rosedenvers (@rosedenvers)

Le Mans '66 sizi alı koyduğu 2.5 saatin tamamında insanın kanına işleyen yüksek temposuyla, dopamin depolarında aşırı yüklemeye sebep olan kurgusuyla, insana yer yer ilham ve motivasyon veren,yer yer ise ciğerleriniz parçalanırcasına adalet aramaya iten ve yer yer de isyan…devamıLe Mans '66 sizi alı koyduğu 2.5 saatin tamamında insanın kanına işleyen yüksek temposuyla, dopamin depolarında aşırı yüklemeye sebep olan kurgusuyla, insana yer yer ilham ve motivasyon veren,yer yer ise ciğerleriniz parçalanırcasına adalet aramaya iten ve yer yer de isyan ettiğiniz uzun lafın kısası insanı kompleks bir duygu durumuna sokan seyir zevki çok yüksek bir yapım. Ana karakterimiz Ken Miles yabani ve vahşi doğasıyla, mekanik konusunda dahiyane bir perspektife sahip,bunun yanı sıra tutkulu bir vizyoner. Tıpkı çoğumuz gibi orta/düşük gelirli bir hayat standardına sahip olan bir araba tamircisi. Fakat onu ortalama ve rutine hapsolan çoğunluktan ayıran birşey var; safkan bir yarışçının doğasına ve hayata ne yapmak için geldiğini bilen bir adamın erginliğine sahip kendisi. Carrol Shelby ise Le Mans yarışını ilk kazanan Amerikan olarak tarihe adını yazdırmış yetenekli bir safkan yarışçı. Yaşadığı vasküler bozukluklardan dolayı ise Le Mans'ı kazandıktan hemen sonra yarışmayı bırakmak zorunda kalmış ve araba satıcılığına başlamış. Ford Motors'un düşen satış oranları ve şirket imajında değişikliğe gitmek için ona götürdüğü teklif ile ise karakterlerimizin kırılma süreçleri başlamış oluyor. Ford Motors seri üretime bağlamış ve hiçbir anlam ifade etmeyen fabrikalaşmış araba üreticisi imajını yıkmak ve çalışma prensiplerinde renovasyon yapmak üzere Le Mans yarışlarını katılarak dönemin en prestijli araba üreticilerinden olan Ferrari'nin adımlarından ilermeyi planlıyor. Bunu yaparak değişen genç jenerasyonun ilgisini çekecek çarpıcı ve anlamlı bir marka imajı çizmek istiyor. Bunun için ise Carroll Shelby liderliğinde bir takım kurup yarış arabaları üretmeye başlıyorlar. Shelby iyi bir yarışçı olduğu kadar iyi bir gözlemci de olduğu için mentorluk yaptığı Ken Miles'ı takımına dahil ediyor. Senaryo böyle başlıyor ve devamında beyaz yakalılar tarafından makinalaştırılan,herşeyin kar gütme amacıyla gerçekleştirildiği fabrikalaşmış iş etiği üzerinden ağır eleştirileri ile güzel bir eleştiriye imza atıyor. Günümüz dünyasında işçi sınıfının makineleştirilerek itaatkar bir köle haline getirildiğini,zanaat ve renovasyondan uzak çalışma prensiplerini, yönetici sınıfının işçi sınıfı üzerindeki dengeden uzak ve baskıcı etkisini, zincirleşmiş üretim devi şirketlerin üretim yerine tekrara düşüp birer pazarlama çöplüğu haline geldiğini çok güzel resmediyor böylelikle yönetmen James Mangold. Shelby ise yarışçı olmanın getirdiği tutkulu yapısı ve işe hakim olmasıyla şirketin yönetim kurulunun kafasında kurduğundan çok daha gerçekçi bir devrime adım atıyor takımıyla. Hırslarının kölesi olan ve kendi egomanyaları içinde sarhoş olmuş beyaz yakalıların kalıpçı yapısı önlerinde engel olsa da Shelby ve Miles'ın araba tutkusuna, özgün doğalarına yeniliyorlar sonunda. Yarış tutkusunu özgün ve çarpıcı bir şekilde yorumlamaktan geri kalmayan yapım arabaları makinalaştırmak yerine ruhuyla ele alıyor. Araba sürmek gibi gündelik bir kavramın ve yarış stratejilerinin ne kadar komplike,zor bir o kadar da tehlikeli olduğunu gözler önüne sererek bu konuda bilinçsiz insanların yarattığı basitlik algısını kırıyor. Ford'un en büyük rakibi olan Ferrari şirketinin ilkeli,renovatif,kaliteli ve gerçek bir araba tutkunu etiği ile resmederek markaya şapka çıkarmayı da es geçmiyor film. Teknik kısımlarını ise tek kelime ile anlatmak gerekirse tam bir şaheserdi film. Biyografi ve spor draması alanında adından bahsettirecek bir yapım olan Le Mans '66' in en çarpıcı noktası bana sorarsanız Ken Miles gibi haksızlığa uğramış bir cevherin hikayesini insanlığa duyurmasıydı. Bu yüzden Ken Miles gibi biri işinde gösterdiği özveri ve tutkuyla, yalın ve kopyalanmamış ham karakteri ile insanlığa ilham olan ve önünde şapka çıkarılması gereken bir ikon.

