Dilara (@dilarauzmez)

Dilara (@dilarauzmez)

Türkçe Öğretmeni

Joined at December 2019

503 Followers 217 Following

Follow Message Statistics

Post

1,322

Movie

206

Serie

114

Book

dilarauzmez 15 hours ago

Şafak

F.W. Murnau

2 Gönderi

1927 yılında ilk defa düzenlenen Akademi (namı diğer Oscar) Ödülleri'nin o yıl en büyük iki dalı mevcutmuş: Biri "Outstanding Picture" yani Üstün Film (ya da bildiğimiz hâliyle En İyi Film), diğeri de "Unique and Artistic Picture" yani En Özel ve…devamı1927 yılında ilk defa düzenlenen Akademi (namı diğer Oscar) Ödülleri'nin o yıl en büyük iki dalı mevcutmuş: Biri "Outstanding Picture" yani Üstün Film (ya da bildiğimiz hâliyle En İyi Film), diğeri de "Unique and Artistic Picture" yani En Özel ve Sanatsal Film ödülleri. Mevzubahis bu eşsiz, benzersiz sanat filmi oscarını ilk ve tek kazanan film buymuş, sonraki yıllar bu ödül artık verilmez olmuş. Ayrıca bu film, 2007'de güncellenmiş AFI en iyi 100 Amerikan filmi listesine de girmiş. (82. sırada) Film benim hoşuma gitti, sürükleyiciliği vardı, dönemine göre baktığımızda gayet keyifle izlenebiliyordu. Filmde özellikle dikkatimi çeken şey, görüntünün kesilerek montajlandığı sahnelerin az oluşuydu. Bir önceki izlediğim Wings filmindekine nazaran burada daha kesintisiz bir akış var gibiydi. Bunu sağlayabilmenin de fazlasıyla zor bir emek gerektirdiği kanaatindeyim. (Üşenmesem oturup iki filmde de görüntülerin kesildiği kısımları tek tek sayarak karşılaştırasım geldi ama neyse ki o kadar işsiz değilim, yapmayacağım ahahhhajsj) (Hayır, hayıır dayanabilirim, elimin tersiyle kışkışlıyorum bu düşünceyi 😅) Filmin çekimleri, görselliği de gayet hoştu. Özellikle başrol adamın psikolojisini yansıtan ve o şirret kadının hayali görüntüsünün şeytan gibi sağdan soldan adama fısıldayıp durduğu sahne hoşuma gitti 😂 Genel olarak bu tarz üst üste bindirilmiş diğer sahnelerin de filme ayrı bir güzellik kattığını düşündüm. Ayrıca dans ettikleri sahneyi de ayrı bir sevdim, dans koreografileri eğlenceliydi. Bir tek uzuun uzadıya sündürülmüş hissiyatı veren sahnelerden hoşlanamadım, mesela filmin sonlarına doğru suyun üzerinde fener ışığında yüzen sazları, otları dakikalarca izlemeye ne gerek vardı :') Eklemek istediğim son bir nokta daha, izlerken sessiz film olmasına o kadar alışmışım ki trafiğin ortasındaki sahnede arka fonda insan sesleri duyunca bir yadırgadım, fazlasıyla tuhafsadı kulaklarım 😂 Aa son dedim ama minicik bir ekleme daha... filmin müzikleri de çok hoştu, bunu da belirtmesem içimde kalırdı 🤭 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆

dilarauzmez 2 days ago

Kanatlar

William A. Wellman

2 Gönderi

1927 yılında ilk defa düzenlenen Akademi Ödülleri'nin siftahını yaparak En İyi Film ödülünü kazanmış sessiz bir film kendisi. Film, I. Dünya Savaşı sırasında Amerikan savaş pilotu iki arkadaşın hikâyesini ekrana taşımış. Döneminin ötesinde günümüzde bile keyifle izlenebilecek bir film ortaya…devamı

dilarauzmez 4 days ago

Şeker Portakalı

Marcos Bernstein

15 Gönderi

Ve işte karşınızdaaa kitabına nazaran sönük kalmışlar kervanına katılan bir film daha... Şeker Portakalı kitabından uyarlanan 1970 yapımı, bir de bu 2012 yapımı filmi görünce, kitabını da zaten pek bir sevmiş olunca tercihimi daha iyi işlediklerini umarak 2012'den yana kullanıp…devamıVe işte karşınızdaaa kitabına nazaran sönük kalmışlar kervanına katılan bir film daha... Şeker Portakalı kitabından uyarlanan 1970 yapımı, bir de bu 2012 yapımı filmi görünce, kitabını da zaten pek bir sevmiş olunca tercihimi daha iyi işlediklerini umarak 2012'den yana kullanıp büyük hayallerle filmin karşısına geçmiştim amaaa öncelikle beklentilerime, ardından da filme en içten sövgüle... -ay pardon- sevgilerimi iletmeye başlamam çok sürmedi 😄 Bu başarıdaki en büyük etken ödülü goes tooo Zezé tabii ki :') Oyunculuğuna film boyunca bir türlü ısınamadım, kitaptaki Zezé'nin verdiği hissiyatı filmdeki Zezé kesinlikle verememiş. Gerçi film genel olarak o duygusallığı verememiş ya neyse... Portuga'nın ve Zezé'nin babasının oyunculukları güzeldi, en çok onları beğendim. Zaten kitabını baştan sona buğulu gözlerle bulanık bulanık okurken filmdeyse gözlerimin dolduğu tek tük iki sahne de onların olduklarıydı: Birincisi Zezé ve Portuga'nın ağacın altında uzanıp konuştukları sahne, diğeri de Zezé'nin babasına "Sen nereye istersen gelirim..." dediği sahne. Bu iki sahne haricinde filmde başka bir gram duygu bulamadım maalesef... Ayrıca filmin görselliği de bana hiç hitap etmedi, yani kamera açıları bir garibime gitti. Oysaki filmin görsel estetikliğinden -ya da sinematografisinden mi demeliyim- ümitliydim, Zezé'nin hayal dünyasını daha güzel işleyebilirlerdi. Kitapta adeta Zezé'nin gözünden bakabiliyorduk hayata ama filmde... nereden bakıyorduk çözemedim 😂 Zezé'nin gözünden demişken Portuga arabanın arkasında yakalayıp kızdığı sahnedeki çekim açısı da hoştu gerçi, çocuk bakışını güzel yansıtmış. Ayrıca beğendiğim başka bir sahne daha vardı: Filmin başındaki mezarlık sahnesinde günümüzü geçmişe bağlayış şekilleri de hoşuma gitmişti. Sonuç olarak filmin ilk yarısında acayip sıkılmama ve tüm beklentilerime rağmen ikinci yarısı biraz toparlamış olduğundan yine de "güzelimsi bir filmdi" diyerek çok puan kırmayacağım 🍊🌳🛤🌳 6/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆

dilarauzmez 1 week ago

Better Days

Derek Tsang

75 Gönderi

Bu film öyle bir film ki... Film boyunca zihninizde zorbalığın o duygusal yıkımını insanın iliklerine iliklerine bir hakkâk misali kazıyıp oyarak nakşeden bir çekicin yüreğinizin tam ortasına vuran tak... tak... tak... seslerinin yankısı ardında kulaklarınız bundan başka her sese sağır…devamıBu film öyle bir film ki... Film boyunca zihninizde zorbalığın o duygusal yıkımını insanın iliklerine iliklerine bir hakkâk misali kazıyıp oyarak nakşeden bir çekicin yüreğinizin tam ortasına vuran tak... tak... tak... seslerinin yankısı ardında kulaklarınız bundan başka her sese sağır kalmış gibi... film kendi dünyasına çekip sizi orada alıkoyuyor. Belki konusu sıradan gelebilir lakin oyunculukları o kadar enfesti ki konuyu bayağılaşan olağanlıktan öteye, ilgi çeken bir konuma taşımayı başarmış bir film. Film baştan sona çok güzeldi. Sadece sonunu sevemedim, yani kızın bu düzende bir fark yaratabilmek için geldiği nokta, meslek seçimi güzeldi ama o kısma çok hızlı bağlandığını düşünüyorum. Hikaye akışında "kız üniversiteyi naptı, hayatı nasıl devam etti, o noktaya nasıl geldi..." gibi sorularla bir kopukluk hissi oluşturan zaman atlamasından hoşlanamadım, sadece buradan bir puan kırıyorum, filmin geri kalanıysa 9 puanı dolduruyor gözümde. Film boyunca konu olan bu zorbalığın kaynağını, yani sağlam bir çözüm için sorunun kökünü ararken bulabiliyorsunuz kendinizi. Sonra ansızın bir bakmışsınız kök zaten elinizdeymiş, sorumluluk bizde, yetişkinlerdeymiş ama hayatın o hızlı ve keşmekeş akışında ne de kolaymış o sorunların gözden kaçabilmesi, fark edilememesi... bir çocuğun duygusal yıkıntılarında hayata tutunmaya çalışmasını, çırpınışını duymak da bir o kadar zormuş zira boğulmak zaten çoğu zaman sessizce gerçekleşmez midir ki... Bu açıdan, öğretmen olmaya çabalayan birisi olarak üzerimde daha da kıymetli bir sorumluluk hissetmemi sağlayan bir film oldu kendisi. Aynı zamanda filmin, zulmün karşısında durabilmenin ne denli büyük bir cesaret gerektirdiğini fark ettirebilen bir yanı da vardı. Filmin bu yanını ve bir de Çin sineması olmasını düşününce film, aklıma tabii ki Doğu Türkistan'ı getirdi, Doğu Türkistan da Filistin'i, Gazze'yi, sonra Suriye'yi, sonra Srebrenitsa, sonra Hocalı, Arakan, Ruanda, Ukrayna, Sudan... sonra hepsinin çok yakın tarihler olduğunu düşündüm, 1990'lar ve sonrasından günümüze uzanan kanlı çizgiler ne yazık ki hâlâ devam ediyor... Günümüzde, bu yüzyılda bile nasıl bunlar hâlâ yaşanabiliyor, hâlâ nelere nelere şahit olduğumuza şaşıyorum... nasıl hâlâ devam edebiliyor diye düşünüyorum... Hâlbuki devam edememeli... Etmemeli!.. Keşke hiç etmese diyorum... keşke hiç olmasa... yaşanmasa... sanıyorum cehennemin hakkı için şahit gerekmekte... Şahidiz Ya Rab... sen mecali kalmayan dilimizin söyleyemediklerini de duyansın... şahidiz Ya Rab...

