Karmakarışık oldum...
Yanmak, kavrulmak, kavuşamasan bile olsun ben sevdim diyebilmek, yaşamak, o sevginin şükrünü edebilmek... Kaçımız için mümkün bu?
Ayfer Tunç... Bambaşka bir yazar... Bana tüm insanî değerlerimi sorgulatan, her satırda beni düşündüren bir yazar... Kendi özgün çizgisi, gözlem yeteneği…devamıKarmakarışık oldum...
Yanmak, kavrulmak, kavuşamasan bile olsun ben sevdim diyebilmek, yaşamak, o sevginin şükrünü edebilmek... Kaçımız için mümkün bu?
Ayfer Tunç... Bambaşka bir yazar... Bana tüm insanî değerlerimi sorgulatan, her satırda beni düşündüren bir yazar... Kendi özgün çizgisi, gözlem yeteneği ve entelektüel birikimi ile bu kadar akıcı bu kadar hayattan eserleriyle, edebiyata güç veren bir yazar...
Ve Suzan Defter... Okuyucuyu şaşırtan, kimisine hatalı basım olduğunu düşündüren (ben de dahil) bir yazım tekniğine sahip. Sayfalar arasında biraz ilerledikten sonra anlıyorsunuz. Kitap iki ayrı günlüğün aynı anda aktarılması ile oluşuyor. Sol tarafta erkek karakterin anlattığı günlük, sağ tarafta ise kadın karakterin anlattığı günlük var. Kitabı okumak için ya birinin günlüğünü bitirip diğerine geçeceksiniz ya da iki günlüğü de bir arada okuyacaksınız. Ben aynı anda okudum. İki ileri bir geri... Okuması ve takip etmesi zor olsa da yaşananların aktarımı arasındaki farkı görmüş oldum.
Gelelim hikayesine... Birden fazla aşkın, birden fazla sevdanın, birden fazla sorunlu aile ilişkilerinin hikâyesi. Bütün hikayeler burada kırık, dökük, eksik, yarım. Söylenmemiş sözler, ortaya konmamış şeyler, yaşanmamış kocamaaan bir aşk hikâyesi var bu kitapta.
Kitabın sol tarafındaki günlüğün sahibi, Ekmel Bey... Sevgisiz geçen bir çocukluğun ardından anlamsız bir evlilik yaşamış Ekmel Bey. Bunun sonucunda yalnızlığı seçmiş kendisine. Yalnızlığına çare olarak da aslında satmak niyetinde olmadığı evini satışa çıkarmış. Sırf muhabbet olsun birileriyle diye...
Kitabın sağ tarafındaki günlüğün sahibi ise Derya... Küçük yaşta annesini kaybetmiş, sevgiye muhtaç, abisine düşkün ve bir o kadar da çaresiz bir insan. Öyle çaresiz ki, abisinin sevgilisi Suzan'ın aşkının büyüklüğünü anlamak yerine abisini paylaşmaktan korkmuş, sevgisiz kalacağını düşünmüş. Buna rağmen Ekmel Bey ile tanışırken Suzan'ın kimliğini, ve duygularını kullanmaktan da hiç çekinmemiş...
Dış dünyaya kapattıkları kapıları birbirlerine açan Derya ve Ekmel Bey'in geçmişini sorgulayan aynı tarihlerde yazılan günlükler... Peki Suzan nerede? Yok. Farklı iki kişinin gözünden Suzan'ı tanıyoruz aslında. Çok farklı, çok güzel, çok anlamlı bir kitap. İki ayrı günlük... İki ayrı hayat... İki ayrı anlatış... Belki de tek, bilemiyorum...
Eğer okumayı düşünenler varsa hiç bekletmesin, daha önce Ayfer Tunç ile tanışmayan varsa bir an önce bir kitabını alıp okumaya başlasın.
Tavsiye değil, ricadır... Okuyun lütfen🌸
✨ "O anlayabilecek, ben anlatabilecek olsaydım, benim gibi adamların cenneti olurdu dünya."
✨ "Ben mi gayret etmedim acaba, kurulan düzene katılmaya?"
✨ "İnsan gençliğini aşka vermezse, gençlik ne işe yarar?"
"Ama kaybeden sonunda siz olmuşsunuz."
"Kayıp mı? Kaç kişi böylesine sevebilmiştir dünyada?"
"Ama bir kucak korla kalan siz olmuşsunuz."
"İyi ya boş değildi kucağım."
"Ama yandınız, kül oldunuz."
"Ama vardım, kül bunun kanıtı."
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
Fatma Zehra Tunç
(@tuncfz)
Joined at March 2020
293
Followers
97
Following
16
Post
1,739
Movie
164
Serie
212
Book
Karmakarışık oldum...
Yanmak, kavrulmak, kavuşamasan bile olsun ben sevdim diyebilmek, yaşamak, o sevginin şükrünü edebilmek... Kaçımız için mümkün bu?
Ayfer Tunç... Bambaşka bir yazar... Bana tüm insanî değerlerimi sorgulatan, her satırda beni düşündüren bir yazar... Kendi özgün çizgisi, gözlem yeteneği…devamı
Bir Alain Delon klasiği.
Luchino Visconti'nin 1960 yılında çektiği Rocco ve Kardeşler ya da Düşman Kardeşler, tipik bir göç filmidir. Kocasını kaybeden dul bir anne ve onun 5 erkek çocuğundan oluşan ailenin Sicilya'nın küçük bir köyünden kuzeye, Milano'ya göçmesini izliyoruz.…devamıBir Alain Delon klasiği.
Luchino Visconti'nin 1960 yılında çektiği Rocco ve Kardeşler ya da Düşman Kardeşler, tipik bir göç filmidir. Kocasını kaybeden dul bir anne ve onun 5 erkek çocuğundan oluşan ailenin Sicilya'nın küçük bir köyünden kuzeye, Milano'ya göçmesini izliyoruz. Bu aileyi izlerken yer yer bize Türk ailelerini anımsatsalar da bizden farkları duyguları daha gerçekçi bir şekilde yansıtmalarıydı. Milano, bu yoksul ailemiz için umudun şehri. Daha çok Alain Delon'un canlandırdığı Rocco ve Renato Salvatori'nin canlandırdığı Simone karakteri ve ikisi arasındaki çatışmalar ön plana çıksa da filmde, beş ayrı bölüm ile her bir kardeşin şehre tutunma çabalarını, zorluklarını görmüş oluyoruz. Filmde eşlik eden müzikler ise Nino Rota'ya ait. The Gotfather filminin müziğini bestelemiştir kendisi. Burada da harika müziklere imzasını atmış.
