(@) - Raf

Erkin Koray'ın "Hayat Katarı" şarkısını ne zaman dinlesem aklıma bu film geliyor. Şarkıyla filmin pek bir alakası yok ama filmdeki trenden, şarkıdaki vagondan-lokomotiften mi bağladım artık n'olduysa... şarkı da çok Wes Anderson sarısı gibi hissettiriyor, belki bunun da bir payı…devamı

eiivitsi 1 year ago

Kuvvetli Bir Alkış

Berkun Oya

77 Gönderi

"İçinizde çocuk cesedi kokuyor anne" Yaşarken içinde birçok şeyi öldüren, belki öldürmese yaşamaya devam edemeyecek olan şehrin insanıyla ilgili -hiç duyulmamış, yeni şeyler olmasa da- güzel tespitler ve eleştiriler barındıran, bıraktığı hisle keyfimi kaçıran ama kalite olarak kesinlikle keyif aldığım…devamı

eiivitsi 1 year ago

JoJo's Bizarre Adventure: Part 1

Hirohiko Araki

1 Gönderi

Dünya üzerindeki en renkli, en acayip, en keyifli, "meme" potansiyeli en yüksek serilerden biri olan bu efsaneye yine, yeni, yeniden başladık bakalım... Bu sefer seni yeneceğim . . . You were expecting a proper review, but it was me, Dio!!

eiivitsi 1 year ago

Leyla'nın Kardeşleri

Saeed Roustayi

81 Gönderi

Spoiler içeriyor Bir ailede yetişkin olmayı becerememiş ebeveyn olunca o ailede, ana-baba dışında hiç kimse çocuk olamıyor. Kendini, kardeşlerini ve hatta -asla büyümeyecek olan- ebeveynini büyütmek, yeri gelince avutmak zorunda kalıyor çocuklar -özellikle büyükler. Yıllar geçtikte açılan yaralar git gide derinleşiyor, ebeveyni…devamıBir ailede yetişkin olmayı becerememiş ebeveyn olunca o ailede, ana-baba dışında hiç kimse çocuk olamıyor. Kendini, kardeşlerini ve hatta -asla büyümeyecek olan- ebeveynini büyütmek, yeri gelince avutmak zorunda kalıyor çocuklar -özellikle büyükler. Yıllar geçtikte açılan yaralar git gide derinleşiyor, ebeveyni tarafından sevilmek ve onaylanmak için onun duygusal/fiziksel yüklerini omuzlayan çocuklar büyüyor ve yıllarca içinde bulundukları ilişkinin aslında ne sevgi ne saygı ne de şefkat barındırdığını, yaptıkları onca fedakarlıktan sonra onlara dönülüp bir teşekkür, ufak bir tebessüm bile edilmediğini derin bir acıyla fark ediyorlar. Ve bu farkındalığın yaşanması için çoğu zaman koca bir gençlik elden avuçtan gidiyor. Sonra da, acıyı yüreklerinin en derininde hissetmeleri gereken bir an'ı, yüzlerinde hafif bir tebessümle karşılıyorlar. Fazlasıyla hayatın içinden, fazlasıyla gerçek bir hikâye. Bir arada yaşamanın getirdiği o sınırsızlık ve her şeyi sineye çekiş; kendisini ailesi için paralayan kız evladın, evde herhangi bir işlevi olmasa bile -hatta zararı dokunsa bile- asla bir erkek evlat kadar değerli olamaması; uzakta yaşayıp etliye sütlüye karışmayan evladın sevilirken anne babasının her yükünü sırtlayan evladın, neredeyse ayaklarına değen taştan sorumlu tutularak sevilmemesi; kök ailesinden kopamayan yarım akıllı bir babanın, yeni ailesi üzerinde hiç sorumluluk hissetmemesi ve kök ailesinde yaşadığı sorunları eşine ve çocuklarına atfederek ve onları suçlayarak kurduğu ailenin hayatını cehenneme çevirmesi; "kocasını oğullarına, oğullarını kızına tercih eden" ve en az evin babası kadar yarım akıllı olan bir anne ve bu evlerden ırak iki yarım akıllının birleşip bir akıl edemeyerek çocuklarını mânen ve maddeten, içlerinde asla kapatamayacakları bir boşlukla hep yarım bırakmaları... la havle ve la guvvete illa billah... Bıraksaydın da bazı problemleri de başka bir yönetmen çekseydi, biz de izlerken biraz rahat bi' nefes alıp bi' "huh" deseydik be adam be. Ama bunlar bir paket gibi olur hep zaten. Birinin olduğu yerde öbürsüleri olmazsa olmaz, sen de haklısın. "Sendeki bu güç hevesi bizim ağzımıza s*çtı!" repliğiyle özetlenebilir gibi geldi bana film.

