Antares (@_hafsa_)

“3 gündür kimseyle konuşmamıştım. Bu durum hoşuma bile gitti. Bir süre sessiz kalmak iyi geldi. Kelimeler bazen tüm duygularımızı ifade etmeye yetmiyor. Çok sönük kalıyor.” Sanırım filmi açıklayabilecek en uygun alıntı benim için bu, zaman ve zamansızlık, gerçek ve anıların…devamı“3 gündür kimseyle konuşmamıştım. Bu durum hoşuma bile gitti. Bir süre sessiz kalmak iyi geldi. Kelimeler bazen tüm duygularımızı ifade etmeye yetmiyor. Çok sönük kalıyor.” Sanırım filmi açıklayabilecek en uygun alıntı benim için bu, zaman ve zamansızlık, gerçek ve anıların iç içe mükemmel anlatımı.Sakinlik üzerine kurulmuş bir düzen, naif ve zarif bir anlatımla kullanılan metaforlar. Tarkovski’nin çok uzun yıllar üzerinde düşünerek yazdığı filminin herhangi bir saniyesi öyle rastgele, üzerine düşünülmeden çekilmemiştir. Hatta bu sahnelerin her birini anlamak Tarkovski değilseniz oldukça güçtür, şiirler ile derinleşen sahnelerse anlamadırabilmekten oldukça uzaktır. Bana kalırsa i “felsefi” ya da “sembolik” herhangi bir “şey” barındırmıyor, barındırmamasının nedeni ise bana göre izlenimler sunuyor olması. İsminden ibaret bir film de olabilir “ayna”, dünya ve biz baktığımızda, onda gördüklerimizle yetindiğimizden çok daha fazlasını görürüz. Anılar, arkası sırlanmış bir camda bize yansıtılandır ya da değildir kim bilebilir ki? halka biçimli buğunun dünyanın en güzel tekniğiyle doğal yok oluşu, yağmurun yangınla beraber yanışı. Anıların paralel tekilliği ve aynı zamanda çoğulluğu, bunun yanında anne ve baba ilişkisi bunlar yadsınamayacak imgeler. Ya da en basitinden bir çocuğun bilinçaltındaki anılardan ziyade bir şey değildir bu film, ne kadar basit bir anlam değil mi oysa insanın yaşadıklarından ziyade anılarından başka neyi vardır ki şu dünyada? Savaş bu anılarda oldukça önemli bir pay sahibi, siyah-beyaz gerçek savaş ve yıkım görüntülerinin de birer eleştiri olduğunu kabul edebiliriz fakat bana kalırsa asıl nedeni o anıların yer aldığı yıllığı, içine alan katmanı seyirciye hissettirmesi ve filmi bunun üzerine sarmalamasıdır filmdeki işlevi. Bana kalırsa Tarkovski’yi eşsiz kılan ve filmlerine derinlik katan şey tam olarak yaptığı atıf çeşitliliğinin bir hayli fazla alandan besleniyor olması, sinemayı bir çok sanat alanının bileşimi olarak ele alıp hepsini birleştirebilecek yeteneği kullanabilmesidir, ki bununla birlikte filmlerine kendinizce anlam yüklemek anlamayı hayli zorlaştırıyor. En sonunda filmin ormana doğru geri çekilmesi ise nedense bana hayatın onlar için devam ettiğini, bizim görmemiz gerekenleri gördüğümüzü anlamak için kendimize çekilmemiz gereken an gibi hissettirdi. Şiirlerin tamamı Andrei Tarkovski’nin babası Arseny Tarkovski tarafından yazılıp seslendirilmiş. Kuşkusuz, çeviri anlam bütünlüğünü bozuyor fakat çeviriyi yapanların da kabiliyetine güvenmek gerekli. Görüntüsel şiir, sadece görüntülerini konuştuğu bir film bu diyaloglara uygun sahnelerden ziyade daha çok sahneler için kullanılmış şiirler dikkat çekiyor. ne hissediyorsanız öyle yaklaşın filme ya da sadece izleyin. Yazımı yine bir Şiir’den beğendiğim bir kısmını ekleyerek bitirmek isterim; “Bir şair, ruhu harekete geçirmek için yazar; putperestleri beslemek için değil.” Bu sözler ele alınarak izlenmeli.

