Seris_Comment (@seris_comment)

Seris_Comment (@seris_comment)

Yorumsuz dizi ve film kalmasın! • Gerçek hikâyeli filmler 🤫 • Birbirinden farklı dizi ve film yorumları ✍🏽 İnsta. Mr: @bariscankaracaa #seriscomment

instagram.com/seris_comment?utm_medium=copy_link

Joined at November 2021

191 Followers 59 Following

Follow Message Statistics

345

Post

1,134

Movie

Serie

Book

seris_comment 4 days ago

Tereddüt Çizgisi

Selman Nacar

1 Gönderi

Tereddüt Çizgisi Uzun zamandır beklediğim ve yönetmenliğini Selman Nacar’ın üstlendiği ve oyuncu kadrosunda ise Tülin Özen, Gülçin Kültür Şahin ve Erdem Şenocak’ın bulduğunu Tereddüt Çizgisi benim beklentimi oldukça karşıladı. Filmin her detayı eleştirmeye açık olmasına rağmen, hukuksal ve psikolojik analizlerin…devamıTereddüt Çizgisi Uzun zamandır beklediğim ve yönetmenliğini Selman Nacar’ın üstlendiği ve oyuncu kadrosunda ise Tülin Özen, Gülçin Kültür Şahin ve Erdem Şenocak’ın bulduğunu Tereddüt Çizgisi benim beklentimi oldukça karşıladı. Filmin her detayı eleştirmeye açık olmasına rağmen, hukuksal ve psikolojik analizlerin seyirci üzerindeki etkisiyle birlikte, tartışmaları beraberinde getirdiğini belirtmeliyim. Filmde daha fazla hukukçuların anlayacağı terimlerinin bulduğunu da söylemek isterim. Tülin Özen, ana karakter olarak güçlü bir kadın duruşu sergiliyordu. Aslında detaylı olarak bakıldığında anne, kız ilişkisini ve başarılı bir hukukçu olmanın tereddüt çizgisini anlamak mümkündür. Tereddüt’ü spoiler vermeden yazacak olursam aslında film kaybetme korkusunu karakterin annesi ve işi üzerinden anlatıyordu. Bazı seyircilerin boş ve gereksiz sorularının dışında ciddi soruların içinden Tülin Özen'in canlandırdığı Canan karakterinin gözler önüne serdiği duruşu, emin tarzı ve içindeki duyguların dışa aktarımlarını daha net anladım. Kız kardeş film analizinde de bulunan Gülçin Kültür Şahin’li sahne de aslında Türk toplumunun en temel sorunlarını anlatıyordu. Birisi hayallerini yaşarken diğerinin yaşayamaması ikilemi normal gibi gözükse de Belgin karakterinin katmanlarını oluşturuyordu. Filmin sinematografisini eleştirmem gerekirse, yönetmen Selman Nacar hukuk sisteminin çöküşünü, surların patlamasını ve hukukçuların konuşma ve anlatım tarzlarını güzel deteylandırmıştı. Oyuncu Tülin Özen’in efsane bir performansı vardı ve her bir kelimesinde gerildim ve problemleri çözme mücadelesi ile birlikte kendimi onun yerinde buldum. Hukuk sistemi analizi sağlam yapılmıştı ve oyuncu kadrosu performanslar bakımında çok profesyoneldi. Hukuk bilenlerin ve detaylara hakim olanların filmi olarak adlandırabilir ve hukukun üstünlüğünün Türkiye'de nasıl yıkıldığını gözler önüne seriyordu. Yönetmenin profesyonel olarak imzasını taşıdığını düşündüğüm bir filmdi. 43. İstanbul Film Festivali’nde Tereddüt Çizgisi, En İyi Kadın Oyuncu ödülünü Tülin Özen almıştı ki bence sonuna kadar hak etmişti. Birden fazla yardımcı oyuncu olsa da tek karakter ve tek mekan olarak adlandırdığımız zaman Tülin Özen gerçekten de efsane bir seçim olmuştu. Analizim bitmez ama ben sizi filme almak istiyorum. Akan ve zevkle izlediğim Tereddüt Çizgisi’ni sizlere öneriyorum. Keyifli izlemeler.

seris_comment 1 week ago

Woman Of...