eiivitsi 1 year ago

18If

Kôichi Chigira

1 Gönderi

Yaklaşık 6 yıldır izlenecekler listemde bekleyen bir animeydi. Sıfır beklentiyle başlayıp ilk bölümü izleyince bir bıkkınlıkla "yine ne saçmalık almışım kenara ya" olduysam da anime, beklenmedik bir şekilde, gayet güzel ilerledi -bir yere kadar. Animede ana karakterimiz, gerçek hayatta karşılaştıkları…devamıYaklaşık 6 yıldır izlenecekler listemde bekleyen bir animeydi. Sıfır beklentiyle başlayıp ilk bölümü izleyince bir bıkkınlıkla "yine ne saçmalık almışım kenara ya" olduysam da anime, beklenmedik bir şekilde, gayet güzel ilerledi -bir yere kadar. Animede ana karakterimiz, gerçek hayatta karşılaştıkları sorunlarla başa çıkamayıp derin bir uykuya dalarak "uyuyan güzel sendromu" yaşayan kadınların rüyalarına girerek, bu durumdan muzdarip kadınları uyandırmaya ve gerçek hayata döndürmeye çalışıyor. Bölümler, 10 veya 11. bölüme kadar falan birbirinden bağımsız bir şekilde ilerliyor. Her bölümde farklı bir rüya anlatıldığı için de çizimlerin farklı olması, bölüm sonlarına farklı bir kapanış şarkısı konulması çok hoşuma gitti. Yine bu rüya farklılığından dolayı, kimi zaman shoujo, kimi zaman azıcık da olsa mecha, hatta bir bölümde leş gibi bir ecchi de izledik. İnsanın kalbine dokunan, güzel bölümler vardı. Ama sonunu hiç beğenmedim ben, olmamış bence. Çoğu şey havada kalmış. ☆ SÜRPRİZBOZAN ☆ Son bölümlere doğru bir karakter girmişti mesela, hakkında hiçbir şey söylenmeden, hikayeye bir katkıda bulunmadan geldiği gibi gitti. Amacı neydi ki? Veya ana karakterin olayı neydi? Kimdi, hikayesi ne? Gerçek hayatta öldü ama Havva'yla gittikten sonra n'oldu? Ana karakter hakkında, zaten ikinci bölümün başlarında tahmin edebileceğiniz bir bilgiyi verip bırakmışlar öyle. Hz. Adem ile Havva'nın hikayesini, Hz. Havva açısından çok farklı bir şekilde ele almaya çalışmışlar. İlk başta estağfurullah çekerek fikir farklı geldiği için hoşuma gitti ama yani... Allah aşkına, 12 ve 13. bolümlerdeki o ilerleyiş, o son olmuş mu hiç guzum? ☆ SÜRPRİZBOZAN SONU ☆ İzlediğime pişman değilim, hatta birkaç bölümü de bayağı beğenerek izledim ama izlemesem de olurmuş. Keşke sonunu daha güzel bağlayabilselermiş. Son bölümleri izlerken ne hissedeceğimi ve kaç puan vereceğimi bilemeden izledim. Ama aklımda kalan güzel bölümler hatırına 7'yi kaptı benden.* *Dediysem de 7'yi de hak etmiyor gibi geldi sonradan.