_hafsa_ 3 months ago

Mitologya

Edith Hamilton

1 Gönderi

"Mitler, bireysel bilinçaltımızın evrensel temalarını yansıtır." Carl Jung, mitolojinin insanın içsel dünyasını anlamasına yardımcı olabilecek bir anahtar olduğunu söyler. Bu alıntıyı düşününce, mitolojiyi sadece eski halkların efsaneleri olarak görmektense, tüm insanlık tarihinin ortak psikolojik izlerini taşıyan bir dil olarak düşündüğünü…devamı"Mitler, bireysel bilinçaltımızın evrensel temalarını yansıtır." Carl Jung, mitolojinin insanın içsel dünyasını anlamasına yardımcı olabilecek bir anahtar olduğunu söyler. Bu alıntıyı düşününce, mitolojiyi sadece eski halkların efsaneleri olarak görmektense, tüm insanlık tarihinin ortak psikolojik izlerini taşıyan bir dil olarak düşündüğünü fark ediyorum. Jung’a göre mitler, herkesin kolektif bilinçaltında var olan simgeler ve arketiplerle şekillenir. Edith Hamilton’ın 1942 yılında yayımlanan “Mitoloji” adlı eseri, benim için mitolojiyi anlama yolculuğumun en değerli adımlarından biri oldu. Hem mitolojiye yeni ilgi duyanlar hem de bu alanda derinlemesine bilgi arayanlar için harika bir kaynak diyebilirim. Hamilton’ın anlatım tarzı sade ama derin, anlaşılır ama bir o kadar da zengin. Kendini bir tür yolculukta gibi hissediyorsunuz okurken; bir taraftan mitolojik figürleri öğrenirken, diğer taraftan insanlık tarihindeki kültürel izleri takip ediyorsunuz. Kitap; Yunan, Roma ve Kuzey mitolojisinin en önemli figürlerine odaklanıyor ve sadece onların kim olduğunu anlatmakla kalmıyor, aynı zamanda sembolik anlamlarına, toplumsal rollerine ve kültürel bağlamlarına da değiniyor. Hamilton, klasik mitolojiyi herkesin anlayabileceği bir dille sunarken, bu eski hikâyelerin insanlık için hem tarihi hem de kültürel önemini de çok güzel vurguluyor. Mitolojiyi daha önce hiç ciddiye almamış bir okur olarak, bu kitap benim için yeni bir ilgi alanı olmasına neden oldu. Mitolojinin sadece eski masallar olmadığını, her bir öyküsünün derin anlamlar taşıdığını, insanlık tarihinin ve kültürlerinin izlerini barındırdığını görmek, gerçekten büyüleyici. Belirtmeliyim ki; Kitap bana sadece mitolojiyi öğretmekle kalmadı, aynı zamanda insanın evrensel deneyimlerine dair çok önemli dersler sundu. Hamilton’ın bakış açısı, mitolojiyi sadece geçmişin bir mirası olarak değil, evrensel bir dil olarak sunuyor. Bu da kitabı sadece mitoloji meraklılarına değil, insanlık tarihine ve kültürüne ilgi duyan herkes için değerli kılıyor. Kitabın amacı bana göre, sadece bilgi vermek değil, mitolojiyi bir keşfe dönüştürmek. Mitolojiler, geçmişin bilgisi değil sadece; aynı zamanda insanlığın evrensel yönlerini anlamamıza yardımcı olan bir araç. Toplumsal değerleri aktararak kültürel kimliğimizi pekiştiriyor, evrenin anlamını sorgulama fırsatı sunuyor. Mitolojiler, insanın dünyadaki yerini, kültürel mirasını ve evrensel deneyimleri anlamasına oldukça katkı sağlıyor. İçerik hakkında daha fazla detay vermek gerekirse, Hamilton önce Yunan mitolojisinin tanrılarını ve kahramanlarını tanıtarak başlıyor. Kitapta “Zeus”, “Hera”, “Poseidon”, “Athena”, “Achilles”, “Apollo”, “Artemis” ve “Herakles” gibi figürler üzerinden devam ediyor. Bu tanrılar üzerinden ilerlerken, mitolojik figürlerin sadece kimlikleriyle değil, aynı zamanda insanlık tarihindeki rollerine dair de pek çok ilginç yorumlar yapıyor. Kitabın önemli bir özelliği de, Yunan mitolojisinin yanı sıra Roma mitolojisini de ele alması ki bu benim okuma nedenimdi; “Aeneas” ve “Venüs’ün” hikâyeleri üzerinden Roma mitolojisinin kökenlerine dair bilgiler sunuyor. Kuzey mitolojisine de değiniyor; “Thor” ve “Odin” gibi figürler kısa bir bölümde işleniyor. Bu kısım aslında çok kısa kalmış, belki de en büyük eleştirimi bu bölümde yapabilirim. Çünkü Yunan ve Roma mitolojilerine gösterilen ilgi ve derinlik, Kuzey mitolojisinde biraz eksik kalmış gibi geldi. Ancak bu, kitabın amacıyla da uyumlu olabilir, çünkü ana odak, mitolojinin temel figürlerine ve temalarına yönelikti. Yine de Kuzey mitolojisi ile ilgili biraz daha fazla bilgi olsa çok daha doyurucu olabilirdi, en azından ilgilisi için. "Mitoloji, insanın kendisini anlaması için bir anahtardır.” Kitapta geçen bu cümle, mitolojinin bireyin kendini ve toplumunu anlamasına nasıl yardımcı olduğunu mükemmel bir şekilde özetliyor. Edith Hamilton, mitolojinin sadece kültürel bir miras olmadığını, aynı zamanda insanın evrensel deneyimlerine dair anlamlı dersler sunduğunu sürekli vurguluyor. Yazarken bazen fazla uzun yazdığımı düşünüp yorulduğumu hissediyorum, ama sonra diyorum ki; bu incelemeyi okuyamayacak kadar sabrı ve merakı olmayan kişiler zaten okusa bile faydası olmayacak bunu geçte olsa anımsıyorum Meraklısı için okunan her kelimeyse bir şekilde okuyucuya bir şeyler katıyor, uzun lafın kısası; her kelimesinin okuyana fayda sağlaması dileğiyle… Esenlikler!

