(@) - Raf

"İnsanlığımı Yitirirken"den sonra Dazai'nin bu kitabını okumak, yaşama dair az da olsa bir parça umut kırıntısı serpiyordu sanki. İnsanlığımı Yitirirken'de bir pes ediş hakim gibiydi. Buradaysa bir direniş var, ölüme karşı yaşam tarafının ağır bastığı hissedilebiliyordu. Durum böyle olunca merak…devamı"İnsanlığımı Yitirirken"den sonra Dazai'nin bu kitabını okumak, yaşama dair az da olsa bir parça umut kırıntısı serpiyordu sanki. İnsanlığımı Yitirirken'de bir pes ediş hakim gibiydi. Buradaysa bir direniş var, ölüme karşı yaşam tarafının ağır bastığı hissedilebiliyordu. Durum böyle olunca merak edip baktım romanlarını hangi sırayla, kaç yıl arayla yazmış acaba diye. Dazai bu "Pandora'nın Kutusu"nu aslında 1943'te yazmış ama savaş zamanı sansürden dolayı 1945 yılında yayımlanmış. "İnsanlığımı Yitirirken ise son intiharına yakın 1948'de... Aradaki birkaç senenin bir insanın umutlarının tamamen tükenmesine yetmiş olması ne kadar da ürkütücü ve acı... Dazai'nin eserlerinde adım adım topluma, dünyaya yabancılaşmasının apaçık takip edilebiliyor olması da keza öyle... Bu arada okuduğum sekiz kitabının yayımlanma sıralaması ve yılları da şöyleymiş: • Soytarı Çiçekleri - 1935 • Öğrenci Kız - 1939 • Yeni Bir Hamlet - 1941 • Pandora'nın Kutusu - 1945 • Batan Güneş - 1947 • İnsanlığımı Yitirirken - 1948 Diğer iki kitap "Koş Melos!" ile "Yeşil Bambu ve Diğer Fantastik Öyküler" ise farklı yıllarda yayımlanmış öykülerinin toplandığı kitaplar. "Pandora'nın Kutusu"na dönersek kitap boyunca satırları okudukça savaşla ruhu sarsılmış bir insanın hem buhranına hem de yaşamın tüm kötülüklerinin ve acılarının karşısına diktiği o umuda, umut kırıntılarını toplayan o hâllerine şahit oluyoruz. Yazar sanki tüm olumsuz düşüncelerinden bir hastalıktan iyileşir gibi sıyrılıp kafasından atmak istiyor. Dolayısıyla da kitap boyunca bir insanın kendini yeniden inşa etmeye çalıştığını görüyoruz, kendinin yeni bir versiyonunu bulmaya çalışıyor, yenilenmeye çabalıyor gibi bir hâli var ana karakterimizin. Tıpkı savaş sonrası tüm Japonya'nın da yenilenmeye çabalaması gibi. Mektuplardan oluşan bir anlatım tekniği tercih edilmiş olduğundan sanki bir arkadaşınızla sohbet ediyormuş hissi sarıyor okurken. Bu da kitabın hoşuma giden yanlarından biriydi. Not: Dazai okumaya başlamak için iyi bir tercih olabilir bu kitap. 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 9 "İnsanlar genellikle umutla kandırılır; ama aynı zamanda "umutsuzluk" kavramıyla da aynı şekilde kandırılırlar." 📌Sf. 11 "Bu şekilde yaşamaya devam edersem gelecekte nasıl biri olacağımı merak ediyorum." " "Benim yaşıyor olmam insanlara rahatsızlık veriyor. Ben lüzumsuz bir adamım," farkındalığı kadar acı veren bir düşünce yok." 📌Sf. 32 "Çok gülen bir insan, aynı zamanda çok ağlayan değil midir?" 📌Sf. 40 "İnsanlar ölümle tamamlanır. Yaşarken, herkes eksiktir." 📌Sf. 49 "Gerçekten konumunun en düşük seviyede olduğunu düşünürken bile, en dibin daha da dibi vardı. İnsanlar, en nihayetinde, kendileri hakkındaki yanılsamalarla sarhoş olmuş bir şekilde yaşamıyorlar mı? Gerçekler acıdır." 📌Sf. 57 "Neyin doğru olduğunu bilmek ve yapmamak korkaklıktır derler." 📌Sf. 127 "Gerçeklerden kaçalım diye değil. Acılar zaten apaçık ortada. Bizler ne olursa olsun, kaygı duymadan yaşamaya niyetliyiz." 📌Sf. 129 "Her şey yavaş yavaş eskiyecek. Hiçbir amacın olmayacak. Her şeyi kaybetmiş, her şeyi bırakmış kişilerin huzurudur o hafiflik." 📌Sf. 138 "Kalbimi yoran o şey artık yoktu." 📌Sf. 142 "Bundan sonra artık hiçbir şey demeden, ne hızlı ne yavaş, tam olması gereken tempoda dosdoğru yürüyelim. Bu yol nereye gidiyor? Bunu büyüyen bir asmaya sormalısın. Asma sana cevap verecektir: Hiç bilmiyorum ama güneşe doğru büyüyorum."

