(@) - Raf

Film, Homeros'un Odysseia mitolojik hikâyesinin serbest ve modern bir uyarlaması. Hikâyenin o masalsı yanını alıp gerçeğe yaklaştırarak işlemişler ve üzerine Büyük Buhran yılları Mississippi'sinde geçen doğal, sade ve eğlenceli bir kovalamaca inşa etmişler. Film, iyi-kötü, yalancı-dürüst çatışmaları üzerine kurulmuş. Fakat…devamıFilm, Homeros'un Odysseia mitolojik hikâyesinin serbest ve modern bir uyarlaması. Hikâyenin o masalsı yanını alıp gerçeğe yaklaştırarak işlemişler ve üzerine Büyük Buhran yılları Mississippi'sinde geçen doğal, sade ve eğlenceli bir kovalamaca inşa etmişler. Film, iyi-kötü, yalancı-dürüst çatışmaları üzerine kurulmuş. Fakat bu iyi ve kötü yanlar insanın karmaşık yapısına uygun daha bir girift işlenmiş, ne tamamen iyimiz ne de tamamen kötümüz vardı filmde. Bu yönüyle iyi ve kötü üzerine düşündüren bir film olmuş. Coen Kardeşler'in izlediğim her filminde az çok marjinal karakterler oluyordu. Bu film de şaşırtmadı, yine birtakım enteresan kişiler gördük çok şükür 😅 Filmin enerjisini büyük oranda country şarkıların sırtlaması da hoşuma gitti ve sık yer alması biraz müzikal havası da katmış filme. Ayrıca belirtmek isterim ki baştaki o siyahi kör kahin de bir gıcıktı. Hemen niye spoiler veriyon amcam be, tıy tıy gideydin yoluna işte, ne demeye bozdun tüm sürprizi 😅 Odysseia'yı okumadım henüz (Nolan'ın filmi çıkmadan okumayı düşünüyorum) Ama baktığım incelemelerden anladığım kadarıyla Coen Kardeşler'in ana hikâyeyle ortak tuttuğu yanları not düşmek istiyorum buraya. Kitabı okuduğum zaman dönüp bakması daha kolay olsun. ⚠️(Evet, evet buradan sonrası spoiler, kaçın)⚠️ . . . . . . . . . . . . . . . ▪Öncelikle ana karakterimizin ismi üzerinden bir bağlantı var. Adı, Ulysses Everett McGill idi. Yani ilk adı Odysseia'nın Latincesi. ▪Eşine, evine dönmek için yolculuğa çıkılması, ▪Çocukların babalarını öldü bilmesi, ▪Eşiyle evlenmek isteyen taliplerin olması, ▪Baştaki kör kahin, ▪Öldürülen inekler, ▪Şarkı söyleyen sirenler (deniz kızları) tarafından kandırılmak Odysseia ve filmin ortak yanlarındanmış. ▪Bir de hikâyede tek gözlü devimiz de mevcutmuş ki filmde Big Dan karakteri olarak karşımıza çıkmıştı. ▪Odysseia'da sığırları öldüren adamlar yıldırım çarptırılarak cezalandırılıyormuş, filmdeyse ineklere ateş eden Gangster George Nelson yakalandığında "Bana elektrik vererek idam edecekler, parmak uçlarımdan yıldırımlar çıkacak" tarzı bir şeyler diyordu. Bunların haricinde kurbağaya dönme olayı da masalsı bir durumdu ama hikâyeyle bağlantılı mıydı, bilemiyorum lakin yeterince komik bir detay olarak filmde güzel yer almış 😂 O tek gözlü Big Dan karakterine de tekrar değinmek istiyorum ki kendisi bir değişik, ürkütücüydü. Pat pat yürüyüşü ayrı, adeta bir av köpeği gibi Everett'i kokusundan tanıması ayrı bir tedirgin edici hem de komikti 😅 Bu baştaki kahin amcamızın "Kurtuluşa erene kadar devam etmelisiniz" cümlesinden de bahsetmek istiyorum, zira ayrı bir hoşuma gitti. Çünkü her ne hata yapmış olursanız olun, yaşadığınız müddetçe telafi etme gayreti gösterebilirsiniz, anlamını da taşıyordu bu cümle. Dolayısıyla filmimiz bu yönüyle bir bakıma hafiften bir motivasyon filmi havasına da bürünmüş oluyor. Film iyi-kötü kavramları üzerine düşündürüyor demiştim. Öyle aman aman derin anlamlar barındırmıyor ama mesela mahkumlar kaçıyor ve onların kötü olduğunu düşünmemiz gerekiyor. Fakat kaçma sebebi ailesine dönmek olunca bakış açımız değişiyor ve iyi düşünmeye başlıyoruz. Aynı şekil peşlerindeki şerif hakkında iyi düşünmemiz gerekirken tam tersi bir durum meydana çıkıyor, hatta arabaya bindiğinde gitarist Tommy Johnson'ın söylediği "He's white, as white as you folks, with empty eyes and a big hollow voice. He likes to travel around with a mean old hound." şeklindeki şeytan betimlemesi şerife tıpatıp uyuyordu. Kısacası başta mahkumlar kötüyken sonda şerif kötü oluyor, hikâyeyle beraber bakış açımız değişiyor ve film, baktığınız yere göre iyi de kötü de değişebilir diyordu bir bakıma. Filmdeki bu insanın karmaşık yapısına yönelik bir diğer durumsa inanç konusundaydı. Mesela Everett'in inanma ve inanmama arasındaki gelgitleri, başı sıkıştığında dua etmesi ama kurtulur kurtulmaz da tam tersi açıklamalar getirmeye çalışması yine insanın o kompleks yapısına vurgu gibiydi. Bu arada bu mevzubahis gitarist Tommy Johnson ve Gansgter George Nelson tarihte gerçekten yaşamış kişilermiş. Ayrıca denk gelip Tommy'i kurtardıkları şeytan ayinimsi olay Ku Klux Klanı'na bir atıf gibiydi, zira o sahnede ırkçılık söz konusuydu, özellikle bir siyahi kurban etmek istiyorlardı. Bu ayin sahnesinde maskesinin altından yenilikçi vurgusuyla propaganda yapan başkan adayının çıkması da şaşırtıcıydı. Film bu açılardan Amerikan siyasetine dair eleştiriler de dile getiriyor gibiydi ama ben pek yakalayabildiğimi söyleyemeyeceğim. Big Dan'in İncil ile kandırması kısmı da kendi çıkarları uğruna insanları aldatmak için dinin kullanılmasına eleştiri olarak aldığım bir kısımdı. Başka dini motifler de söz konusuydu filmde. Nehirde Delmar'ın vaftiz sahnesi gibi. Ama bu kısımların bir eleştirisi veya bir mânâsı varsa da yorumlayabilecek kadar bilgiye sahip değilim. Bunun etkisi de olabilir lakin biraz fuzuli uzatılmış hissiyatı verdi o kısımlar. Yine de din ve hayat bağlamında insanın hatalarından, günahlarından arınması, gerçek kurtuluş nasıl olur üzerine düşündürmesi de filmin güzel yanlarındandı. Aradıkları parayı bulamadılar ama hayatta umduklarından bambaşka pek çok hazine buldular. . . . . . . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler bitti⚠️ Kısacası izlemesi keyifli bir filmdi ama biraz daha komedi unsuru eklenseydi, izleyiciyi daha iyi tutardı diye düşünüyorum. Bu hâliyle arada biraz sıktı. Gereksiz uzatılmış hissiyatı veren sahnelerin olması filmin akışını birazcık sekteye uğratmış. 7.5/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆

