(@) - Raf

BİR TRAGEDYA VUKU BULMUŞTUR!! YAZININ DEVAMINA KENDİ DİJİTAL MEDYA PROFİLİNİZDEN ULAŞABİLİRSİNİZ. LİNK BİO’NUZDA. “SEÇKİN-SEÇİLMİŞ” İNSANLAR İÇİN BİR ŞEY YAPILMALIYDI. BİR GÜN HERKES 15 SANİYELİĞİNE ÜNLÜ MÜ OLDU? ÖZEL OLAN HİÇBİR ŞEYİN ÖZEL OLAMAYACAĞI KADAR “ÖZEL” .. (Film ile alakası olmayan…devamıBİR TRAGEDYA VUKU BULMUŞTUR!! YAZININ DEVAMINA KENDİ DİJİTAL MEDYA PROFİLİNİZDEN ULAŞABİLİRSİNİZ. LİNK BİO’NUZDA. “SEÇKİN-SEÇİLMİŞ” İNSANLAR İÇİN BİR ŞEY YAPILMALIYDI. BİR GÜN HERKES 15 SANİYELİĞİNE ÜNLÜ MÜ OLDU? ÖZEL OLAN HİÇBİR ŞEYİN ÖZEL OLAMAYACAĞI KADAR “ÖZEL” .. (Film ile alakası olmayan kendince bir film yorumu-sayıklamalar) Bedava mı sandın? Bedava bir şey arıyorsan git Orhan Veli şiirini oku. (Gerçi bugünlerde o da tartışma konusu) Bir tragedyanın doğması için bir “şeyler” olmalıydı. Eksikliği hissedilmeli ve akabinde “gerek” duyulacaktı. SEN NE DÜŞÜNÜYORSUN,, Sadece bir zümrenin “ne düşündüğü” değil. Herkese, “sıradan” insanlara da ”Ne düşünüyorsun?” Kutucuğu gerekli. Sonrası malum. Yeni bir maske. O kadar şey düşünüyoruz ki, bu düşündüklerimizi çevremizle paylaşıp tüketmeden, “tüm dünyanın” bizim şu çok önemli düşüncelerimizi öğrenmesi gerektiğini düşündük. O kadar çok düşündük ki, bir noktadan sonra, tüm dünyayla kurduğumuz bu dijital bağdaki arkadaşlıklarımızı da dinlemez olduk. Çünkü, artık bize-herbirimize ne düşündüğümüzü soran bir kutucuğumuz vardı. Ve işin çekici yanı, biz ne söylersek söyleyelim değişen bir şey yoktu. O her zaman soruyor, biz her zaman; ne düşündüğümüzü, konumumuzu, fotoğraflarımızı, nefret ve sevgimizi, bir bütün olarak “kendimizi” sunuyoruz. ÇOK ŞEY, DOĞRU TANIMLAMA; Bu, o kadar özel bir durum ki, özel olan hiç bir şeyin özel olamayacağı kadar özel. Zaman ilerledi; çevremizden vazgeçtik, yan yana oturabildiğimiz arkadaşlarımızdan vazgeçtik, gerçek olan şeylerden, doğrularımızdan, kabul-red ölçülerimizden, kendimizden vazgeçtik.. biz bu maske-maskelerimizden vazgeçemez olduk. Tam olarak nasıl böyle olduk, bu hale geldik bilmiyorum ama, mikroskobun bize bahşettiği yüceliğinden, teleskobun bahşettiği alçaklığımızı göremedik-görmek istemedik. Öyle bir kompleks bizimkisi. Her kes mi öyle oldu? Değil tabii. Kullanıcıların %0.5’i dışında. Onlar iyi gözlemciler. Etkilenmekten daha çok etki edenler. Biz, kaybettiğimiz yönümüzü ararken, onlar kendi yönünde ilerleyenler. Ve biz, ağzı açık onları izleyenler.. Gözümüzü kırpmadan o kadar çok izledik ki, neo-modernizmin dini oluverdi. Modern dünyanın halleri işte. Post modernist hayatçıklarının sürreal düşünceli insanları. Unutmadan söyleyeyim. Çokta hayret etmeyin, hepsi BİG-DATA’da var zaten. Hayret ettiğimiz bu yapay-zekanın mucidi hepimiziz, tüm kullanıcılar!! (Gerçi insan bazen kendi çocuğuna da hayret ediyor) O bu değil de bir şey sorayım, kendimizi çok mu kaptırdık? * YAZININ DEVAMINA KENDİ DİJİTAL MEDYA PROFİLİNİZDEN ULAŞABİLİRSİNİZ. LİNK BİO’NUZDA.

