eiivitsi (@eiivitsi)

Edmond Rostand'ın bu muazzam oyunu, Anlatıyor yiğit ve nüktedan bir silahşoru Zeka desen onda, yürek desen onda Bu herifin bir ayağı Paris'te, öbürü ayda İnsandı tabii, vardı onun da bir kusuru Bilmem nasıl olurdu bu hikâye, olmasaydı koca burnu? Aman…devamı

eiivitsi 2 months ago

School Rumble

John Burgmeier

1 Gönderi

Spoiler içeriyor "Talented, brilliant, incredible, amazing, show stopping, spectacular, never the same, totally unique, completely not ever been done before, unafraid to reference or not reference, put it in a blender, sh*t on it, vomit on it, eat it, give birth to…devamı"Talented, brilliant, incredible, amazing, show stopping, spectacular, never the same, totally unique, completely not ever been done before, unafraid to reference or not reference, put it in a blender, sh*t on it, vomit on it, eat it, give birth to it." hissiyatında bir anime oldu benim için. Bir yanlış anlamalar ve anlaşılmalar yumağı olması dışında harika bir animeydi, BA YIL DIM. Tatlı/güzel anime kızlarından okul kabadayısına, ajanından medyumuna bayağı geniş bir karakter yelpazesi vardı bi' kere, saçmalık seviyesini düşünebiliyor musunuz? Her okul temalı animede tatlı tatlı işlenen, bu animede kanın gövdeyi götürdüğü o festival bölümleriyle, ilginç bir şekilde iticilikten bayağı bi' uzak iki tane erkek oğlu erkek simp'iyle, aklı bi' karış havada, çoğu şeyi -çok affedersiniz- mahall-i mâhudundan anlayan tatlı mı tatlı cânım Tenma'sıyla, açılışıyla kapanışıyla kısaca her şeyiyle tam anlamıyla bir başyapıttı benim için. Geniş bir zaman aralığında izlediğim için bazen, kötü hissettiğim günlerde, "bakalım bu sefer eğleyecek mi gönlümü" diye açıp moralimi yükselttiği olsa da animeye olan sevgimden dolayı kötü hislerle bağdaştırmamak için moralim bozukken izlememeye bile çalıştım. O derece sevdim yani. Niye kendimi bu kadar deli ettim böyle acaba diye düşünüyorum şu an. Uzun lafın kısası, güzeldi. İnşallah mangasını okumak da nasip olur, sonu mangada daha güzel işlenmiş diyolla. Tenma'ya olan aşkından erip keşiş olan, denizlere açılan, aşkını kağıtlara döküp mangalar çizen, kavgasına dövüşüne son, kendisine çeki düzen veren Harima'nın, sonunda yine de aşkına karşılık bulamaması... Sayın mangaka, animenin ilk bölümünde aynı replikle giriş yapan, çoğu zaman benzer şapşallıklarını izlediğimiz Harima ve Tenma'yı birleştirmeyerek ne yapmak, nereye varmak istemektedir??? Birbirleri için yaratılmış iki karakter değildiyseler neydiler o zaman bu ikisi? Yani Eri ile Harima'yı aklım kabul etse de gönlüm kabul etmiyor, olmaz, olamaz, ne alaka? :'( "Tenma: Then, what kind of girl do you like? Harima: A little dumb, slow, daydreamer, not calculative and talks loudly. That's the kind of woman. * Tenma bağırarak* T: You like that kind?! You're weird! * Harima içinden* H: No matter from what angle I see, you fit all those categories! Realise a little, idiot woman!" Aah ah... 💔 Ayrıca olayların Karasuma'nın ağır hastalığı ve Tenma'nın karşılık bulmayan aşkına rağmen bu sebeple doktor olmaya karar vermesi şeklindeki seyri ben de "Sakamoto desu ga?" animesinde yaşadığım şok etkisini yarattı. Bi' de Harima Kenji'yi, cânım Tomokazu Sugita'nın seslendirdiğine yemin edebilirim ama ispatlayamam. Çünkü harbiden de o seslendirmemiş. Çok benzettiğim için iki üç kere açıp kontrol ettim ama yok... *Kendimi karşıma alıp elimi omzuma koyarak* artık Harry McKenzie - Harima Kenji şakasına gülmeyi bıraksan iyi olur diye düşünüyorum.

