tunahantino (@tunahantino)

Spoiler içeriyor Suspiria incelemem "Sinema ve Mekan" dersim için bir mekan yorumlaması olarak sahne odaklı yazılmıştır. Haliyle normalde film görüntüleri ve yazısı formatıyla hazırlanmıştır ama burada görüntü paylaşamayacağım için hangi sahne olduğunu belirterek açıklamasını yazacağım. Başlamadan önce sunumda da değineceğim giallo türünün…devamıSuspiria incelemem "Sinema ve Mekan" dersim için bir mekan yorumlaması olarak sahne odaklı yazılmıştır. Haliyle normalde film görüntüleri ve yazısı formatıyla hazırlanmıştır ama burada görüntü paylaşamayacağım için hangi sahne olduğunu belirterek açıklamasını yazacağım. Başlamadan önce sunumda da değineceğim giallo türünün bazı özelliklerinden bahsetmek istiyorum: 🔹️İtalyan sinemasında giallo, genellikle slasher, gerilim, psikolojik korku ve daha az sıklıkla doğaüstü korku unsurları içeren bir cinayet gizemi kurgu türüdür. 🔹️1970’lerde popülerlik kazanmıştır. 🔹️Atmosfer peşindedir. 🔹️Aynalar, kırık camlardan bolca görebilirsiniz. 🔹️Röntgenci kamera hareketleri hakimdir (yakın çekim, uzun takipler). Hikayemiz, ana karakterimiz Suzy'nin bale okuluna kabul edilmesi ve oraya gitmesiyle başlıyor. Önce havaalanından çıkışını izliyoruz. Kamera, bir Suzy'i bir kapıyı gösteriyor ve kapıya baktığımız sırada filmin geneline hâkim olan o korkunç müzik (Goblin'in efsane soundtracki) çalarken Suzy'ye baktığımız anda kesiliyor. Aynı mekânı iki farklı bakış açısıyla izleyip çok farklı bir yolculuğa çıktığımızı, korkunç şeylerin yaşanacağını anlıyoruz. Otomatik kapı mekanizmalarına birden yapılan yakın çekim de her an her şeyin olabileceği korkusunu şimdiden içimize salıyor. Daha sonra kız bir taksiye biniyor. Yönetmen daha okula varmadan gösterdiği kötü hava şartlarıyla bu yolda olmanın korkunçluğunu şimdiden hissettiriyor aslında. Zaten giallo türü atmosfer peşindedir demiştik. Okula vardığımızda binayı dışarıdan ilk defa görüyoruz. Kırmızı renk hâkim. Bu filmdeki mekanlardan bahsederken renklere çok çok fazla değineceğim. Bunu filmi yorumlamak için yapmak dogmatik bir düşünce olacaktır. Mesela ‘’beyaz saflığı temsil eder, bu sahnede beyaz hâkim olduğu için saflık ön plana çıkarılmak istenmiştir.’’ demek aslında gösterilmek istenen dengesizliği hiçe sayabilir. Ancak biz bunu filmi değil mekanları yorumlamakta kullanacağımız için sorun olmayacaktır. Tekrar binanın kırmızılığına dönecek olursak yönetmenin hâlâ içeri girmeden buranın bize tehlikeli olduğunu söylemeye çalıştığını anlayabiliriz. Sonra ön kapısı açık olmayan okulun arka kapısından giren bir öğrenci bizi okulun içine sokuyor. İç dekorasyon ve süslemelerin simetrik olması ve pembe rengin hâkim olması hemen dikkatimizi çekiyor. Bunları; okulu sakin, huzurlu bir mekân olarak gösterme çabası olarak yorumlayabiliriz. Ama asansörün üstündeki kırmızı üçgen bize pek de öyle olmayacağını söylüyor. Daha sonra öğrencinin odasını görüyoruz. Yine pembe renk yoğun. Duvardaki birbirine geçmiş kuş ve balık süslemeleri ise bu odaya dışardan bakınca hâkim olan kırmızı rengin, dışarıdan gelecek olan bir tehlikenin habercisi olduğunu destekler nitelikte. *Kuş ve balık* yani av ve avcı iç içe. Daha sonra okuldaki simetri ve pembe dolu iç tasarım, dışarıdaki bu tehlikeyi görmemizi engelliyor derken, iç ve dış mekânı birbirinden ayıran en hassas noktadan yani cam bir tavan süslemesinden bu tehlikeyle karşı karşıya kalıyoruz. Tam bundan sonra başka bir sahne ile ertesi günün sabahına geçiyoruz ve filmde çok az sahnede bu mavi duvarları görüyoruz. Yapının genelinde pembenin yoğun olması burasının kızlar için bir okul olduğunu hatırlatıyor. Burada karşımıza çıkan mavi duvarlardan sonra ise okulda ilk defa erkek görüyoruz. Bunu dün akşam yaşanan tehlikenin sebebini onlara bağlamamıza sürükleyen bir mekân detayı olduğunu düşünüyorum. Çünkü bir giallo filmi, katilini en son sahnesinde açık eder. Yani burada mekân seyirciyi şaşırtma görevi görüyor diyebiliriz. Filmdeki kırmızı koridoru çok fazla görüyoruz. Bir mekânda korkuyu hissettirmenin en kolay yollarından biri belki de. Bunun en büyük örneği olarak ‘’The Shining’’ filmini söyleyebiliriz. O da bu filmden sonra çıkmıştır. Koridorun kırmızı olmasının yanı sıra ucundaki süslü cam yine dışarıdan benzer bir tehlikeyle karşı karşıya kalabilirsiniz diyor adeta. Daha sonra bir sebepten dolayı etrafı perdelerle çevrilmiş bir mekânda yatıyor öğrenciler. İçeriden baktığımızda kırmızı renk hâkim ve gölgeler vuruyor. Dışarıdan bir tehlike gelebileceğini söylüyor ve kamera dışarıya çıktığında ise mavi renkle karşılaşıyoruz. Yine bir av-avcı ilişkisine hizmet ediyor mekân. Daha sonra okul müdürünün odasını görüyoruz. Beyazın hâkim olduğu nadir sahnelerden. Bu