(@) - Raf

Muhteşem Yüzyıl’ı izlerken son birkaç bölümün içinde şöyle bir replik geçiyordu: -Renkler vardı Gülfem. …şimdi hiç renk yok. Hiçbir elbise aldığın ilk gününki gibi yeni kalmaz sonsuza kadar, hiçbir yemek tüketilmediği takdirde sonsuza kadar yapıldığı ilk anki gibi taze ve…devamıMuhteşem Yüzyıl’ı izlerken son birkaç bölümün içinde şöyle bir replik geçiyordu: -Renkler vardı Gülfem. …şimdi hiç renk yok. Hiçbir elbise aldığın ilk gününki gibi yeni kalmaz sonsuza kadar, hiçbir yemek tüketilmediği takdirde sonsuza kadar yapıldığı ilk anki gibi taze ve lezzetli kalmaz, hiçbir şarkı duyulduğu ilk anki kadar etki bırakıp kulağa hoş gelmez, hiçbir renk sonsuza kadar renkliliğini koruyamaz. O elbise eskir, o yemek bozulur, o şarkı insanı bir yerden sonra rahatsız eder ve o renk solar. Aynı şekilde hiçbir insan da doğduğu günden itibariyle ölüm günü gelene kadarki süre zarfında değişmeden, gelişmeden, bozulmadan, solmadan, eskimeden ve delirmeden duramaz. Bu doğanın kanunlarında böyle yazılmıştır. ~her insan değişir, gelişir ve sonunda da delirmek zorunda bırakılır~ Kendimi yalnız bulduğum her vakitte şu soruyu doğrulttum kendime: değişmek zorunda mıydım? Sorumun cevabını ise değişirken verdim kendime. Freud’un söylemiş olduğu bir söz vardır ve en bitik olduğum zamanlarda aklıma getirir, tekrarlarım içimden: “Zayıf noktalarınızdan güçlü taraflarınız doğacaktır.” Fakat bu cümleyi söylerken zorlandığım bir nokta var. Benim zayıf noktalarım olamaz. Her zaman ailemin istediği gibi iyi ve ahlaklı bir evlat olmalıyım. Ama bu yüzden hiçbir zaman ne o istedikleri gibi olabildim ne de zayıflıklarımı kabul edip kendimi, kendime kabul ettirebildim. Hayatımda en zorlandığım kısımda buydu işte. Kendimi tanımıyor, tanıyamadığım için de oradan oraya sürükleniyordum. Bu filmde de ben vardım işte. Susanna bendim. Düşünceleri, hayatı, hayata bakış açısı ve bütün benliğiyle benim kopyam gibiydi. Filmi değil de sanki elimde aldığım kırık bir aynayı seyrediyormuşum hissine kapıldım gittim. Giderken çok yoruldum. Çünkü ben aynı zamanda Lisa’ydım da. Yaşadığını(ımı) hissetmek için birinin ona(bana) “Sen zaten ölüsün. Kalbin buz gibi” demesi gerekiyordu. Çünkü insanın kendini kandırması, gerçeklerle yüzleşmesinden daha kolaydır. Bunların haricinde bu filmin favorilerime girmesinin ana nedeni, duyguların gözler aracılığıyla aktarılmasıydı ki, sadece aktarmamış o gözlerin içine bizlerin girebilmesi için bir kapı aralamıştı. Ne desem az kalır, cidden uzun zamandır bir insan gözünün içine bu denli bakmamış ve bana yaşadığımı hissettirmemişti. Tek kelimeyle muazzamdı. “Gözler many, onlar yalan söylemez” Neyse aklım karıştı, ne diyordum ben