alanturing 1 year ago

Apokalipto

Mel Gibson

51 Gönderi

SON SAHNENİN KENDİSİ. BİZİ ALLAH DEĞİL ORMAN KURTARIRDI!!! “ORMANA GİTMELİYİZ. YENİ BİR BAŞLANGIÇ ARAMAK İÇİN.” Bugün, günün gece olduğunu görmüşlerdi. Buna kötü kehanet demişlerdi. Yani onlar değil, şaman ve rahipler öyle demişti. Onlar da öyle kabul edip, “kötü kehanet” diyerek…devamıSON SAHNENİN KENDİSİ. BİZİ ALLAH DEĞİL ORMAN KURTARIRDI!!! “ORMANA GİTMELİYİZ. YENİ BİR BAŞLANGIÇ ARAMAK İÇİN.” Bugün, günün gece olduğunu görmüşlerdi. Buna kötü kehanet demişlerdi. Yani onlar değil, şaman ve rahipler öyle demişti. Onlar da öyle kabul edip, “kötü kehanet” diyerek tekrar etmişlerdi. OYSAKİ ORTADA KÖTÜ KEHANET YOKTU. GÜNEŞ VE DÜNYA ARASINA KISA BİR SÜRELİĞİNE AY GİRMİŞTİ. GÜNEŞ TUTULMUŞ. GÜN GECE OLMUŞTU… TAPINAKLAR, TANRILARI İÇİN KAN AKITMIŞTI. Jaguar, Şaman ve rahibin elinden kaçmayı başarmıştı. İş, şaman ve rahipten çıkmış, devreye askeri şef girmişti. Şef ve askerleri, Jaguar’ı yakalayıp kanını akıtmak için, peşinden saldırmaya gittiler. Çoğu ölmüştü geriye iki asker kaldı. Jaguar’ı yuvasından-ormandan çıkarmayı başarmışlar, denizin kıyısına sıkıştırmışlardı. Jaguar bitkin düşmüş ve silahsızdı üstelik. Tam her şey bitti, Jaguar’ı da öldürecekler derken, kıyıda gemiler beliriverdi. Gemilerde insanlar, insanların üstünde siyah-beyaz cüppeler, insanların ellerinde “tevhid” sembolleri, insanların ellerinde allahın kitabı. Allahların allahı gelmişti. Afyonun etkisi, boydan boya sarıyordu kıyıyı. Şef’in kalan son iki askeri gemileri gördü, afyonun etkisinden önlerinde duran Jaguar’ı göremez oldu. İki asker yürüdü kutsal medeniyetin azgın dişlilerine. *… Limana doğru yanaşan gemileri gördüler. -gemi direklerinin üstünde din ve medeniyet sembolleri- Az evvel ölümden kurtulmuşlardı. Seven, önce gemilere baktı ve Jaguar’a sordu, “BUNLAR NE?” Jaguar, gemidekilerin medeniyet dişli ahlak bekçileri olduğunu biliyordu. Çünkü, henüz kısa süre önce, tapınanların-tapınakların-tapanların “adice” yüzünü görmüştü. Ve bu yüzün, doğa karşısındaki kan kusturucu ihanetine tanıklık ettmişti. Ve cevap verdi, “İNSANLARI GETİRDİLER.” Seven, “ONLARA MI GİTMELİYİZ? diye sordu. Jaguar önce yeni doğan bebeğine (kendi geçmişinin geleceğine) sonra da gemilere tekrar bakıp şöyle dedi, “ORMANA GİTMELİYİZ. YENİ BİR BAŞLANGIÇ ARAMAK İÇİN.” “gel Koşan Kaplumbağa” Filmi bu son sahnesi; görmek isteyene, görene, fark edene, “her şeyin” tüm soruların asıl cevabını da çıkarılabileceği sahne. (Sömürgeciliğin, resmî ideolojilerin, kimlikleri, beyaz erkeğin, kutsal olanın, köleliğin ve özgürlüğün ve, ve, ve) En sonuna da, filmin dillerden düşmeyen hikayesinin sözleri, “İliklerine kadar hüzne bulanmış bir adam yalnız başına oturuyordu. Etrafındaki tüm hayvanlar ona yaklaştı ve şöyle dediler: ‘Seni bu kadar üzgün görmek istemiyoruz, ne dilersen dile, senin için gerçekleştirelim.’ Adam dedi ki; 'Daha iyi görmek istiyorum.’ Akbaba dedi ki; 'Görüşüm senin olsun, al. Adam dedi ki; 'Daha güçlü olmak istiyorum.’ Jaguar cevapladı; 'Benim kadar güçlü olacaksın.’ Sonra adam dedi ki; 'Yeryüzünün sırlarını öğrenmek istiyorum.’ Yılan dedi ki; 'Hepsini sana ben göstereceğim.’ Böylece, adam hayvanlardan aldığı bütün hediye-özellikleri alıp oradan uzaklaştı. Onun ardından baykuş, geride kalan hayvanlara dönerek şöyle dedi: 'Artık adam daha çok şey biliyor ve daha çok şey yapabilir. Birden içimi bir korku kapladı.’ Geyik şöyle cevapladı onu; 'Adam, ne istediyse aldı. Artık üzüntüsü bitecek. Ancak baykuş böyle düşünmüyordu: ‘Hayır’ dedi. 'Adamda hiçbir zaman dolduramayacağı bir boşluk gördüm. Onu üzen ve devamlı istemesine sebep olan şey işte bu boşluk. O almaya devam edecek. Ta ki dünya ona şöyle diyene dek; “Artık bende sana verecek hiçbir şey kalmadı.”

alanturing 1 year ago

Değişen Dünyanın İnsanları

Ramin Bahrani

13 Gönderi

HER ŞEY YASAK! “haşa” tanrı dışında… En kötüsü de bu zaten. KİTAP OKUMANIN YASAK OLMADIĞI BU DÜNYADA KİTAP OKUNMAMASI..[sonuna bir Orhan Kotan şiiri] *filmin sonu yerine bir not. Bu yaşadığımız dünya mı daha distopik, kitabın-filmin anlattığı dünya mı? Bana, bizim…devamıHER ŞEY YASAK! “haşa” tanrı dışında… En kötüsü de bu zaten. KİTAP OKUMANIN YASAK OLMADIĞI BU DÜNYADA KİTAP OKUNMAMASI..[sonuna bir Orhan Kotan şiiri] *filmin sonu yerine bir not. Bu yaşadığımız dünya mı daha distopik, kitabın-filmin anlattığı dünya mı? Bana, bizim bu dünyamız daha bi şey geldi ..distopik. Kitap uyarlaması olmasına rağmen zor olan başarılmış. Kitap kadar film de çok güzel işlenmiş. Mesele bu değil zaten. Kitapta, filmde oldukça iyi. Okuyun, izleyin. Bi zahmet OKUYUN İZLEYİN yani! Kitap okumanın, film izlemenin, müzik dinlemenin.. bir bütün olarak bilimin ve sanatın adına ne varsa yasak olduğu bir dünya. Daha doğrusu bir distopya. TARİH BOYUNCA YAZILMIŞ OLAN EN ÖNEMLİ DİSTOPYALARDAN BİRİ ama DİSTOPYA DEĞİL GERÇEK! Aldous Huxley’in Cesur Yeni Dünya’sı, Orwell’in 1984’ü, Hemngway’ın Çanlar Kimin İçin Çalıyor’u. Kitapların her biri distopyanın baş kitapları niteliğinde. Hatta pi sayısı, tözü, Lilit’i gibi. Onlar olmadan distopik dünya eksik. Her biri günümüz dünyasında kısmen gerçekleşmeye başladı. Ancak, Fahrenheit 451 de geçen neredeyse her şey gerçekleşmiş durumda. “kitaptan katliam gibi korkan general gecelerine radyolara radarlara ajans haberlerine ve burjuva düşlerine yıkıldılar.” Bir aforizma okumak, bir kaset dinleyebilmek için bedenin yakılmasını göze alan bir gerçeklikten, beynin körelten, cahil ve köhne bir yaşam uğruna kitaptan-sanattan uzaklaştığımız bir gerçekliğe geldik. Ne ara bu noktaya geldik nasıl geldik bilmiyorum. Tek bildiğim, bir dönem yaşamış öyle insanlar, gerçek insanlar. Ne, Cizîrî’nin tutkusunu anımsadık ne de Hypatia’nın fedakarlığını ve ne de Bertolt Brecht’in sanatını-sanatçılığını… VE BU SEFER İTFAYECİLER ATEŞ SÖNDÜRMÜYORDU! Evet, ellerinde tazyikli su atan hortumlar değil, gür ateş püskürten alev silahları var. Fahrenheit 451’de itfaiyecilerin görevi ateşi söndürmek değil, bilim ve sanat adına ne varsa ateşe vermekti. Çünkü burda tek tutku, -pardon bilim ve sanat olmadığı için tutkudan söz edilemez- kural vardır, “tanrıya itaat edip onun ~tek kutsal kitabı~nı okumaktır.” Yoksa sen de benim düşündüğümü mü düşündün? Değil mi? Ne de benziyor bu günün dünyasına. Ha bizimki biraz daha cafcaflısı. Bizde her şey Tanrı olmuş. İnstagram, tiktok, ırkımız, beğeni sayısı, etkileşim, tıktıklanma, izleme saatinin bir kaç yüz liralık uzuvlarımız. (ÖZELLİKLE DE ETKİLEŞİM VE PARA UĞRUNA KENDİNİ KİRALAMAYA SUNANLARI VE BU LOBİNİN SAHİPLERİNİ, PARA DOLU BİR ADAYA TOPLAYACAKSIN, O PARALARLA BİRBİRLERİNE YEMEK ISMARLASINLAR) Neyse, Tanrı-tanrılar diyorduk. Filmde, okul yaşına gelen her çocuk hayatı boyunca öğrendiği tek şey; önünde antik bir tablet gibi duran tanrının kitabını okumak ve o emirlere kulluk etmek. Şey gibi düşünün işte, önüne tablet bırakılan çocuğun, büyüdüğünde ebeveyni tarafından, “bu çocuk niye kendini geliştirmiyor her şeyi taklit.” Demesi gibi. HER ŞEY! Filmde asıl motivasyonun başladığı ilk yarım saatinde geçen efsane replik. HER ŞEY! Çünkü, ortak hafıza büyük bir darbe yemişti. Bu düzenden öncesi hatırlanmıyordu. Sadece bir söylenti vardı. Eskiden insanlar, bilim ve sanatla uğraşmaktan dünyayı yıkımın eşliğine getirmişler. Savaşlar, çok bilenler yüzünden çıkarmış. Sonra Tanrı müdahale etmiş ve hak yolu (sonsuz şükür etmeyi, tabii olmayı ve kul olmayı) baki kılınmış. Asıl mutluluk ve huzur tanrının yolu düsturu kabul edilmiş. O yüzden büyüyen her çocuk geçmişinden bi haber, hafızasız büyür. O yüzde önüne ne konduysa öyle yaşar, onunla yaşar. (Ha burası da şimdiki dünyaya benziyor sanırım) Ta ki, HER ŞEY’i duyana kadar. Sonrası gelişmeler, sorgulamalar, yüzleşmeler, hatırlamalar, olaylar olaylar… Yıkarıda bir söz vermiştim. Bu konunun özeti niteliğindeki güzel bir Orhan Kotan şiiri.. “sürdük geceye yıldızları ışıktan yollar döşedik ve damla damla erirken yıldızlarımız toprak damlı evlerde umut sönerken başladık yeniden güneşten döllenmeye ıssız bir acıya bin süngü birden batarken. yıkılanlar oldu bu sıra korku çürümüş bir beyin olarak kafalarda yatarken dağ başlarında kurşunlandılar doğan bir çocuğa armağan oldu adları unutuldular korkuları unutulmadı. kent yorgunu paslı bir alkol gecesine kitaptan katliam gibi korkan general gecelerine radyolara radarlara ajans haberlerine ve burjuva düşlerine yıkıldılar. dağlar bir acılı masaldır artık ve üniversite kan davalarından arta kalan bir feodaldir gelinler ağlayarak girer gerdeğe türkü söylemesini bilmez çocuklar gözlerim bin yaşında evliya türbeleri sen yoksun diye…” * Aynı filmin 1966 yapımı da çok iyi. Kitabı söylemeye gerek yok zaten.