eiivitsi 1 year ago

Ölüm ve Ölme Üzerine - 50.Yıl Edisyonu

Elisabeth Kübler-Ross

1 Gönderi

Ölüm ve ölümün insan üzerindeki etkilerini, insanların ölümü nasıl karşıladıklarını, bu durumun insanların ilişkilerine nasıl yansıdığını vs. anlayabilmek için ölümcül hastalığı olan hastalarla çalışan bir psikiyatristin, ölümcül hastalarla görüştüğü seneler boyunca edindiği tecrübeleri okuyor ve ölüm üzerine düşünmenin ne kadar…devamıÖlüm ve ölümün insan üzerindeki etkilerini, insanların ölümü nasıl karşıladıklarını, bu durumun insanların ilişkilerine nasıl yansıdığını vs. anlayabilmek için ölümcül hastalığı olan hastalarla çalışan bir psikiyatristin, ölümcül hastalarla görüştüğü seneler boyunca edindiği tecrübeleri okuyor ve ölüm üzerine düşünmenin ne kadar hayati bir şey olduğunu anlıyoruz. Yazar, ölümü kabullenme ve bununla başa çıkma sürecinin, yasın beş aşamasıyla (inkar, öfke, pazarlık, depresyon, kabullenme) paralel gerçekleştiğini gözlemlemiş ve vaka örnekleriyle de açıklamış kitapta. Ölmeden önce kendi yasını tutabilmek... çok üst düzey bir olgunluk gerektiriyor cidden de. Kitap dile gelse "EMPATİ, EMPATİ, EMPATİ!" diye bağıracak. Doktorların, hemşirelerin, aile üyelerinin, hatta hasta bakıcılarının bile kendi içlerinde baş edemedikleri duyguları gün yüzüne çıkaran bu hastalara bazı yaklaşımlarını okurken çok şaşırdım. Ölümcül hastalığı olan kişilerin fikirlerinin, ne doktorlar tarafından ne de aileleri tarafından önemsendiğini göstermiş yazar bize. Halbuki hasta olan kişi de bir birey olmaya devam etmeyi ve duyulmayı istiyor. Ölüm, başlı başına kabullenilmesi zor bir durum, buna ağır adımlarla yürümek ve bu yolculuğun farkında olmak daha da zor. Hasta zaten bütün bunları kabullenmeye ve bu gerçekle yaşamaya çalışırken, bir de durumdan dolayı yaşanan iletişim kopuklukları, süreci herkes için daha da zorlaştırıyormuş, bunu gördüm. Eğer hastayı duymayı reddeden veya hastaya karşı öfke duyan aile üyeleri ve sağlık çalışanları varsa, dönüp kendilerinin ölümle ilişkilerini iyice bir irdelemelerini öneriyor yazar burada. Bu kötü ilişkiler ağını gördükten sonra Kübler-Ross'un bu hastalara yaptığı şeyin kıymetini o kadar iyi anladım ki okurken... onları koşulsuz bir şekilde, hissettikleri ve düşündükleri her şeyle kabul etmek ve kendilerini artık herhangi bir konuda işe yaramaz hissederken onlara fikirlerinin, hislerinin ve tecrübelerinin ne kadar değerli ve önemli olduğunu hissettirmek ve biraz da olsun iç huzur sağlamalarına vesile olmak ne kadar insânî, ne kadar değerli bir şey. :') Ölümü kabullenirken yaşanılan evreleri okurken en çok etkilendiğim ve duygulandığım bölüm kabullenme evresi