(@) - Raf

Spoiler içeriyor La havle ve la guvvete illa billah Filmi izlerken sinirden başıma ağrı girdi. Yarısında bırakacaktım ama sonunu merak ettiğim için ve belki aldığı puanı hak ediyordur diye düşünerek devam ettim. Ama yok, hak etmiyor kesinlikle. Gönderide, sinirlerimi bozan olayları yazdım,…devamıLa havle ve la guvvete illa billah Filmi izlerken sinirden başıma ağrı girdi. Yarısında bırakacaktım ama sonunu merak ettiğim için ve belki aldığı puanı hak ediyordur diye düşünerek devam ettim. Ama yok, hak etmiyor kesinlikle. Gönderide, sinirlerimi bozan olayları yazdım, nefretimi kustum. Bir bütünlük yok yazıda, maalesef. Film de bunu hak etmiyor zaten (bahane bulmada eiivitsi gibi ol...). Allah aşkına, size sorarım a dostlar, telefonda geçmiste yaşayan biriyle konuşuyorsunuz ve bu konuştuğunuz kişi, evden dışarı salınmayan, üvey annesi tarafından içine şeytan kaçtığı düşüncesiyle her gün işkenceye uğrayan bir insan ve siz bu kişinin, üvey annesi tarafından öldürülmesini engelleyip hayatını kurtararak kaderini 180 derece değiştiriyorsunuz. Ortada fazlasıyla yüksek ihtimalle bozuk bir psikolojiye sahip biri var, yani Sherlock olmağa gerek yok bunu tahmin edebilmek için. Ardından birtakım olaylar yaşanıyor ve siz polis kayıtlarından bu kişinin, katil olduğunu ve tutuklandığını öğreniyorsunuz. Bir sonraki telefon konuşmanızda huyuna gidip bir şey olmamış gibi mi davranırsınız, yoksa -5 iq'lu biri gibi, sanki geçmişi değiştirmek sizin elinizdeymiş gibi telefonu açar açmaz sen katilsin diye mevzuya giriş mi yaparsınız???? Ki bu kişinin, geçmişteki size ve ailenize istediği zaman ulaşma imkanı olduğunu biliyorsunuz ve olayları değiştirmek tamamen onun elinde, gelecekte yaşayan biri olarak sadece onun yarattığı gerçeklikte yaşayabilirsiniz. Cevap çok aşikâr aslında, di' mi? Yok, işte bizim Seo-yeon için değilmiş. İşte tam olarak o telefon konuşmasından sonra izlemeyi bırakmayı düşündüm, keşke bıraksaymışım. Seo-yeon, kızı kurtardıktan sonra annesiyle arasında ne geçtiğini bile sormadı. ALOO annesi kızı öldürecekti ve bunun haberini sen verdin. Nasıl sormuyorsun ya bu konuyu. Sanki basit bir kavgayı engellemiş gibi görmezden gelindi bu konu. Young-sook, geçmişi değiştiriyor ama bundan sadece Seo-yeon'un ve onun haberi oluyor. Nası yani pardon? Aynı zaman çizgisinde ilerliyor olaylar. Zaman sapması yaşanmıyor asla. Yani ben de zaman sapması profesörü değilim, bu işler nasıl yürür pek bilmiyorum ama bu olayın bayağı saçma olduğunu anlayabiliyorum. Her şey aynı anda değişiyor ama herkes hayatına kaldığı yerden devam ediyor. Mesela beraber oturup sohbet ederlerken geçmişte içlerinden biri öldürülüyor ve herkesin hafızası ona göre yenileniyor. Bir tek başroller biliyor değişen geçmişi. Çok saçma değil mi? Bir de başlangıçta kadın hemen geçmişteki biriyle bağlantı kurduğunu anladı şakkadanak ve sıfır korku, sıfır şüphe. Valla şu şekil zihnine güvenecek insan işte... Ben olsam biri beni işletiyor diye düşünürdüm ilk başta. Hatta kadının bunu çok normal karşıladığı ve olayı hemen anladığı için acaba kadının geçmiş travmalarını mı izleyeceğiz diye düşündüm. Geçmişteki kendiyle konuşup bastırdığı travmaları açığa çıkaracak falan sandım. Patlama sahnesi de aynı şekilde çok saçmaydı. Young-sook patlamanın dibindeydin, havaya uçtun, ne ara o sarsıntıyı atlatıp evine gidip 5 dakika sonra kızı geri aradın? Seo-yeon'un gelecekte yaşayıp geçmişte ne yaşandığını bilme avantajına sahip biri olmasına rağmen, bayağı kritik olaylardan sonra zahmet edip de Young-sook'un adını aratmamasından bahsetmiyorum bile... Zaten filmin başında, babanı kurtardıktan sonra, Young-sook'a geçmişte tutan bir piyango bileti, at yarışı sonucu falan söylesen ikinizin de hayatı kurtulmuştu şimdi, aptal. Kızın annesinin, katilden kaçıp kendini odaya kilitlediği ve kızının sesini duyup dışarı çıktığı sahne de ayrı sinir etti. Hadi duydun çıktın, gayet normal, annesin sonuçta. Peki sence kızın ortada yokken kim onu yukarı çıkarıp kapının önüne bıraktı? Elindeki yangın söndürme tüpünü atıp kızına sarılırken hiç mi düşünmedin, bayram değil, seyran değil, eniştem beni niye öptü, bu kız şimdi nereden çıktı, katil nerede diye? Bir de her yerden çıkan yangın söndürme tüpleri... G.O.R.A.'daki havalandırma olayı gibiydi. Hele sonu... sonunda şaşırtmacalı bitirmeye çalışmışlar ama yaşanan olaylar İM-KAN-SIZ. Ben mi anlamıyorum olayları, anlayan biri beni aydınlatsın lütfen. Young-sook, o gelecek henüz yaşanmadan sen nasıl geçmişinle iletişime geçip haber veriyorsun pardon? Seo-yeon annesini arayıp haber vermeden geleceği görüp geçmişteki kendini uyarman imkansız. Henüz yaşanmamış bir olayı, ikinizde aynı zaman dilimindeyken değiştiremezsin. Cidden yazarken bile sinirlerim tepeme çıkıyor. Neyse, Dimyat'a pirince giderken evdeki bulgurdan olan bir aklı evvelin, durduk yere milleti canından etmesini izledik. Nefretimi kustum ama yine de rahatlayamadım.

