Raf Yorumu: Lecter (@bisturi)

Spoiler içeriyor Büyük bir beklentiyle filmi açtım. 10 yaşında Fransa'ya gitmiş ve orada eğitim aldıktan sonra doğduğu ülkeye dönmüş bir kadının psikanaliz yapma yolculuğuna şahit olmak ilgi çekici gelmişti. (Bᵤ yₐzı ₛₚₒᵢₗₑᵣ ᵢçₑᵣₑcₑₖ) Anlatabiliyor muyum yani kimsenin ona inanmıyor oluşu serüveni daha…devamıBüyük bir beklentiyle filmi açtım. 10 yaşında Fransa'ya gitmiş ve orada eğitim aldıktan sonra doğduğu ülkeye dönmüş bir kadının psikanaliz yapma yolculuğuna şahit olmak ilgi çekici gelmişti. (Bᵤ yₐzı ₛₚₒᵢₗₑᵣ ᵢçₑᵣₑcₑₖ) Anlatabiliyor muyum yani kimsenin ona inanmıyor oluşu serüveni daha da ilgi çekici kılıyordu. Ama filmde bu noktayı hızlı geçtiler. 1-2 yere reklam amaçlı kart dağıttıktan sonra kapısının önünde kuyruk oluştu. Saçmalık. Ben çaba harcamasını izlemek istiyordum. İnsanların ön yargısını aşama aşama kırmalıydı. Psikanalizi güzelce açıklamalıydı. O kısımlar komedivari bir şekilde hızlıca geçti. Hiç de hoşuma gitmedi. Düşünsenize, her önüne gelen kişi "Bu topraklarda psikanaliz yapmak işe yaramaz" diyor. Kültürel açıdan farklılıkları göz önüne seriyor. Cidden zorlu bi yol. Ve biz bu filmin sonuna geldiğimizde ana fikri sorguluyor olarak buluyoruz kendimizi. Eeee, ne oldu şimdi? Ne kattı bana? Sıfır beklenti ile izleseydim belki modum daha yüksek olurdu. Ama en başından beri psikolojik danışma seansını gözlemleyebileceğimi bildiğim için şuan tatsız hissediyorum. Çünkü ana karakteri de sevmedim. Soğuktu. Psikolojik danışma seansına girişmeden önce her danışman kendini elden geçirmelidir. Kendi sorunlarını çözmelidir. Bu karakter ise var olan anne sorunlarını da almış heybesine ve bu şekilde dönmüş memleketine. İş ve meslek seçiminde bireyin yetenek ve ilgisi kadar mesleki değeri de mühimdir. ❝Mesleki değ̆er: Bir mesleğ̆e girme sonucunda o mesleğ̆in getirilerinden elde edilen doyum ve bir mesleğ̆i birey iç̧in değ̆erli kılan ö̈zelliklerdir. Mesleğ̆in kazanç̧ durumu, sosyal gü̈vencesi, kazandırdığ̆ı toplumsal saygınlık bu değ̆erlere ö̈rnek verilebilir.❞ Şimdi gelin bu hanım ablanın mesleki değerini inceleyelim. Ana karakterin bu yolculuğa çıkış hikayesini anlatış şekli şöyle: "Paris'te her sokakta 10 tane psikanalist var zaten. Bana ihtiyaç yok. Ama burada tek ben varım." Yani ablamız halkının ihtiyacını karşılamak isteyen bir idealistten öte aslında bencil heveslere sahip. (Filmde çok fazla para kazanmadığını açıkladığı bir sahne var, biliyorum. Para kazansın ya da kazanmasın, kastettiğim şey o değil. Niyeti önemli.) Hatta o kadar bencil heveslere sahip ki devletin onayını almadan, klinik açıp hasta bakma izni verilmeden danışmaya başlıyor. Hastalarının tedavisini yarıda bırakma riskini göze alıyor yani. En başından bunu yapmamalıydı. Hastalarının ruh sağlığı artık onun gözetimindeyken insanlara bir dal sigara uzatıp "tedaviye biraz ara veriyoruz dostum" diyemezsin. Sen işini düzgün yapmayan ve hastalarına saygısı olmayan biri olabilirsin ama en azından o polis düzgünce görevini yerine getiriyordu. Ona kızmaya da hakkı yoktu. Günün sonunda yalnız kaldı. Ben tekim, bu acımasız hayat yolunda da kendi başımın çaresine bakmalıyım tarzı iğrenç bi edebiyata maruz kaldık. Bu tarz insanları anlamıyorum. Mutlu olmayı değil mutsuzluğu seçiyorlar. Hayatlarına o insanı dahil etmek ve mutlu olmayı denemek daha korkutucu geliyor gözlerine. Çözemiyorum. Bildikleri yoldan yürüyüp deneyimledikleri acıları içlerine çekmeyi istiyorlar. Özetle bu insanlar kendi yalnızlıklarında saplanıp aynı kısır döngü senaryolarını tekrar tekrar yaşayıp bildikleri mutsuz yoldan yürüyüp acı çekmek istiyorlar. Ne diyelim, saygı duyarız. (Not: Kadının arabasının yolda kaldığı sahnede tanımadığı yabancı bir adamla yolculuk yapmak zorunda kaldığı kısım yaşadığı katarsis hakkında konuşmayacağım. Aşırı gereksiz bir sahneydi bence. Terapist olarak bi süpervizöre ihtiyaç duyduğunun en büyük kanıtıydı. Filme o sahneyi ne amaçla koydular bilmiyorum ama ben sevmedim. O sahnede çalan müzikle beraber yabancı adamı gözümüzde kahraman yapmaya çalışmaları da bi o kadar gereksizdi. Senaryoda bi daha karşımıza çıkmadı. Ana karakterin ağlamasını izledik, o kadar. Yanlış anlaşılmasın, kararsis yaşamak önemlidir. Terapilerde o anı iyi değerlendirmek gerekir. İşi bilmeyen kişiler insanları öylece ağlatır ve yaralarının daha da kötü bir şekilde kabuk bağlamalarına sebep olur. O sebeple böylesine önemli bir olayın, filmin içerisinde alelade bir şekilde işlendiğini görünce tadım kaçtı.)