Raf Yorumu: Kitap Katili Güncesi (@kitapkatili)

Okumakta çok zorlandım. Yazar atom bombasının atılış anını, sonrasında yaşananları birinci ağızdan yaşamış ve anlatmış. Her okuduğum sayfada göğsüm sıkıştı, gözüm doldu. Dehşet verici bir olay. İnanılmaz etkilendim. Okurken sürekli kendimi bıraksam dakikalarca ağlarmışım gibi hissettim. Savaşın, atom bombasının yıkıcı…devamıOkumakta çok zorlandım. Yazar atom bombasının atılış anını, sonrasında yaşananları birinci ağızdan yaşamış ve anlatmış. Her okuduğum sayfada göğsüm sıkıştı, gözüm doldu. Dehşet verici bir olay. İnanılmaz etkilendim. Okurken sürekli kendimi bıraksam dakikalarca ağlarmışım gibi hissettim. Savaşın, atom bombasının yıkıcı etkilerini; dokunduğu hayatları bir nebze olsun hissetmemi sağladı. Birkaç saat içinde bitirdim. Çok bir şey yazamıyorum bile. Böyle bir vahşete ne yazayım... "Bilimin zaferi, vatanımın yenilgisiydi. Fizikçilerin sevinci, Japonların kederiydi. Karmaşık duygular yüreğimi yakarken atom bombasıyla kavrulan, sefil durumdaki topraklarda dolandım." "Alevlenen taze merak; ıssızlaşmış, harabeye dönmüş ve kavrulmuş topraklardan fışkırırcasına yükseliyordu." "Değerli yaşamların böyle basit bir muamele görerek defnedilmesi uygun muydu? Mezar taşı olarak bir taba parçasına kalemle küçük harflerle adlarını ve ölüm tarihlerini yazıp koyduk. Mezarları süsleyecek çiçeklerimiz yoktu." "Bizler, evleri yanan, yurtları yakılan ve yaşadığı yeri, giyeceği kıyafetleri, kendisiyle ilgilenecek yakınlarını kaybetmiş kişilerdik." "Deney aletlerimiz ya da muayene ekipmanlarımız yoktu. Kâğıdımız yoktu. Kalemlerimizi de kaybetmiştik. Kamış yapraklarından örülmüş bir alışveriş sepetinin içinde yalnızca zar zor bulduğumuz neşter, cımbız, dikiş iğnesi, az miktarda dezenfektan ve bandaj malzemesi bulunuyordu. Bütün bunlara rağmen bir beyne, gözlere ve ellere sahiptik. Bizler bunlarla kazanacaktık." "Gerçek savaş acımasızdır. Savaş edebiyatı sırtüstü uzanıp okurken güzel ve kahramanca gelir." "Hiçbir şeye sahip olmamak Yine de her şeye sahip olmak," '"Dong, dong, dong!' Berrak ses barışı kutsuyor ve yayıyordu. Felaketten beri uzun süredir çalınması yasaklanan çanlar. Dilerim bir daha asla çalmayı kesmezler. Dünyanın son gününün sabahına kadar barışın sesini yayarlar. Çanlar bir kez daha, 'Dong! Dong! Dong!' diye çaldı. İnsanlar! Savaşmayı düşünmeyin. Atom bombası denen şeyin varlığı şey değildir. sebebiyle, savaşlar intihar eyleminden başka bir Atom bölgesinde ağlayan Urakami'nin insanları dünyaya haykırıyor: Savaşı durdurun! Birbirinizi sevin buyruğuna göre karşılıklı anlaşın. Urakami halkı küllerin içinde eğilip saygıyla Tanrı'ya dua ediyor. Dilerim Urakami'ye yapılan son olur ve burası dünyanın son atom bölgesi olarak kalmaya devam eder. Çanlar hâlâ çalıyor."