dilarauzmez 4 months ago

İnsanlığımı Yitirirken

Osamu Dazai

138 Gönderi

Osamu Dazai'nin beni en çok yoran kitabı bu oldu ve kendisiyle ilk kez bu kitabı aracılığla tanışmak pek de iyi bir tercih değilmiş sanıyorum. Ya da belki benim ruh hâlim kitabın o kasvetli, melankolik ve depresif havasını taşıyabilecek bir modda…devamıOsamu Dazai'nin beni en çok yoran kitabı bu oldu ve kendisiyle ilk kez bu kitabı aracılığla tanışmak pek de iyi bir tercih değilmiş sanıyorum. Ya da belki benim ruh hâlim kitabın o kasvetli, melankolik ve depresif havasını taşıyabilecek bir modda değilken okumaya çalışmak gibi bir hata yapmış da olabilirim zira kaç defa başlayıp bıraktım sayamadım, aylarca elimde süründü ve zar zor anca bitirdim. Şimdiye kadar 8 kitabını okudum ve Dazai'nin dilini gerçekten beğeniyorum. Hemfikir olmadığınız konularda bile yine cümlelerini çizesiniz geliyor, o kadar etkileyici ifade ediyor kendini. Bu sekiz kitabını da kendi okuduğum sıraya göre ayrı gönderilerde yorumlamayı düşünüyorum, bakalım. Hayatını okuduysanız Dazai'nin 4 defa intihara kalkıştığını ve en sonunda canına kıydığını biliyorsunuzdur. Okuduğum her kitabında o yaşam ve ölüm arasında mekik dokuyan yanı hissediliyordu. Umut ve pes edişlerde git geller yaşayan birisinin cümlelerini okuduğunuzu anlayabiliyorsunuz. Her kitabında bu tarz ikircikli konular üzerinde inşa ettiği bir çatışma illaki var, yani kendisine ikirciklerin efendisi desek pek de yanlış ifade etmiş olmayız, sanıyorum. 😅 Bu kitabı insanın ruhunun en karanlık köşelerine inip gezinebilendi, diğer kitaplarında bu denli söndürmemiş ışıkları, bağladığı karaları yine az buçuk cılız bir ışık da olsa aydınlatıyordu hafiften ama bu... Bu kitabı zifiri karanlık. Kitap boyunca beni en çok bunaltan yanı sanıyorum diline pelesenk olmuş şikayetleriydi. Dibin de dibini görmüş, çökmüş bir insanın şikayetten başka da bir şey söylemesi beklenemez zaten ama yoran kısım şu ki adeta kendi elleriyle kazdıkça kazıyor bir kuyu, kazdıkça daha da çöküyor, çöktükçe de o kuyunun en dibini merak ediyor ve o en dibe kendi isteğiyle inmek istiyormuş gibi bir histi benim, o satırlardan aldığım. Kendi elleriyle etrafına karanlıktan bir duvar örüyordu adeta, tam olarak bu, okurken bile ruhumu yoruyordu. 6/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf 14 "Düşündükçe daha da anlayamaz hâle geliyorum ve kendimi, yalnızca benim tamamen farklı olduğum şeklindeki korkunç, rahatsız edici düşüncenin saldırısına uğramış buluyorum." 📌Sf 17 "Ne istediğim sorulduğu anda hiçbir şey istemez olurdum." 📌Sf 43 "Ayrıca 'suçlu psikolojisi' diye bir kavram da var. Tüm hayatımı vicdanım tarafından rahatsız edilerek yaşadım ama aynı zamanda vicdanım sadık bir yoldaş oldu." 📌Sf 52 "Gerçek korkak mutluluktan bile korkar. Pamuk yün bile yaralar onu." 📌Sf 77 "Ah, insanlar birbirleri hakkında en temel şeyleri bile bilmiyorlar. Birbirlerini zerre anlamadan en iyi arkadaş olduklarını sanıyorlar." 📌Sf 104 "Ah, o da perişan. Bundan eminim. Acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler."