_hafsa_ 4 months ago

Biri, Hiçbiri, Binlercesi

Luigi Pirandello

9 Gönderi

“Birbirinizden ve başkasından en ufak bir hisle bir dakika içinde şüphelenebilirken nasıl kendinizden bu kadar emin olabiliyorsunuz?” Kitap; 16 senede tamamlanmış (1909-1925) ve yazarın son romanıdır. Yazar bu kitapla ilgili; "yaptığım her şeyin tam bir sentezi ve yapacaklarımın kaynağıdır" demiştir.…devamı“Birbirinizden ve başkasından en ufak bir hisle bir dakika içinde şüphelenebilirken nasıl kendinizden bu kadar emin olabiliyorsunuz?” Kitap; 16 senede tamamlanmış (1909-1925) ve yazarın son romanıdır. Yazar bu kitapla ilgili; "yaptığım her şeyin tam bir sentezi ve yapacaklarımın kaynağıdır" demiştir. “Pirandello gerçek denilen olgunun kişiden kişiye, hatta aynı kişinin algısına göre değişebileceği durumuna bağlı olarak, ruh halinin oldukça nemli olduğunu vurgular zira ruh halinin farklı biçimlerde tutkuları ortaya çıkarabileceği ve bu farklılıkların da gerçek algısını değiştirdiğini düşünür, Pirandello'nun benimsediği bu felsefi yaklaşıma rölativizm adı verilir.” Biri, hiçbiri, binlercesi; adıyla uyumlu bir şekilde ilerliyor, başta bir Moscarda var, ilerleyen sayfalarda binlercesi oluşuyor ve sonuna doğru artık hiçkimse olduğu sonucuna varıyor. Anlayacağınız kitabın girişindeki ile kitabın sonundaki Moscarda birbirlerinden oldukça farklı oluyorlar. Kitabın kısa bir özetini verecek olursam; baş karakter Moscarda’nın, her zaman ki gibi bir sabah aynanın karşısında kendine bakıyorken eşinin burnunun yamuk olduğunu söylemesi üzerine, kendi fiziksel görünümü ile ilgili yaşadığı hayal kırıklığıyla başlıyor. Pirandello; bu kurgu üzerinden Varoluşsal meselelere ilgi çekici bir yönden giriş yapmış oluyor. Eserin ilk yarısı daha çok deneme denebilecek bir tarzda; baş karakterin hezeyanları, isyanları, sorgulamaları üzerinden yazarın tezini ve fikirlerine ayrılmış. İkinci yarısı; fikirlerini eyleme geçirmesiyle daha çok kurgusal bir kısma ayrılmış. Yazarın süslü cümleler kullanarak kelimeleri yormuş olması, başta anlamayı zorlaştırsa da ilerledikçe alışıyor ve hatta yazar sadece sizi bir dinleyici ya da okuyucu yerine koymuyor yani sizi muhattap alarak kitabın içinden sizinle ciddii ciddi konuştuğunu söylemek mümkün. Ayrıca yazarın mizah yönü de kitabı okurken yer yer gülmenize sebep olabilir. Kitap; insan psikolojisine karşı benim gibi ilginiz varsa ilginizi bir kat daha artıracak ve bir insanın düşünebilecekleri, psikolojisinin ne kadar da uçsuz bucaksız olabileceğini hissettirecek ve daha çok merak etmenizi sağlayacaktır, tabii her ne kadar felsefik bir dilde yazılmış ve felsefesini anlatabilmek için kitabın neredeyse tamamını buraya yazmak gerekse de, ki bence yok o kadar değil yani, sadece okunması durumunda herkesin kendince farklı ve olumlu bir sonuca varacağı kanaatindeyim. Normalde bir kitabı okumadan önce ilk olarak yazarın biyografisini okur ve merak ettiğim, dikkatimi çeken detaylar varsa araştırırdım, kitabı okuduğumda bazı şeyleri daha iyi anlamama ve bir nedene bağlamama sebep olurdu bu alışkanlığım. Ancak bu kitapta biyografiyi sona bırakmayı tercih ettim, yazar hakkında herhangi bir şey bilmek istemedim, doğrusu kitap hakkında bildiklerim ve beklentim bende yazarı tanımaya dair büyük bir istek uyandırdı. Okudukça yazara ayrı oluşturduğu karaktere ayrı hayran kaldım, üslubunun ve olay örgüsünün ne kadar sağlam olduğu 1934 yılında Nobel edebiyat ödülü almasından çok rahat anlaşılabilir. “Hiçbirimizin gerçekliği diğerinden daha gerçek değil ve her ikimizinki de yalnızca bir anlığına var.” Bu alıntıda aslında yazar kitap boyunca sorduğu soruların cevabını kendince vermiş oluyordu, ama amacı cevap bulmak değil sorgulamaya itmekti ve bizi sorgulamaya itmekten asla vazgeçmedi, ki kendi cevabımızı bulana kadar sürecek olan bir kısır döngüye girdik. Taa ki kitabın kapağını bilmem kaçıncı kez veya belki de son kez kapattığınızda anlayacaksınız ki bazı soruların cevabının doğru mu yanlış mı olmasının bir önemi olmadığını ve bu sorunun verdiğiniz cevaba bağlı olduğunu, herhangi bir cevap vermenize dahi gerek kalmadığını anlayacaksınız. Kitaptaki soruya tekrar gelecek olursam kendimce cevabımı en sevdiğim bu alıntı ile vermek isterim; “Çünkü eğer kendinizi görebilmek istiyorsanız, hayatın ta kendisini bir an için de olsa durdurmanız gerekir. Fotoğraf makinesinin karşısına geçtiğiniz gibi. Orada poz veriyorsunuz siz. Ve poz vermek, bir an için de olsa bir heykele dönüşmek demektir. Hayat ise, hiç durmadan hareket eder. Ve bu nedenle kendisini asla gerçekten de göremez.” Umuyorum ki; buraya kadar okumuş olanlar için zaman kaybından ziyade bir nebze de olsa kitap hakkında fayda sağlayacak bir incelemedir.