dilarauzmez 1 week ago

Mandalinalar

Zaza Urushadze

89 Gönderi

Bir toprak parçası üzerinde insan, insan gibi yaşayabilmeliyken nedendir bu geçimsizlik, bu huzur bozgunculuğu bilinmez... Hani bazı filmler vardır ya, insan sanki izlemiyormuş da adeta filmin o kendine özgü alemine çekilmiş hâlde duygulara en derininden balıklama bir dalışla orada öylece…devamı

dilarauzmez 2 weeks ago

Merhabalaar sevgili raf ahalisi nasılsınız 🌻 Hepinizin çok çok iyi olmasını temenni ediyor ve varsa aranızda romantik ruhlular, ruhu sıkılıp duranlar veyahut canı melankoli çekenler... merak etmeyiniz diyorum, aradığınız depresyon ayağınıza geldi ahhahshj Şaka şaka 😂 Şimdi, canı azıcık sıkılmış…devamıMerhabalaar sevgili raf ahalisi nasılsınız 🌻 Hepinizin çok çok iyi olmasını temenni ediyor ve varsa aranızda romantik ruhlular, ruhu sıkılıp duranlar veyahut canı melankoli çekenler... merak etmeyiniz diyorum, aradığınız depresyon ayağınıza geldi ahhahshj Şaka şaka 😂 Şimdi, canı azıcık sıkılmış ve birazcık da şiir çekmiş olarak durdum, düşündüm ve neden bunun için Raf'a gönderi atmayayım ki dedim vee işte karşınızdayım 🙋🏻‍♀️ Biliyorum, aramızda dili şiirsel, anlatımı kuvvetli güzel mi güzel insanlar var, o değerli arkadaşlarımızı bu gönderinin altına davet ediyor ve hadi gelin, bir mini yolculukla birbirimizin zihinlerine misafir olalım, diyorum. Buyurun efenim size duygusal, romantik, melankolik, sevinçli, hüzünlü her nasıl duygu durumunuz varsa içinizi dökmek için fırsat gibi fırsat... Peki, ne mi yapıyoruz? Kendimize hayali bir mekan seçip etrafta neler var, oradayken neler düşünüp hissediyoruz, bunları şiir veya düz yazıyla anlatıyoruz. (nasıl? sanki çok da lazım mütüşmel etkinlik değil mi 😂) (evet gayet de lazım çünkü canım çekti, neden olmasın ahhahsjs) Hemencecik ben başlıyorum ve madem buraya kadar okudunuz, yakaladığım gibi kolunuzdan tutup sizi dolunaylı bir gecenin ağaçlı bir yolunda düşünceli düşünceli yürüyüşe sürüklüyorum, yani en azından deniyorum... Buyrunuz aklıma geldiği gibi dizdiğim kafiye çorbası depresyonik şiirim 😂 👇🏻 Farzımuhal bir akşamüzeri düşmüşsün yollara Düşünde geçmiş zamanlara Rastgelirse ne idiğin ne olduğuna Bir ürperiş sızısı Ensende damla damla Bir gümüş dolunayın aydınlattığı yollarda Bir varmış, bir yokmuş, geçmiş yahut gelecek Bir müphem sis dağılırken karanlığında İnci inci anılar Ta ötelerden dikerek gözlerini Akın akın sarar etrafını Zihnin tıkır tıkır kurmuşsa tuzaklarını... ----------------------------------------------------------------------- Not 1: Bu noktada belirtmeliyim ki iyi yazdığımı kesinlikle iddia etmiyorum, olduğu kadar artık. Zaten çok çok iyi, mükemmel şiirler/yazılar olmaları da gerekmiyor, maksat işte etkinlik, sohbet, muhabbet olsun... Merakla yazılarınızı bekliyorum (güzel yazılar geleceğinden de ümitliyim🌸) Not 2: Evet, evet... kısaca "Hadi sohbet edek" demek yerine lafı böyle en az üç tur dolandırmazsam içim hiiç mi hiç rahat etmiyor 😅

