Zerdüşt (@zerdustt)

Zerdüşt (@zerdustt)

Joined at April 2023

3 Followers 0 Following

Follow Message Statistics

Post

Movie

Serie

Book

zerdustt 7 months ago

❕SAVAŞ VE SAVAŞÇILAR ÜZERİNE❕ Haydi bugün bir farklılık yapalım ve yazıya tanım araklayarak başlayalım. Savaş: Devletlerin, aralarındaki ekonomik ve siyasal anlaşmazlıklar vb. nedeniyle, Siyasal ilişkilerini keserek, birbirlerine karşı ordularıyla giriştikleri silahlı eylem. Bu şekilde düşününce etkisi tam olarak anlaşıIamamakta. Bir…devamı❕SAVAŞ VE SAVAŞÇILAR ÜZERİNE❕ Haydi bugün bir farklılık yapalım ve yazıya tanım araklayarak başlayalım. Savaş: Devletlerin, aralarındaki ekonomik ve siyasal anlaşmazlıklar vb. nedeniyle, Siyasal ilişkilerini keserek, birbirlerine karşı ordularıyla giriştikleri silahlı eylem. Bu şekilde düşününce etkisi tam olarak anlaşıIamamakta. Bir de savaşçı kelimesini düşünelim. Sizce de kulağa görkemli gelmiyor mu? Toplumdaki algıyı aklımıza getirirsek bu kelimenin her zaman onurlandırıldığını fark ederiz. Savaşçılık her zaman övülmeye değer bir özellik olmuştur. Peki bunun sebebi nedir? Gerçekten övülmeye değer midir, yoksa hemen hemen her kültürde savaşa atfedilen önem midir? Hemen hemen her kültür diyorum çünkü, savaşa ve savaşçılığa gereken önemi göstermeyen toplumlar yok edilmiş veya asimile olmuştur. Bu ne kadar acı da olsa kabul edilmesi gereken gerçektir. Özellikle de tanrının bir yarattığı düşünülen bir dünyada bu gerçekten çok saçma değil midir? Barışçıl, pasif toplumlar her zaman diğerlerinin müdahalelerine maruz kalmaktadırlar. Bireysel olarak da benzer bir durum söz konusu olsa da bunu en aza indirgemek mümkündür. Kişisel mücadeleler, husumetler daha az çabayla ve uygun kurumların müdaheleleriyle çözüme kavuşturulabilmektedir. Ama söz konusu büyük toplulukların savaşı olduğunda, çatışma bir çığ gibi büyümektedir. Bunun önüne geçmek için gereken çaba çatışmayı kazanmak için gereken çabadan daha fazla bile olabilir. Sanırım bu yüzden insanlar savaşmayı bu kadar kolaylıkla tercih edebilmekte. Tabii burada yöneticilerin hırsları, buna yönelik halkı manipüle etmeleri de oldukça etkili. Savaşın sonucunda toplumsal bir kazanç sağlayacaklarını halka inandırmakta başarılıdırlar. Reddedilmesi çok zor vaatlerde bulunurlar. Çok ileri gidip cenneti müjdeleyenler bile alabilir. Ama asıl düsündükleri kişisel kazançlarıdır. Bir toplum diğer topluma acılar çektirip, onları öldürüp, haklarını gasbederek nasıl mutlu olabilir? Bunun için onların insan olduğunu unutabilmek, inanılmaz boyutlarda ayrıştırılmak şart. Bir diğer kolaylık da kitle psikolojisi sayesinde sorumluluktan kaçınabilmek. Eylemlerinin sonucunu düşünmeden herkese uyum sağlamak. Sorumluluk kesrinin paydası büyüdükçe vicdan azabının sıfıra yakınsaması… Tüm etik konular dışında kaybetmenin riski bile bence savaştan caydırıcı bir etki oluşturmalıdır. Ama ne yazık ki insanoğlu açgözlüdür. Her şeyi kendisine ister. Nasıl ele geçirdiği, elindekini kaybederse ne olacağı tamamen ikinci plana atılır. Aslolan kazanma hedefidir. Mevcut medeni dünyada bile ilkeI hırslar aşılamamaktadır. Rakipleri alaşağı etmeye çalışmak ayıplanmamaktadır. ❓Rekabet bazen gerçekten de eğlenceli olabilse de abartmaya lüzum var mıdır? Kendiniz, toplumunuz için ne kadar kutsal olursa olsun gerçekte sıradan bir amaç uğruna, savaşmak istememiz gereken bir eylem midir? Sırf kendi çıkarlarımız uğruna birçok canlının (elbette etkilenen yalnızca insanlar olmamaktadır) yaşamına onarılamayacak zararlar vermeli miyiz? Sırf onları geçmek adına gecemizi gündüzümüze harcayıp başka hiçbir işe yaramaz silahlar üretmeli miyiz? Kendi fikirlerimizi ve inançlarımızı yaymak için onlara baskı yapmalı mıyız? Kendini savunma kisvesi altında kirli emellerimizi gerçekleştirmeli miyiz? Karşılıklı iyi niyete bir gün kavuşabilecek miyiz? Evrimi kendimizi haklı göstermek için kullanmaktan vazgeçecek miyiz? Doğanın kanunlarını ne zaman yenilgiye uğratacağız? Bunların gerçekleşeceği günü gerçekten merak ediyorum. Barış dolu bir dünya umuduyla…