eiivitsi 2 months ago

Mızraklı İlmihal

İsmail Kara

1 Gönderi

Bismillâhirrahmânirrahîm "Ve dahi Hazreti Âdem aleyhi's-selâm zürriyetindenim (ve Hazreti İbrahim aleyhi's-selâm milletindenim) ve âhir zaman peygamberi Muhammed aleyhi's-selâtü ve's-selâm dinindenim ve ümmetindenim. Elhamdulillah, itikatta mezhebim Ehl-i sünnet ve'l-cemaat. Ehl-i sünnet ve'l-cemaat demenin mânası, Resûlüllah'ın ashabı ve cemaatı her ne itikat…devamıBismillâhirrahmânirrahîm "Ve dahi Hazreti Âdem aleyhi's-selâm zürriyetindenim (ve Hazreti İbrahim aleyhi's-selâm milletindenim) ve âhir zaman peygamberi Muhammed aleyhi's-selâtü ve's-selâm dinindenim ve ümmetindenim. Elhamdulillah, itikatta mezhebim Ehl-i sünnet ve'l-cemaat. Ehl-i sünnet ve'l-cemaat demenin mânası, Resûlüllah'ın ashabı ve cemaatı her ne itikat üzere oldular ise ben dahi ol itikat üzere oldum demektir. Amelde mezhebim İmam-ı Azam Ebu Hanife; ben İmam-ı Azam'ı imam edindim ve onun Kitabullah'tan ve hadis-i şeriften anlayıp çıkardığı meseleleri kabul ettim ve onun sözüyle ameli ihtiyar ettim." Dili ağırdır düşüncesiyle yıllardır ertelediğim bir eserdi. Bu sene, vira bismillah, diyerek okumaya girişince ne kadar yanıldığımı anladım ve ertelediğime bayağı üzüldüm. Okurken, sanki bir büyüğümün dizinin dibine oturmuşum da bana sıfırdan müselmanlığı anlatıyor, öğretiyor gibi hissettim. Bildiğiniz halk ağzıyla yazılmış zaten ve okurken bazı kelimelere ve tabirlere bayıldım. Misal; 'şeyh-i fâni' (çok yaşlı kimse), 'urvetü'l-vüska'* (sağlam kulp, tutacak yer; İslam, Müslümanlık -ki kitapta da kelime-i tevhidin sekiz isminden biri olarak geçiyor, buna bi' ayrı bayıldım ♡), 'yabcacık' (yavaşça), ayıtmak (demek), 'düşenbe' (pazartesi) gibi... Ömer Nasuhi Bilmen'in Büyük İslâm İlmihali gibi teferruatlı değil ama günlük ibadetler ve imanın esasları gibi mevzularda normal bir Müslüman'ın** amel edebilmesi için bilmesi gereken yeterli bilgiler var içinde. Biz de bilmediklerimizi öğrendik, bildiklerimizi pekiştirdik, unuttuklarımızı hatırladık elhamdülillah. Bir ilmihâl kitabı hakkında böyle demek bana biraz garip geliyor ama favorilerim arasına girdi diyebilirim, çok keyif aldım okurken. Bu tarz kitaplarda, hiç beklemediğim noktalarda verilen çok spesifik fetvaları okumak/dinlemek aşşırı hoşuma gidiyor. Ufak bir misal, teyemmüm bahsi anlatılırken verilen şu örnek gibi: "Bir adamın merkebinde su olsa, merkebi ğaip etse, teyemmüm eder, namaz kılarken himar (merkep) çağırsa (bağırsa) abdesti bozulur." Acaba o dönem hangi garip, su yüklü eşeğini kaybetti de sonra bulup bi' umut gidip abdestiyle alakalı fetva istedi? Ayrıca, cennete girmiş bir müminin, canının istediği her şeyi elde edebileceğini "Başları üzerinde kuşlar uçar. Müminler köşklerinde oturur iken bunları görür, eğer sen dünyada iken bana böyle yakın gelsen ben seni kebap ederdim deyü kalbine geldiği anda nurdan tabak içinde henüz pişmiş önüne gelip tütüp durur." sözleriyle kebap üzerinden vermesiyle gönlümü bir başka kazandı. Off cennette gömeceğin kebabın tadı da nası başka olur he 🤤 bu hocayla cennette karşılaşıp, muhabbet edip ona bir teşekkür olarak zurna dürüm şoku yaşatmayı rabbim de bana nasip etsin, amin. * Lokman Suresi'nde bizzat Allahu azimüş-şan tarafından kullanılmış bu tabir, karşıma çıkınca istemsiz mutlu oldum. (+Bakara) ** hanefi mezhebine bağlı normal bir Müslüman desek daha doğru olur.

