(@) - Raf

Artıları ve eksileri ile Echo şöyle: 1- Disney+, Marvel Spotlight adlı bir yetişkin bölümü oluşturmuş. +18 sayılabilecek, kanlı ve şiddet içerikli diziler burada yer alacak. Echo, bu oluşumun ilk dizisi. Yetişkinler içindir diye uyarı veriyor zaten başlarken. Böylece diğer 6…devamıArtıları ve eksileri ile Echo şöyle: 1- Disney+, Marvel Spotlight adlı bir yetişkin bölümü oluşturmuş. +18 sayılabilecek, kanlı ve şiddet içerikli diziler burada yer alacak. Echo, bu oluşumun ilk dizisi. Yetişkinler içindir diye uyarı veriyor zaten başlarken. Böylece diğer 6 bölümlük Marvel dizilerindeki çocuksu, pembemsi, ciciş hava olabildiğince en az seviyeye inmiş. 2- Marvel, abi senin Disney'e dizi verirken 30 dakika takıntın mı var? 5-6 bölüm yapmak yerine şu diziyi 45'er dakikadan 10 bölüm yapsan hem karakter daha çok anlaşılır hem de göz açıp kapayıncaya dek bitti hissi vermez... Diğer diziler, Avengers karakterlerini işlediği için hadi daha az izleyebiliriz diyelim ama Echo kesinlikle daha fazla bölümü hak ediyordu. 3- Fragmanda Daredevil görünce çok yükseldik, ama maalesef hevesimiz kursağımızda kaldı. Sadece ilk bölümde Maya ile bir dövüş sahnesi var. Başka da göremiyoruz. Fakat Wilson Fisk'i, o buz gibi bakışları ve ketum duruşu ile yeniden izleyebilmek, bizi doğrudan Netflix'in Daredevil'ına götürdü. Güzel de oldu. Şunu anlamış olduk ki Disney, Netflix'teki hikâyeye son vermiyor. Yani oradakiler MCU zaman çizelgesine dahiller. Öyle ki Fisk'in (Kingpin) geçmişi tıpkı Daredevil dizisinde olduğu gibiydi. (Bu yazdığım kısmı Netflix'teki Marvel dizilerini izleyenler çok iyi anlar.) 4- Harika bir İntro müziği var Echo'nun. Hakikaten güzel ama dizi hemen bittiği için ne hikâyeye etkili diyebiliyorsun ne de akılda kalabilecek bir sahne izlemiş oluyorsun... Final bölümü çok kötüydü. Aceleye getirilmiş ve ilk bölümün harikalığı zaten gittikçe azalırken finalde de ortaya oldukça berbat bir iş çıkmış. İnsan sorar "Ee ne olacak şimdi bu Echo'ya?" Ama şu da bir gerçek ki: Wilson Fisk, uzun süre bu evrende yer alacak. Daredevil: Born Again'de ana düşman kendisi. Punisher ve Daredevil'a yine Nettlix'teki oyuncular yani Jon Benthal ve Charlie Cox hayat verecek. Bu harika da olsa Marvel gerçekten bahsedildiği gibi Netflix'teki havayı koruyup önümüze karanlık DD Punisher dizisi çıkarabilecek mi bakalım... Ama şu bence oldukça açık duruyor: Disney asla Netflix'teki Daredevil gibisini çekemeyecek... Yanılırız umarım. İyi akşamlar.