dilarauzmez 3 weeks ago

Hayvan Krallığı

Thomas Cailley

2 Gönderi

Filmin konusunu okuduğumda o kadar merakımı celbetmişti ki bol aksiyonlu, maceralı değişik bir distopya izleyeceğimi düşünmüştüm ama işte, sadece düşünmüşüm, izleyemedim... Tamam, filmin konusu insanın ilgisini fevkalâde çekiyor lakin (kocaman bir LAKİN) konunun işlenişi, oyunculuklar, diyaloglar, karakter gelişimi, kostüm, makyaj,…devamıFilmin konusunu okuduğumda o kadar merakımı celbetmişti ki bol aksiyonlu, maceralı değişik bir distopya izleyeceğimi düşünmüştüm ama işte, sadece düşünmüşüm, izleyemedim... Tamam, filmin konusu insanın ilgisini fevkalâde çekiyor lakin (kocaman bir LAKİN) konunun işlenişi, oyunculuklar, diyaloglar, karakter gelişimi, kostüm, makyaj, efektler hepsi de müthiş bir hızla o ilgiyi çektiği gibi yerlerde sürüklüyordu. Gittikçe daha da beter viranlaşan beklenti kırıntılarımı toplaya toplaya filmin sonuna varabildim ama varmaz mı olaydım, bilemedim... Bir muallakta kaldım, acaba beklentim fazla olduğundan filme haksızlık mı ediyorum yoksa film cidden mi olmamış, çözemedim... Sonucunda hayalimde canlandırdığım başka, izlediğim bambaşka bir film oldu. Çok daha güzel ve cazip işlenebilecekken bu caanım konuyu büyük bir ustalıkla, canla, başla, azimle, emekle bir güzel harcadıklarına kanaat getirdim 🌚 Filmin hangi kısımlarının nasıl olmasını beklediğimi, neleri beğenip neleri beğenmediğimi azıcık spoilerlı anlatmak istiyorum, bilginize... Sonra "Ben yine de izleyecektim ama ya niye habersiz spoi veriyorsun?" falan demeyin ahshsj ⚠️Spoiler başlangıcı⚠️ . . . . . . . . . . İlk olarak filme dair farklı olmasını beklediğim birkaç detayı sıralamak istiyorum: ▪Öncelikle en başta ben bu dönüşenlerin normal insanlardan ayrı olarak yaşayacakları bir yer, bir yaşam alanı -ciddi ciddi şehir, krallık falan- kuracaklarını düşünmüştüm ama sadece son 10 dakikada mı ne birkaçını bir arada ormanda gördük, "Bu muydu krallık?!" demeden duramadım. ▪İkinci nokta; dönüştükçe konuşma yetilerini kaybetmelerini sevemedim ben, keşke dönüştükleri zaman da konuşabilselerdi, daha heyecanlı olurmuş film. Yani zaten insandan hayvana dönüştükleri için bilinçleri, zeka seviyeleri yüksek olacağından bana kalırsa iletişim kurabilmelilerdi. Ayrıca genel olarak dönüştükçe insanüstü güçlenmeleri de güzel olabilirdi, böyle aciz bir şey olmamalıydılar, yarı insan yarı hayvan gibi bir şeye dönüşüyor gibiydiler, hem zeki hem güçlü olabilirlerdi. Bu açıdan kaza sahnesi de mesela bilinçli olarak kaçma planları olabilirdi, özgürlüklerine kavuştuklarında kendilerini savunabilecekleri ormanda bir şehir kurma vs. şeklinde ilerleyebilirdi kurgu ki hatta film ilerledikçe böyle insanlar ve dönüşenler olarak karşı karşıya gelebilirlerdi. ▪Bir diğer nokta; bu mutasyon hastalığının nasıl yayıldığına değinebilirlerdi. Mesela annesi oğlunu yaraladığı için ona bulaşmış, kanla bulaşan bir virüs salgını olabilirdi. Bu tarz bir detay, konuyu daha sahici kılardı diye düşünüyorum. ▪Bir başka detay olarak da sinematografik açıdan çoğu sahnenin etkileyicilikten uzak kaldığını hissettim. Belki özellikle sadelik; uçmalı, kaçmalı bol aksiyondan arındırılmış bir doğallık amaçlamışlardır, bilemiyorum ama sahneler duygusallık, sakinlik vs. yönünden de yavan hissettirdi ki bazı yerlerde şu sahne şöyle olsaydı daha duygulu olurdu, böyle kurgulansaydı daha meraklandırırdı tarzında düşünüp durmadan edemedim. Bu minvalde zihnimde canlanan alternatif sahnelerden birini misal verecek olursam mesela annesi daha dönüşmeden önce anne, baba ve oğul akşam yemeği yerken kadın aniden garip davranmaya, ortalık karışmaya başlıyor ve o kargaşada farkında olmadan oğlunu yaraladığı kısım - yani çocuğun yüzündeki çiziğin hikayesi- bu anda oluşuyor. Sonrasında o yara izine odaklanırken sahne hastane odasındaki tırmık izlerine geçiyor, bu bağlantıyla çocuğun annesine karşı soğukluğunun sebebini anlayabilmiş, empati kurabilmiş olurduk. Böylece film de direkt başlangıcından bir merak uyandırabilirdi diye düşünüyorum. ▪Hastalığın tedavi kısmına gelirsek filmde dönüşümü yavaşlatmak üzerine kurgulanmış, hastaların eski hallerine dönmelerini sağlayamıyorlardı ama film boyunca hastalığı belirgin bir yavaşlatma veya durdurma da göremedik. Bu kısıma dair de mesela çocuğun hoşlandığı kız da dönüşenlerden biri olsaydı ve hastalığını durdurmayı başarmış, yani dönüşümünü gizleyebiliyor, hatta kontrol edebiliyor olsaydı senaryo çok daha ilginç bir yere giderdi. Mesela kızın hiperaktivite bozukluğu olduğunu söylemesi aslında kendi hastalığını kontrol edemediği zamanlarda gizlemek için kullandığı bir bahane olabilirdi. Bu tarz detaylar senaryoyu, konuyu çok daha sağlamlaştırıp kuvvetlendirebilirdi. Kısacası filmin bu tarz keşke daha farklı işlenseydi diye beklediğim yanları biraz fazlacaydı. Fakat yine de beğendiğim kısımlar da oldu, biraz da onlardan bahsedeyim: ▫️Mesela insanların hayvanlara dönüşümünün azar azar olması güzeldi, ani bir değişim olmaması konuyu biraz daha gerçekçi kılmış. ▫️Kuş adam Fix'in ambulanstan kaçtığı an ve annenin hastane odasında vb. sahnelerde kameranın gözlere yakınlaşarak odaklanmasını sevdim. Duyguların, hislerin gözlerden okunabildiğine inandığım için bu sahneler etkileyici gelmişti bana. ▫️Filmin ele aldığı iletişim ve insanların hayvanlara bakış açıları, zorbalıkları, farklı olanı dışlamaları üzerine olan mesajları da hoştu. Daha somut bahsetmem gerekirse misal Fix isimli kuş adamın burnunu tekrar insana benzesin diye ameliyat etmeleri sanki güzellik kaygısıyla durmadan estetik ameliyatlar olanlara bir gönderme niteliğinde gibiydi, olduğu hâlini kabullenemeden sürekli değişmeye zorlanmanın yoruculuğunu derinden derinden hissettiriyordu. Gerçi filmde bu noktada hastalara pek de tercih hakkı sunulmuyordu, adeta zorla tedavi ettirilmeye çalışılıyordu ki bu da insanları onların ne istediklerini önemsemeden kendi isteklerimize uydurmaya, kendi istediğimiz şekillere, kendi doğrularımıza büründürmeye çalışmamıza, hatta bu doğrultudaki psikolojik baskılarımıza güzel bir örnekti. Diğer bir yandan da "Kendini olduğun gibi kabullen" mesajını da veriyordu film. Emile ilk başta dönüşümünü kabullenememiş, babası gibi direnç göstermiş ama başka çaresi olmadığını görünce ne ise o olarak olduğu gibi davranmaya başlamıştı. ▫️Filmin bir başka mesajı da hayvana dönüşmeye başlayan insanların adeta insandan sayılmamaya başlamasıydı, değersizleştiriliyorlardı, onların ne hissedeceklerini önemsemez davranıyorlardı. Özellikle başrol çocuğun sınıf arkadaşlarının akran zorbalığı, "Onlar hayvan artık insan değiller, ölmeyi hak ediyorlar." tarzı cümleleri, hatta sırf bilmedikleri bir varlığa dönüştükleri, farklı oldukları için dönüşenlerden korkmaları, onları zorbalamaları, ötekileştirmeleri, dışlamaları insanların zalimliği ne kadar kolay normalleştirebildiğini de gösteriyordu. ▫️Son olarak; sırf hayvanlar konuşamıyor diye iletişim kuramayacaklarını düşünüyoruz, onları değersiz görebiliyoruz ama film, başrol çocuğun kuş adamla olan iletişimi ile bu düşünceye karşı çıkıp iletişimin sadece kelimelerden ibaret olmadığını gösteriyor ve hayvanların da canları, hisleri olduğuna dair güzel bir metafor sunuyordu. . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler bitti⚠️ Velhasılıkelam filmin konusu ve verdiği mesajlar güzeldi ama bunu işleyiş biçimleri fazlasıyla yetersizdi. Oyunculuklar da hiç etkileyici, sahici, doğal gelmiyordu. Tüm bunlara, hayal kırıklığı yaşatan beklentilerime rağmen filmi izlerken (×2 hızında izledim ondan mıdır bilmem ahahhahs) sıkılmadım ve sırf konusu ilginçti diye çok puan kırasım gelmiyor ama sanıyorum o kadar da bol keseden puanlamaya lüzum yok 😂 (yine bol keseden puanladı...) 5/10 ⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆☆

dilarauzmez 3 weeks ago

Son Düello

Ridley Scott

34 Gönderi

Bir gerçeğin ne kadar çok farklı penceresi olabileceğini gösteren güzel bir dönem filmiydi. Herkes hayatı kendi bir çift penceresinden izliyor ve çoğunlukla da o pencereler tamamiyle farklı manzaralara bakabiliyor. Hatta daha da enterasanı, aynı manzaraya dizilse bile o pencereler aynı…devamıBir gerçeğin ne kadar çok farklı penceresi olabileceğini gösteren güzel bir dönem filmiydi. Herkes hayatı kendi bir çift penceresinden izliyor ve çoğunlukla da o pencereler tamamiyle farklı manzaralara bakabiliyor. Hatta daha da enterasanı, aynı manzaraya dizilse bile o pencereler aynı şeyi göremeyebiliyor. Çok ilginç değil mi? Bence fazlasıyla öyle... Düşününce bu, insanı müthiş bir şüpheciliğe düşürebilecek bir bakış açısı... Acaba gerçeğin ne kadarını görebildik, ne kadarını bilebildik? Görüp de bildiklerimizi gerçeğin aslıyla ne kadar örtüştürebildik? Gerçi her şeyden önce böyle sahici bir ötüştürmeyi, yani gerçeği kabullenmeyi ne denli istediğimiz de ayrı bir sorgulama mevzusu ya neyse. Peki, bizi burada asıl yanıltan ne? Anılara karışmış gerçeğimizi eğip büken hafızamızın mı hayal gücümüzün mü bir oyunu? Ya da durun, durun, en baştan başlayalım... Gerçek nedir? Neye denir? Gerçek tek midir? Ya da değişken mi? Gerçeğin kendisi tek ve değişmez olsa bile mevzu bahis bizim onu algılayış biçimimiz... Asıl kilit taşı burada, o değişkenliğin rüzgârlarında savrulup duran algımızda saklı. Şimdi, olaya filmle beraber daha somut bakmayı deneyelim. Elde var bir Ortaçağ mahkemesi, mahkemeye taşınmış bir mevzu ve o bir mevzunun üç farklı pencereden gerçeği... Filmin aynı olayı farklı kişilerin gözünden ayrı ayrı sunması etkileyiciydi. Belki aynı olayı farklı bakışlardan yeniden ele alıp durmasından film tekrara düşüyor diyebilirsiniz ama ben izlerken bundan hiç sıkılmadım. Tam tersine hikaye akışını oldukça sıradışı buldum ve bu sıradışılığın tüm detayları da fazlasıyla ilgimi çekti. Öyle ki her farklı bakış açısında hareketlerin, cümlelerin, bakışların derinliğinin; odaklandıkları, önemsedikleri şeylerin devamlı çeşitlenişinin filme algı boyutunun o çetrefilli değişkenliğini vurgulayan bir nüans katmasına bayıldım. Bu nüanslara dikkat ettiğimizde de aklımızı kurcalayan şu soru oluyor: Her karakterin gözündeki gerçeğin bu derece farklı olması, sahiden olanları bu şekilde algıladıklarından mı yoksa kendi çıkarlarına göre anlatıyı değiştirmelerinden, bizi kendi gerçekliklerine ikna etmeye çalışmalarından mı kaynaklanıyor? Bu sorunun cevabını ararken film, ister istemez sizi yargılayıcı bir konuma sürüklediğinden hangi karakterin bakış açısının gerçek, kimin yalancı, kimin dürüst olduğunun hükmünü vermeye çalışırken kafanızın çorbalaşması da çok olası... Benden söylemesi 😂 Son olarak spoiler vermeden filmde hoşuma giden birkaç detayı da not düşmek istiyorum buraya. ▪Oyunculuklara özellikle değinmek istiyorum zira sanki filmi oynamamış da yaşamışlar gibiydi, o kadar sahiciydi ki olayların her tekrarında değişen o bakışlar, mimikler... kadınların söz haklarının olmadığı bir dönemi sonuna kadar hissetiren cinsten kadın oyuncuların neredeyse hepsi resmen gözleriyle, o yüzlerinde parlayıp sönen ifadeleriyle konuşuyorlardı adeta, çok hoşuma gitti. Erkekler ise büyük bir ustalıkla dibine kadar kendilerinden nefret ettiriyordu, cidden büyük oyunculuk, büyük başarı, tebrik ediyorum her birini 😂 ▪Dönemin de çok başarılı yansıtıldığını düşünüyorum, kılık kıyafetler, saç, sakal tipleri, görüntüler sizi tuttuğu gibi o döneme götürüyordu ama yine de sanki bir şeyler eksik gibi hissettirdi bana, dönemin yaşantısına dair bir şeyler daha olmalıymış gibi, yani filmin tuzsuz kalan bir tadı da seziliyordu hafiften. ▪Filmde çok bir aksiyon yok ama düello sahnesindeki dövüş koreografisinin "Acaba şimdi hangisi kazanacak?" ikileminde bırakan heyecanını beğendim, insanı geren bir mücadele sergilemişler. ▪Marguerite'in merdivenlerde kaçtığı sahne de bana Hellelil and Hildebrand hikayesini anımsattı, İrlandalıların en sevdikleri o meşhur tablo var ya hani Frederic