zeyzerella 9 months ago

İtiraflarım

Lev Nikolayeviç Tolstoy

42 Gönderi

“Her insan yeryüzüne Tanrı’nın iradesiyle gelmiştir. Tanrı da insanı öyle bir şekilde yaratmıştır ki, insan kendi ruhunun mahvına ya da kurtuluşuna sebep olabilir. İnsanın hayattaki görevi ruhunu kurtarmaktır ve bunu yapabilmesi için de “dindar” bir hayat sürmesi gerekir, “dindar” bir…devamı“Her insan yeryüzüne Tanrı’nın iradesiyle gelmiştir. Tanrı da insanı öyle bir şekilde yaratmıştır ki, insan kendi ruhunun mahvına ya da kurtuluşuna sebep olabilir. İnsanın hayattaki görevi ruhunu kurtarmaktır ve bunu yapabilmesi için de “dindar” bir hayat sürmesi gerekir, “dindar” bir hayat sürebilmesi için de hayatın bütün zevklerini terk etmeli, bir işte alın teri dökmeli, alçakgönüllü olmalı, acı çekmeli ve merhametli olmalıdır. . . . Artık durumum öyle bir hâl almaya başlamıştı ki, beni hayvanlardan ayıran özelliğimle, aklımla bir şeyler yapamıyor, düşünemiyor, hareket dahi edemiyordum. Kendi kafamdaki bazı varoluş kriz silsileleri arasında kaybolmaya yüz tutmuş birine dönüşmeye başlıyordum. Ne çevremdekiler bendeki bu değişimi anlıyordu ne benliğim ne de herhangi başka bir şey. Bendeki bu durumu gören herkes “Bu yaşta ne gibi bir derdin olabilir ki?” diyerek zaten bozulmuş akıl sağlığıma bir darbe daha atıyorlardı. Artık yemeden içmeden kesilmiş, sadece kafamda yer edinmiş, bir türlü susmayan sesleri susturmaya çalışıyordum var gücümle. Oysaki şuradan şuraya gitmeye takatim bile yok denecek kadar azdı. Çünkü bu yaşımda bu varoluş sancılarım ağır geliyordu, hem ruhuma hem de sağlığıma. Ve işin en kötü tarafı da Tanrı’da elini eteğini benden çekmiş, beni kendi halime bırakmıştı. Sadece seyretmekle yetiniyordu. Ne bir işaret ne de bir ipucu gönderiyordu bana. Gerçek manada yapayalnızdım. Ben ve bir çocuğun dahi basitçe sorduğu -bana göre koca bir karmaşaydı bu sorular- cevapsız sorular kalmıştık o odada. Sorularıma bilimle mi cevap aramalıydım yoksa beni sadece izleyen bu koca düzen sahibinin diniyle mi? Bir soru daha eklenmişti bu karmaşamın içine. Ama benim asıl sorunum “neden varım, amacım ne?” suallerime karşı bilimin bile yetersiz kaılışıydı. O halde tek bir yol kalıyordu geriye: Yarın yamalak olan dinimi sağlam bir zemine oturtarak tekrardan sağlaştırmam. Yani yaratıcının dini. Bana tekrardan bu şansı O vermişti, beni sadece izlemekle kalmayıp kendini bana hatırlatmaya çalışıyordu. Bu fikri kafama o koymuştu. Yoksa her karmaşanın sonu en nihayetinde zaten O’na mı çıkıyordu? Tek bildiğim içimin tekrardan -eskisi kadar olmasa da- huzurla ve yaşama sevinciyle dolmaya başladığıydı ve bu hissiyatı bir daha kaybedemezdim. Yoksa bu sefer ruhumu kaybedecektim sonsuza kadar. Durup düşünmeye başladım. İnsanlarla olan mecburi muhabbeti de kesip sadece düşünüyordum. Bir şeyler seyrederken, yemek yerken, yürürken hatta rüyalarımda. İnsanlaşmaya başlıyordum tekrardan, yavaş yavaş. Çünkü bu sefer her şey kafama yatmalı ve bir pürüz kalmamalıydı. Ruhumu ayakta tutan o tek kolonu da çökertmemeliydim, sağlamlaştırmam gerekiyordu. Tek gayem buydu. Gaye demişken, artık sadece düşüncelerle savaşmıyor, bir amaca yönelik hareket ediyordum. Amaçsız bir asalak değildim artık. Peki yolun sonunda ne oldu? Buna henüz bir cevap verecek güçte ve vaziyette değildim. Çünkü hâlâ yürüyor ve yolun sonuna gelene dek sorularıma cevap aramaya devam ediyordum. Kısaca yolun sonuna boş ve başarısız birini göndermek istemiyordum. Yaşadığım süre boyunca çeşitli ve bol sayıda başarısızlığa uğramıştım zaten, tekrarlanmasından korkuyordum. . . . Tolstoy’u okurken zaman zaman en elzem olan aklımı bile bir köşeye koyarak sadece ruhumla okuyup anlamaya çalıştığım sorgulamaları oldu. Zira öylesine ruhuma dokunan sözleri vardı ki, okurken yer yer kendimden ve düşüncelerimin sapkınlığından utandım. Bu utanç belki kısa bir süre yüzümde yer edinecektir fakat ruhuma işlenen tek bir kısım var ki, işte o ne zaman geçer tam olarak kestiremiyorum. Öyle sözler öyle düşünceler ve öylesine sorgulamalar vardı ki kendi sorularımı bırakıp Tolstoy’la birlikte onun kendi yaşamının sorularına cevap aramaya çalıştım. Bu kitap bana bilgi ve kültürlenme açısından ne kattı bilmiyorum ama beni bana kazandırdı. En azından kendimi kazanmama küçük de olsa bir kapı araladı. Ki ben o kapıyı daha bulamamıştım, arıyordum. Bir şeyi beğenme göreceli bir olgudur fakat bu kitap nesnel bir biçimde çok güzeldi. Okuyun, anlayın ve gereken kişilere lütfen okutturun. “‘ Hayattan uzaklaştığımız ölçüde hakikate yaklaşırız.’ diyordu Sokrates ölüme hazırlanırken. Biz, hakikate aşık olanlar, hayatta ne için çabalarız? Kendimizi bedenden ve onun yol açtığı kötülüklerden kurtarmak için! O halde ölüm bize geldiğinde nasıl mutlu olmayalım?”