başlarda da bahsettiğim gibi saf görünme çabası, dengesizlik olarak yorumlanabilir. Yalnız bu sefer mekân, mavi duvarlar gibi yanıltma değil de bizi gerçeğe götürme görevi görüyor, yavaş yavaş sona yaklaştırıyor. Duvardaki yuvarlak kemer süslemelerinin, filmde çok gördüğümüz koridorlara benzemesi de bunu destekliyor. Daha sonra bir sekansta Suzy'nin arkadaşının tehlikede olduğu için, mavi ile ışıklandırılmış mekanlardan kaçmaya çalıştığını görüyoruz. Ardından onu merak edip peşinden giden Suzy de, kırmızı koridordan başlayıp yine mavi ile ışıklandırılmış bir kapıya yani müdürün odasına yöneliyor. Bu mekânda dikkat çeken bir süsleme ise üç farklı renkteki sarı, kırmızı ve mavi çiçekler. Sonra karakterimiz gerçeğe bu mavi çiçekle ulaşıyor. Yani mavinin bu mekanlarda da bir kurtuluş yolu olarak karşımıza çıktığını görüyoruz. Mavi perdelerin ardından bu sefer ucu görünmeyen sarı bir koridor. Gizlenen gerçeğin biraz ileride, koridorun sonunda olduğunu söylüyor bize mekân ve öyle de oluyor. Karşımıza yine av-avcıyı ayıran perdeler çıkıyor. Suzy burada gördüğümüz kırmızı perde ile av konumunda dururken bir kapı ile mekân değiştirip karşısına çıkan mavi perdelerin etkisiyle birden avcı konumunu alıyor ve tüm bu olayları bitiren kişi oluyor. Ardından orayı terk etmek için kırmızıdan mavi ışığa doğru koşuyor ve tüm kırmızılığı yani tehlikeyi arkasında bırakmış, yüzü güler bir şekilde oradan uzaklaşıyor. Şimdi yağan yağmur ise artık kötülükten arınmış olduğunu gösteriyor bir nevi. Şimşek çaktığında kırmızı arka planda parıldayan bir imgeye dönüşüyor kendisi. Şuna da değinmek istiyorum, tüm bu renk çıkarımlarını söyleyebilmemin nedeni okula kör bir piyanist seçmeleri. Sanki mekânın verdiği mesajları anlamayacak bir çalışan bulmak sebebi ile. Sonra kendisinin okulun çok uzaklarında öldürülmesini de giallo türü bu filmdeki okul mekanında yalnızca kadınları öldürmeyi tercih eden bir yaklaşımda bulunmaları diye açıklayabiliriz. **Ayrıca bu duvar süslemesi, ünlü Hollandalı ressam Maurits Cornelis Escher'in eserlerinden alınmıştır. Grafik mezunu olması ve daha sonra matematiğe yönelmesi, bu tarz mozaik baskılar yapmasında yol gösterici olmuş. Eserinin filmde neden kullanıldığına dair fikrim ise şu şekilde: İtalya'yı sevmesi ve burada uzun yıllar geçirmesi, eserlerinde önemli bir yeri olmasının yanı sıra mekanlara verdiği önem. Kendisi, birbirini tekrarlayan ve tamamlayan ögelerin olduğu birçok eser vermiş fakat birinde, Metamorfoz l eserinde bu ögelerin birbirini tamamlaması daha farklı. Bir İtalyan kasabasından insana doğru mozaik bir geçiş görüyoruz. İnsan ve mekanın birbirini tamamladığı fikrini benimsediğini düşünüyorum. Ve bence yönetmen de bunun farkına varmış ki filminde kullanmış. Yani aslında giallonun babası Argento'nun bu filmi hakkındaki mekansal yorumlamaların zorlama olmadığı aksine kendisinin de filmi çekerken mekan hakkındaki bu ince detayları düşünmüş olabileceği kanaatindeyim. Giallo türünün tıpkı bu film gibi doğaüstü korku unsurları içerebileceğinden bahsetmiştik. Suzy’nin bir bale okulunu kendine paravan edinmiş bu cadılar topluluğunu yok etmesi ise tavus kuşu şeklinde toplanmış bıçaklardan birini kullanması sayesinde gerçekleşiyor. Üçgenler, perdeler, kemerler, duvar süslemelerine ek olarak böyle bir mekân detayı kullanılmasının sebebine gelecek olursak tavus kuşunun estetiği, güzelliği, çekiciliği temsil ettiğini söyleyebiliriz. Amacı yıllardır genç ve güzel kalmak olan cadının odasında böyle bir mekân detayının bulunması, hiçbir replikte bahsi geçmemesine rağmen cadının amacını ifşa ederek bu filmin mekânlarının ne kadar üst düzey bir açıklayıcılıkta kullanıldığını kanıtlıyor aslında. Tevrat’ta da cennetin bekçisi tavus kuşu, güzelliğinin sonsuza dek sürmesi için ruhunu iblise satar ve onun cennete girmesine sebep olur. Buna göre ego ve kibirle eşleştirilen bir hayvanın cadıya karşı silah olarak kullanılması yine önemli bir detay. Eski Mısır kaynaklarında ise göze benzeyen tüyleri sayesinde nazar kavramı ile ilişkilendirilen tavus kuşu, kötü enerjilerden korunmak adına tılsım olarak kullanılmıştır. Yani neresinden tutarsanız tutun kendini açıklayabilen bir mekânsal anlatım mevcut. Daha açık olan detaylardan birisi ise Suzy’nin yerde ezdiği yarasa. Yarasayı direkt olarak kötülük, karanlık, hâliyle de cadılıkla bağdaştırabiliriz. Ezilmesi ise yine Suzy’nin bu olayları bitiren kişi olacağını gösteriyor. Normal şartlarda görünmeyen cadının sadece şimşek çaktığında kırmızıya dönüşen mekânda görünmesi ve Suzy’nin tam bıçağı ona sapladığı sırada mekânın yeniden maviye dönüşmesi de yaptığımız tüm kırmızı ile kötülük, mavi ile kurtuluş yolu ilişkilendirmelerini haklı çıkarır durumda.

