Raf Yorumu: Mehmet (@memoliiy)

Kaleme Aldıklarım... Hayatın yalnızlığı, kalemin tatsızlığı... Garip hissediyorum kendimi. İçimde yaşattığım şeylerin burukluğundan mıdır bilmiyorum. Bazen çocukluğumu özlüyorum, safsatalarla geçen yıllarımın bu denli film şeridi gibi gözlerimin önünden geçmesine hala alışamadım. Gözleri özler, sesleri dinler oldum. Ne bir varoluş sancısı…devamıKaleme Aldıklarım... Hayatın yalnızlığı, kalemin tatsızlığı... Garip hissediyorum kendimi. İçimde yaşattığım şeylerin burukluğundan mıdır bilmiyorum. Bazen çocukluğumu özlüyorum, safsatalarla geçen yıllarımın bu denli film şeridi gibi gözlerimin önünden geçmesine hala alışamadım. Gözleri özler, sesleri dinler oldum. Ne bir varoluş sancısı ne de amaç kaldı damarlarımda. Her şeye özlem duyar oldum. Hayatıma dair ne varsa kuruşla değer biçer gördüm kendimi. Kendimi mi bulamadım, bulduğum şeyi mi kaybettim bilmiyorum. Belki de biliyorum ama cevabın ağırlığını tartamıyorum. Zira yaş almak istemiyorum daha fazla. Elimde olmayan şeylerin beni beklemesinden çekinir oldum. Gökyüzüne her baktığımda ne hissedeceğime, ne diyeceğime, neye bakacağıma şaşar oldum. Tevazu sahibi bir birey sanırdım kendimi, öyleymiş de galiba yeni öğrendim. Belki de sandığımdan da iyiyimdir, bir tutam inanmam gerekiyordur kendime. İnancım var mı muallak... Kaleme kağıda sığınmaya utanıyorum artık. Yaz, yaz, yaz ama nereye kadar be adam? Ne geçecek eline? Üç kuruşa karnın mı doyacak? Kaybettiklerine ağıt mı yakacaksın? Ne önemi var ki yazmanın. Ne içini ferahlatıyor, ne geri getiriyor, ne de amaç sağlıyor. Zaman aldıkça değer atfedilen şeylerin bu denli küçülmesini anlayamaz oldum. Pek ses etmedim, alıştım galiba. Bir şeyler oluyor ama artık önemsiz bu naçizane hayatımda. Bir tutam suyum kalsa, bir amaç uğruna içemeyeceğim galiba. Tekdüze nefes al ve ver. İki satır oku, nefes al ve ver. Bir tutam saça hasret kalmanın vebali sandığımdan da ağırmış galiba. Ya da kendimi büyüttüm dünyanın fani hayatında. İki türlü de mutluyum ama. En azından hayatım var birisinin İki dudağı arasında. Ne ona inanıyorum, ne de ondan vazgeçiyorum. Garip bir ilişki var aramızda. Var ki duyuyor, var ki biliyor galiba. Hani der ya bana: 'yürü ya kulum bu yolda', işte öyle bir yol, öyle bir rota... "Vay ki gençtim, ölümle paslanmış buldum sesimi..." Son olarak, sevdiğim bir şiir ile bitirmek istiyorum yazımı. "Aynalar, bakmayın yüzüme dik dik; İşte yakalandık, kelepçelendik! Çıktınız umulmaz anda karşıma, Başımın tokmağı indi başıma. Suratımda her suç bir ayrı imza, Benmişim kendime en büyük ceza! Ey dipsiz berraklık, ulvi mahkeme! Acı, hapsettiğin sefil gölgeme!"