Michal Englert

1 Gönderi

Woman Of… - … Kadın Woman Of…, Bu film, Aniela Wesoly’ın kendini bulma ve bedeniyle yüzleşme yolculuğunu gözler önüne seriyor. Festival’de izlediğim son film olan Türkçe ismi ile …Kadın, Aniela Wesoly’ın özgürlüğünün peşinde koştuğu detaylar ile çok güzel bir dramaya…devamıWoman Of… - … Kadın Woman Of…, Bu film, Aniela Wesoly’ın kendini bulma ve bedeniyle yüzleşme yolculuğunu gözler önüne seriyor. Festival’de izlediğim son film olan Türkçe ismi ile …Kadın, Aniela Wesoly’ın özgürlüğünün peşinde koştuğu detaylar ile çok güzel bir dramaya bağlanıyor. İnsanların değişmeyen huylarını ve düşüncelerini gözler önüne seren bu filmde bana göre süresi dışında hiçbir şey göze batmıyor. Özgürlüğü ve kendini bulma yolculuğunu film ilk birkaç dakikasında harika göstersede sağlam bir oyuncu kadrosuna sahip olduğunu afişten ve giriş sahnesinden belli oluyordu zaten. Oyuncu kadrosunda Mateusz Wieclawek, Joanna Kulig ve Aniela Wesoly’ın yaşlılığını oynayan Malgorzata Hajewska kKrzysztofik bulunuyordu. Karakterimizin ilk yarım saatte bastırılmış duygularını oldukça iyi gösteren oyuncularımız aslında benzerlik açısından da harika bir detaylara sahipti. Duyguların, hormonların ve eskimiş umutların yeşermesi niteliğinde olan …Kadın filmi, aslında Małgorzata Szumowska ve Michał Englert yönetmenlerinin üstlendiği çarpıcı bir hikâyeye sahip. Bu hikaye uzun uzun detaylandırıldığında kasabanın değişimine ve özgürlüğüne tanık olsak da karakterimizin ve trans bireylerimizin halen daha özgür olamadığını çarpıcı bir şekilde gözler önüne seriyor. İnsanların değişmesi gerektiğini gösteren bu film, yasalar değişse bile aslında insanlarında değişmesi gerektiğini altını defalarca çizerek gösteriyordu. Festival’de izleyenlerin dışında zaman bulabildiğiniz an vaktinizi bu filme ayırmanızı tavsiye ediyorum. 43. İstanbul Film Festivali'ni de bu şekilde sonlandırmış oldum. Toplamda 8 filme gittiğim bu festivalden sonra Filmekimi’nde ki filmleri merakla bekliyorum. Unutmayın ki; Bütün köy bir çocuğu yetiştirebildiği gibi pekala ona tecavüz de edebilir. Herkese saygı duymamız ve inanmamız gerekir. Keyifli izlemeler.