zeyzerella 9 months ago

İntihar

Edouard Leve

9 Gönderi

“Kediyi yaşam boyu besle, seni bir günde bırakır; köpeği bir gün besle, sana yaşam boyu bağlı kalır. Sen kedi oldun, bense köpek. “ Hiçbir arkadaşımın beni derinliklerime kadar tanımayacak, tanıyamayacak ve tanımamış olmasının verdiği üzüntü var üzerimde şu an. Tarifi…devamı“Kediyi yaşam boyu besle, seni bir günde bırakır; köpeği bir gün besle, sana yaşam boyu bağlı kalır. Sen kedi oldun, bense köpek. “ Hiçbir arkadaşımın beni derinliklerime kadar tanımayacak, tanıyamayacak ve tanımamış olmasının verdiği üzüntü var üzerimde şu an. Tarifi olmayan, dile getirilemeyen, yalnız ve sessizleşmiş acıların içinde kaybolup normal insanlar gibi yaşama hakkı elinden alınmış insanlara bakıyorum. Bazen aynaya bazense mezarlıklara. Ve şu düşünceler kurcalıyor beynimi: İntihar bu kadar bencilce olmasaydı şu an aramızdan kaç kişi hâlâ hayattaydı? Kaç kişi, şu sahte hayatlarını devam ettirme isteklerini gerçekten öne sürebilirdi bu soruya karşılık? Yazarın üslubu, duyguları dile getiriş biçimi, anlattıkları, betimlemeleri, ölümü, yaşamı ve kitabın içine yazdığı her şey, her detayı öyle güzeldi ki. Gece yarısı okuma yapmama rağmen bir saniye gözümü kapattırmadı. Bir insanın kendini bu denli tanıyacak bir insanı bulamamasına karşılık kendini kurguladığı insana anlattırması, kendini kaleme alması ve en sonunda da istediği biçimde öldürmesi.. Yazarın, kitabı yazdıktan kısa bir süre sonra intihar etmesi bu detayı daha da anlamlı kıldı benim için. Ve okurken intihar etmeyi kafaya koymuş bir insanın yaşamını apaçık gözler önüne sermesi hoşuma gitti, bu hayatı bilmeyi sevdim okurken. Birkaç defa tekrarladım bazı satırları. Tekrarladıkça her okuyuşumda farklı anlamlar çıkarmama olanak sağladığını fark ettim. Bu farkındalık, kitabı okuyor olmamın getirdiği rastlantısal durumumun farkındalığından daha çok hoşuma gitti. Velhasıl kelam kitabın geneli hoştu. İntiharın ya da ölümün güzellemesini yapmamıştı oysaki. Sadece acımı paylaşabildiğim için hoşuma gitmişti. Acılar bazen bireysel olsa da insanların genelinde ortak olan tek bir acı vardır ve tarif edilmese bile bilinir. İşte yazarımızda bu acıyı tarif etmek için kalemini çok doğru yerlere değdirmiş, o da önceden biliyormuş o kalemiyle gezindiği yerleri. - keşke intihar bu kadar bencilce olmasaydı- Mutluluk önümde gider Üzüntü beni izler ölüm beni bekler 9/10

zeyzerella 10 months ago

Satıcı

Asghar Farhadi

18 Gönderi

İntikam, soğuk bir odada aç kalmaktan bitap düşmüş, aciz durumda olan bir vücuda giren en acımasız yemek değil midir sizce de? Ben hiçbir zaman intikam alma peşinde olanlardan olmadım, olamadım. Bana yapılarınları veyahut en sevdiğim insana bile yapılan bir kötülüğü…devamıİntikam, soğuk bir odada aç kalmaktan bitap düşmüş, aciz durumda olan bir vücuda giren en acımasız yemek değil midir sizce de? Ben hiçbir zaman intikam alma peşinde olanlardan olmadım, olamadım. Bana yapılarınları veyahut en sevdiğim insana bile yapılan bir kötülüğü bir şekilde affedebildim. Kişiliğim intikam alma duygusunu ne yaparsam yapayım da sindiremedi kendisine. Açıkçası ben de istemedim. “Seni affediyorum, affettim. Her şeyi unuttum” dedim bazen. Bazen de “evet, ben de iyiyim. Sen nasılsın, nasıl gidiyor hayat?” Diyerek affettiğimi hem kendime hem de karşımdakine, alelen olmasa da belli etmeye çalıştım. Çünkü onlar kadar ben de çok yanlış yaptım. Bir başkasına yaptığım kötülüğü, bir başkasının bana yaptığı kötülüğü affederek telafi etmeye çalıştım. İşin arka yüzü bu esasında. Yoksa soruyorum kendime “etik olarak iyi biri miyim ben” diye ama her defasında karşılıksız kalıyor bu sualim kendime karşı. Yani aslında bazen konu karşımdaki olmuyor. Gizliden gizliye kendi hatalarımı ve günahlarımı telafi etme yöntemim benim bu: İntikam almamak. İşte filmde de bu işleniyor konu olarak. Bir adamın karısına yapılan tecavüzün intikamını almasını farklı bir bakış açısıyla aktarmış bizlere. O intikam kimin içindi? Mesele karısı mıydı, yoksa karısının beklediği şeyleri yapmamasına karşılık bir telafi mi? Genelde izlediğim ya da okuduğum şeylerde taraf tutmayı sevmem. Sonuçta o filmde ya da kitapta hiç bulunmadım, olanları ben yaşamadım. Fakat bu filmde ilk defa istemsizce Rana’yı destekledi kalbim. Oysaki aklım Emad’ın doğru yaptığını söylüyordu. Ve yine kalbimin sesi diğer bütün sesleri susturdu, hiç duymadım diğer sesleri. Ama o tek sesin içinde feryat figan bağıran bir şey duydum. “Adalet, ne tarafta olursan ol; bir şekilde sağlanır. İyiler ödüllendirilmese de kötüler cezalandırılır.” Bu sesi duyduğumda kalbini seçmiş biri olarak sevindim. Aklım, aklımda kalmadı. Bu yüzden filmin sonu oldukça tatmin ediciydi benim için. Ayrıca benim İran yapımlarına olan hayranlığım bu filmle beraber iyice pekişti sanırım. Ki bu tür yapımlara hayran kalmamak elde değil. İzleyenlere kattıkları, derinliği, dinginliği ve müzikleriyle oluşturduğu o muazzam görüntüsüyle beraber hayran bırakıp ayakta alkışlanılacak şeyler ortaya koyuyorlar ciddi manada. Yani ne Hollywood’u ne başka şey ben varım diyor ben. Kafamın içindekiler gibi karışık bir yazı karmaşasına dönüştü diyeceklerim fakat benim beğenerek yazdığım ve okuduğum bir gönderi oldu. Umarım siz de anlayabilirsiniz. The end. 10/10