alanturing 1 year ago

Enigma

Morten Tyldum

113 Gönderi

İHTİYAÇLAR PİRAMİDİ VE Alan Turing’in kaderidir “VE” BU GÜNÜN MAKİNESİNİN TARİHİ Dikkatli dinliyor musunuz? Dikkatli dinlemiyorsanız… bir şeyleri, önemli bazı şeyleri kaçırırsınız. Duraksamayacağım. Söylediklerimi tekrarlamayacağım ve siz de sözümü kesmeyin. Siz orada oturduğunuz ve ben de burada oturduğum için gerçekleşmek…devamıİHTİYAÇLAR PİRAMİDİ VE Alan Turing’in kaderidir “VE” BU GÜNÜN MAKİNESİNİN TARİHİ Dikkatli dinliyor musunuz? Dikkatli dinlemiyorsanız… bir şeyleri, önemli bazı şeyleri kaçırırsınız. Duraksamayacağım. Söylediklerimi tekrarlamayacağım ve siz de sözümü kesmeyin. Siz orada oturduğunuz ve ben de burada oturduğum için gerçekleşmek üzere olan şeyin kontrolümüz altında olduğunu düşünüyorsunuz. Yanılıyorsunuz. Kontrol bende. Çünkü sizin bilmediğiniz şeyleri biliyorum. Şu anda sizden istediğim tek şey bir söz. Beni dikkatle dinleyin ve bitirene kadar sakın ola yadırgamayın. Buna söz veremiyorsanız o halde lütfen burayı terk edin. Ancak kalmayı seçerseniz burada olmayı seçtiğinizi unutmayın. Şu andan itibaren olacaklar benim değil sizin sorumluluğunuzda. Dikkat edin! (Filmden bağımsız olmayan bir film yorumu ama bu defa biraz sorulu bir yorum) Bunları ben değil, Alan Turing söylüyor. Neyse konumuza geçelim. Bir savaş son bulduğunda, bir tarafta “kaybedenler” diğer tarafta “kazananlar”. Kaybedenler, yenilginin üzüntüsüyle ölülerine ağlayıp onları gömerken, diğer taraf; sevinçle haykırır, kutlamalar yapar, sevdiklerine kavuşur zaferlerini kutlarlar. Peki, savaşlar gerçekten “silahlarla, cesurlarla ya da en çok direnen askerlerle” mi kazanılıyor? Ya da bilmediğimiz bir şeyler mi var? İkinci emperyal paylaşım savaşı bittiğinde yüzbinlerle insan toplanmış balkondaki dönemin İngiltere başkanı Winston Churchill’in zafer konuşmasını dinliyordu. “BU SİZLERİN ZAFERİ. HER ÜLKEDE ÖZGÜRLÜK DAVASININ ZAFERİDİR.” Gerçekten de öyle miydi? Zaferi getirenler kitleler mi ya da gerçek matematikçiler mi? Tarih boyunca tüm savaşlara ve zaferlere bakalım. Zulme karşı gerçekten kazanılan zafer; şu çok “cesaretli” naralar atan komutanlarla mı ya da perdenin ardında, zekasını kullanan soğuk kanlı dahilerle mi kazanılıyor? EN BÜYÜK SIRRI, SIRLARI OLAN BİRİ ÇÖZDÜ. Bazen hiçbir şeyi akıl edemeyeceği sanılan insanlar hiç kimsenin akıl edemeyeceği şeyleri yaparlar. “İnsanlar neden şiddeti sever biliyor musunuz? İyi hissettirdiği için tabii ki. İnsanlar şiddeti son derece tatmin edici bulurlar. Ancak tatmin yok olunca eylemin de içi boşalır. “ Bu günün tarihine gelmeden önce, bu replik üzerine biraz konuşalım. Yukarıdaki bu replik, filmin ilk partına ait. Bence aynı diyalektik Alan Turin’in kaderinin de göstergesi. EN BÜYÜK SIRRI, SIRLARI OLAN BİRİ ÇÖZDÜ. Bazen hiçbir şeyi akıl edemeyeceği sanılan insanlar hiç kimsenin akıl edemeyeceği şeyleri yaparlar. Dünyaya büyük bir “felaket” hakim. Ülkeler ve insanlar; acı, dert, ölümle burun burunayken çözüm ve kurtuluşa büyük bir ihtiyaç vardır. Tabii bu çözüm ihtiyacını kendinden emin koca devletlerin savaş naraları ya da büyüklük taslamaları değil, matematiği en iyi kullanan beyinler tarafından geleceği şüphe getirmez. Sonrası ise malum, Alan Turing kendi yaşamına son veriyor. Ahlaklı olmanın önkoşulunun cinsiyet ile ilgili olduğu zamandı. Alan Turing, homoseksüel olduğu için, ya hapise girecekti ya da hormonal tedavi görecekti. Hormonal tedavi cezası verildikten bir yıl sonra, 7 Haziran 1954’te 41 yaşında iken intihar etti. 1967 yılından sonra ahlaklı olmanın önkoşulundan cinsiyet-cinsel tercih kalktı. 2013’te kraliçe 2. Elizabeth ölümünün ardından Alan Turing’e kraliyet “affı” bahşedip eşsiz başarılarını “onurlandırmış.” Kim oluyor da kimi affediyorlarmış. (Pardon, filmi sonunu da söyledim) Olay biraz da dediği gibi, “ZULME KARŞI ÖZGÜRLÜK” üzerine. Bi düşünelim, özgürlüğü ve köleliği. Hatta biraz daha samimi olmakta faydalı olacaktır o yüzden “güvenliği” de bu düşünceye ekleyelim. Bir ütopya; herkesin mahremiyet özgürlüğünü istediği bir ortamda güvenlik meselesi ne olacak. Ya da filmde olduğu gibi, 2. emperyal paylaşım savaşında toplumlar özgürlükten ziyade güvenlik, daha tatmin edici bir ihtiyaçtı. Hitler Almanya’sı, çok güçlü şifrelenmiş mesajlar kullanarak saldırılarını gerçekleştiriyordu. Bu durumun sonucunda, insanlar ölüyor, ülkeler işgal ediliyor ve geri kalanlar ise kendi sırasını bekliyordu. Devletler, böylesi büyük ve şifreli matematiğe karşı silah, uçak, tank ve topların fayda etmeyeceğini anladıktan sonra yönünü matematikçilere döner ve bir yarışma düzenler. Alan Turing ve bir kaç genç matematikçi bu yarışmayı kazanır ve şifreleri kırmaya çalışırlar. Uzun süre çözüm geliştirilemez bu yüzden projeye son verilmek istenir ancak Alan Turing uzun uğraşlar sonucu şifreleri kırabilen bir makine yapmayı başarır. Ancak tek bir şartı vardır. Nazilerin saldırılarına hemen karşılık vermemek. Şimdi burda “ahlak kaygısı” üzerine çıkmaz yaşanır. * eğer saldırılara hemen müdahale edilirse, Naziler yeni bir şifreli mesajlaşma kullanarak saldırılara devam edebilir. Bir diğer seçenek; * eğer bu makineyi kimseye duyurmadan, önlemler alına alına Nazilerin üzerine gidilirse ancak öyle kazanılabilir. Tek bir farkla o da, naziler yenilene kadarki sürede gerçekleştirecekleri saldırılarda ölen insanlara göz yumulması lazım. Siz olsanız hangisini seçerdiniz? Ya da biraz daha zorlaştırayım; Büyük bir saldırı yapılacağı üzerine bir şifreli mesaj alıyorsunuz ve mesajda, saldırının yapılacağı yerde ailenizden biri ya da birileri var. Saldırıyı bildirip hem ailenizi hem oradaki diğer insanları kurtarabilirsiniz. Ama bunu yaparsanız, düşmanınız daha farklı yöntemlerle yeni saldırılarına devam eder ve belki bir daha aileniz hedef olur. Karar sizin. Siz olsanız ne karar verirdiniz? Önemli olan korumak mı ya da kurtarmak mı? Sen bir düşün. Bakalım bi Alan Turing ne diyormuş… Savaş tek başına iki koca yıl daha sürüp gitti ve her gün kanımıza bulanmış o hesapları yapıp durduk. Her gün kimin ölüp yaşayacağına karar verip müttefiklere Zafer kazanmaları için yardım ettik ama kimse bilmiyordu. Stalingrad… Ardenler Normandiya işgali. Bütün zaferler sağladığımız istihbarat olmadan mümkün olamazdı. İnsanlar bu savaştan, medeniyetler arasındaki “Destansı Savaş” diye bahsediyorlardı. ZÜLME KARŞI ÖZGÜRLÜK, NAZİZME KARŞI DEMOKRASİ! Toprağa akan milyonlarca askerin kanı… okyanusları ezen gemi filoları, gökyüzünden bomba bırakan uçaklar… ta ki güneş gökyüzünden çekilene kadar devam ediyordu. Savaş bizim için bu değildi. Bizler yalnızca, İngiltere’nin güneyindeki küçük bir köyde yarım düzine bulmaca meraklısı… Olay biraz da böyle işte. Özet olarak; Tarihçilerin tahminine göre, Nazilerin kullandığı Enigma’nın Alan Turing tarafından kırılması savaşı iki yıldan fazla erken bitmesini sağladı. Yaklaşık olarak 14 milyon insanın hayatını kurtardı. Alan Turing’in bu şifreleri kıran makinesi tüm dünyadan 50 yıl boyunca saklanıp devlet sırrı olarak kaldı. Turing’in çalışmaları bilim insanlarının “Turing Makineleri” diye adlandırdığı araştırmalara ilham kaynağı oldu. “BUGÜN O MAKİNEYE BİLGİSAYAR DİYORUZ.” Peki şimdi ne olacak? Evet çoğu şeyi söyledim ve sen de duydun. Chat gpt yi çoğunuz duymuşsunuzdur hatta deneyimleyen de vardır. Onun biraz daha gelişmiş versiyonunu düşünün şimdi. Ve soru-cevaplara başlayalım. Sence zeka nedir? Yüzünü görmediğiniz biriyle yazışıyorsanız, onun insan mı ya da bir bilgisayar olduğunu anlayabilir misiniz? Peki ben neyim? Bir makine miyim yoksa insan mı?

alanturing 1 year ago

Özgürlük

Vicente Aranda

3 Gönderi

BİZİMYÜREKLERİMİZDEYENİBİRDÜNYAVAR.VEHERSANİYEBÜYÜMEYEDEVAMEDİYOR. Hey sen! Evet sen kölelik, çekil bakalım yoldan. Herkes mitralyözlerini temizlesin. Caddeler, sokaklar, tren istasyonları, takalar.. şenlik var. Genelevleri de o domuz rahiplerden temizledik. Birer makina bu kadın yoldaşlara da getirin. Yarın Zaragoza’ya gidiyoruz. Haydi. Atla arabaya Pilar. Dur,…devamı

alanturing 1 year ago

Kur'an-ı Kerim

Anonim

15 Gönderi

İtiraz YOK! Sol elimizle sağ kulağımızı KAŞIMAYA DA GEREK YOK!! İlk olarak henüz çocukken, ailenin zoruyla camiiye sonra kursa (tam hatırlamıyorum önce kursa da gönderilmiş olabilirim)gönderilip okutulmuştum. Hiçbir şey anlamadım zaten. Sonra içimden gelerek okudum. Üstüne çevirisini okudum. Gerçekten doğruymuş…devamı