dilarauzmez 3 months ago

Platform 2

Galder Gaztelu-Urrutia

95 Gönderi

Spoiler içeriyor İlk filme göre bıraktığı etki iyi değildi. Etkileyici bir konuyu fazlaca soyut ele alıp sembollerle boğarak etkileyememeyi başarmışlar. Tebrik etmek lazım, kolay iş değil sonuçta zoru başarmışlar 😂 İlk filmden daha vahşi ve rahatsız edici bir ortam tasviri yapmışlar ama…devamıİlk filme göre bıraktığı etki iyi değildi. Etkileyici bir konuyu fazlaca soyut ele alıp sembollerle boğarak etkileyememeyi başarmışlar. Tebrik etmek lazım, kolay iş değil sonuçta zoru başarmışlar 😂 İlk filmden daha vahşi ve rahatsız edici bir ortam tasviri yapmışlar ama ne anlatmaya çalışmışlar, çözebildiğimden tam emin değilim. Filmi anlayabildiğim kadarıyla yorumlamak istiyorum. Bundan sonrası spoiler⚠️ . . . . . . . . . . . . . . . Öncelikle iki film arasındaki bağlantı çok karmaşık olmuş, o yüzden de film tam oturmamış, havada kalıyor. Bu devam filminin ilk filmin öncesini konu ettiğini düşünüyorum çünkü ilk filmdeki ölen yaşlı adam burada sağ çıkıyor karşımıza ve ilk filmde Salyangoz lakaplı adam toplam kaç kat olduğunu sorduğunda yaşlı adam en fazla 202. kata indiğini, aşağıda daha çok kat olduğunu, kimseyi öldürmediğini ama aç da kalmadığını söylüyordu. Demek ki ikinci filmde isyan grubuyla indiği katı söylemiş ve aşağıdaki adamları yedikleri için de aç kalmamış. Bir de o kolu kesilen kız finalde en aşağıya, karanlık boşluğa inmesinin hemen ardına ilk filmdeki Salyangoz geliyor. Kısacası bu detaylardan anladığım bu devam filminin ilk filmin öncesini ele aldığı. Ama ikinci bir ihtimal olarak bu olaylar ilk filmin sonrasına ait olup sadece ilk filmdeki oyunculara gönderme de olabilir. Çünkü mantıksız detaylar da vardı. İkinci filmde yaşlı adam bıçağını kıza verdiyse ve devamında ilk filmde Salyangoz'un yanına düştüyse bıçağı nasıl tekrar eline geçti? Oturmayan bir şeyler var yani, bilemedim. Neysem gelelim filmin sembolik zımbırtılarına... O en alttaki karanlık boşluk bence ölümü simgeliyordu çünkü ölen herkes oradaydı ve kat değişiminde görevliler cesetleri de oraya gönderiyorlardı. Yani kurtulmak için o karanlığa inen herkesin öldüğünü düşünüyorum, bu yanıyla da belki bu dünyadaki acılardan tek kurtuluş ölümdür, denmiş olabilir. Adeta en dibi görmeden yükselemezsin edasıyla platformun üzerinde en aşağı inip sonra da en tepeye çıkarak kurtulmayı düşünenlerin kurtulamamış olması, yani ilk filmde Salyangoz'un, ikinci filmdeyse kızın en aşağı indiklerinde sadece çocukları platformda bırakmaları da sanırım yetişkinler için bazı şeylerde geç kalındığı ancak gelecek nesillere, çocuklara fayda sağlanabilineceğini düşündürdü. Çocukların debelendiği piramit kısmıysa sanıyorum hapishanenin en tepesindeydi ve doğumu simgeliyordu. Buraya kadar tamam, bir mânâ bulunabiliyor en azından ama piramitte en tepeye çıkan siyahi çocuk neden en alttaki 333. kata alındı, bunu çözemedim. Belki hayata sıfırdan, en dipten başlamak anlamında olabilir... Bu en tepedeki piramit (yani doğum) ve en alttaki karanlık boşluk (yani ölüm) arasındaki her kat da insanın yaşam yolculuğunu simgeliyor gibiydi ve burada da insanları üç grup üzerinden değerlendirmişler: Aşağıdakiler, yukarıdakiler ve düşenler. Filmin asıl eleştirisiniyse hayattaki zenginlik ve fakirlik üzerine aldım ben. Yukarıdakiler (yani zenginler) ve aşağıdakiler (yani fakirler) hayat sürecinde değişkenlik gösterebilecek bir durum diyor film ama kaynaklar eşit dağıtılırsa herkese yeter, herkes doyurulabilir fikrine çok sert bir eleştiri getirmiş. Ne yaparsanız yapın kaynakların herkese eşit dağıtılması imkansız diyordu film çünkü hiçbir zaman o platforma 333 kattaki 665 insana yetecek kadar yemek (kaynak) konmuyordu. İlk filmde de bu adaletli dağıtım üzerine gitmişlerdi, Salyangoz ve siyahi adam platformla aşağı inerken ilk 50 kat zaten her zaman yiyor diyerek 51. kattan itibaren yiyecekleri azar azar pay etmelerine rağmen daha 250'lere gelmeden bütün yiyecekler tükenmişti ki altta kaç kat daha vardı. Aynı anda herkesin doymasının mümkün olmadığını görmüşlerdi. İkinci filmde de adaletli dağıtım maksadıyla yine benzer bir düzen kurmuşlar, herkes sadece söylediği yiyeceği yiyecek diye başkalarını öldürüp yiyeceklerine el konmasını da engellemek adına ölenlerin yiyeceklerini de çöpe atıyorlardı ki daha da beter bir sistem, aşağıya hiçbir şey kesinkes kalmamış oluyordu. Acaba herkesin doyması için en mantıklı çözüm ne olurdu diye düşündüm. Bence 333 katı üçe bölüp her gün 100 kat yese sorun çözülürdü. Yani mesela birinci gün 1-111. katlar arası, ikinci gün 112-222. katlar, üçüncü gün 223-333. katlar gibi... Bir ay boyunca üç günde bir herkes doymuş olurdu ama gel de bunu en altta bir ay acından kıvranmış, insanlıktan çıkmışlara anlat, en üst kata denk geldiklerinde fedakârlık yapmalarına ikna et... Sonuçta nereden emin olacaklar bu ay fedakârlık yapsalar, diğer ay da başkaları onlar için kesin fedakârlık yapacağından :') Kısacası film bazıları aç kalmadan bazıları asla doyamıyor demiş ve böylece gayet ilginç bir noktaya değinmiş. Bu filmde adaleti (şüpheli) sağlayan adamın kör oluşu da böyle bir ortamda, insanın adaletli olabilmesinin ne denli zorlayıcı olduğunu, adaletin körleştiğini de göstermiş. Kuralları uygulamadaki şiddeti ve baskısı insanları yaşatmak yerine cezalandırmak üzerine olması da fazlasıyla rahatsız ediciydi... İki filmin de ortak noktası hiçbir şeyin düzelmediği, sorunların hep tekrarlandığı, karamsar ve hazin bir kaosun hep tekerrür ettiği düzen eleştirisi olmuş. Son olarak aklıma takılan ve çözemediğim bir kısım daha... Bu ikinci filmde kız hapishaneye girmeden evvel anlattığı erkek arkadaşının çocuğunun mu ne ölümüne sebep olmuş ya hani, kızın yaptığı vahşi köpek heykelinin pençesi çocuk koşarken düşünce çocuğun gözüne saplanmış ve çocuk ölmüş. Bunun bir anlamı, mesajı var mıydı? Niye böyle vahşi bir hikâye anlatılmış, mantığı neydi, çözemedim. Ama bunun üzerinden bağlanan insanın zihni kendine hapishane olunca nereye giderse gitsin, insanın zindanı da peşinden geliyor düşüncesi güzel ve etkileyiciydi. En sonda kız Salyangoz'a "Sen de mi buradasın" diyerek sarıldığında acaba bu mevzubahis erkek arkadaş Salyangoz muydu, ölen çocuk da onun çocuğu muymuş diye de düşündüm bir ara. Belki de ikisinin de o iki çocuğu kurtarmaya çalışmaları bu kayıplarından dolayıydı. Bir de yerçekimsiz ortam ne alakaydı? Asıl en alttaki o karanlıkta zombimsi insanlar da neyin nesiydi? Film cevaplardan öte sorulara soru katıyor, havada kalan yanları bitmiyor... . . . . . . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler bitti⚠️ Yanisi filmde o kadar çok şey yoruma açık ve soyut bırakılmış ki özellikle de sonunun bu kadar havada bırakılmasını hiç sevmedim. Konu çok iyi ama acımadan çatır çutur harcanmış bir film olmuş. Çok daha iyi işlenebilirdi. 6/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆

dilarauzmez 3 months ago

Yeni Bir Hamlet

Osamu Dazai

4 Gönderi

📌Sf. 55 "Ben delirdim, hayalet göründü; sıradaki ne?" İnsanı delirten o hayaletlerin hiç haddi hesabı olur mu? O ürkünç davetsiz misafirler, kimi zaman nahoş dedikodular kılığında fısıldar kulaklarımıza, kimi zaman geçmişin kanayan yaraları olarak sinsi sinsi dikilir köşe başında, yahut…devamı📌Sf. 55 "Ben delirdim, hayalet göründü; sıradaki ne?" İnsanı delirten o hayaletlerin hiç haddi hesabı olur mu? O ürkünç davetsiz misafirler, kimi zaman nahoş dedikodular kılığında fısıldar kulaklarımıza, kimi zaman geçmişin kanayan yaraları olarak sinsi sinsi dikilir köşe başında, yahut hâlihazırda içimizi kemiren bunalımlarla dolanır karanlıklarda... Sonuçta delirmenin yolu sonsuz, arayana sebep sınırsız... Peki ya, yok mudur sahiden insanın hiçbir kurtuluşu bu hayaletlerin pençesinden? Olmaz olur mu, vardır tabii. Çaresi kendinde saklı. Adı üstünde "hayal et". Kurtulmak içinse hayal etme... Aa, hiç öyle yüzünüzü ekşitmeyin, bence gayet güzel bağladım 🤭 yani şimdi değil mi bu çözüm mükemmel... lakin işte uygulanışı azıcık sıkıntı ama bu kısmı da görmezden geliverin gayrı, mükemmelliğine zeval gelmesin 😅 📌Sf. 155 "Neticede, hayal gücünüzle yarattıklarınız dışında bir düşmanınız yok." Bu cümlenin manidarlığı ile anlam kapsayıcılığı yarışır cinsten bence. Yani bu bakış açısı bir bakıma gerçekleri yok saymak mıdır yoksa savaşmazsan kaybetmezsin kaçışı mıdır, bilemiyorum ama bazen bir minicik algılayış farkı bile her şeyi değiştirebiliyor, bunu biliyorum. Çünkü hayatı çoğu zaman düşüncelerimizde yaşıyoruz ve bazen başka pencerelerden şöyle göz ucuyla bile baktı mı düşüncelerimizin şeklinin görüş açımızı ne denli çeşitlendirdiğini fark etmek gerçekten dumur edici olabiliyor. 📌Sf. 150 "İnsanların kalbi gerçekten çok basit. Bir kamış gibi rüzgârla sağa veya sola savruluyorlar." İnsan beyniyle mi düşünür kalbiyle mi, çoğu zaman buna emin bir cevap bulamam zira duyguların asla bulaşmadığı bir düşünce mümkün değil gibi. Daha önce hiç neye inanacağınızı bilemediğiniz veya niyesini çözemediğiniz yahut ne yapacağınıza karar veremediğiniz bir an yaşadıysanız şayet, o zaman bu alıntının ağırlığı daha bir farklı geliyor insana. Bir de bu savruluşlarımız hep saflıktan mı.. salozluktan mı.. o da ayrı muamma :') 📌Sf. 16 "Onun duygularını zorla kendi düşüncelerimize uydurmaya çalışmak haince olacaktır." Bu "kendi düşüncelerimize" kısmının ufacık bir eksiği varmış gibi, devamına "ve zihnimizdeki başkalarının düşüncelerine" diye de eklemek lazım gibi... Bazen en çok da şunu unutuyoruz ki hainlik hainliktir, insan kendi kendisine yapıyor olsa bile... Neysem efenime bu kadar efkâr kâfi, edebiyatı da yetti.. bence artık kitabı daha derli toplu yorumlayalım, yeterince dağıldık 😅 Osamu Dazai, Shakespeare'in "Hamlet"ini almış, kesmiş, biçmiş, ismen aynı cismen farklı yeni bir Japon Hamlet çıkarmış ortaya ve yazarın kendi ifadesiyle bir tiyatro olmaktan öte bir romanesk dökmüş satırlara. Ben önce Dazai'nin Hamlet'ini, sonra Shakespeare'inkini okudum. (Daha doğrusu okuyorum hâlâ, bitmedi henüz) Dazai'ninki daha doğal anlatımlı, daha sade ve daha akıcı geldi. Shakespeare'in şiirsel dilinden fazlasıyla uzak bir anlatımtı tabii ama yine de okuması güzeldi. Olaylar ve şahıslar daha sadeleştirilmiş ve diyaloglar da daha samimi geldi bana. Aralarda karakterlerin kendi kendine konuşmaları, sanki okuyucuya yönelik gibi, bizi de hikâyeye çekiyordu, bu açıdan da güzeldi. Kısacası ilk Shakespeare'in Hamlet'ini okusaydım, Dazai'ninkini de yine beğenirdim muhtemelen. İkisinin de lezzeti farklıydı ve okunmaya değerdi. 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 16 "...ifade edilen şefkatli sözcükler, gölgede bırakılan bir sevgiden daha önemlidir." "İnsan, söylenen bir söz yüzünden kaderinin tayin edildiğini hissediyor." 📌Sf. 17 "İki insan birbirini ne kadar severse sevsin, sevgisini kelimelere döküp söylemediği sürece karşı tarafın o sevgiyi anlaması mümkün değildir. "İnsanlar kelimenin yaratıklarıdır," diyen filozofun ne demek istediğini anladığımı düşünüyorum." 📌Sf. 22 "Gençliğinin kibirli kanatları anlamsızca çırpmaya çalışıyor." 📌Sf. 31 "Böyle insanlar, başkalarının yüreklerinin derinliklerini görmeye çalışmakta acele ederler..." 📌Sf. 46 "İnsanın sakladığı bir sırrı olunca duvarların gerçekten kulakları olduğunu hissetmeye başlıyor." 📌Sf. 54 "Dünya sadece benim sevdiğim ve nefret ettiğim şeylere göre dönmüyor." 📌Sf. 86 "İnsan acılarından kaçamayıp en dibe vurduğunda yeni bir cesaret kazanıyor." 📌Sf. 104 "Yine de fazla emin duygularla yaşayan insanlar aksine bizleri yalnız hissettirebiliyorlar." 📌Sf. 109 "Duygularının yoğunluğunu kontrol edemediği için kalbi de sözleri de darmadağınık." 📌Sf. 119 "Herkes var olmayan bilgeliğin suyunu sıkmaya çalışıyor; buna rağmen daha da kötüye gidiyorlar." 📌Sf. 157 "Eğer hatalı yönlerinizin bu kadar farkındaysanız neden sürekli kendinizle alay etmek yerine, sessizce bu kötü yönlerinizi düzeltmeye çalışmıyorsunuz?"

dilarauzmez 3 months ago

Yaşamak

Yimou Zhang

2 Gönderi

Film, Yu Hua'nın "Yaşamak" kitabından uyarlanmış (güya) Adı uyarlama ama kitapla benzer yanlarını resmen büyüteçle aramak lazım zira filmle kitabı birbirine anca armutla elma kadar benziyordu... Benim için kitabından sonra filmini izlemek tam bir hayal kırıklığı oldu. Olaylar o kadar…devamı

