Raf Yorumu: irem (@irem.helvaolan)

Raf'ta hep şiir alıntılarına ya da kitap/dizi/film yorumlarına denk geliyordum, neden şiir yorumu yazmayayım dedim. Dalga benim en sevdiğim Orhan Veli şiiri. Yorumun sonuna şiiri bırakıyorum. Bu şiirin ilk dizeleri bana hep "an" kavramının dizelere dökülmüş hâli gibi gelir. Sanki…devamıRaf'ta hep şiir alıntılarına ya da kitap/dizi/film yorumlarına denk geliyordum, neden şiir yorumu yazmayayım dedim. Dalga benim en sevdiğim Orhan Veli şiiri. Yorumun sonuna şiiri bırakıyorum. Bu şiirin ilk dizeleri bana hep "an" kavramının dizelere dökülmüş hâli gibi gelir. Sanki şair 3. kıtadan itibaren gerçekliğe, yargılara karşı çıkar, deli cesareti bulur. Bütün o yaşamın vızırtısına karşı çıkar. 2. kısımdan itibarense o deli cesareti biraz dinginleşmiş; yine de gerçekliğe karşı kendi gerçeklerini oluşturan, özüne dönen (dingin ruhuna dönen mi demeliyim bilmiyorum) bir tavrı var gibi geliyor bana. Bunlar benim yorumlarım tabii, belki Orhan Veli yazarken çok daha farklı düşünmüştür. Bu şiirin onca popüler şiirin arasında kaybolduğunu düşündüğüm için ilk şiir yorumu olarak bunu paylaşmak istedim. Şiir önerileriniz varsa yazabilirsiniz, şu sıralar yeni şairler ve şiirler keşfetmek istiyorum. DALGA I Mesut sanmak için kendimi Ne kâğıt isterim, ne kalem; Parmaklarımda cıgaram, Dalar giderim mavisinden içeri Karşımda duran resmin. Giderim, deniz çeker; Deniz çeker, dünya tutar. İçkiye benzer bir şey mi var, Bir şey mi var ki havada Deli eder insanı, sarhoş eder? Bilirim, yalan, hepsi yalan; Taka olduğum, tekne olduğum yalan; Suların kaburgalarımdaki serinliği, İskotada uğuldayan rüzgâr, Haftalarca dinmeyen motor sesi, Yalan. Ama gene de, Gene de güzel günler geçirebilirim; Geçirebilirim bu mâvilikte, Suda yüzen karpuz kabuğundan farksız, Ağacın gökyüzüne vuran aksinden, Her sabah erikleri saran buğudan, Buğudan, sisten, ışıktan, kokudan.. II Ne kâğıt yeter ne kalem Mesut sanmam için kendimi. Bunların hepsi.. Hepsi fasafiso. Ne takayım, ne tekneyim. Öyle bir yerde olmalıyım, Öyle bir yerde olmalıyım ki, Ne karpuz kabuğu gibi, Ne ışık, ne sis, ne buğu gibi, İnsan gibi. Orhan Veli Kanık ( 1914 - 1950 )