William Burton'un "Kule Merdivenlerinde Buluşma" adlı resmi, heh işte o. Yok, dayanamıyorum cidden spoisiz olmuyor, müsadenizle bir iki spoiler serpiştireceğim buraya mümkünse gardınızı alın ve kaçın 😂 ⚠️ . . . . . . . Şimdi eğer ki bu sahnenin o tabloya bir göndermesi varsa o zaman Marguerite'in de yalan söylediğini düşünebiliriz. Le Gris'in bakış açısındaki Marguerite'in o kur yapan bakışlarıyla aslında Le Gris'in ilgisini çekmeye çalıştığı sonucuna çıkabiliyoruz. (Tabii bu çıkarım için Le Gris'in doğru söylediğini varsaymamız gerekir ki kendisi doğru sayılamayacak kadar yamuk bir karakterdi, neysem bu detayı es geçelim biz hahajsjs) "Amaa bu çok saçma, Marguerite'in bundan hiçbir çıkarı yoktu" diyebilirsiniz lakin sanki diğerleri gibi onun da birkaç yerde bakışları ve duraksamalı cümleleri ile anlatısında kendine sakladığı yanları mevcut gibiydi. Diğer iki bakış açısında da olduğu gibi o da bize gerçeğin istediği kadarını anlattığı hafiften hissediliyordu. Yine de bunlara rağmen ben Marguerite'in bakış açısının gerçek olduğuna inanıyorum, bence yalan söylemiyordu çünkü diğer bakış açılarındaki o benmerkezcilikten çok uzaktı, bize gerçeğin en yalın ve sahtelikten de en uzak hâlini tüm acılığıyla sunuyordu. Diğer iki bakış açısında görmediğimiz tüm o rahatsız edici detaylar Marguerite'in bakışıyla önümüze seriliyordu. Diğer yandan Le Gris ile Carrouges ikisi de bize çarpıtılmış ve yavan gerçekler sunuyordu. İkisinin de bakış açılarında kendilerini yücelttikleri adeta nur topu egolarıyla ikisi de birbirlerini gömüyorlardı. Hatta o derece ki ikisinin algıladıkları o bambaşka ama aynı savaş sahnesinde kimin kimi kurtardığı bile belli olmuyordu. İkisi de kendini kadınların hayranlık duyduğu reddedilemez, mükemmel kahramanlar olarak görüyorlardı. Özellikle Le Gris'in günah çıkardığı sahnedeki günahını tanımlayış şekli de bunu doğrular nitelikteydi. Le Gris kendisini istemeyen bir kadına zarar verdiğini değil, sadece başka bir adama ihanet ettiğini düşünüyordu ki böylece anlaşıldığı üzere bu sahnenin aynı zamanda kadının söz hakkı ve değerini gösteren çarpıcı bir yanı da var oluyordu. Ayrıca kaynanasının kendisinin de tecavüze uğradığını ve sustuğunu, Marguerite'in de yaşaması için susması gerektiğini söylediği sahnede kadına acayip gıcık olmuş, haksız olduğunu düşünmüştüm. Ama sonralara doğru, Marguerite'in bebeğini kucağına aldığında "Bir bebeğin annesine olan ihtiyacı, annesinin adalet ihtiyacından daha büyüktür." sözüyle aslında kaynanasının da haklılık payının olduğunu farkettim. Kaynanasının ataerkil düzene boyun eğmiş, bencil ve oğlunun itibarını savunan bir kadın olduğunu sanırken aslında zamanında kendi bebeği yani Carrouges'in annesiz kalmaması uğruna, bebeği için hayatta kalmayı isteyen yaşadıklarını sineye çekmiş, bağrına taş basıp susmayı seçmiş bir kadın olduğunu anlıyoruz ki böylece bunun ne denli ağır bir seçim olduğu da gün yüzüne daha bir net çıkıyor. Son olarak Carrouges'in olayı mahkemeye taşıyarak düello istemesi hususuna da değinirsem Carrouges, karısının yaşadıklarını sırf Marguerite için değil de sanki daha ziyade kendi hırsı ve halkın gözündeki itibarı için önemli buluyormuş gibi duran kısmının yanında diğer açıdan da kendinden emin bir şekilde kazanacağına güvenerek karısının hakkını savunması arasında mekik dokurmuş gibi gidip gelerekten kendisinin kötü ve bencil biri mi yoksa iyi ve sadık biri mi oluşuna karar vermez bir hâlde kalakaldığımı da belirtmek isterim sayın ahali... (Ohh bee aman o neydi öylee şükür ki cümleyi noktalayabildim ahahhshsjs) . . . . . . . ⚠️Vay bee, bunlar nasıl spoisavar hareketler böyle, tebrik ediyorum çok güzel kaçtınız 😂 Sadece, o bahsettiğim eksiklik hissiyatından 2 puan kırıyorum, yoksa geri kalan her şeyiyle filmi çok beğendim. 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆ -------------------------------------------------------------------- Not: Benim gibi analiz yorumlarını yazıp yazıp da taslaklar kısmında aylarca kaderine terk ederek paylaşmayı unutan bir başkası daha var mıdır acaba diye meraklardayım şu an 🤦🏻‍♀️😂