eiivitsi 1 year ago

Paçinko

Min Jin Lee

1 Gönderi

Spoiler içeriyor Mükemmel bir kitaptı. Japonya'nın, Kore'yi sömürgesi hâline getirdiği tarihlerden 1989'a, Busan'dan Yokohama'ya uzanan acı dolu bir roman. Aşk, ihanet, savaş, ırkçılık, yoksulluk, ayrımcılık, çaresizlik, o dönemki kadın-erkek ilişkileri, savaşın ve yoksulluğun getirdiği o ahlaksızlık ve yozlaşma... O dönem Japon sömürüsü…devamıMükemmel bir kitaptı. Japonya'nın, Kore'yi sömürgesi hâline getirdiği tarihlerden 1989'a, Busan'dan Yokohama'ya uzanan acı dolu bir roman. Aşk, ihanet, savaş, ırkçılık, yoksulluk, ayrımcılık, çaresizlik, o dönemki kadın-erkek ilişkileri, savaşın ve yoksulluğun getirdiği o ahlaksızlık ve yozlaşma... O dönem Japon sömürüsü altında Korelilerin yaşadığı bütün zulümlere şahit oluyoruz bir aile üzerinden. Herhangi bir cephe veya bir savaş sahnesi olmamasına rağmen savaşın ve sömürünün ne kadar gaddarca ne kadar acımasızca bir şey olduğuna yine, yeni, yeniden şahit oldum okurken. Kitapta birkaç yerde "bir kadının hayatı acı çekmekten ve çalışmaktan ibarettir" cümlesi geçiyordu. Normal koşullarda da geçerli olan bu cümle, savaş koşullarında bin kat daha anlaşılır bir hâle geliyor. Yoksulluk ve işsizlik sebebiyle çalışmak için Çin'e götürülme vaadiyle kandırılıp fuhşa zorlanan kadınlar, Japon askerlerine pazarlanan kadınlar, savaşın ilerleyen dönemlerinde bir dilim kuru ekmek için her şeyi yapacak hâle gelen insanlar, çocuklarını ve kendilerini doyurmak için kendilerini satan kadınlar... yoksulluk ve zulüm, elinde çiçekle çikolatayla gelecek değildi tabii. Ahlaksızlıkla gelecekti. Yozlaşmayla gelecekti. İnsanın içinde en ufak merhamet ve iyilik kırıntısı bırakmayacaktı. Tabii ki bunların bazıları da bir tercih. (Hiç öyle bir yokluk, öyle bir zulüm, acı yaşamadığım için yargıla(ya)mıyorum kimseyi tabii ki. Allah kimseye yaşatmasın, hâlâ düşündükçe gözlerim doluyor.) Çünkü ana karakterlerimizden Sunja, eve yardım edebilmek ve çocuklarını okutabilmek için olmayan Japoncasıyla pazarda atıştırmalıklar, turşular satmaya başlıyor. Ve o yoklukta, malzemeye erişimin çok zor olduğu dönemlerde canla başla çalışarak yapıyor bunu. "Bir kadının hayatı acı çekmekten ve çalışmaktan ibarettir" cümlesi, kendini gerçekleştiren bir kehanet oluyor adeta kitaptaki kadınlar için. Kitapta beni en çok etkileyen nokta, ırkçılığın, çocuklar üzerindeki etkisini okumak oldu. Japon okullarına giden Koreli çocukların uğradıkları zorbalıklar, gördükleri kötü muamele, öğretmenler tarafından bile aşağılanmaları... bunun sonucunda Koreli olduğundan utanan Noa diye bir karakter vardı mesela. Noa, asla olamayacağı bir şey olmak istiyor ömrü boyunca: bir Japon. Belki tam olarak Japon olmak istemiyordur. Belki sadece bir insan olarak görülmek istiyordur ya da Koreli olmamak istiyordur. Akademik başarısı, kitap okuma sevgisi, bulunduğu yerden kurtulup eğitimli bir insan olmak istemesi vs. belki hep, Japonların, Korelilere yapıştırdığı kötü etiketleri içselleştirdiği ve Koreli olursa hep ikinci sınıf insan muamelesi göreceğini bildiğinden, Japon olmaya bir adım daha yaklaşmak için gerçekleştirdiği şeylerdi. Yetişkin hayatına geçtiğinde de bazı olaylar sonucu yine kendinden ve köklerinden kaçıyor ama geçmişinden kaçamıyor ve intihar ediyor zaten. Tek sebebi olmasa da intiharının en büyük sebeplerinden birinin kendisine yabancılaşması olduğunu düşünüyorum. Sürekli kendinden kaçıyordu, sürekli köklerinden utanıyordu. O utanç, kaçtığı yerde bir gün karşısına dikilince onun için acı olan bu gerçekten kaçamayacağını, kaçsa da kurtulamayacağını kavradı sonunda ve ölmeyi tercih etti diye düşünüyorum. Henüz öğrenciyken gördüğü zorbalıklara dayanamayıp intihar eden Koreli çocuklar da varmış o dönem. Hatta yazar, bu konuyla alakalı, gerçek bir olaya dayanan bir öykü yazıp ödül almış sanırım. Kitapta da böyle bir duruma yer vermiş zaten. Bir tarafta seçemedikleri, ellerinde olmayan şeyler üzerinden bunları