Raf Yorumu: 💤eynep (@zeyzerella)

“Kediyi yaşam boyu besle, seni bir günde bırakır; köpeği bir gün besle, sana yaşam boyu bağlı kalır. Sen kedi oldun, bense köpek. “ Hiçbir arkadaşımın beni derinliklerime kadar tanımayacak, tanıyamayacak ve tanımamış olmasının verdiği üzüntü var üzerimde şu an. Tarifi…devamı“Kediyi yaşam boyu besle, seni bir günde bırakır; köpeği bir gün besle, sana yaşam boyu bağlı kalır. Sen kedi oldun, bense köpek. “ Hiçbir arkadaşımın beni derinliklerime kadar tanımayacak, tanıyamayacak ve tanımamış olmasının verdiği üzüntü var üzerimde şu an. Tarifi olmayan, dile getirilemeyen, yalnız ve sessizleşmiş acıların içinde kaybolup normal insanlar gibi yaşama hakkı elinden alınmış insanlara bakıyorum. Bazen aynaya bazense mezarlıklara. Ve şu düşünceler kurcalıyor beynimi: İntihar bu kadar bencilce olmasaydı şu an aramızdan kaç kişi hâlâ hayattaydı? Kaç kişi, şu sahte hayatlarını devam ettirme isteklerini gerçekten öne sürebilirdi bu soruya karşılık? Yazarın üslubu, duyguları dile getiriş biçimi, anlattıkları, betimlemeleri, ölümü, yaşamı ve kitabın içine yazdığı her şey, her detayı öyle güzeldi ki. Gece yarısı okuma yapmama rağmen bir saniye gözümü kapattırmadı. Bir insanın kendini bu denli tanıyacak bir insanı bulamamasına karşılık kendini kurguladığı insana anlattırması, kendini kaleme alması ve en sonunda da istediği biçimde öldürmesi.. Yazarın, kitabı yazdıktan kısa bir süre sonra intihar etmesi bu detayı daha da anlamlı kıldı benim için. Ve okurken intihar etmeyi kafaya koymuş bir insanın yaşamını apaçık gözler önüne sermesi hoşuma gitti, bu hayatı bilmeyi sevdim okurken. Birkaç defa tekrarladım bazı satırları. Tekrarladıkça her okuyuşumda farklı anlamlar çıkarmama olanak sağladığını fark ettim. Bu farkındalık, kitabı okuyor olmamın getirdiği rastlantısal durumumun farkındalığından daha çok hoşuma gitti. Velhasıl kelam kitabın geneli hoştu. İntiharın ya da ölümün güzellemesini yapmamıştı oysaki. Sadece acımı paylaşabildiğim için hoşuma gitmişti. Acılar bazen bireysel olsa da insanların genelinde ortak olan tek bir acı vardır ve tarif edilmese bile bilinir. İşte yazarımızda bu acıyı tarif etmek için kalemini çok doğru yerlere değdirmiş, o da önceden biliyormuş o kalemiyle gezindiği yerleri. - keşke intihar bu kadar bencilce olmasaydı- Mutluluk önümde gider Üzüntü beni izler ölüm beni bekler 9/10