_hafsa_ 9 months ago

Demirkırat: Bir Demokrasinin Doğuşu

Can Dündar

8 Gönderi

"insanoğlu garip bir yaratık. Geriye dönüp, nereden nereye geldiğine pek bakmaz. Övüldükçe, alkışlandıkça kendine güveni artar ve herşeyin en iyisini sadece kendisinin yaptığını sanır. Gitme zamanının, değişiklik zamanının geldiğini göremez veya kabul etmez. Oysa toplumlar, altı dibine kadar açılmış ateşte…devamı"insanoğlu garip bir yaratık. Geriye dönüp, nereden nereye geldiğine pek bakmaz. Övüldükçe, alkışlandıkça kendine güveni artar ve herşeyin en iyisini sadece kendisinin yaptığını sanır. Gitme zamanının, değişiklik zamanının geldiğini göremez veya kabul etmez. Oysa toplumlar, altı dibine kadar açılmış ateşte kaynatılan su gibidirler. Isı arttıkça, buhar dışarı çıkmaya çalışır. Delik bulamazsa kapağını fırlatır.. İşte demokrasilerin en güzel yanı budur. demokrasinin kuralları iyi işletildiğinde bir subap görevi yaparlar. kapağı patlatmadan sıkışmayı yok ederler. Demokrat partinin talihsizliği daha emekleme dönemindeki bu demokrasinin kurallarını bir türlü işletememesi veya işletmek istememesiydi. alkış aldıkca kendine güveni artmış, bir defa özgürlüğü tatmış çevreleri - bunlar ne kadar kısıtlı olursa olsun - sertlikle baskıyla yola getirebileceğini sanmıştı. sonunda artık işin ucu kaçmış, tren rayından çıkmış dengeler bir defa bozulmuştu. Deneyimli demokrasilerde en yapılmayacak, en düşünülmeyecek şeyler yapılmaya düşünülmeye başlanmıştı. Final çizgisi için geriye sayma 1959 baharında başladı. ve bir yıl boyunca ülke soluk soluğa "geliyorum" diyen bir ihtilale doğru koştu. bu adeta demokrasinin intihar koşusuydu." Alıntı kitabın 7. bölümü (isyan) 109. Sayfasındandır. Belgesel; Mehmet Ali Birand, Can Dündar ve Bülent Çaplı'nın hazırladığı, müziklerini Fahir Atakoğlu'nun yaptığı, 1946 - 1961 yılları içinde Türkiye’nin çok partili siyasi döneme geçişini, Demokrat parti dönemi ve 27 mayıs darbesini içeriyor. 32. gün belgesellerinin, 1930'lardan başlayıp 2000'lere kadar süregelen olayların, yaşananların, demokrasi sancıları ve darbelerinin ilk bölümü olan belgeselidir. Devamında sırasıyla 12 mart belgeseli, 12 eylül belgeseli, Özallı yıllar, 28 şubat belgeseli izlenirse türkiye cumhuriyeti'nde bugüne kadar neler yaşanmış, kim ne yapmış, kim iyi kim kötü hepsinin cevabını kendi nezdinizde verebilirsiniz, ülkeye ve demokrasiye bakış açılarınız değişir, ki bana kalırsa her türk gencinin izlemesi gereken bir belgesel, açıkçası yakın tarihimize bu denli detaylı ve tarafsız bakan başka bir yapım bilmiyorum ne yazık ki.. Aynı isimde kitabı da mevcut ben onu da severek okudum tavsiye ederim ancak belgeselin fotoğraflarlarla daha kapsamlı olduğuda bir gerçek. Belgeseli zenginleştiren onu en iyilerinden biri kılan kısmıda röportaj kısımlarıydı.. Cemal Madanoğlu, Alparslan türkeş, Cemal gürsel, Metin Toker, Kasım Gülek Cüneyt Arcayürek gibi daha nicelerinin anıları ve düşünceleriydi, ki ben en çok bu kısımları sevdim.Mehmet Ali Birand’ın bu ülkedeki en iyi gazetecilerdendi. Bu belgesel de onun şaheserlerinden biri, böyle bir arşiv için kendisine minnettarım. Özellikle Cemal Madanoğlu’nun olduğu kısımlar çok ayrıydı kendisi benim çok sevdiğim ve saygı duyduğum bir şahsiyet, anılarını, o zamanlarda neler hissettiğini ondan duymak çok güzeldi. Belgesele rağmen (özellikle son bölüm) benim Menderes hakkındaki düşüncelerim hiç değişmedi ancak bu olayların üzücü yanını daha iyi anlamam sebep oldu o da şu ki; bu ülke bir başbakanını astı ve ne yazık ki tarihinin utanç sayfalarında yerini aldı. Hepimizin siyasi görüşleri, ideolojileri farklı olsa da darağacına giden bir yolda hüzünleniyoruz. Kötü şeylere sebep olanları, yaptıklarını, söylediklerini göz ardı edebiliyoruz. 8 bölümdür hoşlanmadığım Menderes için de bu geçerli. Her ne olursa olsun seçimle gelen seçimle gitmeliydi. Birand’ın da dediği gibi; böyle bitmemeliydi. Ayrıca değinmek isterim hem iktidar hem muhalefet oldukça kültürlü ve seviyeli insanlarmış, köylüsü de öyle kentlisi de adamlar birbirine psikopat dediler diye yer yerinden oynuyor ama gel gör ki asla buna karşılık verilmiyor, asıl şimdiki meclise baktığımda görüyorum hasoları memoları, ilerlemek yerine nasıl gerilemişiz belgeselde bunu izlemek beni gerçekten üzdü. Belgeselin verdiği en güzel mesajlardan biride hiçbir yönetim şekli nefretten daha tehlikeli olamaz, ne yazık ki yaşananlardan hiçbir ders almamışız şuana bakacak olursakta onca yaşananlardan sonra Atatürk’ün şu sözünü de hiç anlamamışız; ”Yurtta sulh, cihanda sulh.” Bu ve benzeri belgeselleri izleyenlerin veya dönemle ilgili okumalar yapanların farkedeceği gibi neredeyse değişen hiçbir şey yok, gücü eline alan; o hiç bırakmayan yöneticiler alınması gereken dersi almaktan oldukça uzaktalar. Milleti sömürmekten, baskıcı ve yasakçı unsurları kullanmaktan asla geri durmuyorlar, en acısı ise bu belgeseldeki görüntülerde gördüğümüz kalabalık mitinglerin içinde bizde bir bireyiz, hâlâ kimimiz ağır kimimiz hafif bedeller ödüyoruz.. Tarihin sadece öğrenilmesi gereken bir olgu olmaması dileğiyle. Dipnot: Belgeselin adı "demokrat" kelimesine yabancı olan telaffuz etmekte zorlanan anadolu insanımızın bulduğu bir çözümdür.

