Raf Yorumu: yankı (@1

1_1 1 month ago

Kendisiyle baş başa kaldığında, her insan başarısızdır. Gerçek dünya onun ulaşamadığı ama özlemini çektiği ve bir gün varacağını umduğu; nitelikleri, güzellikleri, yücelikleri –kötülüğü, kısırlıkları, acıları da– farklı bambaşka bir yerdi. Kutsal coşkular artık beni ilgilendirmiyor. Kahramanları yeterince güven verici bulmuyorum…devamıKendisiyle baş başa kaldığında, her insan başarısızdır. Gerçek dünya onun ulaşamadığı ama özlemini çektiği ve bir gün varacağını umduğu; nitelikleri, güzellikleri, yücelikleri –kötülüğü, kısırlıkları, acıları da– farklı bambaşka bir yerdi. Kutsal coşkular artık beni ilgilendirmiyor. Kahramanları yeterince güven verici bulmuyorum çünkü. İnsanları yanıltmakta ustadır onlar. Bu yüzden şövalye kılıklı birini görürsen, hemen kaç. Zaten çağımız gündelik insanların çağı... Senin ve benim çağımız bu. Bu çağın kahramanları bizleriz. Belki köpek sürüsü kadarız ama kendimize bir yer ayırmayı, ufacık bir yer, başarmışsak... Bunu yeterince coşturucu bulmuyor musun? İnsanlar konuşarak, yalnızlıklarını ya da iki ayrı kişi olma durumlarını ortadan kaldırdıklarını sanıyorlardı. Konuşma gereğini duymadan iki kişi bir arada olabilse, derdim. Bunu isterdim. Seninle yirmi dört saat hiç konuşmadan birlikte olabilirim. Anlıyor musun? Kısacası bu sevmek midir, bilmiyorum. Senin yanında sıkılmıyorum hiç. Hep seninle olmak istiyorum. Aşk bu mudur acaba? Sana yakın olmak isterken bir de bakıyorum mutsuzluğumla, umutsuzluğumla baş başa kalıvermişim. Alışılmış, kişiye güven vermesi gereken onca kurala ve toplumun aldığı güvenlik önlemlerine karşın, insan yalnızdı, çaresizdi. Böylesine bir yalnızlık, çaresizlik duymak için ille de çocuk olmak gerekmiyordu; insan tepesine vurularak, lokması elinden alınarak, hatta yalnızca unutularak, bir köşeye bırakılarak ölüme benzeyen bir kimsesizliğe terk ediliyordu. Gençken bitmez tükenmez bir gücün olduğuna inanırsın. Kitaplar da durmadan destekler seni: Hiçbir şeyi olduğu gibi kabullenmemek, dünyayı alt etme tutkunu destekler. Ama gün gelir, bir de bakarsın ki, miskin bir memur, geveze bir öğretmen olup çıkmışsın! Çevrendekilere –o eleştirip durduğun insanlara– benzeyivermişsin! Hayatı kabullenmişsin, bir aptal gibi. Ve sürüklenip gidiyorsun. İnsanın her sevdiği kitapta kendini bulması doğaldır. Yoksa kitapları bu kadar sevmezdik. Ama dikkatli olmalısın. Çok da kendini vermemelisin öyle. Sen ancak kendinsin, başkası değil. Bir roman kahramanını seçebilir insan. Çünkü yaşadığımız hayatı yetersiz ve kuru buluyoruz. Öyle olunca örnek diye çevremizden birini seçmek işimize gelmez. Ama çok çok okumalısın ki, örneğini yanılmadan seçebilesin. Tabii kısa bir süre sonra roman kahramanlarını örnek almaktan kendiliğinden vazgeçeceksin. Hiçbir anne ötekine benzemez. Böylesi daha iyi değil mi? Benim annem de kimsenin annesine benzemez. Benzeseydi üzülürdüm. Çünkü o zaman benim annem olmazdı artık. Olup bitenleri kavramak, anlamak bile o kadar güçken, olaylara karşı koymak, onları etkilemek nasıl mümkün olabilirdi?