Raf Yorumu: 🦋 (@ayseel)

🍰🍷 “𝑺𝒄𝒉𝒎𝒆𝒄𝒌𝒆𝒏 𝑺𝒊𝒆 𝒆𝒊𝒏 𝒌𝒍𝒆𝒊𝒏𝒆𝒔 𝑺𝒕ü𝒄𝒌 𝒗𝒐𝒎 𝑲𝒖𝒄𝒉𝒆𝒏, 𝒃𝒆𝒗𝒐𝒓 𝒆𝒔 𝒛𝒖 𝒔𝒑ä𝒕 𝒊𝒔𝒕.” Yalnızlıq qorxusu çox qəribə bir hissdir. Səninlə bütünləşmiş bir parça kimidir. Digər qorxulardan fərqli olaraq orada olmasa belə, həmişə özünü xatırladan və unutduğunu sandığında bu dəfə itirmək…devamı🍰🍷 “𝑺𝒄𝒉𝒎𝒆𝒄𝒌𝒆𝒏 𝑺𝒊𝒆 𝒆𝒊𝒏 𝒌𝒍𝒆𝒊𝒏𝒆𝒔 𝑺𝒕ü𝒄𝒌 𝒗𝒐𝒎 𝑲𝒖𝒄𝒉𝒆𝒏, 𝒃𝒆𝒗𝒐𝒓 𝒆𝒔 𝒛𝒖 𝒔𝒑ä𝒕 𝒊𝒔𝒕.” Yalnızlıq qorxusu çox qəribə bir hissdir. Səninlə bütünləşmiş bir parça kimidir. Digər qorxulardan fərqli olaraq orada olmasa belə, həmişə özünü xatırladan və unutduğunu sandığında bu dəfə itirmək qorxusuna çevrilən bir duyğudur. Bu duyğu onunla başa çıxa bilməyənə uca divarlar ördürür, insanı özü də hiss etmədən həyatdan kənara çəkib çıxarır. Mahin və Faramarzın bu cür obrazlar olmamasına o qədər sevindim ki! Necə də şirin idilər axı... Onlara gülümsəmədən baxa bilmirdim. Gündəlik, amma bir o qədər də dərin söhbətlər, yüngül şərab sərxoşluğu, rəqs, geç tapılan tez itirilən hisslər, çox şəkər bulanıq selfie... Baxdıqca düşünürəm ki, həyatı olduğundan daha çox çətinləşdirən bizik. Amma niyə Mahin qədər cəsarətli ola bilmirik? Onun davranışı bəlkə gənc yaşlarda xoşagəlməz görünə bilər. Bəs bu davranışı cəsarət adlandırıb təqdir etmək üçün nəyə ehtiyacımız var? Yaşımızın üstünə daha çoxmu yaş gəlməlidir? İtirəcək bir şeyimizin qalmaması mı? Yoxsa sadəcə “Ən pis nə ola bilər ki?” düşüncəsi mi olmalıdır? Hər bir halda, cəsarət edib seçə bilmədiyimiz hər yol bəzən hiss olunan, bəzən də önəmsiz görünən bir peşmançılığa çevrilir. Filmdə diqqətimi çəkən bir məqam da qadın və kişi arasında xarakterdən asılı olmayaraq mövcud olan fərqliliklərin hər yaşda var olduğuna yer vermələri oldu. Yaşın neçə olursa olsun, əgər Mahin kimi dostlarınla bir masada söhbət edirsənsə, orada “kız neşesi” vardır. Mahinin gözəl görünmək üçün cəmi bir neçə dəqiqə ərzində paltarını dəyişməsi, tələsik dodaq boyası çəkməsi, ətir vurması, keçmiş eşq həyatı ilə bağlı ilk sualın ondan gəlməsi... Bilmirəm, amma bu mənə çox xoş gəldi. O anda beynimdə “How I love being a woman” Amma bir tərəfdən də düşündüm ki, neçə yaşında olursan ol, yenə də öz bədənin üzərində bəyənilməmə qorxusunun qadında olması üzücüdür. Bütün bunlar bir yana İranda bir qadın olmanın yaşatdığı çətinliklərə də çox təbii səhnələrlə yer vermişdilər. Faramarzın təkbaşına ölməkdən qorxması və ümumiyyətlə, hər ikisinin tamamilə egolarından sıyrılmış halda ən səmimi şəkildə söhbət etmələri məni elə onların yerinə rahatlamış kimi hiss etdirdi. Kaş ki, final üçün təxmin olunan bir hekayə yazmasaydılar. Bilmirəm, bu da bir növ sanki “Eh, baxın, kişilər hər yaşda bu cür davranırlar” mesajı kimi hiss etdirirdi ki, bu heç xoşuma gəlmədi. Sevginin bir parçası olan, həyatın axışında var olan şeyləri sanki doğru deyilmiş kimi hiss etdirməsəydilər, daha yaxşı olardı. Bəlkə də bir az şişirtmiş ola bilərəm, amma məndə belə bir hiss yaratdı.