rosedenvers 2 years ago

The Office

Ricky Gervais

149 Gönderi

Spoiler içeriyor Hayatın sıradanlığının büyüsünü motto edinmiş ve zihinlere etkileyici şekilde işlemiş bir yapım olmuş The Office. Tam olarak bu noktada dahiyane bir seçim ortaya çıkmış çünkü televizyonda,sinemada veya hikaye aktarmanın ön planda olduğu sanat dallarında sık sık rastlamadığımız bir konsept aslında.…devamı

rosedenvers 2 years ago

Monsters

Ian Brennan

115 Gönderi

Ryan Murphy ve Ivan Brennan'ın izleyiciye sunulduğu andan itibaren büyük bir ilgi toplayan ve sansasyonlara neden olan yeni yapımı,Dahmer, ele alındığı dönemin ve olayın gerçekliklerini filtresiz bir şekilde önümüze sunmuş cesur, true crime türünde belli yönlerden yenilikçi,belli yönlerden klasik izler…devamıRyan Murphy ve Ivan Brennan'ın izleyiciye sunulduğu andan itibaren büyük bir ilgi toplayan ve sansasyonlara neden olan yeni yapımı,Dahmer, ele alındığı dönemin ve olayın gerçekliklerini filtresiz bir şekilde önümüze sunmuş cesur, true crime türünde belli yönlerden yenilikçi,belli yönlerden klasik izler taşıyan etkileyici bir yapım olmuş. Fakat projenin yakaladığı çarpıcı ve özgün atmosferin hatrı sayılı bir kısmını Ryan Murphy'e borçlu olduğumuzu düşünüyorum. Zira kendine has tavrı yer aldığı bütün projelerde öne çıkıyor ve orijinal bir bütün oluşmasında önemli bir rol oynuyor. Murphy'nin bu sanatsal duruşunu ise birkaç kelimeyle ancak şu şekilde açıklayabilirim; kapsayıcı,natüralist,politik ve yalın. Bir canavar olarak nitelendirilip sayısız trajediye sebep olmuş böylesine sıkıntılı bir figürün hikayesini aktarmada kullandığı tarafsız ve yalın yaklaşımı takdir edilesiydi doğrusu. Şiddet unsurlarını en az seviyede kullanmış ,bunun yerine ise psikolojik, sosyokültürel ve politik unsurları ana temaya dahil etmeyi seçmiş kendisi. Bunu da Jeffrey Dahmer rolünü canlandıran Evan Peters şöyle açıklıyor "Cinayet sahnelerini tekrar tekrar çekmek istemedik. Bu rahatsız edici olurdu. Olayları Jeffrey Dahmer'ın perspektifinden değil kurbanların perspektifinden aktarmak istedik. O dönem adalet sisteminde bulunan eksikliklere,toplumda bulunan ırkçılığa,homofobiye dikkat çekmek istedik." Bu yaklaşımları Jeffrey Dahmer'ın eylemlerinin korkunç gerçekliğini katbekat daha etkileyici kılmış ve vahşice katledilen bu insanların yaşadıkları psikolojiyi izleyiciye aktarmada üstün bir başarı sağlamıştır. Öte yandan bu insanları Jeffrey Dahmer'ın kurbanları olarak nitelendirmeyi reddetmesi ve bu insanların bir sayı olarak nitelendirilmesine tepki gösterilmesi haklı isyandı fikrimce. Hikayeyi tek perspektiften ele almayı reddeden Murphy,Jeffrey Dahmer'ın ün saldığı bu şeytani şöhretinin arka planında neler olduğunu detaylıca ve tarafsızca işlemekten çekinmemiş ve bu yüzden haksızca yaftalanmışta. Variety,The guardian,deadline gibi birçok büyük haber platformlarında fazlasıyla olumsuz eleştiriler almış,rotten tomatoes'da da eleştirmenler tarafından %50'lik bir skora layık görülürken izleyici tarafından %87'lik bir skor almış. Bu da demek oluyor ki yönlendirilmiş medya ajansları tarafından ne kadar yanlış lanse edilse de başarılı bir iş çıkarılmış ortaya. Ryan Murphy'nin avangard medya kişiliği kariyerinin başlangıcından itibaren yaban tepkiler alsada polis teşkilatlarındaki yolsuzluk ve 80'lerin polis etiğine giydirdiği eleştiriler yerli yerinde ve yakın dönemde Amerika'da yaşanan polis vahşeti temalı olaylara çok güzel bir gönderme olmuş fikrimce. Jeffrey Dahmer figürünü çok katmanlı işlemekten çekinmemiş Murphy. Dönüştüğü canavarın altında ki terkedilme korkusu yaşayan,en basit insan etkileşimine hasret, dikkate alınmak, sevilmek ve bağ kurmak için çırpınan bir Dahmer buluyoruz hikayenin katmanları arasında. Çocukluğunun en erken evrelerinden itibaren özensiz ve noksan evebeynliğin bir ürünü olan Jeffrey çok sert bir sonuç olmuş aslında insanlığa. Garipsenmiş, anlaşılmamış, göz ardı edilmiş ve en kötüsü de terk edilmiş. Bunların ruhunda açtığı boşlukları doldurmayı başaramamış ve hastalıklı bir bireye dönüşmüş sonrasında ise korkunç suçlara imza atmış,tarif edilemez acılara sebep olmuş kendisi. İşte böyle kompleks bir karakterin hikayesini birçok önemli unsurla harmanlayarak anlatmak çok zor ve riskli bir iş fakat bunu profesyonellikle hayata geçirmeyi başarmışlar. Evan Peters'ın role hazırlanma metodları ve kendini bu projeye adayışıyla kendini birkez daha kanıtlarken Richard Jenkins ile arasındaki baba-oğul dinamiğini izlemek ayrı bir keyif vericiydi açıkçası. Niecy Nash, Molly Ringwald,Penolope Ann Miller, Micheal Learned olsun oyunculuk hikayenin ambiyansına hareket katmış.Mahkeme sahneleri başta olmak üzere hikayenin aktarılışındaki tutarlılığıyla etkileyiciliği yakalamayı başarmışlardı. Teknik unsurlarına değinecek olursam renk katoloğunda sarı ve kahvenin soğuk tonlarının kullanılması hikayenin gerici atmosferini tetiklerken, Jeffrey'nin gerçekleştirdiği kaotik eylemlerin aksine koruduğu sakin ve soğuk tutumunu, boğucu dünyasını yansıtmada etkili olup içinde bulunduğu deliliğe çekmiş adete izleyiciyi. Yer verilen müzikler kullanıldığı sahnelerde tamamlayıcı bir unsur görevi görmüş, ses miksajlarında 2020 yapımı The Sound Of Metal filmindeki gibi yaratıcı tercihlere yönelmişler. Bu da tamamlayıcı bir unsur olmuş fikrimce. Sinematografi yönünden fiziki atmosfer ve hikaye öyle güzel birleştirilmiş ki dizinin her bir teknik unsuru bütünleyici bir nitelikte harmonize edilmiş. İnternet platformlarında aldığı olumsuz eleştiriler bu projede beni rahatsız eden tek nokta oldu açıkçası. Hikayede yer verilen kurbanların ailelerinin tepkileri sonucu sürü psikolojisini hat safhada yaşayan büyük bir kitle tarafından yapımın gerekliliği tartışıldı, fazlasıyla negatif dönütler alındı ve hatta yapımı izlemeyen yada izleyip anlamayan insanlar tarafından Dahmer'ın eylemlerine haklı bir gerekçe getirildiği söylendi. Bu olaya dahil olan insanların insiyatifinin alınması taraftarıyım fakat medyanın hazır verdikleri dışında hiçbir veri almayan, fikir geliştirmekten yoksun ve bir sanat eserini anlamayı beceremeyen insanların bu kadar çabuk bir yargıya varmalarına karşıyım. Bunu da belirtmek isterim. Uzunca bir anlatının sonunda bir sonuca varmam gerekirse Dahmer son zamanların en çarpıcı yapımlarından biri olmuş ve önyargıları ne kadar dikte edici olursa olsun kırmayı başarıp bir hikayeyi hakkını vererek sunmayı başarmış.

