(@) - Raf

"Dert, gökyüzü gibi bir şey! Ayrı ayrı seyretsek de hepimizin çerçevesi. Üstüne perde çekilemiyor. Dert, hava gibi bir şey! Ayrı ayrı ciğerlerimizi doldursak da hepimizin malı. Bir kişinin sandığında kilitlenemiyor." "Ben, içimdeki gökyüzünü sen gelinceye kadar herkesten sakladım. Seyretmeye lâyık…devamı

eiivitsi 1 year ago

Klonların Kralı

Aditya Thayi

2 Gönderi

Yakaladığı başarı, maddi güç ve ünden sonra güç zehirlenmesi yaşayıp insanlara boşa umut satan, klon teknolojisi üzerinde uzmanlaşmış, etiksiz bir bilim adamının hikayesi anlatılıyor. Belgesel çok yavaş ve sıkıcı geldi bana. Hızlandırarak izledim. Olaylar da biraz oradan buradan verilmiş. İzlerken…devamı

eiivitsi 1 year ago

Canvermezler Tekkesi

Selim Nüzhet Gerçek

3 Gönderi

Kitap, başlarda hissettirdiği o tedirginlikle devam etseymiş mükemmel olurmuş ya. Gece okumamın da etkisi vardır belki, okurken en ufak seste sıçramama sebep oldu başlarda. Ortalara kadar gayet akıcı bir şekilde ilerledi. Bazı yerlerde ana karakterle beraber, ben de meraktan ölerek…devamıKitap, başlarda hissettirdiği o tedirginlikle devam etseymiş mükemmel olurmuş ya. Gece okumamın da etkisi vardır belki, okurken en ufak seste sıçramama sebep oldu başlarda. Ortalara kadar gayet akıcı bir şekilde ilerledi. Bazı yerlerde ana karakterle beraber, ben de meraktan ölerek ecel terleri döktüm. Sonra ortalara doğru biraz sıkıcılaşmaya başladı, uzun uzun monolog okumanın etkisi olabilir, bilemiyorum. Sonlara doğru da feci hüzünlendirdi. Başta da dediğim gibi sürekli o tedirginliği, korkuyu ve merakı yaşatabilseymiş harika bir iş çıkacakmış ortaya. Beklentimin biraz altında kalsa da yine de güzeldi. Türkçeden Türkçeye çeviri (sadeleştirme yani) olmasına rağmen bazı cümleler çok anlamsız geldi bana. Noktalama işareti eksikliği vardı bayağı. Bazı yerlerde virgül falan olmayınca başa dönüp okuduğum çok oldu. Yanlış yazılmış birkaç kelime de vardı, bunu da söyleyeyim, hatırı kalmasın. Keşke daha dikkatli olunsaymış. Karakarga Yayınlarının, bu kitabın da içinde bulunduğu, "Kayıp Kitaplar Kütüphanesi" serisi çok hoşuma gitti. Diğer kitaplara da baktım, onlar da gayet ilgi çekici duruyor, onları da fırsatım ve imkanım olursa (Allah nasip ederse yani, şova gerek yok) okumayı düşünüyorum. 