dilarauzmez 2 months ago

Louis Wain'in Renkli Dünyası

Will Sharpe

16 Gönderi

Genelde beğendiğim filmleri yorumlarım ama bu sefer bir istisna olsun, dedim. Hoşlanmadığım bir filme yorum yazmak istedim. Öncelikle kim bu Louis Wain... ondan bahsedelim. Kendisi 1860-1939 yılları arasında yaşamış İngiliz bir ressam, hem de oldukça yetenekli bir ressam ve ne…devamıGenelde beğendiğim filmleri yorumlarım ama bu sefer bir istisna olsun, dedim. Hoşlanmadığım bir filme yorum yazmak istedim. Öncelikle kim bu Louis Wain... ondan bahsedelim. Kendisi 1860-1939 yılları arasında yaşamış İngiliz bir ressam, hem de oldukça yetenekli bir ressam ve ne yazık ki hayatı da trajedilerle durmaksızın sarsılmış bir ressam... Hayatı, öyküsü o kadar ilgi çekici ki... ama filmin bunu layıkıyla yansıtamadığını düşünüyorum. Belki duymuşsunuzdur, ressamlığı yaptığı kedi resimlerinden ziyade o derin acılarına ayna olan kedi resimlerinin evrimiyle meşhur ve bu evrimi o kadar ürpertici ki o tabloları incelerken o kedilerinkilerle aynı orantıda insanın da tüylerinin tiftik tiftik dikilmesi işten bile değil. Hayatında pek çok kayıp yaşamış, sorumlulukları altında ezilmiş, I. Dünya Savaşı'nın etkisi yoksullukla mücadele etmiş ve tüm bunların getirisi akıl sağlığını azar azar yitirmiş birisi... İlk başlarda resmettiği kediler oldukça gerçekçi ve insana özgü hareketlerle harmanlanmış eğlenceli ve sevimli bir konumda; kediler kahve içiyor, kıyafet giyiyor, dans ediyor, çeşitli etkinliklerde buluşup eğleniyorlar lakin zamanla ressamın odağı hareketlerden uzaklaşıp kedilerin irkilmiş tüylerine ve ürkekleşerek büyüyen gözlerine, detaylara kayıyor. Hatta kedi figürleri gittikçe hatlarını kaybederek birtakım fraktallara dönüşüyor, başta net seçilebilen kedi figürleri artık belirginliklerini yitiriyor, belki uzaktan uzaktan kedileri andırabilecek hâle geliyorlar. Bu adım adım değişimi yansıtmak hususunda filmin fazlasıyla yüzeysel kaldığını düşünüyorum, ressamın hayal dünyasının, duygularının derinliğine layıkıyla inememiş. Gereksiz sahnelere odaklanıp ağır çekimlerle uzattıkça uzatarak hikayenin akışını baltalamış ve asıl önemli olan noktaların derinine inemeden kıyılarından dolanmış gibi hissettim, özünü es geçmiş. Belki de beklentimin fazla oluşundandır, filmi izlerken aynı anda zihnimde ayrı bir senaryo kurgulamadan, hikayenin akışını habire değiştirip şu sahne şöyle çekilebilirdi, böyle olsa daha güzel olabilirdi diye düşünmeden edemedim ve sonunda elimde kalan potansiyeline ulaşamadan harcanmış bir film oldu, sevemedim. Mesela Louis Wain'in dünyayı algılayışı parlayan birkaç kırmızımsı, sarımsı ışıktan, şaşı bakılmış gibi titreşen iki üç kediden fazlası olmalıydı. Gözünde gittikçe değişen dünyası birkaç kaleydoskopik görüntüyle, halüsinasyonlarla, birbirine karışıp dağılan renkler ve şekillerle çok daha etkileyici hissettirilebilirdi. O gördüğü elektiriksel dünyanın akımları bizim de parmaklarımızın ucunu cızzt ettirebilirdi. Kendisinin ve eşinin sıradanlıktan uzaklaşan o enteresan bakış açıları, bilinçaltına işlemiş korkuları filme tane tane işlenebilirdi. Dahası ve en önemlisi Louis'in kedi resimlerine başlaması "Bak sana kediler çizdim, sürpriiiiz"den çok daha öte, oldu bittiden ziyade zamana yayılmış detaylarıyla olabilirdi, olmalıydı da... Hiç mi bir yanını sevmedin filmin derseniz de bir tek gemide o derin korkusuyla boğuştuğu sahne iyiydi, bir de eşiyle ilk tanıştığı anın hoş bir yanı vardı. Filme bu puanımı da zaten beğendiğim bu birkaç sahne ve sırf o pofidik, minnoş ve tatlış mı tatlış kedilerin hatrına verdiğim de bilinsin, lütfen 😻😂 5/10 ⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆☆

dilarauzmez 3 months ago

Kon-Tiki

Joachim Ronning

2 Gönderi

Hayallerinin o inişli çıkışlı yollarına ömürlerini serebilen insanlara her daim derinden bir saygı duymuşumdur. Hedeflerine ulaşmak için sergiledikleri o taştan inat ve azimleriyle, o doğuştan yüreklerinde yaktıkları tutku ve inançlarıyla verdikleri mücadeleleri o kadar etkileyici ki... Bu hayattaki en büyük…devamıHayallerinin o inişli çıkışlı yollarına ömürlerini serebilen insanlara her daim derinden bir saygı duymuşumdur. Hedeflerine ulaşmak için sergiledikleri o taştan inat ve azimleriyle, o doğuştan yüreklerinde yaktıkları tutku ve inançlarıyla verdikleri mücadeleleri o kadar etkileyici ki... Bu hayattaki en büyük hayalimi düşünüyorum. Ve daha da önemlisi bu hayale olan sadakatimin derecesini... Bir hayal uğruna ne kadar risk alabilmeliyim? Bir hayalin peşinde koşarken ne denli cesur olabilirim? veyahut ahmak... Sanıyorum bu açıdan filmle empati dolu derinden bir bağ kurdum. Film boyunca ben böyle bir emek verebilir miydim veya neyi tercih ederdim, diye düşünüp durdum. Zaten film öyle aman aman bir aksiyonda seyretmediğinden filmin neredeyse genelinde teslim oldukları o durgunlukta ister istemez düşünecek çok şey bulabiliyor insan. Aksiyon namına ufacık bir olaydan bile uzak, daha çok oyuncuların habire birbirlerinin üzerine diktikleri o garip ve donuk bakışlarıyla psikolojiye odaklanan bir noktada akıyor gibi film. O tuhaf, donuk bakışların hem komik hem de ürkünç bir yanı da hissediliyordu; komikti çünkü ansızın fırlattıkları o sinsi sinsi parlayan bakışlar gülesimi getiriyordu, ürkütücüydü çünkü ne düşündüklerini gözlerinden okuması zordu ve bu da insanı hafiften gerip tedirgin ediyordu. Gerçi bu İskandinavların genel, tuhaf bir özelliği de olabilir, tam çözemedim ya neyse... Bunun dışında çoğu sahnenin kamera çekimlerini, görselliğini oldukça beğendim. Özellikle akılda kalıcı bir sahne de vardı, o malum köpekbalığı sahnesi... "Helal olsun bee abim sen neymişsin öylee" dedirtti 😂💪🏻🦈 Genel olarak bu tarz hayallerine çılgınca bağlı, sınırları zorlayan insanları ilgi çekici bulduğumdan filmi ve hikayesini de çokça sevdim. Sadece finalini biraz sevemedim, daha vurgulayıcı, daha etkileyici bir son beklerdim, zihnimde bir iki soru işareti bırakarak sonlanmasından azıcık puan kırdım. 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆ ------------------------------------------------------------------------ • Not 1: Bu arada Kon-Tiki, İnkalarda "güneşin oğlu" demek, yani bir Güneş Tanrısı ve bu Thor Heyerdahl'ın hayatını araştırdığımda bir başka yolculuk daha denemiş olduğunu, buna da Mısır mitolojisinden yine bir Güneş Tanrısı olan "Ra" ismini verdiğini gördüm, kısacası Thor'cuğumuz bu güneşe biraz fazlaca takmış sanki 😂 • Not 2: Ayrıca yelkende düğüm düğüm sallanan o ipler dikkatinizi çektiyse bir ilginç bilgi ekleyeyim hemen. İnkaların dilinde alfabe yok, yani bir yazıları yok ama bu eksikliği giderecek çok ilginç bir şey bulmuşlar: Düğüm yazısı, yani iplere attıkları çeşitli düğümler... (Bakınız: Quipu veya Khipu) Bu düğümleri birtakım istatiksel hesapları kayıt altına almak için kullanmışlar, hatta rahipler bazı dini hikayeleri de böyle düğüm düğüm boyunlarına asıyorlarmış ama tabii bu düğümler hâlâ tam deşifre edilemediğinden net olarak nelerden bahsettikleri bilinmiyor, üstüne dillerine dair yazılı kaynaklarının olmayışı da baltalıyor tabii ki bu durumu. • Not 3: Thor'un hayatını araştırırken kendisine ait olduğunu düşündüğüm birkaç sözüne de denk geldim, çok hoşuma gittiğinden onları da buraya eklemek istiyorum: 📌 "One can’t buy a ticket to paradise. You have to find it within yourself. (Cennete bilet satın alınamaz. Onu kendi içinde bulmalısın.) 📌 "Borders? I have never seen one. But I have heard they exist in the minds of some people." (Sınır mı? Ben bir tane görmedim. Ama bazı insanların zihinlerinde bunların var olduğunu duydum.) 📌 "In fighting nature, man can win every battle except the last." (Doğayla mücadelede insan, sonuncusu hariç her savaşı kazanabilir.) 📌 "We are living in a time where we think everything is technology, everything is pressing buttons, everything is economy, and we are loosing sight in reality." (Her şeyin teknoloji olduğunu, her şeyin düğmelere basıldığını, her şeyin ekonomi olduğunu zannettiğimiz bir dönemde yaşıyoruz ve gerçekleri gözden kaçırıyoruz.)