rosedenvers 3 years ago

tick, tick...Boom!

Lin-Manuel Miranda

55 Gönderi

Amerikan rüyasının şatafatlı aldatmacasına tokat gibi çarpan bir yapım olmuş Tick,Tick ...Boom! Sanat sektörüne ve Broadway'a hakim olan popüler kültür üzerine yapılan sansasyonel eleştirileri çok güzel bir şekilde işlense de geçtiği dönemin toplumsal yapısını ve sorunlarını geri planda yüzeysel olarak…devamıAmerikan rüyasının şatafatlı aldatmacasına tokat gibi çarpan bir yapım olmuş Tick,Tick ...Boom! Sanat sektörüne ve Broadway'a hakim olan popüler kültür üzerine yapılan sansasyonel eleştirileri çok güzel bir şekilde işlense de geçtiği dönemin toplumsal yapısını ve sorunlarını geri planda yüzeysel olarak ele almaları beni hayal kırıklığına uğrattı açıkçası. Toplumdan bir nokta da ayrışmış, hayatı spontane gelişen olaylar dizisinden ibaret olan bunların üstünde ise yıllardır başyapıtı üzerinde çalışan,otuzlu yaş sendromunu nirvana da yaşayan bu karakterin hikayesi daha fazla toplumsal ve psikolojik unsur barındarmalıydı fikrimce. Fakat bu çok büyük bir eksi değil. Film genel olarak teknik yönden başarılı. Ses miksajları ustalıkla yerleştirilirken,çekim açıları gayet güzel ve karakterin içinde bulunduğu dünyayı izleyiciye aktarmak adına gayet yeterliydi. Dans koreografilerinde pek bir olay olmamasına rağmen ambiyansta süreklilik sağlamayı başarmış, oyunculuklar ise tavan yapmıştı. İşleniş açısından filmin Larson'ın kendi otobiyografik eseri üzerinden işlenmesi filmin başarılı unsurlarından bir diğeriydi. Filmin özellikle öne çıkan noktalarından biri ise Andrew Garfield'ın oyunculuğu olmuştu. Garfield tiyatro ile uğraşan bir aktör olduğu için derin duygu yüklü bu hikayede çoğu sahnede,senaryoda eksik kalan yerlerde bu duygu durumlarını bize aktarmayı çok iyi başarmış. Bu noktada Andrew ne kadar iyi bir aktör ve tiyatrocu olduğunu insanın iliklerine kadar hissetiriyor açıkçası. İçerik unsurunda ise film bir ana mesaj altında birçok toplumsal bireysel mesajlar barındırırken bu alt unsurlar bize aktarma da yine çok başarılı olamamış. Fakat ana fikre baktığımızda bunu gayet iyi aktarıyor seyirciye. Örneğin; Sanatın tüketim çılgınlığının bir parçası haline geldiğine ve bu tüketim çılgınlığı içerisinde gerçek sanatın sanatçının sanatını sunma aşamasında yaşadığı zorluklara çok güzel değiniyor film. Öteki yandan kısmende olsa toplumsal baskının,para faktörü ve kalıplaştırılmış bir yaşam biçiminin dayatılışının şairene bir şekilde reddedilişine tanık oluyoruz. Yeri geldiğinde tükenmişlik yeri geldiğinde yükselişler yaşatarak bipolar vari bir ruh haline giriyor, Jonathan Larson ile en tepeye çıkıp en dibe iniyor ekran ardındakiler adeta. İzleyici ve karakter bir noktadan sonra birleşiyor ve herkesin ruhunda tükenmişlik, zamanla yarışmanın verdiği baskı,herkesin yüreğinde taşımakta zorlandığı kalp kırıklığı ve herkesin zihninde tek bir ses ; tik,tik,tik... Ve eksikliklerine rağmen harika bir eser çıkıyor karşımıza.