eiivitsi 2 months ago

Harry Potter ve Ölüm Yadigarları

J. K. Rowling

17 Gönderi

Spoiler içeriyor Benim için her şeyiyle fantastik olan bu serinin sonunda sonuna geldim. Baştan sona, freni patlamış bir kamyonun yokuş aşağı gitmesi gibi bir his bıraktı yaşanan olaylar. Ve ben, başladığım bir kitap serisini ilk defa bitirmenin şaşkınlığı ve onca kayıp, macera,…devamı

eiivitsi 3 months ago

Harry Potter ve Melez Prens

J. K. Rowling

18 Gönderi

Spoiler içeriyor HELE DOKUNMAYIN ÇOK FENAYAM ANKA TÜNEMİŞ ŞATOYA EY (Fawkes) BEN BENDE DEĞİLEM BUGÜN KENDİMDE DEĞİLEM BUGÜN VALA GÜZEL SAÇLARI SARIŞIN (Malfoy) ANAN BABAN ÖLE BEN BENDE DEĞİLEM BUGÜN Hissettiğim şok, hüzün ve keder, Türkiye'de en son Çakır öldüğünde yaşanmıştır sanıyorum.…devamı

eiivitsi 5 months ago

İnsanlığımı Yitirirken

Osamu Dazai

139 Gönderi

Bazen, içimdeki umudun kıyama kalkıp "Allahu ekber!" diye nida ettiği zamanlarda, içimde kuşlar uçuşur, birden tatlı bir heyecan ve koşuşturma başlar sanki ve ben birden kendimi, bütün mahlukatın rızkının peşine düştüğü, feyizli, taze ve ferah bir sabah vakti sanırım. Halbuki,…devamıBazen, içimdeki umudun kıyama kalkıp "Allahu ekber!" diye nida ettiği zamanlarda, içimde kuşlar uçuşur, birden tatlı bir heyecan ve koşuşturma başlar sanki ve ben birden kendimi, bütün mahlukatın rızkının peşine düştüğü, feyizli, taze ve ferah bir sabah vakti sanırım. Halbuki, artık bitmesi için sabırsızlanılan, bereketsiz, boğucu, kasvetli ve uykuların bile haram olduğu bir ikindi vaktiyimdir. Bu gerçeği içten içe bilerek yaşasam da unuturum bazen. Özüm değildiyse bile artık özüm olan bir hatırlayışın vesilesiyle, özüme dönerek okudum. Tam olarak böyle bir kasımda ve böyle bir Ankara'da okunmalı. Daha güzel günlerde, daha güzel hislerle okunursa hem kitap hem o güzel günler hem o güzel hisler ziyan olur gibi geldi bana. Osamu Dazai'nin hayatıyla paralellik gösteren bir hikaye okumuşuz. Bir insanın hayatına yapılabilecek en kırıcı ve en komik yorumu da ana karaktere karşı nefretinden bahsederken "valla kusura bakmasın ama inşallah bu hayat da kurgudur be" minvalindeki yorumuyla kardeşim yaptı sanıyorum ama eminim Yozo da bütün yaşanılanların ve tabii en başta kendisinin kurgu olmasını tâ en derinlerinden arzu ederdi –her ne kadar hâli hazırda baştan sona bir sahteliğin, kendi oluşturduğu bir kurgunun içinde yaşasa bile. Kitap, Candan Erçetin şarkıları dinlediğim bir zamana denk geldiği için ister istemez merak ediyorum, acaba Candan Erçetin'in bazı şarkıları, kitabımızın kahramanında ne gibi düşünceler ve hisler uyandırırdı? "Her şey geçip gidiyor. Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde "insan" dünyasında tek gerçek şey bu. Her şey geçip gidiyor. Bu yıl yirmi yedi yaşıma gireceğim. Saçlarım beyazladı diye insanlar genelde kırkımı geçtiğimi sanıyor." Bir önceki sayfada, şu an kaç yaşında acaba diye düşünürken sanki içimi okumuş gibi bir sonraki sayfada şu sözlerle bana cevap vermiş sayın Dazai. Kendisiyle bazı duyguları paylaşmak bile midemi bulandırırken aynı yaşta, benzer bir kabullenişi yaşıyor olmamız daha da bitirdi beni... şimdi tek yapmak gereken tahammülü bırakıp sabrı öğrenmek.

