Raf Yorumu: Seris_Comment (@seris

Ölü Mevsim Sessiz Çığlıkların Mevsimi: Ölü Mevsim Geçen yıldan beri sabırsızlıkla beklediğim Ölü Mevsim’i sonunda izleme şansını yakaladım. Doğuş Algün’ün ilk uzun metraj yönetmenliği olan bu film; abla-kardeş ilişkisini, terk edilmiş bir sinema salonunun zamansızlığıyla buluşturuyor. Kara komedi öğeleriyle yoğrulan…devamıÖlü Mevsim Sessiz Çığlıkların Mevsimi: Ölü Mevsim Geçen yıldan beri sabırsızlıkla beklediğim Ölü Mevsim’i sonunda izleme şansını yakaladım. Doğuş Algün’ün ilk uzun metraj yönetmenliği olan bu film; abla-kardeş ilişkisini, terk edilmiş bir sinema salonunun zamansızlığıyla buluşturuyor. Kara komedi öğeleriyle yoğrulan hikâye, hem mizah hem de hüznü aynı anda hissettirmeyi başarıyor. Yönetmenin yer yer dinsel göndermelerle bezediği semt atmosferi; sadece abla-kardeş ilişkisiyle sınırlı kalmayıp, “anne olmak ne demektir?” sorusunu da çok katmanlı biçimde sorguluyor. Adana Altın Koza’da ödül alan bu film, adını fazlasıyla hak eden bir ölü mevsim portresi sunuyor bizlere. “Aile yılı” olarak adlandırabileceğimiz günümüz Türkiye’sinde geçen film; politik ve sosyolojik bir arka planı güçlü bir anlatı diliyle harmanlıyor. Oyuncu kadrosu ise neredeyse bir festival karması gibi: Erdem Şenocak, Goncagül Sunar, Serkan Ercan, Naz Göktan, Tolga Tekin, Funda Eryiğit, Ece Yaşar ve Müfit Can Saçıntı’dan oluşan bu ekip, her biri karakterlerine ayrı bir ruh katmış. Özellikle Halil ile Nimet karakterlerini canlandıran Funda Eryiğit ve Erdem Şenocak’ın sahneleri çok etkileyiciydi. Aralarındaki dinamik, bir dönemin yaralı ama direngen kadın-erkek ilişkisini çok naif bir yerden ele alıyordu. Filmin modern festival dili yer yer ağır basıyor. Bazı sahnelerde seyirciye düşünsel boşluklar bırakılması anlatımı derinleştiriyor ama bu durum, olay örgüsünü takip etmeyi zorlaştırabiliyor. Keşke kilit noktalar biraz daha net verilseydi; bu, anlatıya ekstra bir gerilim ve heyecan katabilirdi. Ve bence en çarpıcı kısımlardan biri, filmde iltica etmiş bir karakterin hikâyesiydi. Göçmenlik meselesine parmak basarken asla ajitasyona kaçmadan, çok sade ama etkileyici bir şekilde anlatmayı başarmışlar. Bu karakterin, “isteyerek değil, mecburiyetle” geldiğini vurgulayan alt metin çok güçlüydü. Ölü Mevsim, bildiğimiz Türk aile yapısını kara komediyle kırıp, dramatik bir şiir haline getiriyor. Yer yer gülümsetiyor, yer yer içimizi burkuyor. Ama en önemlisi: iz bırakıyor.