yaşayan ve daha fazla dayanamadıkları için intihar eden çocuklar; öbür tarafta ırkçılıkla, üstün ırk oldukları sanrısıyla beyinleri yıkanarak zorba yetiştirilen çocuklar... Çok üzücü cidden. Bir yerde başka bir karakter, Japonya'yı, "çok sevilmesine rağmen sizi sevmeyi reddeden bir üvey anne" olarak tanımlıyor. Bu tanım, beni yerden yere vurdu. Çünkü bunu, Japonya'da doğup büyüyen, Japonya'da çalışıp ülkeye faydası dokunan ama ağzıyla kuş tutsa da Japonların gözünde ikinci sınıf insan mertebesinden yukarı çıkamayacak biri söylüyor. İşin acı kısmı, bu olaylar sırasında savaştan dolayı Kore'ye gidemeyen Korelileri, Kore de düşmanlıkla karşılıyor. Yani oraya da gidemiyorlar. Orada da "Japon artıkları" olarak anılıyorlar. Tam anlamıyla bir vatansızlık. Hiçbir yere ait değilsin... Nereyi vatan olarak kabul edebilirsin? Doğup büyüdüğün, emek verdiğin ama asla istenmediğin toprakları mı yoksa hiç görmediğin, bir ilişiğinin olmadığı atalarının toprakları mı? Yine böyle bir durum yaşamadığım için tam olarak cevap veremiyorum bu soruya. Ama içimdeki Asena şöyle haykırıyor: o dönem yaşayan bir Koreli olsaydım Kore'ye dönüp ülkenin toparlanmasında ve kurulmasında katkımın bulunmasını, ardından da Japonların -çok affedersiniz- analarını ağlatmayı bayağı isterdim. Açıkçası şu an düşününce Kore'de yaşayan Korelilerin, Japonya'da kalanları istememesi bana normal geldi. Aynı sefaleti ve acıları onlar da yaşadılar büyük ihtimalle ama hiç değilse ülkelerinde kalıp ülkeleri için savaşmış adamlar. Demez mi "ağzımızın içinde bombalar patlıyordu. O sırada siz neredeydiniz?" diye. Der tabii. Te Türkiye'den babamın dayısı savaşmaya gitmiş, senin Japonya'da işin ne? Gerçi Japonya'daki Koreliler için, yaşadıkları şeyler sonucunda, birçok kutsal anlamını yitiriyor sanırım. Sadece hayatta kalmaya çalışıyorlar. Eğer vatan toprağını baştan kutsal kabul ediyor idiyseler tabii... Bu arada, dört neslin hayatını okuyoruz kitapta ve sömürge zamanında Japonya'ya gelip yerleşen kişilerin TORUNLARIna bile sıkıntı çıkarmış Japonlar. Anası-babası Japonya'da doğup büyümüş, kendisi Japonya'da doğup büyümüş Kore'yle artık neredeyse bağları yok -hiç değilse manevi olarak- ama yine de üç senede bir gidip doğum gününde kimlik çıkartıyorsun ülkeden atılmamak için ve hâlâ Japonlar seni, "yabancı" olarak tanımlıyor. Bu sürede nesiller arası yaşanan düşünce değişikliğini de görüyoruz bir yandan aslında. Japonya'da doğup büyüyen Sunja'nın torunu Solomon'un Kore asıllı Amerikan kız arkadaşı, Japonlara Solomon'dan daha nefret dolu mesela. Solomon, çoğu kez, ona karşı Japonya'yı savunurken buluyor kendini. Amerika'ya gitme şansı varken "yabancı" olarak görüldüğü Japonya'da yaşamak istiyor. Büyükleri kendilerini yurtsuz hissederken o, Japonya'yı memleketi olarak görmeye başlıyor büyük ihtimalle. Aslında maalesef hâlâ günümüzde de yaşanan birçok sorunu gördüğüm için fazlasıyla etkilendim kitaptan. O dönemki Kore-Japonya tarihini, Japon mezalimini çok güzel yansıtmış. Sonlarına doğru bazı yerler sıksa da genel olarak aktı gitti. Sanki okumadım, izledim kitabı, öyle hissettirdi yani. Benim favori karakterim Isak oldu. Maalesef, çok erken kaybettik. Biraz daha gün yüzü görmesini isterdim eşiyle ve çocuklarıyla birlikte. Gözlerimin dolduğu ve ağlamamak için ara verdiğim yerler oldu bayağı. Kitap okurken ağlamayıp ardından So Hyang'ın o büyüleyici sesiyle yeniden Arirang dinleyince şunca derdimin arasında oturup Kore'nin Kuzey-Güney diye ayrılmasına ağladım... Çevirmen bazı Türkçe karşılığı olan kelimeleri çevirmeden bırakmış bu arada. Mesela Japoncadaki -chan, -san, -sama eklerini çevirmeyip öyle bırakması gayet anlaşılır. Dilimizde bir karşılığı yok çünkü. Ya da ne bileyim, iki Koreli arasındaki diyalogda biri Japonca konuşmaya başlasa onu olduğu gibi bıraksa anlamamız için ona da eyvallah. Ama "anne", "baba", "arkadaş", "özür dilerim" gibi şeyler çevrilmemiş ve bu durum, beni sinir etti okurken.