🌝 Bundan sonrası Sürprizbozan bulundurmaktadır 🌝 Öncelikle, kitapta "ölümsüzler" yerine "canvermezler" kelimesinin kullanılması aşırı hoşuma gitti. Yalnız olay akışında anlam veremediğim durum şu ki; buu Canvermezler, zaten insanları kullanıp hafızalarıyla oynayabiliyorken neden Ali Nail Bey'i de aynı şekilde kullanmadılar acaba? Sonuçta ellerindeki güçle istedikleri şekilde hissetmesini sağlayabilirlerdi ve fazladan bir hayat enerjisi, onların da illaki işlerine yarardı. Sonra Meliha'ya uygulanan tarife ona da uygulanırdı ve yaşanan her şeyi unuturdu. Aynı yerde fazladan kurban bulup dikkat çekmemek için mi kullanmadılar ki? Ali Nail Bey'in, aşkı Meliha için Canvermezlerle anlaşmaya varması ama sonunda Meliha'yı ve ona karşı olan hislerini zar zor hatırlaması... 🥲 herr şey gelip geçici işte... Ama açıkçası adamı ciddi anlamda ölmeden mezara koymaları (belki tam olarak öyle değil ama aslında bir yandan da tam olarak öyle) maşukunu unutmasından daha vahim bir olaydı benim için. Canvermezlerin, kibar kibar konuşarak, demokratik yollarla adamın hayatının içinden geçmeleri de bi' ilginçti, ne yalan konuşayım. Canvermezlerden bir tanesinin, ölümlü bizler hakkında yaptığı bir tespit de çok güzeldi, şöyle paylaşayım: "Asrınız Avrupaîliği taklit ederek boş bir zahmetle yoruluyor. Bu sonucun bir felaket olduğunu hesap edemeyerek üstelik buna 'medeniyet' diyor. Fakat gözleri bu kaba şeylerle dolduğu için asıl saf güzellikleri görüp onlardan zevk duymayı artık bilmiyor. Ne kadar yazık! Siz bile eminim ki yolda yürürken çiseleyen yağmur altında ve hayal meyal seçilen bu sis içinde ancak yolun karanlığına dikkat ettiniz. Düşmekten korktunuz, geceden ürktünüz. Fakat gözlerinizi kaldırıp bir kez bile etrafınızdaki güzellikleri gecenin rengi içinde yavaş yavaş boğulan tabiatın manzaralarını görmediniz." Amma ölümsüzlükle, bu güzelliklerden ve yaşanılan o özel anlardan ancak sıkılırsın diye düşünüyorum. Yaşadıkça sevdiğin herkesi teker teker kaybetmeye başlayıp duygularından arınırsın, dünyanın farklı yerlerine gidip farklı şeyleri görsen bile bir yerden sonra her şey aynılaşır. Zamanın kıymetini bilmene gerek yoktur, çünkü senin için hiçbir şey ifade etmez. Ha dünyada yenilikler yaşanıyor, buna ilk elden şahit olmak belki heyecan katabilir hayata tabii ama insan yine aynı insan sonuçta. Bir yerden sonra heyecan da kalmaz gibi hissettiriyor bana. Ölüm korkutucu ve kaçınılmak istenen bir şey olsa da şu dünyada ölümsüzlük daha da korkunç bir şey. Ölümsüzlük anca insanı şımartır yani, şımarıklığa gerek yok. Bu dünyada bize ölüm nimetini veren Allah'a sonsuz şükürler olsun kısaca.

