Raf Yorumu: Seris_Comment (@seris

Mine Bazı filmler vardır, bir hikâye anlatmaktan çok bir ruh hali yaratır. Mine, tam da böyle bir film… Atıf Yılmaz’ın usta yönetmenliği, Türkan Şoray’ın ruhunu katarak canlandırdığı karakteri ve kasabanın içinde akıp giden zamanın yarattığı melankoli… Bu filmde her detay,…devamıMine Bazı filmler vardır, bir hikâye anlatmaktan çok bir ruh hali yaratır. Mine, tam da böyle bir film… Atıf Yılmaz’ın usta yönetmenliği, Türkan Şoray’ın ruhunu katarak canlandırdığı karakteri ve kasabanın içinde akıp giden zamanın yarattığı melankoli… Bu filmde her detay, bir duyguya dönüşüyor. Mine, kaybolmuş umutlarla dolu bir yolun yolcusudur. İçinde fırtınalar koparken, dış dünyaya yalnızca usulca yankılanan cümleleri yansır: “Gün aşırı bir tren geçiyor. Her tren gelişinde yeni bir yüz, yeni bir insan görebilecek miyim diye bekleyeceksin.” Ama ne trenler o yüzleri getirir, ne de zaman durur.“Yine de zaman geçiyor.” der, çünkü beklemek bile bir zaman alır. Atıf Yılmaz, yalnızlığı sinematik bir dille anlatan en büyük ustalardan biri. Onun kamerası, sadece karakterleri izleyiciye sunmaz; ruh hallerini, iç sıkıntılarını, çaresizliklerini de resmeder. Mine’de de tren raylarının sesi, karakterlerin içinde yankılanan sessizlikle yarışır. Türkan Şoray, Mine karakterine sadece güzelliğini değil, yılların biriktirdiği hüznü, gözlerinde taşıdığı kederi de ekliyor. Sadece repliklerinde değil, bakışlarında, suskunluklarında bile bir hikâye anlatıyor. Onun yanında, Cihan Ünal, Halil Ergün, Hümeyra gibi usta oyuncular, filmin duygu dünyasını daha da derinleştiriyor. Halil Ergün, kasabanın gölgelerinde kalan bir adam olarak Mine’nin hikâyesine sessizce dahil olurken, Hümeyra’nın varlığı filmin gerçekçiliğini pekiştiriyor. Film, sadece bir kadının hikâyesini anlatmıyor. O kasabada yaşayan herkesin içinde taşıdığı hayal kırıklıkları, umut kırıntıları ve kabullenilmiş yalnızlıkları da perdeye yansıyor. Mine, bir yolculuğa çıkmaktan çok, bir yolculuğun içinde kaybolmayı anlatıyor. Raylar boyunca süzülen trenler, Mine’nin de hayatını belirler. Gelen her tren, yeni bir ihtimal, bir umut gibi görünse de, aslında değişmeyen bir döngünün parçasıdır. İnsan bazen bir yere varmak için değil, sadece gitmek için gitmek ister. Ama gidemediğinde, beklemek de bir yolculuk olur… İşte Mine, tam da bu yolculuğun, bekleyişin ve sessiz çığlıkların filmi.