seris_comment 1 week ago

Yurt

Nehir Tuna

1 Gönderi

Yurt Yurt, 90’lı yılların seküler ve islama uygun olarak yaşamayı seçen iki zıt kutbu barındıran siyasi bir Türk ikliminde geçiyor. Nehir Tuna’nın izlediğim ilk filmi olan Yurt filminin onu tanımama vesile olması beni çok mutlu etti. Yurt, dini istismarı ve…devamıYurt Yurt, 90’lı yılların seküler ve islama uygun olarak yaşamayı seçen iki zıt kutbu barındıran siyasi bir Türk ikliminde geçiyor. Nehir Tuna’nın izlediğim ilk filmi olan Yurt filminin onu tanımama vesile olması beni çok mutlu etti. Yurt, dini istismarı ve aile baskısını kendine toplumda yer bulamayan Ahmet ile Hakan karakterleri üzerinden ergenlik dönemlerinin geçtiği 90’lı yılları izlettiriyor. İki kutbun zorlayıcı baskısını çocuklar üzerinden gösteren ve özgün tarzıyla bütünleşen senaryo ve sinematografisi ile film gerçekten de harikaydı. Din, bastırılmış ve azınlık olarak çoğalan ve içlerindeki kirli ve baskıcı duyguları ortaya koyan ve 90’lı yıllardan sonra artan kötü insanların eline geçmiş bir durumdur. Din göreceli bir kavramdır ve ailelerin çocuklarını zorlamadan göstermesi ve anlatması gerekir. Din, hangi ülkenin, kitabın ya da insanın olursa olsun karşısındakine zorlama yapmaması gerekiyor. 90’lı yılların çocuklarının kaçınılmaz ikilemini gösteren Yurt, baskıcı siyasi durumları, dini kavramları, bastırılmış duyguları ve yaşantıları 17 yaşındaki Ahmet ile gözler önüne seriyor. Özel okulda modern bir insan olma çabasını gösteren ama Yurt’da da dini kitapların içinde kaybolan Ahmet, babası ve annesi ile birlikte büyük bir mücadele içine giriyor. Siyah ve beyaz perde kullanımı ile sohbetleri, senaryo yapısını sağlam bir şekilde gösteren Nehir Tuna bence yerinde bir şekilde kimsenin hassas damarlarına değmeden büyük bir ülke problemine imza atıyor. 1990’lı yılları anlatan ve büyük ölçüde çocukların evrimlerine değinen Yurt, ‘Kafana göre bir şeyler yapma Ahmet, biz sana ne veriyorsak onunla yetin.’ alıntısı ile modern toplumdan uzakta olan ve dini kötü amaçla kullanan insanların zorlayıcı baskısını gözler önüne sermektedir. 17 yaşındaki çocuklara bunları anlatmak ve hissettirmek onları zorlayıcı psikolojik bozukluklara itiyor. Psikolojik baskının da dillendirildiği bu film her şeyi ile tam bir gerçekliğe sahip. Şarkıları ve oyunculukları yerinde ve metni sağlam olan filmde Doğa Karakaş, Can Bartu Aslan, Tansu Biçer, Didem Ellialtı ve Ozan Bilen gibi güçlü oyuncularla harika bir konuyu gün yüzüne çıkarıyor. Film belki daha iyi olabilirdi düşüncesi ile detayları fazla olmasından yorulsam da bir anne ve çocuk draması altında toplanan ve bence 90’lı yılların en kötü zamanına denk gelen ergenlikle birlikte büyük bir değişimin başlangıcını gösteren bu filmi kesinlikle bu şekilde kabullenip izleyin diyorum. Dini taciz ve istismar anlatımını ve çocuk zorbalıklarını gösteren aynı zamanda da Türk siyasetinin ne kadar zorlayıcı olduğunu gözler önüne seren Yurt, arkadaş bağlarının temelini, başlangıçta üstünkörü gösterse de film ilerledikçe bağların temelerine gitgide daha derin bir anlam kazandırmıştı. Batı coğrafyasında tepkilere ve sorulara yol açtığını dile getiren yönetmen, soru cevaplarındaki sadeliği ve modernlikle bütünleştirdiği 90’lı yıllara güzel bir perde aralayıp insanların içindeki birikmişlikleri aktarması harikaydı. Zamanı olanın kaçırmadan izlemesini öneririm. Keyifli izlemeler.