eiivitsi 1 year ago

Uçak

Jim Abrahams

13 Gönderi

Beklentim çok yüksek olduğu için mi yoksa yanlış bir zamanda izlediğim için mi anlamadım ama hayal kırıklığı yaşadım izlerken. Pek güldürmedi, aradığımı bulamadım maalesef...

eiivitsi 1 year ago

Peep Show

Andrew O'Connor

2 Gönderi

Dizide, birbiriyle bayağı alakasız ama aslında birçok yönden de fazlaca birbirlerine benzeyen iki ev arkadaşı Jeremy ve Mark'ın hayatlarına, onların gözlerinden şahit oluyoruz. İlk bölümlerde çekim açısı çok farklı geldiği için izlerken garipsemiştim. Olayları karakterlerin gözünden izlemek, sürekli düşüncelerini duymak…devamıDizide, birbiriyle bayağı alakasız ama aslında birçok yönden de fazlaca birbirlerine benzeyen iki ev arkadaşı Jeremy ve Mark'ın hayatlarına, onların gözlerinden şahit oluyoruz. İlk bölümlerde çekim açısı çok farklı geldiği için izlerken garipsemiştim. Olayları karakterlerin gözünden izlemek, sürekli düşüncelerini duymak falan çok değişik gelmişti. Ama dizinin adıyla çekim şeklinin uyumu o kadar hoşuma gitmişti ki izledikçe... Muazzam bir İngiliz komedisi ama her yaşa hitap ettiğini söyleyemem. 4-5 sene önce 8 sezonu art arda izleyip son sezonda bırakmıştım. Uzuun bir aradan sonra izlemeye başlayıp açılış şarkısını duyunca deli gibi nostalji hissiyle doldum diyebilirim. O kadar zamandan sonra sadece ana karakterler kalmış aklımda, millet teker teker gelince "Aa bi' de bu vardı. Ama bu karakterle ne yaşamışlardı ki?" diye diye izledim. (Super Hans gibi efsane bir karakteri nasıl unutabildin be zalımın kızı?) Eğer ölmez de sağ kalırsam 9 sezonu tümüyle yeniden izlerim diye düşünüyorum ileride. Çünkü şu an, sanki dizinin sadece son sezonunu izleyip bırakmış gibi hissediyorum. Son sezonu izledikçe de ne kadar efsane bir dizi olduğunu yeniden hatırladım. :') "Maybe that's just life, your expectations get ground down and down until finally you settle for a life that would have mortified you 20 years ago but now seems like a blessed relief." Jez: Where would you go though, if you could actually go back in time? Mark: So many choices... Periclean Athens, Egypt under Ramesses the first, the Ziggurat of Ur... God! J: I think i'd probably go back to the 50s. M: The 1950s? *Jeremy kafasını sallayıp onay verir.* Jeremy, I'm talking about seeing a civilization that's unimaginably different. J: So am I. Thick thick shakes, real fat burgers, big Chevies, cheer leaders... M: But Socrates? If you went for 14 AD you could nab Augustus and Jesus. J: Nyeh. M: Nyeh? J: If not the 50s then the 60s. See the Rolling Stones and have a Coke. M: Jeremy, you can literally still do exactly that. J: I'm talking about seeing them in their prime, drinking Coke out of a bottle. (Jeremy'nin iç sesi: "Enjoy Cokeless Rome, d...head.")

eiivitsi 1 year ago

Elektra

Sophokles

5 Gönderi

Elektra, okurken sana ayrı kuruldum, annene ayrı kuruldum kızım. Haberin olsun.

eiivitsi 1 year ago

Kral Oidipus

Sophokles

16 Gönderi

Eğer Apollon seni bana yazmışsa, benden kaçışın yok! (Oidipus, anası İokaste'ye karşı) Lakin kader seni benden almışsa ağlamaya lüzum yok. (Oidipus, babası Laios'a karşı) Sıkılacağımı düşünerek başlamıştım okumaya ama olayı bildiğim hâlde aktı gitti. Zaten kısacık bir şey, sıkılmaya vakit…devamı

eiivitsi 1 year ago

Key and Peele

Keegan-Michael Key

2 Gönderi

Geçen senelerde Youtube'da skeçlerini keşfettiğim ve bu sene aslında 5 sezondan oluşan bir seri olduğunu öğrenip mutluluktan havalara uçtuğum bir yapım. Ama Youtube üzerinden skeçlerin çoğunu izlemişim, ilk defa izlediğim skeç sayısı çok azdı. Çoğu skeci birden fazla kez izlememe…devamı

