Raf Yorumu: Seris_Comment (@seris

Satantango - Şeytan’ın Tangosu 7.5 Saatlik Bir Lanet Béla Tarr’ın Satantangosu, izleyicisini bir girdabın içine çekip, 7.5 saat boyunca adeta hipnotize eden, sabır ve dikkat gerektiren bir film. Ama bu süreye takılmayın—çünkü bu film aslında zamanın kendisiyle oynuyor. Karakterlerin yavaşça…devamıSatantango - Şeytan’ın Tangosu 7.5 Saatlik Bir Lanet Béla Tarr’ın Satantangosu, izleyicisini bir girdabın içine çekip, 7.5 saat boyunca adeta hipnotize eden, sabır ve dikkat gerektiren bir film. Ama bu süreye takılmayın—çünkü bu film aslında zamanın kendisiyle oynuyor. Karakterlerin yavaşça ilerleyen adımları, boşlukta yankılanan ayak sesleri ve değişmeyen gri gökyüzü, sizi bir süredir kaybolduğunuz bir rüyanın içinde olduğunuzu hissettiren bir atmosfer yaratıyor. Filmin kasvetli köyü, sadece çamur ve yıkıntılardan oluşmuyor. Burası, umutsuzluğun içselleştirildiği, her şeyin çürümeye yüz tuttuğu bir yer. Sanki bu insanlar, zamanın durduğu bir boşluğun içine hapsolmuşlar. Hayatlarında bir kurtuluş arıyorlar ama kurtuluş olarak gördükleri her şey, onları daha da batırıyor. Macar kırsalının bu ıssızlığı, sadece mekan olarak değil, psikolojik bir çöküşün de simgesi gibi. Filmin yapı taşı olan uzun plan sekanslar, karakterlerin içinde bulundukları tükenmişliği iliklerinize kadar hissettiriyor. Béla Tarr, sinemada zaman algısını bükerek bize bir şeyler anlatmaya çalışıyor: Bir yolda yürüyen karakteri izlerken, onun yolculuğunun bitmesini bekliyorsunuz ama bir süre sonra fark ediyorsunuz ki bu yolculuğun sonu diye bir şey yok. Tıpkı hayat gibi. Umut ve beklentiyle dolu bir bekleyişin, aslında hiçbir yere varamayacağının soğuk gerçeği. Ve tabii ki Irimiás, kasabanın kurtarıcısı mı, yoksa en büyük laneti mi? Onun sahneleri, filmin en kritik anlarından. İnsanlar, umutsuzluk içinde bir kurtarıcıya ihtiyaç duyuyorlar ve bu ihtiyaç, onları daha büyük bir felakete sürüklüyor. Irimiás ve Petrina’nın kasabaya dönüşü, büyük bir değişimin habercisi gibi görünse de, bu değişim yine bir çöküşten ibaret. Bir yıkımın içinde debelenen insanlar, daha büyük bir yıkımın peşinde sürükleniyorlar. Béla Tarr’ın sineması, sabırlı bir izleyici istiyor. Satantango, film izleme alışkanlıklarını yerle bir eden, Hollywood temposuna alışmış biri için işkenceye dönüşebilecek bir eser. Ama filmi hissetmeye başladığınızda, onun ritmine uyum sağladığınızda, her şeyin anlam kazanmaya başladığını fark ediyorsunuz. Çünkü bu sadece bir film değil, bir deneyim. Ve bu deneyimden kaçış yok. Eğer Satantango’yu izlediyseniz, onu sadece izlememişsinizdir; onun içinde kaybolmuş, çamurun içinde yürümüş, yağmurun altında kalmış ve zamanı kendi ellerinizle çekiştirmişsinizdir. Eğer izlemediyseniz, kendinize şu soruyu sorun: Gerçekten bu dünyaya dalmaya hazır mıyım?