rosedenvers 3 years ago

Ritüel

Ari Aster

154 Gönderi

Spoiler içeriyor Ari Aster'ın korku sinemasının tüm normlarına meydan okuduğu, geleneksel ve trajik bir hikayeyi eşsiz bir mizahla anlatımla izleyiciye sunduğu bir yapım olmuş Midsommar. Baştan aşağı eşsiz anlatımıyla, akıllıca saklanmış detaylar ve ipuçlarıyla, hikayeyi renklendiren kültürel,görsel ve işitsel imgeleriyle alanında özgün…devamıAri Aster'ın korku sinemasının tüm normlarına meydan okuduğu, geleneksel ve trajik bir hikayeyi eşsiz bir mizahla anlatımla izleyiciye sunduğu bir yapım olmuş Midsommar. Baştan aşağı eşsiz anlatımıyla, akıllıca saklanmış detaylar ve ipuçlarıyla, hikayeyi renklendiren kültürel,görsel ve işitsel imgeleriyle alanında özgün ve amacına ulaşmış bir yapıt koymuş önümüze genç yönetmen. İkinci uzun metrajlı filmi olmasına rağmen ortaya çıkarttığı iş yeteneğini mutlak suretle kazıyor insanın aklına. Arka planda farklı eylemleri mükemmel bir şekilde birleştirip bir sahne de izleyiciye vermesi, müziklerin en rahatsız edici sahnelerde değişen ses miksajlarıyla kullanılması, ortam ve dekor ambiyanslarına tamamen zıt sahnelerin gerçekleşmesi piskolojik gerilim unsurunun tam olarak hakkını veriyor. Ve izleyiciye filmin akışının bir parçası olma fırsatı sunuyor. Bu gerilim ögelerinin ilmek ilmek ve yavaş yavaş işlenmesi ilk başta göze batmasada filmin sonunda tamamen gerilmiş ve sarsılmış bir şekilde buluyor insan kendini. Dediğim gibi tam olarak bulunduğu kategorinin hakkını özgün unsurlarıyla vermeyi başarmış Ari Aster. Bu unsurlar bir yana filmde bahsedilen veya kullanılan kültürel ögeler çok detaylı ve mizahi bir edayla işlenmiş adeta. Filmde işlenen Ättestupa ritüeli aslında varlığı kanıtlanamamış bir ritüeldir. Hatta politik bir boyutu bile vardır bu hikayenin. Bu ritüelin, İsveçlilere bir iftira olarak çıkarıldığını savunan bir kesim bile vardır. Farklı yönleri olan ve hatta varlığına dair kesin bilgiler olmayan bu absürd ritüeli mizahi bir ciddilikle verilmiş izleyiciye. Mizah unsurunun filme bu kadar iyi işlenmesine ise filmin atmosferindeki zıtlıklar etkili olmuş fazlasıyla. Ari Aster anlattığı hikayenin etnik ve buna bağlı inanışı gereği İskandinav mitolojisinden fazlaca yararlanmış. Bunu en büyük örneğini karşımızda dokuz rakamı olarak görüyoruz. Hayatın evrelerinin sınırlandırılmasında kullanılan 18,36,54,72 sayıları dokuzun birer katıyken,ritüel doksan yılda bir gerçekleşen bir ritüel ve filmin sonunda da dokuz tane kurban verildiğini görüyoruz. Peki dokuzu bu kadar önemli yapan ne? Bu iskandinav inanışındaki önemli bir hikayeye dayanıyor aslında. Odin'in dünyaya bilgi getirmek adına dokuz gün boyunca yaşam ağacında baş aşağı durmasına bir atıf dokuz rakamı. Bu ritüel de kümülatif bir bilgi birikimi şeklinde günümüze ulaşmış bir eylem olduğundan hoş bir gönderme olmuş bence. Bu ritüelin yanı sıra filmde şahit olduğumuz dans ritüelleri de bir İskandinav mitinden ilham alınarak tasarlanmış. Karakterlerimize sürekli verilen bitkisel maddeler onları psikedelik bir ruh haline büründürürken görsel efektlerdeki ufak oynamalarla çok güzel hissetirilmiş bu duygu durumu izleyiciye. Başrolümüz Dani'nin sürekli bitkiler ile etkileşim halinde olması da bu psikedelik durumun bir etkisi gibi görünse de aslında bu Dani'nin toplulukla etkileşimini ve bütünleşmesini temsil ediyor. İçinde bulunduğu kaotik eylemlerin hepsine şüpheci ve eleştirel yaklaşsa da filmin sonunda karakterimiz tamamen çiçeklere bezenmiş bir şekilde bu deliliğin bir parçası olma düşüncesine karşı koyamıyor artık. Görsel bir şölen,bir sanat eseri gibi sunulan cinayet sahneleri bu küçük topluluğun ince estetik anlayışı ve vahşi varoluşu arasında insanın hipokrat yapısını çok güzel sembolize etmiş aslında. Küçük bir toplulukta olsa toplumsal bir norm oluşmuş ve bu normların bozulmuyor oluşu toplumsal yapının bireyler üzerindeki dayatmasının ne kadar zararlı olabileceğini gözler önüne sererken kopuk ve bozulmuş aile yapıları üzerinde çok güzel durmuş yönetmen. Christian karakterinin son sahnede ayı postu içine yerleştirilmesi alanında kült olarak sayılan Wicker Man filmine hoş bir gönderme. Filmin başlangıcından tut sonuna kadar verilen tüm görsel imgeler filmin resmedilmiş versiyonundan başka birşey değildi. Bu filmin gizem hakim olan akışıyla tamamen dalga geçen bir detaydı. Fakat bahsettiğim gibi Ari Aster zıtlık kavramı üzerine dahice işlenmiş bir yapıt koymuş. Cennetin yansıması gibi bir yerde cehenemi,karanlıkta aydınlığı yaşatmış adeta. Varoluşun alaycı, zıt ve anlam verilemeyen esansiyelindeki tanrı dokunuşu gibi işlemiş senaryasonu. Sanatsal yönleri fazlasıyla öne çıksa da filmin aslında vermek istediği bir mesaj da var. Ki bu da insan aklının mutlak bir ölçüde saptırılabileceği. Alanında eşsiz şeyler ortaya koyan bir yapıt olmuş Midsommar.