En büyük kardeş Vincenzo ailesinden çok daha öncesinde Milano'ya gelmiştir. Öyle ya da böyle şehre uyum sağlamış, ailesi ile de pek bağı kalmamış. Öyle ki ailesini karşılamaya bile gitmemiş, babası öldüğünde yanlarında olmamış üstüne bir de haber vermeden nişanlanmış. İşte tam da her şey nişan gecesi ile başlıyor diyebiliriz. Aile nişanın olduğu eve ellerindeki tek adres olduğu için gidiveriyor. Vincenzo bu durumdan mutsuz çünkü geldiği yeri ve ailesini inkar edip durarak var olmaya çalışıyor. Vincenzo'nun nişanlısının ailesi ve Vincenzo'nun annesi arasında yaşanılan gerilim ise bu büyük şehirde yüzleşilen sorunlardan yalnızca birisi. Daha sonra Kuzey Güney kopukluluğunu daha sert bir şekilde hissedeceğiz.
Filmin ileriki dakikalarında Simeone karakterinin anlatımını görüyoruz. Simeone boks yaparak kısa sürede çok iyi paralar kazanır ancak bir türlü önüne geçemediği öfkesi ve umursamaz tavırları başarısının önünde bir engel olurken, filmdeki ailenin yıkılışının da merkezinde yer alır. Hırsı uğruna her yol mübahtır düşüncesini işte bu karakterde görüyoruz. Bir gün ailesinden kaçarken evlerine sığınan Nadia'dan hoşlanır. Gerçi buna gerçek sevgi, değer demek oldukça güç. Belki güzelliğine kapılmıştır, belki de her şeyi elde etme iç güdüsüne... Nadia'ya ve Rocco'ya ileriki zamanlarda çok sıkıntı verecek ve Rocco ile çok kez karşı karşıya gelecek, Simone.
Gelelim bir diğer önemli karakter ve filmin temelinde yatan karaktere, Rocco'ya. Canım Rocco. Bu dünyada senin gibi bir insanın varlığına inanmak gerçekten çok zor. En saf karakterimiz. Simeone'nun tam tersi diyebiliriz. Ailesine karşı umursamaz değildir aksine tutarlı, koruyucu, her zaman yapıcıdır. Daha sonra boksla ilgilenmeye başlar ama öyle hemen değil. Öncesinde bir işe girer çalışır ailesine bakar. Filmdeki "iyiyi" bizlere Rocco temsil eder. Kardeşi için, kardeşleri için kendisini feda eden bir karakterdir, Rocco.
En küçük kardeş Ciro ve Luca ise filmin çok farklı bir yerinde duruyor. En az Simone ve Rocco kadar önemli. Ciro, Rocco kadar iyi düşünceli olmaktan ziyade daha gerçekçidir. Ne hırsına kurban olur ne de Rocco kadar kendinden geçer. Umudu ise küçük kardeşinde görür. Luca, henüz kavuşulamayan güzel günlerin temsilidir onun için. İkili arasındaki geçen diyalog ise film boyunca verilen en güzel mesajlardan birisidir.
✨ "Büyüdükten sonra bana ne kadar haksızlık ettiğini anlayacaksın Luca. O evde hepiniz bana haksızlık ettiniz. Simone'yi hiçbiriniz benim kadar çok sevemezdi. Milano'ya geldiğimizde senden az daha büyüktüm. Vincenzo'nun hiç anlamak istemediği şeyi bana Simone anlatmıştı. Bana köy hayatından bahsetmişti. İnsanların hayvan sürüsü gibi itaat etmekten başka bir şey bilmediklerini söylemişti. Köle değilsek de sorumluluk sahibi olmamız gerektiğini anlamıştı. Ama Simone hepsini unuttu ve kendi sonunu hazırladı. Kendi kötü sonunu. Sonra utancını bizlere de paylaştırmak istedi. Rocco'ya kötülük etti sana da öyle Luca sen ki hepimizin küçüğüsün. Eskiden Simone'ın kökleri sağlıklıydı. O kökler zamanla zehirlenmeye başladı. Rocco'nun fazla cömert olmasından faydalandı. Rocco bir azizdir. Onun gibisi az bulunur. Ama öyle insanlar kendilerini koruyamaz. Rocco herkesi ama herkesi affeder. Affedilmemesi gerekenleri bile affeder.
Luca: Rocco köye giderse ben de onunla giderim.
Rocco'nun döneceğini hiç sanmıyorum. Günün birinde belki sen dönebilirsin. Ama orada farklı bir şey bulacağını sanma, çünkü köyde de yaşam değişecek. Yavaş yavaş bütün dünyanın değiştiği gibi orası da değişecek. Bazıları değişen dünyanın daha kötü olacağını düşünüyor. Ama ben iyi olacağına inanıyorum. Ve gelecekte senin hayatın daha dürüst ve adil olacak."
Visconti, bir anne ve beş kardeş üzerinden sistemi, yozlaşmışlığı, fedakarlığı, ümitlerin tükenmesini, değişen hayatta büyük şehre tutunmaya çalışan ailenin toplumsal analizini kusursuz bir şekilde perdeye aktarmıştır.
✨ 9/10
✨ "İyi dinle Ciro, ben artık İnsanoğlu'nun adaletine inanmıyorum. O yüzden onu yargılamak bize düşmez! Biz sadece ona yardım etmeliyiz, anlıyor musun?"
"Mutlak olan çok az şey vardır, Matthew. Bir zamanlar şeytan bile bir melekti. Bu yüzden yargılamayı ve intikamı Tanrı'ya bırakmak en doğrusudur. Özellikle de kalbinde cinayet isteği taşımıyorsan."
Bana göre en iyi Marvel dizisi. Hep toz pembe süper kahraman dizileri…devamı"Mutlak olan çok az şey vardır, Matthew. Bir zamanlar şeytan bile bir melekti. Bu yüzden yargılamayı ve intikamı Tanrı'ya bırakmak en doğrusudur. Özellikle de kalbinde cinayet isteği taşımıyorsan."
Bana göre en iyi Marvel dizisi. Hep toz pembe süper kahraman dizileri izlemiş olabiliriz şimdiye kadar lakin Daredevil gerçek hayattan bir kesit gibiydi. Birçok süper kahramanın aksine Matt'in fantastik güçlere sahip olmaması, sadece maskesini taktığı zaman değil günlük yaşamında bile avukatlık yaparak adalet için savaşıyor olması onu benim için daha bir özel kılıyor. Sadece dayak atan değil yeri geldiği zaman ölümüne dayak yiyen bir karakter Daredevil. Sırf öldürmüyor, dayak yiyor diye sevmeyenler olsa da benim için çok ayrı bir Marvel karakteri. Bunun tabiki en büyük etkeni de Charlie Cox... Çizgi Romandaki Daredevil'a benziyor mu bilemem ama Daredevil karakterini bize çok güzel yansıttığını düşünüyorum.