wolverineh 1 year ago

Karpuz Kabuğundan Gemiler Yapmak

Ahmet Uluçay

32 Gönderi

İhtiyacım olan Türk filmini buldum. Sinemaseverlerin bünyesine ilaç etkisi yapacak bir sanat işi olduğunu düşünüyorum. Bu sektöre meraklı olmaya da gerek yok, oturup ailecek izlenebilir. Ahmet Uluçay, kendi sınırlarını bilmiş, tanımış ve bu sınırları içinde hayallerine ket vurmayarak çok sevdiği…devamıİhtiyacım olan Türk filmini buldum. Sinemaseverlerin bünyesine ilaç etkisi yapacak bir sanat işi olduğunu düşünüyorum. Bu sektöre meraklı olmaya da gerek yok, oturup ailecek izlenebilir. Ahmet Uluçay, kendi sınırlarını bilmiş, tanımış ve bu sınırları içinde hayallerine ket vurmayarak çok sevdiği sinema ile içli dışlı olmayı başarmış bir yönetmenimiz. Fakirlik ile de geçse hayatı sinemadan bıkmak bilmemiş. Çocukluğundan beridir filmlere, kameralara bir aşk duymuş. Onca sıkıntılı sürece rağmen bir kenara iteklememiş sinemayı Uluçay. Bu yoksulluğu arasında eşinden, çocuklarından çekinmiş... Ne güzel ya.. Sinema için bunca acıya değer mi? Bu soru cümlesi Uluçay'ın yazdığı kitabının ismidir aslında. Bundan anlıyoruz ki gerçekten sinema onun hem meyvesi hem de zehri olmuş... Acı ile tatlı onun için aynı manaya gelmiş adeta... Karpuz Kabuğundan Gemiler yapabilmiş bir yönetmenimiz Ahmet Uluçay.. Ne güzel ya demiştim; çünkü bilirsiniz bizde "Oblomovluk" vardır. Yerimizde oturur dururuz, ruhumuza işlemiştir bu. Ama Kütahya'nın taşrasından ibaret bu adam onca sıkıntıya rağmen hayallerine devam edebilmiş... Ve ortaya bu eser çıkmış. Kendi yaşamından esintilerle doldurmuş izlediğimiz filmi. Recep karakterinin arkasına sığınarak Sinemaya olan aşkını ilan etmiş Uluçay. Bunun yanı sıra toplumsal mesajlar vermiş; kasaba ve köy arasında gidip gelen statü farkını ortaya koymuş, kadın- erkek psikolojisini sunmuş, metafor kullanmaktan geride kalmamış, halkımızın mitlerini aralara serpiştirmiş Uluçay... Sonuç olarak ortaya hayran kalınası bir çalışma çıkmış. Tebrik ediyorum, hatta yeni izlediğim için ben utanıyorum. Yönetmenimiz 2009 yılında vefat etmiş... Keşke yaşadığı dönemler onu bilseydim. Bu filmle aldığı ödülleri ekran karşısında görebilseydim... Uzak da değil bize: Kütahya'nın Tavşanlı ilçesinden bir abimiz. İyi ki senin gibi bir yönetmene sahip olmuşuz. Bugün bilinmiyorsan bu bizim ayıbımız. Özür dileriz Ahmet Uluçay. Bomboş yapımlarla dakikalarımızı çürütüyoruz; Netflix Türk filmlerinden bir kez daha iğreniyorum. Beyaz Giyme Toz olur türküsü de filmde geniş bir yer tutuyor. Sahnelere ne kadar yakışmış, ergen çocuklar bu ağırlığı kaldirabilmiş, oyuncuları da tebrik etmek gerekiyor. Çünkü deneyimi olmayan amatör performanslar... Ama ne performanslar.. Bu eseri izleyip izletip şuurlara kazımak gerekiyor.

wolverineh 1 year ago

Söz

Carl Theodor Dreyer

3 Gönderi

Kabul etmek gerek filmi izlemek biraz güç iş. Işıklandırma çok canlı ve karakterler dışında dış öğelere pek yönelmeyen sabit bir kamera ile çekilmiş. Bu biraz tiyatral bir hava veriyor Ordet filmine. Konu itibariyle de Hristiyanlığı eleştiriyor; doğum, ölüm, inanç sınırları…devamı