rosedenvers 4 years ago

WandaVision

Jac Schaeffer

108 Gönderi

Spoiler içeriyor Final bölümünün de yayınlamması ile zamanında heyecanla beklediğim bu yapım üzerine konuşmak istiyorum. Her ne kadar adı WandaVision olsa da dizi tamamen Wanda Maximoff'un travmaları ve psikolojik yapısı üzerine kurulmuş harika bir yapım. Wanda hayatı boyunca büyük kayıplar vermiş ve…devamıFinal bölümünün de yayınlamması ile zamanında heyecanla beklediğim bu yapım üzerine konuşmak istiyorum. Her ne kadar adı WandaVision olsa da dizi tamamen Wanda Maximoff'un travmaları ve psikolojik yapısı üzerine kurulmuş harika bir yapım. Wanda hayatı boyunca büyük kayıplar vermiş ve bunlardan dolayı yaşadığı travmalarla mücadele etmeye çalışan bir karakter. İlk başta evebeynleri ardından kardeşi ve en sonunda sevdiği adam ve çocukları... Bu travmatik anıların boğucu gerçekliğinden kaçmak adına istemsizce yarattığı gerçekliğin içinde zihin kontrolü ile rehine tuttuğu insanlar ve ailesiyle mutlu bir sitcom varyasyonunu yaşıyor. Serinin ilk yedi bölümü ünlü sitcomları referans alarak işlenirken son iki bölümü tamamen aksiyon kategorisinde yer alıyor. Sitcom havasındaki bölümlerde Wanda'nın sığındığı sahte gerçekliğin çöktüğü sahneler izleyiciyi ürkütücü derecede etkileyerek bize Wanda'nın penceresinden bakma fırsatı sunuyor aslında. Sitcom bölümler harika bir psikolojik analiz havasında karakteri tanıtmalarına yardımcı olurken Wanda'nın üzerinde etki bırakan kavramların reklam filmlerinde karşımıza çıkması detayı izleyiciyi Wanda'nın yarattığı gerçekliğe hapsediyor adeta. Vision'ı içindeki aşkı,umudu,hüznü sembolize ederek yaratması bu iki karakterin duygusal bir bağdan öte bir bağları olduğunu gösteren hoş bir detay olmuş. Bildiğiniz üzere Wanda güçlerini zihin taşından alırken Vision'ın zihni, zihin taşı temelinde inşa edilmişti. Final bölümünde Wanda ise Vision'ı ,içindeki zihin taşının son kalan parçasından yarattığını belirtmişti. Bu ikili arasındaki ilişkiyi daha güçlü ve etkileyici kıılıyor ve aralarındaki ünlü "Seni hissediyorum/hissedemiyorum" sözünü daha anlamlı bir hale getiriyor. Varoluşları birbirine bağlı adeta... Sitcom fazının ardından ise olaylar patlak veriyor,aksiyon sahneleri yaşanıyor,trajik olaylar yaşanıyor ve bum. Hikaye bitiyor. Dizi genel olarak beğenildi fakat beklentilieri karşılayamadı. Bana göre bunun en büyük suçlusu Marvel'ın ta kendisi. Özellikle İnfinity War'dan sonra izleyici kitleyi uçurmak adına projelerini lanse etme şekilleri fazla itici olmaya başladı. Beklentiyi yükseltip insanlar uçuk teoriler üretirken projeler her daim sönük kalıyordu. İnsanlar Wanda Vision içinde aynı şeyden şikayetçi ama bence böylesi daha doğruydu. Çünkü Wanda hikayesi anlatılması gereken bir karakterdi ve bu hikayeyi sadece Wanda üzerinde odaklamaları daha iyi olmuş. Dizide ki tek hayal kırıklığım Quicksilver'dı fakat serinin sonunda Wanda'nın evrildiği kişi beni tatmin etmeye yetti. Ancak dizi 4. Faz için göründüğünden çok daha önemli bir yere sahip. Umarım Marvel gelecekteki projelerinde bunu daha profesyonelce işler. Sonuç olarak ben bu kırık kalpli çılgın kadının hikayesine tanık olduğuma memnunum. Peki ya siz?