alanturing 1 year ago

Tenet

Christopher Nolan

208 Gönderi

Neydi bu şimdi? Bu Nolan da iyice kafayı yemiş. NO NO NO… “sana en uzak nokta sırtındır” Evet, TENET! (Bu klavyelerde ters N harfi nasıl yapılıyordu?) Benim için korona virüsünün ilk vurduğu, yazık ettiği şey bu film oldu. Fragmanı ilk…devamıNeydi bu şimdi? Bu Nolan da iyice kafayı yemiş. NO NO NO… “sana en uzak nokta sırtındır” Evet, TENET! (Bu klavyelerde ters N harfi nasıl yapılıyordu?) Benim için korona virüsünün ilk vurduğu, yazık ettiği şey bu film oldu. Fragmanı ilk yayınlandığında tamam dedim, bu sefer korsan izlemek yok, biletimi alır temiz temiz izlerim. Gel gör ki; yarasa çorbası, virüs, aşı, çip, Bill Gates, dış güçlerin oyunu ve açılmayan halı sahalar… ha bu arada niye aşı olduk? Neyse, nihayet film çıktı herkes koşa koşa izledi (burda 10 saniye duraklama) , sonra durdu. Ne izledik şimdi? Ne anlattı bu film? Kötüydü demiyorum ammmma… biraz kötü gibiydi, anlamadım, Nolan zıvanadan çıktı falan gibi çokça yorum yapıldı. Genel olarak “anlaşılmadı” üzerinde duruldu. Sahi film anlama bakımından o kadar da zor muydu? Ya da evrenin en basit işleyiş kurallarından birini, zaman algısıyla oynayarak bize açıklamaya mı çalıştı? Evet, ENTROPİ. En basit anlatımıyla, DÜZENSİZLİĞİN YASASI. Elimizden düşen bir cam bardağın kırılması ve bu kırılma-parçalanma olayının tam tersine, bir daha birleştireneyeceğimizin-eski haline getirmenin mümkün olmaması gibi. Aslında çok basit. Filmede de yer alan kurşun sahnesi gibi; -Neden böyle tuhaf geliyor? (burda da beş saniye duraklama) +Mermiyi atmıyorsun. Onu yakalıyorsun!!! Tabii, Nolan gibi ele aldığımızda olay biraz sır küpüne dönüyor. Ne yapalım Nolan da öyle bir deli. Adamın, zamanla ne alıp veremediği var anlamadım. Neyse… Tıpkı entropi yasasında olduğu gibi, filmin de başladığı an ve bittiği an tüm bu kaotikliği-anlaşılır kılıyor. Nolan’ın her filminde izleyiciye uyguladığı tarife gibi, ilk sahnede basıyor iki doz morfini. Sonrası izleyici öyle anlamlı-anlamsız tatmin olmuşcasına hislerle filmini izliyor ve kendi deryasına tam dalıyorken, dalacakken tam film bitti diyoruz. Son sahneyle bir elektro şokla bizi gözlerimizi bir daha açıyor, tamaaaaaam, demekki bu bunun için böyleymiş dedirtiyor. Sonra aklına şey geliyor işte, sana en uzak noktanın sırtın olduğu… Ölümün bittiği yerde yaşamın-yaşamın bittiği yerde ölümün gerçekleştiğini, hiçlik dediğimiz şeyin aslında sonsuzluk ve sonsuz olasılık denizi olduğunu, (sonsuzluk oteli gibi işte) bir canlı formunun oluşması için, öncesinin parçalanmasını gerektiğini, iyiliğin kendi içinde kötülüğü-kötülüğün ise iyiliği barındırdığını, (ikisinde tam olarak yoktur da denilebilir. Schrödinger’in kedisinde olduğu gibi.) izafiyet teorisini-kuantum felsefesini, Nietzsche’nin tanrısını ve o tanrının ölümünü ve… Shakespeare’in bütün meselesini yanii, “OLMANIN YA DA OLMAMANIN..” Yani, entropinin “şey-şeyler” üzerinde var olabilmesi-artması için o şeylerin düzensizleşmesi, parçalanması yada klasik anlamda bitmesi ölmesi gerekir. Yeni bir değişkenin oluşması için yıkmak gerekir. Yeninin, yeni olanın var olması için! Bir nebze de olsun özgürlüğe yaklaşmak için, sorgulamak, parçalamak, çürütmek-yok etmek gerekir. Yeni bir kitap okurken, yeni fikirler edinirken yaşadığımız heyecan gibi. Yerçekimi yoktur, gök itimi vardır. Şaka şaka! (Bu soğuk espri için özür dilerim) Ölüm sadece ölüm değil, yaşamak ta yaşam değil. Yaşıyoruz çünkü, entropik olarak ölüme doğru everilmemiz-düzensizleşmemiz gerekiyor. Asıl ölüm entropinin olmadığı, entropi seviyesinin düşük olduğu zamandır. Unutma! sana en uzak nokta sırtındır.. Haa birde film vardı. Film; kurgu, senaryo, oyunculuk, çekim falan her şeyi harika, mükemmel, seyir zevki yüksek, öğretici ve daha bir sürü güzel şey-yorum falan işte.

