Raf Yorumu: FilimGurusu (@filimgurusu)

1996 yılı ve sonrası Türk sineması adına bir kırılma dönemi oldu desek yalan olmaz. 80'lerden sonra kendini yinelemeye başlayan Yeşilçam'ın yerini, modern Dünya sinemasına geçiş dönemi olarak kabul edilen 90'larin sonunda Tabutta Rövașata, Dönersen Islık Çal, Eşkıya, Propaganda gibi bir…devamı1996 yılı ve sonrası Türk sineması adına bir kırılma dönemi oldu desek yalan olmaz. 80'lerden sonra kendini yinelemeye başlayan Yeşilçam'ın yerini, modern Dünya sinemasına geçiş dönemi olarak kabul edilen 90'larin sonunda Tabutta Rövașata, Dönersen Islık Çal, Eşkıya, Propaganda gibi bir çok yeni film bugünkü sinemanin temellerini atmıştır. Bu filmlerden biri olarak Gemide filmi ve devam filmi niteliğinde olan Lalelide Bir Azize filmi, modern Türk sinemasının mihenk taşlarından sayılır. Gemide filmi aslında göründüğünden daha fazlası olan bir film. Filmin açılış sekansında Kaptan'ın gemiyi, bir ülkeye benzetmesi, aslında filmin politik bir gönderme olduğunun ve politik bir yapıda olduğunun göstergesidir. Belki de bundan hareketle, o dönemde hiyerarşinin bozukluğu ancak bu kadar sade ve vurucu işlenir dememe sebep oluyor. Filmin senaryosu aslında bir dolaylama. Bir gemide yaşayan 4 adamın, dönüşümünden çok daha fazlasını ve bana göre bugün çekilmeye cesaret edilemeyecek düzeyde ofansiflikler içeren bir film. Özellikler gemi dışında olduğu sahnelerde bir Türkiye portresi sunması filmin vurucu yapan hoş detaylarından biridir. Belki de bu yüzden Serdar Akar ve Önder Çakar'in senaryosal anlamda zekalarını ve cesaretini taktir etmek gerekir. Oyunculuk anlamında ise tamamen bir şölen desek yalan olmaz. Özellikle Erkan Can'ın muhteşem tiratları, onunla birlikle Haldun Boysal, Yıldıray Șahinler, Naci Tașdöğen'in soğuk oyunculukları filmin gri yapısının oluşmasında belirleyici etmenlerden biri oluyor. Belki de filmin benim için en anlaşılmaz tarafı görüntü açısından olmuştur. Filmi 3 farklı kameraman çekmiş hissine girmeme ve son 20 dakika'da kamerada kim varsa, "Keşke hep bu olsaymış" dememe vesile olmuştur. Ama genelinde çoğun miktarda kullanılan "cut"lar, derinliği olmayan düz çekim açıları filmin önündeki en büyük taşlardan biri olmuştur. Uzun lafın kısası, Türkiye sineması için gerek senaryosal, gerekse rengi bakımından bir mihenk taşı olan bu film Serdar Akar'in yaptığı en iyi işlerden biridir. Özellikle Barda filminden sonra "değişik" filmlere imza atıp, kendini aşağı çekmesi, bir parça üzse de 1996-2005 arasındaki zekası, beni oldukça etkilenmesine sebep olmuştur. 8/10