dilarauzmez 3 months ago

Yaşamak

Yu Hua

134 Gönderi

Oyy... diye şöyle deriin bir nefes alsam da bu kitabın yüreğimin ortasına oturttuğu o öküz bir kalksa... lakin dünyalar dolusu oksijen solusam bile o öküz bir milim dahi kımıldamazmış gibi duruyor ya, hayırlısı :') Ama hoş, zaten öküz kalksa da…devamıOyy... diye şöyle deriin bir nefes alsam da bu kitabın yüreğimin ortasına oturttuğu o öküz bir kalksa... lakin dünyalar dolusu oksijen solusam bile o öküz bir milim dahi kımıldamazmış gibi duruyor ya, hayırlısı :') Ama hoş, zaten öküz kalksa da kalkmasa da ne fark eder... alınacağı varsa o nefes bir şekilde alınmaya devam etmiyor mu sanki... Bu kitabı okumamın hayatımın sadece 5-6 saatini aldığına ikna olamıyorum, zira o saatler sanki asırmış gibi ezmiş geçmiş beni... kitapla beraber ben de bittiğimde anca anladım bunu. Öyle böyle değil, sanki satırları okumamış da adeta harfleri teker teker yaşamış gibi, hatta yüzyıllarca yaşamış gibi bir yorgunluk... çöktü omuzlarıma... oyyhhh... durun biraz soluklanayım... Yaşamak... En hazırlıksız yakalandığımız şey bence. Nasıl bir hayat yaşamak istiyoruz? Neler hayal ediyor, neler umuyor, neler buluyoruz? Hatıralar istifimizi şöyle bir karıştırsak acı, tatlı, neşeli, kederli ne tozlar uçuşup savrulur etrafa... Bu yüzdendir ki yaşamak bana hep hatıra biriktirmekmiş gibi gelir. Bu biriken hatıraların her biri de gözümde o kadar kıymetlidir ki sadece kendi hatıralarım değil, nefes alan her hatıranın istisnasız hepsi ilgimi çeker, merak ederim ve hikâyesini anlatmaya istekli birini buldu mu da dinlemeye doyamam. Galiba bundandır ki soru sormayı da pek severim, çoğu insanın takılmadığı, umursamadığı detaylar hep ilgimi çeker, anlatılan hikâyelerin en kuytu köşelerini bile merak ederim ve sanki 5 yaşındaymışım da habire "Bu ne, bu ne" diyormuşum gibi peş peşe soru yağmuruna tutar bunaltırım herkesi 🤭 (Evet, sabır sınamak en büyük hobimdir ehehehhii) Aa ama hep ben sormıcam tabii, siz de sorun efenim. Şimdi bu anlattıklarımın kitapla ne alakası var, diye sorabilirsiniz mesela ki ben de hemencecik şöyle açıklayıvereyim. Bu kitapta da hikâyesini anlatmaya meraklı bir yaşlı amcamız var ki bulmuşum fırsatı kaçırır mıyım? Tabii ki de hayır, bir çırpı da okuyup adeta koca bir hayat dinledim. Hikâye adım adım içine çekip sardı beni. İlk başlarda yaşlı amcayı dinleyen benmişim gibi hissettim. O yemyeşil, uzun bahar otlarının arasına, kocaman ağacın dibine kıvrılıp oturmuşum da bir kenardan ben de amcanın cümlelerine kulak veriyormuşum gibiydi. Sonra bir baktım amcanın hikâyesine dönüşüyorum, anlattığı her anın bir kıyısından, köşesinden sanki ben de yaşıyordum her şeyi, her kaybı, her acıyı... Hikâye hovarda genç bir adamın parasını saçıp savmasıyla başlıyor, sonrasında şekil değiştiriyor ve adım adım hüzüne boğmaya başlıyor. Hikâye boyunca ölümün ağırlığını ensemde hissettim. Ölüm herkesi korkutmaz belki ama ölmeyi isteyebilecek kadar kayıp yaşayıp yalnız kalarak bununla yaşamak mecburiyeti en korkunç kabus gibi dikilir insanın karşısına. Artık sıram geldi diyip diyip de ölemeyişin hüznü sarar mı insanı? Bazı hayatlarda öyle bir sarıyormuş ki... İnsan sevdikleri yanındayken, kıymetini bilmesi gerekiyormuş. Hayatta pek çok şeyin daha kaybetmeden evvel değerini bilmek gerekiyormuş. Yoksulluktan önce zenginliğin, hastalıktan önce sağlığın, yaşlılıktan önce gençliğin ve ölümden önce yaşamın değeri her zaman kolayca anlaşılamıyor olması ne acı... Bu kitap yüreğimin ortasına kocaa bir öküzü çöreklendirip bıraktı demiştim ya hani... heh işte o öküz tam olarak buydu. Hem hikâyedeki onca kayıbın sızını hem de sahip olduğum maddi, manevi onca zenginliğin şükürsüzlüğünü ta kemiklerimde hissettim, sızısı kaldı. Nasıl tarif etsem bilmiyorum, sanki tek tek hikâyedeki her bir karakter olmuş, bin defa doğmuş, bin defa ölmüş, bin yıl yaşamışım; tek tek bin dert çekmiş, bin kayıp vermişim... oyyhh... işte öyle bir yorgunluk ki bin yıl uyusam anca, geçer mi, şüpheli 🙇🏻‍♀️ Not: Şu empati de ne lanet meretmiş, onu da anladık. Kendi derdimiz yetmiyor, başkalarınınkini de yükleniyoruz... Yok kendini onun yerine koy, yok şunun yerinden bak. Bukalemun muyuz biz, habire bir o, bir bu oluyoz 🦎 Diye isyan edilesi kitaplar da varmış bu hayatta, şükür bunu da öğrendik :') 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 41 "Hayat tecrübeleri hakkında bu kadar net ve onları başkalarına aktarmada bu kadar yetenekli biriyle hiç tanışmadım. Geçmişini tamamıyla görebilen birisiydi." 📌Sf. 42 "Hayatı hakkında konuşmaktan hoşlanıyordu. Sanki bu şekilde hayatını tekrar tekrar yaşayabiliyordu." "Nefret edecek bir sürü şey gelirdi aklıma, ama sonunda yine kendimden nefret ederdim." 📌Sf. 46 "Her gün yorgunluktan ölene kadar çalışınca, başka şeyler için endişe edecek vaktiniz kalmıyor." 📌Sf. 77 "Bütün aile her gün bir arada olduğu sürece, paranın ne önemi vardı?" 📌Sf. 118 "Umudumuzu yitirirsek nasıl yaşardık?" 📌Sf. 140 "Ellerimle kapattım toprağı üzerine, küçük taş parçalarını ayıkladım. Taşlar değer de canını acıtır diye korkuyordum." 📌Sf. 148 "Senin sayende, hepsi senin sayende. Anneni yüreğinde öldürmedin çünkü!" 📌Sf. 174 "Ölüler hep dirilmek ister. Sense hâlâ hayattasın ve mücadele ediyorsun, ölemezsin!"

dilarauzmez 4 months ago

Koş Melos!

Osamu Dazai

5 Gönderi

Bu kitabındaki hikâyeler beni pek sarmadı açıkçası, beğenemedim. Üç kısa, akıcı hikâyeden oluşan ve bir çırpıda okunabilecek bir kitaptı ama hikâyelerin üçü de sonunda bir "Eee.." dedirtiyordu, sanki yarıda kesilmişler gibi her biri eksik hissettiriyordu, sevemedim. Yine de hikâyeleri beğenime…devamı

dilarauzmez 4 months ago

Yeşil Bambu ve Diğer Fantastik Öyküler

Osamu Dazai

10 Gönderi

Kitap boyunca sanki birinin rüya günlüğünü bulmuşum da sayfalarını meraklı meraklı karıştırıp okuyormuşum gibi hissettim. Tıpkı rüyalar gibi nedensiz sonuçsuz eksantrik hikâyeler karşılaşıyor bizi. Hikâyeler alışık olduğumuzdan farklı, net bir öğüt vermeden açık uçlu bitiyor. Yazar bir başı sonu olmasa…devamı