_hafsa_ 1 year ago

Çocuklar Geri Döner

Takeshi Kitano

2 Gönderi

Kids Return; lise öğrencileri hakkında bir filmden ziyade bir adım ilerisi olarak hayatlarında yön bulmaya çalışan ve mücadele eden yetişkinlerle ilgili. Film; hayatı tüm rezilliğiyle tasvir ediyor; hayat dürüst değildir ve adil oynamayacaktır, kısacası yönetmen filminde büyümeyle ve hayata atılmayla…devamıKids Return; lise öğrencileri hakkında bir filmden ziyade bir adım ilerisi olarak hayatlarında yön bulmaya çalışan ve mücadele eden yetişkinlerle ilgili. Film; hayatı tüm rezilliğiyle tasvir ediyor; hayat dürüst değildir ve adil oynamayacaktır, kısacası yönetmen filminde büyümeyle ve hayata atılmayla ilgili mücadelelerin resimlerini en net şekilde çizmiş. Bunu yaparken yine de, doğru miktarda iyimserlik serpmeyi de unutmamış. Şiddet, öfke, hırs, azim, sabır, sevgi, aşk ve daha bir çok duyguya vurgu yaparak farklı karakterler üzerinden bunu o kadar karmaşık sunmuş ki, normalde bu filmi çok anlaşılmaz yapacak bir seçimken tam aksi olarak hepsi filmi tamamlayacak birer unsur olmuşlar. Uzun zamandan beri ilk defa bir filmi bittikten sonra başa sarıp tekrar tekrar izlemek istedim, bu kadar içten, saf ve gerçekçi bir anlatım, müziklerine uyumlu benzersiz sahneleri ve buna eşlik eden oyunculuk, bu unsurlar benim için sadece Kitano’nun eseri olabilir. Karakterleri çok sevdim, onlar sanki uzun zamandır tanıdığım insanlardı, bütün maceralarında yaşadıkları her anda onlarla birlikteymişim gibi sanki yanlarından hiç ayrılmak istemediğim yakın arkadaşlarımdılar. Konu olarak; Çok yakın arkadaş olan Masaru ve Shinji’nin arkadaşlık ilişkisini irdeleyen film, lise yıllarında okulun en haylaz ikili okul dışında her şeye ilgi duyuyorlar, hikaye onlar ve arkadaşlıkları üzerinden ilerliyor. Zamanla birbirlerinden kopuyor ve aynı zamanda hızla yükselmelerinin ardından hataları ya da seçimleri yüzünden hızlı bir düşüşe geçmeleriyle devam ediyor. Ancak onların haricinde başka karakterlerin hayatlarına da eşlik ediyoruz. Her karakter o kadar detaylı ve uyumlu ki filme, her birini ayrı ayrı sevdim ancak filmde anlamlı bulduklarım ara sıra ekrana çıkan iki stand-up komedyen arkadaş oldu. Okul hayatlarında herkesin dalgaya aldığı kimseler olsalarda filmin sonunda en mutlu ve başarılı karakterler olarak filmi bitiriyorlar. Masaru ve Shinji’nin zamanla önemsedikleri hayatlarının kısa ve ciiddiye almaları gerektiği düşüncesine karşılık mutlu olan ve başarıya ulaşan komedyenler tarafından aslında hayatla dalga geçmenin onu ciddiye almaktan çok daha büyük bir başarı olduğunu kanıtlıyor. Bu komedyenler üzerinden kendi geçmişine atıfta bulunduğunu düşünüyorum, birkaç röportajında; zamanında çoğu arkadaşının yakuzaya katıldığından ancak kendisinin ise komedyenliği seçtiğinden bahseder. Çok alakasız gelebilir ama ben edebiyatta Murakami’de sevdiğim, keyif aldığım anlatımı ve inceliği sinemada Kitano’da buluyorum, ikisininde nevi şahsına münhasır kişilikleri var, ancak bana hissettirdikleri uzaktan yakından çok benziyor, özellikle bugün okuduğum ‘bir kediyi terk etmek - babam hakkında’ isimli Murakami kitabından sonra bundan daha bir emin oldum. Müzikleri de Joe Hisaishi, haliyle ayrı bir mükemmellik sunmuş filme. İzlediğim yapımlarda en çok dikkatimi çeken kısım sanırım müzikleri, zevkime hitap etmeyen bir filmi bile güzelleştirecek bir unsur. Bu yapım için sanatçının müzikleri daha iyi olabilirmiş gibi düşüncelere denk geldim, alakasız ama mükemmel bir müzik duymaktansa duyduğum zaman bana yapımı anımsatan müzikler daha uygun bir seçim gibi geliyor, en iyisinden ziyade en uygunu yapımı mükemmel kılmış, ki bana kalırsa sanatçı her yapıma uygun müzikler yapıyor daha ne olsun. Bu incelemeyi de bu film için yaptığı albümü dinlerken yazdım, izlemeseniz de bu albümü muhakkak dinlemenizi öneririm.