oldu. Ne depresyon ne öfke, sadece artık olacak olan şeye hazır olmak ve bunun için beklemek... ne kadar büyük bir metanet gerektiriyor. Durumu çok güzel bir şekilde özetleyen şu satırları okurken içime bir şeyler oturdu sanki: "Aile için belki de en yürek parçalayıcı zaman, hastanın, ailesi de dâhil olmak üzere dış dünyasıyla yavaş yavaş ilişkisini kestiği son evredir. Ölümünde huzuru ve kabullenmeyi bulmuş ölmek üzere olan bir adamın, kendisini -en sevdikleri de dâhil olmak üzere- çevresinden adım adım koparmak zorunda olacağını anlayamazlar. Bir insan sahip olduğu çok sayıda anlamlı ilişkiye tutunmaya devam ederse ölmeye nasıl hazır olabilir ki?" ve bunları yazarken kendimi ölen hastanın değil de aile üyelerinden birinin yerine koyduğumu fark ediyorum. :D İnsanın kendi ölümünü kafada oturtamaması çok doğru bişi imiş gerçekten de. (fazla psikolojik bi' cümle oldu, farkındayım.) Ve yine bu bölümde, kabullenme evresinde olan bir hastanın, ailesine duyacağı özlemden bahsettiğini okurken çok duygulandım. Halbuki sen öleceksin. :) gideceğin yerde bambaşka dertlerin olacak, inan. Ama bu özlem hissini ara sıra ben de hissediyorum düşününce. Neyse ki eninde sonunda özlemimi giderebileceğimi biliyorum. Kabullenme bölümünü okurken yaş, cinsiyet, din vs. fark etmeksizin, herhangi bir insan evladının bu dünyadan ayrılışının kederini hissettim içimde. Bu keder bi' garip hissettirdi bana. 'Zaman Makinesi'ni okurken dünyanın sonunun anlatıldığı kısımlarda da benzer hisleri hissetmiştim. Halbuki biri hiç var olmamış bir insan ve diğeri de ben artık çoktan var olmayacağım için olsa da hoş olmasa da hoş olan bir dünya... ama insanız işte, saçmayız biraz, n'apalım. Kitap, gayet anlaşılır bir dille yazılmış. Bu alanda bir bilgi birikimi olmayan bir okura da bir şeyler katabileceğini düşündüğüm bir kitap. Ancak birkaç vaka örneğinde sanki Hz. Adem'den başlanmış gibi hissettirdi ve zaman zaman okurken sıkıldım. Bazı yerlerde de çeviriyi pek beğenmedim. Bir de kitapta yer alan hastalar genel olarak inançlı insanlardı, açıkçası biraz da inançsız hastaların tecrübelerini okumak isterdim. (Gerçi yazar, içten gelen inanca sahip tek tük kişinin yaşadıkları ölüm kaygısını, inançları sayesinde yendiklerini gözlemlemiş ve genelde hastaların inanç olarak orta seviyelerde olduklarını belirtmiş ama olsun.) Bu ufak pürüzler/eksiklikler dışında güzeldi. Tüm ölümlülere öneririm ama özellikle doktorlara ve ölümcül hastalığı olan hastalarla çalışan kişilere şiddetle tavsiye ederim. Anamın duasıyla da bitirmek istiyorum: Rabbim, bizleri diplerde yatırıp kapılara bakıtma. Hepimize hayırlı ömürler, hayırlı ölümler ver. Amin.