Dizi inanılmaz güzel sahnelere sahip. Neresinden övsem bir tarafı eksik kalacak gibi hissediyorum. Karakter işlenişi... Bir değil iki değil dizide bulunan tüm karakterler ilmek ilmek işlenilmiş. Nelson, Karen, Fisk, Stick, Murdock, Claire, Frank, Elektra... Mesela kötü rolde bulunan karakterlerin bile nasıl kötü olmuşun hikayesi bizlere o kadar güzel aktarılmış ki yeri geldiğinde kendinizi onlara hak verirken bulabiliyorsunuz. Wilson Fisk... Bunun en güzel örneği. Tek seferde çekilen, aksiyon dizilerinde bile göremeyeceğiniz oldukça gerçekçi dövüş sahneleri mevcut. Ayrıca karakterimiz kostümüne, silahlarına anında sahip olmuyor. Sabırsızlıkla o sahnelerin gelmesini beklerken o süreç bizlere çok güzel aktarılıyor. Yani her yönüyle olaylar ve karakterlerin hikayesi kusursuz anlatılmıştı.
2. Sezon dizinin zirvesiydi. Her bölüm film tadında. Dediğim gibi filmlerde bile göremeyeceğiniz kadar güzel aksiyon sahnelerine sahip. Soluksuz izleyeceğiniz ve unutulmayacak karakterlere de bu sezonda imza atıyor. Punisher ve Elektra. (Daha sonrasında zaten Punisher için ayrı bir dizi de çekiliyor.) Elektra'yı daha çok görmek isterdim farklı bir hava kattı diziye. Matt ve Elektra uyumuna ise bayıldım. Elektra'nın çocukluk dönemine de bir göz gezdirmek, eğitim sürecine tanıklık etmek de harikaydı. Punisher'ın ise apayrı bir hikayesi vardı zaten. Punisher ile Matt'in sürekli karşı karşıya gelmeleri ve aralarında geçen diyaloglar çok etkileyiciydi. Zaten dizinin hiçbir diyaloğu boşluğu doldurmak amacıyla yazılmamış. Dizide geçen her diyaloğun özel bir anlamı vardı. Ne diyebilirim ki, her şeyiyle özel bir dizi oldu benim için.
~ Ben Marvel dizilerini hikaye sıralamasına göre izliyorum. İzleyecek olanlara bu şekilde izlemesini tavsiye ederim.
Sıralama;
•Daredevil 1. Sezon, Jessica Jones 1. Sezon, Daredevil 2. Sezon, Luke 1. Sezon, İron Fist 1. Sezon, Defenders, Punisher 1. Sezon, Jessica Jones 2. Sezon, Luke 2. Sezon, İron Fist 2. Sezon, Daredevil 3. Sezon, Punisher 2. Sezon, Jessica 3. Sezon ~
Son olarak, 2. Sezonun son sahnesinde Karen ile Matt'in konuşması ve Matt'in Karen'a;
" I'm Daredevil " dediği sahne>>>>>>
✨ "Hiçbir şey, Şeytan'ın ayaklarını yere çarpması düşüncesinden daha hızlı bir şekilde insanları kiliseye götüremez."
✨ "Adil bir dünyada yaşamıyoruz. Bu dünyada yaşıyoruz. Burayı daha iyi bir yer yapmak için uğraşıyorum."
✨ "Savaş insanı değiştirir. Bazen unutamayacakları şeyler görürler. Döndüklerinde evlerini eskisi gibi bulamazlar. Değişmiştir. Belki de değişen kendileridir."
Kore yapımlarına olan önyargımı bu ara kırmaya çalışırken bir yandan da bu güzelim diziyi bu kadar geç fark edip izlediğim için üzülüyorum... Bir korku sever olarak, The Haunting of Hill House dizisinden sonra en beğendiğim korku dizisi Strangers From Hell…devamıKore yapımlarına olan önyargımı bu ara kırmaya çalışırken bir yandan da bu güzelim diziyi bu kadar geç fark edip izlediğim için üzülüyorum... Bir korku sever olarak, The Haunting of Hill House dizisinden sonra en beğendiğim korku dizisi Strangers From Hell dizisi oldu. Dizinin korkunun yanında psikolojik yönünün de ağır basması açıkçası izlerken beni bir miktar daha tedirgin etti. Yaratılan atmosfer fazlasıyla gerçekçi ve ürkütücüydü. Karakter analizleri ve değişimleri dizide en beğendiğim kısımlardandı. Ayrıca dizinin alt metni de çok iyiydi. Sade bir korku dizisi olarak bakmayın derim. Bir insan bir insanın hayatını nasıl değiştirebiliyor veya insanlar bir insanın hayatını değiştirebilecekken vaziyet ne hale geliyorun cevapları dizide saklı.
Öncelikle karakterlerden biraz bahsetmek istiyorum. Koreli oyunculara karşı fazla bilgim olmamakla birlikte tek sevdiğim Koreli oyuncu olan Byung-Hun Lee den sonra bir Koreli oyuncuyu diziden sonra bu kadar beğendiğimi itiraf etmeliyim. Lee Dong-Wook... Kendisini önce Goblin dizisinde Ölüm Meleği rolünü oynarken izlemiştim. Gel gör ki orada bile kendisinden bu kadar ürkmedim. Muazzam oyunculuk. Kötü rollere karşı olan zaafım sayesinde bu muazzam oyunculuk listemin başlarında yer aldı bile. Resmen bu rol için doğmuş. Sırf bu oyunculuk için bile bu dizi izlenmeli. Hele 3. bölüm sonunda bir gülüş sahnesi var... Sanırsınız Hannibal mübarek. (Bundan sonra sıkı takipçisiyim.) Tabi dizi sadece Lee Dong-Wook'un muhteşem performansı ile sınırlı değil. Bir bu kadar başrol genç oğlumuz ve en az bunlar kadar etkili yan karakterler de kusursuzdu gözümde. Apartman sahibi yaşlı kadın, orada kalan ikizler -birisinin tuhaf ve ürkütücü şekilde durmadan gülmesi- , sapık diye nitelendirilen adam, polis kadın, CEO ve kız arkadaş...