_hafsa_ 1 year ago

Gallia Savaşı

Gaius Julius Caesar (Jül Sezar)

1 Gönderi

“İnsanın sonunda başkalarının sandığı gibi biri olmaması olanaksız.” Tarihin en tanınan isimlerinden biri olan Julius Caesar’ın önderliğinde Gallia Savaşı, MÖ 58 - MÖ 50 yılları arasında Roma'nın Galya'ya karşı başlattığı seferleri, günümüz Fransa, Belçika, Hollanda, İsviçre ve Almanya'nın bir kısmının…devamı“İnsanın sonunda başkalarının sandığı gibi biri olmaması olanaksız.” Tarihin en tanınan isimlerinden biri olan Julius Caesar’ın önderliğinde Gallia Savaşı, MÖ 58 - MÖ 50 yılları arasında Roma'nın Galya'ya karşı başlattığı seferleri, günümüz Fransa, Belçika, Hollanda, İsviçre ve Almanya'nın bir kısmının karşılık gelen bölgesini, barbarlar tarafından işgal edilen ve Roma tarafından bastırılan bir bölge anlatıyor. Seferin yapıldığı tarihlerde Galya bölgesi birçok klana bölünmüş durumda ve tek bir devletleri yok. Sezar'ın kalemiyle bu bölgeleri, Romalılar ve Galyalılar tarafından o zamanın efsanevi eylemlerini okumak benim için oldukça sansasyonel bir deneyim oldu. Sezar'ın stratejik dehasına da sık sık tanık oluyoruz ki bunda kitabı Sezar'ın yazmasının etkisi oldukça büyük, yani objektif bir bakış açısıyla yazılmamış, ancak zamanının Avrupa halklarını tanımada ve o döneme ait savaş tarihini anlamak açısından oldukça önemli bir eser olduğunu düşünüyorum. Kitapta; sadece Sezar'ın düşüncelerini ve niyetlerini okumakla kalmıyor, aynı zamanda Roma siyasetine de paha biçilmez bir bakış açısı kazandırıyor. Üçüncü şahıs ağzından anlatım tekniğiyle yazmış Sezar'ın kendi düşüncelerini okuyoruz ama başkası Sezar'ı anlatıyormuş gibi bir izlenim veriyor Ksenophon Anabasis kitabını okuyanlara yabancı gelmeyecek bir aktarış. Kitap boyunca Sezar bize planlarını anlatıyor, barbar halklar, gelenekleri, liderleri, coğrafyaları hakkında kapsamlı açıklamalar yapmak için zaman veriyor; savaş eylemleri hakkında konuşurken açıklayıcı ve oldukça eleştirel bir yaklaşımda bulunuyor, askerlerinin hatalarından ve korkularından bahsediyor ve kendini de eksik etmiyor korktuğu veya kötü davrandığı anlardan bahsediyor. Birliklerinin kalitesini, generallerinin, yüzbaşılarının ve elçilerinin sadakatlerine övgülerde bulunuyor. Roma'yı şuan olduğu yerde bu kadar büyük yapan onuru ve ruhu, savaşlarında, konuşmalarında, çalışkanlıklarında, aynı zamanda barbarlara karşı bazı eylemlerde geçilmezliğinde ve hatta çoğu zaman zulmünde hissedebilirsiniz. Sezar sözleriyle ve yazdığı kitapla; kısa süre sonra imparatorluğu ele geçiren ve binlerce yıl boyunca batı edebiyatının hayal gücünü ele geçiren olaylara da sahne hazırlamış. Son olarak; “İnsanlar Caesar'ın bu eseri ne kadar iyi ve kusursuz yazdığını biliyor; biz ise ne kadar kolay ve ne kadar hızlı tamamladığını. Caesar yalnız seçkin bir yazma yeteneğine ve zarafetine sahip değildi; ayrıca kendi planlarını açıklamada en doğru bilgiye de mazhardı.”

_hafsa_ 1 year ago

Barbarians Rising

N/A

2 Gönderi

Barbarians Rising; History Channel tarafından yayımlanan 2016 yapımı belgesel. Her bölümde Roma'ya karşı mücadele eden ayrı bir Barbar kabilesinin hikayesi anlatılıyor. Hannibal, Viriathus, Spartacus, Arminius, Boudica ve Atilla gibi isimlerin yaklaşık 700 yıl boyunca Roma'ya karşı yaptıkları seferleri/direnişleri konu alıyor.…devamıBarbarians Rising; History Channel tarafından yayımlanan 2016 yapımı belgesel. Her bölümde Roma'ya karşı mücadele eden ayrı bir Barbar kabilesinin hikayesi anlatılıyor. Hannibal, Viriathus, Spartacus, Arminius, Boudica ve Atilla gibi isimlerin yaklaşık 700 yıl boyunca Roma'ya karşı yaptıkları seferleri/direnişleri konu alıyor. İlk gördüğüm zaman sevinmiştim böyle bir yapımı izleyeceğim için ve bunun yanında mümkün oldukça içten içe beklentimi de düşük tutmuştum. Belgesel; doğru başlıklar altında rastgele doldurulmuş bir kurgu gibi. Yapımın doğru yerleri de var tabii ama bir çok önemli konuyu hızla geçtikleri ve diğerlerinden daha az önemli konular üzerinde oldukça gereksiz durduklarını düşünüyorum. İlk bölüme şöyle bir açıklama ile giriş yapıyor: Barbar; büyük Yunan ve Roma medeniyetlerine dahil olmayan. Yabancı, tuhaf, cahil ve dışlanmış. Bir çok yapımı hep Romalıların gözünden izlediğim için bu defa daha farklı bir yerden bakacağıma mutlu olmuştum ki doğal olarak bunu okuyunca üzüldüm. Hannibal'ın neden bir afrikalı olarak gösterildiğini merak ettim (amerika yapımı bir belgesel olduğunu yeni gördüm) doğrusu kendisi tüm zamanların en büyük generallerinden biriydi, ancak bu yapım en büyük savaşlarının çoğunu zar zor bahsetmeden atlıyor. Hannibal'a karşı savaş sırasında en önemli Roma figürlerinden biri Fabius Maximus'tu, ancak tüm bölümde bir kez bile ondan bahsedilmedi. Uzmanlar; Hannibal'ın birliklerine 'Barbarlar' diyorlar, tam olarak neden? Romalıların bile onları barbar diye nitelendireceğinden şüpheliyim. Ki Kartacalılar, elbette bir Roma değildi ancak sadece askeri olarak değil, Roma ile birçok yönden rekabet eden sofistike bir imparatorluktu. Diğer bölümlerde de dikkatimi çeken çok şey oldu ancak daha fazla uzatmak istemiyorum. Tarih; hikayenin tüm taraflarına iyi bakmak, sadece gerçekler değil, bunların arkasındaki motifler hakkında da kanıt aramakla alakalıdır. Belki ben biraz detaycıyım ama beklediğim bu değildi ayrıca belgesel diye nitelendirdikleri bu yapımda belgesel değildi. Kısacası bu program gerçekçilikten ziyade bir hikaye satmakla ilgileniyor.