tunahantino 1 month ago

Özgürlük Yolu

Sean Penn

210 Gönderi

İlgilisine Taze taze "INTO THE WILD" editi geldi, goatım Özlem Tekin'in şarkısıyla. Profile bıraktım tiktak şeysini, ötekileri aşağıda: Youtube https://youtu.be/PsDuwmvyZXg?si=qM-AvkoaemwBOVsw Insta https://www.instagram.com/reel/DHRyJSxtjGo/?igsh=NWpuc3MydWQxdnM0

tunahantino 1 month ago

The Gorge

Scott Derrickson

43 Gönderi

Yeni çıkan filmlere abanmak hiç huyum değildir ama Whiplash'ten sevip saydığımız Milles Teller ile siyahlara bürünmüş bir Anya Taylor-Joy buluşunca çok da sorgulamıyor insan. Bu film hakkındaki tek bilgim başroller, tek beklentim gerçek dışı yaratıkların hakim olduğu bir distopyaydı ve…devamıYeni çıkan filmlere abanmak hiç huyum değildir ama Whiplash'ten sevip saydığımız Milles Teller ile siyahlara bürünmüş bir Anya Taylor-Joy buluşunca çok da sorgulamıyor insan. Bu film hakkındaki tek bilgim başroller, tek beklentim gerçek dışı yaratıkların hakim olduğu bir distopyaydı ve tam da bu aralar Annihilation'ı tekrar izlemek istiyordum çünkü epey özlemiştim oradaki DNA'sal, biyokimyasal konuları. Bu filmde böyle bir şeyle karşılaşınca benim için güzel bi sürpriz oldu. Fantastik şeyler gerçeğe dayandırılarak oluşturulunca tadından yenmiyor. Bunu iyi akıl etmiş film fakat ne kadar derinleştirebilmiş sorgulanır. Geçmişten beri büyük gizlilikle korunan sırlar, dev ekranlardan dünyayı takip eden klasik amerikan ajanları tarafından bize sunulunca bi klişelik, bi yapaylık hissetmiyo değiliz çünkü. Filmin bir de "love" cephesi var tabi ve daha çok aksiyon, bilim kurgu sınıfına girmeyi hak eden bir film olmasına rağmen bazı romantik filmlerdeki "tanışma, yaklaşma, birliktelik" (geriye ne kaldıysa) aşamalarından daha çok sardı burdaki ikilinin ilişkisi. Farklı bir konunun getirmiş olduğu farklı şartlarda şekillenen bir ilişkinin klişe olmama şansını kullanabilmişler diye düşünüyorum. Son zamanlarda artık teknolojinin gelişmesiyle iyice ters orantılı olarak ilerleyen görsel efektler göz önünde bulundurulursa bu filmdeki mekanlar, yaratıklar vs. bayaa bayaa iyi tasarlanmış. Nasıl ki ''The Arrival'' filminde Villeneuve devasa uzay gemilerinin ses efektinde hiçbir motor vb. bir ses kullanmayıp doğadaki sesleri kullanarak onların organik bir yapıda olduğunu bizlere hissettirebildiyse bu filmde de görsel efektler anlamında bu ihtiyaç tamamen karşılanmış. İşte tam bu açıdan bana Annihilation'ı anımsattı. Ardından dayanamayıp onu da tekrar izledim, iyi ki izlemişim çünkü anlamadığım bir nokta kalmadı sanırım o filmde. Hatta gözümde birazcık basitleşti bile, eskisi kadar yükselemedim. Bir de sonunu yorumlayacak olursak hani filmlerde dev ekranlardan dünyayı takip eden klasik amerikan ajanlarının o klişeliği, o yapaylığı, o "Ben televizyon filmiyim." diye bağırmışlığından bahsetmiştik ya... Heh bunun sonu da o tatta bi son olmuş. Ya da klişeliği tartışılır diyelim ama ucuz bi son olduğu kesin. Çünkü ben Annihilation filmini de bu yönden eleştirmiştim; çok daha farklı senaryolar, oluşumlar, organizmalar, KAOS oluşturabilecekken kısa yoldan dönülmüş gibi geldi bana. Epey sürükleyici olarak gördüğüm bi film için böyle bir son istemezdim. Ama belli mi olur bir gün paraya ihtiyacı olduklarında "Hop aslında şu yok olmamıştı, bakın son saniyede eli hareket ediyor." tadında bi devam filmi çekmeyeceklerinin garantisi yok ne de olsa:) Kule savunma konusu bizim zaafımız sanırım insta oyun reklamları bile bizi ordan avlıyor.