zeyzerella 11 months ago

Allah Yakındır

Ali Vazirian

30 Gönderi

“Aşk kabiliyet ister. Hakk’ı arayana temiz bir kalp gerekir.” Her şeyden önce İran filmlerininin naifliği, dinginliği ve insana verdikleri açısından diğer yapımlara göre bende yeri her zaman farklıdır. Tam bilinmez sonları, insanın maneviyatına bırakılır; kimileri bazı şeyleri açık açık bilmek…devamı“Aşk kabiliyet ister. Hakk’ı arayana temiz bir kalp gerekir.” Her şeyden önce İran filmlerininin naifliği, dinginliği ve insana verdikleri açısından diğer yapımlara göre bende yeri her zaman farklıdır. Tam bilinmez sonları, insanın maneviyatına bırakılır; kimileri bazı şeyleri açık açık bilmek istediği ama sonu açık bırakıldığı için kızar, kimileri kendi kalplerine ve zihninlerinin içlerindekilere göre tamamalama olanağını verdiği için sevinir. “Yüreğim kanıyor. Ama, heyhat! Bu yaraya bir merhem yok!” İnsan, hiç Hakka’a ulaşmadan bulabilir mi yarasına merhem? Hem bulsa bile o yara tekrar açılınca tekrar aynı marifeti gösterebilecek mi? Her şeyin başı ve sonu Allah’dır. Yaradana ulaşmadan; yarattığına ulaşamaz, yarasına şifa bulamaz. Her şeyin ilacı yaradanın tecelli ettiği sıfatlardadır. O sıfatları bulmak için de Leyla’yı bulmak gerekir önce. Sonra da Mecnun mertebesine ulaşmak. Rıza’nın öğretmen hanıma aşkı, ona kavuşma isteği ama ulaşamaması ve bu beşeri aşktan ilahi aşka geçme yolundaki süreci çok güzel anlatılmıştı. Aslında Mecnun, Leyla’sını çöllerde aradığı gibi Rıza’nın da sokaklarda, okuldan gelen çocuklarda, yaşlı bir ninede kısaca her yerde kendi Leyla’sını aramasıydı bütün mesele. İnsan ne ile meşgul olur ise önüne çıkan yollarda da aradığı şey yolun sonunda kendisine altın tepsilerde sunulur. En nihayetinde de beşerden Bâki’ye kavuşma yolunu tamamlar. Aradaki engeller kalkar, saf olana ulaşır. Hepsini toparlayacak olursam, bu yorucu ve yıpratıcı hayat temposundan sonra bu filmle sakinleşme ve düşünme fırsatını yakalayabildiğim için kendimi şanslı ve huzurlu hissediyorum. Kısaca Allah’ı hatırlatan yapımları izlemeyi seviyorum. En azından hâlâ bir şeyler bana o’nu hatırlatmayı başarıyor. Ayrıca İran yapımlarıyla henüz tanışmadıysanız bu filmle başlayarak bir şans verebilirsiniz. “Allah her yerde hazırdır. Nerede kendini o’na daha yakın hissediyorsan ona bakmalısın. Bir yetimle ilgilenince ya da bir evsize barınak sağladığında veya bir hasta ziyaretinde ya da bir kırık kalbe merhem olurken. “

zeyzerella 1 year ago

İhtiras Rüzgarları

Edward Zwick

20 Gönderi

Bir kadını seven üç kardeş ve kimsenin gönlü kalmasın diye üçüyle de ilişki yaşan bir kadın.. Halit Ziya’nın Aşk-ı Memnu’yu yazmadan hemen önce izlediği film olarak geçiyormuş, bir yerlerden duyduğuma göre. Tebrik ettim açıkçası çok doğru bir film seçimi. Neyse…devamıBir kadını seven üç kardeş ve kimsenin gönlü kalmasın diye üçüyle de ilişki yaşan bir kadın.. Halit Ziya’nın Aşk-ı Memnu’yu yazmadan hemen önce izlediği film olarak geçiyormuş, bir yerlerden duyduğuma göre. Tebrik ettim açıkçası çok doğru bir film seçimi. Neyse mağarama dönmeden önce ve uzunca bir aradan sonra tekrardan birkaç bir şey yazmak istiyorum. Geçelim. . . . 1. Dünya savaşında geçen bir aile dramı olan bu film, aslına bakılırsa Dram ve Savaş kategorisinin yanı sıra; Western, Romantik, Macera gibi kategorilerin hepsini içinde bulunduran ve kapsayan bir film. Bu yönden oldukça başarılı olduğunu söyleyebilirim. Baştan sona kadar bir savaş filmi olduğunu zannetsem de izledikçe, yer yer gelen savaş sahnelerin yanında daha çok aile dramı işlenmiş olduğunu fark ettim. Zaten savaş filmi olarak adlandırılan ve bu kategoriye konulan filmlerin genelde ana teması savaş olmuyor pek. Bu film gibi. Filmin gidişatına göre, Susannah’ın önce Samuel’in karısı olacağını düşünürken; Tristan ve Alfred’in Susannah’ı gördükleri andan itibaren bir şeyler olacağını sezmiştim zaten. Ki görmemek için herhalde 50 derece gözlük falan kullanmanız gerekiyor. (Tamam abarttım) Ve acı olan şey ise bu tahminimin doğru çıkmasıydı. Samuel’in şerefli davranışına karşılık aynısını Susannah’dan da beklerdim. Ama sanırım daha çok beklerim. Damn it sana Susannah! (Çok sinirlendim kusura bakmayın) Uzun zamandır böyle akıcı ve oynanan oyunculukların etkileyiciğiyle - özellikle o Susannah’ın oyunculuğu beni bitirdi- filme bağlayan bir şeyler izlememiştim o yüzden açıkçası hoşuma gitti ve o ders çalışmak yerine (soru çözdüm yine de birkaç tane) giden 2 saatime acımadım. O yüzden önerebileceğim filmler arasında bir yerlerdedir kendileri. Tabii sinirleriniz bozulup, Susannah’a küfür etmek için bana dadanmazsanız🗿 Neyse işte bu kadardı daha da uzunca bir süre bir şeyler izleyip, yazmam. . . . Selametle.