alanturing 1 year ago

Person of Interest

Jonathan Nolan

55 Gönderi

Şşşşşş.. SESSİZ! YAKLAŞ. SANA BİR SIR VERECEĞİM. SAKIN, KİMSEYE SÖYLEME. GEL BENİMLE, BİRAZ SABRET VE OKU. EĞER BİR ŞEY SÖYLEMEK İSTİYORSAN SON NOKTAYI BEKLE. Başlayalım mı, neden gerçekle başlamıyoruz? Gerçek mi? Gerçek müthiş bir şey. Şimdi farkına vardım. O kadar…devamıŞşşşşş.. SESSİZ! YAKLAŞ. SANA BİR SIR VERECEĞİM. SAKIN, KİMSEYE SÖYLEME. GEL BENİMLE, BİRAZ SABRET VE OKU. EĞER BİR ŞEY SÖYLEMEK İSTİYORSAN SON NOKTAYI BEKLE. Başlayalım mı, neden gerçekle başlamıyoruz? Gerçek mi? Gerçek müthiş bir şey. Şimdi farkına vardım. O kadar çok gerçek var ki, nerden başlayalım? Gerçek şu ki; sen, pek zeki biri değilsin. Gerçek şu ki, kimsenin izlemediğini düşündüğünde, haftada 9 sigara içiyorsun. Gerçek şu ki; tanrı 22 yaşında ve Ocak 2002 de Manhattan’da doğdu. Ve gerçek şu ki; o bizi seçti ve nedenini hala bilmiyorum. Ama hayatımda ilk kez olacaklardan korkuyorum. Ve tekrar gerçek şu ki, şuan da burada sıkıştım kaldım ve endişelenmen gereken tek diyalog “o”nunla benim aramda ki, bu yüzden yeniden düşünmek isteyebilirsin. Çünkü şu an da tartışıyoruz. Ve sen arkadaşım, gerçeği bilmek ister misin? O’NUNLA NEYİ TARTIŞTIĞIMIZI.. Dışarısı ne kadar sessiz duyuyor musun? Vakit yaklaşmış olmalı. Sen de benim kadar heyecanlı mısın? Akıl sağlığım işin endişelendiğini seziyorum, endişelenme. Ben senin için endişeleniyorum. Gelecek olanı durduramazsın ve ben de öyle. Nihayet değişmeye başlayan şeyleri anlamak için fırsatımız var. Gelecek yaklaşıyor. Bunu biz başlattık. Bir yere ayrılma arkadaşım, hemen dönüyorum. (küçük bir dizi arası). Dizi, kaybettiği bir arkadaşının anısına hitaben “radikal” bir şey yapan bir arkadaşın hayatını anlatıyor. En iyisi size dizinin jeneriğinde geçen kelimeleri yazayım. -mesele biraz da orda gizli- “İzleniyorsunuz. Devletin, sizi her günün, her saati izleyen gizli bir sistemi, makinesi var. Biliyorum, çünkü onu ben yaptım. Makineyi terör olaylarını fark edebilmesi için tasarladım, ancak, o her şeyi görebiliyor. Sıradan insanların içinde bulundukları şiddetli suçları, yani sizin gibi insanların... Devletin bunları "alakasız-önemsiz" suçları olarak görüyor biz öyle görmüyoruz... Devlet harekete geçmeyecekti, bu yüzden ben harekete geçmeye karar verdim. Fakat bir ortağa ihtiyacım vardı, müdahale etme yeteneğine sahip olan birisine. Yetkililer tarafından aranmakta olduğumuzdan, gizlice çalışıyoruz. Bizi asla bulamazsınız. Fakat kurban veya suçlu olun, eğer sıranız gelmişse... biz, sizi buluruz.” Dizi, bu makine-yapay zeka etrafında yaşanan olaylarla şekilleniyor. 11 eylül saldırıları sonrası teknolojiniin geldiği nokta ve Yapay zeka-hayatımız. Heyyy, orda mısın? (geldim) Sana da aynısı oldu mu bilmem ama, hani bazen bir şeyi çok uçuk-saçma ya da imkansız bulursun da, sonra gerçek olabileceği üzerine güçlü şeyler fark edersin ya, öyle bir şeyden bahsediyorum. Komplo teorileri gibi. Ve biliyorum ki; paranoyak olman takip edilmediğin anlamına gelmiyor. Bizler farkında olmadan yaşam bir bütün olarak dijital-sanal dünyada metalaştırılıp pazarlanıyor. -Peki, sen bu durumun neresinde yer alıyorsun? Sana soruyorum, bilmiyormuş gibi okumaya devam etme. -Acaba sen siber casus musun? Peki, olmadığını varsayıyorum. Bir gün biri karşına çıkıp yaşamına dair senden daha çok bilgiye sahip olduğunu söyleseydi ne yapardın? Veya bir iş başvurusu sırasında karşındaki kişi sana… neyse sadede geleyim. Asıl soru şu? “Herkesin casus olduğu bir dünya nasıl olurdu?” Sen bunları düşünürken ben bi dizi arasına daha gideyim. (ayrılma, hemen sana geri döneceğim.) Evet, dizi jeneriğinden de anlaşılacağı gibi, ortada bir yapay zeka-makine var. Bu makinenin yapılma nedeni 11 eylül saldırılarından sonra, yaşanacak benzeri olayları önlemek. Bu yüzden herkesi, her şeyi izliyor, e-postaları, mesajları, oyunları, internet aramalarını, paylaşılan hisler, duygular veya fotoğraflar. Bir bütün olarak her şeyi izliyor ve karşılaştırmalı algoritmaları sayesinde, ne-nerde- ne zaman-nasıl-neden-kim gibi soruları cevaplarını önceden bilebiliyor. Ve dolayısıyla, insanların işleyeceği suçu önceden tespit ediyor. Devlet ise; bu suçlar henüz gerçekleşmeden müdahale ediyor. Ancak, devlet bu makineyi yalnızca terör suçları için kullanıyor. Ancak, makine güçlü, makine her şeyi görüyor, makine biraz da ahlak edinmiş ve tüm insanları da izliyor. “Sıradan insanların sıradan suçlarını(cinayet, tecavüz, saldırı, dolandırıcılık vs.)” da görüyor. Bu yüzden, kimsenin kim olduğunu bilmediği makinenin asıl yaratıcısı da bir ekip oluşturarak “sıradan insanları” kurtarmaya çalışıyor. Başrolün de 1. sezon 2. bölüm de de dediği gibi, “Biz bu makineyi öylesine birilerini kurtarmak için inşa etmedik. Herkesi kurtarmak için inşa ettik.”5 sezonluk dizinin ilk 2 sezonu bu durum üzerinden ilerlerken, flash back sahneleriyle makinenin asıl hikayesini de bize gösteriyor. “Asıl mesele