seris_comment 2 weeks ago

Geçiş

Levan Akin

1 Gönderi

Crossing - Geçiş Levan Akın’ın yönetmenliğini üstlendiği Geçiş filmini 43. İstanbul Film Festivali’nde izleme şansı yakaladım. Yönetmenin diğer bir filmi olan Ve Sonradan Dans Ettik filmini Mubi sayesinde keşfetmiştim. Crossing filminin ilk gösterimini Türkiye’de festivalde yapılmasını deneyimlemek ve oyuncuların neler…devamıCrossing - Geçiş Levan Akın’ın yönetmenliğini üstlendiği Geçiş filmini 43. İstanbul Film Festivali’nde izleme şansı yakaladım. Yönetmenin diğer bir filmi olan Ve Sonradan Dans Ettik filmini Mubi sayesinde keşfetmiştim. Crossing filminin ilk gösterimini Türkiye’de festivalde yapılmasını deneyimlemek ve oyuncuların neler hissettiğini görebilmek çok ayrı bir duyguydu. Gerçekten de Levan Akın gibi yönetmenler sayesinde LGBTQ+ bireyler göz önüne gelebiliyor. Konusundan kısaca bahsetmem gerekirse Crossing, kardeşine verdiği sözü yerine getirmeye çalışırken kendisini beklenmedik durumların içerisinde bulan bir kadının hikâyesini konu ediyor. Ve bu durum bizleri İstanbul’un Kadıköyü’nden Taksim’ine kadar büyük bir yolculuğa çıkartıyor. 3 ana oyuncudan söz edecek olursam da Mzia Arabuli, kaderimizin ön yargılarını yıkmak istemesi ile başlayan performansının her bir karesiyle hem güldürdü hem de yerin kat ve kat altına indirerek gözyaşlarına boğulmamıza neden oldu. Komik diyaloglarıyla bir bütün olan Lucas Kankava ise Mzia Arabuli’nin başarılı bir yardımcı oyuncusu olmuştu. İkili bütün İstanbul’un her noktasına benim için çok anlamlı sözler ve anılar bıraktı. İkilin diyalogları arasından aldığım bir sözle filmi anlatacak olursam da: “Sanırım İstanbul insanların kaybolması için geldikleri bir yer.” derim. Film aslında buydu, bir teyzenin yeğenini araması ile başlasa da tüm önyargılarımızı kırmamız gerektiğini de anlatıyordu. Bu sözü binlerce farklı duruma uyarlayabiliriz lakin asıl mesele yaşama hakkımızın elimizden alınmasını oldukça yerinde detaylandırabilmesiydi. Deniz Dumanli’yi ise şaşıracak kadar fazla sevdim. Kendisinin aşk hayatına girişi ve karakteri ile tamamlanan dil ve beden bütünlüğünü yansıtmasına bayıldım. Yönetmen Levan Akın'ın ise teknik olarak anlatılmak istenen senaryo boşlukları ve detaylandırma yapılarının ayrıntılarını özenle su üstüne çıkarması ve aktarması güzeldi. Bu temel olarak filmdeki tüm pürüzleri ortadan yok etmişti. Filmin sinematografisini yeterli bulduğumu da söylemek isterim. İncelememin çok uzun olduğunu biliyorum ama değinmeden edemeyeceğim, bu filmin ilk gösterimi Türkiye’de idi. Türkiye ve Gürcistan arasında bir farkın olmadığını gözler önüne seriyordu ve Ve Sonradan Dans Ettik filmi ile bağdaşıyordu. Böyle bir yönetmeni tanıdığım için çok mutlu oldum. Onu yakından izlemek ve sohbetini tatmakta ayrıca güzeldi. Zamanı olanın Festival’de kaçırmamasını öneriyor ve mutlaka listenize alın diyorum. Keyifli izlemeler.

seris_comment 3 weeks ago

Adminin isyanı adlı çalışma: “Hani bazen filmlerde gördüğümüz aşka inanırız ya, işte o aşk yoktur. O aşk sadece dışarıda gördüğümüz insanlarda vardır. Filmler kadar kimseye inanmadım ama aşkı yaşamak çok istedim.” Aşkı arayın bulursunuz derler, bulmayız. Aşk gelir kapını çalar…devamı

