Raf Yorumu: ✨ (@ayygjm0913)

Selamlaaarrr... Yine taze bitirdiğim bu güzel dizinin yorumuyla karşınızdayım. Öncelikle ilk 2 bölüm ittire kaktıra izledim ama sonraki bölümler o kadar iyi ilerledi ki o ilk iki bölümdeki memnuniyetsizliğimi çok rahat kapattı. Kah güldüm kah ağladım. İçim gençlik heyecanıyla doldu…devamıSelamlaaarrr... Yine taze bitirdiğim bu güzel dizinin yorumuyla karşınızdayım. Öncelikle ilk 2 bölüm ittire kaktıra izledim ama sonraki bölümler o kadar iyi ilerledi ki o ilk iki bölümdeki memnuniyetsizliğimi çok rahat kapattı. Kah güldüm kah ağladım. İçim gençlik heyecanıyla doldu taştı. Ve sonunda da bitirdim. Dizinin konusu bir gitaristin babasıyla ufak bir tartışma yaşadıktan sonra kendini bir anda 1995 yılında bulmasını anlatıyor. Karakterimiz Ha Eungyeol bu yaşadığı zaman yolculuğu sonrası babasıyla karşılaşıyor ve 2023 yılında sağır olarak bildiği babasını gayet duyabiliyor ve konuşabiliyorken karşısında buluyor. Ve sonrasında da babasıyla müzik yapmaya başlıyorlar. Konu bu olay üzerinde dönüyor. Bu dizi konusundan dolayı acaba bunu ben yaşasam genç yaştaki anne babamla nasıl bir ilişkim olurdu acaba?yı düşündürttü. Çok ilgi çekici bir konusu vardı bu yönden bence. Aynı zamanda kendi ergenliğini yaşayan ve çeşitli sorunlarla boğuşan Ha Eungyeol anne babasının da 18 yaşında çok da kolay bir hayatı olmadığını görüyor. Bu açıdan ilham vericiydi de. Şimdi bize ailelerimiz hiç genç olmamış gibi geliyor belki. Hep anne baba olgunluğundalarmış gibi. Bu dizide tam olarak onu gördük. 2023teki yaşantısında gayet olgun olarak bildiği babasıyla 1995 yılında yaşadıkları ergen ergen çatışmaları izlemek çok tatlıydı. Bunun yanında çok duygusal olan yerler de vardı. Özellikle sonlara doğru hıçkıra hıçkıra ağladığım yerler oldu. Dizi her şeyiyle gençlik duygusunu içinde hissettirdi. Çok tatlı bir his bıraktı içimde. Daha önce bu dizi hakkındaki yorum ve editleri gördüğüm için seveceğime emindim ve yanılmadım. Beklentimin de üzerinde çıktı belki de. Zaman zaman kriz geçirdiğim ve çaresizlik anlarını içinde hissettiğim ekran başından dellendiğim anlar da oldu tabi. Özellikle duymayan birinin seslerden soyutlanmanın ne demek olduğunun empatisini kesinlikle yaptıran bir diziydi. En gerekli anlarda sesini duyuramanın çaresizliğini hayal bile edemiyorum. Dizideki en sevdiğim yön bu bilinçlendirme sanırım. Bunların dışında Watermelon Sugar grubu uzun süre aklımdan silinmeyecek bir his bıraktı içimde. İyi ki onları tanıdım. Onların enerjilerini hissettim ve şarkılarını dinledim. Dizi hakkında aklımda kalan (2023e döndükten sonra olacaklar hakkında özellikle) boşlukları hayal dünyamla doldurmaya gidiyorum şimdi. Viva la vida 🍉