10 bölümden oluşan dizi, olayları yavaş bir tempo ile aktarmayı tercih etmiş. Arka fonda çalan gerim gerim geren müzikler, karakterlerin tuhaflığı, dizinin karanlık atmosferi, sahne geçişleri çok başarılı. Dizi boyunca 'kurtuluş istediğimi söyledim ama kimse beni dinlemedi' diyen Jong-Woo'nun psikolojisinin derinlerine iniyoruz. 'Ya bu adam delirmesinde artık ne yapsın' diyeceğiniz bir atmosferin tam ortasında buluyorsunuz kendinizi. Yazık, adam ne psikopat insanların içine düştü derken aslında yabancıların yarattığı o cehennemden daha berbat bir cehennemin içerisinde olduğunu fark etmemiz zaman almıyor. Birçok kez durumu açıklamaya çalışmasına rağmen tanıdığı insanların kayıtsız kalması beni gerçekten çılgına çevirdi. En kötüsü de haksız durumunda gibi gözükmesi, hatta çevresindeki tuhaf insanlardan kendisinin daha tuhafmış gibi muamele görmesi. Deli gözüyle bakılması vs vs.
✨ "İşte o zaman anladım ki, cehennem ne apartman ne de şirketti. Cehennem çevremdeki insanlardı."
Sözüyle, izleyenlerin hafızalarına kazındı bence bu dizi.
Diziye başlarken bu kadar çok beğeneceğimi düşünmemiştim. Etkisini uzun bir süre üzerinizde hissedeceğiniz bu yapımı, şiddetle tavsiye ediyorum.
~ BURADAN SONRASI DİZİYİ İZLEMEYENLER İÇİN SIKINTI. SADECE FİNAL BÖLÜMÜNDEN BAHSEDECEĞİM.
Bayılıyorum! Ucu açık bırakılan, yönetmenin yorumunu bizlere bıraktığı yapımlara. Diziyi çok beğenmemdeki bir diğer etken dizinin final bölümü. Diziyi izledikten sonra fark ettim ki eksik bir şeyler vardı, sonu muallak bitti, mantık hataları ve birçok soru işareti vardı diyenler çok olmuş. Bunlara istinaden final bölümünü ayrı yorumlayacağım. İlk önce final bölümünde yönetmen seyircilerin görmek istediğini göstermiş. Dizideki tüm kötü karakterler birbirlerini öldürüyor ve asıl kötüyü de öldüren bir kişi var. Ancak durum bundan ibaret değil. Moon-Joo dişlerden yaptığı bilekliği Jong-Woo'ya takarken "yaşamana izin vereceğim ancak dışarıdaki herkesi öldüreceksin" diyor. Jong-Woo zaten bu zamana kadar biriktirmiş olduğu içindeki o öfkeyi, kini herkesi öldürerek sonlandırmış oluyor. Daha sonra Moon-Joo'nun yanına çıkıyor. O halinden memnun çünkü kendi yarattığı sanat eseri var karşısında. Sıradan bir insanı psikopat bir katile çeviriyor. Jong-Woo ise durumu kabullenemiyor ve onu suçluyor. Sonra dişçi adamı yani Moon-Joo'yu öldürüyor. Daha sonra bölüm sonu adamın ölmediğini düşünenler olmuş. Lakin polis "Moon-Joo'yu öldürdüğünü söyledi" diye ifade ediyor. Yani ceset bulunmuştur diye düşünüyorum. Bunların üstüne Jong-Woo'nun hayal dünyasında yarattığı bir karakter olarak da gösterilmiş dişçi karakteri. Ama Jong-Woo yaşlı kadını öldürürken yaşlı kadın ona "sana öldürmeni o söyledi değil mi?" derken karakterin hayal ürünü değil gerçek olduğunu kanıtlamış oluyor. Ayrıca dişçi'nin yani Moon-Joo'nun polis kadın ile konuşması, CEO ve kız arkadaşın olduğu yerde yemek yemesi vs. Karakterin hayal ürünü olmadığının kanıtı. Jong-Woo'nun tekrardan son sahnede ölmesine rağmen onu tekrardan görmesinin sebebi ise Moon-Joo'nun ona "sen ve ben artık sonsuza kadar birlikteyiz" demesi. Ama yaşadığı için birlikte değiller. Artık Jong-Woo iki ayrı karaktere sahip. İkisi tek bir bedendeler. Artık bir bütünler. Polis kadın Jong-Woo ile konuştuktan sonra ona kitabı (Franz Kafka/Dönüşüm) götürürken asansörde dişçi adamı görüyor. Veya gördüğünü zannediyor. Önemli olan biz neyi görmek istiyoruz? Aslında polis kadının orada gördüğü kişi Jong-Woo. Buradan da bize artık Jong-Woo'nun çift karakter bozukluğuna sahip olduğunu gösteriyorlar. Dizinin son dakikalarında Jong-Woo'nun konuşmaları, gülüşü aynı Moon-Joo'nun ki gibi olduğu için kadın da halüsinasyon görüyor olabilir. Bu şekilde düşünüyorum. Her yönden dizinin yorumu bizlere bırakılmış. Başlarda kafa karıştırıcı olsa da sonradan parçalar daha iyi yerine oturuyor. Ve bu diziye yakışan bir final bölümü olduğunu düşünüyorum. Hatta izlediğim en iyi final bölümlerinden birisiydi.
✨ "İnsanlara dikkat et, insanlardan korkuncu yoktur."
✨ "-Bunu neden yapıyorsun?
+Bir sebebi yok, insanın doğası bu."
✨ “Biliyordum bebeğim. Sen yarattığım en müthiş sanat eserisin.”
Selamlar. Bugün biraz Dario Argento sinemasından bahsetmek istiyorum. Hem Suspiria filminden hem bu filmin çekilmiş yeni versiyonundan hem de yönetmenin diğer filmlerinden edindiğim izlenimleri konuşacağım. Şimdiden keyifli okumalar.
Argento, İtalyan sinemasının en nadide ve etkili yönetmenlerinden birisiyken İtalyan Giallo, Gore…devamıSelamlar. Bugün biraz Dario Argento sinemasından bahsetmek istiyorum. Hem Suspiria filminden hem bu filmin çekilmiş yeni versiyonundan hem de yönetmenin diğer filmlerinden edindiğim izlenimleri konuşacağım. Şimdiden keyifli okumalar.
Argento, İtalyan sinemasının en nadide ve etkili yönetmenlerinden birisiyken İtalyan Giallo, Gore türünün de babası olarak kabul ediliyor. Uzunca bir araştırmam sonucu edindiğim bilgilere göre Giallo türü çok çok eski zamanlarda Sherlock Holmes'ın hikayelerinden ve Edgar Allan Poe'nun cinayet gizemlerinden yola çıkılarak temeli atılan bir korku film türü. Gore korku da filmlerde yakın çekim ile insan vücuduna zarar verilmesi üzerine çekilen bir tür. Mesela Testere filmi bu türe güzel örnektir. Aynı zamanda Argento'nun filmleri de öyle. Her ne kadar korku filmlerinin zannımca pek kıymeti bilinmiyor olsa da özellikle derine indiğimiz zaman Giallo sineması, Psikolojik korku, Slasher korku (seri katil), Posession korku, gore korku gibi daha birçok alt dalıyla bir cevher niteliğinde. Hani deriz ya şöyle kaliteli bir korku filmi olsa da izlesek diye... İşte size Argento sineması...