dilarauzmez 4 months ago

Batan Güneş

Osamu Dazai

5 Gönderi

Dazai'nin canımı en çok yakan kitabı bu oldu, yüreğimin kıyısında bir müphem sızıyla kalakaldı öylece... Kitabın malum kısmı hiç beklemediğim bir anda vurdu beni. Zaten çoğu acının olayı da bu değil midir? Çoğu zaman beklenmediktir, davetsiz gelir hep... Yalnızlık en…devamıDazai'nin canımı en çok yakan kitabı bu oldu, yüreğimin kıyısında bir müphem sızıyla kalakaldı öylece... Kitabın malum kısmı hiç beklemediğim bir anda vurdu beni. Zaten çoğu acının olayı da bu değil midir? Çoğu zaman beklenmediktir, davetsiz gelir hep... Yalnızlık en çok bu kitabında ağır basıyordu, topluma yabancılaşma taşıyordu her bir sayfadan... Sevme, sevilme, yaşamını bir nedene bağlama ihtiyacı dökülüyordu satırlardan... ve keza bunları bulamamanın sızısı... Bu saydıklarıma ihtiyaç duymayacak insan yoktur zaten. İnsan insana muhtaçtır. Tamam, özünde hepimiz bu hayata yalnız geldik ve yine yalnız gideceğiz ama insan acılarına, mutluluklarına, yaşamına bir şahit ister yani. O aradaki zamanın, yaşadığımızın şahitleri sevdiklerimizin, sevenlerimizin, bizi düşünen, değer verenlerimizin kıymeti paha biçilemez. Bazen insan boşluğa düşüyor, sanki kendisini kimse anlamıyormuş gibi hissediyor ama çoğu zaman atladığı bir detay da "Ben ne kadar anlıyorum?" sorusu oluyor. Bu soruya net bir cevap bulduğunu sandığı anlarda bile insan feci yanılmış olabiliyor. İnsanın hem kendini hem de başkalarını anlayabilmesi, ikisi de zor uğraş, hakkını verebilmek nasip olsun, ne diyelim... Bu sorunun çözümünü düşündüğümüzde de çıkar yol, anlatmaktan ve dinlemekten geçiyor, sonuçta kimse kimsenin zihnini okuyamıyor ve bir noktada anlattıklarımızdan ibaret oluyoruz, gerisi de sadece varsayımlar yumağı olarak kalıyor. Üstüne bir de kelimelere dökemediği bir hissini zaten insanın en başta daha kendisinin bile anlamakta zorlanıp zihnini netleştiremeyişini de düşünürsek o zaman bu varsayım yumakları daha da bir düğümleniyor. Velhasılıkelam yeter ki biz anlatalım da ayıp inatla anlamayanın ayıbı olsun, ne yapalım... Bir de anlaşıldığını anlayamamış olmak farkındalığı diye de bir durum var ki... adeta insanı dumur ediyor. Sanıyorum insan anlaşıldığına ikna olmak için illa tastik bekliyor, karşımızdakinden illa "Evet, böyle hissediyor, şöyle düşünüyorsun" dönütünü almadıkça inanamıyoruz anlaşıldığımıza ve bu da yine iletişimin değerini vurgulayan bir durum olarak karşımıza çıkıyor. Bu noktada Alber Camus'un bir sözü geldi aklıma: "Bir insan söylediği şeylerden çok söylemedikleriyle insandır. Söylemeyeceğim çok şey var." Aslında bu iki bakış açısı birbirini tamamlıyor gibi. Başkalarının gözünde anlattıklarımızdan ibaret oluyoruz, kendi özümüzde ise anlatmadıklarımızdan ibaret... Dazai'nin kitaplarında anlattıkları da onun zihnini tamamen görebilmemizi sağlamıyor belki ama bir kısmını anlayabilmemize ışık tuttuğu da yadsınamaz. Sonuna geldiğimizde artık, kitabın bıraktığı his, Dazai çırpınmış çırpınmış ama bir neden bulamamış gibi... Yaşamını bir nedene bağlayamamış ve ruhu çoktan batmış gibi... Tıpkı bazı anlar her birimizin ruhunun da aynı sularda boğulduğu gibi... Başta canımı en çok yakan kitabı demiştim ya hani, bu kısımı biraz daha netleştirmek istiyorum. Hikâye boyunca duygulandıran başka kısımlar da vardı ama en çok, Naoci'nin yazdığı notların olduğu sayfaları okurken canımın yandığını hissettim. Sanki "abla, abla" diye konuştukça bana söylüyormuş gibiydi, sanki kendi kardeşimmiş gibi... Naoci'nin o notları aynı zamanda Dazai'nin notlarıymış gibi de hissettirmişti. Yani o kısımlarda Naoci üzerinden Dazai'nin kendi zihnine ışık tutuyor olma olasılığı yüksek gibi. Hatta tıpkı Naoci'nin en yakınları tarafından bile anlaşılamamış olmasıyla Dazai de "bir anlayanım yok" diye kendi sitemini etmiş gibi... Kısacası yanınızdaki sizi seven o insanlara gidip bir defa daha onları ne kadar çok sevdiğinizi söyletecek bir kitaptı. Yaşamı sevdiren de yaşama küsteren de insan olması ne garip... Daima hayatı sevdiren, varlıklarıyla gözlerimizin içini güldüren göz aydınlığı insanlarla karşılaşmak ve kendimizin de o insanlardan olabilmesi dileğiyle... 🍃🌸 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 12 "Onun gibi şeytanlar kolay kolay ölmez. Ölecek olan güzel insanlardır." 📌Sf. 24 "Annem mutluluk kisvesi altında her geçen gün zayıflıyor, benim zihnimde kıvrılan, annemi öldürecek olan o yılansa her geçen gün büyüyor. Boğsam da boğulmuyor, büyümeye devam ediyor." 📌Sf. 30 "Ortalığı yangın yerine çevirdikten sonra özür mahiyetinde canıma kıymamın ne anlamı ne de kıymeti var." 📌Sf. 50 "Öğrenme, kibrin diğer adıdır. İnsanın insanlıktan uzaklaşma çabasıdır." 📌Sf. 53 "Olgun biri gibi davrandığımda, insanlar ne kadar olgun olduğum hakkında konuşuyorlar. Tembel davrandığımda, tembelliğim hakkında dedikodu ediyorlar. Roman yazamıyor gibi yaptığımda, yazamadığımı söylüyorlar. Yalancı gibi davrandığımda, yalancı diyorlar. Zengin gibi davrandığımda, zenginliğimi konuşuyorlar. Umursamaz göründüğümde ne kadar umursamaz olduğumu söyleyip duruyorlar. Fakat gerçekten acı çekip inlediğim vakit, insanlar numara yaptığını söylüyorlar. Bence kendileriyle çelişiyorlar." 📌Sf. 54 "Gurur... Gurur dediğin nedir? İnsanlığın... Hayır, bir insanın "ben farklıyım", "ben özelim" diye düşünmeden yaşamaya devam edememesidir." 📌Sf. 73 "Yüzümdeki kırışıklıklar, hislerimi söyleyeceklerimden daha net bir şekilde ifade edecektir." 📌Sf. 93 "Anne... Daha evvel dünyayı tanımıyormuşum." 📌Sf. 117 "Sanıyorum bu "çağımızın kaygısı" denen şeyden dolayı insanlar birbirlerinden korkuyor, düşünceler saldırıya uğruyor, çabalar alay konusu oluyor, mutluluklar inkâr ediliyor, güzellikler kirletiliyor, gurur ayaklar altına alınıyor..."