wolverineh 1 year ago

Claymore

Christopher Bevins

8 Gönderi

Animelerin final bölümlerini izlemek normal bir diziye göre daha heyecanlı mı oluyor ne? İliklerime kadar veda hissi yaşadığım bir son izlettirdiler yine bana. Yine dediğime bakmayın bu duyguyu birkaç animede yaşadım yalnızca: Berserk (Hâlâ o nasıl bir veda diye sorguladığım…devamıAnimelerin final bölümlerini izlemek normal bir diziye göre daha heyecanlı mı oluyor ne? İliklerime kadar veda hissi yaşadığım bir son izlettirdiler yine bana. Yine dediğime bakmayın bu duyguyu birkaç animede yaşadım yalnızca: Berserk (Hâlâ o nasıl bir veda diye sorguladığım doğrudur.), Samurai Champloo (Mugen'e burdan selamlar çakıyorum.) ve haliyle Claymore'u da bunlara ekliyorum... Bu animeyi izlemiş bir insan Clare'ı nasıl unutabilir ki? Mümkün değil. Çünkü o çizimlerin ardına öyle derin duygular işlenmiş ki etkilenmek şöyle dursun insanı adeta manipüle ediyor. Sıradan bir hikâye izletmiyor bize Claymore. Cesur kadın savaşçıların, insanlığı yiyip bitiren Yomalarla olan savaşını konu edinirken bir anda Claymoreların kendi aralarındaki mücadelesine davet ediyor bizleri. Claymore, bizlere tüm vahşetin ortasında bir kucak dolu sevgi bırakıyor. Teresa ve Raki üzerinden, sarılmalarla geçen sıcak anları izlerken bir animeden beklenmeyecek duygusallık çöküyor üzerimize... Nasıl başarıyorlar? Tabii ki muhteşem müzikler bunda büyük bir pay alıyor. Kulağıma gelen ezgileri unutmayacak gibiyim bu yüzden. Raki gibi biz de her halimizle birer insanız. Gücümüzün yetmediği o kadar şey var ki liste tutsak dolar taşar. Ama hepimizin içinde durmadan yeşeren bir sevgi var. İnancımız tüm olumsuzlukları silip atıyor üzerimizden. Biri uğruna savaşıyoruz, kaybettiklerimizi anıyoruz; ve biz insan olarak kalıyoruz. Yomalar şeytanımsı, korkunç yaratıklar olarak sunuldu bizlere, evet. Ama sanmayalım dünyamızda yoktur... Bizzat insanoğlunun ta kendisidir Yoma. Tüm mesele benliğimizi yitirmeden, ne uğruna yaşıyorsak tüm zorluklara göğüs gererek yaşam mücadelemize devam etmemizde... İşte Claymoreun özündeki felsefe de tam olarak bu... Sizleri çok sevdim Clare, Teresa, Raki ve diğer Claymorelar. Animenun bir duygu seli olduğu doğrudur ancak bu onu daha gerçekçi ve felsefik yapıyor. Bayılıyorum böyle kasvetli havasında insanlık dersi veren yapımlara. Vur patlasın çal oynasın, karakterler sürekli gülüp haşerelik etsin. Yok efendim öyle bir dünya; izlediğimiz şeylerin bir değeri olmalı, tıpkı Claymore gibi...

wolverineh 1 year ago

Arkadaşımın Evi Nerede?