bundan sonrasında başlıyor işte. İkinci bir makine ikinci bir tanrı gibi…” Heyy geldim. Haydi devam edelim arkadaşım. Son çıkan casus yazılımlardan bahsediyorum. Biraz daha ileri giderek söylemeliyim ki, artık bu durum, sadece devletlerin değil, ulus-üstü küresel şirketlerin kontrolünde. Yüksek casusluk teknikleriyle, “ONLİNE DÜNYADA MAHREMİYETLERİMİZE MEYDAN OKUNUYOR.” Ve bahsettiğim bu teknikler öyle daha önce filmlerde izlediğimi ya da bildiğimiz, duyduğumuz gibi; dinlenme cihazları, fiziksel olarak takip etme, ya da telefon görüşmelerini dinlemekten bahsetmiyorum. Yeni değişkenlikte, bu teknolojiyle; “bilmek istedikleri hemen her şey, ne söylediğimiz, nerelerde bulunduğumuz, kimlerle buluştuğumuz, nasıl düşündüğümüz ve hatta nelere ilgi duyduğumuz” bir bütün olarak “HER ŞEYİMİZ” bir küçük cep cihazının içerisinde. Birkaç yıl öncesine kadar, cep telefonlarına sızabilmek ya da cihazlarımıza uzaktan erişebilmek zor olmakla birlikte devletlerin sahip olduğu bir yetenekti. Fakat, böylesi yüksek teknolojili casusluklar artık şirketleri, bireylerin, mobil uygulama (yemek sepeti veya benzeri uygulamalar) veya mobil oyun şirketlerinin eline geçmiş durumda. Ve bu durum tahmin edilemeyecek düzeyde büyümeye ve ilginçleşmeye devam ediyor. NSO şirktinin geliştirdiği Pegasus yazılımı veya Wikileaks belgeleri ve benzeri onlarca olayı birleştirdiğinde ortaya çıkan korkunçluk seviyesine bakar mısın. -Tüm bunları düşündüğünde bana hak verdin mi? Evet, her birimiz birer casus muyuz? Ve evet, facebook, instagram, x(twitter), tiktok ve youtube başta olmak üzere, bu sisteme hizmet etsinler diye geliştirilip “ÜCRETSİZ OLARAK KULLANIMLARIMIZA SUNULDU.” Bir zamanlar şirketler veya kamu kuruluşları özel erişim ve yetki gerektiren konum bilgisi yanı sıra, insanların faaliyetleri ve davranışları, profil özellikleri doğrultusunda bilgi satın alınabilmeye başlanmıştı. Ancak şimdi ise, bizim oluşturduğumuz profillerden bizi sadece öğrenmeye kalmıyor, “bizlere yön vermeye”, seçimlerimize müdahale etmeye ve onun-onların seçtiklerini bizimde gönüllü seçimlerimiz olarak görmemizi mümkün kıldılar. Sahi ya, hey sen, karşımdaki, sen gerçek misin? Yanii, bir özgür iradeden bahsediyorum. Var mı sende o şeyden? Çok soru gevezeliği yaptım farkındayım. Sen biraz dinlen ben diziye döneyim. Evet, tüm bu konuların gayet güzel işlendiği, anlatıldığı bir dizi. Eğer her diyaloğu, özellikle başrol karakterinin diyaloglarını detaylıca dinlerseniz, tüm bu sanal oyun-uygulamaların asıl amacını, güvenli internet kullanımını, ahlak yapısının özünü, bizden istenen ve bizim tavırlarımızı bir bütün olarak açıklıyor. Üçüncü sezondan sonra başka bir makinenin daha varlığını görüyoruz. Ve bu sezonla birlikte, bu savaşın anlatımı ve ilerleyişi büyük bir sanat halini anımsatmaya başlıyor. Tıpkı, neolitik ve Yunan aydınlanmasına bir de rönesans eklenmiş ve bir bütün olarak tanrıların yaradılışı oyununu izledim gibi oldu. Hele ki, dördüncü sezon finalinde. Neyse çok karıştırdım sanırım. Yavaş yavaş sadede gelelim. Dizide çok çarpıcı birkaç nokta var. Bazı “KÖRELMİŞ KAYGILARIMIZI” yeniden canlandıran türden; ben bunları uzun-uzun yazmaktansa, küçük-küçük sorularla sorayım. Ha, sorulara geçmeden önce biraz arabeski çokça gerçekçi bir replik ekleyeyim öyle sorulara geçeyim. “-Yıllarca onca insanı gözetledin; peki bir şey öğrendin mi? +Öğrendim… Herkesin tek başına öldüğünü öğrendim.” Evet sorular demiştik; • Özgürlüğümüz mü yoksa güvenliğimiz mi daha önemli? • İyi insan var mıdır? yoksa biz iyi kararları verenlere iyi insan mı diyoruz? • Bir katili yakalamak için başka bir katil yollayamayız. • Bir yalanın içinde yaşamak nasıldır bilir misin, uzun süre o şekilde yaşanır mı, hiç çıkışın yokmuş gibi? • Değişim kapına ulaştığı zaman uyum sağlamalı mısın? • Bir şeyin mümkün olması onun muhtemel olduğunu gösterir mi? • Bilmek, her zaman en iyisi mi? Daha çok soru sorabilabilirdik ancak dediğim gibi, uzatmaya gerek yok sanırım. Bertolt Brecht’in de dediği gibi, “İşte bir sürü olay sana. Ve bir sürü soru.” Tek fark, benim cevaplarım yok. O yüzden sana soruyorum. Evet, senin var mı? Bu dizi biraz da başrol Herold Finch’in, “Ben size bir iş teklif ettim bay Reese, hiçbir zaman bunun kolay olacağını söylemedim.” Sözleriyle başlayan 100 bölümlük macera… Ve sen arkadaşım, ben de sana kafamı kurcalayan bir sır vermeyi teklif ettim, cevabını bulamadığım. Ha bizim şu sır vardı değil mi? Yaklaş kulağına söyleyeyim, “İZLENİYORSUN-İZLENİYORUZ!” Nereye öyle? Dur, son olarak sana bir tavsiyem var, “Ne aradığına dikkat et yoksa aradığını gerçekten de bulursun.” Aslında bu dizi yorumu böyle olmayacaktı. Çok daha farklı olması gerekiyordu sanırım. Ve biliyorum ki, daha sonra, “niye bundan veya bu konudan da bahsetmedim” gibi onlarca şeyi kendi kendime sıralayacam. Öylesine bir dizi ki, bugüne kadar izlediğim çoğu şeyi öyle bir seviyeye çıkardı ki ben bile ne yazacağımı biledim.