eiivitsi 5 months ago

Omelas'ı Terk Edip Gidenler ve Shinseiki Evangelion Animede henüz dört bölüm izledim. Üçüncü veya dördüncü bölümde, Nerv'de çalışan kadınlardan biri, Shinji'nin babası Gendo'ya, on dört yaşındaki çocukları kullanmak zorunda olup olmadıklarını soruyor biraz endişe ve üzüntüyle. Çünkü Rei'yi henüz görmesek…devamıOmelas'ı Terk Edip Gidenler ve Shinseiki Evangelion Animede henüz dört bölüm izledim. Üçüncü veya dördüncü bölümde, Nerv'de çalışan kadınlardan biri, Shinji'nin babası Gendo'ya, on dört yaşındaki çocukları kullanmak zorunda olup olmadıklarını soruyor biraz endişe ve üzüntüyle. Çünkü Rei'yi henüz görmesek de sürekli yalnız, yaralı ve fiziksel olarak bitik durumda olan bir kız; Shinji ise babasını yıllar sonra bu proje sayesinde (veya yüzünden) birkaç saniyecik de olsa görebilen, yalnız, istemediği hâlde birdenbire bu işin içine atılan ve bunların getirdiği psikolojik ağırlığı kaldıramayan bir çocuk. Ve Gendo, bu yaştaki çocuklardan başka bir şansları olmadığını belirtiyor kadına. Hatta çocuklar ve robotlar arasında sadece belli bir oranda uyum sağlanırsa robotlar kullanılabiliyor. Yani her çocuğun yapmak zorunda kalacağı bir fedakarlık olmayacak şehri ve dünyayı kurtarma işi. İşte bu bölümde geçen bu muhabbet ve olaylar, aklıma şu meşhur Omelas hikayesini getirdi. Rei ve Shinji, Nerv'ün seçtiği ve halkın göz yumduğu/yumacağı, kilitli bir bodrumda, pislik, sefalet ve acı içinde yaşayan o Omelas'lı çocuğun ta kendisi bu hikayede -şimdilik. "Hepsi, Omelas'ın tüm insanları onun orada olduğunu biliyor. Bazıları görmeye geliyor, diğerleri orada olduğunu bilmekle yetiniyor. Orada olması gerektiğini biliyor hepsi. Bazıları nedenini anlıyor, bazıları anlamıyor; ama hepsi de farkındalar ki mutlulukları, kentlerinin güzelliği, dostluklarının sıcaklığı, çocuklarının sağlığı, âlimlerinin bilgeliği, zanaatkarlarının ustalığı, hatta hasatlarının bolluğu ve göklerinin berraklığı tümüyle bu çocuğun dayanılmaz sefaletine bağlı." Olaylar nasıl ilerleyecek bilmiyorum. Belki Shinji ve Rei, Gendo tarafından oluşturulan ve insanların evrimlerinde bir sonraki aşamaya geçmelerini sağlayacak prototip sayborglardır (veya ona dönüştürülmeye çalışılacaklardır) veya Gendo, oğlunun dna'sını falan kullanarak oluşturmuştur en başta Eva'yı, onu bu kaçınılmaz sona bilerek itmiştir ya da çok farklı karakterlerle çok değişik bir ordu kurulacak ve bu çocukların yükü azaltılacak, savaş kazanılacak ve mutlu bir son göreceğiz, hiçbir fikrim yok. (En son olasılığın gerçekleşeceğini hiç sanmıyorum ama 😔) Ama insan, üzülmeden ve sorgulamadan da alamıyor kendini, diğer herkes hayatlarına normal bir şekilde devam ederken, güvenli sığınaklara inerken on dört yaşında iki tane çocuğun koskoca şehri korumak için hayatlarını tehlikeye atmaları cidden revâ mı diye. Olayların üçüncü dünya savaşı sonrası geçmesi de göz önünde bulundurulmalıdır belki. Savaşla sadece şehirler yakılıp yıkılmıyor sonuçta, en temelinden hayata bakışı, duruşu sarsılır insanın. Şu an on dört yaşa bizim yüklediğimiz anlamla, şu an hâli hazırda savaş bölgelerindeki insanların yüklediği anlam tamamen farklıdır, maalesef. Bunu da göz önünde bulundurmak lazımdır belki ama... "ben öyle bilirim ki yaşamak/berrak bir gökte çocuklar aşkına savaşmaktır" diyemiyorsak cidden yaşıyor muyuzdur veya bu suçlulukla nereye kadar yaşamamız mümkün olacaktır? noktasına geliyorum düşüncelerimde yine. Nereye kadar bizim özgürlüğümüz için çocuklar mücadele edecek, ölecek veya öldürecek, hep onlar kaybedecek en değerlilerini.. nereye kadar sürecek bu? Ne zaman kalkıp o silahı o çocuğun elinden alıp ona oyuncak verebileceğiz? Ne zaman bu çocukların kulaklarına bombardıman sesleri yerine ninniler çalınacak ve korkusuzca, nefis bir uykuya dalabilecekler? Küçücük yüreklerdeki yorgunluk ne zaman bir huzur ve dinginlik bulabilecek? O yüzden Gendo da dönüp bana "herkes kendi Omelas'ıyla ilgilensin" diyebilir pek tabii. Hakkıdır da.