Abbas Kiarostami

37 Gönderi

Yönetmen Martin Scorsese, Abbas Kiyarüstemi'den "Sinema sanatının en doruk noktası" diye bahseder. En yüksek mi bilemiyorum fakat bu sanattaki emeğine, gerçekçiliğine büyük saygı duyuyorum. Yine acının, hüznün, kederin kamera karşısında en doğal hallerini görüyoruz. En azından yönetmen bunu istiyor. Ahmed,…devamıYönetmen Martin Scorsese, Abbas Kiyarüstemi'den "Sinema sanatının en doruk noktası" diye bahseder. En yüksek mi bilemiyorum fakat bu sanattaki emeğine, gerçekçiliğine büyük saygı duyuyorum. Yine acının, hüznün, kederin kamera karşısında en doğal hallerini görüyoruz. En azından yönetmen bunu istiyor. Ahmed, arkadaşının defteririnin kendisinde kaldığını öğrendiğinde bir endişeye kapılır. Çünkü otoriter figürü temsil eden öğretmenleri defter konusunda katı bir tutum sergiler; derste arkadaşı bu öğretmen tarafından azar işitmiștir ve Ahmed bunun yinelenmesini istemez. 8 yaşında bu çocuğun yüzündeki saf korkuyu ve heyecanı dakikalarca izlemek bize iyi gelmez nitekim acının, hüznün ve kederin en doğal hallerini çekiyordu Kiyarüstemi. Annesine defalarca "Defteri vermem gerek" diye seslendiği halde bu masum çocuk dinlenilmez. "Ödevini yap, sonra oynarsın" denilir. Maruz kaldığımız bu sahnede Ahmed'in annesi tarafından sevilmesini, öpülmesini ister yüreklerimiz. Fakat "Gerçekçilik" sinemada yüzümüze sert bir tokat çarpıyor. Kiyarüstemi ise sanatını daha yüksek seviyelere çıkarmaya devam ediyor. Bu defter sahibine verilmek üzere yola çıkacaktır. Bir çocuk ve defterin yol macerası gittikçe coșkulanan bir müzik, tepedeki ağaç ve șakıyan kușlar ile selamlar bizleri. Ahmed, ne yapıp edip arkadaşına ulaşmak ve defteri vermek istese de yoluna engeller çıkar; arkadaşının evini bilmediği için çevresindekilere sorular yöneltir ancak kimisi geçiştirir kimisi de kulak vermez. Dinlenilmeyen bir çocuk haline gelir Ahmed. Otoriter figürlerin kurbanı olmuştur; çocuklar anne ve babaları tarafından kul edilmiștir kendilerince. Buradan birçok sahnesi ile rahatsiz edici "Dogtooth" filmi gelebilir akıllara. Ne de olsa Kiyarüstemi de gösteriyor ki İran'daki o dönem çocukları şüphesiz disiplinle yetişiyordu. Hatta eğitimlerine önem veriliyordu. Ama dede ile arkadaşının sohbetinde de rast geldiğimiz şekilde: Bağırılıp çağrılarak, döverek, adam ederek!.. Dikkat edildiğinde çok içimize işleyecek, düşündüğümüzde hüzne yelken açacak bir hikâye bu. Ahmed'in denk geldiği orta yaşlı bir kapıcı defteri elinden alır ve bir yaprağı koparır. Her ne kadar çocuk bunu istemese de... Ne de olsa defter kendisine ait değildir. Ama sonlara doğru filmi metaforlara boğacak yaşlı bir adam ile yollarımız kesișir. Bu adam Ahmed'e küçük bir çiçek verir... Görünürde sade ama düşünüp duracağımız bir sahnedir bu... Küçük bir çocuğun kalbini seyreder gibiyiz aslında. Sinemanın sunduğu harikalardan biridir belki de. Defteri bir türlü veremediği için ağlamaklı olan Ahmed'e ne kadar kıyamayız, üzülürüz. Bu sırada "Baba" nın duygularımıza tezat bakışlarına tanık oluruz. Hiç de sevgi dolu değildir bunlar. Günümüzü düşünelim... Birçok aile böyledir ve belki bizler de böyle bir ailenin çocuklarından birisiyizdir, kim bilir?.. Kapanıșını defter arasındaki o çiçek yapar filmin. Görmek tebessüm oluşturur yüzlerde. Tüm o katı tutumların, otoritelerin izlerini sildirir akıllardan. Bir çiçekle nice mesajlar verir seyircisine. Teşekkürler Kiyarüstemi, teşekkürler...