tunahantino 8 months ago

Oyun

Jack London

10 Gönderi

Boks, ufc, amerikan güreşi... İlgi duyduğum, zamanında veya şimdi takip etmeye çalıştığım ve gerçekten beni cezbeden sporlar. Bunlar hakkında fazlasıyla da film izlemişimdir. Filmlerde tüm bu sporların heyecanını, aksiyonunu, riskini, hayatî ve dramatik değerini anlamak benim için kolay oluyor. Çünkü…devamıBoks, ufc, amerikan güreşi... İlgi duyduğum, zamanında veya şimdi takip etmeye çalıştığım ve gerçekten beni cezbeden sporlar. Bunlar hakkında fazlasıyla da film izlemişimdir. Filmlerde tüm bu sporların heyecanını, aksiyonunu, riskini, hayatî ve dramatik değerini anlamak benim için kolay oluyor. Çünkü hem gördüklerinden etkilenen bir insanım hem de rakibini tanımanın, ona göre hareket etmenin gerektiği bu sporu anlatmanın en etkili yolu görsel şekildedir diye düşünüyorum. Hâliyle aklımda hep "Acaba okuyarak da tüm bu hisleri yaşamak mümkün müdür?" sorusu vardı. Kitaplar canlandırma kısmını okuyucuya bıraktığı için elbette filmlere göre daha zengin bir anlatım biçimine sahip ancak böyle bir spordan bahsederken bile, tek bir hareketinizin yere kapaklanmanızla sonuçlanabeceği, hareketinizin hangi sertlik, yön, açı ve yükseklikten olduğunu bilmeniz gerektiği, yere ne kadar sert ve hangi ayağınızla basmanıza, hangi elinizle gelen yumruğu savuşturmanıza anlık karar vermenizin gerektiği bu durumda da mümkün müdür canlandırmayı okuyucuya bırakmak? Her bir detayı, düşünceyi, göz kırpmasını okuyucuya anlatması gerekir yazarın çünkü bu; rakibini tanıman, görmen, hissetmen gereken bir oyundur. Jack London da bunun altından taa 1904'te başarıyla kalkabilmiş ki bunda kendisinin de bu spora ilgi duymasının, eğitim almasının büyük etkisi var. Jack London, yaşadığı çevreyi, ilgi alanlarını, deneyimlerini kitaplarına çokça aktaran bir yazar. Küçükken şekerleme yemeyi sevdiği için şekerci dükkanlarında gezmesi, eserde ana karakterimiz Joe Fleming'in Genevieve ile burada tanışması olarak karşımıza çıkıyor mesela. Hatta "Genevieve karakterini, Uçurum İnsanları'nı yazmak için Londra'da araştırma yaparken gidip geldiği şekercide çalışan bir kızdan esinlenerek oluşturur." Ya da farklı olayları deneyimlemeye merak duyduğu için eskiden izlemiş olduğu "rat-baiting" hayvan dövüşüne yine bu kitabında değiniyor. Tamamı değil tabi ama bizlere de onun kitaplarındakileri hayata aktarmak düşüyor ki o zamanlar "kaldırımda yürürken erkeğin cadde tarafına geçmesi" gibi bir görgü kuralı bilinmiyorken o, hem "Oyun"da hem "Martin Eden"de bundan bahsediyor. Anlaşılan epey hoşuna giden bi hareketmiş yazarımızın. Boks hakkında özgün bir senaryo yazılması bana çok zor geliyor. İzlediğim filmlerden yola çıkarak ana elementlerin genellikle aynı olduğunu farkettim: boksör bir erkek ile aşık olduğu ve onu bu işlerden uzak tutmak isteyen bir kadın. Sanırım en çok klişe hissettiğim, aynı şeyleri gördüğüm ama yine de izlemekten vazgeçemediğim film türüdür boks. "Rocky (1976)" filminin "Muhammad Ali - Chuck Wepner karşılaşmasından (1975)" esinlenerek yazıldığını bilsem de hem "Rocky" hem de birçok filmin bu kitaptan izler taşıdığını söylemek yalan olmaz. Bunun en temeli erkeğin para için dövüşmek mi yoksa aşkı için dövüşmemek mi fikridir. Bunun dışında farkettiğim ufak detaylardan birisi de yine aynı filmde Rocky'nin sevgilisi Adrian ile dükkanda tanışması hatta dükkandaki kuşlardan "uçan şekerler" diye bahsetmesi. Şekerci dükkanını yakalamışsınızdır. Kaçamadığım klişe hissetme olayını bu kitapta ise aklımın ucundan bile geçirmemeyi başardı yazar. 1904'te yazdığını bilmemin yanı sıra sanırım bunda şunun etkisi var: Jack London "Oyun"u önce öykü olarak yazıp gönderiyor. Yayın yöneticisi bu öyküyü çok sevip yazardan biraz daha uzatmasını ve kısa roman olarak basmak istiyor. Peki Jack London ne yapıyor? Öyküyü uzatıyor uzatmasına ama ana hikayeye hiç dokunmadan. Bu uzatma tercihini karakterleri derinleştirmekten yana kullanarak onlara bir amaç, derinlik kazandırıyor. Hatta yazarlık hayatı boyunca uzatmak veya kısaltmak üzerinde en çok çalıştığı eserin bu olduğunu, kendisinin "yazarlık gözdesi" eseri olduğunu söylüyor. Bu sayede de film olarak izlesem klişe gelecek bir hikaye, onun anlatımıyla bambaşka bir etki yaşatıyor. Zaten yazarın eserinin uzattığı kısımlarını okurken karakterlerin içine girmek için bizi zorladığını; bazı şeyleri kendi içimizde de anlamlandırabilmemiz, hissetmemiz ve bizzat orada olmamız için ekstra bir çabaya girdiğini anlamıştım. Ve gerçekten dedim ki "Burada yazar bir şeyleri uzatmak istemiş sanki." Normalde bunu dedirten bir yazarı kötü olarak değerlendiririm. Ama Jack London bu uzatmayı öyle güzel, keyifli bir dille yapmış ki beni kitapta o anın içine hapsederek kendisini hayranlıkla daha fazla süre okumama sebep olduğu için teşekkür etmekten başka bir şans bırakmadı doğrusu. Bir diğer teşekkür de çevirmen Levent Cinemre'ye olmalı çünkü bu dizide (Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları - Modern Klasikler Dizisi) diğer yazarların kitaplarının arka sayfalarına (çevirmenleri de farklı) baktığımda ne bir bilgi, ne bir not, ne bir açıklama görebiliyorum. Kendisi bana bu kitabın kattığı değerlerin dışında gerek yazar, gerek hayat, gerek kültür alanında olsun önemli bilgiler katmıştır. Türkçe'nin yetersiz kaldığı yerlerde düştüğü notlarla ve o zamanın şartlarıyla günümüzü karşılaştırmasıyla alanının en iyilerinden birisi olduğunu göstermiştir. Biliyorsunuz tarihi, dönemin şartlarına göre değerlendirmek gerektiği gibi bir eserin yapıldığı dönemi de bilmeliyiz ki onu daha iyi anlayabilelim. Jack London'ı daha iyi anlayabilmemi sağladığınız için teşekkürler Levent Cinemre. Bu eserin İngiltere'de beğeni kazanıp, ABD'de tutulmama sebebini ise hâlâ anlamış değilim. Kitabın sonunun gerçekçiliğiyle ilgili itirazlar olmuş hatta New York Times gazetesi bir eleştiri yayınlamış bu konu hakkında. Hayır, anlamadım gayet de yaşanılabilecek hatta farklı yerlerde farklı şekillerde gerçekleşebilecek bir durum ki bu, gerçekçiliğini daha da artırıyor. Yazar ise bunun bizzat yaşadığı, gördüğü bir olay olduğunu mektuplamış, Dünya hafifsıklet boks şampiyonu Jimmy Britt de kendisine destek çıkmış hatta "son derece canlı ve çarpıcı" ifadelerini kullanmıştır. Elin boksörü bile gelip senin kitabını okuyor ve takdir ediyor ama yine de şu elitlere kendini beğendiremiyorsun, olsun be Jack dedem. Gerçi baktım da kitaptaki boksörümüz gibi Jimmy de hayvanat görünüşlü olmayan, kitap okuması beklenebilecek bir tip. Tüm kelebek gibi uçar, arı gibi sokarlara saygılar.