alanturing 1 year ago

Avatar

James Cameron

112 Gönderi

Seni GÖRÜYORUM.. (biraz da “GÖRME”nin hikayesi) Sanırsın James Cameron Ahmed Arif’in şiiriyle Yunan Mitolojisini harmanlamış. “Seni kaburgamın altın parçası Seni dişlerinde elma kokusu Bir daha hangi ana doğurur bizi” diyordu Ahmed Arif. Avatar evreninde dünya 2154 yılında, Jake Sully’nin de…devamıSeni GÖRÜYORUM.. (biraz da “GÖRME”nin hikayesi) Sanırsın James Cameron Ahmed Arif’in şiiriyle Yunan Mitolojisini harmanlamış. “Seni kaburgamın altın parçası Seni dişlerinde elma kokusu Bir daha hangi ana doğurur bizi” diyordu Ahmed Arif. Avatar evreninde dünya 2154 yılında, Jake Sully’nin de dediği gibi, insanların "annelerini öldürdüğü" ve eğer varsa, çok az işleyen doğal ekosistemin kaldığı, "ölmekte olan bir dünya" dır. Havva, kaburga kemiğinden - Pandora balçıktan yapılmıştır. İkisi de(kadın); patriyarkal akla göre, kötülüğün, lanetin, cehennemin şeytanın-çıbanın başı olarak kodlandı. Neyse sonuçta bir Lilith etmiyorlar. Erkek dinleri, inançları ya da bir bütün aklı. Hiş şaşırmadan devam. (Filmin bu alt-metni ayrı bir eleştiri konusu. Oldukça ideolojik-eski ve arkaik bir mesele) Tanrı, cennetinde var kıldığı kulluk itaat sisteminde Adem’i (toprağı) yaratır. Lilit’ten(ateş-şeytan) Adem’e secde etmesini ister, Lilith itaate isyan eder. Tanrı ve kadın arasında büyük düello başlar. Tanrı, kadını itaatkar olsun diye Adem’in kaburga kemiğinden yaratır. Sorun o ki, Lilit Havva’ya elma şahsında bilgeliği öğretir, Havva da Adem’e. Tanrı, cennetinden ikisini de kovar. Zeus, insanlıktan bilgiyi-ateşi saklamıştır. Prometheus, tanrılardan ateşi çalar insanlığa getirir. Zeus, Prometheus’u Kafkas dağına zincirlere vurur. Bir Kartala da ciğerini yemesi görevi verir. Ciğer bittikçe yeniden oluşur ve bu durum, Prometheus’un ordan kurtulmasına kadar devam eder. Ancak zeus, bu durumu hazmedemez. İlk defa bir kadın yaratır ancak, balçıktan. Ona bir kavanoz gönderir, bu kavanozu hiç açmaması gerektiğini tembihler. Gel gelelim Pandora kavanozu açar, kötülük sonsuza kadar yayılır. Suçlu Havva gibi Pandoradır. Film, bu mitolojik anlatıları daha flu işlemiş gibi. Bu defa belirgin olarak -kadın, erkek, tanrı, ateş ve bilgi- değil. Ölüm ve yaşam arasında bir bağ kurulmuş gibi. Filmin motivasyonu önemli bir konu üzerine kurulmuş. İnsan yine insanlığa yakışır bir şekilde dünyayı talan etmiş, alt kimlik - üst kimlik savaşları kıtalar arası savaşa evrilmiş, tabii bunun sonucunda kaynak kısıtlı. Ne yapılması lazım? Kendi dünyamızı mahvettik, sıra başka canlı yaşam formlarında. Sömürgecilik-işgal çok güzel işlenmiş. Söz konusu insan ise, her kim ve nasıl olursa olsun, kaçınılmaz olarak işin sonunda savaş ve kaos çıkacaktır. (Nitekim ikinci filmde de öyle oldu) Film; görsel, kurgusal, sinematik olarak gerçekten de çok güzel işlenmiş. Oturup bayıla bayıla, heyecana, şölene doyarak izleniyor. Ancak, biz yine de mitolojik anlatımlar ve Pandora’ya dönelim. Pandora ırkları; hava, su, ateş ve toprak. Tıpkı hayat ağacı gibi. Avatar evreni tüm kaynağını o ağaçtan alıyor. O yüzden, dünyalılar Navilere diz çöktürmek için ağacı (yaşamın simgesini) bombardımana tutmaya çalışıyorlar. “Canlı doğayı sömürmek, kötülüğü yaymak.” Tıpkı, bilginin sembolü olan elma ağacı gibi. Birinde köleci kodlara sahip insanlar. Diğerinde ise, kulluk-itaat bekleyen tanrı. Daha çok şey söylenebilir. Hele ki söz konusu yaradılış-ateş ve bilgi ise. En iyisi biraz arkaya yaslanmalı; bugünümüzde geçmişi irdelemeli yarını belirlemeye çalışmalı..