wolverineh 1 year ago

29 Ekim Cumhuriyet Bayramı'mız kutlu olsun. 100. Yılımızda ülkemiz ve dünya adına çok güzel şeyler olur umarım. Cumhuriyetin kurulması demek yalnızca bir rejim değişikliği anlamına gelmiyor. Tüm zorlukların üstesinden gelerek hep birlikte; halkımızla, nice komutanlarla, yazarlarla kurtardığımız bir Vatan var.…devamı

wolverineh 1 year ago

Pandora'nın Kutusu

Osamu Dazai

17 Gönderi

Üzerine bombalar yağan ve Amerikan askerleri tarafından kuşatılmıș bir ülkenin insanları... Genciyle, yașlısıyla bireyler tüberküloz ve çeşitli hastalıklara tutulmanın yanı sıra yollarını şaşıp kendilerini kaybetmișlerdir. Dojo Hastanesi'nde topluma yabancılașmıș, içsel sanrılar çeken Tarlakușu'dur Osamu Dazai; okucusuna bu ismin yazdığı mektuplarla…devamıÜzerine bombalar yağan ve Amerikan askerleri tarafından kuşatılmıș bir ülkenin insanları... Genciyle, yașlısıyla bireyler tüberküloz ve çeşitli hastalıklara tutulmanın yanı sıra yollarını şaşıp kendilerini kaybetmișlerdir. Dojo Hastanesi'nde topluma yabancılașmıș, içsel sanrılar çeken Tarlakușu'dur Osamu Dazai; okucusuna bu ismin yazdığı mektuplarla seslenir bu sefer. Birey ile toplum arasındaki ilişkiler bozulmuş, insanlar yok olup giden özgüvenlerini aramaya çıkmışlardır. "Pandora'nın Kutusu" nda Tarlakușu bu arayışı "Bir Gemi Yolculuğu" diyerek somutlaștırır. Kitabın geçtiği mekân Sağlık Dojosudur; umuda açılan yelken buradadır nitekim Tarlakușu ve arkadaşları için dönüm noktasının merkezi olmuştur. Bugün en gelişmiş ülkeler arasında yerini alan Japonya, 1945 sonrasını kolay atlatamamıș, yetişen yazarlarıyla, politikacılarıyla ve bugünün Tarih dersleri ile daima bu yıkımı, vahşeti ülke gençlerine aktarmıșlardır. Öyle ki o günden bu yana Japonya küllerinden doğup yürüyen bir Teknoloji haline gelmiştir. Tarlakușu ilerleyen mektuplarda oda arkadaşları ile savaş hakkında konuşur. Kitap için önemli bir yer tutan bu kısımda Eçigo Aslanı lakaplı adam Amerika'nın özgür bir ülke olduğunu belirtip şöyle haykırmak ister: "İmparator çok yaşa!". Bu sözlerden sonra kendisine pek de sıcak duygular beslenilmeyen Bayat Ekmek ağlar. Ve Tarlakușu bu andan etkilenmiș olacak ki ona karşın olumsuz düşünceleri kalmamıştır artık. Bir film sahnesine yaraşır bu konuşmalar, Japonya'nın evlatlarına, vatanseverlerine sesleniș gibi gözüküyor. İlk bakışta fantastik izlenimi veren "Pandora'nın Kutusu" ismi esere hiç de yabancı değildir. Yunan mitolojisinde gerçekleșmiș olayı bilirsiniz: O ünlü kutu açılır, gökyüzüne doğru kötülükler saçılır ancak bir kırıntı kalır orada, küçücük: Umut. Tarlakușu, buhran dolu bir genç olarak hastaneye yatırılsa da sonradan bu umudu adeta sırtında tașıyacaktır. Sağlık Dojosu onun yaşama bakışının değişeceği ve en basit anlamda iyileşeceği yer olacaktır. Gittikçe yeşeren bu umut yazarın - Tarlakușunun- şu sözlerinde saklıdır: "Yangın kalıntılarının bir köşesindeki ufacık yeşil otlar üzerinde güzel şiirler okuyan ozanlar yok mudur?" Bir gemi yolculuğuna çıkmıştı Dojo sakinleri... Arınma günü yakındır onlara; Tarlakușu, annesi ve Ma-bo'nun yürüyüşü aslında oldukça parlak bir geleceğin mesajıdır bizlere. Yazar, o sonbahar gününde ışıl ışıl parlayan güneşi biraz olsun hissettirmiștir. Ölümle burun buruna bir hayat geçirdiği bilinir Dazai'nin. Pandora'nın Kutusu, Dojo hastanesi'nin en önemli ilkesine sırt çevirmeyerek bu karamsarlığı, yazarın intihar girişimlerini okuyucuya unutturur. "Insanlığımı yitirirken" den zerre esintiler vermez. Öyle ki Tarlakușu şu sözleri ile bitirir mektubunu: "Bu yol nereye gider? Bunu büyüyen bir asmaya sormalısın. Asma sana cevap verecektir: Hiç bilmiyorum, ama güneşe doğru büyüyorum." Elinizde eski bir fotoğraf olduğunu düşünün: Bir koltuğa oturmuș, sizlere sıcak bir gülümseyișle bakıyor Osamu Dazai....