eiivitsi 1 year ago

İnsanları Öldüren Bir Adam

Jack Perez

1 Gönderi

Bu filmi izlerken bir garip hissettim ya. Filmin eskiliğinden (bi' film için 2011 ne kadar eski olabilirse tabii...) midir, oyunculukların kötülüğünden midir, çekildiği yerden midir, nedir anlamadım ama çok boğdu beni. Adını koyamadığım, anlam veremediğim bir hisle izledim filmi. Çok…devamı

eiivitsi 1 year ago

Moon Knight Cilt 2-Reenkarnasyonlar

Jeff Lemire

1 Gönderi

Çizgi-roman dünyasına Moon Knight serisiyle, bismillah, diyerek giriş yaptım. Gerçi, çizgi-roman fiyatları malum, bir arkadaşa bakıp çıkarım sadece belki. 🥲 Nereden uydurdum, bilmiyorum ama bunu da toplamda 2 cilt sanarak bir hevesle alıp ardından bir arkadaşın "aa 3'ü de çıkmış"…devamıÇizgi-roman dünyasına Moon Knight serisiyle, bismillah, diyerek giriş yaptım. Gerçi, çizgi-roman fiyatları malum, bir arkadaşa bakıp çıkarım sadece belki. 🥲 Nereden uydurdum, bilmiyorum ama bunu da toplamda 2 cilt sanarak bir hevesle alıp ardından bir arkadaşın "aa 3'ü de çıkmış" bilgilendirmesiyle yüzümde acının tatlı tebessümü, içimde "3 çıktıysa 4 de çıkar, 5 de çıkar. Ben nası bi' ateş çemberine atladım Allah'ım" diye bir *poor panic* yaşayarak kaderime teslim oldum maalesef. Neyse, Allah büyük. Belki 3 sondur... Moon Knight'ın hikayesine tam olarak hakim değilim, dizisinin fragmanını izlemiştim (onu da unuttum zaten) ve ilk cildin arka yazısını okumuştum sadece. Bu yüzden ilk cildi okumaya başlayınca olayları ve karakterleri anlamaya ve çözmeye çalışırken biraz zorlandım yer yer. Bu zorlanmada ana etken, ana karakterin kişilik bölünmesi yaşaması ve gerçekliğin, gerçekliğini yitirmesi oldu. Çünkü sürekli, "hangisi gerçek, bunlar kim, n'oluyor şu an??" sorularıyla çevirdim sayfaları. İlk cilde nazaran bu ciltte bazı şeyler daha anlaşılır bir şekilde ilerledi. Benim en çok sevdiğim nokta; kişilik bölünmesi yaşayan karakterimizin farklı kişiliklerini, farklı stillerle ve renklendirmelerle göstermeleri oldu. Favorim de taksici kişiliğin "evreni" oldu. Oradaki renklendirmelere bayıldım. Bir de bu ciltte bir güzellik yapmışlar ve çizgi-romanın 80'lerde çıkan 2. sayısını da eklemişler sonuna. Böylece olayların nasıl ilerlediği kafamda biraz daha oturdu açıkçası. Crowley'nin geçmişini öğrendik, karakterlerin birbirleriyle olan ilişkilerini daha net gördük. 80'lerdeki hikayede olaylar biraz daha basit tutulmuş galiba, ben günümüz basımındaki karmaşayı sevdim. Serinin giderek daha da güzelleşeceğini düşünüyorum. Başladım artık, güzelleşecek mecbur!! Bir de Moon Knight'ın kukuletalı kahraman kostümünden ziyade, sadece maske taktığı takım elbiseli hâlini daha çok beğendim ben. Umarım öyle görürüz hep.