seris_comment 3 weeks ago

A Love To Hide

Christian Faure

2 Gönderi

Un Amour a Taire Un Amour a Taire, yönetmen Christian Faure’den izlediğim ikinci film. Açıkcası çarpıcı bir şekilde “mon Dieu” diyebileceğim kült yapısı ile anlatılmak istenilen üç ana mesajı da oldukça sağlam veren bir film olmasının dışında başka ne diyebilirim…devamıUn Amour a Taire Un Amour a Taire, yönetmen Christian Faure’den izlediğim ikinci film. Açıkcası çarpıcı bir şekilde “mon Dieu” diyebileceğim kült yapısı ile anlatılmak istenilen üç ana mesajı da oldukça sağlam veren bir film olmasının dışında başka ne diyebilirim ki. Film ilk başta televizyon filmi olarak yapılsa da LGBTQ+ festivallerinde açılışı gerçekleştirmiş ve üstüne de tonla ödülle evine geri dönmüş zamansız bir filmdir. Yönetmenin sıkça bahsetmek istediği şeylerin derlemesi olarak not aldığım bir unsura değinecek olursam: “Vicdansızca yönetilen bu dünyanın, vicdanlı şekilde yönetilebildiğini düşünmek kadar saçma bir durum yok.”. Bu cümle aslında bana şunları da hissettiriyordu; insan ırkının en iğrenç dönemlerini geçmişte bırakmış olduğunu düşünsekte aslında hala din, dil, ırk, cinsiyet ve yönelimin ayrımlaştırıcı olmasından dolayı canlılar arasında en kötü ve en aciz olan biziz diyerek bitirmek istiyorum. Oyuncu kadrosundaki 3 ana oyuncunun dışındaki diğer bir oyuncunun performansı ile bana her bir karakterin duygularının ve umutlarının yeşermesi ile tam tersine dönüp sona erebilen bir hayatın var olmasını, ayrıştırmanın ve kardeş bağının, aşkın ve dostluğun simgelerini de dile getirmesiyle birlikte bir bütün olmayı çok güzel göstermişlerdi. Jérémie Renier gibi yetenekli ve kaliteli bir oyuncu ile eşcinsel olmanın ne demek olduğunu ve Nazi Almanya’sındaki şartları gösteriyordu. Nicolas Gob’da kendini ailesine kanıtlamak ve intikamını alırken pişmanlık hissetmenin dışında yolun sonunu göremeyen ve bir anda biten kardeşi canlandırıyordu. İki kardeşin de gösterilmesi oldukça detaylıydı ve kendisine sanat filmi dedirttirebildi. Bir kadının varoluşsal sancısını, sevgisini, hayatta sıfırdan başlamasını ve arkadaşlarına ve dostlarına bağımlılığını simgeleyen duygularını, hal ve hareketlerini harika bir şekilde yansıtabilen Louise Monot’yu ayakta alkışlıyorum. Bir aşk adamını, onun korkularını az görebildiğim ve anlayamadığımı düşündüğüm ve hala etkisinden çıkamadığım Bruno Todeschini da tebrik ediyorum. Yönetmeninden oyuncusuna kadar hepsi harika bir esere imza atmışlardı. Kesinlikle izlemenizi öneriyorum. Keyifli izlemeler.