dilarauzmez 5 months ago

Ran

Akira Kurosawa

17 Gönderi

İnsanoğlunun ruhunu kemiren ızdıraplarının kökünü şevkle besleyen o yegane duygu ki bir türlü bitmez, tükenemez... İnsan tükenir de gözünü bürüyen o hırs perdeleri tükenebilir mi? Tükenmez tabii. Filmimizde de bu adeta tükenmez kalemle insanın kendi elleriyle kendi alnına yazdığı hırslarını…devamıİnsanoğlunun ruhunu kemiren ızdıraplarının kökünü şevkle besleyen o yegane duygu ki bir türlü bitmez, tükenemez... İnsan tükenir de gözünü bürüyen o hırs perdeleri tükenebilir mi? Tükenmez tabii. Filmimizde de bu adeta tükenmez kalemle insanın kendi elleriyle kendi alnına yazdığı hırslarını ve tükenişlerini izliyoruz. İzliyoruz ama izlemek demek sönük kalır, Kurosawa sağ olsun öyle böyle değil bir acayip destansı izleyiş bu bizimkisi... 📌1:17:23 "Delirmiş bir dünyada sadece delilerin aklı başındadır!" İlk olarak hırs duygusunu tanımlamaya çalışıyorum, düşünüyorum nasıl ifade edilebilir diye... Açgözlülük, zalimlik, bencillik... Aklıma iyi hiçbir özellik gelmiyor, hep olumsuz şeylerle bağlantılı gibi... Ee, peki hiç mi iyi yanları yok? Devam etme, bir işin sonuna gidebilme yetisi desek, bu mesela iyi gibi ama o da hırstan ziyade azim kavramına daha yakın gibi... Sanıyorum hırsın getirisi yalnızca hezeyanlar, yıkımlar ve pişmanlıklar silsilesi... 📌1:16:57 "Demek ki yüreğin başarısızlığını görmesi için aklın iflas etmesi gerekiyormuş!" Filmde de zaten geçmişin bu acılar ve pişmanlıklar silsilelerini görüyoruz. Her bir karakterin ayrı bir kişilikleri, ayrı bir hırsları var ki her birine ayrı ayrı analiz yapılabilir, o derece... ve bu birbirinden farklı karakterlerin tek bir şeye kurban gittiğini görüyoruz, güç sarhoşluğunda hırsları peşinde dolu dizgin koşarak hatalarına şuursuzca atlayışlarını izliyoruz... Kurosawa, Shakespeare'in Kral Lear oyununu almış, öyle bir kesmiş, biçmiş, Japon kültürüyle besleyerek şekillendirmiş ki üzerine tam oturmuş, filmin hiçbir yanı sırıtmıyor, hiçbir yanı emanet gibi durmuyordu. İzlemesi baştan sona keyif vericiydi. Yönetmen, aynı krallığın bölünen askerlerinin birbirleriyle savaşmalarının kaosunu dinginleştirmek ister gibi, her bir kardeşin bayrak rengini her bir askerin sırtına geçirerek adeta renk cümbüşü sunmuş bizlere. Maviler, kırmızılar, sarılar havalarda uçuşuyordu, hem de göz dolduran türden... Bir de bu rengarenk kaosun ortasında koşuşturan öyle şahane atlar ve süvariler vardı ki izlemeye doyamıyordu insan. Ayriyeten oyunculuklar da keza seyri sefa derecesindendi ki özellikle Lord Hidetora Ichimonji karakterinin deli hâlleri, kayaların arkasına saklanırken ellerinin duruşu, bakışı, tavırları cidden etkileyici geliyordu göze, oyuncu hakkıyla canlandırmış karakterini sonuna kadar. Gerçi bir yandan da Japonların oyunculukları genel olarak bir değişik oluyor; coşkulu, heyecanlı, aniden bağıra bağıra oynamaları hem garip hem etkileyici geliyor bana, bu da işte öyle çözemediğim enteresan bir başarıları, ne diyelim 😅 Hep seyretmesi şöyle güzel, böyle hoş diyip durdum ama filmin öyle manidar, tiyatral, şiirsel replikleri de vardı ki dinlemeye de doyum olmuyordu. (Evet, evet filmi daha neresinden tutup da öveyim diye düşünüyorum hâlâ. Amaan eksik övgüm kalmasın 😌) Özellikle tam da soytarının "Sen saçmalarsın, ben doğruları söylerim. Sonra da bu konuşmalardan bir şeyler çıkarmaya bakarız." dediği gibi neredeyse cümlelerinin her biri altı çizilesi, hemen hemen hepsi de ayrı bir düşündürücüydü. 📌1:56:03 "Yılanın yumurtası bembeyaz ve saf olur. Kuşunki ise benekli ve kirlidir. Kuş benekli yumurtasını beyazların yanına yumurtlamış. Yumurta çatlamış, içinden yılan yavrusu çıkmış. Çünkü kuşu yılan yutmuş." Ne iyi olurdu keşke her şeyin içini dışını kolayca bilebilsek... nice saf, tertemiz görünenin içindeki sinsiliği saman altından yılan daha kuşu yutamadan bir çırpıda görebilsek... 📌1:57:52 "İnsanoğlu, ağlamaya doğarken başlar. Yeterince ağladığında ise ölür." Düşünüyorum... acaba tarih boyunca kim bilir kaç kişinin yüreğinin suyunu sıkmıştır aynı acılar ve kaç çift göz akıtmıştır tekerrür eden yaşlarını... Her birimiz ki hayatları birbirimizden dağlar kadar farklı lakin hiçbirimiz ki gönlüne sızı hiç değmemiş olsun... Değil midir ki yüzler yabancı olsa da acılar her daim tanıdık... Peki ya çatlamamış kabukların ardında kuş mudur, yılan mıdır ağlayan?.. Peki ya yıkıma giden o hatalar zincirini başlatan Lord Hidetora mı yoksa Taro muydu? Lord Hidetora'nın delirmesini başlatan hangi olaydı? Lord Hidetora yumurtadaki yılan mıydı kuş muydu? Lord Hidetora'nın rüyası gerçek mi çıktı? Lord Hidetora koca dünyada ıssızlığın ortasında yapayalnız mıydı? Lordu oradan çekip çıkaran Taro'nun sesiyse suç Taro'nun muydu? Ran kaos demekse kaos ne demekti? Babam böyle pasta yapmayı nereden öğre.. ay pardon sorular karıştı ahajsjdj Filme dair tüm sorularımı es geçersek kısacası Kurosawa'nın izlediğim ikinci filmi ve ben, yönetmenin filmlerinin görselliğine, sinematografisine sanıyorum ki gönlümü çoktan kaptırmışım bile ve ben galiba... ben... bu filmlere... aşık oldum 👁👄👁 (Hayıır, ayran gönüllü falan değilim, kesinlikle bu ithamı kabul etmiyorum. Cidden aşık olunasılar, inanmıyorsanız haydi izleyin de mukayyet olun kalbinize de görelim, hodri meydan ahahjsjs 😏) Madem bu denli aşık oldun, o tek puanı nereden niye kırdın diye sorarsanız (bence sormazsınız ama sordunuz varsayalım ehehehsh) sulu ketçaba bandırılmış gibi duran o askerlerden kırdıydım bir puanı, filmin tüm ciddiyetini sabote edip gülesimi getiriyorlardı da ondan 😂 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆

dilarauzmez 7 months ago

Sinema Tezgahı

Mohammad Rahmanian

1 Gönderi

Sinemanın yasaklanmasını eleştirirken yasaklanmış bir film, bu nasıl ironidir yahu çözemedim 😅 Gelmiş geçmiş tüm filmlerle beraber büsbütün sinemanın yasaklandığı bir ortamda sinemasever bir adam bu yasağı aşmanın bir yolunu buluyor, gizlice filmleri teker teker ezberleyip bunları birer tiyatro oyununa…devamıSinemanın yasaklanmasını eleştirirken yasaklanmış bir film, bu nasıl ironidir yahu çözemedim 😅 Gelmiş geçmiş tüm filmlerle beraber büsbütün sinemanın yasaklandığı bir ortamda sinemasever bir adam bu yasağı aşmanın bir yolunu buluyor, gizlice filmleri teker teker ezberleyip bunları birer tiyatro oyununa dönüştürüyor. Böylece filmimiz, baştan sona büyüleyici bir tiyatro havası solutuyor bizlere. Ve karşımızda film içinde filmler, alabildiğine tiyatrolar diyarı görüyoruz ve kendimizi adeta uçsuz bucaksız bir metinlerarasılık okyanusunun ortasında buluveriyoruz. Tüm o unutulmaz filmlerden akla kazınmış şiirsel repliklerin hülyalı dalgaları dört bir yandan vuruyor kulaklarımıza. Karakterlere de özellikle değinmek gerek diye düşünüyorum zira her biri o kadar özgün ki tamamiyle nevi şahsına münhasırlar (bu ifadeyi kullanmak çok hoşuma gidiyor, yeri geldi mi asla kaçırmam ahhahsjd) Çok detayına girmeden birkaç yorum yapmak istiyorum bu karakterler hakkında. Misal Ata karakteriyle başlayalım, kendisi insomnia yani uykusuzluk hastalığından muzdarip birisi ve Nasi ile tanıştıkları sırada Nasi soruyor, "Ülkemizde bu hastalığı yaşayan çok kişi var mı?" diye. Ata da şöyle cevaplıyor: "Bilmiyorum, bizim milletimiz uykuyu sever, uyuşuktur. Olduğunu pek sanmıyorum." Bu cümleden iki eleştiri almıştım. Biri tembellik eleştirisi, diğeriyse adeta uyur gibi gerçeklere kör olmak, haksızlıkları görmezden gelmek, ses çıkarmamak... Diğer bir karakter kemancı Saba, dünyaları yese yine de bir türlü doymayan biriydi ve bu dipsiz açlık da bizi karın ortasında keman çaldığı bir çıldırmışlık sahnesine sürüklemişti, enteresan bir isyan sahnesiydi, çok değişik hissettirdi. Aynı zamanda Saba'nın doymak bilmez açlığını, fizikselin ötesinde manevi olarak da, sanata olan açlık şeklinde de yorumlayabiliriz gibi görünüyor. Mali karakterine gelirsek yaşadığı zor koşullar, rahatça uyuyabilmekten dahi mahrum kalması ağır aksak yürümesine bile yansıyan bir gerçeklikteydi. Film, her bir kenarı köşesiyle o kadar doğal, sade, nahif ve hayatın içinden işlenmiş ki sanki izlemiyormuş da gerçek yaşamın bir parçasına şahit oluyormuş hissiyatı sarmıştı beni. Film bir ara Trt 2'de yayınlanmış, başka hiçbir yerde bulamadım ki sadece Youtube'da yine Trt 2 yayını kaydı kalmış, o da ismini Farsça alfabeyle aratınca çıkıyor ve görüntü kalitesi 480p, bir miktar üzdü bu çünkü film cidden çok hoştu, tarihe karışıp silinip gitmemesini dilerim :') 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆

dilarauzmez 7 months ago

Paris, Teksas

Wim Wenders

22 Gönderi

İlacı zehirden ayıran dozudur, derler ya hani... İşte tam da bu sözün filmini çekmişler. Bu izlediğimiz, birbirlerinde var olmuş bir çiftin yine birbirlerinde yok oluşlarının hikâyesi... Sevgi, insanın en büyük yaralarının yegane ilacı... Aynı zamanda da zehiri olabilir mi? Şayet…devamıİlacı zehirden ayıran dozudur, derler ya hani... İşte tam da bu sözün filmini çekmişler. Bu izlediğimiz, birbirlerinde var olmuş bir çiftin yine birbirlerinde yok oluşlarının hikâyesi... Sevgi, insanın en büyük yaralarının yegane ilacı... Aynı zamanda da zehiri olabilir mi? Şayet ki doz aşımı olduysa sevgiye boğulan insan kaçar mı uzaklara? İnsan yollarda bulabilir mi her aradığını, veyahut her kaybettiğini? Peki ya, insanları bu denli yıpratan sahiden de sevginin aşırılığı mıdır, yoksa asıl, sevginin kendi zihinlerindeki yansıması, sevgiden ne anladıkları mı? Biz kavramlarla düşünen canlılarız ve o kavramlara tecrübe ve gözlemlerimiz ölçüsünde mânâlar yükleyebiliyoruz. Sevgi=anlayış, sevgi=sadakat, sevgi=kıskançlık ve belki de sevgi=kavga, kaos... Sonucunda önümüze her insanda değişebilen binbir çeşit sevgi kavramı çıkabiliyor ve bu kavramların yansıması anlamlar iki insanda birbiriyle uyuşmuyorsa asıl sıkıntı buradan doğuyor gibi, sahiden ilginç... Her şeyin aşırısı zarar olduğu gibi sevginin de aşırısının insanı içten içten tüketebilmesi ne garip ve bir o kadar da ürkünç... Film tam olarak bu düşüncelerle çepeçevre dertop edilmiş bir vaziyette, durgunluğun o ıssız çöllerinde oradan oraya süzülen bir topak çalı misali hiçliğe savurup bırakıyor sizi. Hem de öyle bir hiçlik ki kelimeler kifayetsiz. Filmin o durağanlığında sadece karakterlerin ruh hâllerini hissederek nedenleri merak ediyor, sessiz sakin akışa kapılıp gidiyorsunuz. Dolayısıyla filmin güzelliği anlattığından ziyade hissettirdiğinde. Duyguları ve ruh hâllerini güzel yansıttığını düşünüyorum. Dağılmış ruhların parçalarını teker teker toplayıp seriyor önümüze ama elimizde kalan yine bir dağınıklık, toparlanamamışlık oluyor. Ve en sonunda boğazınızda bir yumru misali çöküp kalıyor film. Bu çöküp kalışın en büyük etkeniyse filmin sinematografik açıdan çok başarılı oluşuydu, diye düşünüyorum. Sahnelerin renkleriyle, açılarıyla, duruşlarıyla sanatsal bir büyüleyiciliği vardı. Misal; kadınla adamın camın ardından konuştuğu sahnede adamın yansımasının kadınla eşleşmesi hoşuma gitmişti, bir zamanlar anlaşan uyumlu iki insan ama araya girmiş mesafelerle birbirlerinden uzaklaşmış, adeta camdan hassas, kırılgan bir sınır örülmüş aralarına. Ayrıca o bir türlü ulaşılamayan arazi, adamın eskiden sahip olduğu ve bir daha ulaşamayacağı şeyleri simgeliyor gibiydi. Eski günlere dönülemeyeceği gibi bir türlü varılamayan, varılamayacak bir arazi... Aynı zamanda bu arazi metaforu, hayata yeniden başlama, yeniden doğma isteği gibi de yorumlanabilir sanki. Sonuç olarak insanın ruhuna gürültüsüz patırtısız inebilen ve indiği yerden de neleri nasıl anlatabileceğini bilen hoş bir filmdi. Filmin sonucunda da tıpkı hayat gibi, elimizde bir his kalakalıyor ve kalan öyle bir his ki bazı şeyler yarım kalmışlık hissiyatından gayrı elde bırakmaz ya başka bir şey hani, tam olarak öyle işte... 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆

dilarauzmez 7 months ago

Çit

Phillip Noyce

6 Gönderi

1930'lı yıllarda Avustralya'nın çöllerinden koparılmış, çalınmış bir nesilin ve bu çalınıp ait oldukları kültürlerinden koparılmaya itiraz etmiş, direnmiş üç küçük kızın hikâyesi... Konu tanıdık, maalesef ki ırkçılık... Her zamanki gibi yine üstün(!) ve fazla yardımsever beyaz ırkın lütfettikleri şahane(!) ötesi…devamı1930'lı yıllarda Avustralya'nın çöllerinden koparılmış, çalınmış bir nesilin ve bu çalınıp ait oldukları kültürlerinden koparılmaya itiraz etmiş, direnmiş üç küçük kızın hikâyesi... Konu tanıdık, maalesef ki ırkçılık... Her zamanki gibi yine üstün(!) ve fazla yardımsever beyaz ırkın lütfettikleri şahane(!) ötesi iyilikleriyle melez siyahları medeniyetle tanıştırarak kurtarma çabalarını izliyoruz film boyunca. (Namıdiğer asimile etme girişimleri...) Bu denli kurtarılası gördükleri neymiş ki derseniz... Tabii ki medeniyetsizlikmiş, sefillikmiş... Peki nedir bu, çok korkunç medeniyetsizlik, sefillik? Doğayla bütün olmak, tabiatın göğsünde yatıp kalkmak, ıssız çölün derinliklerinde ateş başında bağdaş kurup türküler söylemek... Bunlar ne kadar da medeniyetsiz şeylermiş öyle, adeta şok olduk izlerken🤦🏻‍♀️ Bir de bunun iyilik olduğunu savunmaları o kadar ürperticiydi ki... İnsanlar kendi doğruları uğruna ne yanlışlar yapıyorlar. Konu ve oyunculuklar iyiydi. Siyahi Aborjin çocuklarını bu kusurlardan(?) ayıklamayı kendine borç bilmiş, adeta iki ayaklı beyaz bir silgi gibi siyahilerin ten renklerini, geçmişlerini, dillerini, kültürlerini, inançlarını silip değiştirmeye çabalayan koruyucu beyaz adamın, Neville'nin güya yaptığı onca iyiliklerin anlaşılmamasından ve kızların bu baskıya direnip topraklarından, köklerinden bir türlü kopmayışlarına, toplama kampında siyahileri eğitmek adına dayattığı İngilizce ve İncil'i kabul etmeyip bu iki nimete(!) burun kıvırışlarına duyduğu elemi iyi yansıtmıştı o beyaz şeytansı karakteri canlandıran oyuncu. Küçük kızların oyunculukları da güzeldi. Molly'nin kampta tüm o yabancı kültür ögeleriyle ruhlarının zehirlendiğini hissetmesi, ait oldukları toprakla bağları, doğanın dilinden anlayabilen o yanları iyi işlenmişti. Ama sinematografik açıdan film iyi değildi, pek çok sahne daha iyi işlenebilirdi. Konusuna göre durağan kalmış, biraz daha aksiyonu hissedilebilmeliydi diye düşünüyorum. Yolculuk mesela... sanki yürüdüler, oldu bitti gibi, çocuk olmalarına rağmen öyle bir yolculuğun zorluğu çok basit anlatılmış. 9 haftanın yıpratıcılığı, açlığı, susuzluğu, yorgunluğu biraz daha iyi işlenebilirdi. Kömür gibi pişmiş bir hayvanın bacağını mı, kuyruğunu mu ne kemirdilerdi, artık o mu enerji verdi de yola devam edebildiler, çözemedim 😅 Bu tarz hikâyelerde bence en üzücü yan ihanetin hep en yakınlardan gelmesi, en çok bu yaralıyor insanı... Zulüm görene ihanet eden yine bir başka zulüm gören... Gerçi bir nebze anlaşılabiliyor, sevdiklerini korumak için mecbur kalabiliyorlar ama yine de herkes kendi derdinde, kendi çıkarında olup diğerlerini önemsememesi üzüyor insanı. Diğer yandan bu film özelinde malum izci içten içe duruma seviniyor gibiydi de. Birtakım karmaşık duygular, çetrefilli ruh hâlleri... ne diyelim Filmin düşündürdüğü bir şey de şu vardı bence. Talep edilmeyen yardım gerçekten yardım olabilir mi, sahiden yardım sağlayabilir mi ya da daha da önemlisi, böyle bir yardım insanî olabilir mi gibi soruları diziyordu film önümüze. Cidden çoğu zaman belki farkında bile olmadan cehennemin yoluna iyi niyet taşları döşeyebiliyoruz, kendi doğrularımızı herkesin doğrusu sanabiliyoruz. İnsanların istemediği şeyleri sırf "bak bu sana iyi gelecek amaa" diyerek zorla yaptırmadan önce bu işin yararı mı baskın çıkar, yoksa zararı mı diye bir düşünmek gerekiyor. Son olarak bir de kızların ıslıkla iletişim kurmalarının çok hoşuma gittiğini de söylemeliyim, öyle ıslık çalabilmeyi isterdim, kıskandım azıcık 🤭 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆

dilarauzmez 7 months ago

Amistad

Steven Spielberg

9 Gönderi

Yerden ve gökten anbean durmaksızın suların dört bir yandan dövdüğü, tuzlu suların hiddetle sarstığı bir gemide bir grup adam özgürlükleri uğruna kanlı bir isyan başlatırsa neler olur... Filmimizin konusu gerçek bir olaydan, 1839 yılında yaşanan aynı isimli gemi isyanından alınarak…devamıYerden ve gökten anbean durmaksızın suların dört bir yandan dövdüğü, tuzlu suların hiddetle sarstığı bir gemide bir grup adam özgürlükleri uğruna kanlı bir isyan başlatırsa neler olur... Filmimizin konusu gerçek bir olaydan, 1839 yılında yaşanan aynı isimli gemi isyanından alınarak bunun üzerinde işlenmiş, açılışı böyle kaotik bir sekansla başlıyor ve film, hikâye boyunca aynı sorular etrafında dolanıyor. İnsanın özgürlüğünü çalanlara, ona zulmedenlere karşı savaşması en doğal hakkı değil midir? Peki bu hakkın renk ayrımı olabilir mi... Nefsi müdafaa bir kesim için hep mi suç olmalı... Film, 19. yüzyılda bir grup siyahinin köleliği reddederek ayaklanışını, isyanlarını ve yakalandıklarındaysa mahkeme sürecini ele alıyor. Yani film, daha çok mahkeme sıralarında geziniyor ve ana tema da insan tanımının nasıl olacağına karar vermek üzerinde dolanıyor. Film geneliyle güzeldi, hissiyatı kuvvetliydi. Zaten direkt açılışı kan, revan, vahşetle başladığından anında içine çekip bir şok etkisi yaratıyordu. Filmin bu açılış kısmı, bir bakıma siyahi insanların köleleştirilmek için kaçırıldıklarında yaşadıklarına benzer bir şaşkınlık hissinin bizleri de sarmasını sağlamış. Ayrıca sinematografik olarak sahnelerde ellere odaklanması hoşuma gitti. İnsanların o ellerle neler yaptıklarını, verdikleri zulümleri, mücadeleleri yansıtması açısından güzeldi. Genel olarak kamera açıları da etkileyiciydi zaten. Filmde, sanıyorum iki avukat üzerinden ele alınan bir çatışma da mevcuttu. Genç avukat, daha yolun başında ve hırslıydı. Ama yaşlı olan baştakilerin çıkarlarına göre hukuku yanıltabildiğini, istedikleri kararları verdirtebildiklerini görmüş ve bunun sonucunda sanki yılmış, bir bıkkınlık havası vardı. Düzene küsmüş, kabuğuna çekilmiş gibiydi. Oyuncu kadrosuna da özellikle değinmeli ki fazlasıyla sağlam, dolu dolu bir kadro karşılıyor bizi ama oyunculuklar böylesi şahaneyken yine de sanki senaryoda bazı karakterlerin derinine inilememiş, iç dünyaları tam yansıtılamamıştı. Bu da karakterleri özümsememizin, onlarla bağ kurabilmemizin önüne engel örüyordu. Filmde eksik bulduğum en belirgin yansa Cinque'nin önceki yaşamıydı. Yani olayların başlangıcını gördüğümüzde bir empati hissiyatı kuvvetleniyor ama tam mânâsıyla kaybettiği özgürlüğü, köyündeki yaşamını görseydik, bence filmin son sahnesinin hüznü daha bir derinden etki ederdi diye düşünüyorum. Bu arada İspanyol gemisi Amistad'ın kelime anlamı dostlukmuş. Dostluk örtüsü ardında gizlenerek gelen zulüm gibi... fazlasıyla manidar... 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆

dilarauzmez 7 months ago

Garba Hücum

Wesley Ruggles

2 Gönderi

🏆En İyi Film Oscarı Alanlar 5. Film🏆 Hem IMDb puanıyla yerlerde sürünen hem de En İyi Film Oscarı ödüllü bir film, enteresan 😅 Kendisi, En İyi Film ödülünü kazanan ilk western filmiymiş ve neredeyse tamamı açık alanda çekilen ilk sesli…devamı🏆En İyi Film Oscarı Alanlar 5. Film🏆 Hem IMDb puanıyla yerlerde sürünen hem de En İyi Film Oscarı ödüllü bir film, enteresan 😅 Kendisi, En İyi Film ödülünü kazanan ilk western filmiymiş ve neredeyse tamamı açık alanda çekilen ilk sesli filmlerden biri. Western ama sadece bir kısmında western havası vardı, filmin tamamını kaplamıyor gibiydi bu tema. Aynı zamanda ilk gösterimi sırasında para kaybeden tek En İyi Film Oscar'ı kazananı olduğu da iddia edilebilirmiş. Döneminde olumlu eleştiriler almış ancak bu mali başarısızlığının nedeni Büyük Buhran'ın en karanlık dönemlerinden birinde gösterime girmesiymiş, birkaç yıl sonra yeniden gösterime alınarak biraz da olsa bu maddi kayıp hafifletilmiş. Film, Edna Ferber'in Cimmaron kitabından uyarlanmış ve filmin ana karakteri Yancey Cravat da gerçek hayatta avukat, silahşör ve politikacı olan Temple Houston'dan esinlenerek yazılmış. Bu Yancey karakterinde neredeyse yok yok diyebiliriz ki kendisi adeta adalet timsali, mazlumların koruyucusu, kimsesizlerin sesi, suçluların korkulu rüyası (ki Billy The Kid'i bile öldürmüş, vay be...) ve haksızlıkların önünde dikilen bir halk kahramanı... Aynı zamanda da ülkesini kalkındırmak isteyen tutkulu bir vatansever ki bir yerde düzen oturtunca hemen başka yerin yolunu tutan adeta tüm şehirleri sıra sıra tek başına inşa etmeyi kafasına koymuş bir maceraperest... Evet, evet filme bu kadar şeyi sığdırmayı başarmışlar 😂 Filmde Amerikan Eyaletleri'nden biri olan Oklahoma'nın bir şehrinin kuruluşunu izliyoruz. Hikâye 1889-1930 yılları arasında yaklaşık 40 senelik uzun bir zamanı kapsıyor. Açılış bir şekil mülk edinme amacıyla arazi kapma yarışıyla başlıyor. Bu sahne öyle bir sahne ki dönemine göre ciddi emek verilmiş, yüksek prodüksiyonlu açılış sunuyor, düşünün 5000 figüran, 28 kameraman ve çok sayıda asistan ile bir hafta uğraşmaları gerekmiş bu kaotik ortamı çekebilmek için. Bu açıdan fazlasıyla ikonik bir sahne diyebiliriz. Film genel olarak çok da sıkıcı denilemez, akıcıydı ama senaryosu özellikle finali eh işte dedirtebiliyor, yine de benim için izlemesi keyifliydi. Misal yılları atladıkları sahnelerde geçen zaman içinde neler olduğunu ekrana yazmak yerine diyaloglar arasında bize anlatmaları hoşuma giden detaylar arasındaydı. Bir de İsaiah (ismini doğru mu yazdım emin değilim) karakteri de filme eğlence katan bir karakter olmasıyla hoşuma gitmişti. Son olarak başrol oyuncularından Irene Dunne başlangıçta bu filmi en sevdiği filmlerden biri olarak gördüğünü lakin sonraki yıllarda, bu filmi amatör bulduğunu ve arazi hücumu sahnesi hariç, filmin hiç de iyi yaşlanmadığını hissettiğini söylemiş. 6/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆

dilarauzmez 7 months ago

Yolpalas Cinayeti

Halide Edib Adıvar

7 Gönderi

Bu kitap Halide Edib'in okuduğum ikinci kitabıydı. Kalemi, dili o kadar hoş bir yazar ki eminim diğer kitapları da insanı tuttuğu gibi kelimelerinin arasına katıp bir akışta sürüklemekte aynı derecede mahirdir. Klasik polisiyelerden farklı olarak bu hikâyede sondan başa, ters…devamıBu kitap Halide Edib'in okuduğum ikinci kitabıydı. Kalemi, dili o kadar hoş bir yazar ki eminim diğer kitapları da insanı tuttuğu gibi kelimelerinin arasına katıp bir akışta sürüklemekte aynı derecede mahirdir. Klasik polisiyelerden farklı olarak bu hikâyede sondan başa, ters bir anlatımla karşılaşıyoruz. Katil ve olayı en baştan öğrenip sebeplereyse sayfalar ilerledikçe adım adım ulaşmak güzeldi. Bu açıdan biraz Kırmızı Pazartesi kitabını anımsatıyordu. Katili bilmemize rağmen kitap neden sorusu etrafında sürüklemeyi iyi başarmış, akıcı bir kitaptı. Zaten kısacık, 2 saatte bitebilecek bir kitap. Katilin geçmişi araştırılana kadar sebebe dair merak uyandırabiliyordu hikâye ve sonrasında katilin anılarını dinlerken sanki tekrar yaşarcasına bir anlatımla da kuvvetli empati kurdurabiliyordu yazar. Kurgusunu gayet sağlam buldum. Hikâyenin üzerine inşa edildiği çatışmalar güzel işlenmiş. Sınıf farklılıkları, köylü-kentli, doğu-batı, masum-suçlu, iyi-kötü çatışmaları karakterlere akıllıca yerleştirilmişti. Kitabın bu çatışmalar arasından masumiyet olgusu etrafında dolanmamızı sağlayarak adalet kavramını sorgulatan bir noktası da vardı, bu durumda en adaletli bakış açısı nediri düşündürüyordu insana. Hikâyenin ruha dokunan bir yanı da mevcuttu. Halide Edib duygulara ve ruha güzel değinebilen bir yazar zaten ve ruh çözümlemelerini gayet etkileyici buldum. Karakterlerinden taşan bir yalnızlığı bu çözümlemeler sayesinde nakış nakış işlemiş yazar ve böylece bu ruh hâlleri okuyana da işleyebiliyordu. Kitapta ağır basan bir sevgi, şevkat, sahiplenme ve koruma içgüdüsü de görmekteydik. Hem de öyle bir sevgi ki insan ve hayvan canını bir tutabilen, bir hayvanı bir insanmış, bir dost, bir kardeşmiş gibi görebilen bir merhamet dökülüyordu satırlardan. Bu hassasiyet hoşuma gitmişti :') Kitabın birtakım toplumsal eleştirileri de iyi işlenmişti. Mesela yazar, Mükerrem üzerinden kadınların hor görülmesine değinmiş ve Akkız'la da tüm kadınların intikamını almış gibiydi. Bir başka eleştiri olarak da Sacide karakteri de mevcuttu (ki adeta anlatılmaz yaşanır, okunur, izahı zor bir karakterdi 😅) ve Rıfkı sağ olsun söylenecek her sözü Sacide'ye pat pat söyleyerek içimizi rahatlatıyordu, canımızsın Rıfkı ağzına sağlık 😂 Sonuç olarak yazar sanki, bir suçlu illa cezalandırılmalı mı, yoksa ıslah edilmeli, tedavi edilmeli, topluma geri kazandırılmaya çabalanmalı mı diye düşündürmek istemiş gibiydi. Düşünelim bakalım... 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf. 35 "Ve bu haşin, sevimsiz çocuk pekâlâ parayla alınan takayyüt veyahut acımak ile hakiki sevmenin farkını sezecek kadar hem zeki hem de hassastı." . . •Takayyüt: Bağlanma, üstüne düşme, özen gösterme. 📌Sf. 37 "Belki de doğru. Belki de insanlar birbirlerine kanla, sınıfla değil inandıkları şeyde iştirakle bağlanıyorlar." . . •İştirak: Paydaşlık, ortaklık. 📌Sf. 38 "Delilerin deli olmayanlara benzemesi çok korkunç bir şeydir. Delileri tetkik eden ister doktor, ister başka bir adam olsun, mutlak içinden adeta kendi aklından şüphe etmeye başlar. O kadar deliyle ilk temas -şayet buhran içinde değilse- insana onun da herkese benzediğine, belki her adamın içinde saklı bir delilik olduğuna hükmettirir." . . •Tetkik etmek: İncelemek, araştırmak. 📌Sf. 65 "Anlamak affetmektir." "...isterseniz ceza verin fakat anlayın."