zeyzerella 1 year ago

Bir İdam Mahkumunun Son Günü

Victor Hugo

184 Gönderi

“Öldürmek neye yarar? Hapishaneden kaçılabileceğini söyleyerek itiraz edeceksiniz, öyle değil mi? Nöbetçileriniz görevlerini iyi yapsınlar. Demir parmaklıkların sağlamlığına güvenmiyorsanız, hayvanat bahçelerini açmaya nasıl cesaret ediyorsunuz? “ Bir insanı işlediği suçtan ötürü, o demir parmaklıkların ardına hapsederek ruhen öldürmek bizlere yetmiyor…devamı“Öldürmek neye yarar? Hapishaneden kaçılabileceğini söyleyerek itiraz edeceksiniz, öyle değil mi? Nöbetçileriniz görevlerini iyi yapsınlar. Demir parmaklıkların sağlamlığına güvenmiyorsanız, hayvanat bahçelerini açmaya nasıl cesaret ediyorsunuz? “ Bir insanı işlediği suçtan ötürü, o demir parmaklıkların ardına hapsederek ruhen öldürmek bizlere yetmiyor mu da bir de fiziken öldürme gücünü kendimizde buluyoruz? Sahi, demir parmaklıkları aşacağımızı düşünüyorsanız neden hayvanat bahçeleri açık? Nasıl yüzlerce insan elini kolunu sallaya sallaya keyifle gezebiliyor oralarda? Demek ki her şeyden üstün olan insan ırkı yeri geliyor, bazen hayvanlardan bile aciz bir duruma düşürülerek, yaşama hakkı elinden alınabiliyor. Bir meydan düşünün. Öylesine acımasız bir meydan ki sizi belli belirsiz işlediğiniz veyahut hayat şartlarının sizi sürüklediği ve zoraki soktuğu o durumdan ötürü yaptığınız bir yanlışla, “giyotin” denilen insanlık dışı bir aletle sizi hayattan koparmaya yetiyor. Evet, bahsettiğim meydanın adı Greve. Paris’te bulunuyor. Eskilerde genellikle işsizlerin iş bulmak amacıyla grev yaptıkları meydanın bir diğer özelliği de giyotinle idam işlemini gerçekleştirmek idi. Aynen bu kitapta okuduğumuz o idam mahkumunun, Greve Meydan’ında öldürülmeden önce bizelere açıkça beyan ettiği gibi. Bir insanı idam etmek düşüncesi kafamda nüfuz ederken bile beni korkutmaya yetmiştir her zaman. Fakat bugünkü Türkiye sınırlarını içersinde işlenen suçların önüne geçilebilmesinin tek yolu idamın tekrardan yasalaştırlmasıyla mümkündür fikrimce. (Örn: Tecavüzcülerin, cinsel istismarcıların vs vs…) Neyse burayı geçelim.. Ama işte bazen insanlık her şeyin aşırısına kaçtığı gibi bununda aşırısına kaçabiliyor. En büyük korkum da bu zaten. Ve korkum okuduğum bu kitapla daha da pekişti diyebilirim. İşlediği cinayet suçundan ötürü dar ağacına mahkum edilmiş bir adamın hayatını, pişmanlıklarını en önemlisi de bir kere suç işleyen bir insanın o yanlış yoldan dönerek nasıl daha da büyük pişmanlıklarının olacağını okuyunca tüylerim ürperdi adeta. Kitabın ön sözünden tutun (ki en beğendiğim kısımlar oralardı) hakimlerin birbirleriyle olan diyalogları ve o idama mahkum edilmiş adamın aklından geçen son düşünceleri insanın derinliklerine tesir ediyordu. Ara sıra bu tür iç karartıcı ama oldukça realist olan kitaplar okumak beni kendime getiriyor. Seviyorum ve okurken oldukça keyif alıyorum. 🍃“Zindancının yeterli olduğu yerde cellada gerek yoktur. Ama devam ediliyor. Toplumun intikamını alması, cezalandırması gerekiyor. Ne biri ne diğeri. İntikam almak bireyseldir, cezalandırmak Tanrı’nın işidir. “ 🍃“ O zaman bu bahtsız öküzü hangi hakla öldürüyorsunuz? Onu tutunacak bir dalı, bir hamisi olmadadan sokaklarda süründüğü çocukluğundan dolayı öldürüyorsunuz! Ona kendi dayattığınız dışlanmışlığın suçunu yüklüyorsunuz! Bahtsızlığın suç işlemesine neden olmasını sağlıyorsunuz! “ 🍃“Ulu Tanrım! Size bütün bu adamların yaşamasının bize ne zararının dokunacağını soruyorum. Fransa’da herkesin solumasına yetecek kadar hava yok mu? “ 🍃“- Beyfendi, dedi, bağışlayın. Canınızı mı yaktım? Bu cellatlar çok iyi insanlar. “ 🍃“ - Peki o halde, dedi bana, ne düşünüyorsunuz? - Bu akşam artık hiçbir şey düşünemeyeceğimi. “ Kitaba puanım 9/10🌪