zerdustt 7 months ago

➡️Tanrı, ya kötülükleri ortadan kaldırmak ister de kaldıramaz; veya kaldırabilir, ama kaldırmak istemez; ya da ne kaldırmak ister, ne de kaldırabilir; yahut da hem kaldırmayı ister hem de kaldırabilir. Eğer ortadan kaldırmak istiyor da kaldıramıyorsa, O her şeye kadir değildir;…devamı➡️Tanrı, ya kötülükleri ortadan kaldırmak ister de kaldıramaz; veya kaldırabilir, ama kaldırmak istemez; ya da ne kaldırmak ister, ne de kaldırabilir; yahut da hem kaldırmayı ister hem de kaldırabilir. Eğer ortadan kaldırmak istiyor da kaldıramıyorsa, O her şeye kadir değildir; ki bu durum Tanrı’nın karakteriyle uyuşmaz; eğer ortadan kaldırabiliyor, fakat kaldırmak istemiyorsa, O kötü niyetlidir; ki bu da aynı şekilde Tanrı ile uyuşmaz; eğer O ne ortadan kaldırmayı istiyor, ne de kaldırabiliyorsa, hem kötü niyetlidir hem de her şeye kadir değildir; bu durumda da Tanrı değildir; eğer hem ortadan kaldırmayı istiyor, hem de kaldırabiliyorsa – ki yalnızca bu Tanrı’ya uygundur–, o zaman kötülüklerin kaynağı nedir? Ya da o kötülükleri niçin ortadan kaldırmamaktadır? *(önceden bu konu hakkında yazmış olduğum kısım)Bana tanrıya insan özellikleri yüklemek garip geliyor. Bizi bir öğretmenin öğrencisini sınadığı gibi sınaması olsun, cehennemde ceza olarak yakması olsun, bizi çok sevmesi olsun vs. . Bence bir tanrı varsa ve bu iyi bir tanrıysa var olan kötülüklerin en azından bir kısmına müdahale ederdi. Hür iradeyi elimine etmemek adına mesela birisi bebeği tam öldürecekken, mermiyi ateşlediği anda durdurup bebeği kurtarabilirdi. Cezalandırma kısmının da sadece öte dünyada olması fikri akla başka sorular getirmekte. Yine cezamızın bir kısmını bu dünyada çekmemiz çok daha uygun olurdu. Bir de her insanın kendine özel ahlâk ve değer sistemi var. İyilik ve kötülükler aşırı göreceli. En basit bir konuda bile görüş birliğine varmak oldukça zor. Vaziyet bu haldeyken tek bir sistem getirip, herkesin buna uymasını zorunlu kılıp onlardan uymalarını beklemek bana gülünç geliyor. *Geçenlerde de bahsettiğin gibi kötülük tanımını yapmak biraz zor. Kültürden kültüre veya insandan insana büyük değişiklikler gösterebiliyor. Evrensel bir kötülük tanımı yapabilmiş olsak bile tanrı ile bakış açılarımız benzer olur mu, şüpheli. Haydi onu da mükemmel şekilde halledelim ve tanrının bizi sınamak için bizi kötülüklere maruz bıraktığını varsayalım. Başımıza iyi bir şey gelirse iyiliğimizi düşünüyor, kötü bir şey gelirse yine iyiliğimizi düşündüğünden bizi sınayıp dersler çıkarmamızı sağlıyor. Yenilemez bir düşünce. Aklıma bilinçaltı ile ilgili fikirler geldi. Mesela birbirinden zıt iki ebeveyn düşünelim. Birisi çok ilgili, böyle olmasının sebebi olarak zor bir çocukluk geçirmesi gösteriliyor. Diğeri ise yetersiz bir ebeveyn, ama onun da böyle olmasının nedeni zor bir çocukluk geçirmiş olması olarak gösteriliyor. Olaylara bu şekilde baktığımızda başımıza gelen her şeyi istediğimiz şekilde manipüle edebliriz. Bence tanrının iyi veya kötü olduğunu kanıtlamak imkansız. Tanrı varsa ancak onunla iletişime geçip öğrenebiliriz. Bir yaratıcımız varsa onun mutlaka iyi olduğunu düşünmek de biraz saflık. İyi olsa bizi mi yaratırdı? İnsan düşmanı olduğumdan dolayı oldukça taraflı görüşlere sahibim şu anda. Bu yazıları tek başıma uzun süre kafa dinledikten sonra düzenlersem daha