Raf Yorumu: hatice (@hatic)

hatic 9 months ago

Spoiler içeriyor Gerçek bir hikayeden esinlendiği için izlemek istediğim ama bir dağda bu kadar uzun kalmaları sıkıcı olur diye ertelediğim bir filmdi. Fakat beni çok şaşırttı daha uzun olsa yine de sıkılmadan izlerdim. Filmdeki oyuncuların kalitesi ve orada gerçekten ölenlerin isimleri, görüntüleri…devamıGerçek bir hikayeden esinlendiği için izlemek istediğim ama bir dağda bu kadar uzun kalmaları sıkıcı olur diye ertelediğim bir filmdi. Fakat beni çok şaşırttı daha uzun olsa yine de sıkılmadan izlerdim. Filmdeki oyuncuların kalitesi ve orada gerçekten ölenlerin isimleri, görüntüleri verilmesi resmen filmin bütün acısını yorgunluğunu içimde hissettirdi, çok garip bir şekilde bizi filmin içine aldılar ve yoğun bir empatiye maruz bıraktılar. Ölümle burun burunayken bütün dinler ve inançların geri planda kalıp biyolojik ve fizyolojik gücün devreye giriyor, aklın ve bedeninin dayanma gücü. Böyle ciddi bir durumda beyin sandığımızdan çok daha farklı çalışıyor. Freud'un bahsettiği ölüm ve yaşam dürtüsü noktasına gelebiliyoruz. Güvenli bir ortamda ölüm düşünülürken güvensiz bir ortamda ise yaşamak için hayal dahi edemeyeceğin şeyleri yaparsın. Film resmen bunu her saniyesinde kanıtlıyordu. Bir insan eti yenilebilir miydi..? Ya da örneğin ilk gün daha çok üşüyorlar çünkü umutları var içten içe birileri gelip bizi bulacak düşüncesi var ama günler, aylar geçtikçe besinsiz, güçsüz kalmalarına rağmen ilk gün kadar üşümüyorlar ortamın koşullarına adapte oluyorlar filmdeki bu yaşam için fizyolojik savunmanın kullanılması detayları çok iyiydi. Resmen orada gerçekten ölen insanların yaşam dürtüleri ayrıntılı bir şekilde anlatılmıştı. Ayrıca farklı inançlara sahip insanların çaresizlik anındaki birlik beraberlikleri de güzel yansıtılmıştı. Normalde insanlar kendi inancında olmayan birini sert bir şekilde yargılayabiliyorken o şartlarda kendin bir şeyleri tercih etmesen dahi tercih edenlere saygı duyuyorsun. İnsan kendi başına bir olay gelince yakınmaya meyilli olurken ama zaman geçirdiği birilerini kurtarma ihtimali olunca savaşma gücünü bu yönde kullanabiliyor, birbiri için direnme çalışmaların son sahneye kadar mücadeleleri birbirine güç vermeleri bunun örneğiydi. Her detayı ayrı anlamlıydı ama son sahnesine gelecek olursak asla empati yapmak istemeyeceğimiz bir noktaydı. Çünkü son sahnede kurtulanlar mı daha şanslıydı yoksa ölenler mi daha şanslıydı ikileminde bıraktı. Onlar hayatı boyunca o tat ve görüntüyü beyinlerinden silemeyecekler. Hayata döndüler ama geride normal bir hayatları kalmış mıydı? En acısı da bu gerçekten yaşanmış 😞