seris_comment 3 weeks ago

La chimera

Alice Rohrwacher

1 Gönderi

La Chimera La Chimera filmi, Toskana kırsalında geçen ve tarihi eser karaborsasının içinde yaşayan bir grup arkeoloğun hayatına odaklanıyor. Cannes’da duyduğumdan beri merakla beklediğim filmin yönetmenliğini Alice Rohrwacher üstleniyor. 2023 İtalya yapımı olan bu filmin başrolünde ise Josh O'Connor yer…devamıLa Chimera La Chimera filmi, Toskana kırsalında geçen ve tarihi eser karaborsasının içinde yaşayan bir grup arkeoloğun hayatına odaklanıyor. Cannes’da duyduğumdan beri merakla beklediğim filmin yönetmenliğini Alice Rohrwacher üstleniyor. 2023 İtalya yapımı olan bu filmin başrolünde ise Josh O'Connor yer alıyor. İlk yarım saatte konuya bağlanmakta zorluk yaşasam da ilerleyen dakikalarda karakterleri ve oyuncuların performanslarını anlamaya başladım. Gelelim asıl detaylara. Arthur ile başlayan bu filmi, mezar yağmacılığının dışında aşkı ve eşyaların tarihi geçmişinin şarkılarla anlatılmasını bir bütün olarak oldukça güzel bulduğumu söylemem gerekiyor. İlk yarım saati pek fazla bir şey anlatılmıyor gibi gözükse de yarım saatten sonrası adeta bambaşka bir filme dönüşüyor. Yağmacılığı nasıl daha iyi anlatabilirler sorusu da aklımdan çıkmadı çünkü Toskana kırsalında geçen ve insanların yaşam tarzlarına da değinilen bu film temelde çok gerçekçi bir hayat tarzını anlatıyordu. Şarkılar ile senaryonun bütünlüğü ilk yarım saatten sonra daha da bağlayıcı bir hale geliyordu ve performanslara yansımaya başlıyordu. Bu durum karakterleri daha iyi anlamama yardımcı oldu. Mekanlara, karakterlere ve yönetmenin biçimlendirdiği sinematografisine daha yakından dahil olmamı sağladı. Film sanki 1.5 saat olsaydı daha anlamlı ve seyirciyi sıkmayan bir tarzda olabilirdi düşüncesi son yarım saate doğru kafamda yer edindi. Tarihi eşyalarla aşkı ve insanların tarzını bu filmle bağdaştıran yönetmen ve diğer yardımcı karakterler filmin bazı noktalarına sıkıcı unsurlar eklemişlerdi. Ben büyülü bir ortamda mezarların açılışlarına tanıklık etmek ve Toskana kırsalındaki insanların yaşamları hakkında daha fazla detay beklerdim. Akıcılığı olan ve bana göre sıkmayan fakat 1.5 saat olmasını dileyeceğim bu filmin izlenmesini öneririm. Keyifli izlemeler.

seris_comment 3 weeks ago

Madame Satã

Karim Aïnouz

1 Gönderi

Madame Satã Yönetmen Karim Aïnouz izlediğim ilk filmi olan Madame Satã, Brezilya ve Fransa ortak yapımı olarak 2002 yılında karşımıza çıkıyor. Yönetmenin son filmi olan Firebrand filmi ile tanıdığım ve bu sene 43. İstanbul Film Festivali’nde gösterecek olan yeni filmine…devamıMadame Satã Yönetmen Karim Aïnouz izlediğim ilk filmi olan Madame Satã, Brezilya ve Fransa ortak yapımı olarak 2002 yılında karşımıza çıkıyor. Yönetmenin son filmi olan Firebrand filmi ile tanıdığım ve bu sene 43. İstanbul Film Festivali’nde gösterecek olan yeni filmine de gitmek istiyorum açıkçası. Bu filmine gelecek olursam Madame Satã alsında bir kıyafetin üstünden yolla çıkartılarak çekilmesi planan film olarak başlanılmış. Madame Satã aslında gerçek ismi ile João Francisco dos Santos, 1.78 boyunda, 88 kilo ağırlığında, kaslı, siyah derili bir adam olarak tanınır ama yaşam tarzı kendisi ile birlikte uyum içinde olmazmış. Bunun hayatına girerken 3 temel oyuncu kadrosu ile başlayan filmde de Lázaro Ramos efsane olarak Madame Satã harika canlandırıyordu. Marcelia Cartaxo ve Flavio Bauraqui ise bence yan karakterler olarak harika bir iş çıkarıyor ve harika bir ikili oluyorlardı. Filmin özeti ise bir sohbetin içinden çıkardığım cümleyle aslında bütün oluyordu. “Lütfen, meleğim. Çanlar çalar ve gece ağlar. Uç, uç git! Lütfen, uç git buradan! Bu ahlaksız ve kokuşmuş dünyayı terk et.” sanki gitmekle gitmemek arasında kalan bir kraliçenin haykırışları gibiydi. Sevmenin acı vermesini ve ötekileştirmenin ne demek olduğunu çok güzel yansıtmıştı. Nereye koyarsak koyalım bu cümle çok anlamlı kalıyor. Benim ise aklıma şunları getiriyordu. Biz kimler gibiyiz, biz kimiz? ayrıştıran özelliğimiz neler? bu soruları sorduran, kalıplaştıran topluluklar içinde bizlerden olan yok mu? neden şimdi, geçmişte ve gelecekte bunu yaşamak zorundayız. Bununları düşündüren her bir insanın ötekileştirmeye çalıştığı dünya da bir yaşam tarzı benimsemek neden bu kadar zor! İşte tüm sorunların temeli de bu değil mi? 1900 doğumlu João Francisco dos Santos 76 yıl boyunca bununla savaştı. Kendini kendisi gibi hissetmek için. Cezalar aldı, istemeyerek hapis yattı. 12 Mayıs 1932’de başlayan bu film aslında 42 Rio festivallerinde kendine yer edinen João Francisco dos Santos hayat hikâyesi. Korkularımızdan kaçmamamız gerektiğini, düşüncelerimizle ayakta kalmamız gerektiğini çok güzel anlatıyordu. Bu film ibne, homoseksüel, top ve ayrımlaştırıcı tüm cümeller içinde renkli yaşayan ve yaşatmaya devam edecek olan ve yaptığı işten gurur duyan tüm LGBTQ+ bireylerine gelsin. 🏳️‍🌈