zeyzerella 1 year ago

Kış Uykusu

Nuri Bilge Ceylan

116 Gönderi

Merhaba. Öncelikle böyle bir filmi izlemek için fedakarlık yaptığımı ancak bu fedakarlığı yaparken izlemeden önce içimde bulunan pişmanlık gibi duyguların, izledikten sonra kendilerini filmin bende bıraktığı o boşluktan aşağı koşarak attıklarını söylemek istiyorum. Birde normalde sürekli sonda söylediğim o cümleyi…devamıMerhaba. Öncelikle böyle bir filmi izlemek için fedakarlık yaptığımı ancak bu fedakarlığı yaparken izlemeden önce içimde bulunan pişmanlık gibi duyguların, izledikten sonra kendilerini filmin bende bıraktığı o boşluktan aşağı koşarak attıklarını söylemek istiyorum. Birde normalde sürekli sonda söylediğim o cümleyi şimdi, erkenden söyleme isteği var içimde. İzleyin, izlettirin.. Şimdi normal bir giriş yapmak yerine filmi izledikçe not aldığım ve beni düşünmekle meşgul eden soruları aktarmak istiyorum sizlere. Belki farklı fikirler ortaya atılır ve birilerine yardımı dokunur bunları çözme yolunda. Ya da bu sorular çözümü olan cinsten sorular mı? Bilmiyorum, konuşmak gerek. Son olarak şunu da belirtmem gerekiyor ki bu gönderide yazdığım şeyleri kimseye beğendirme gibi bir durum içine kendimi sokmadan tamamiyle içimden ne geçiyorsa doğal bir şekilde yazdım. Teşekkürler. Şimdi geçebiliriz. ❄️Size kötülük yapmaya çalışan bir insana engel olmak yerine, öylece durup o an sizin karşı koymamanızdan doğan bir hareket ile karşıdaki insanın o eylem sırasında bunun farkındalığına ulaşmasını ve olduğu durumdan utanmasını beklemek ne kadar akıl kârıdır sizce? 〰Aydın, Necla ve Nihal’in aralarında geçen bu diyalog, aklımda büyükçe bir yer kaplayarak nerdeyse filmi izlememe bir engel koydu o 1.5 saatten sonra. Aslında şöyle düşünelim; kötü bir insanın kötülüğünü gerçekleştirmesine izin vermememiz, onu daha kötü yapmak için bir neden değil midir? Yani öylece durup beklesek ve ona hiç zorluk çıkartmasak, belki de bizim bu acizliğimizden dolayı ya da sadece kötülüğe karşı hareketsiz duran bu eylemsizliğimizden dolayı vazgeçecek. Veyahut tam aksine bu davranışımız onun kendisine daha da hak vermesine sebebiyet verecek. Bu ayrı ortaya atılan iki fikiride derinlemesine bir düşününce iki ihtimalinde gerçekleşmesi çok olağan bir durum olarak ortaya çıkıyor. Bu sanırım karşımızdaki insana göre değişen bir durum. Bilmiyorum. “- Ama bazen aklımdan ne geçiyor biliyor musun? Gidip ondan af dilemek + Kimden? Necdetten? - Evet. + Ama suçlu olan sen değilsinki. - Olsun. Zaten esas güzel olan o. Karşındakini iyice utandırmak. Hatta bunu tam da bu yolla iyi etmek. + Necla sen bugünlerde sürekli dizi falan mı izlemeye başladın Allah aşkına.” ❄️Yaptığımız eylemler mi bizleri iyiye götürür yoksa o eylemleri nasıl daha iyiye taşıyabiliriz ve elimizden geldiğince kusursuz yapabiliriz diye düşünmek mi? 