eiivitsi 1 year ago

El

Darian Leader

1 Gönderi

Okurken veya okuduktan sonra bazen, ellerim sanki bana ait değil de onlara dışarıdan bakıyormuşum hissi yaşatan (Counter-Strike Sendromu diyebiliriz), sayesinde, ellerimden bağımsız herhangi bir şey yaparken yine de ellerimi kullandığımı fark edip kendimi durdurmaya çalıştığım bir kitap. Tanıtım yazısında da…devamıOkurken veya okuduktan sonra bazen, ellerim sanki bana ait değil de onlara dışarıdan bakıyormuşum hissi yaşatan (Counter-Strike Sendromu diyebiliriz), sayesinde, ellerimden bağımsız herhangi bir şey yaparken yine de ellerimi kullandığımı fark edip kendimi durdurmaya çalıştığım bir kitap. Tanıtım yazısında da bahsettiği gibi, ellerimizi neden sürekli meşgul tutmak isteriz ve ellerimizle yaptığımız şeyleri neden yaparız, sorularına, farklı alanları mercek altına alarak cevaplar arıyor (ve utanmadan veriyor da) yazarımız. Konusu farklı geldiği için merak edip almıştım, okumadan önce daha farklı bir şeyler bekliyordum (ne beklediğimi de hatırlamıyorum, sadece daha farklı bir şeyler beklediğimi hatırlıyorum) ama kesinlikle hayal kırıklığı yaşatmadı kitap (haybeden bir memnuniyetsizlik ve şikayet olsun diye beklenti meklenti bir şeyler yazayım dedim işte...). Bazı şeyler, çok farklı şekilde ele alınmış. Bazılarına katıldım, bazılarına da "bu kadar da zorlamaya gerek yok sanki be?" diye itiraz ederek okudum. Yazar, İngiliz olduğu için Batı kültürünü ve İngiliz dilini merkeze alarak yazmış hâliyle. O yüzden okurken "keşke bir de Türk psikanilist çıksa da şunun bir Türk kültürü versiyonunu yazsa" diye düşünerek okudum yer yer. Zaman zaman sıkıldığım yerler olsa da genel olarak severek okudum. Bazen, bazı bölümlerin sonuna geldiğimde "bi' dakka ya, bu bölümün başı neydi de buraya bağlandı şimdi?" duraklamaları yaşadığım oldu ama bu durum, yazar oradan oraya atladığı için değil, konuları birbirine güzel bir şekilde bağlayarak ilerlediği için yaşandı diye düşünüyorum (bazen de bölümleri bölük pörçük, ara vere vere okudum ama bunun, unutmama etkisi %0....01 falandır tabii ki). Günlük hayatta yaşanan kayıpların yasını tutmamayla alakalı bir bölüm vardı. Okurken çokça hak verdiğim ve sanırım kitaptaki en sevdiğim kısım oldu. Yazar diyor ki: "Bir satışçıyla karşılaştığımızda, bize gülümser ve el-yapımı, elle karıştırılan, elle tatlandırılan ürünlerini bize coşkuyla anlatır ve birkaç hafta sonra, artık bir başka ürünü müthiş bir coşkuyla ballandıra ballandıra anlattığı başka bir şirkete geçtiğini öğreniriz. Bağlanma ve kayıp ritmimiz değil, bağlanma ve bağlanma ritmimiz vardır. Hâl böyle olunca, modern yaşamda bizlerden zorla istenen neşe ve pozitifliğin tükenmişlik ve depresif hâllerle akamete uğramasına şaşmamak gerek. Şöyle doğru düzgün “bırakmak” ya da kayıp hislerinin yeterince muhasebesini yapmak için zaman ve yer olmayınca, bu hisler bizi umulmadık biçimde sarsar ve bunların nereden kaynaklanmış olabileceğine dair çoğu kez bir fikrimiz bile olmaz. Kaybı kaydetmede yaşanan bu zorluk başka bir zorluğa, yokluğun değil de varlığın muhasebesini yapma zorluğuna yansır." Bunları okuyunca oturup en son ne zaman benim için önemli olan bir şeyden, isteyerek veya istemeyerek, koptuğumda bunun için doğru düzgün bir şekilde yas tutup üzerine düşündüğümü düşündüm. Ardından bunların, genelde, o kaybı unutmak için kendimi başka bir şeye vererek kaçındığım duygular olduğunu fark ettim (bağlanma ve kayıp ritminin, bağlanma ve bağlanmaya dönmesi). Genelde kaçındığım ama hep de burnumun dibinde biten otlar bunlar, maalesef. Çünkü yazarın da dediği gibi, yasını doğru düzgün bir şekilde yaşamayıp muhasebesini de yapmayınca o anlık geçip gidiyor belki ama