tunahantino 1 year ago

Aru tabibito no nikki

Kunio Kato

3 Gönderi

En sevdiğim kısmı Tortov'un kötü bir rüya gördükten sonra kafasının üstündeki şişmiş kara bir balonun varlığıydı. Günlüğüne "Kötü bir rüya gördüğümde, onu mümkün olduğunca kısa sürede unutmak isterim." yazdığı gibi hemen kalkıp kafasının üstünde şişen o balonu koparıp şömineye atıyor.…devamıEn sevdiğim kısmı Tortov'un kötü bir rüya gördükten sonra kafasının üstündeki şişmiş kara bir balonun varlığıydı. Günlüğüne "Kötü bir rüya gördüğümde, onu mümkün olduğunca kısa sürede unutmak isterim." yazdığı gibi hemen kalkıp kafasının üstünde şişen o balonu koparıp şömineye atıyor. Ve dışarıdan bakınca bacadan yükselen beyaz dumanlar kararmaya başlıyor. Diğer binaları da görünce bunu tek yaşayanın Tortov olmadığını görüyoruz. Herkesin kederi, kötü gördükleri gökyüzüne uçarak sanki bir ütopya gösteriyor bizlere ama hemen ardından yağmur başlıyor. Zaten bölümün adı da "The Melancholy Rain". Sonra camdan yağmuru izleyen bir kara kediyi, insanları, şemsiyeyle dışarda dolaştıklarını görüyoruz. Çıkarılabilecek iki farklı kısım var bana kalırsa: ▫️(a.1.) Sonuçta yağmurun insanlara bir zararı olmadığı için önemli olanın kötülüğü kafadan atmak olduğunu, hâl böyle olunca fiziken dahi bu kötülüğün bize zarar veremeyeceğini anlayabiliriz. ▪️(a.2.) Bunun bir kısır döngü olduğunu aklımıza getirdiğimizde ise sanki içimizdeki kötülükten hiç kurtulamayız gibi yorumlanabilir. Camdan yağmuru izleyen kara kedi bunu destekler gibiydi. İçimizdeki hiçbir şeyden kötü de dahil kurtulamayız. Ancak filmde bize tasvir edilen kötülük bir ahlak anlayışı olarak değil de hüzün, keder, üzüntü, korku olarak karşımıza çıkıyordu bence. Buna dayanarak çıkardığımız iki sonucu tekrar yorumlayacak olursak durum şuna evriliyor: ▫️(b.1.) Bir durumun, olayın hissettirdiği hüzün, korku; herkesin ona kendi içinde verdiği değer kadar etki eder. Hüznü dışımıza çıkardığımızda birbirinin kopyası olan yağmur damlalarından bir farkı kalmıyor. Kötüye, her şeyin iyi olduğu kısımdan bakmamız gerektiğini söyleyerek Spinoza'ya karşı cephe alıyor bir nevi. Çünkü Spinoza "Rüzgarlar dalgaları uçsuz deniz üstünde karıştırmaktayken karadan bakıp başkasının çektiği zahmeti izlemek ne tatlıdır; bunun sebebi, başkasının acı çektiğini görmenin bize keyif verip bizi mutlu etmesi değil, belalardan uzak olduğumuzu düşünmenin keyifli olmasıdır." diyerek, kendini denizde batmakta olan gemide görüyor ve onarması gerektiğini düşünüyor. Filmde ise insanlar; yağmur olarak yağan kötülüğü, hüznü izlemekten başka bir şey yapmıyorlar. Tek müdahaleleri şemsiye kullanmak oluyor ki bu da kötüden korunmak için. ▪️(b.2.) Kısır döngü bağlamında tekrar değerlendirecek olursak da bu sefer içimizdeki kederden kurtulamayacağımız anlamına geliyor. Bu hem Freud'un iyi ve kötü beraberdir anlayışından doğan dualist bakış açısından hem de Nietzsche'nin "Çünkü karanlığa uzun süre bakarsanız karanlık da sizin içinize bakmaya başlar." felsefesinden beslenen bir sonuç çıkarıyor film için. Yağmurda ıslanmamızı söylüyor. Bu bölüm ilgisini çekenler için Alan Schneider'ın "Film" adlı yirmi dakikalık kısa filmini de öneririm. Filmin diğer sevdiğim bölümleri de "Moonlight Travelers" ve "The Flower and the Lady" oldu ama bunların hakkında yazacak bir şey bulamadım sadece beğendim. Müzikleri çok dinlendiriciydi ama ne kadar arasam da bulamadım o yüzden Melancholy Man dinlemeye kaçıyorum. Herkese iyi geceler... ya da iyi sabahlar... çünkü en azından burada yağmuru dışarıdan seyretmeyi tercih edebilelim değil mi...

tunahantino 1 year ago

Gün Batmadan

Richard Linklater

65 Gönderi

Bu seriyi normal bir yapım gibi "şu açıdan şöyle, bu açıdan böyle" diye değerlendirmeyi mümkün görmüyorum çünkü seksen dakika boyunca her bir diyaloğu bambaşka dünyalara açılan bu filmi, sanki "Aşk filmlerinin Tarantino'su nasıl olurdu?" sorusunun cevabı olarak görüyorum. Tekrar tekrar…devamı

tunahantino 1 year ago

The Killer

David Fincher

28 Gönderi

Cipsin yanına yaptığım naneli yoğurdu sadece David Fincher'ın filmlerinde zuladan çıkarırdım. Fincher öyle yönetmendi! Killing Them Softly'den mütevellit Brad de bu rolün altından kalkardı kuşkusuz ama reddedip Fassbender'ın oynamasına çok sevindim. Smiths'i odaklanmak için dinleyen duygusuz bir seri katil rolü…devamıCipsin yanına yaptığım naneli yoğurdu sadece David Fincher'ın filmlerinde zuladan çıkarırdım. Fincher öyle yönetmendi! Killing Them Softly'den mütevellit Brad de bu rolün altından kalkardı kuşkusuz ama reddedip Fassbender'ın oynamasına çok sevindim. Smiths'i odaklanmak için dinleyen duygusuz bir seri katil rolü kendisine yakışmış. Alman turist outfiti hakeza. Sniper dürbünüyle etrafı izlediğimizde birinci şahıstaki bizi röntgenci rolüne atan kamera, arkaya geçip ikinci şahıstaki bizlere küçük bir pencereden dışarıyı göstererek bu görevinden vazgeçmiyordu yine. Filmin başlarının sık sık bu şekilde gittiğini düşünürsek büyük bir önem taşıyor burası. Ayrıca ses bandındaki kesilmeler de yine bakış açılarındaki ayrımı av ve avcı olmak üzere güzel hissettiriyordu. Katilin başta "Şöyle birini güzel güzel, sessizce en son ne zaman boğmuştum?" diyerek sniperlıktan hayıflanması böyle bir filmin en büyük gerekliliklerinden birini hatırlatıyor: öldürme çeşitliliği. Her bölümde başka bir hedefe uğrayan seri katil genellikle silah kullansa da en azından hikayesi, diyalogları ve kurnazlıklarıyla bu çeşitliliği sağladığını düşünüyorum Fincher'ın. Özellikle filmin tek dövüş sekansı "You pick the wrong house motherf*cker." repliğinin hakkını doyasıya veriyordu. Bu sekansa bayıldım, dövüşle organize giden kamera sallanmaları müthiş bir hareket katmış. Tek başına filmin aksiyon ihtiyacını karşılıyor. Dikkatimi çeken bir başka nokta seri katilin motivasyonunu sürekli duymak zorunda bırakılmamız. Bundan şikayetçi olmak doğru mu emin olamadım. Sonuçta filmde yıllar sonra hata yapmış bir seri katili izliyoruz, motivasyonuna en çok ihtiyacı olduğu,"John Wilkes Booth olsaydı ne yapardı?" diye sorduğu zamanlar bunlar. Hata yapmış olmasaydı belki biraz fazla kaçırmış Fincher derdim ama hatasından sonra tek amacı, tek duymak istediği "Seninle bir sorunum yok." olan, artık amacı işe devam mı tamam mı değil de sadece hayatta kalmak, eşiyle kalan hayatını yaşamak olan bir seri katilin geçirdiği bu ince değişimin yaşattığı stres belki de korku, bu motivasyonun sürekliliğini haklı çıkarabilir. Aslında tüm film, şu "Seninle bir sorunum yok." repliği ya. Bunun farkına varan filmi cidden beğenir. Zaten hangi bölüm olduğunu unuttum ama Tilda Swinton'ın karakteriyle yemek yerken o da söylüyordu bunu duymaya geldin değil mi, diye. Ve tam o anda seri katil fena bozuluyor, yüzü düşüyordu. Gerilimin yanında çok da özel, insanın içine inen, duygu durumunu hissettiren, empati kurduran bir iş. Bunu bir seri katille ve onun "asla empati kurma" motivasyonuna rağmen başardığı için de Fincher'a bayılıyorum. Mesela bu filmin dışında hayal edin. Bir işte çok iyisiniz. Ve eninde sonunda hata yapacağınız o gün geliyor. "İşe devam edebilirsin"dense "Seninle bir sorunum yok. Hayatına devam edebilirsin" lafını duymayı tercih etmez misiniz? Çünkü siz de biliyorsunuz artık o işi yapamayacağınızı, kendi hayatınıza devam etmeniz gerektiğini. Genellikle filmin dijital platform için yapıldığından yakınılmış. Filmin konusuna bakınca hakikaten bu tarz bir yapım sanılıyor. Türkiye'deki bir tutarsızlıktan kaynaklı bu da. Film ismi çevirilerindeki hüsranların birkaçına mutlaka denk gelmişsinizdir. Bunun sebebi aslında filmin ismi olarak; izledikten sonra çıkarılan anlamı, sonucu uygun görmeleri. Mesela Donnie Darko - Karanlık Yolculuk çevirisi. Adamların yaptığı şu: filmde karanlık yolculuk görüyorlar ve film ismi olarak bunu uygun görüyorlar, insanları ne izlediğine göre değil de nasıl izlediğine göre yönlendirmek daha kolay geliyor, yani bir nevi isim ve konu yer değişiyor. Halbuki insanların Karanlık Yolculuğu izlemek için Donnie Darko'ya gitmesi lazım. Donnie Darko izlemek için Karanlık Yolculuk'a değil. The Killer filminde de olan bu aslında. İnsanlar konusuna aldanıp bir intikam filmi izleyeceğini sanıyor ama filmin adı zaten bize ne izleyeceğimizi açıklıyor. Seri katilin iç dünyasına giriyoruz bir intikamdan çok. Bu yüzden de filme o kadar çok sıkıcı diyen olmuş ki ulan dedim acaba Fincher harbiden şıçmış mı? "İnsanoğlunun özündeki iyiliğe inanmayı tercih edenlere şunu sormam şart, dayanağınız nedir acaba?" Fincher'ın özündeki katil hikayesinden şüphe edenlere şunu sormam şart, dayanağınız nedir acaba? Ayrıca Altyazı Sinema Dergisi'nin bu film hakkındaki incelemesini de okumanızı tavsiye ederim. Katilin bilerek ıskalama ihtimali gibi farklı bakış açıları edindim ve bu filmin, yönetmenin diğer efsanesi "Fight Club" ile olan ilişkisini de değerlendirme şansım oldu bunun sayesinde. Meğer Fincher'ın "The Killer"ı, Lars von Trier'in "The House That Jack Built House"u gibi bir cevap belki de bir özeleştiri niteliğinde olabilir.