〰Aydın ve Necla’nın bir diğer tartışması olan bu diyalog da sanırım yukarıda bahsettiğim konunun beynimde kapladığı yerden arta kalan kısmınıda tamamiyle etkisi altına aldı diyebilirim. Ki demiş de bulundum. Benim düşüncem, ne olursa olsun o eylemleri gerçekleştirmediğimiz taktirde birer hiçtir insanoğlu için. Çünkü bizler yaptığımız şeyler ile var olur ve bir yerlere geliriz. Yapmayıp sadece hayvandan bizi ayrı tutan düşünme eylemimizi harekete geçirmeyle bir yerlere gelemeyiz aksine o düşünceleri yapamamanın ağırlığı altında ezilir ve yok olmaya başlarız. “Keşke benim de kendimi kandırma eşiğim, seninki kadar düşük olabilseydi. O zaman ben de kolaylıkla yapmaya değer şeyler bulup, bu can sıkıntısından kurtulabilirim belki.” ❄️Evli olan iki insanın birbirinden farklı hayatları olur mu? Ya da sadece hayatın belli yerlerinde bireysellik söz konusu mudur? Yoksa bu iki insan hayatın genelinde sürekli birlikte mi hareket eder? Zaten bunu yapabilen var mıdır ki? 〰Bu sefer Aydın ve Nihal’in arasında geçen buna benzer ya da aynısı şeklinde bir konuşma bu sefer o diğer türlü düşüncelerle beynimi kaplayıp doldurduğu için beynimin taşan kısımda beni sersemletme cüretini kendinde buldu. “En iyi yıllarım uçup gitti. Seninle cebelleşeceğim diye bütün güzel huylarım değişti. Sert, kaba, ürkek, işkilli bir insan oldum.” İşte böyle. Aynı evin içinde birbirinden farklı 3 tane kafa yapısı, düşünce şekli, eylem, hayat tarzı.. Zıtlıklarda birbiriyle bir arada yaşayabilir fakat bu yolda sürekli sürtüşmelerin olduğunu unutmamak lazım. Belki de bu bir arada yaşamalarını sağlayan etken o evin içinde bulunan insanların duygularıdır. Aslında aksine duygular insanları birbirine karşı kışkırtır fakat sürekli mantıkla hareket edilen bir ortamda bu sefer duygular insanları bir arada tutar ve o aileyi korumaya çalışır. Bilmiyorum aslında söylenecek ve her sahne için paragraflarca yazılacak şeyler var. Fakat neden? Neden böyle bir şeye gireyim ki? Çünkü NBC filmlerinde herkes o odanın içinde kendini gördüğü yerde olaylara bakar ve öyle düşünür. O yüzden o odanın içinde oturup sizlere kendi düşüncelerimi aktarmak yerine sizlerinde izleyip anlayabildiğiniz kadarıyla kendinize ait düşüncelerinizin olmasını istiyorum. Belki de en basitinden yazmaya üşendim. Olabilir. Bir de şöyle göz önünde olan bir gerçek de var ki Tarkovsky’ın bir olayı veya durumu işleyiş biçimiyle NBC’nin işleyiş biçimi arasında azımsanamayacak kadar büyük bir benzerlik var. Ve seviyorum çünkü bana kendimi hatırlatıyor bu filmler.. O yüzden en kısa zamanda olmasa da ölene kadar bana bahşedilen vakitte her iki yönetmenin de filmlerini izlemeye çalışacağım. Son olarak oyunculuğuyla filmi zirveye taşıyan Haluk Bilginer’e de söyleyeceğim iltifat mahiyetindeki ağızdan çıkan her söz eksik ve yarım kalır.. “Nihal, gitmedim Gidemedim. Artık yaşlandım mı, kafayı mı oynattım yoksa başka bir adam mı oldum? Nasıl istersen öyle düşün. Bilemiyorum. Ama birkaç gündür içime yerleşen yeni adam gitmeme izin vermiyor. N’olur sen de gitmemi isteme. Anladım ki artık beni İstanbul’a çağıran bir şey yok. Her yerde olduğu gibi orda da her şey yabancı bana. Bilmeni isterim ki senden başka yakınım yok. Seni her dakika her saniye özlüyorum. Ama gururum el vermediği için hiçbir zaman söyleyemiyorum. Senden ayrılmanın benim için ne derece korkunç hatta olanaksız olduğunu çok iyi biliyorum. Tıpkı artık beni sevmediğini bilmediğim gibi. Biliyorum eski günlere dönemeyiz. Gerek de yok buna. Beni bi uşağın gibi, bir kölen gibi yanına al. Ve hayatımıza senin istediğin gibi de olsa devam etmemize izin ver. Beni affet..” (Böyle bir filmi basit birkaç sayı ile değerlendirmek istemiyorum. Teşekkürler.)