wolverineh 1 year ago

Ben de bir şeyler yazmak istedim bu konuda: Benim "Pyanist", "Hayat Güzeldir" "Schindler List" gibi mükemmel ve kaliteli filmlere hayranlığım gittikçe sönüyor artık. Yahudi Soykırımı konulu filmlerden uzak durmak istiyorum. Dünyada tek soykırım sanki Yahudilere yapılmış. Onca acıyı Müslümanlar ve…devamı

wolverineh 1 year ago

The Fall of the House of Usher

Mike Flanagan

14 Gönderi

Yukarıda bir isim görüyorsunuz: Mike Flanagan. Ben bu adamı duyar duymaz, șu son "Midnight Club" adlı hayâl kırıklığından sonra yeniden bi heyecanlandım. Bu aralar çok da dizi izleme hevesim olmadığı hâlde açıp Edgar Allan Poe'nun eserlerinden uyarlanmıș "Usher Evinin Çöküşü"…devamı

wolverineh 1 year ago

İnsanlığımı Yitirirken

Osamu Dazai

139 Gönderi

Yazdıklarım okuyana rehber olsun istiyorum. İlk olarak kitabı okurken ne hissedeceğinize değineceğim: "Insanlığımı Yitirirken" için bu kadar "Umutlu ve edebiyat aşığı" olmayın yahu! Dazai, özür diliyorum Suci Tsușima sizlere parlak olmaktan uzak, karamsar mı karamsar bir dünya sunacak; insan olmanın…devamıYazdıklarım okuyana rehber olsun istiyorum. İlk olarak kitabı okurken ne hissedeceğinize değineceğim: "Insanlığımı Yitirirken" için bu kadar "Umutlu ve edebiyat aşığı" olmayın yahu! Dazai, özür diliyorum Suci Tsușima sizlere parlak olmaktan uzak, karamsar mı karamsar bir dünya sunacak; insan olmanın onursuz ve gurursuz sokaklarında gezdirecek, ruhunuzu eli ile sıkıp sıkıp sizi adeta kül olana dek rahat bırakmayacak... Depresif halleriniz oldu mu hiç? Güzel giden bir ilişki sonlandığında.. Kendinizi değersiz hissettiğinizde.. Anne ve babanıza olan yakınlığınızı kaybettiğinizde.. Bilemiyorum, insanız işte hepimiz bir ucundan bu hâllere öyle veya böyle yakalanmış bizi ezip büzmesine izin vermișizdir. Kim bilir?.. Osamu Dazai, eserin sonsözünde de anlaşılacağı üzere "Ben Roman" tekniği ile insanlığa olan güvenini nasıl yitirdiğini itiraf etmiştir. Fakat bu günlük tarzı yazılardan tamamen yazarın hayatına ulaşmak zor. Nitekim Japonya'da oldukça ünlü olan bu "Ben Roman" tekniği yarı otobiyagrafiktir. Zaten kitabı okumaya başlar başlamaz anlıyoruz ki karakter insanlarla "Soytarı" kılığına bürünerek konuşuyor. Onların huyuna, suyuna gidiyor; canına tak dahi etse bu eyleminden vazgeçmiyor... İște yazar da intihar etmeden önce yazdığı bu son romanında belki okurlarını aldatmak