Yönetmenin Suspiria filminden sonra Kristal Kanatlı Kuş ve Derin Kırmızı filmlerini izlemiştim. Argento bu filmlerinde türün tüm özelliklerini başarılı bir şekilde kullanırken ayrıca kendi bakış açısıyla da filme kattıklarını bir güzel harmanlar ve ortaya muazzam bir iş çıkarır. Hemen örnek vermek istiyorum; filmlerinde ustura veya tel kullanır, filmlerinde yer alan kara eldivenli eller, cinayeti çözmeye çalışan kişiler ve ölüm şekilleri tamamen Argento'ya özgü bir şekilde aktarılır. Zaten kendisi yıllardır yazarlık üzerinde eğitim alıp kendisini geliştirdiği için filmlerinin senaryolarını da kendisi yazar. Yani uzun lafın kısası korku türünün en kusursuz mükemmelliyetçi hali Dario Argento sinemasıdır diyebiliriz. Kadrajlar, renkler ve özellikle dekorlar her filminde özenle seçildiği bariz bellidir. Muazzam bir isim. Daha ne soylenilir ki!
Suspiria'yı izleyecek olanlara ilk tavsiyem filmi korkmak için izlemeniz değil korkuyla ilgili konuşmanız için izlemeniz olur. Tür filmlerine baktığımız zaman klişelerden kaçınan özellikle korku ve gerilimin sığ katmanlarını yıkan sıra dışı bir filmdir, Suspiria. Temelinde Bale eğitimi için Almanya'daki bir dans okuluna gelen bir genç kadının kendisini korkunç cinayetlerin ortasında bulmasının hikayesine tanıklık ediyoruz. Filmdeki korkuyu, karanlığı, tehlikeyi sezebiliyoruz ancak göremiyoruz. Bunun yerine gözlerimizi kamaştıracak parlaklıkta renkleriyle bir dans okulunun ana merkezinde buluyoruz kendimizi. Bize eşlik eden İtalyan grubu Goblin'in bestelediği güçlü ve bir o kadar ürkütücü film müzikleri ise bizde yükselen dikkati ve gerilimi zirvede tutmayı başarıyor. Suspiria, anlatmaktan ziyade kullanılan renkler, bu renkler ile dans okulunun çalışanları arasındaki zıtlık ve bariz tuhaflıklar ile bizlere göstermeye dayalı bir yapım olduğunu kanıtlamış oluyor.
Üzülerek söylemek isterim ki Argento'nun Suspiria'sından önce yeni versiyon 2018 yapımı olan Suspiria'yı izlemiştim. Gariptir ki o filmden tuhaf bir zevk alıp ürperirken daha sonra film hakkında hiçbir şey anlamadığıma da karar vermiştim. O filmin daha ağır bir şekilde korku ve sanat karışımı olduğunu söylemek mümkün. Özellikle beni çok etkileyen iki sahnesi var o filmin. Birisi dans sahnesi (hala arada açıp açıp izlerim gerçekten çok iyidir), birisi de filmdeki Olga karakterinin uzuvlarının büküldüğü sahnede neredeyse hiç görsel efekt kullanılmaması! Olga karakterini canlandıran oyuncuda bulunan Hypermobility sendromu nedeniyle normalin çok ötesinde bir esnekliğe sahipmiş. Bu yüzden bize imkansız gibi görülen o hareketleri tamamen kendisi yapmış.
Yönetmen yeni versiyon Suspiria'yı çekerken Suspiria'yı kimsenin yeniden çekemeyeceğini kendisininkinin sadece kendisine yakın ve özgün bir yapıtının olacağını dile getiriyormuş. Gerçekten de öyle. Orjinal Suspira'nın ötesine geçileceğini bende düşünmüyorum. Zira eski filmlerin yeniden çekilmesi düşüncesine de biraz karşı duruyorum diyebilirim.
Oyunculukların idare eder düzeyde olduğu sert ve çarpıcı hatta sizi rahatsız edecek veya sevmeyeceğiniz sahneleri bile size unutturmayacak bu zayıf yönleri çekici hale getirmeyi başaran bir korku klasiğidir, Suspiria. Görüntü yönetmeninin başarısı ve filmin doğrudanlığı ile ayrıca başta kırmızı olmak üzere parlak renkleri ile önemli bir filmdir.
✨8/10
✨"Kötü şans, kırık aynadan gelmez. Yitirilmiş akıldan gelir."
Upton Sinclaire'nin Oil! (Petrol!) romanından uyarlanan There Will Be Blood (Kan Dökülecek), adını daha öncesinde başarılı yapıtlar ile duyuran Paul Thomas Anderson imzalı, Daniel Day-Lewis'in harikalar yarattığı ve buradaki rolü ile ona en iyi erkek oyuncu Oscar ödülünü getiren 2007…devamıUpton Sinclaire'nin Oil! (Petrol!) romanından uyarlanan There Will Be Blood (Kan Dökülecek), adını daha öncesinde başarılı yapıtlar ile duyuran Paul Thomas Anderson imzalı, Daniel Day-Lewis'in harikalar yarattığı ve buradaki rolü ile ona en iyi erkek oyuncu Oscar ödülünü getiren 2007 yapımı bir filmdir. Her ne kadar filmin senaryosu Sinclaire'nin romanına dayanıyor olsa da yönetmen sadece kitabın ilk 150 sayfasını kullanıyor ve geri kalanını kendisi tasarlıyor.
Film 19. yüzyılın sonları ve 20. yüzyılın başları arasında Güney California'da geçmekte. Çekildiği döneme baktığımız zaman görüntü yönetmenliği, oyunculukları ve senaryosu ile büyük beğeni toplamış. Aile, din, hırs, azim, kapitalizm gibi konulara değinerek de farklı bir bakış açısı sunmuştur seyirciye.
Baş karakterimiz Daniel Plainview çevresindeki insanlara onurlu ve gururlu bir şekilde madenci olduğunu tanıtan fakir bir girişimcidir. Oldukça hırslı ve kurnaz birisidir. Bu karakterin petrol işine girdikten sonraki yükseliş dönemine tanıklık ederken petrol haklarını satın aldığı kasabanın genç rahibi ile de kesişen öyküsünü izliyoruz.