eiivitsi 1 year ago

Aşktan da Üstün

Alfred Hitchcock

5 Gönderi

Spoiler içeriyor Toksik ilişki bunun adı Ne ajan dinler ne Nazi kızı Bunu izleyen sorar kendi: Aşk/romantizm bunun neresinde? Yine romantik bir film diye hevesle başlayıp hayal kırıklığı yaşayarak tamamladım. Belki sorun filmlerde değildir, bendedir. "Mükemmel bir ilişki mi görmeyi bekliyorum acaba?"…devamıToksik ilişki bunun adı Ne ajan dinler ne Nazi kızı Bunu izleyen sorar kendi: Aşk/romantizm bunun neresinde? Yine romantik bir film diye hevesle başlayıp hayal kırıklığı yaşayarak tamamladım. Belki sorun filmlerde değildir, bendedir. "Mükemmel bir ilişki mi görmeyi bekliyorum acaba?" diyorum ama yok be. Sevdiği kadını ajan yapıp başka bir adamla evlenmesine göz yuman bir erkek karakter var filmde sonuçta. Böyle bir film, kimin romantizm anlayışına uyar ki? Film fena değildi ama biraz sıktı beni izlerken. Üç (3) günde bitirebildim (gerçi biraz kafam yerinde değildi, onun da etkisi olmuştur illaki). Filmdeki karakterler o kadar çabuk sevgili oldular ki "izlerken bi' yeri mi kaçırdım acaba?" diye durup kendimi sorgulamak zorunda kaldım. Filmin adını neden direkt çevirmemişler onu da anlamadım. Adamlar, filme "Bednam" gibi bir ismi uygun görüyor ama bizimkiler çevirirken "yok baabi, bunlar ne anlar isim ko'maktan? Sen benim dediğimi yaz bakem" gibi bir muhabbet döndürerek koyuyorlar ismi sanırım (kafamda çevirmenleri Roman yaptım. Biraz gamsız ve mutlu olsunlar istedim... zaten anca gamsız biri böyle kafasına göre çeviri yapar herhalde). Aşktan da üstün olan, benim göremediğim neyi gördüler şu filmde? Çok merak ettim. Devlin, taş kalplisin, iletişimsizlikte zirvesin, hislerinizin karşılıklı olduğunu bildiğin kadına sevdiğini bile söyleyemeyecek kadar duygularından korkuyorsun, sürekli kafana göre kadını sınamaya çalışıyorsun ve bi' de üstüne üstlük Amerikan ajanısın... Allah; senin gibileri benden ve tüm bayanlardan uzak eylesin, seni ve senin gibileri de ıslah eylesin. Kadının da onca redde ve soğukluğa rağmen adama sürekli koşa koşa gitmesi... kızım, gençsin, güzelsin, zenginsin, Nazi babanın gölgesi yeter, kendine gel bi' be! İçim şişti ayol, başlayacağım sizin bağlanma stillerinize! Filmin sonunda birleştiniz ama inşallah çocuğunuz falan olmaz. Alicia, Devlin için göz yaşı dökerken Devlin'in o aşk dolu, ikonik sözleri de çok hoşuma gitti bu arada: "Dry your eyes, baby, it's out of character."

eiivitsi 1 year ago

Şeytanın Ölüsü

Sam Raimi

11 Gönderi

Spoiler içeriyor Kesinlikle tek başına izlenmemesi gereken bir film. Ama korkudan bayıltacağı için değil, biriyle izlerseniz filmden daha çok keyif alacağınız için. Filmin altıncı dakikasına geldiğimde "Benim bunu biriyle, dalga geçerek izlemem lazım" diye dertlenirken kardeşim, sağ olsun, imdadıma yetişti ve film…devamı

eiivitsi 1 year ago

Güneş Sonrası

Charlotte Wells

71 Gönderi

Keşke 1 buçuk saat boyunca elin intihara meyilli gavurunun tatil kasetlerini izleyeceğime abimin düğün videolarını izleseydim. Hiç değilse bi iki tanıdık yüz, halay falan görürdüm. Yine de sonlarına doğru etkilenmedim desem yalan olur.