mantıklı olabilir. Pascal + Zerdüşt - +Tanrı'nın var olması olasıdır. Tanrı'nın var olmaması da olasıdır. -Bu olasılıkları hesaplamak pek mümkün değil. Geçenlerde bir tartışmaya denk gelmiştim. Birisi iki olayın da doğru olma ihtimalinin %50 olduğunu varsayıp çıkarımlarda bulunuyordu. Gerisini izlemeye gerek duymadım doğal olarak. Oldukça göreceli bir durum. İnsanların baktıkları açıyla çok alakalı. Bazıları dolma kalemi bile ispat olarak gösterebilirken, bazılarımız tanrının var olma ihtimalini 0 olarak görüyor. +Eğer bir kimse Tanrı'nın varlığına inanıyorsa, bundan sonsuz kazançlı çıkacaktır ve çok az kaybı olacaktır. -Tanrı var olsa bile sırf onun varlığına inandığımız için ödüllendirilme fikri bana mantıksız geliyor. Aksi için de sırf var olmadığına inanmak neden bu kadar büyük bir günah varsayılıyor anlam veremiyorum. Egosu mu incinecek ne olacak? Hani her şeye gücü yeten bir varlıktı? Bizim ona inanıp itaat etmemize mi kaldı? Hadi varlığına da inandık diyelim. Bizden tam olarak ne istediğini nereden bilebiliriz? Tanrının varlığı kesin olsa bile hangi tanrı veya dine inanacağımız konusunda çok fazla seçenek mevcut. Bu nedenle Pascal’ın yaptığı hesapta kusurlar ortaya çıkmakta. Elde edeceğimiz fayda onun zannettiğinden bayağı bir düşük. +Eğer bir kimse Tanrı'nın varlığına inanmıyorsa, bundan sonsuz zararlı çıkacaktır ve çok az kazancı olacaktır. -Bunun da hiçbir kesinliği yok. Belki tanrının bize yaptığı sınavı geçmek için ona inanmamamız gerekli. Çok düşük bir ihtimal ama bu durumdan da sonsuz kazançlı çıkabiliriz. Kazançlı çıkabilmemiz için tanrıya inanma şartı aranıyor olma ihtimali nedir ki? Bu şartın temelsiz bir varsayım olduğunu düşünüyorum. Klasik dinlerdeki anlayıştan kaynaklanan, insanları yönlendirebilmek için kullanılmaya elverişli saçma fikirler. Her şeyi yaptığım gibi bunu da sevgi deposu ile bağdaştırabilir miyim acaba? Bizi sonsuz derecede seven bir varlığın bulunması gerçekten hoş olurdu. Başkalarına daha az bağımlı olurduk. Kendimizi kandırdığımız takdirde sevgimizi istediğimiz şekilde de alabilirdik, misss. +Sonsuz kazançlı ve çok az kayıplı olmak sonsuz zararlı ve az kazançlı olmaktan daha iyidir. Bu sebeple; Tanrı'ya inanmak Tanrı'ya inanmamaktan daha iyidir. -Her şeyi bir kenara bırakıp, bu şekilde düşünsek bile tanrı keriz mi? Bu kadar basit düşünen bir tanrı varsa inanılmayı veya itaat edilmeyi hak etmiyor. Beni dilediği kadar cezalandırabilir. +Eğer bir yol diğer yoldan daha iyiyse, iyi olan yolu seçmek akılcıdır. Bu sebeple; Tanrı'ya inanmak Tanrı'ya inanmamaktan daha akılcıdır. -Akılcılığa dayandırması işleri garipleştirmiş. Çoğu şeyi şüpheye yer bırakmayacak şekilde açıklayan yasalar veya matematik yerine, olayları hayali bir ürüne dayandırmak akılcılıkmış… Bu sabah Avatar’da falcılık bölümünün denk gelmesi de güzel oldu. İzlerken bükücü bile olsan falcılara inanma ihtiyacı hissediyosun diye düşünmüştüm (House olsaydı da bir güzel haşlasaydı). Asıl akılcılık bence bu tarz şeylere inanmaya meyilli olduğumuzun farkında olup, duruma uygun şekilde davranmak. Yargılarımızın subjektif gözlemler veya duyduğumuz asılsız iddialar tarafından etkilenmesine izin vermemek.

zerdustt 10 months ago

Şimdi çok merak ettiğim bir şeyi soracağım. Eğer Tanrı varsa neden havanın bu kadar sıcak olmasına izin veriyor?