Filmin yaklaşık olarak ilk 13-14 dakikasında hiç diyalog olmadığını görüyoruz. Tamamen olayları izleyerek takip ediyoruz. Yönetmen aslında bize burada bir hikayeyi anlatmaktan ziyade bir oluşu göstermek istiyor da diyebiliriz. Bir oluş, doğuş ve yükseliş süreci. Daha sonra bir kaza sonucu Daniel iş arkadaşını kaybedince onun yetim bebeği Daniel'a kalıyor. Onunla birlikte bu hikayeye o da ortak oluyor. Buradan sonra bir baba-oğul ilişkisini de izlemiş olacağız.
Öncelikle oyunculuklardan bahsetmek istiyorum. Daniel Day-Lewis'in harikalar yarattığını söylemiştim. Bir film oyunculuk ile nasıl arşa çıkarın kanıtı bu film, bu oyunculuktur benim için. Çok az projede yer alırken hepsinde de muazzam oyunculuklar sergilediğini düşünüyorum. Kimilerine göre hem bu film hem Day-Lewis, 21. yüzyılın en iyisi olarak görülüyor. En iyisi diyemem belki ama en iyilerinden derim. Bunun dışında Paul Dano'nun ismi ayrıca anılmalı. Özellikle vaftiz sahnesini ağzım açık izledim. Onu da nice güzel projelerde tekrar görmek dileğiyle.
✨ "I've abondoned my child! I've abondoned my child! I've abondoned my boy!"
Filmde dikkatimi çeken bir diğer nokta filmin ismi. Kan Dökülecek. Film boyunca filmde sadece iki sahnede kan görüyoruz. Birincisi Paul Dona'ın oynadığı rolde Eli'nin yüzünde. Bir diğeri petrol kazası sonucu hayatını kaybeden işçinin üstünde. Filmin ismi Kan Dökülecek olsa da tam anlamıyla kanın döküldüğü anı görmüyoruz. Ancak o his film boyunca gizemini koruyor.
Baş karakterimize tekrar gelelim. Adım adım gelişme sürecine tanık olurken nasıl yalnızlaştığını, sevgiye muhtaç olan o ruhun hırs ve azim ile nasıl sıkıştığını bizzat şahit olurken Daniel'ın film boyunca aslında insanları hiç sevmediğini de biliyoruz. Herkesten nasıl uzak kaldığını. Hatta bir repliğinde de bunu bizlere söylüyor:
✨ "Bazen insanlara bakıyorum da hoşlanmaya değer bir şey görmüyorum. Herkesten uzaklaşmayı sağlayacak kadar para kazanmak istiyorum."
Hem bir baba-oğul ilişkisini hem fakir bir işçinin yükselişe geçtiği zenginleşme sürecini hem de bir din adamı ile hırslı bir işletmecinin karşı karşıya gelişlerini anlatan Kan Dökülecek filmi, aile-din-ekonomik çerçevesi içerisinde toplum ilişkilerinin nasıl değiştiğini anlatan bir başyapıt niteliğinde. Bana göre bu film yönetmen Anderson'ın zirvesi, Daniel Day-Lewis'in yarattığı karakter ise sinema tarihinin en trajik ve en karanlık karakterlerindendir.
✨9/10
✨ "Aptal olduğun için Tanrı'nın seni bağışlayacağını mı sanıyorsun?"
Sizlere bugün bu filmin incelemesini yaparken özellikle beni etkileyen birkaç faktöre değinmek istiyorum. Belki de hikayesini bilmeden hissetmeden izlesek bomboş geçeceğimiz sıradan bir film olabilirdi bizim için. Hikayesini derken de tabiki filmin konusundan bahsetmiyorum. Filmin konusunu düşünecek olursak eğer konusunu…devamıSizlere bugün bu filmin incelemesini yaparken özellikle beni etkileyen birkaç faktöre değinmek istiyorum. Belki de hikayesini bilmeden hissetmeden izlesek bomboş geçeceğimiz sıradan bir film olabilirdi bizim için. Hikayesini derken de tabiki filmin konusundan bahsetmiyorum. Filmin konusunu düşünecek olursak eğer konusunu tahmin bile edebiliriz. Bir intikam filmi. Bu intikamın içerisine biraz da fantastik kurgu kattığımız zaman konusundan bahsetmek mümkün.
Bir Rock yıldızı olan Eric Draven (Brandon Lee), nişanlısı ile evlilik hazırlıklarını yaparken düğününe bir gün kala bir suç çetesi tarafından vahşice katledilirler. O zamanlara dayanan bir inanç vardır. İnsanlar öldüğü zaman ruhları kargaların ölüm ülkesine taşıdıklarına inanırlar. Ancak, bazen kargalar belli bir sebepten dolayı, yaşanan kötü olayları düzeltmek adına o ruhu geri döndürebilir. Aradan 1 yıl geçer ve Eric Draven intikam için geri döner...
Brandon Lee... Kariyerindeki en iyi performansa imza atarken, film çekimlerine sadece 6 gün kala bir kaza sonucu hayatını kaybediyor. Kendisi de tıpkı filmde canlandırdığı karakter gibi nişanlı ve 17 gün sonra evlenecek iken böyle bir talihsiz kaza gerçekleşiyor. Filme apayrı hikaye ve anlam katıyor. Kendisi filmdeki ölü bir insanı daha iyi canlandırabilmek adına vücudunun her yanını buz torbalarıyla sarmış. Yeryüzünde yaşayan ölü bir vücudun daha gerçekçi gözükmesini istemiş. Bir yandan bu filmde efsane oynadığını düşünürken bir yandan da Brandon Lee'nin ne kadar harika bir Joker karakterini canlandıracağını da düşünmeden edemedim.
Böyle demişken Heath Ledger ile Brandon'ın ölümü hakkındaki benzerliğe de değinmeden geçmek olmaz. Her ikisi de kariyerinin en başarılı rolünden sonra öldüler. Joker ve Eric Draven. İkisinin de yüzleri bembeyaz şekilde boyanmış, saçları omuzlara kadar uzamış ve çılgın bir karakterlerdi. Ve sadece 27 yaşındalardı...
303 filmindeki bir replik aklıma geliveriyor. Tüm güzel insanların göçtüğü yaş. Kurt Cobain, Janis Joplin, Amy Winehouse, Heath Ledger ve Brandon Lee...
Değinmek istediğim ve beni çok etkileyen bir diğer nokta filmin karanlık atmosferi ve filmde kullanılan soundtrack. Bir çizgi roman eseri olan The Crow'un o karanlık atmosferi filmde çok iyi yansıtılırken sahne geçişleri arasında çalan müzikler efsaneydi. The Cure-Burn, Golgotha Tenemet Blues, Rain Forever, Dead Souls... Bir film için soundtrack ne kadar önemli izlerken tekrar görmüş oluyoruz. Film ile bir bütün oluyor resmen.