seris_comment 1 month ago

Saul'un Oğlu

Laszlo Nemes

7 Gönderi

Son of Saul - Saul'un Oğlu Yönetmen László Nemes'in izlediğim ikinci filmi olan Saul'un Oğlu çarpıcı bir hikayenin kemiklerime kadar gerilimini hissettiğim bir uyarlamasıdır. Açıkçası gerçek bir hikayeye dayanıyor olması ve Saul Ausländer'ın Ekim 1944'te Auschwitz toplama kampında ölüleri yakmakla…devamıSon of Saul - Saul'un Oğlu Yönetmen László Nemes'in izlediğim ikinci filmi olan Saul'un Oğlu çarpıcı bir hikayenin kemiklerime kadar gerilimini hissettiğim bir uyarlamasıdır. Açıkçası gerçek bir hikayeye dayanıyor olması ve Saul Ausländer'ın Ekim 1944'te Auschwitz toplama kampında ölüleri yakmakla görevli Sonderkommando üyesi Macar-Yahudi bir mahkûmun hayatını göstermesi ile ilgimi çekti. Acımasız bir soykırım filmi izlerken karakterimizin gözlerindeki korkuları ve gerilimleri tek kamera ile görmemizi sağlıyordu. Yıkanma uğruna ölen ve kaçmak ile kaçmamak arasında kalan insanların savaşını gösteriyordu. Filmekimi’nde izlediğim ve 2024 Oscar’ında da ödül kazanan The Zone of İnterest filmi ile aynı ses ve teknoloji tarzını kullanan bu filmin gerilimi ve korkuyu insanın iliklerine kadar hissettiren bir tarzda ilerlemesi ve ilk yarım saati ile yüzleşilmesi gereken zor bir temele dayalı konudan başlıyordu. Bir dini gömmenin ve hissinin anlaşılmasını sağlayan bu film aslında Naziler’in büyük projesinde bulunan en kötü kampta geçmesi izlerken beni koltuğumda büyük bir duygusal kargaşaya itiyordu. Filmi sevmemin diğer bir nedeni ise insan olmanın ve hissedilen duyguların oldukça başarılı bir şekilde yansıtılması ve dile getirilmesi oldu. Gerek oyuncuların performansları gerekse yönetmenin sinematografisi gerçekten çok güzeldi. Tek karakter bakış açısıyla anlatılan ve 2015 yapımlarının arasında dikkat edilmeye değer senaryo yapısı ve anlatımı bulunmakta. Biyografi filmlerinde kullanılan tarzın dışında gülümsemeyi ve insan olmayı da gösteriyordu. Géza Röhrig ile canlanan bu film gerçekliğin dışında savaşın çarpıcı yanlarını ve Yahudilerin yaşamış olduğu ve hiçbir canlının başka bir canlıya yapmayacağı bir katliamı gösteriyordu. İzlediğim sayısız Nazi biyografi filmleri ile karşılaştırıldığında farklı noktalara değinmesi ile dikkatimi daha da arttırdı. İzlenmesi gerektiğini düşündüğüm Saul'un Oğlu filmini öneriyorum. Keyifli izlemeler.