dilarauzmez 4 months ago

Öğrenci Kız

Osamu Dazai

39 Gönderi

Her kitabında ikircikli konular üzerine inşa ettiği bir şey illa ki var demiştim. Burada da gençlik ve yetişkinlik arasında gelgitler görüyoruz. İnsanın içindeki çocuk ve olgun tarafların çarpıştığı kaotik ergenlik yılları... Kim olduğunu, ne olduğunu, neden yaşadığını sorguladığın, kendine dünyada…devamıHer kitabında ikircikli konular üzerine inşa ettiği bir şey illa ki var demiştim. Burada da gençlik ve yetişkinlik arasında gelgitler görüyoruz. İnsanın içindeki çocuk ve olgun tarafların çarpıştığı kaotik ergenlik yılları... Kim olduğunu, ne olduğunu, neden yaşadığını sorguladığın, kendine dünyada varolabileceğin bir yer aradığın o sancılı yıllar... Şöyle bir dönüp baktığımızda hayatımız boyunca kaç farklı zıt kutup dolaşıp da bugüne gelmiştir düşüncelerimiz, kim bilir... kendimiz bile kolay kolay bilemeyiz. İnsanın büyümesi gibi düşüncelerimiz de büyüyor, gelişiyor, değişiyor ve hatta ölüyorlar. Bu bana fazlasıyla ilginç geliyor. Bugün tutkuyla savunduğumuz bir gerçeğimizi yarın külliyen mantıksız bulabiliyoruz. Bence büyümek, hatta yaşamak; biraz da tam olarak bu demek... Olduğun yerde sabit kalmamak, değişmek ve gelişmek, farkında olsan da olmasan da yol alıyor olmak demek... Kitapta da aynen böyle bir durum görüyoruz. Ana karakterimizin, kim olduğunu bilmediğimiz genç bir kızımızın saçlarının uçlarına tutunup tüm bir gün boyunca düşüncelerinde sallanıyoruz. Bu genç kızımızın hakkında herhangi bir bilgimiz bulunmuyor ki keza kızımızın kendisi de henüz kim olduğunu çözememiş, daha hayatın başında, ergenliğin o sarsıntılı yıllarında kendine gidebileceği bir yön, dünyada varolabileceği bir yer arıyor. Dolayısıyla hikâye boyunca biz de kızımızın kim olduğuyla ilgilenmiyoruz bile. Sokağa çıksak rastgelebileceğimiz herhangi biri gibi... İçimize dönsek karşılabileceğimiz kendimiz gibi... o kadar bizden, o kadar herkesten biri... 📌Sf. 30 "Giderek herkes gibi alelade biri oluyorsun." Bir yanda da bu kızımız, hakkında "rastgele herhangi biri gibi" dediğimi duysa muhtemelen bana fazlasıyla kırılırmış gibi hissediyorum açıkçası 😅 Şöyle bir düşündüğümüzde aslında hem herkes gibi hem de hiç kimse gibi özgün bir karakteri var. (Nolur nolmaz şöyle azıcık toparlayayım da darılmasın bana 🤭) 📌Sf. 12 "...geçmişi, şimdiyi ve geleceği bir anda sezebilecekmişim gibi garip bir hisse kapıldım." Mutfak girişinde oturmuş, yıllar yılı aynı ağaçlara yine aynı hislerle bakacağından yani aslında "hiçbir şey ya asla değişmezse" korkusuna kapılmış kızımız bu cümleyi kurduğunda şunu düşünmüştüm. Büyümenin o karamsar korkusunun temelinde yatan sanıyorum ki o yıllarda kendimizi tam anlamıyla ne çocuk ne de yetişkin gibi hissedemememizden kaynaklanıyor. Çocuk gibi davransak da geçmişe dönemiyoruz, çocukluğumuz artık ardımızda kaldı. Yetişkin gibi davransak o sorumluluk hissi ürkütüyor ve gelecek erişemeyeceğimiz kadar uzak görünüyor. İki arada bir derede kalıyor, ne çocuk ne yetişkin, ne olduğunu bilmediğimiz bir boşlukta istesek de istemesek de büyüyoruz ve her şey hep böyle olacak zannına kapılıp kendimizi korkutuyoruz. Böylelikle bilinmezliğe sarmalanarak tüm maddi sıfatlardan arınmış kızımızın sadece maneviyatına, ruhuna odaklanıyoruz ve bulduğumuz öyle bir hâletiruhiye ki adeta sabahına başka akşamına bambaşka biriyle