Raf Yorumu: Pluviophile☔️ (@pluviophile01)

Herkesin zihninde bir anı mahzeni vardır. Anılarının mahzeni. Ben de açıyorum kilidini. Bir hikaye kitabı geçiyor elime. Yarım kalmış bir bahar hikayesi. Tamamlanmayı bekliyor yıllardır, belki asırlardır. Hikayenin son cümlesini yazdığını zanneden yazar aslında daha başlangıç yaptığının farkında bile değildi…devamıHerkesin zihninde bir anı mahzeni vardır. Anılarının mahzeni. Ben de açıyorum kilidini. Bir hikaye kitabı geçiyor elime. Yarım kalmış bir bahar hikayesi. Tamamlanmayı bekliyor yıllardır, belki asırlardır. Hikayenin son cümlesini yazdığını zanneden yazar aslında daha başlangıç yaptığının farkında bile değildi belli ki. Hikayenin en can alıcı kısmında gözlerim buğulanıyor, damlalar dökülüyor sayfalara dökülüyor da yazılar bulanıyor birbirine. Kahramanı terk etmiş bir hikaye elden ele dolaşıyor, dolaşıyor da bir sahip çıkanı bulunmuyor. Kaçmış olmalı baş rol. Niye (?) diye tırmalıyorum aklımı. Niye kaçar insan en sağlam olunması gereken anda? Anlaşılmıyor mu hakikat? Anlamak için yetersizdi belki vicdanlar. Sahi anlamak için pare pare olmuş ciğer gerekti değil mi? Bizse vicdanımızı son açık artırmada satışa sunmuştuk çoktan. Tahterevallinin iki ucuna yerleştirdiklerimiz arasında gaye-i hayal en hafif taraf mıydı yoksa? Ondan mıydı rahmet yağmurlarından kaçış.. Yağmur damlaları rahmet ufkundan dökülen merhamet katreleri olarak inerken ufkumuza, biz çalı çırpının ardında saklanıyoruz bilinçsizce. Çünkü aklımızı, bilincimizi camdan bir kutuya kitleyip evimizin en güzel köşesinde sergilemeye koyulduk misafirlerimize. İmrenmeli, takdir etmeliydi herkes zekamızı. Alkışlanmaktı sanki kalbimizin ilacı. Günden güne ışığının kısıldığını bilmiyorduk. Karanlıkta kalan kalbimiz, kasvet çamurlarında boğuluyordu. Vicdanımız ve sadakatimizse sessiz çığlıklar arasında kalakalmıştı. Elimdeki hikayeyi tamamlamak isteyen, meşakkatli bu yolu seçen sayısı belirsiz yiğit var biliyorum. Karanlığın ortasında ışığı baharı getirmek isteyen, çırpınanlar… Şimdi haddime düşmeyerek gel diyebiliyorum sadece; gel karanlıkta kalmasın, kalbimiz ışığı sönmesin vicdanlarımızın. Sessiz çığlıklarda boğulmasın yüreğimiz. Bizim halimiz sevgili dostumun da dediği gibi 'İnsanın bu yaptığı kıyamet koparken oyuncak oynamaya benzer.' Gel kaçmayalım rahmet yağmurlarından. Tüm kelamların üstünde olan kitabımızda da söylendiği gibi ''Kalplar ancak ALLAH'ı anmakla mütmain olur.'' (Rad suresi 28.Ayet )