Raf Yorumu: Yan Masadan Bir Adam ރ (@hawar)

Ağlamaksa ağladım, bağırmaksa bağırdım, Zafer. Uykusuz kaldım, aç kaldım, aptal gibi çok ağır ilaçlar da aldım. İntihara kalkışmadım ama sabah akşam hiç durmadan tasarladım. Yetmedi mi? Her şeyi, her şeyi unuttum. Tarihler, hedefler, amaçlar, verdiğim sözler. Nereye, ne zaman, nasıl…devamıAğlamaksa ağladım, bağırmaksa bağırdım, Zafer. Uykusuz kaldım, aç kaldım, aptal gibi çok ağır ilaçlar da aldım. İntihara kalkışmadım ama sabah akşam hiç durmadan tasarladım. Yetmedi mi? Her şeyi, her şeyi unuttum. Tarihler, hedefler, amaçlar, verdiğim sözler. Nereye, ne zaman, nasıl gidecektim, unuttum. Ne yapacaktım, ne oldu, ne bitti? Hepsi, hepsi. Yetmedi mi? İhtiyarladım, çirkinledim. Beni kimse sevmesin istedim. İş aradım, kaç kere buldum, hiçbirine başlamadım. Saçlarım korkunç uzadı, faturalar birikti, her şey üst üste bindi. Cildim soldu, gözümün feri söndü, Zafer. Daha yetmedi mi? Aramaksa aradım, yazmaksa yazdım. Sokak köpekleri gibi titreye titreye dolaştım. Ayaklarım şişti, düşmekse düştüm. Dizlerimde yaraysa yara, bin parça, Zafer. Kaç defa silkelendim. Artık yeter, bugün uyandığım yeni bir gün, bu yeni bir sayfa, dedim kendime. Tokat bile attım ama aynı gün, aynı yırtık sayfa işte. Üstü karalı, altı çizili onca hatıra yüzüme, yüzüme tükürdü. Yetmedi mi? Üç beş arkadaşla görüşünce, sahile inip biraz temiz hava teneffüs edince, Saçlarımı kesip tırnaklarımı yiyince, yemek yapmayı, resim çizmeyi öğrenince, Geçer sandım. Kaçağı yürüyen bir çorap gibi sadece günler geçti, Zafer. Diktiğim ne varsa söküldü, Doldurduğum ne varsa döküldü, Silmekse sildim, ama lekesi kaldı, iz bıraktı. Yetmedi mi? Herkes yaşamış, herkes unutmuş. Hayat böyle de sürüp gidiyormuş, dedim. Dediler, dedim, sana anlattılar. Bak, onulmaz değilmiş, dedim. Ekmek çiğnedim, zeytin dövdüm, Hepsini yarama sürdüm. Pansumansa pansuman işte, ama oluk oluk kan sızdı, Zafer. Yumruğumu sıktım, ayaklarımı yere bir kere daha sağlam bastım. Yokluğuna şöyle sağlı sollu birkaç kroşeyse kroşe. Ama benim boşluğuma geldi işte. Havlu attım. Yenilgiyse yenilgi. Yetmedi mi? ~ Tuğba Karademir