Raf Yorumu: nyc (@_nyctophilia

Oturup iki kelimeyi birleştiremediğim, kendi düşüncelerimi bile günlük hayatta dizip düzenleyemediğim bir dönemde duygularımın da dizginlenemez olduğunu film sayesinde bir kez daha görmüş oldum. Neden derseniz, sürekli ağladım, fazlaca, baya baya ağladım. Ki ben film izlerken hiç ağlayamayan bir insanım.…devamıOturup iki kelimeyi birleştiremediğim, kendi düşüncelerimi bile günlük hayatta dizip düzenleyemediğim bir dönemde duygularımın da dizginlenemez olduğunu film sayesinde bir kez daha görmüş oldum. Neden derseniz, sürekli ağladım, fazlaca, baya baya ağladım. Ki ben film izlerken hiç ağlayamayan bir insanım. (Bu film de oturup ağlanacak bir film değil) Biyografi filmlerini seven ben, bu filmi de sevdi. Başlardaki nahiflik, ortalardaki acılar ve sonlardaki başarılar eşliğinde Stephen Hawking'in hayatının belli bir bölümünü anlatan bu film sizi seyir zevkine doyuruyor. Özellikle Eddie'nin oyunculuğuna bayılan ben bu fimle de yeteneğini ayakta alkışladığını söylemek ister. Mimikler, roller...mükemmel ötesi bir sergileme idi ki Felicity de es geçilemez. Her anın duygusunu hissettirişi ve devinimin getirdiği değişimi iliklerinize kadar hissettirmesi; hepsi için de ayrı ayrı fevkalade idi. İzlerken, bilmiyorum, çok tuhaf hissettim. Hâlâ da hissetmekteyim. Bir insanın yaşadığı bunca zorluk, zorlukların getirdiği sorunlar ve bindirdiği psikolojik baskılar sonucunda hâlen hayata tutunup bilim uğruna kendini adayan bir can var karşınızda. Ve tabi bu seviyeye kadar gelmesini sağlayan bir yoldaş... Birazdan yine ağlayayım. E tabi doğal olarak bilimsel çalışmalar kısmını, işin bilim ve teorem aşamalarını daha detaylıca görmek isterdim ki matematik çalışmalarını ciddi ciddi izlemekti beklentim. Ama genel olarak bunlar kafasının içinde bir dünya olduğu ve bunu da filmde pek göremeyeceğimiz için, eldeki ile yetineceğiz. yine de pek güzeldi. Düşünsenize bir de, daha 20'li yaşlarınızdayken ciddi bir hastalık tanısı konuyor ve doktor size "sadece 2 yıl ömrünüz kaldığını" söylüyor. Bu 2 yıldaki ölümü kendine hazırlama evresi başka, iki yılın çok kısa olmasından mütevellit bilimi açıklayamayacak olmanın verdiği kaygı ve korku başka. Sonra bir bakmışsınız 2 yıllık ömür olmuş size 50 yıl. Üzerine kafa yordukça bile yoruluyor insan... Ve derinlemesine şekilde hayat hikayesini bilmemem, özellikle evlilik hayatındaki sorunlara hâkim olmamam dolayısı ile bunların ne dereceye kadar doğruluğu yansıttığı bir meçhuldür benim için ama elbette ki doğruluk seviyesi çokça yüksektir, sonuçta biyografi. Yaşananlar...acı verici. Daha acı verici olan da insan ilişkileri, Hawking'in bu süreçteki içsel mücadelesi... Yazmayı unuttuğumu söylemiş miydim? Bilim adına bu kadar büyük bir beyni kaybetmiş olmak çok üzücü, umarım gelecek nesillerde daha nice beyinler bu karanlık evrene ışık tutmak adına var olurlar. Filmi tavsiye ederim, şimdiden iyi seyirler ✨