tunahantino 1 year ago

Berserk

Kentaro Miura

18 Gönderi

Berserk ilk izlediğim ve başucu animem olma şerefine ulaştı. "Animeye Berserk'le mi başlanır, deli ettin kendini iyice" diyen bi arkadaşım olsa da ben Berserk'e bayıldım. Sürekli müziklerini dinlememden tut, editlerini izlememe, karşıma çıkan çizimlerinden dövmelerine, Behelit kolyesi almayı istememden mangasına…devamıBerserk ilk izlediğim ve başucu animem olma şerefine ulaştı. "Animeye Berserk'le mi başlanır, deli ettin kendini iyice" diyen bi arkadaşım olsa da ben Berserk'e bayıldım. Sürekli müziklerini dinlememden tut, editlerini izlememe, karşıma çıkan çizimlerinden dövmelerine, Behelit kolyesi almayı istememden mangasına geçmeme ve artık tutulmalara yüklediğim öneme kadar bu yapımın hayatımda çok ayrı bir yeri oldu. Kentaro Miura'nın bir röportajda "Arkadaşlar, Berserk için çok çalışacağım, lütfen benden desteğinizi esirgemeyin." dedikten bir süre sonra ölmesi ise çok üzücü. Çok tatlı bi adammış. Kendisi nasıl yazarken bir başka animenin şarkısını dinleyerek ilham alıyorsa, ben de onun eserini okurken Susumu Hirasawa'nın bu anime için bestelediği o destansı müzikleri dinliyorum. Desteğimiz seninle goat. Aksiyon kategorisinde bulunmasına rağmen arkadaşlık, aşk gibi birçok drama da başvuran bu anime, tıpkı içinde geçen şu replik gibi: 🔹️"Sevgi, nefret, işkence, haz... Yaşam ve ölüm... Hepsi gözümüzün önünde... İnsanoğlunun güzelliği... Ve kötülüğü bu." İzlediğim sitenin yorumlarında gördüğüm kadarıyla, genellikle savaş üzerinden ilerleyen animenin son bölümlerde tamamen fantastiğe evrilişinden yakınıyordu insanlar. Buna kesinlikle katılmıyorum. Ve bu, beğenilmeyecek bir nokta değil de demiyorum. Katılmadığım kısım, animede sürekli bu fantastik son için ipucu olan olaylar, diyaloglar yaşanmasına rağmen gariplerine gitmiş olması. Anime bizi bu sona tamamıyla hazırlıyordu (fantastik olması açısından!), her şey ilmek ilmek işleniyordu. Ve Berserk, benim görmek uğruna ölebileceğim bir şeyi gösteriyor en çok da: karakter gelişimi. İlk ve son bölüm arasında karakterlerin tüm o değişimlerine hatta bazılarının değişmezliğine tanık olmak bana harikulade bir haz veriyor. Mümkünse bunun işlendiği bütün yapımları silip süpürmek istiyorum. "Reigns" adlı bir oyun var. Kral oluyorsunuz ve gelişmelere onay vererek veya reddederek kilise, halk, ordu ve ekonomi dörtlüsü arasındaki dengeyi devam ettirmeye çalışıyorsunuz. Herhangi birisiyle ilişkiyi fullerseniz ya da sıfıra indirirseniz darbe yapılarak / idam edilerek / iflas ederek oyun bitiyor. O dörtlüden birine onay vermeniz başka birini kızdırabiliyor. Hayat tamamen bundan ibaret aslında. Biraz alakasız oldu belki ama bunun gibi Guts, Griffith ve Caska üçgenindeki dostluk, sevgi, nefret, intikam dengesi de muhteşem bir şekilde ayarlanmış. Sanki üç kefeli bir terazi var ve her kefesinde de başka bir terazi. İlk bölümlerde Guts'tan hazzetmeyen Caska'nın daha sonra onu aptal diye sevmesi ve daha bir sürü ilişki söz konusu. Hele ki son bölümde nefret kefesinin en ağır basışı... Mükemmel işlenmiş. ⚠️ Bundan sonraki yazdıklarım (son 2 paragraf dahil değil) Berserk izleyen veya okuyanları ilgilendirecek şeyler. Animedeki asıl husus olan Guts ve Griffith'in ilişkisinden bahsetmek istiyorum biraz. Bunun için de önce Griffith'in arkadaşlık hakkındaki şu sözlerini hatırlatmak istiyorum: 🔹️"Bana göre gerçek arkadaş dediğin, bir başkasının hayaline bağlanmayan kişidir. Yaşamak için kendi amacını bulabilen ve kılavuzu olmaksızın bu yolda ilerleyen bağımsız kişi. Ve hayalini yıkmaya çalışan olursa, onu bütün kalbi ve ruhuyla koruyan kişidir. O kişi ben bile olsam. Bana göre gerçek arkadaş, emsalim olarak gördüğüm kişidir." Bu sözlere bakacak olursak hayatında şimdiye kadar ne yapması gerektiğini hiç bilmemiş olan, sadece savaşmayı gaye edinmiş Guts, nasıl olur da Griffith'in en yakın dostu hâline geliyor, beni hem düşündürüyor hem de insanın ikiliğine bir kez daha hayran bırakıyor. Bu grilik, bu paradoks... Tamamen görmek istediğim şey bu. Birbirlerinin arkadaş tanımına uymamalarına rağmen çok yakın olmaları. İlerleyen bölümlerde ise Guts'ın arkadaşlık hakkındaki sözleri şöyle: 🔹️"Bu şekilde, onun hayâli altında gömülü olarak yaşayamam." Ayrıca mangada da şöyle diyor: "Diğer insanların mücadelelerine kısılıp kalanlar, aslında yaşamaya güçleri yetmeyen eziklerdir." Ve burda artık Guts, Griffith'in arkadaş tanımına uymasına rağmen ayrılık zamanının geldiğinin sinyalini veriyor. Asıl kafamı kurcalayan soru ise Griffith'in en başından beri hedefi Tanrı'nın Eli'nin sonuncu üyesi olmak, iblis olarak yeniden doğmak mıydı yoksa sadece askeri hedeflerini gerçekleştirmek yolunda (kendi ülkesini kurmak) ona yardımcı olacağını düşündüğü Behelit'i aldığı için mi işler bu raddeye geldi? İkisini de düşündüren sebeplerim var: [İlk seçeneği destekleyen ifadelerim için (-), ikinci seçeneği destekleyen ifadelerim için (+) kullanacağım.] (+) Öncelikle Behelit'i çocukken aldığını düşünürsek, Tanrı'nın Eli olma hedefi o yaştaki biri için biraz mantık dışı duruyor. (-)Ancak Griffith'in, kalenin içinde Zodd'la karşılaştıklarından