eiivitsi 1 year ago

My New Boss Is Goofy

Yûichirô Umehara

1 Gönderi

Konusunu hiç okumadan, kapakta yetişkin, takım elbiseli dört erkek birey ve yaşamdan kesitler etiketini görünce Uramichi Onii-san gibi bir şey olur, hem gülerim hem ağlarım diyerek başladım ve... nefes kesici bir tatlılıkla karşılaştım. Böyle tatlı, ponçik, kocaman pofuduk kırmızı yanaklı…devamı

eiivitsi 1 year ago

Erbain

İsmet Özel

2 Gönderi

Erbain, yani 'kırk'. İsmet Özel'in 9 yaşından 40 yaşına kadar yazdığı şiirlerin toplandığı kitap. Ama 'erbain', sadece 'kırk' anlamına gelmiyormuş, öyle manidar, güzel bir isim seçmiş ki İsmet Özel... Kelimenin anlamlarından biri, 22 aralık - 31 ocak arasında yaşanan ve…devamıErbain, yani 'kırk'. İsmet Özel'in 9 yaşından 40 yaşına kadar yazdığı şiirlerin toplandığı kitap. Ama 'erbain', sadece 'kırk' anlamına gelmiyormuş, öyle manidar, güzel bir isim seçmiş ki İsmet Özel... Kelimenin anlamlarından biri, 22 aralık - 31 ocak arasında yaşanan ve 40 gün süren kara kış; diğeri de tarikatlarda dervişlerin nefislerini terbiye etmek için çektikleri 40 günlük çileye verilen isim –"çihl" de Farsça kırk demekmiş bu arada. İsmet Özel'in gençliğinden olgunluğuna kadar yaşadığı fikir çilesinin, değişimin, içinde kopan o kara kışın özeti "Erbain" diyebiliriz, hem kitap hem de kelime olarak yani (İsmet Özel adına konuşmak gibi olmasın ama...). Ayrıca şairin komünist düşüncelerden İslâm'a kayması, yani değişiminin bu yönde olması sebebiyle insanlığın zirvesi, cânımız Peygamberimizin (s.a.v.) 40 yaşında peygamber olmasına da elbet bir gönderme vardır diye düşünüyorum. Sanırım 2023'te kendime yaptığım en güzel ve en memnun kaldığım yatırımlardan biri, şiir okumaya başlamak oldu. Erbain de hayatım boyunca okuduğum dördüncü şiir kitabıydı ama bilmiyorum, şu an bu şiirleri geçebilecek başka bir kitapla/şiirle karşılaşabilecek miyim acaba? Bundan önce Necip Fazıl'ın 'Çile'sini okuyup çok etkilenmiştim. Hatta bir ara okurken "ulan acaba ben de mi başlasam şiir yazmaya??" düşüncesi bile yoklamıştı. Sonra Erbain'i açtım. İsmet Özel, o muazzam 'Celladıma Gülümserken...' isimli şiiriyle "Ben İsmet Özel, şair, kırk yaşında." diye seslendi bana, devamında "ben bu işi bozarım" dedi sanki, haddimi bildirdi, şiir nedir, anlamama vesile oldu. Birtakım ufak vazgeçişler yaşandı diyebiliriz... Necip Fazıl'ı kötülemek değil bu arada amacım. Zaten ne haddime. Sadece, İsmet Özel, bambaşka şeyler hissettirdi bana. Açıkçası bu kitaba karşı ön yargılarım vardı çünkü anlaşılması zor, çözemediğim şiirleri okumayı sevmiyorum ve bu kitap da baştan sona öyle şiirlerle dolu ama ilginçtir ki sanki şiirleri anlamama gerek yokmuş gibi bir hissiyat oluştu okurken. Bu yüzden çoğu zaman anlamaya çalışmayı bırakıp sadece oturup hissettim. Zaten okumaya başlar başlamaz çok farklı bir hissiyatla içine çekildim diyebilirim kitabın. Kitabı yavaş yavaş, bulabildiğim şiirlerin tahlillerini ve yorumlarını teker teker okuyarak ve karşıma çıkan 1-2 makaleyle de destekleyerek okudum. Elimde sadece Osmanlı Türkçesi basımı olduğu için bir kenarda Latin harfli versiyonu, bir kenarda şiirlerin seslendirilmiş hâli... Yani anlayacağınız BAYAĞI okudum bu kitabı ben, birçok şey için bu kadar çabalasaydım şu an bambaşka yerlerde olabilirdim... ki ben şiir