_hafsa_ 1 year ago

Güngezgini

Gabriel Ba, Fabio Moon

9 Gönderi

“Ve yaşadık. Ve bazen, yaşadığımızı ispatlayabilmek için öldük.” Renkleri, çizimleri, diyalogları, mükemmel olan hikayesi bir yana güngezgini; okurken benim için hissettirdiklerinden ibaret bir çizgi roman oldu, bana kalırsa hikayede söz konusu hiçbir zaman seçimler ve seçimlerin getirisi olan hayat değildi,…devamı“Ve yaşadık. Ve bazen, yaşadığımızı ispatlayabilmek için öldük.” Renkleri, çizimleri, diyalogları, mükemmel olan hikayesi bir yana güngezgini; okurken benim için hissettirdiklerinden ibaret bir çizgi roman oldu, bana kalırsa hikayede söz konusu hiçbir zaman seçimler ve seçimlerin getirisi olan hayat değildi, her şeyin sonucu olarak ölümdü ve aslında ne seçerseniz seçin buna uygun ne yaşarsanız yaşayın birazda sonucun asla değişmeyecek olmasıyla ilgiliydi. Kısacası ölüm; sonundan ziyade sonucudur hayatın, bunu kitapta çok güzel yansıttıklarını düşünüyorum. Her bölümün sonunda Brâs’ın ölümüyle ister istemez hayatımda ki dönüm noktalarını düşündüm, yaşadığım anlar benim için genel olarak hayatın sonundan ziyade yeni bir başlangıcın habercileri gibiler, bilemem belki herkes için aynı değildir bu ancak benim için hayatımı oluşturan ve çoğu zaman hayatımı anlamlı kılan anlar bunlardı. “Bazen hayatın değişir... Ve sen değişirsin... Ve evin başka bir yere taşınır.” Her gönderme, her fotoğraf, her renk, her karakter ve kısacası her şey evet o hissi tam anlamıyla verdi. Yaşam, mutluluk, korku yeri geldiğinde aşkı hissettirdi. Kitaptaki her alıntı o kadar güzel ve anlamlıydı ki, çizimlerden aşağı kalır yanları yoktu. Ailenin hayatımız üzerindeki değeri ve önemi, arkadaşlık bağlarına verilmesi gereken özeni ve yeri geldiğinde onlar için yapacağımız fedakarlıklara bakış açısını, bunlara değinmesini ve yansıtış şeklini çok sevdim. Bu kitabı okumama sebep olan çok sevdiğim arkadaşım @leomenci sen birtanesin gerçekten çok teşekkür ederim, okurken eşlik eden ancak şuan burada olmayan bir diğer sevgili arkadaşım @v_v (Asya), sana da çok teşekkür ederim, seninle bir şeyler okumak ve üzerine konuşmak çok değerliydi. Çizimlere değinecek olursam diyaloglar olmadan bile kitabı dolduracak ve saracak güzellikteydi. Kalem ve fırça aracılığıyla; sanatçılar inandırıcı, içinde yaşayan karakterler kadar hayat tutan bir dünya yaratmışlar. Kitabı bitirmeme rağmen diyalog ve monologlara bakmazsızın çizimleri inceledim ve içlerinde kendimi kaybettiğimi farkettim, gerçekten üzerinde durulayacak güzelliğe ve anlama sahip çizimleri sizinde incelemenizi tavsiye ederim. Çizgi roman okunacak olsa da olmasa da, benim için okuyan herhangi bir arkadaşa kolayca tavsiye edebileceğim değerli bir çizgi roman. Kitabı bitirdiğim zaman yazarların kahvelerini sert sevdiğini okurken elimde sert bir kahveyle veda ettim bu hikayeye, zaten çok severdim şimdi daha bi çok sevdim. “Yabancılarla dolu bir toplumun içinde yaşıyoruz. Her geçen gün birbirimize daha da uzaklaşıyoruz. Milyonlarca insanın arasında gitgide daha da yalnızlaşıyoruz. Her geçen gün şehrimizin, içinde kaybolduğumuz dev bir çöle dönüşmesine tanıklık ediyoruz.” Yukarıdaki alıntıya da (@bisturi, @leomenci ve @marti var olduğu sürece) katılmıyorum.