1994 yılında çıkan The Crow, yönetmenin kült filmi haline gelirken tekrar çekinmek istenilir bir film haline de geliyor. Yönetmen bunun üstüne; "Brandon Lee olmasaydı, The Crow yeniden çekilmeye değecek bir film olamazdı" diyor. Biliriz ki Hollywood da eski ve insanlar için değer gören birçok filmin yeniden çekilmesi durumu ile sık sık karşılaşıyoruz. Orijinal filmi ile kıyaslama da hiçbir zaman başarı göstermemiştir. Bunun birçok örneğini gördük zaten. Bu habere karşılık yönetmenin sözleri ise beni çok etkilemiştir;
"Brandon’ın filmini; onun ölümüyle kedere boğulan sevenleri, Brandon’ı çok seven ve büyük destekleri bulunan ekip için tamamladık. Çünkü herkes Brandon’ın ruhunun ve ilhamının gücüyle doldu. The Crow filminin; bir insanın muazzam yetenek ve nihai fedakârlığına vasiyet olarak kalmasına ve başkalarının bu hikâyeyi yeniden çekmeye izin verilmemesi gereken özel bir durum olduğuna inanıyoruz. Tüm bunlar bana yanlış geliyor.
Lütfen bunun sadece Brandon’ın filmi olmasına izin verin.”
🎶 It can't rain all the time.
✨8/10
✨ "Eğer sevdiğimiz kişiler bizden çalınmışsa onları yaşatmanın yolu, onları sevmeyi bırakmamaktır. Binalar yanar, insanlar ölür ama gerçek sevgi sonsuza kadar sürer..."
FOR BRANDON AND ELIZA
Merhaba sevgili okur. Gerilim dolu bir heyecana hazır mısın? Stephen King, muhteşem hayal dünyası ile bizleri öyle bir kurgunun içerisine bırakıyor ki işin içinden çıkamıyoruz. Benim en sevdiğim King kitaplarından birisi olan Sadist'in aynı zamanda uyarlama filmi de var. Hemde…devamıMerhaba sevgili okur. Gerilim dolu bir heyecana hazır mısın? Stephen King, muhteşem hayal dünyası ile bizleri öyle bir kurgunun içerisine bırakıyor ki işin içinden çıkamıyoruz. Benim en sevdiğim King kitaplarından birisi olan Sadist'in aynı zamanda uyarlama filmi de var. Hemde mükemmel bir gerilim filmi. Önce filmini izleyip filme hayran kalmıştım ki daha sonra King'in kitabından uyarlama olduğunu öğrendim. Böyle bir hikaye de ancak King'in elinden çıkabilirdi! Film ile kitaba baktığımız zaman film kitabın yumuşatılmış bir versiyonu. Yani kitapta çok daha fazla kan, şiddet, gerilim, heyecan mevcut.
Ünlü yazar Paul Sheldon için sıradan bir günde kendisi karla kaplı dağlık bir alanda araba kullanırken bir anda kontrolünü kaybediverir ve kaza geçirir. Ünlü bir yazar, dağlık tepelerde kimsenin olmadığı ıssız bir alanda yaralı olmak...
Bu Paul için bir son muydu? Eğer sen sevgili okur, okuduğun kitap Stephen King kitabı ise asla böyle basit bir son beklememelisin. Paul'un bilinci kapalı bir haldeyken onu bulan ve kaza yerinden çıkaran kendi halinde yalnız başına yaşayan Annie Wilkes adında bir kadındır.
Günler sonra Paul gözlerini açar ve hiç bilmediği bir yerde sürekli verilen ağrı kesicilere bağımlı bir halde bulur kendisini. Daha sonra ne olacaktır?
Paul ölmediğine bin pişman olacak sevgili okur! O geçirdiği kazada ölmediğine gün geçtikçe o kadar pişman olacak ki sen de her satırı okurken onun için aynı şeyleri düşüneceksin.
Yukarıda ne demiştim? Annie Wilkes. Bu ismi unutmamalısın okur. Unutma ki bu kitabı okuduktan 1 ay sonra veyahut 1 yıl sonra herhangi bir yerde bu isim ile karşılaştığın zaman sana Paul Sheldon'u kaza sonrası kurtaran ama aslında kendi evinin içerisinde cehenneme hapseden bir numaralı hayranı olarak kalacak. Ve siz bir daha asla ama asla kimsenin bir numaralı hayranı olmak istemeyeceksiniz.
Evet, bildiğimiz Stephen King kitaplarında alışılmışın dışında, açıklanamayan, doğaüstü olayları okurken burada bir insanın nasıl hayranlığın sınırlarını zorladığına adım adım şahitlik ediyoruz. Okurken bizleri gerim gerim geren bu kitap tavsiyem mi? Aksini bile düşünmek imkansız...
Bazı filmler vardır eskilerden günümüze kadar gelmiştir. Kimisi etkisini yitirirken kimisi de etkisini yitirmemiş yaşamın bu hazin yıkıcılığına dayanmıştır. İzleyene "ya 1946 yılında böyle bir film nasıl çekilebilir?" dedirten bir filmdir, Şahane Hayat. Çevresinde yaşayan insanlar için sürekli kendinden, hayallerinden…devamıBazı filmler vardır eskilerden günümüze kadar gelmiştir. Kimisi etkisini yitirirken kimisi de etkisini yitirmemiş yaşamın bu hazin yıkıcılığına dayanmıştır. İzleyene "ya 1946 yılında böyle bir film nasıl çekilebilir?" dedirten bir filmdir, Şahane Hayat. Çevresinde yaşayan insanlar için sürekli kendinden, hayallerinden ödün veren bir insanın hikayesi...
Kimileri için kendinden başka insanları düşünen onlar için hayatını, imkanlarını harcayıp çaba sarf edenler bu hayatı boşuna yaşamış gibi gözükse de kimileri için de bu insanlar en yüce şahsiyetlerdir. Tamamen içten gönülden gelen bir ses ile yapılan 'başkaları için yaşama' rolü. Farklı düşünenler olsa da bana göre ikinci kategoride yer alır bu insanlar. Örnek aldığım, imrendiğim, izlerken kendime çeki düzen verme ihtiyacı hissettiğim, yaptıklarını her daim doğru bulduğum insan modelidir.