eiivitsi 5 months ago

Lulu - Bir Kadın

Etienne Davodeau

1 Gönderi

Spoiler içeriyor Bitirince ne hissedeceğimi bilemedim. Kalbimizin kapılarını, kendi duygularımızın ve arzularımızın yüzüne kapatıp üstüne binlerce kilit vurarak yaşamak... kendimizin farkında olmadan, yaşadığımızın farkında olmadan, en çok bilmemiz gerekenden bihaber olarak yaşamak... rutinlerin doğurduğu o sarı, bunaltıcı ve boğucu bıkkınlıkla ömür tüketirken…devamıBitirince ne hissedeceğimi bilemedim. Kalbimizin kapılarını, kendi duygularımızın ve arzularımızın yüzüne kapatıp üstüne binlerce kilit vurarak yaşamak... kendimizin farkında olmadan, yaşadığımızın farkında olmadan, en çok bilmemiz gerekenden bihaber olarak yaşamak... rutinlerin doğurduğu o sarı, bunaltıcı ve boğucu bıkkınlıkla ömür tüketirken olağan olaylar içinde, birden olağan dışı bir kıvılcım çakması gönlünde ve o çakan kıvılcımın insanda oluşturduğu hayal kırıklığı, pişmanlık, ben boşuna yaşamışım hissi, her şeyden ve herkesten uzaklaşıp her şeye yeniden başlamak isteği... aslında insan olmak bu. Ama bunu, orta yaşlarının tam ortasında, onları yaşadıkları hayata sıkıca bağlayan kementlere sahip olan ana-babalar yaşayınca ben çok üzülüyorum. Çünkü hayata ne kadar sıfırdan başlayabilirler ki? Nereye kadar gidebilirler artlarında bırakmak istedikleri hayatları bir kenara koyarak? Veya insanın, böyle bir içsel yolculuğa çıkmak için gerçekten de her şeyi ardında bırakmasına gerek var mıdır? İçinde o kıvılcımlar çakması suretiyle böyle bir maceraya atılan ana karakterimiz Lulu'nün tercihlerini asla tasvip etmesem de her şeyden kaçıp kurtulma, kendini keşfetme, sadece nefes alıp vermek değil de gerçekten yaşadığını hissetme ihtiyacını gayet anlayabildiğimi düşünüyorum ama çocuklu insanların kafalarına göre çekip giderek kendilerini keşfetme lüksleri olamaz, olmamalı. Pek çok detaydan, Lulu'nün hayatının yorucu ve zor olduğunu anlasak da birdenbire, habersizce çekip giderek üzerindeki bütün sorumluluğun, bin bir çeşit soru işareti ve endişeyle harmanlanarak on altı yaşındaki kızının üstüne yıkılması, kızına pek de "özgürleştirici" hissettirmemiştir