Raf Yorumu: eiivitsi (@eiivitsi)

Spoiler içeriyor Bir ailede yetişkin olmayı becerememiş ebeveyn olunca o ailede, ana-baba dışında hiç kimse çocuk olamıyor. Kendini, kardeşlerini ve hatta -asla büyümeyecek olan- ebeveynini büyütmek, yeri gelince avutmak zorunda kalıyor çocuklar -özellikle büyükler. Yıllar geçtikte açılan yaralar git gide derinleşiyor, ebeveyni…devamıBir ailede yetişkin olmayı becerememiş ebeveyn olunca o ailede, ana-baba dışında hiç kimse çocuk olamıyor. Kendini, kardeşlerini ve hatta -asla büyümeyecek olan- ebeveynini büyütmek, yeri gelince avutmak zorunda kalıyor çocuklar -özellikle büyükler. Yıllar geçtikte açılan yaralar git gide derinleşiyor, ebeveyni tarafından sevilmek ve onaylanmak için onun duygusal/fiziksel yüklerini omuzlayan çocuklar büyüyor ve yıllarca içinde bulundukları ilişkinin aslında ne sevgi ne saygı ne de şefkat barındırdığını, yaptıkları onca fedakarlıktan sonra onlara dönülüp bir teşekkür, ufak bir tebessüm bile edilmediğini derin bir acıyla fark ediyorlar. Ve bu farkındalığın yaşanması için çoğu zaman koca bir gençlik elden avuçtan gidiyor. Sonra da, acıyı yüreklerinin en derininde hissetmeleri gereken bir an'ı, yüzlerinde hafif bir tebessümle karşılıyorlar. Fazlasıyla hayatın içinden, fazlasıyla gerçek bir hikâye. Bir arada yaşamanın getirdiği o sınırsızlık ve her şeyi sineye çekiş; kendisini ailesi için paralayan kız evladın, evde herhangi bir işlevi olmasa bile -hatta zararı dokunsa bile- asla bir erkek evlat kadar değerli olamaması; uzakta yaşayıp etliye sütlüye karışmayan evladın sevilirken anne babasının her yükünü sırtlayan evladın, neredeyse ayaklarına değen taştan sorumlu tutularak sevilmemesi; kök ailesinden kopamayan yarım akıllı bir babanın, yeni ailesi üzerinde hiç sorumluluk hissetmemesi ve kök ailesinde yaşadığı sorunları eşine ve çocuklarına atfederek ve onları suçlayarak kurduğu ailenin hayatını cehenneme çevirmesi; "kocasını oğullarına, oğullarını kızına tercih eden" ve en az evin babası kadar yarım akıllı olan bir anne ve bu evlerden ırak iki yarım akıllının birleşip bir akıl edemeyerek çocuklarını mânen ve maddeten, içlerinde asla kapatamayacakları bir boşlukla hep yarım bırakmaları... la havle ve la guvvete illa billah... Bıraksaydın da bazı problemleri de başka bir yönetmen çekseydi, biz de izlerken biraz rahat bi' nefes alıp bi' "huh" deseydik be adam be. Ama bunlar bir paket gibi olur hep zaten. Birinin olduğu yerde öbürsüleri olmazsa olmaz, sen de haklısın. "Sendeki bu güç hevesi bizim ağzımıza s*çtı!" repliğiyle özetlenebilir gibi geldi bana film.