkma, canın acımayacak, çünkü seni defalarca öldürdüler. Film, İran'daki bir ailenin güzel ve okuyan kızı ile Afgan bir adam arasındaki sevgiyi konu alıyor. Film boyunca adamın Afgan olduğunu o kadar net hissettim ki, çaresizliği boğazımda hissedebiliyordum. Tıpkı ülkemizdeki Suriyeliler gibi, şuan katledilen filistinliler gibi. Senin suçun ortadoğu da doğmaktı. Aslında filmi bu başrol ikilinin aşkı açısından ele alırsak, farklı noktalara değinmeliyim. Çünkü mahi denilen başrol iranlı kızımız, bence sağlıklı bir sevgiye sahip değildi. Yani o kadar zorluğa rağmen yine de adamı hep seçti. Ve dedim ki, gerçekten aşk böyle bir şey mi? Gözün kapalı onun arkasından gitmek mi? Ya da kız, saplantılı mı? Çünkü son sahnelerde çocuğunu bile tam düşünmeden adamı aramak için yollara düştü. Veya eleştirel düşünme hocamızın dediği gibi, kavramlarımız değişti. Eskiden aşk demek, gözü kapalı sevdiğinin arkasından gitmek ve kendini ona bırakmaktı. Bu aşk da, ben yokum sen de yoksun. Sadece biz varız. Ve bu aslında ölümüne bir aşk. Ama şuanki aşk tanımımıza bakarsak, karşılıklı saygı sevgi ve ikimizin de ayrı ayrı bireyler olarak bir ilişki kurduğu olgu. Yani şuanki aşk kavramımız, daha çok benmerkezcilikten yola çıkıp birlikteliğe ulaşıyor. Ama filmdeki ve genellikle eskilerin anlayışı biz olmaktır. Sonradan biz büyür büyür ve ikimizi de içine alır. Bu biraz daimonik taraflarımızla ilişkili. Çok dürtüsel ve sınırsız bağlanma. Hepinize sorsam çoğunuz "sağlıksız, tavsiye edilmez" diyecek. Çünkü öyle zaten. Ama bizler de daimoniğimizin peşinden gitmeyi kaybediyoruz bireyselliğe vurgu yaparken. Daimonik içinde çok uluslu bir arzu barındırıyor çünkü. Ve biz arzumuzu gün geçtikçe köreltip bunu daha insani ilişkilere koymaya çalışıyoruz. Yani tartışılır bu muhabbet daha da, toparlamak gerekirse iki farklı kültürden gelen ve birleşmelerinin zorlu olduğu iki insanın ilişkisini ; toplumun ve ailelerin bu ilişkiye bakışını, ilişkinin kişileri nasıl daimonikleri doğrultusunda değiştirdiğini anlatıyor. Düşük kalitede izlediğim için gözlerim izlerken biraz kör olmuş olabilir ama sevdim. Kıza bazen çok gıcık oldum, bazen de onu gerçekten anlamaya çalıştım. Farklı bir hikaye. Çok abartmadan izleyin. Ayrıca bu aralar malum kanayan yaram Filistin olduğu için şuraya bir şiir bırakıyorum, vakit varsa okuyabilirsiniz, yorum yapabilirsiniz. Sağlıcakla. Bardağımdaki Kan Serin yalnızlık uğuldayacak kalabalıkta Benim kalabalığım yetişecekti oysa Ama kıydılar devrim şarkılarıma Üzgün kaldı coşkumun baharı Yarına selamımı söyle Bugünü kaybetsem de o benim olacak Hiç acımam yok bakışlara Üstüne basa basa çıkacağım bayrağımla Çift kubbe ufuklarda sarıya çalınca Ölümün zerafeti ile karşılayacağım seni Hiçbir şey bu kadar keskin ve güzel değil Bardağıma yaşımı doldurdum On bir yaşımdan taştı sular Kan rengini alıyor su taştıkça Ben filistin de öldüm çünkü Gazanın sokaklarındaydım güzelliğimi saçarken Umursanmadı haksız yere ölümüm Ölümümün sebebini soranların bardağı kırıldı On bir yaşında daha hayatın sabahındayken Adice bedenim parçalandığı için Mavi yasaklanmalı dünyaya Göğü görmeye herkesin hakkı olmamalı Yaşım bardaktan dökülüp yerine kan koyduklarında Gördüğünden içtiğine kadar ahım var Gördüğün her mavi de yangınım var Diri diri yakıldım Eteklerime cesetler bulaştı Ekim kasımla oynaşırken tepelerde Kurşun sesiyle zamanı delip geçtim Saatler benimle yaralandı Açık bir pencere bıraktım zamanın koynunda Yakılmama karşı çıkan şu üç beş kişi Tarihi yarıp kavuşabilir bana Bütün güzelliğimle ölüyüm Ama gelip cansız bedenime dokunabilirsin Bardağımdaki kanı dünyanın üzerine dökebilirsin Gel ve mavileri boya kanımla Elif TURCAN