Raf Yorumu: Blesk (@berrybutcher)

Polisiye ve suç türündeki kitapları okurken, sayfa sayısı aşırı fazla olan kitaplar beni yoruyor. Konu akıcı ve yazarın dili sade olsa bile, detayların içinde kaybolmuş hissediyorum. Bu durumu özellikle Stephen King ve Jean-Christophe Grangé’nin kitaplarında yaşıyorum. İkisi de harika bir…devamıPolisiye ve suç türündeki kitapları okurken, sayfa sayısı aşırı fazla olan kitaplar beni yoruyor. Konu akıcı ve yazarın dili sade olsa bile, detayların içinde kaybolmuş hissediyorum. Bu durumu özellikle Stephen King ve Jean-Christophe Grangé’nin kitaplarında yaşıyorum. İkisi de harika bir gizem kurgusu yaratmak için ince ayrıntılara kadar dikkat ediyor. Ancak, hikâyeyi çok sevmiyorsanız, bu durum kitabı bitirmeyi hayli zorlaştırabiliyor. Konudan bir süre sonra kopuyorsunuz. Bu kitap, yazarın önceki eseri Lontano’nun devamı niteliğinde bu arada. Karakterler neredeyse aynı olsa da bu kitapta, ilk kitapta çözülmeyen tüm gizemlerin birer birer ortaya çıktığını görüyoruz. Grangé’nin bu kitabı, Siyah Kan’dan sonra en sevdiğim kitabı olabilir. Tipik polisiye kitapları genellikle dedektifin tehlikeye düşmesi veya katilin yöntemi veya özellikleriyle ilerlerken fazla detaya girmez. Ancak bu kitap aceleye getirilmemiş; adım adım çözülmesi gereken çok daha derin bir gizem barındırıyor. Bir gizem çözüldüğünde, bu sizi başka bir gizemin başlangıç noktasına götürüyor. Kitabı okurken bazı tahminlerde bulundum; birkaçını doğru tahmin etsem de Grangé beni şaşırtmayı başardı. Kitapta karşınıza çıkan pek çok sürpriz, okuyucuyu şaşırtacak şekilde sunuluyor ve bunların hiçbiri zorlama hissettirmiyor. Bazı polisiye kitaplarında olduğu gibi "katil aslında baş dedektif" gibi uçuk ve gerçekçi olmayan kurgular yerine, burada her şey mantıklı ve sağlam dayanaklara oturtulmuş. Aslında yazarın pek çok kitabını okuduğum için başka bir eserine başlamayı düşünmüyordum. Ne yazık ki, iyi yazarlar bile kendilerini tekrar edebiliyor. Ancak kütüphanede bu kitaba rastlayınca okumaya karar verdim ve hiç pişman olmadım. Polisiye türüne ilginiz varsa Grangé’nin özellikle bu kitabına mutlaka bir şans vermenizi öneririm. ♤ "Yaşanılan bir gün, daima kazanılmış fazladan bir gün demekti." ♤ "Aynı rezil ve alçak hayatı paylaşınca konuşmak gereksizdi." ♤ "Kötülük, diğer şeyler gibiydi: Belli bir eşiği aşınca, insan duyu yitimine uğruyordu." ♤ "Insan, her şeyin ertelendiği bu dünyada her anın doya doya tadının çıkarıldığını düşünebilirdi..." ♤ "Bir anoreksik için, her şey, başta Hayatın kendisi olmak üzere fazla kiloydu, yüktü." ♤ "Ölüm yine de bildiğini okumaktan geri kalmazdı."