dinlemeyi de sevmem hiç. Ama bu adam bütün ön yargılarımı al aşağı etti yav. Şiirlerini kendi sesinden dinlemek de ayrı güzeldi (bu yolda bana eşlik eden 'Deus ex Machina' kanalına da selam olsun buradan, cidden muazzam bir iş çıkarmış kanalın sahibi). Buna rağmen hâlâ bi' halt anlamadığım dizeler ve şiirler var ne yazık ki. :' Diyorum ki kendime, evi Nepal'de kalmış Slovakyalı salyangozdan ne anladın da neye üzüldün?? (Bu arada şu an daha anlaşılır gelmesinin ve ilkinde anlayamamın şaşkınlığını ve sevincini yaşıyorum yazarken) Bak, salyangoz Slovakyalı olmasına rağmen iyi kötü Nepal'de evi varmış, senin doğup büyüdüğün Ankara'da bir dikili taşın bile yok, otur da kendi hâline üzül yav, aaaaa. Kitap, ders notları, internet ve sair kaynaklardan faydalanılmaya izin verilen o korkunç sınavlar gibiymişsin sen İsmet Özel... Anlayarak okuduğum yerler, anlam veremediğim yerlerden daha da çok üzdü beni. Sol kolumu uyuşturan, ağzımın tadını feci kaçıran yüzleşmeler yaşadım. Boğazıma kadar bu dünyaya batmış biri olarak bir kere daha kendini bu çağa ait hissetmeyen insanlara feci hâlde özenerek baktım "gözlerimdeki zındanlarla". Şeyhim, ben bu kainata gereğinden fazla alışmışım, çarptı yüzüme bu soğuk gerçek acımasızca. Bütün alışmışlıklarımı, unutkanlıklarımı, umursamazlıklarımı, vazgeçişlerimi, felç eden umutsuzluklarımı, üzerimde eğreti duran yalnızlıklarımı, fazlasıyla tanıdık yabancılaşmaları, tam olarak hangi noktada beni terk ettiğini anlayamadığım samimiyetlerimi (suçu, beni bıraktığını iddia ederek samimiyetime atayım da sorumluluğu benim üzerime kalmasın aman), hak edilmemiş yorgunluklarımı, New York tünellerindeki maymundan dönme sıçanların ağababalarından çıkıp üstüme başıma bulaşan necis düşünceleri ve bunların sebep olduğu ruhsal bunaltılarımı söküp atmak, bu kanserden kurtulmak istiyorum. Gerçi istekle de alakası yok bu durumun, bir zorunluluk bu. Gargat ağacı gibi dikip, güvenle arkasında oyalandığım bahanelerin arasındaki bana şöyle sesleniyor şair: "susmak elbet zehirlidir ve rahatlık getirir yazıklanmak da." Çoktan neredeyse yarısında olmam gereken yolun, henüz başlangıç çizgisindeyim. Başlangıç çizgisine gelene kadar ruhum başıboş savrulmuş da şimdi yazıklanmayı bırakıp bir kavuşma yaşayacağız gibi. "Kendinin ne olduğunu bilmeyen ama ne için olduğunu bilen bir arayıcı" olarak ifade etmiş -yanlış hatırlamıyorsam- insanı İsmet Özel ve bunun bir gayret gerektirdiğini belirtmiş. Gayretsiz geçen yıllarımın benden bayağı bir alacakları var sanırım. Onlar benden alacağını almadan, uzaklara gitme telaşı düşüyor içime. Sonra dönüp kendime şunu soruyorum: "Uzak nedir? Kendinin bile ücrasında yaşayan benim için gidecek yer ne kadar uzak olabilir?" Mataramdaki suya tuz eklemeye, azığımdan yüz çevirmeye takatim yok. Uzun yola çıkmaya hüküm giymişim. Ayaklarıma bağ olan alçak cesaretsizliğim ve dizlerimin bağını çözen korkaklığım yüzünden zemheri bir sonsuzluğun kapılarını zorluyorum. Ama artık, kuyuya düşen çocuğun yaşaması için benim ölmem gerektiğini biliyor ve anlıyorum hiç değilse. Kısacası, şiir hakkında pek bir bilgi birikimim yok ama kendimi zirveyi görmüş gibi hissediyorum. Kitaplığımda ve kalbimde çok özel bir yeri oldu bu kitabın. Farkında olmadan erbain döneminde okumam da ayrı bir hoşuma gitti.