rosedenvers 4 years ago

Selam,bu gece bir süredir ülkemizde gündemde olan olayların vasıtısayıla genel bir görüş belirtmek istiyorum sizlere. Başlamadan önce bu yazı da hiçbir siyasi amaç gütmediğimi sadece eğitim,özgür düşünce ve gelişme yanlısı bir ideoloji savunduğumu belirtmek isterim. Son yaşanan olayların eğitime,ilerlemeye,gelişmeye,özgür düşünceye…devamı

rosedenvers 4 years ago

Sadece Aşıklar Hayatta Kalır

Jim Jarmusch

25 Gönderi

Jim Jarmusch'un bu başyapıtı bağımsız sinema tarihinde çok önemli ve farklı bir yer edinmiştir kendisine. Jarmusch'un fazlasıyla öznel yorumları ve karakterleri işleyiş biçimi perdeler arkasındaki Jarmusch'un bir yansımasıdır bir nevi. Film fazlasıyla terimlere, sanatsal,tarihi ve bilimsel göndermelere,felsefik ideolojilere ev sahipliği…devamıJim Jarmusch'un bu başyapıtı bağımsız sinema tarihinde çok önemli ve farklı bir yer edinmiştir kendisine. Jarmusch'un fazlasıyla öznel yorumları ve karakterleri işleyiş biçimi perdeler arkasındaki Jarmusch'un bir yansımasıdır bir nevi. Film fazlasıyla terimlere, sanatsal,tarihi ve bilimsel göndermelere,felsefik ideolojilere ev sahipliği yapıyor. Bu birbirinden farklı kavramları birleştirip filmi bu kavram kaosundan kurtaran şey ise Jarmusch'un eleştirelliği olmuş. Böyle çok yönlü bir eseri yorumlamaya filmdeki işlenen soyut kavramlardanve temalardan başlamak istiyorum. Filmde varoluşsal sancılar çeken,anlam ve amaç arayışları içerisinde bulunan iki vampirin hayatlarına üçüncü bir pencereden tanıklık ediyoruz. Filmde farklı birçok karakter olmasına rağmen film bu iki aşık vampirin zıtlıkları ve fikir alışverişleri üzerine kurulmuş. Filmlerde alışık olduğumuz manipülatif yöntemlerden kaçındığını açıkça belli eden Jarmusch yüzlerce yıl yaşamalarına rağmen hayat ile ilgili fikirlerinden hala tatmin olmayan,köşeye sıkışmış,duygularıyla yaşamayı öğrenememiş karakterler sunuyor bize. Bu tipleme tanıdık geldi mi? Aslında Adam ve Eve adındaki bu iki vampir hepimizle ortak bir yön taşıyorlar. Her ne kadar iğneleyici eleştirileri,felsefi veya her türlü aklınıza gelebilecek alanda entelektüel bilgi birikimine sahip olsa da bu varlıklar özünde hepimiz kadar bir arayış içindeler. Adam'ın müziğe,Eve'nin edebiyata olan tutkusu,but tutkuyu yaşayış biçimleri haline getirmeleri, Adam'ın müziği güven alanı, Eve'nin ise edebiyat ile hayata tutunması sanatı anlayış ve ele alış biçiminin ne kadar kişisel olduğunu gözler önüne seriyor aslında. Bilgiye olan tutkuları, özüne dönme istekleri insana ilham veriyor adeta. Filmde her canlıdan latince terimiyle söz ediliyor. Bu kelime oyunları da bu karakterlerin özüne dönme ve hayatı sadeleştirme çabalarını çok güzel resmediyor bize. Filmdeki karakterlerden ötürü önemli bir diğer tema ise zaman kavramı... Jarmusch zaman kavramını iki şekilde ele almış eserde. Biri çizgisel öteki ise döngüsel zaman anlayışı. Döngüsel zaman içinde geçmiş ve geleceği barındıran sonsuz geçişler yani şuandaki zihinsel varlığınız olarak işlenirken bu eşsiz karakterlerin oluşturduğu evrenin ritmi döngüsel zaman kavramını yaratıyor aslında. Çizgisel zaman algısı ise bu karakterlerin ileriye dönük vizyonlarıyla yaratılmış filmde. Birbirinden farklı ve karmaşık zaman algılarının işlenmesi ,karakterlere ironi niteliğinde, meydan okuyor zaman algısına film. Gece kavramını gündelik hayattaki modern yaşam zırvalıklarının hepsine zıt bir şekilde işleyen Jarmusch filmdeki en önemli kavramlardan birini ise en güzel özelliğiyle işlemiş: Sanatı evrenselliği ve birleştiriciliğiyle işlemiş. Kısacası Jarmusch seyircisine idealize edilebilecek fantezik,epik veya manipülatif bir hikaye aktarmak yerine realist,felsefi ve eleştirel bakış açısını aktarmak istemiş. Bence bu fantezik kurgularla algılarımızın yönlendirildiği klasik Hollywood dayatmalarından çok daha saygı değer bir çalışma yapıyor eseri. Fiziksel kısmını eleştirecek olursak ise Adam'ın içinde bulunduğu dünya karanlık,depresif ve müzikle iç içe resmedilirken Eve'nin dünyası egzotik, renkli tıpkı bir kitapta betimlermişçesine tasvir edilmiş. Filmin sonlarına doğru yapılan sokak çekimleri nefes alıcı nitelikteyken oyuncular rol yapmıyormuş gibi hissediyorsunuz. Film sizi göz alıcı bütünlüğüne hapsediyor resmen. Kimisine göre uzun, kimisine göre kısa bir yorum yazdım belki ama ben bu yazıyı tatmin olmuş bir mutlulukla değil yarım kalmışlık hissiyle bitiriyorum. Eser hakkında değinilmesi gereken birçok nokta olduğunu bilmek bende bu hissi yaratıyor fakat en azından upuzun bir yazı da bu harika eseri övmüş olmak bile insanı mutlu ediyor.