karşılaşıyoruz. Tıpkı aslında bir çoğumuzun da olduğu gibi... Düşüncelerimizin kabuk atması, kendilerini değiştirip dönüştürmesi için her zaman yıllar yılı geçmesi gerekmiyor, bazen bir gün, hatta saatler bile kâfi gelebiliyor. Durum böyle olunca kızımız da tezatları olabildiğine kullanıyor ve güne gözlerini karanlık açıp gecesine de gözlerini hafiften aydınlatarak kapattığı bir gün yaşıyor. Ve alın size yine tam da Dazai'lik bir konu, karamsarlıkla umudun, mutlulukla hüznün arasında mekik dokuduğumuz ikircikli gelgitler silsilesi... Bu gelgitlerin bana en çok düşündürdüğü bir şey var. Bir ufak bakış açısı değişikliği hem her şeyi mahvetmeye hem de her şeyi kıymetlendirmeye muktedir olması gerçekten düşündürücü. Kızımız sabah uyandığında karamsar ve kasvetli bir bakışla açıyor gözlerini ve her şeyden, hatta kendinden bile nefret eder bir ruh hâline bürünüyor. Bu hüzünlü nefretini kuşanınca dolayısıyla da hiçbir şeyi tam sevemiyor gibi. Bu bakış açısını sabah tarif ettiği feri sönmüş gözlerini ve Sefil adını verdiği topal köpeğini akşamına daha sevimli görüp bahsetmesinden anlayabiliyoruz. Ayrıca doğal olmayan her şeyden de tiksiniyor gibiydi. Kendi saçını yaptırmış olmasından, makyajlı ve süslü kadınlar görmekten hazzetmiyor, sinirleniyordu. Bir de kızın şehirde okula giderken daha karamsar ama köye, doğaya döndüğünde daha keyifli olması ve çocuksulaşması da hoşuma giden bir detaydı. Şehirin bunaltıcı, doğanınsa dinlendirici hissiyatı sarıyordu okurken. Yazarın ruh, çevre betimlemelerini zaten hep başarılı, nahif ve etkileyici buluyorum ama burada daha bir hoşuma gitti. Sade, sakin ama derin bir hikâye sunuyor olmasıyla Osamu Dazai kitaplarına başlamak için ideal bir kitap. Not: Keşke kitabı okuduğum gibi yorum yazsaymışım. Sonbahara girerken okumuştum kitabı ve şimdi üç ay sonra yorum yazmaya kalkınca istediğim gibi detaylandıramamak bir miktar üzdü... Kitabın hak ettiği yorumu yapamadığımı hissediyorum ama napalım artık, sağlık olsun :') 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 10 "Mavi bir göl gibi, çayırlara uzanıp gökyüzüne bakarken ara sıra süzülen bulutları da yansıtan gözler. Kuşların gölgesine değin tüm detayları net bir şekilde yansıtan. Böyle güzel gözlü insanlarla tanışırım umarım." 📌Sf. 17 "Kitap okuma denilen şey benden koparılıp alınırsa, hiçbir hayat deneyimi olmayan ben ağlanacak hâlde olurdum galiba." 📌Sf. 18 "Öyle ya da böyle bir şey yapmam gerektiğini biliyorum ama bunun ne olduğunu nasıl tamamen kavrayacağım?" 📌Sf. 20 "Doğru umut ve doğru arzulara sahip olmadığımız için azarlanıyoruz, peki ama doğru idealin peşinden koşsak, bu insanlar bize destek olup rehberlik edecekler mi acaba?" "Sonra bizi her zaman büyük bir güçle çekip sürükleyen "dünya" var. Tüm bunları düşününce, kendi karakterimize sadık kalmak kolay değil." 📌Sf. 24 "Şimdi, şimdi, şimdi, avucuma alsam bile "şimdi" çok uzaklara uçup gidiyor ve yeni bir "şimdi" geliyor." 📌Sf. 35 "...ne kadar acı verse de, üzgün de olsam benim için değerli şeyleri korurum." 📌Sf. 50 "Kimse bizim çektiğimiz acıları gerçekten bilmiyor. Kimbilir büyüdüğümüzde, şimdiki acılarımızı ve üzüntülerimizi saçma bir şeymiş diye hatırlayacağız belki. Ama yetişkin olana kadarki bu uzun ve can sıkıcı dönemi nasıl yaşamamız gerekiyor? Bunu kimse söylemiyor." 📌Sf. 52 "Mutluluk bir gün geriden gelir."