seris_comment 1 month ago

Bulutları Beklerken

Yeşim Ustaoğlu

2 Gönderi

Bulutları Beklerken Yeşim Ustaoğlu’nun uzun zamandır beklediğim Bulutları Beklerken filmini izlemiş bulunmaktayım. Yeşim Ustaoğlu’nun sinematografik olarak yeteneğine ve sanatsal olarak baktığı çevresel altyapısına hayran kaldığımı söylemem gerekiyor. İzlediğim bir çok filminde anladığım tek şey Yeşim Ustaoğlu’nun gerçekten çok yetenekli olduğu…devamıBulutları Beklerken Yeşim Ustaoğlu’nun uzun zamandır beklediğim Bulutları Beklerken filmini izlemiş bulunmaktayım. Yeşim Ustaoğlu’nun sinematografik olarak yeteneğine ve sanatsal olarak baktığı çevresel altyapısına hayran kaldığımı söylemem gerekiyor. İzlediğim bir çok filminde anladığım tek şey Yeşim Ustaoğlu’nun gerçekten çok yetenekli olduğu ve aynı zamanda çok güzel detaylarla birlikte filmlerini harika bir şahesere dönüştürdüğüdür. Gelelim bugünkü film hakkındaki düşüncelerime. “Senin için ölmediyse, ölmemiştir.” cümlesi filmin içinden en özleştiğim noktaydı. Dilden, ırktan, hayallerinden ve evinden kovulmak, gitmek ve yeniden doğmak, yeniden doğmanın yeni bir başlangıç olduğuna inanmak ama hiçbir şekilde yeniden doğmanın aslında sonmuş gibi olmasını detaylandırmak gerçekten Yeşim Ustaoğlu tarzı dedirttirdi bana. Karadeniz’in ücra bir kasabasında geçen bu hikâye aslında otobiyografi tarzındaki yazar Yorgo Andreadis “Tamama” hayat hikâyesinden alıntılarla birlikte uyarlanmıştı. Ünlü oyuncularla birlikte harika bir şahesere dönen bu film oyuncuların performanslarını yeterli bulmamamla da eksi bir yöne çekti beni. Başrollerini Rüçhan Çalışkur, Rıdvan Yağcı ve İsmail Baysan'ın paylaştığı, Karadeniz’in sislerle örülü yaylarında 50 yıl boyunca sırtına yüklenen sırlarla yaşamak zorunda kalmış bir kadının hikâyesini anlatan bu film açıkcası ödülsüz bir yapım olması ile beni üzdü. Geçmişte geçen bu film aslında bir nebze de olsun günümüzde özlediğimiz ayrıntıları da gözler önüne seriyordu. Yerli malı haftası, andımız ve değerlerimizi özletiyordu. Gelelim asıl sona, film gerçekten benim için yeterli olduğunu düşündüğüm bir noktada bitti. Yunanca edilen sohbetlerin altyazıları daha net okunabilir ve anlaşılabilir olabilirdi ama olmaması beni çok germedi çünkü bir empati sergilememi sağladı. Son sahnedeki çok önemli bir kelime aslında filmi tamamen özetlese de aynı zamanda aklımdan da çıkmadı. “İhanetim yakamı hiç bırakmadı. Nika’nın pencerenin ardından bana son kez bakıp kayboluşunu beynime kazıdım. Ama artık onun yaşayıp yaşamadığını bilmiyorum.” Bu cümle aslında her şeyi özetleyen tek şeydi bulutları beklerkende. Uzun uzun geçmişi bulutların üstündeki sislerle beklemekti. Acıların, umutların ve bekleyişlerin filmiydi bu film. Zamanı olanın mutlaka izlemesini tavsiye ediyorum. Keyifli izlemeler.