_hafsa_ 1 year ago

Ancient Rome: The Rise and Fall of an Empire

Alexander Emmert

1 Gönderi

Roma imparatorlarının; kimisi zeki, kimisi deli ancak hepsinin ortak özelliği gücü elinde bulunduruyor olmasıydı. BBC'nin 2006 yapımı belgesel dizisi; her yeni bölümünde Roma İmparatorluğu'nun farklı bir dönemi ele alınmıştır, imparatorluğunun yaşadığı dönüm noktalarını tarihi bir dizi tadında anlatan benim gibi…devamı

_hafsa_ 1 year ago

Kızıl Çöl

Michelangelo Antonioni

4 Gönderi

İlk izlediğimden bu yana üstünden hayli zaman geçmesine rağmen özlemini duyduğum eski bir hissi yeniden bulmuş gibi hissediyorum ancak bunun yanında ne yazık ki neredeyse 60 yıl önceki bir filmde günümüz sorunlarından birini yeniden görmekse oldukça üzücü hissettirdi. Filmin bana…devamıİlk izlediğimden bu yana üstünden hayli zaman geçmesine rağmen özlemini duyduğum eski bir hissi yeniden bulmuş gibi hissediyorum ancak bunun yanında ne yazık ki neredeyse 60 yıl önceki bir filmde günümüz sorunlarından birini yeniden görmekse oldukça üzücü hissettirdi. Filmin bana anımsattığı şey; unuttuğum ya da sırt çevirdiğim her hangi bir şeyi hissetmek, geriye baktığımda ardımda ne kadar da çok şey bıraktığımı farketmek gibi bir duygu; hüzünlü bir melodi ile sevinç dolu sözlere sahip olan bir şarkıyı anımsatıyor. Şu son dönemlerde benim için yazarlar kadar değerli olmaya başladı yönetmenler, anlamadığım ya da anlamlandıramadığım zamanlarda basite indirgiyordum sinemayı, ancak bazı yönetmenler sayesinde aslında basit olanın düşüncem olduğunu anlamam da geç olmadı, özellikle Michelangelo Antonioni gibi; bir aptalın bile kolaylıkla anlayacağı konuları anlamamakta ısrarcı olan insanlara sinema üzerinden nasıl dayatıldığını, istemeden de olsa kabullenişlerini görmek, gerek renkler gerekse de şekiller olsun, olmadıysa en basitinden isim seçimleri diyelim, elindekileri kullanmayı bilen birinin elinin altında sanat adı altında sinema; mükemmel bir silah oluyor. Şu cümleleri de kurduğuma göre itiraf etmeliyim ki; ne zaman Raf’a yorum girsem kendimi kapıya gelen pazarlamacılar gibi hissediyorum. Film; endüstrileşmeyi arkasına alarak insan ilişkilerinin yüzeyseliliğini, genel olarak modern hayat eleştirisini ele alıyor; bireyin modern/fabrika toplumundaki yeri, insanlarla yaşanan kopuk ilişkiler; ki kopuk olmayanlar da sadece erotizm sayesinde mevcut zayıf bağı elde tutuyor. Yönetmenin ilk renkli filmi olması nedeniyle renklerin etkisi oldukça barizdi, Antonioni bu filminde, mavilerin, kırmızıların, yeşillerin ve sisin beyazının pastel tonlarını olabildiğince yoğun kullanmış.. bana kalırsa böyle bir filmin siyah-beyaz olması da etkisini oldukça düşürürdü, o yüzden renklerin kullanımı çok yerindeydi. Ayrıca ses ve görüntü olarak da, özellikle sisin yarattığı atmosfer ve fabrikanın kasvetli homurdanmaları, çaresizliği ve soyutlanmışlığı harika bir şekilde yansıtıyordu. Bana kalırsa Michelangelo Antonioni’nin kendi sanatını yansıttığı filmi bu, ve her zaman sırf bu yüzden yeri ayrı olacak.(her ne kadar Giuliana kadar ruhumun daralmış olmasına sebep olsa da) Modern toplumda; insanların ancak belirli kimlikler altında kendilerini güvende hissettikleri ancak Giuliana (geçirdiği kazanın sebep olduğu bir farkındalıkla) hiç bir kimlikte huzur bulamamaktadır. Kendi iç dünyasında soruları ve sorgulamaları bitmediği gibi ne yazık ki düşünceleri de gerçek yaşamda herhangi bir eylem de karşılık bulamıyor. Giuliana ve benim ortak noktamız; kendimiz için yarattığımız yalnızlıktan korkuyoruz, çevrenin farklı hissettirdiği (yapısı ve seçimleri yüzünden) herkes gibi içine kapanmış, dipsiz bir kuyu da hissettiriyor bu yalnızlık ve evet çoğu zaman sığındığımız limanlardır özlemini duyduğumuz denizden bizleri alıkoyan. Çok hoş bir detay olarakta türk bir gemci ile türkçe-italyanca olarak iletişemedikleri sahneler, bana kalırsa insan ilişkileri üzerinden en baskın teması da iletişimsizlikti. Filmde Monica vitti ile dünya arasındaki, dolayısı ile de film ile de bizim aramızdaki iletişimsizliği özetlemiş bulunuyor ve filmin sonunda Giuliana ile oğlu Valerio arasında geçen son replikler ise bir bakıma Giuliana'nın kendince ruh sıkışıklıklarına bulduğu çözümü de seyircilerine sunuyor; Valerio: (Fabrika bacasından çıkan dumana bakarak) Duman niçin sarı? Giuliana : Çünkü zehirli. Valerio: O zaman küçük bir kuş onun içinden uçarsa, ölür! Giuliana: Şimdiye kadar kuşlar bunu öğrenmiştir. Oradan uçmuyorlardır artık.