Dönemin sıkıntılarını yansıtan ve filmde çok kez insanlara vermek istediği dayanışma, yardımlaşma ve sevginin paradan daha önemli olduğunu ince ince işlemesi de takdire şayan. Daha sonraları yönetmen Frank Capra'nın "kariyerimdeki en iyi filmim" övgüsünü de sonuna kadar hak edecek bir yapım. Bir insanın kendini feda edip başkaları için yaşamasının gereksiz olmadığını aksine çevreye, yaşama ne derece güzellikler kattığını izleyiciye gösteren ve bunu hissettiren sinemanın muazzam örneklerinden birisi.
Bir yerlerde kulağımıza melodiler çalıverir. Anlıyoruz ki Noel zamanı gelmiştir. Sonra bir ses daha duyarız. Dua sesleri, yakarış sesleri. O sesin bize George Bailey adında bir insanın yardıma ihtiyacı olduğunu söyler. Aynı duayı George'un annesinden daha sonra da kızından duyarız. Annesi onun yardımsever ancak kendisini hiç düşünmeyen bir insan olduğunu söyler bizlere.
✨"+Dünyadaki bir adamın yardımımıza ihtiyacı var.
-Oh! Hasta mı?
+Daha da kötü. Umudunu yitirmiş."
Başka insanlardan da George Bailey için duaları duyuveririz. Daha sonra Clarence adında bir melek bu yardım ve dua çağrılarına binaen dünyaya gönderilir ve bu insana yardım edecektir. Bu kısımdan sonra bu melek hangi insana yardım edecektir biz o insanı görüyoruz. Yani George Bailey'in yaşamını. Küçüklük zamanlarına gidiyoruz. Küçüklükten gelen insanlara olan yardımseverliği, kardeşini ölümü pahasına kurtarmasına hatta yardım ederken bir olaydan sonra kulağının zarar görmesini ve tek kulağının artık işitememesini nasıl özverili ve her daim başkalarını düşünen bir insan olduğunu görüveriyoruz. Daha sonra George büyür ve yetişkin bir insan olur. (James Stewart) Aşık olur ve evlenir. Hayali dünyayı gezmek iken o babasının emlak dükkanında çalışmaya karar verir ve evsiz insanlara yardım eder. Ancak Büyük Buhran döneminde herkes zor zamanlar geçirmiş ve George iflas eşiğine gelmiştir. İşte bu süreç onu ihtihar etmeye kadar itmiştir. Onu bu umutsuzluktan kim kurtaracaktır? Tabi ki Clarence. George Bailey gibi bir insan olmadan hayat nasıldır? Onsuz hayat tanıdığı insanlar için nedir ? Onlar hayatlarını nasıl sürdürüyor? Bu içsel yolculuğu ve her daim umudumuzu inancımızı yitirmemiz gerektiğini gösteren filmi sizlere tavsiye ediyorum. Sevgiyle kalın.
George Bailey'e ve onun gibi olanlara ithafen...
✨" Herkesin hayatı bir başkasının hayatını etkiler. O ortalarda olmadığında diğerlerinin hayatında büyük bir boşluk oluşur."
✨ 8.4/10
İzlediğim ilk Kazakistan filmi olan Shal, 2012 yapımı Ermek Tursunov filmidir. Shal kelimesinin Kazak anlamına baktığımız zaman "ihtiyar adam, yaşlı, bunak" olduğunu görebiliriz. Buradan da anlıyoruz ki filmin başrolünde ihtiyar bir adam yer alıyor. Bu ihtiyar adam (Erbulat Toguzakov), masal…devamıİzlediğim ilk Kazakistan filmi olan Shal, 2012 yapımı Ermek Tursunov filmidir. Shal kelimesinin Kazak anlamına baktığımız zaman "ihtiyar adam, yaşlı, bunak" olduğunu görebiliriz. Buradan da anlıyoruz ki filmin başrolünde ihtiyar bir adam yer alıyor. Bu ihtiyar adam (Erbulat Toguzakov), masal gibi bembeyaz karla kaplı uçsuz bucaksız Kazakistan sırtlarında doğa ile bir ölüm kalım savaşı vermektedir.
Amansız bir kış... İhtiyar bir hikâye...
Bir belgesel gibi doğal. Öyle doğal ki kendi dedemiz gibi görüyoruz seviyoruz bu ihtiyar adamı. Gelini ve torunu ile birlikte sessiz sakin uzakta bir hayat yaşayan, futbola hayran olan çok seven hatta her koyununa bir futbolcunun ismini veren
ihtiyar adam, Kazakistan'ın küçük bir köyünde çobanlık yapan avcunun içi gibi bildiği topraklarda koyunlarını otlatmaya çıktığı bir vakit şiddetli kar fırtınasına yakalanır. Kurtlar bir yanını sararken öbür yandan çevresi sis ile kaplanmış ve kendisinin koyun sürüsü ile baş başa kalmıştır. İliklerine kadar işleyen soğuk ile ihtiyar adam bu doğa mücadelesinde olabildiğince ıssız ve yalnızdır. İhtiyar adama bu kader yolculuğunda kurt sürüsü, açlık, susuzluk, doğanın zor şartları, ona eşlik etmiştir. Doğanın koşulları zorlaştıkça ihtiyar adam sürüsünü bir bir feda etmeye başlar...
Filmi izlerken görüyoruz ki yönetmenimiz Tursunov anlatmaktan çok göstermeye dayalı bir izlenim ortaya koymuş. Görsel öğeleri ustalıkla ve titizlikle işlemiş. Hele ki ihtiyar adamın ana kurt ile baş başa kaldığı birbirlerine baktıkları o sahne yok mu? Bakışların dili varmış diyor insan. İnsanın hayatta kalma dürtüsünde ne derece vahşi bir kimliğe bürünebileceğini, doğa ile olan yüzleşmesini hayatta kalmak için ihtiyar adamın gözünü ne denli karartabileceğini görüyoruz işte bu sahnede. İnsan-Doğa ilişkisinde gelinen son nokta.
Buradaki söz konusu nedir peki? Tabii ki doğadır. Kelimelerin kifayetsiz kaldığı o vakit işte ana kurt ile kalır ihtiyar adam. Ana kurda olan tek bir bakışında tüm varlığını, benliğini, vücudunun yorgunluğu, çaresizliğini, aldığı canların ve bunun vicdan azabını anlatır aslında o an İhtiyar adam. Film boyunca izlediğimiz o kar fırtınası, yoğun sis, kurtların sesi, yorgun mücadele, her şey ama her şey duruluverir. Sakinleşir. Sessizliğe bürünür. Söylenecek ne varsa işte o an söylenir. Bir ihtiyar adam, bir ana kurt ve bir de biz duyarız o sözleri:
"Kavgamızla bir başımıza kaldık işte; sen de ben de soluksuz. Tüm bedeli ödendi artık bu insanlık hikâyesinin."
✨ 8.1/10