eiivitsi 2 years ago

Saplantı

Carlo Mirabella-Davis

20 Gönderi

Spoiler içeriyor Hamilelik döneminde kaynanasının verdiği kişisel gelişim kitabındaki "Her gün umulmadık bir şey yapmaya çalışın. Yeni şeyler deneyerek kendinizi zorlayın." cümlelerini çok farklı bir şekilde yorumlayan ve Metin Hara'nın "şimdi ayağa kalk ve zıpla" cümlesini duysa büyük ihtimalle onu da yanlış…devamıHamilelik döneminde kaynanasının verdiği kişisel gelişim kitabındaki "Her gün umulmadık bir şey yapmaya çalışın. Yeni şeyler deneyerek kendinizi zorlayın." cümlelerini çok farklı bir şekilde yorumlayan ve Metin Hara'nın "şimdi ayağa kalk ve zıpla" cümlesini duysa büyük ihtimalle onu da yanlış anlayıp kalkıp bir uçurumun kenarından aşağıya zıplayacak olan bir bayanın geçmiş travmalarının ve bu travmaların sonuçlarının, beklenmedik ve istenmedik hamilelik haberiyle gün yüzüne çıkışını izliyoruz. Çekim açıları güzeldi; ev, çekim açılarından daha da güzeldi; film, bu ikisinin yanında sönük kalmış biraz. Bu zenginlerin şöyle güzel manzaralar içinde, mis gibi evlerde sıcak ve huzurlu bir yuva kuramamaları ve mutsuz mutsuz yaşamaları çıldırtıyor beni ya. Şımarıklıktan başka bi' şey değil. Bebek gibi güzel, sessiz, sakin, aç bırakıp doğaya salsan günlerce yemek yemeden karnını doyurup hayatta kalabilecek biriyle evlenmişsin ama iletişim desen yok, sevgi desen yok, aile sıcaklığı desen yok... Ben sana zengin olamazsın demedim, (sevdiceğini el üstünde tutan, hanımcı bi') adam olamazsın dedim!.. Filmdeki ilişkiler o kadar yüzeyseldi ki, ailedeki kişiler, birbirlerinin sadece isimlerini ve ailedeki rollerini biliyorlardı sanki, o kadar uzak herkes birbirine. Yolda ilk defa gördüğüm herhangi biri hakkında, bunların birbirleriyle alakalı bildiklerinden çok daha fazlasını bildiğime kalıbımı basarım yani. Bi' de utanmadan, çok afedersiniz, narsistler... Allah düşman başına vermesin. Sadece aile de değil bu arada, adamın iş arkadaşlarından, kadının gittiği psikoloğa kadar herkes fazlasıyla sahte. Kadın, yuttuğu cisimleri, kontrol duygusu istediği için yuttuğunu söyleyince ben psikoloğa anlattığı tecavüz hikayesinin, annesinin değil de kendi başına gelmiş olabileceğini, hatta ensest mağduru olabileceğini ve kardeşini falan doğurmuş olabileceğini ve terapi seanslarında yavaş yavaş bunun açığa çıkacağını düşünmüştüm. Ama hiç de öyle şeyler yaşanmamış. Ben kafamda kurmuşum bayağı. Kadının, annesiyle yaptığı telefon konuşmasında annesinin sesindeki o sahte sevgi tonlamasıyla başlayan ve ardından kadının haddini aşıp (!) annesinin yanına yerleşme isteğini söyleyince soğuk ve sert bir tavırla reddedilişini gösteren o ufacık sahne; karakterin, bir cinsel şiddet sonucu doğup, istenmeyen bir çocuk olarak annesiyle nasıl bir iletişime sahip olduğunu çok güzel bir şekilde göstermiş. Ama kadının, babasıyla yaşadığı yüzleşme kısmı bana biraz saçma geldi açıkçası. Bir tecavüzcünün, hapisteyken "kendisinin bir tanrı olmadığını" anlayarak böyle bir değişim yaşaması, böyle tatlış bir babaya ve eşe dönüşmesi ve beklenmedik bir şekilde, birdenbire doğum günü partisine katılan ve tecavüzünün kurbanlarından biri olan kızıyla böyle sakin bir şekilde yüzleşmesi bayağı imkansız geldi bana. Bir diğer anlamsız gelen şey de hasta bakıcı rolündeki adam oldu. Yani tamam, eşinin ilgisizliğini ve yaşanan ilişkilerin ne kadar yüzeysel olduğunu vurgulamak için konulmuş da... adam, durumunu bildiği hâlde, hamile hâliyle kadının kaçmasına neden yardım etti anlamadım. Kadın hastaneye yatsaydı ihtiyacı olan tedaviyi görecekti işte mis gibi. Galiba kadının hastalığının devam etmesi, bu irezil aileden kurtulmasından daha yeğ geldi adama. Tahmin edeceğiniz üzere, filmde bazı rahatsız edici sahneler mevcut. Ama bizi, kadının eline geçen her eşyayı yutmasından ziyade; klozete kafasını soka soka, o klozetin her yerine dokuna dokuna kusması (ecnebilerin klasik kusma sahnesi...), kustuktan sonra ağzını yüzünü yıkamadan, elin evindeki temiz olup olmadığı belli olmayan havluya silinmesi, doğum günü pastasının, üstünde mum varken muma teğet geçerek kesilmesi gibi sahneler daha çok rahatsız etti. Bi' de ben, su olmadan çocuk asprini bile yutamam. Kadın, maşallah, misketten pile, raptiyeden bibloya susuz/yağsız götürdü her şeyi. Kansız Celal'in de dediği gibi, hayreti mucip bir durum cidden. Filmin konusu gayet ilginç, başları da gayet güzeldi ama sonlara doğru hoşuma gitmedi benim pek. Daha farklı bir şeyler bekliyordum. Bir şeyler olmamış, ama neyin olmadığını da tam anlayamadım. Yine de izlenebilir.