sonraki şu sözlerini hatırlayacak olursak: "Bu dünyada insan zekasının idrak edemeyeceği varlıklar olduğunun da ispatı; misal tanrı gibi bir şey olabilir." diyordu. Bunun üstüne Guts "Daha çok şeytan gibiydi, değil mi?" diyince "Kim bilir? Hepsi aynı." diye karşılık veriyordu Griffith. Eğer burada şeytan ve tanrının aynılığına soyutluk anlamı dışında bakabilirsek, Griffith'in neler olacağını ve bu şeytanların Tanrı'nın Eli olduğunu bildiğini söyleyebiliriz. (+) Fakat bunu sonradan öğrenmiş de olabilir. Yani küçükken hedefi bir soylu olup ülke kurmakken, (-)büyüyünce dünyaya hükmetmek olarak değişmiş olabilir. (+) Derken bunun da bir antitezini farkettim. Griffith, behelit hakkında "Bu şey beni musibetten koruyor anlaşılan." demişti. Yani onun için uğurlu bir kolyeden farksız denilebilir, nelere yol açacağını henüz bilmiyor olarak görünüyor. (-) Zodd'dan bahsetmişken kendisi Guts'a şunları söylüyordu: "Bu adama (Griffith'e) gerçek bir arkadaş olduğun söylenebiliyorsa, o zaman kulak ver. Çünkü bu adamın ihtirası kırıldığında (hırsı çöktüğünde, hedefine ulaştığında), ölüm seni ziyaret edecek. Asla kaçamayacağın bir ölüm!" Zodd da, Griffith de hayalleri için Guts'ın vazgeçilemez olduğunu biliyor. Bu yolda onun hünerlerinden faydalanmak istiyorlar. Sırf bu yüzden ileride Griffith'e hizmet edecek olan Zodd, Guts'ın Kutsal Mor Gergedan Şövalyeleri Komutanı General Boscone ile kapışırken kılıçsız kaldığında ölmemesi için gökten ona kılıç fırlatıyordu. Zodd'un Guts'ı yalnızca bir basamak olarak gördüğü aşikâr. (+) Ama Griffith'in şu sözleri, içinde Guts'a dair daha fazla şeyin yattığını gösteriyor: "On binlerce düşman ve dost arasında bana hayalimi unutturan adam sadece sensin." Ayrıca Tanrı'nın eli yükselirken az kalsın düşecek olan Guts'ı Griffith'in hâlâ tutmaya çabalaması ve her şeye sebep olan o tutulmadan önce Griffith'in kendisine doğru koşan Guts'a git demesi de bunu destekliyor. Onu kurban etmek istemiyor diyebiliriz. Seçtiği yolu tekrar hatırlatmak için ortaya çıkan yaşlı teyze(Y) ile Griffith(G) arasında gerçekleşen diyalog ise şu şekilde: Y: (-) Bunu yapacak olan onun hür iradesidir. Sizi kurban olarak sunacak olan ta kendisidir. (+) Griffith bunu duyunca şaşırıyor. Y: (-) Korkunun kaynağı buradaki cehennem yaratıkları mı? Yoksa seçmek üzere olduğun yol mu? Bu cesetler kaleye ulaşmanı kolaylaştırıyor. İlerlemekte başarısız olursan onlara katılırsın. Pişman olacağın bir şeyi en başından seçmeyecektin zaten! O ara sokaklarda sahip olduklarınla yetinmeyi neden bilmedin ki? G: (-) Biliyormuşum. Aflarına sığınamam. Doğrusu, aflarına sığınmayacağım. Şimdi af dilesem pişman olsam her şey bir hiç uğruna olmuş olur. İşte o zaman kaleye asla erişemem. (Ve işte burada Griffith'in hayalleri uğruna her şeyi ama her şeyi, savaş arkadaşı Caska ve dostu Guts'ı, onların ilişkisini hiçe saydığını tamamen anlıyoruz ki zamanında hedefine ulaşmak için eşcinsel pedo komutana kendisini kullanmasına izin vermesi çoğu şeyin habercisiydi. Ondan sonra kullandığı ifade de şu şekildeydi: Amaca giden yolda her araç mübahtır. Hayalimin önündeki bir köstekten ibarettiniz.) G: (+) Hayal mi görüyorum? (Bir ihtimal hâlâ bunların bir hayal olduğunu sandığını, neler yaptığının gerçekliğinin farkına varamamış olduğunu düşünüp, iyi niyetli olduğunu varsayabiliriz.) Y: (-)Zihninde şekillenen gerçekti bu. Yüreğinin en derin yeriyle haykır bunu! "Kurban olsunlar." De bunu da seni göğe eriştirecek olan zifiri karanlık kanatlara kavuş. Ve Griffith herkesi kurban etmiştir. "Bu sadece başlangıç." Artık Griffith yok, Femto var. Tanrı'nın Beşinci Eli. "Buna (behelit'e) sahip olan bedenine karşılık olarak dünyanın kaderine hükmedecektir." İçerdekinin hâlâ Griffith olup olmadığını ise bilmiyorum sanırım manga bitince cevabını alırım. "Kaleye uzanan yolda ısrarcı olmasan hiçbirisi ölmezdi." (Filmdeki dönüşüm sahnesinin 2001'deki boyut atlama sahnesini andırması da ayrı bir tat vericiydi.) Berserk'e başlayacaklar için de şu izleme sırasını paylaşayım: 1️⃣ Berserk (Dizi, 1997) 2️⃣ Berserk: Golden Age Arc I – The Egg of the King (Film, 2012) 3️⃣ Berserk: Golden Age Arc II – The Battle for Doldrey (Film, 2012) 4️⃣ Berserk Golden Age Arc III: The Advent (Film, 2013) 5️⃣ Berserk: Recollections of the Witch (OVA) - diğer bir ismi de Berserk: Majo no Tsuisou (2017) 6️⃣ Berserk (Dizi, 2016) - Bu yapımın çizimleri baya kötü duruyor. Ayrıca Berserk fanları da böyle bir animenin yapıldığını kabul etmiyorlarmış. İzlenmeyebilir de. Üç filmden oluşan Golden Age serisi, 1997 yapımı animedeki olayları tekrar anlatıyor. Anlatım olarak farklılıkları: Guts'ın çocukluğu çok az işlenmiş. Sadece filmleri izleyen biri Guts karakterinin nerelerden geldiğini, derinliğini anlamayabilir. Ve üçüncü filmde animede hiç gösterilmeyen farklı bir kötü karakter vardı. Önemli bir yeri yoktu ama benim çok hoşuma gitti. Hikayede onun da bir yeri olsaydı eminim katkı sağlardı. Çizim olarak ise 2016 yapımı animeden her türlü daha iyidir, benim içinse asla 97 yapımının eski çizimlerinin üstüne çıkamaz. Sırf bu sevdamdan dolayı daha izleyeceğim birçok anime var.