alanturing 1 year ago

Ex Machina

Alex Garland

66 Gönderi

Ollleeeeyyy, NE DE ÇOK ROMANTİK YAŞADIK BU HAYATI ve NEFRET!! (Filmden bağımsız bir film yorumu daha) Şimdi sizinle insanlık tarihinin en büyük “bilimsel” - kaotik olayını konuşmak istiyorum. Soru şu, “SENDEN NEFRET EDEN BİR ŞEY YAPMIŞ OLMAK GARİP Mİ?” Semender…devamıOllleeeeyyy, NE DE ÇOK ROMANTİK YAŞADIK BU HAYATI ve NEFRET!! (Filmden bağımsız bir film yorumu daha) Şimdi sizinle insanlık tarihinin en büyük “bilimsel” - kaotik olayını konuşmak istiyorum. Soru şu, “SENDEN NEFRET EDEN BİR ŞEY YAPMIŞ OLMAK GARİP Mİ?” Semender gibi. Yutmaya devam edersek biteriz, eğer durursak anlamsızlaşırız, durmaz -devam edersek.. Hepimiz kıyameti az buçuk biliyoruzdur. Mitolojik anlatıların köküne bakarsak hikayenin tek bir yerden çıktığı ve sonrada farklı kültürlerle benzeri yorumlarla karşımıza çıktığı oldukça aşikar. Neyse sizinle konuşmak istediğim, insanlık tarihinin en büyük olayı konusuna döneyim. “Yapay zekadan” değil, “insandan” belki de ikisinden. Ne kadar da benziyor değil mi, insan-tanrı ilişkisine? Tarihi biraz eskilere dayanıyor, türümüz sapiens olmaya karar verdikten sonra toprağı eşelemeyi öğrenip özel-mülkiyet illetiyle buluşmasıyla başlayan “destansı-ikiyüzlü” insanlık yaradılış serüveni. Mezopotamya en büyük iki şeyi icad etti, 1- yazı= tanımlama, somutlaştırma, adlandırabilme 2- tanrı= flulaştırma, soyutlaştırma Biriyle dünyanın-yaşamın anlamını arayıp öğrenmeye çalıştık, diğeriyle, anlamlandırdıklarımızı lüzumsuz kılıp hayali bir rütbeye(tanrı katı-cehennem ve cennet) geçişi bekledik. Ve filmin de işlediği asıl meselemiz de o geçişin kendisi. Bazen helak dedik bazen tufan. Ve asıl olana KIYAMET! Tanrıyı bile yaratabilecek kadar esnek-derin olan zekamızla yapay zeka icad ettik. Ancak, o kadar çarpık bir romantizme sahibiz ki onu bile kıyamet senaryoları dışında düşünemez olduk (gerçek entellektüel akılları-yapay zeka felsefesini bilenleri- saymıyorum). Çünkü, bu icadımız aslında insanı insana anlatabilmenin en çıplak ve dehşet verici tarafıydı. Bizden daha üstün yetenekleri olan bir şey ama, tanrı değil. Sorduğumuz tüm soruların cevabı onda var ama, tanrı değil. Her şeyi görebiliyor-duyabiliyor (kamera, telefon, ses-dalga cihazları ve uyduyla) ama, tanrı değil. (Bu örnekler çoğaltılabilinir) Ve üstüne üstün bir forma sahip. Ve belki de bizi dehşete düşüren şeylerden biri de bu. Düşünce dünyamızda varkıldığımız tanrıyı -ona en yakın şeyi- icad ettik. Ve söz konusu yapay zeka olduğunda, filmler, diziler, kitaplar, tartışmalar ve ya çay arası sohbetleri.. hepsinde vardığımız-tıkandığımız nokta; acaba bizi nasıl bitirecekler -son, ölüm, kıyamet-. Niye, “SENDEN NEFRET EDEN BİR ŞEY YAPMIŞ OLMAK GARİP Mİ?” Filim de de yapay zekanın insana sorduğu gibi, “Yapay zeka: Sence kapatılabilir miyim? Caleb (İnsan): Bu karar bana bağlı değil. Yapay zeka: Neden birine bağlı olsun ki?” Yapay zekanın da dediği gibi; kapatılmamız-kıyamet neden birine bağlı olsun ki? O kadar derin düşünebilen zekalara sahip olmamıza rağmen neden, Fişi çekme-resetleme-düğmeyi kapatma-sura üfleme gibi aşırı romantik sonlara neden ihtiyaç duyuyoruz ki? Öncemize dair (tamamına hakim olamasak da) sadece 14 milyar yılını biliyoruz. Öncemizi bilememenin korkusu nasıl oluyor da sonramızı net bir şekilde ifade edebiliyor? Film ayrıca bir kaç ilginç ve dehşet verici şeye de değinmiş; -Bir sonraki model asıl buluş olacak. -Eskisine ne yapacaksın? -“Bir gün Yapay Zekalar bizi neslini tüketmeye hazır, dürüst maymunlar olarak hatırlayacak.” Aynen. Bu sözlerden “DAHA İNSANCA BİR ŞEY YOKTUR..” Neredeyse sormayı unutuyordum. “SENDEN NEFRET EDEN BİR ŞEY YAPMIŞ OLMAK GARİP Mİ?” Trans-hümanizm mi? Belki de..