Raf Yorumu: ryan (@rainbowboy)

🌳🖊️📚 Sinan’ın yazar olma yolculuğu. Sinan, üniversiteyi bitirip aile evine dönmüştür. Sınıf öğretmeni olmak için sınavlara girer, bir yandan da yazar olmak istemektedir. Hatta yazdığı bir eser vardır ama bunu bastıracak parası yoktur. Kitabını bastırmak için elinden geleni yapsa da…devamı🌳🖊️📚 Sinan’ın yazar olma yolculuğu. Sinan, üniversiteyi bitirip aile evine dönmüştür. Sınıf öğretmeni olmak için sınavlara girer, bir yandan da yazar olmak istemektedir. Hatta yazdığı bir eser vardır ama bunu bastıracak parası yoktur. Kitabını bastırmak için elinden geleni yapsa da bu kolay olmayacaktır. Didem Madak’ın “Ah’lar Ağacı” adlı şiir kitabını bitirince bu film aklıma gelmişti ve izlemek istedim. İlk başlarda “Çok uzun, bunu nasıl izleyeceğim?” desem de bir oturuşta izledim ve onun gururunu yaşıyorum şu an. Tabii bunda benim olduğu kadar filmin ve ilk defa bir filmini izlediğim Nuri Bilge Ceylan’ın da payı büyük. Konusu bana sıradan gelse ve bu kadar uzatmaya gerek olmadığını düşünsem de sahneleri bende seyir zevki uyandırdı. Çocukluğunun büyük kısmını köyde geçirmiş biri olarak o köy yolları, köy havası, zorlu şartlar benim için çok hoştu ve bana eski günleri hatırlattı. Üstelik bir seyirci değil filmin içindeki bir karakter gibi hissettim kendimi. Belki de bu yüzden sıkılmadan izledim. Filmin konusuna gelecek olursak aslında bir baba ve oğul hikayesi diyebiliriz. Bu hikayede aralara serpiştirilen farklı sohbetler de bizlere kişilik, din, aile ortamı ve ülkenin durumu üzerine birçok şey gösteriyor. Baba ve oğul ise birer ahlat ağacı gibi aykırılığı ve farklılığı simgelerken ikisi arasındaki ilişki ile de sevginin gücünü görüyoruz. Filmin sonunda ise aklıma Hasan Ali Toptaş’ın Kuşlar Yasına Gider kitabındaki “Babalar alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır.” sözü geldi. Onu da söylemeden geçmeyeyim. 🪶 “Aslında o kadar da önemli biri olmadığımız ortaya çıktığında neden üzülüyoruz ki hemen? Bunu temel bir aydınlanma alanı olarak ele alabilsek daha iyi olmaz mı? İnanmak dediğimiz şey sonuçta insanın içinde başlattığı bir eylemdir. Ve güzelliğe ve aşka inanmak kadar ayrılığa da inanmak, hazır olmak gerekir. Yani her güzelliğin sonunda bir kopuş, bir ayrılık pusuda bekler. Madem öyle, o zaman başımıza gelen bu gibi tatsızlıklara bizi kendi bilinmeyenlerimizle yüzleştiren hayırlı felaketler gözüyle bakmamız gerekmez mi?”