Raf Yorumu: kittokatto (@kittokatto)

Tarih, kafamda bir türlü tam olarak yerini bulamamış bir olgudur. Bir zaman gelip de kemiklerimiz toprakla bütün olduğunda bizlerin de tarih olacağını, tanık olduğumuz olayların derslerde anlatılacağını kabullenmek zor geliyor. Çünkü geçmişte yaşananları bir masal ve vuku bulan olayların başrollerini…devamıTarih, kafamda bir türlü tam olarak yerini bulamamış bir olgudur. Bir zaman gelip de kemiklerimiz toprakla bütün olduğunda bizlerin de tarih olacağını, tanık olduğumuz olayların derslerde anlatılacağını kabullenmek zor geliyor. Çünkü geçmişte yaşananları bir masal ve vuku bulan olayların başrollerini kitap kahramanlarıymış gibi tahayyül ediyor zihnim. Onların da bir zamanlar benim gibi güldüğünü, ağladığını, belki benim aklıma takılan şeylerin onların da aklına takıldığını fark ettiğimde şaşırıyorum. Konu, Peygamber Efendimiz (s.a.v.)'in hayatına ve İslam tarihine geldiğinde de aynı dar bakış beni buluyordu. Peygamber Efendimiz (s.a.v.)'in hayatını defalarca okumama rağmen onun da bir insan olduğunu, üzüldüğünü, kırıldığını, içerlediğini, hatta bazen pes ettiğini bir türlü içselleştirememiştim. İslami Tebliğin Mekke Dönemi ve İşkence kitabında, günümüzle kıyaslayarak verilen örnekler sanki zihnimdeki bir örtüyü kaldırdı. İşte o örtü kalktığında gerçekten o dönem işkenceye maruz bırakılan tüm Müslümanların sabrını anladım. Benim için artık bu asırlar öncesinden gelen ve sözde kalan bir sabır değil. Şu anda da ikinci elden şahit olduğumuz bir teslimiyet ve sabır bu. Geçmiş ve şimdi iç içe, birlikte. Geçmişte çekilen eziyetler ve ölen insanlar gerçekti. Şimdi de gerçek. "Allah yolunda öldürülmüş olanlar için 'ölüler' demeyin. Bilakis onlar diridirler. Fakat siz iyice anlayamazsınız." (Bakara, 154.) Ebu Cehiller her zaman vardı. Ancak ölüm pahasına açıktan Kur'an okuyacak gözü pek Abdullah İbn Mes'udlar da vardı ve var olacaktır inşallah. Allah bizleri cesur ve sabredenlerden eylesin. "Müslümanlar sabrediyorlardı; fakat bu sabretme, pasif olma anlamında değildi. Başta Hz. Peygamber (s.a.s) olduğu halde, bütün Müslümanlar İslam'ı sözlü olarak tebliğe devam ediyorlardı. İşkence yapılıyor veya hakaret ediliyor diye, hiçbiri kendi davasını yaymaktan geri kalmıyordu. Bu dönemde sabır, tebliğ esnasındaki saldırılara karşı mukabele değil, sabırla müdafaa demekti. Yoksa 'dayak yiyeceğim', 'hapse atılacağım', 'kızgın kumlara yatırılacağım', 'hor ve hakir görüleceğim' diye İslam'ı yaymaktan, tebliğden vazgeçmek değildi. Her halükarda tebliğe devam edilecek ve fakat bu tebliğ esnasında dayak, işkence, hapis, hakaret görülürse sabredilecekti. Zaten bu sabırdan maksat, pasifize olmak olsaydı, bu dava orda biterdi, devam edemezdi. Tıpkı yatağında akmağa mecbur olan nehrin, kayalara çarpa çarpa ilerlemesi gibiydi bu tebliğ..."