tunahantino 1 year ago

Dehşet Gezegeni

Robert Rodriguez

7 Gönderi

R.I.P (Rodriguez International Pictures) Kan dedin mi 1 Tarantino, 2 Rodriguez (James Rodriguez değil, futbol edit tayfa kafayı yedirdi). Tabi R.R. filmografisine baktığımızda bunu tam anlamıyla göstermediğini düşünsem bile gerek belli başlı filmlerinden gerek Tarantino ile olan yakın arkadaşlığından dolayı…devamıR.I.P (Rodriguez International Pictures) Kan dedin mi 1 Tarantino, 2 Rodriguez (James Rodriguez değil, futbol edit tayfa kafayı yedirdi). Tabi R.R. filmografisine baktığımızda bunu tam anlamıyla göstermediğini düşünsem bile gerek belli başlı filmlerinden gerek Tarantino ile olan yakın arkadaşlığından dolayı rahatlıkla söyleyebilirim. Bu filmde de R.R.'in yönetmenliği, Tarantino'nun herzamanki gibi ufak bi oyunculuğu (yapımcılık, kurgu ve görüntü yönetmenliğini es geçtim.) ve daha nicesiyle manyak eğlenceli bi film ortaya çıkmış. Aksiyonun kaliteli olması şart bir filmde ve burda hakkı fazlasıyla verilmiş. Silahtan bi bacak yeteri kadar açıklayıcı oluyordur umarım. Müzikler hakeza, "Meksika" üçlemesinden tanıdığımız Chingon'un bu sefer "Grindhouse Theme" parçası aksiyona kalite katmakta. Ve bu filmde de bir Meksika katılmış işin içine. Yönetmenin Meksikalı-Amerikan olmasından mıdır bu sevda bilinmez ama filmlerine çok yakıştığı bir kesin. Bir zombi filmi böyle olmalı demiş adeta bitirim ikilim. Birçok karakter üzerinden ilerleyen geniş hikayesi, makyajları, efektleri, aksiyonu, Tarantino'dan alıştığımız o gerilim ve komedi dolu diyaloglar ve tabi ki kan. Beklenmeyen ölümler de pastanın kirazı oluyor bi yapımda bana kalırsa. Aynı zamanda filmin tamamında hakim olan o eski film efekti aşırı yakışmış. Ekranda pıtırcıkların, çizgilerin uçuştuğu sırada bi vahşet izlemek, klasik bir korku filmi izliyor havasına sokuyor adamı. Oyuncu kadrosunda da epey bir sürprize denk geldim. Hollywood'ın en çok ölen oyuncusu (65 kez) Danny Trejo'nun R.R filminde oynaması şaşırtmadı ama adamı filmde hiç görmeyip kadroda denk gelince ister istemez "Yine ne ara öldürdünüz herifi?" sorusu takılıyor akıllara. Sıra Tarantino'nun Death Proof filminde. Zamanında bu iki yapım tek film olarak (Grindhouse adıyla) yayınlanmış. Sonra beklenen gişeyi alamadığı için ayrı ayrı gösterime girmiş. Yaklaşık üç buçuk saatlik bu sinema şölenini keşke günümüzde de yerinde seyredebilsek... Aralara da dört tane sahte film fragmanı yerleştirmişler. "Silinen sahne - Verdiğimiz rahatsızlıktan ötürü özür dileriz - Sinema Yönetimi" bunu açıklıyor sanırım. Tarantino markası Red Apple Cigarettes'ten bahsetmiyorum bile. Adamlar kendi dünyasını kurmuş, sinemayla taşşşak geçiyor meeeen.

tunahantino 1 year ago

Önce MFÖ, Ö'süz kaldı sonra Anadolu rock öksüz... Bizlere bıraktıkların için sonsuz teşekkürler Erkin Baba, mekanın cennet olsun.