rosedenvers 4 years ago

Sakıncalı Düşünceler

John N. Smith

8 Gönderi

Getto bir kesime dahil olan bir öğrenci topluluğunun idealist bir öğretmenle olan hikayesini ele alıyor film. Açık ve yalın anlatım, göz boyayan teatrallikten uzak, hikayeyi epik aktarma çabasının olmadığı, realist bir bakış açısının hüküm sürdüğü bir eser. Film materyal açıdan…devamıGetto bir kesime dahil olan bir öğrenci topluluğunun idealist bir öğretmenle olan hikayesini ele alıyor film. Açık ve yalın anlatım, göz boyayan teatrallikten uzak, hikayeyi epik aktarma çabasının olmadığı, realist bir bakış açısının hüküm sürdüğü bir eser. Film materyal açıdan klasik ve ortalama fakat oyunculuk,kurgu,senaryo bakımından realizm ile harmanlanmış eşsiz bir yapıt. Louanne,başrol, kendi mücadelesini verirken ayakları üzerinde durmaya çalışan,sağduyulu ve zeki bir kadın olarak portre edilmiş. Hollywood sinemasında sıkça rastlanan bir karakter tiplemesi açıkçası fakat Michelle Pfeiffer'ın canlandırış şekli, oyunculuğu hikayeyi bir üst seviyeye taşıyor. Diğer önemli bir karakter unsuruna değinecek olursak; öğrenci tiplemeleri... Farklı yaşam tarzlarına,problemlere,özelliklere sahip bu tiplemeler filmi monotonluktan kurtarıp konuyu oluşturuyor. Olayların gelişimi ve ilerleyişi ise tıpkı öğrencilere anlatılan bir dersmiş gibi işleniyor ve bu size tatlı bir gerçeklik algısı tattırıyor. Akış ilerdikçe epikleşen şiir mısraları,karakterlerin iç dünyasına dalmanızı adeta filmin içinde bir üçüncü şahısmışsınız hissi veriyor. Film bize sosyal statü algımızın,önyargılarımızın,ve modern yaşamın dayattığı yaşam felsefimizin ne kadar çarpık olduğunu yansıtıyor bir nevi. Bu çarpıklıkta boğulanlar,başaramayanlar,başaranlar,akıntıda sıkıca bir dala tutunanlar,olduğu yerde sayanlar bu tiplemelerin hepsi biziz fakat bunun farkına varmadan hayatlarmızı ölmeyi bekleyerek geçiriyoruz. Fakat bize bahşedilen bu kısa hayattı farkındalık yaratmak,sevgiyi yaymak yolunu kaybedenlere ışık olmak gibi seçimler yaparak geçirebiliriz. Filmdeki bir repliğe gönderme yapacak olursak mezara başı dik gidecek birinin seçeceği bir seçim yaparak. Film hayatta kalmak,yaşamak,sorgulamak,seçim yapmak,etik değerler üzerine çok güzel yorumlar yapmış ve bu yorumları dahiyane bir biçimde içerikle bütünleştirmiş. En büyük başarıyı yakaladığını düşünüyorum çünkü benim için en büyük başarıyı yakalamak eserin amacına ulaşmasıdır. Ve bu başyapıtın da bunu fazlasıyla başardığını düşünüyorum.