eiivitsi 2 years ago

Samanyolunda Ziyafet

Sezai Karakoç

3 Gönderi

"Her işinizde, sizinle insanların elleri arasına, daima bir çiçek girer; o, ramazandır." İçine sonsuz Ramazanlar sığdıran bu kitapla, Ramazan'ın başında karşılaşmamış olmanın hüznünü yaşıyorum. Ramazan'ın başında karşılaşsaydım kitabı o ilk teravih, ilk sahur, ilk oruç, ilk iftar heyecanı ve sevinciyle…devamı"Her işinizde, sizinle insanların elleri arasına, daima bir çiçek girer; o, ramazandır." İçine sonsuz Ramazanlar sığdıran bu kitapla, Ramazan'ın başında karşılaşmamış olmanın hüznünü yaşıyorum. Ramazan'ın başında karşılaşsaydım kitabı o ilk teravih, ilk sahur, ilk oruç, ilk iftar heyecanı ve sevinciyle okuyacak; Müslümanlar için seneyi nur gibi aydınlatan bu mübarek ayın kıymetinin daha çok farkına varacak ve daha bilinçli bir Ramazan geçirecektim belki de... Yine de Ramazan'ın sonlarına doğru yazdığı satırları okuyup Sezai Karakoç ile birlikte beraber hüzünlenmek de güzel bir okuma serüveni oldu benim için. İçinde sonsuz Ramazanlar barındıyor dedim, çünkü Sezai Karakoç'un oruç yazılarını hem güncel bir şekilde o dönem okuyan Müslümanların, hem günümüzde okuyan bizim, hem de bu yazıları henüz okumamış ama okuyacak olan tüm Müslümanların geçmiş, şimdi ve gelecek Ramazanlarına, oruçlarına, hislerine ayna tutan bir eser, bu eser. İnsan yaş aldıkça zamanla bazı şeyler eskisi gibi olmuyor, eskisi gibi heyecan vermiyor veya hevesimiz kaçıyor bazı şeyler için. Ama okurken düşündüm ve fark ettim ki Ramazan için asla "artık eski oruçların tadı yok ya" veya "Ramazan geldi ama gelmese de olurdu / geldi de n'oldu" (hâşâ) minvalinde cümleler kurmuyorum. Daha doğrusu kuramıyorum, öyle hissedemiyorum, hissetmek de istemiyorum (hissedilmesi teklif dahi edilemez kısaca). Çünkü üç aylar bir girsin, Ramazan bir yaklaşsın içim yine kıpır kıpır oluyor, bi' sevinç kaplıyor içimi, eskimeyen bir güzelliği, bir büyüsü var bu güzel ayın. 1960'larda, 30'larında, bilgi birikim olarak beni bilmem kaça katlayacak bir düşünür/yazarla 2023'teki dümdük işsiz olan kör cahil ben, Ramazan'da ortak bir paydada buluşuyoruz, aynı heyecanı paylaşıyoruz, içimizde aynı birlik hissi var ve büyük ihtimalle, 5697 yılında (o zamana dünyanın ve insanlığın hâli ne olur bilinmez tabii) yaşayan bir Müslüman da bizimle aynı şeyleri hissedecek. :') Bütün bu düşüncelerin ve heyecanın getirmiş olduğu bir, "SENİ YENİCEM FANİ DÜNYAAĞ" artistliği de var bu arada. Aah, cânım Ramazan, gelince nasıl da küçültüyorsun derdimizi tasamızı gözümüzde, nasıl da hatırlatıyorsun tevekkülü, nasıl hatırlayıveriyoruz birden, her şeye gücü yeten bir yaratanın olduğunu ve onun rahmetinin ve kudretinin bizi ne güzel kuşattığını... Dertlerimi attım sobaya, güzel mi güzel, soğuk mu soğuk bir kış gecesinde, 10 kiloluk yün Ramazan yorganı altında bir aylık huzurlu bir uykuya (aslında tam aksine bir uyanış, bir diriliş, Sezai Karakoç'un da üstüne basa basa dediği gibi) çekiliyorum... Bunları yazıyorum ama üzüldüğüm, kızdığım, olumsuz duygular hissettiğim günler olmadı mı hiç bu ay? Oldu tabii ki, insanız sonuçta. Ama bu günlerde, diğer zamanlara nazaran daha kolay toparlanıp daha az umutsuzluğa kapıldığımı fark ettim. Ki Sezai Karakoç da bu noktalara çok güzel değinmiş; Kur'an'ın önderliğinde, yapılan diğer ibadetler ışığında üstümüzdeki ölü toprağını atmamıza, atmaya çalışmamıza ve kendi içimizde yeniden doğmamıza vesile olan bir ayda, normalde olduğumuzdan