Raf Yorumu: Seris_Comment (@seris

I’m Still Here - Hâlâ Buradayım Bir Kadının Direniş Çığlığı Bazı filmler vardır, yalnızca izlenmekle kalmaz, ruhunuzda bir sızı, hafızanızda silinmez izler bırakır. I’m Still Here tam da böyle bir film… Brezilya’nın karanlık geçmişinden ilham alan bu etkileyici yapım, yalnızca…devamıI’m Still Here - Hâlâ Buradayım Bir Kadının Direniş Çığlığı Bazı filmler vardır, yalnızca izlenmekle kalmaz, ruhunuzda bir sızı, hafızanızda silinmez izler bırakır. I’m Still Here tam da böyle bir film… Brezilya’nın karanlık geçmişinden ilham alan bu etkileyici yapım, yalnızca bireysel bir trajediye değil, aynı zamanda bir toplumun tarihine de ışık tutuyor. Başkarakterimiz Eunice Paiva, mutlu ve sıradan bir hayat süren bir genç kadındır. Ancak bir gün kocasının (Rubens Paiva) evden çıkıp bir daha geri dönmemesiyle, onun dünyası altüst olur. Kocasının ortadan kayboluşu, yalnızca bir aile dramı değildir; aynı zamanda bir rejimin gölgesinde yaşanan adaletsizliğin de kanıtıdır. Rio de Janeiro’da askeri diktatörlük döneminde geçen hikâye, yalnızca siyasetin veya ekonomik çöküşün değil, bireylerin hayatlarını nasıl mahvettiğinin en gerçekçi yansımalarından biri. Filmin atmosferi, izleyiciyi baştan sona diken üstünde tutuyor. I’m Still Here, yalnızca bir kayıp vakasını anlatmıyor; aynı zamanda hafızalardan silinmek istenen bir geçmişi tekrar gün yüzüne çıkarıyor. Hikâyenin merkezinde yer alan Fernanda Torres, canlandırdığı karakterle yalnızca bir performans sergilemiyor, adeta o karakteri yaşıyor. Onun sessiz çığlıkları, tek bir bakışıyla bile hissettirdiği duygular, filmin gücünü katbekat artırıyor. Filmin yönetmeni Walter Salles, sahneleri adeta bir ressamın fırçasından çıkmış gibi ustalıkla işliyor. Rio’nun sıcak ve kalabalık sokakları ile karakterin içsel yalnızlığı arasındaki tezat, sinematografiyle muazzam bir şekilde yansıtılmış. Kameranın kimi zaman bir belgesel gerçekçiliğinde, kimi zaman ise melankolik bir rüya gibi süzülmesi, anlatının etkileyiciliğini daha da güçlendiriyor. Filmin renk paleti, gri ve soluk tonlarla bezeli; bu da karakterin iç dünyasındaki kasveti ve Brezilya’daki siyasi baskıyı görsel olarak da hissettiriyor. Müzikler ise filmin en vurucu anlarında devreye girerek, hikâyenin dramatik etkisini zirveye taşıyor. Fernanda Torres’in bu filmdeki performansı, onun Oscar adaylığını sonuna kadar hak ettiğinin bir kanıtı. Onun oynadığı Eunice, güçlü ama kırılgan, sessiz ama iç dünyasında fırtınalar kopan bir karakter. Kocasının kayboluşunun ardından yaşadığı travma, öfkesi, umudu ve umutsuzluğu öylesine gerçek ki, izleyici olarak onun acısını iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Tek bir sahnede, gözyaşlarını içine akıtarak dışarıya güçlü görünmeye çalışması bile, filmin en sarsıcı anlarından biri haline geliyor. Bazı hikâyeler anlatılmaz, yaşanır… I’m Still Here, sadece bir film değil, unutulmaya mahkûm edilen bir hayatın sinemaya kazınmış direnişi. Gerçek olaylardan ilham alarak yazılan senaryosu, yılın en güçlü anlatılarından biri olarak Oscar yarışına da damga vurdu. Bu film, sadece geçmişe değil, günümüze de bir ayna tutuyor: Güçlü rejimlerin gölgesinde kaybolan bireyler, unutulmuş hikâyeler ve baskının şekillendirdiği hayatlar… Bu yılın en sarsıcı filmlerinden biri olarak hafızalara kazınan I’m Still Here, yalnızca bir kayıp hikâyesi değil, aynı zamanda bir toplumun hafızası ve direnişinin sinemadaki en güçlü yansımalarından biri. Eğer henüz izlemediyseniz, kendinizi bu derin ve dokunaklı hikâyeye bırakmaya hazır olun. Çünkü bazı filmler yalnızca gözlerinizle değil, ruhunuzla da izlenir…