üzerinden zaman geçince anlam veremediğin düşünce ve duygular girdabına kapılıp gidiyorsun. İnsan mutluluğu bir araç olarak değil de ulaşılması gereken bir amaç olarak düşününce bunlar kaçınılmaz oluyor sanki. Amaca ulaşmak için çabalıyorsun ve bu çabalama sürecinde olumsuz duygulardan kaçınmak zorundasın. Kaçınmak için de oyalanmak zorundasın. Yoksa düşünürsün, düşünürsen de üzülürsün. "Oyalanmak... Ölüm, sefalet ve cehaleti tedavi edemeyen insan, bunları hiç düşünmemekte bulur mutluluğu." diye, içime oturan böyle bir cümle okumuştum bir kitapta. Mutluluğu gelip geçen bir duygu mertebesinden çıkarıp, ona bambaşka anlamlar yükleyen kapitalizm belimizi çok büktü... Esasında tüm bunlarda bir an'da kalamama durumu da var. Yaşadığımız an'ı beğenmediğimiz zaman ya geçmişi düşünüp daha da kinleniyoruz, suçlayacak bir şeyler, bir sebep arıyoruz veya güzel anıları düşünüp nostalji hissiyle özlem duyuyoruz ya da geleceği düşünüp belirsizliğin getirdiği kaygıyla içimiz içimizi yiyor veya olumlu bir değişim düşünüp umutlanıyoruz. O an'dan bizi uzaklaştıracak herhangi bir şeye tutunmaya çalışıyoruz yani. An kaydırması yaşıyoruz aslında. Geçmişte yine aynı haltı yiyip duygularımızı yaşamadan bastırdığımız için aşamadığımız olaylar peşimizi bırakmıyor yine. Ama bunları yaparken bir yandan da kendimizi oyalamaya çalışıyoruz sürekli, uzaklaşmaya çalışıyoruz. Yazar da günümüzde bu uzaklaşmada büyük bir payı olan teknolojiyle alakalı olarak diyor ki: "Birer aracı olarak, bize başka bir yerde olma olanağı verirler. Fakat nihayetinde, (dönüp dolaşıp bedenin uyarılmasına yönelen) elle işletilen bir tür döngünün parçasını oluşturdukları takdirde, bizi sahiden yabancılaştırırlar. Bu yabancılaşma bizi bizden uzaklaştırabilir ve eller bedene döndüğünde, acı bizi kendimize geri getirebilir." Belki yaşamamız gereken, bizi kendimize getirecek o acı, illa fiziksel bir acı olmak zorunda değildir, insanın kendine yabancılaştığını fark edip sonra kendine dönmeye çalışması da çok acı bir durum çünkü. Kitapta, Ortaçağ etimolojisine göre, "el" (manus) kelimesinin "hizmet" (munus) kelimesinden türediğini okuyunca bizim dilimizde kullanılan el kelimesi nereden gelmiş diye bir merak ettim. Biraz baktım ama el kelimesinin etimolojisiyle alakalı pek bir şey bulamadım, maalesef. (Eğer bulabileceğim bir kaynak varsa paylaşırsanız sevinirim.) Uzuv olan eli bulamayınca aklıma yan anlamları geldi tabii (onları da bulamadım)... Eller, vücuda bağlı olsa da diğer uzuvlarımıza nazaran, vücudumuzun daha dışarıda kalan parçalarıdır. Bu yüzden okurken, "yabancı" anlamında kullandığımız "el" kelimesi geldi aklıma. Dışarıda, bize uzak, kendi iradesi olan (ilk sayfalarda yabancı el sendromuna değinilmişti; insanın elinin, kendi iradesi dışında hareket ettiği bir hastalık imiş. Elin kendi "iradesiyle" hareket etmesi diyebiliriz yani) başka biri. Veya bize el olan "il/el"leri fethederek "ele geçiririz", sevdiceğimiz gurbet ellere düştüğünde uzanıp kurtarıvermek, yamacımıza çekmek isteriz onu o diyarlardan veya kişilerden. Acaba atalarımız, "el" kelimesini bu anlamlarda kullanırken bunları düşünerek mi kullandı? Yoksa ben, övünmek gibi olmasın ama, çok mu güzel sallıyorum?? Sonuç olarak keyif alarak okuduğum, beklentimi -beklediğim şekilde olmasa da- gayet karşılayan bir kitaptı.

eiivitsi 1 year ago

Cinayet Günlüğü

Bong Joon Ho

63 Gönderi

Spoiler içeriyor Yavaş ilerleyen, geren, yer yer güldüren ve ne olacağını merak ettiren, Zodiac tadında bir film idi. Filmin yayınlandığı tarihte katil henüz yakalanamadığı için Song Kang-ho'nun sonda attığı bakış aslında esas katil içinmiş. Bunu duyunca tüyler diken diken oldu bende... Katil,…devamı