diye düşünüyorum. Sadece çocuklarına karşı olan sorumluluğu da değil, eşine karşı sadakatini de bırakıyor bir kenara. Kocası ne iyi bir koca ne de iyi bir baba ama yine de aldatılmayı hiç kimse hak etmez sonuçta. Bu durumların "bir kadının kendini keşfi, özgürleşmesi ve yaşamaya başlaması" olarak sunulması benim hoşuma gitmedi. Aynı senaryoyu bir baba üzerinden düşünsek; rutine hapsolmuş, üzerine düşen vazifeleri yerine getiren bir baba, bir gün çocuklarını ve eşini, onlara haber vermeden terk ediyor, bu yolda eşini de aldattığı bir "kendini tanıma" macerası yaşıyor. Bu erkek birey için "ay ne kadar da cesur bir adım attı, çok ilham verici" diyebilecek miydik gerçekten de? Ben demem, diyemem, dersem şerefsizim diye İbrahim Tatlıses'e bağlamak istemiyorum ama mecbur bırakılıyorum ona bağlamaya... Zamanında bir gönderinin altında denk geldiğim "çocuklarımı seviyorum, onları yaptığım için pişman değilim ama zaman zaman keşke çocuksuz olsaydım diye düşünmeden kendimi alamıyorum" minvalindeki yorumu ansıdım çoğu zaman okurken. Ebeveynlik ne zor iş ayol. Lulu'yü aramaya çıkan arkadaşı Xavier'nin, Lulu'yü başka bir herifle gördükten sonra kimseye bir şey söylememeyi düşünerek "özel hayatına karışamam" tepkisi o kadar Fransız hissettirdi ki... Ayrıca sonunda Lulu'nün eşiyle geri dönmesi ve adamın uysallığı, ilişkilerine devam edeceklerini düşündürttü bana ve her şey de eskisi gibi devam edermiş gibi geldi. O zaman bu macerayı niye okuduk biz?!!! diye isyan ediyorum, herhangi bir gerçeğe dayanmayan kurgularımla. Kitabın sonunun, kitabın başına bağlanması da hoştu. Aynı cümleyle başlayıp aynı cümleyle biten Ölüm Bir Varmış Bir Yokmuş'u getirdi aklıma...

eiivitsi 5 months ago

Davam

Necmettin Erbakan

10 Gönderi

İnsan, ayağına takılan taşı dahi siyonizmden bilmeli.

eiivitsi 5 months ago

Suzume no tojimari

Makoto Shinkai

40 Gönderi

Keşke sinemada izleyebilseydim. Neyse, bi' 20 sene sonra falan, şimdi yaptıkları gibi eski filmleri vizyona sokarlar nostalji ayağına, o zaman artık torun tombalak toparlanıp hep beraber gideriz. Tabii o zamana bu teknolojiden eser kalırsa...