istemiştir? Bunu asla bilemeyeceğiz. Öyle ki yazarın intiharının sebebi de belli değil.. Osamu Dazai adı altında yazdığı eserleriyle Șuci Tsușima'ya aslinda intihara giden yolunu anlatmaya çalışmış olduğu da söyleniliyor; hakikaten onu tamamıyla okuyan varsa bir sormak lâzım..? En başında ne hissediyorsun sonra anlat bize șu adamı diye... Ben böyle bir topa girmek istemiyorum elbette; kitaplarının hepsini okumak gibi.. Bilgi vereceğim diye içerikten uzaklaștım. Yazım uzadıkça uzuyor. Rafta uzun yazı yazarken gergin hissediyorum, nedendir bilmem. Burda oldum olalı böyleyim. Belirttiğim gibi bu kitap huzurlu bir adamın öyküsünü anlatmıyor. Karakterin kendi masumiyetini insanlardan sakladığı duruma "Soytarılık" dediğini biliyoruz; maske gibi de düşünebiliriz. Burada aklima izlediğim bir Japon filmi geldi. İş hayatı istediği gibi gitmeyen bir adam, arkadaşına rezil olmamak için (Bu onun gördüğü) kendisine bir telefon gelmiş gibi yapar ve ciddi mimiklerle bu aramaya cevap verir... Bu kitapta olanla benzerliği vardı ama Osamu Dazai daha kötürüm, daha acımasız ve o kadar bıkmış insanlıktan. Yitirmiş inancını. Dünyaya bakışı umarsız hale gelmiş.. Karakter de kendisi de içip içip intiharlar etmiș. Öyle ki akıl hastanesi bile ağırlamıș onu. Ah, ne kötü hayat... Ne kötü hayat!.. Okurlar böyle düşünüyor elbette benim gibi. Ama eserin yazıldığı zamana bir göz attığımızda hemen görürüz 45 sonrası.. Gerçekten intiharından önceki son yıl... II. Dünya Savaşı'nı esasen bitiren, Amerika'nın canice attığı o bombalar. Şüphesiz, yazarı da etkilemiș. Zaten yakılıp kül edilmiş bir șehrin toplumundan çok da güzel bir ruh beklememek lazım. En azından bir süreliğine. İşte Osamu Dazai'nin de yaşamının son yılları (Suçi Tsușima) böyle bir döneme denk geliyor ve belki de böyle eserleri ile bomba sonrası yıkılan Japon toplumunun içine yöneliyor, bir bakış atıyor... Empati kuruyor... Artık ne derseniz.. Kısa olmasina rağmen her yüreğin ve ruhun dayanamacağı bir eser bu dostlar. Nasıl desem gerçekten mutlu bir gününüzdeyseniz, okumakla iyi mi edersiniz bilemedim. Ben de ne iyiyim ne kötüyüm ama okurken bunaldım inanın. Sizi candan selamlıyor ve bu eseri doğru zamanda okumanız adına uyarıyorum. İçindeki karakter gibi, yazarı Dazai gibi, bu kitapta okurunu aldatmak istiyor... Göründüğü gibi değil... Nasıl yaklașacağınıza siz karar verin... Teşekkür ederim 💙