zeyzerella 1 year ago

Kurak Günler

Emin Alper

131 Gönderi

Öncelikle çoğunluğunda bildiği üzere bu film Altın Portakal Film Festivali’nden 9 adet ödülle dönmüştür… Evet bu detayı hatırlattığıma göre kafa karışıklığımında eşlik ettiği, film hakkındaki düşüncelerime geçebiliriz. En başta demeliyim ki konudan önce oyuncuların seyirciye filmde bulunan o rahatsızlık hissini…devamıÖncelikle çoğunluğunda bildiği üzere bu film Altın Portakal Film Festivali’nden 9 adet ödülle dönmüştür… Evet bu detayı hatırlattığıma göre kafa karışıklığımında eşlik ettiği, film hakkındaki düşüncelerime geçebiliriz. En başta demeliyim ki konudan önce oyuncuların seyirciye filmde bulunan o rahatsızlık hissini birebir aktarması cidden takdire şayandı benim açımdan. İzlemeye başladığım ilk andan itibaren beni içine çekmeyi başardı. Başardı fakat sahneler arası kopukluk ve seyirciye aktarılmaya çalışılan konu arasında öylesine gözle görülen bir uyumsuzluk vardı ki bu filmi maalesef 10/10 yapacak iken 4/10 yaptı.. (Linç loading..) Zaten Savcı Emre bey ile Gazteci Murat beyfendimizin aralarında oluşan sexual tension konuyu çok ayrı yerlere çekti. Ha şimdi ha şimdi bir şeyler olacak diye diye bir baktım film bitmiş dkkedklw. Aslında orada anlatılmak istenen de kasabada yaşayan halkın “homofobi” kavramına karşı oluşturdukları düşmanlık ve devletin daha da körüklemeye çalıştığı bu durumun halk tarafından nasıl karşılandığı. Fakat başarılı olmuşlar mı? Tartışılır. Filmde en çok kafamı karıştıran ve beni izlemekten alıkoyan bir diğer olay ise pekmez denilen kızımızın pekmezinin kimin akıttığını tam olarak açılığa kavuşturamamalarıydı. Zaten konu bunun üzerinden başka şeylere yönlendiriyordu bizleri o yüzden öyle bırakmış da olabilirler. Bilmiyorum. Neyse işte kafam karışık ve benden çıkan düşünceler bu şekil bir hâl aldı. Nasıl oldu, oldu mu kısmını bilmiyorum şu anlık. Ha bide bu filmi izleyelim diye direttiğim ve ne kadar beklettiğimi hatırlamadığım ve sonunda bana eşlik etmeyi başaran @memoliiy arkadaşımızı da burdan tebrik ediyoruz👏🏻 kxkwkdlwls. O da beğenmedi ama olsun beraber etkinlik yapmış olduk dimi🌚 Filmi izleyin ya da izlemeyin şeklinde emrivaki bir söylemde bulunamayacağım çünkü ne beğendim ne de beğenmedim diyebilirim. Her ikisinin de ortasında kaldım. Eğer merak ediyorum, senin de bu yorumundan sonra izlemeden asla duramam diyorsanız olabildiğince keyifli seyirler dilerim efendim✨ Filme puanım 4/10🌾

zeyzerella 1 year ago

Enayi

Yuriy Bykov

13 Gönderi

“ - Herkese yetecek kadar iyi bir hayat yok. İyi hayatı, kardeş payı yapsan da kimse bir şey alamaz. Herkes eşit derecede fakir olur. Hadi ama. Öyle daha mı iyi olurdu? + Hayır. Bir şeyler yazmadan önce @hafsa’ya buradan da…devamı“ - Herkese yetecek kadar iyi bir hayat yok. İyi hayatı, kardeş payı yapsan da kimse bir şey alamaz. Herkes eşit derecede fakir olur. Hadi ama. Öyle daha mı iyi olurdu? + Hayır. Bir şeyler yazmadan önce @hafsa’ya buradan da teşekkür etmek istiyorum. Benim farkındalığımı arttıracak bu filmi gün yüzüne çıkarttığı için. Ama inanın beni bu denli etkileyeceğini bilmiyordum. Şu an bile hâlâ bu etkinin esiriyken düşüncelerimi yazmaya çalışıyorum. Ayrıca Hafsa’nın attığı filmde çalan şarkıyı dinlerken, film üzerine bir şeyler yazmak cidden keyif veriyor bana. Evet, şimdi film hakkındaki düşüncelerime geçebiliriz. Enayi. Ne tür insanlara bu şekilde hitap ederiz sizce? Fazla iyi olup bir şeyler yapmaya çalışan, sadece kendini düşünmeyip insanlık uğruna kendini feda etmiş insanlara mı? Evet, maalesef çoğu zaman bu yüzden kullanırız. Bu filmde de karşımıza çıkan “Enayi” gibi. Bunca zamandır sözde toplumun en üstünde bulunup bizleri daha iyiye taşıyan ve güvenliğimizden sorumlu olan insanlar herhangi bir küçük veya büyük fark etmeyen sorunla karşılaştıklarında ya kendilerini sıkıntıya sokmadan halletmeye çalışırlar ya da her zaman olduğu gibi sessiz kalarak üstünü örterler. Peki bu sessizlikte bağıran ve sesini duyurmaya çalışan toplumun çoğunlukla en altında olanlar ne yapacak? Ama ne yazık ki bu sessizlik öylesine büyük ki kimse ne bir feryat ne de bir yardım çığlığı duyuyor. Zaten duyanlar bile kendini bu alt tabaka sınıf insan için zahmete sokmak istemiyor. Sanırsam hayat gibiydi bu film; acımasız, sessiz, adaletsiz ve soğuk.. İzlerken çoğu zaman bu 4 kavram içinde kendimi filmdekiler gibi sanıp dehşete düştüm. Gerçekten onlar gibi duyarsız ve acımasız mıydım? Bu düşünce, izlemeyi sürdürürken kahretti beni. Çoğu yerinde boğazım düğümlendi. Sanki onların yapmadıklarını bunca zamandır ben de yapmamışım gibiydi. Ve hayatın-aynı zamanda filmin-en acı verici noktası neydi biliyor musunuz? İnsanlık için bir şeyler yapmaya çalışırken en yakınınızda olan ya da en basitinden ailenizin bile size “Enayi” gözüyle bakması. Ve sizin hâlâ vazgeçmemeniz. Hayatın karşınıza çıkardığı onca engele rağmen.. Benim için bir filmden fazlasıydı kesinlikle. Az da olsa gözüme taktığım at gözlüğümü çıkarmama vesile oldu. Bu yüzden benim için oldukça anlamlı oldu ve umarım insani duygulara sahip olduğum sürece de olmaya devam eder. “ - Sen bizi bağışla Tanrım. + Tanrı bu hayatı yaratmış. Ve bu hayatı yaşamamız için zorluyor..” Filme puanım 10/10📌