dilarauzmez 4 months ago

Soytarı Çiçekleri

Osamu Dazai

11 Gönderi

Sanki yazarın sadece içini dökmek, zihnindekileri paylaşmak için yazdığı bir kitap gibiydi. Yine bu kitabı da otobiyografik ögeler taşıdığından okurken geçmişiyle, hatalarıyla, pişmanlıklarıyla hesaplaşmak, çaktırmadan derdini anlatmak, anlattıkça da kafasındaki düşüncelerden arınıp kurtulmak istemiş gibi hissettim. Hani insan bazen hiç…devamıSanki yazarın sadece içini dökmek, zihnindekileri paylaşmak için yazdığı bir kitap gibiydi. Yine bu kitabı da otobiyografik ögeler taşıdığından okurken geçmişiyle, hatalarıyla, pişmanlıklarıyla hesaplaşmak, çaktırmadan derdini anlatmak, anlattıkça da kafasındaki düşüncelerden arınıp kurtulmak istemiş gibi hissettim. Hani insan bazen hiç tanımadığı kişilere daha rahat döker ya içini... Bunun gibi bir durumdu cümlelerden sezdiğim. Hatta tam olarak ifade etmek gerekirse anlatmadan anlatmak istemek gibi bir kıvranışla kelimeler dökülmüş Dazai'nin kaleminden... Ya da yalnızca yazmak istediği için yazmış da olabilir, bilemem tabii 😅 Hikâyeyi yazarken farklı bir teknik denemiş ve dördüncü duvarı yıkmak denilen şeyle ara ara kendi yorumlarıyla hikâyeyi bölüp "Pardon bir şey dicektim de olmadı galiba bu eser ya çok beceriksizim off puuff" diye sızlanarak habire satırların içinden ansızın fırlıyıp duruyordu Dazai. Yani bu kitabı bir enteresan olmuş 😂 Yav Dazai'ciğim bir dur iki dakika sızlanma da rahat rahat okuyalım müsaadenle en son toplu yakınırsın, diyesim geldiydi kaç defa... yeri gelmişken itiraf edeyim 🤭 Bir iki yerde bu aralara yorum katma durumu hoşuma gitmişti ama çoğunlukla hikâyenin akışını baltalayıp dikkat dağıtmış. O kadar çok eleştiriyor ki kendi eserini -hatta eleştirmek kelimesi hafif kalıyor, adeta kendi elleriyle kendini gömmüş kitap boyunca- sanki başkalarının kötülemesine fırsat vermeden her şeyi kendisi söyleyip böylece kimsenin diline olumsuz bir yorum bırakmak istememiş gibi. Sonuç olarak öyle aman aman çok bayıldığım bir kitap olmadı ama genel olarak beğendim. Eğlenceli yanları da olan acının tatlı tebessümü minvalinde bir hikâyeydi. Sonu da biraz en heyecanlı yerinde giren reklam gibi olmuş, hüzünlü bir son beklerken boşlukta bıraktı. 7/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 6 "İçimi görmeye niyetli olanlar görecektir." 📌Sf. 18 "...incinmeye görsünler ya karşılarındakini ya da kendilerini öldürecek kadar kafaya takarlar." 📌Sf. 21 "Onların sohbetleri sırasında "acayip" sıfatı sıkça geçerdi. Bunun sebebi, şu sıkıcı dünyada dört gözle bekleyecekleri bir şeyler olmasını istemeleri olabilir." 📌Sf. 23 "Gülmezsen zarardasın aslında. Gülünecek en ufak şeyleri bile gözden kaçırma sakın!" 📌Sf. 30 "Ben teslim olmak istemiyorum. Kimsenin içimdekileri görmesini istemiyorum." "Gerçekten insani bir yaşam sürebilir miyim ki?" 📌Sf. 46 "Her daim umutsuzlukla dip dibe duran, rüzgârlara karşı bile soytarılığın o narin çiçeklerini koruyup kollayan hüznü bir anlayabilseydiniz keşke!" 📌Sf. 57 "Özellikle de gerçek duygularını bir gülümseme ardına gizliyorlar." 📌Sf. 62 "Kendisi kötülük yapan biri olunca başkalarının içindeki iyiliği de anlamıyor tabii ki." 📌Sf. 75 "Neden tüm düşüncelerimi bir hükme bağlamadan yaşayamıyorum? Böylesine bir huyu kimden aldım?"