eiivitsi 1 year ago

Baba 2

Francis Ford Coppola

54 Gönderi

İlk filmde Kay'e "ben ailem değilim Kay .s" artistiliği çeken Miguel Corleone'un dönüştüğü kişiyi görünce akıllara Necip Fazıl'ın Babadan Oğula şiiri geldi ister istemez. Ki Micheal, Vito'nun tırnağı bile olamaz... " . . . Uzar gider bu atta; Ve neler…devamı

eiivitsi 1 year ago

Baba

Francis Ford Coppola

163 Gönderi

Spoiler içeriyor "Fredo, you're my older brother and i love you. But don't ever take sides, with anyone, against the family again." Şiddet ve vurdu kırdıdan ziyade, aile ve iktidar kavramları üzerine kurulmuş muazzam bir mafya filmi. Açıkçası başlamadan önce 3 saat…devamı"Fredo, you're my older brother and i love you. But don't ever take sides, with anyone, against the family again." Şiddet ve vurdu kırdıdan ziyade, aile ve iktidar kavramları üzerine kurulmuş muazzam bir mafya filmi. Açıkçası başlamadan önce 3 saat olması korkutmuştu, yavaş akan bir film olduğunu da biliyordum ama cidden hiç sıkılmadan, hatta yer yer gerilerek izledim. Oyunculuklar, müzikler, mekanlar... her şeyiyle harikaydı bence. Süresi bu kadar uzun olan filmlere karşı ön yargılıyım ve genelde izlemekten de kaçınırım ama bu film hayal kırıklığı yaşatmadı asla ve ilk film etkisini yitirmeden hemen diğer filmleri de izlemeliyim düşüncesi oluştu bittikten sonra. Son sahne beni çok yersiz etkiledi sanırım. (Ufak bir not: daha hareketli, renkli ve komik versiyonu için Ölümlü Dünya izlenebilir bnc) Filmi izlerken işlenen aile temasında, benim için en çok öne çıkan şey, birlik beraberlik, sevgi pıtırcıklığından ziyade 'fedakarlık' oldu sanırım. Aileyi aile yapan şey, ne tek başına bir babadır ne de annedir, aileyi aile yapan şey, aile içinde bulunan herkesin, yeri ve zamanı gelince, herhangi bir karşılık beklemeden, bir şeylerden feragat edebilmesi ve üzerine düşeni yapabilmesidir sanırım. Filmde de üzerinde durulan-durulmayan bütün karakterlerin, hayatlarının bir döneminde, aileye destek olabilmek için nelerden vazgeçtiklerini veya nelere katlandıklarını, neleri söyleyip neleri yuttuklarını göstermeseler de görür gibi oldum, hissettim. Bizim gibi, İtalyanlar da ağırlıklı olarak toplumcu değerlere sahip bir kültür olduğu için aileye yüklenen anlamı, kurulan bağı, ilişkilerdeki o tutkunluğu görmek, çok bizden hissettirdi. :) ve maalesef, bu kenetlenmenin getirdiği güzelliklerle birlikte, birtakım yanlışları da gördük tabii... (Yok, film boyunca birbirleri için adam öldürmelerinden, birilerini tehdit etmelerinden veya at kafası kesmelerinden bahsetmiyorum.) Vito Corleone'un iletişim becerilerine o kadar özendim ki anlatamam bu arada... Adam kırmadan, incitmeden, açık bir şekilde derdini tasasını ne güzel anlatıyor yav. "I'm gonna make him an offer he can't refuse" gibi kısımları saymazsak tabii... Son olarak; Al Pacino, sen Erzurum'a çok yakışırsın be...