rosedenvers 4 years ago

Hannibal

Bryan Fuller

114 Gönderi

Şu ana kadar gelmiş geçmiş en başarılı polisiye,gerilim ve uyarlama dizilerden biri olabilir. Uyarlandığı roman serisi çok başarılı olmasına rağmen dizi kitaplardan oldukça farklı. Fakat bunu hayal gücüyle harmanlayıp ortaya çok güzel bir iş çıkarmışlar. Bu kısa yorum da her…devamıŞu ana kadar gelmiş geçmiş en başarılı polisiye,gerilim ve uyarlama dizilerden biri olabilir. Uyarlandığı roman serisi çok başarılı olmasına rağmen dizi kitaplardan oldukça farklı. Fakat bunu hayal gücüyle harmanlayıp ortaya çok güzel bir iş çıkarmışlar. Bu kısa yorum da her bir saniyesine ayrı ayrı değinilmeyi haketsede birkaç noktayı seçebildim maalesef. Öncelikle karakterlerin işlenişine değinmek istiyorum. Dizi genel olarak ağır bir işleyişe sahip ve karakterleri tanımak olsun karakterlerin gelişimi olsun olabildiğince yavaş işlenmiş. Karakterleri asla tam olarak tanıyamıyorsunuz çünkü üç sezon boyunca yavaş yavaş gelişiyorlar ve yepyeni yönlerini görüyorsunuz. Bu da bana gerçek hayattaymış algısını veriyor çünkü klasik dizilerde,hikayelerde,filmlerde bir karakteri olabildiğince ilgi çekici bir hale getirip size direkt sunuyorlar fakat gerçek hayatta bir insanı tanımanız bir ömür bile sürebiliyorken bu pek gerçeklik algısını tattırmıyor bize. Genelde bir film veya dizi izlediğinizde karakterler hakkında belli yorumlarda bulunursunuz,öne çıkan özelliklerini analiz edersiniz ve genellikle karakterler bu çizginin dışına çıkmaz karakterler pek değişime uğramaz ama gerçek hayatta işler oldukça farklı ilerliyor.Ne demişler değişmeyen tek şey değişimin kendisidir. Dizi de bu mottoda ilerliyor. Karakterler sürekli bir değişim içinde ve bu değişimlere dizide onlarla beraber tanık oluyorsunuz. Fakat bu dizide karakterlerin kişilikleri,eylemleri,düşünce biçimleri olayların gelişmesine paralel bir biçimde değişiyor. Buda çok güzel bir gerçekçilik hissi veriyor bize. İkinci değinmek istediğim konu ise dizinin ana karakterleri ve konusu. Dizi bir psikolog ama aynı zamanda seri katil olan,üst düzey zekaya ve sanatsal bir bakış açısına sahip olan doktor Hannibal Lecter'i ve onun etrafında gelişen olaylar silsilesini ele alıyor. Dizide karakter harika bir şekilde işlenmiş. Belli zıtlıklara sahip ve izlerken bu zıtlıklardan birini sizde yaşıyorsunuz. Hem olağanüstü bir karakter hem de gerçekçi bir karakter olduğu hissine kapılıyorsunuz. Karakter bazı konularda sizi muallakta bırakıyor. Örneğin kibarlık ve saygı gibi belli ahlaki takıntılara sahipken bir içgüdü gibi içine yerleşen öldürme eylemi konusunda pek bir ahlaki endişesi olmuyor. Yada dizide ara ara işlenen psikopatlık kavramında bu karakterin dahi bir psikopat olduğunu mu yoksa bir psikopat olup olmadığını bile çözemiyorsunuz. Öte yandan öteki önemli karakterlerden biri olan Will Graham ise Hannibal'a göre biraz daha duygusal ve acemi bir karakter. Fakat bu karakter de oldukça çekici bir karakter Hannibal'ın soğuk profesyonel duruşuna ve diziye kattığı havayı bu karakter tam tersi özelliklerle dengeliyor. Acemilikten kastım cinayet işleme konusundaki bilgi yetersizliği vs değil. Bu karakter ahlaki değerleriyle çatışan ve bunlarla başa çıkamayan bir karakter ama öte yandan çok yaratıcı,zeki ve insanı hayran bırakan bir empati yeteneği var. Karakterleri dahice bir zıtlıkta işliyorlar. Konu ise sezonlar boyu aynı kalmasına rağmen her sezon farklı özelliklerle karşımıza çıkıyor. Bu diziyi monotonluktan tamamen uzaklaştırıyor. Hannibal'ın işlediği cinayetler bile karakter gelişim gösterdikçe değişiyor. Örneğin ilk sezonda işlenen cinayetler biraz daha profesyonelce ve hannibal'ın kişisel yorumundan yoksun eserlerken(bunları eser olarak değerlendirmek daha doğru olur) ikinci sezonda biraz daha Hannibal'dan parçalar taşımaya başlıyor. Üçüncü sezonda ise alabileceği en estetik,sanatsal ve anlamlı halini alıyor bu cinayetler. Bunun sebebi ise Hannibal karakterinin duygusal anlamda değişimi. Bu değişime sadece tek bir karakter sebep olmuyor. Tüm karakterler değişim ve gelişim içinde dizide. Bu tüm ayrıntısına kadar yapılmış karakter gelişimleri harika bir olay örgüsüne sebebiyet veriyor ayrıca. Son değinmek istediğim konu ise teknik kısım. Oyunculuklar harika söz etmeye bile gerek duymuyorum. Dizinin dekoru,makyajları,efektleri aşırı yerli yerinde ve uyum içinde. Çekim açıları,sinematografisi,ses miksajları,sahne kurguları ise sanatsal bir şölen sunuyor. O kadar profesyonelce işlenmiş bir dizi ki her küçük detayı bile sizi kendine bağımlı hale getiriyor...