Raf Yorumu: piray3 (@piray3)

Lise zamanlarımda Kahraman Tazeoğlu okumayı severdim. Bugün kitaplığın tozunu alırken tekrar göz göze geldik. Altını çizdiğim, içine kendi şiirlerimi yazdığım kitabı açmak çok garip hissettirdi. İçindeki notlara bakınca şöyle bir on sene öncesine ışınlandım resmen. Duygularımın o dönem ne kadar…devamıLise zamanlarımda Kahraman Tazeoğlu okumayı severdim. Bugün kitaplığın tozunu alırken tekrar göz göze geldik. Altını çizdiğim, içine kendi şiirlerimi yazdığım kitabı açmak çok garip hissettirdi. İçindeki notlara bakınca şöyle bir on sene öncesine ışınlandım resmen. Duygularımın o dönem ne kadar yoğun olduğunu farkettim. Son zamanlarda çocukluğumla buluştum akımı dolaşıyor ortalıkta. Eğer bu akıma ben de katılmış olsaydım muhtemelen; O bana hiç arkadaşımız oldu mu diye sorardı. Ben de ona insanları izleyerek onlar gibi davranmayı öğrendiğimizi ama artık kimseye güvenemediğimizi açıklardım. O bana en sevdiği şairlerden bahsederdi Nazım Hikmet, Can Yücel, Atilla İlhan.. Ben de ona artık şiir okumadığımızı hatta artık yazı bile yazmadığımızı söylerdim. Kırılırdı, üzülürdü biz yazar olacaktık sesimizi duyuracaktık diye sitem ederdi. Sonra bana okulda din hocasının elinden aldığı kitaptan bahsederdi "Okursan ateist olursun" dediği kitaptan. Ben de artık deist olduk derdim ona istediğin kitapları okuyabileceğin kocaman bir kütüphanen var kimsenin bizi üzemeyeceği bir yerde yaşıyoruz herkesten uzağız artık. Giydiklerime bakardı degişmişsin derdi kısa kızıl saçlarına dokunarak artık eski şeyler giymiyor musun? Ben de artık paramız var derdim ona, istediğin her şeyi alabilirim sana. Kızıl saçlarımıza ne oldu? Gökyüzüne mi kaptırdık kızılın en güzel tonunu? Diye sorardı yazdığı şiirden esinlenerek. Gülümserdim ama ona ağlayarak siyaha boyadığımız günü anlatamazdım yaşayarak öğrenmesi gerekirdi. O an kızıl bir gökyüzü kaplardı etrafı. Güneş batmak üzere gitsem iyi olur derdi Kırık bir gülümsemeyle kalkmak isterdi masadan ağlayacağını anlardım. O an sarılmak isterdim ama yapamazdım. Kimsenin sarılmadığı bir çocuğa sarılamazdım. Eğer sarılsaydım hayatının geri kalanında ona şevkatle sarılacak birine ihtiyacı olurdu. Yırtık ayakkabılarıyla koşarken izlerdim onu arkasından. Sonra bir sigara yakar, kahvemi yudumlardım. Kulaklarımda Buika çınlardı "No habrá nadie en el mundo... "