dilarauzmez 7 months ago

Sarı Odanın Esrarı

Gaston Leroux

8 Gönderi

Bu kitap polisiye türüne başlamak için o kadar yerinde bir tercih olmuş ki bayağı sevdim hikâyeyi. Zaten türünün ilk örneklerinden biriymiş, kapalı oda olgusu gizem türünde tarihte ilk kez bu kitapta kullanılmış. Çağdaş polisiye türünün öncülerinden sayılmış ve bazı polisiye…devamıBu kitap polisiye türüne başlamak için o kadar yerinde bir tercih olmuş ki bayağı sevdim hikâyeyi. Zaten türünün ilk örneklerinden biriymiş, kapalı oda olgusu gizem türünde tarihte ilk kez bu kitapta kullanılmış. Çağdaş polisiye türünün öncülerinden sayılmış ve bazı polisiye yazarlarını da etkilemiş bir esermiş. Bu yazarlar içerisine Agatha Christie ve John Dickson Carr gibi isimler de dahilmiş. Bunu söylemezsem içime dert olurmuş gibi hissediyorum. Kitapta Sherlock Holmes'ün adeta bir Fransız şubesi Rouletabille diye bir elemanımız vardı ki kitap boyunca ismini Ratatulli diye okuyasım geliyordu 😂 Neyseciğime söyleyip kurtulduğuma göre artık bu gereksiz detayı geçebiliriz ahshjsj Okuduğum ilk polisiye roman olmasından mütevellit türünün diğer örnekleriyle kıyaslayamıyorum ama ortaya çetrefilli bir kurgu atarak sürükleyiciliği gayet güzel körüklemiş diye düşünüyorum. Saldırının geçtiği yer, kapısı penceresi içeriden kilitli bir sarı oda. Odanın dışında iki görgü tanığı mevcut ama yalnız tek bir şeye şahit olmuşlar, bir sese... Silah sesi ve bir çığlık... "İmdat, katil var!" Bir hışımla kapıyı kırıp sarı odaya girdiklerinde gördükleri de tek bir şey, yerde kanlar içinde yatan bir kız. Peki ya, katil mi? Ortada yok. Ee, buhar olup uçmadı ya. Ama nerede? Duvarda bıraktığı kanlı el lekesi harici iz yok... Kitaptaki tek çetrefilli olay bu sanırsanız yanılırsınız zira olayların durağanlaşmasına müsade etmemiş yazar ve şüphelinin ortadan ansızın buhar olup kaybolması hobisi olmuş. Şüpheliye hadi bir tuzak kurup yakalayalım diyorlar, tam ele geçirilecek derken herkesin dört bir yandan kovaladığı yerde birden puff, kovalayan herkes birbiriyle çarpışıyor, şüpheli yine elden kayıp gidiyor ama nasıl? Herkes şaşkın. Kitabın sonuna kadar suçlunun kim olduğunu tahmin etmek ve tüm olaylara mantıklı bir açıklama getirebilmek bence zordu, aklımdan bir an geçmişti, bir ufak esinti gibi acaba mı, o mu diye ama olayın böyle çözülebileceğini hiç düşünmemiştim. Bu açıdan kitap sonuyla da hoşuma gitti. Şunu da belirtmeliyim ki günümüz bakışıyla hikâyede yavan bulunabilecek yerler vardı ama 1890-1900'lerde bir kadının kaygı duyabileceği şeyler olarak düşününce bana mantıklı gelmişti, gerçi bunlar günümüzde de bazı yerlerde karşılaşılabilecek kaygılardı. Bu açıdan benim hikâyede saçma veyahut yavan bulduğum bir yan olmamıştı. Ama yine de sonu hafiften yavan kalıyordu zira böyle heyecanlı başlayan bir kitaba daha heyecanlı bir çözüm yakışırdı diye düşünüyorum. Bu sona rağmen hikâyeyi okumak ve olaylar peşinde sürüklenmek gayet güzeldi. Bir de bu kitabın devam serisi de varmış, diğer kitaplarını da merak ettim doğrusu. Zaten hikâyenin bir devam bağlantısına ışık yakarak yine merakta bitiyordu kitap. Ayrıca hikâyesi, 1949 ve 2003 yıllarında sinemaya da uyarlanmış. 2003 yapımı Sarı Odanın Esrarı (Le Mystère De La Chambre Jaune) ve devamı 2005 yapımı Siyahlı Kadının Parfümü filmlerini de bir ara izlemeyi düşünüyorum. 8/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆ ------------------------------------------------------------------------ 📌Sf 17 "İzler hakikatin göstergesi olduğunda, insan arkasında bu kadar çok iz bırakmaz!" 📌Sf 79 "Fazla mantık yürütüyorsunuz... Gözlemlerinizin size yol göstermesine pek izin vermiyorsunuz..." "Siz mantığı bu kadar hoyratça kullanırsanız, size bir oyun oynayabilir." 📌Sf 163 "Onu kurtarmalı!.. Onu kendisine rağmen kurtarmalı!" 📌Sf 198 "İnsanlar dostlarını ancak böyle önemli durumlarda ya da tehlikeye atıldıklarında öperler! Öyleyse tehlikede miydim ben de?"