Raf Yorumu: Kitap Katili Güncesi (@kitapkatili)

Sabahattin Ali okumayı çok seviyorum ama her okuduktan sonra öyle dertleniyorum ki ruh halimin düzgün devam edebilmesi için ara vermem gerekiyor. Sabahattin Ali bu kitapta öyle hikeyeler yazmış ki hangisini okusam gerçekten yüreğim sıkıştı, kederlendim. Bu kadar kısa, birkaç sayfalık…devamıSabahattin Ali okumayı çok seviyorum ama her okuduktan sonra öyle dertleniyorum ki ruh halimin düzgün devam edebilmesi için ara vermem gerekiyor. Sabahattin Ali bu kitapta öyle hikeyeler yazmış ki hangisini okusam gerçekten yüreğim sıkıştı, kederlendim. Bu kadar kısa, birkaç sayfalık hikayelerle bu kadar duyguyu yansıtabilmesi inanılmaz bir şey. Kaleminin ustalığını ortaya koyuyor. Hikayeleri okurken öyle yazılmış ki her okunan içe işliyor, o anın içine atıyor. Öyle ki okurken "Bunların hepsini bir şekilde yaşamış olmalı, yoksa böyle yazmasının mümkünatı yok." diye düşündüm. Gerçekten araştırdığımda gördüm ki bahsettiği hapishanelerde geçirdiği bir dönem olmuş. Yazdığı her hikaye sadece birkaç sayfada kucak dolusu duygu yaşatıyor. Bu kitaba bayıldım. Zaten Sabahattin Ali'yi övmeme gerek bile yok. Kesinlikle tavsiye ederim. Sadece duygusal olarak o üzüntüye hazır olduğunuza emin olun. "Hatta bazen çok menfi düşünür, dünyevi ve adi birtakım sebeplerin (çok kere hayatımıza asıl istikameti veren bu hiç ehemmiyet vermediğimiz adi ve küçük şeylerdir) bizi birleştirmekten men edebileceğini tasavvur ederdim. Hayatın hiç mantığı olmayan cereyanı bizi başka başka istikametlere sürükleyebilirdi ve biz, bu kadar birbirimize yaklaştığımız halde, tekrar ve her zaman için ayrılabilirdik. Fakat bu bizim hayatımızdaki iştirak noktasını yok edemezdi. Mademki bir kere birbirimizi görmüştük, ne vaziyette ve nerede olursak olalım, artık unutamazdık. Artık bundan sonraki hayatımız, tekrar birbirimizi bulmak için sessiz, fakat ebedi bir didinme olurdu. Biri diğerinin yaşayabilmesi için elzem olan iki mahluktuk biz, bunu istesek de istemesek de..." "Hayat ne güzel, fakat ne can sıkıcı şeydi!.. Gündüz daire... Hafif bir iş, bol para... Akşamüzerleri güzel bir yemek, bazen sinema... Çay... Poker... Sonra uyku... Bunların hepsi güzeldi, fakat bütün günü dolduran bu eğlendirici işlerin içinde insan bir boşluk hissi duymaktan kurtulamıyordu. Bir şey eksik gibiydi, bütün ömrünce işlemeyen bir yeri varmış gibiydi."