zerdustt 10 months ago

TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ…devamıTANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ TANRI ÖLDÜ

zerdustt 1 year ago

Öte Dünya Üzerine (Bir manifesto) ❕: Bu dünyada arzu ettiklerini gerçekleştirebilen bir insanın, öte dünyaya gereksinim duyacağını zannetmiyorum. Gereksinim duyanlar açısından karşımıza iki farklı durum çıkabilir; birilerini öte dünyaya inandırmaya çalışanlar veya kendilerini inandırmaya çalışanlar. İlkinin gayesi inandırmak istediği kişinin…devamıÖte Dünya Üzerine (Bir manifesto) ❕: Bu dünyada arzu ettiklerini gerçekleştirebilen bir insanın, öte dünyaya gereksinim duyacağını zannetmiyorum. Gereksinim duyanlar açısından karşımıza iki farklı durum çıkabilir; birilerini öte dünyaya inandırmaya çalışanlar veya kendilerini inandırmaya çalışanlar. İlkinin gayesi inandırmak istediği kişinin hoşnutsuzluk düzeyini düşürmek istemesidir, örneğin keyif içinde yaşayan, insanların emeklerini sömüren bir patron tahayyül edelim. Ve bunun yardakçısı bir din adamı. Eğer dışarıdan hiçbir etki olmazsa, sömürdükleri kişiler bir süre sonra isyan edecektir, bu duruma karşı çıkacaktır. Ama ne şanstır ki, öte dünyada onları mükemmel bir yaşam beklemektedir. Orada haksızlığa yer yoktur, ilahi adalet vardır. Aslında bu yere inanmak ve inandırılmak herkesin işine gelir. Patron istediği gibi yaşar, din adamı akıl hocalığı yapmanın keyfini sürer, sömürülenler Don Kişot misali tatlı bir rüyanın içinde mutlu mutlu çalışırlar. Hatta ve hatta bu durumu bozmaya çalışanlara en çok tepkiyi onlar verir. Çünkü kendilerini inandırmak için din adamından daha çok uğraş vermişlerdir. Öteki dünyaya inansalar da inanmasalar da sömürülmeye devam edecekleri için bir nevi çektikleri acıyı anlamlandırma ve hayatlarının yok yere heba olmadığına dair kendilerine karşı çıkma ihtiyacı hissetmişlerdir. Uğradıkları veya tanık oldukları haksızlıklarla anında hesaplaşamadıkları için, hesaplaşmayı ertelemektedirler. Ve hesaplaşmanın mutlaka bir gün gerçekleşmesi dileğindedirler. Sanırım intikam da bu durumun bir türevidir. Olay gerçekleştiği anda içimizi bir nefret kaplar, fakat uygun zaman olmadığı için eyleme geçemeyiz. Hemen nasıl hesaplaşacağımızı planlamaya koyuluruz veya durumu öteki dünyaya bırakırız. Çünkü haklı olduğumuzu düşünürüz, ve orada hakim rolünde bulunacak olan yüce varlık haklı olduğumuza kanaat getirecektir. Bundan eminizdir. Kendini haklı görmeyen bir insan tanımadım. Haksız bile olsa ona verilen cezanın yeterli olduğunu düşünür veya haksızlığı ona zevk verir. Çektiği acı içerisinde tatmin olur. Öte dünyaya inanıp, yüzde yüz cehenneme gideceğini düşünen birisini bulabilmek imkansıza yakındır. Zihninin bir köşesinde mutlaka affedileceğini umar. İronik tarafı ise, cennette sahip olacağımıza vaat edilen şeylerin bu dünyada yasaklanmış olmasıdır. Onları güzel ve eğlenceli buluruz, onlardan uzak durmak için bir ömür boyu zorlanırız. Ama sonunda ödül olarak bize onlar verilir… Bunda ne anlam aramak gerekir? Komik bir oyundan başka bir şey olmasa gerek. Ders çalışması için küçük bir çocuğa vaat edilen ödüller gibi. Din adamlarına sorarsanız tanrı bizim iyiliğimizi düşünür, ve yalnızca ona kulluk etmemizi ister. Çok insancıl bir düşünce değil mi bu? Tanrının bu kadar insansı bir figür olması tesadüf müdür? Konudan sapıp tanrıya girmeyelim. Sonuç olarak öteki dünya düşüncesi sömüren, sömürülen ve buna çanak tutan herkesin oldukça işine gelir. Çünkü herhangi bir insan bundan zarar göreceğini düşünmez. Öteki dünyanın olmadığını düşünen ben bile var olma ihtimalinden keyif alıyorum. Çünkü ilahi bir varlık varsa beni suçlu bulmayacaktır. Kendimce yüzde yüz haklıyım (herkes gibi). Bu yüzden de; öteki dünya yoktur, var olduğuna inanmayın diye kendimi yırtmayacağım. İnanan için de, inandıran (ne kutsallık ama!) için de kutsal bir gaye mevcut. Çok yazdım bu kadar yeter.