daha ümitvar olabiliyoruz, çok şükür. Kitapta, bir Müslüman'ı silkeleyecek, oturup kendini sorgulamasını sağlayacak çok güzel tespitler vardı. O zamandan bu zamana bazı şeylerin değişmediğini veya daha kötüye gittiğini görmek üzdü, bazı konularda ülke olarak biraz daha ilerlediğimizi görmek umut verdi. Son bölümde Sezai Karakoç'un Ramazan anılarını ve zorlu yazım serüvenini okumak da çok güzeldi. :') Okuduğum ve etkilenip altını çizdiğim satırları sadece okumakla kalmam, onları içselleştirip kendimi değiştirmek de nasip olur inşallah (bi' aynı kalma veya olumsuz yönde değişme korkusu da mevcut çünkü). Artık son günlerdeyiz, o yüzden okurken en çok etkilendiğim satırlar, veda satırları oldu. Sizinle de bi iki (aslında üç) paragraf paylaşmak isterim: "Ve gerçek aktüalite oruçtur. Bu halkın aktüalitesi. Bir ilkbahar gibi gelip ruhları donatan ramazan, şimdi güneşlerin doğup batışındaki sırra uyarak yavaş yavaş, kopuyor bizden. Kalıbın alçıdan kopması gibi. Ama gönüllerimizde, kafamızda, içimizde ve yüzümüzde derin izlerini bırakarak... Bütün mahyalar: 'elveda' diyor." "Konuğun uğurlanacağı günler de gelir. O kadar alışmışızdır ki, bu gidişe inanmak istemeyiz. Ama saatin vuruşu kesindir. Bir yarış kronometresi gibi son vuruşunu yapar. O zaman dünya garına koşarız. Mahşerî bir kalabalık. Çocuklar en süslü elbiseleriyle oradadır. Trenler, en güçlü bir baca canlılığı içinde tütüyor. Konuşmalar. Sesler ve armağanlar. Kucaklaşmalar. Herkes birbirini ilk görmüşçesine sevinçli. Hepsi konuktan konuşur. Fakat ey komşular konuk nerededir? Konuk, sessiz ve şatafatsız, gitmiştir bile..." "Madem ki, ayrılış saati çaldı ve buna elde çare yok, öyleyse bütün iş onu unutmamakta. Giderken, bizden, dünyamızdan hangi haberi ve ne götürüyor; geldi ve bize ne bıraktı, bunu düşünmeli, bunun hesabını yapmalı. Ve bir yıl sonra tekrar dönünce bizi nasıl bulacak, bunun şimdiden hazırlığına girişmeli." Okurken şöyle bir hissiyat içine girdim: bu kitabı her sene Ramazan ayında okuyup, okuya okuya eskitmek istiyorum; benden çocuklarıma, çocuklarımdan torunlarıma kalsın, zamanı büküp altını çizdiğim satırlarda aynı hislerle buluşalım, birbirimizle, bu yaşımdaki hâlimle sohbet edelim istiyorum; kitapta yapılan bazı tespitlerin, bahsedilen bazı durumların onların zamanına geçerliliğini yitirmelerini, ay gibi parıldayan bir İslam medeniyetinde şu anki sefil hâlimize inanamayarak bakmalarını istiyorum; sevdiklerimle beraber, daha bissürü Ramazan yaşamak istiyorum; geçmişte nasipsizliğimden dolayı, geldiğinde güzelce ağırlayarak gönlünü hoş edip hakkıyla doyuramadığım oruçlarımdan özür dilemek istiyorum; yaşadığım müddetçe her Ramazan, bu mübarek ayın gelişini coşkuyla bekleyip geldiğinde sevinmek, giderken hüzünle, bayramdan dolayı da buruk bir neşeyle onu yolculamak istiyorum ve izninizle lafı fazla uzatmadan yorumumu bitiriyor ve Ramazan'ın gidişiyle ilgili hislerimi ağlayarak günlüğüme yazmaya gidiyorum. Not: İncelemeyi iftara yakın bir zamanda oruçken yazmıştım. Yemeği yiyip doyduktan sonra şöyle bir yeniden bakarken "ulan abartmışım sanki biraz he" düşüncesine düçar oldum. İftar sofrası hayaliyle, yemekleri düşünerek mi bu kadar iştahlı yazdım acaba diye sorguluyorum kendimi şu an... Ama Ramazan'ın son günlerinin hüznü + Sezai Karakoç'un mükemmel* ve etkileyici kalemi + oruç birleşmesiyle az bile yazmışım bence. 2. Not: Açlığı falan düşününce aklıma Shingeki no Kyojin'in akıl almaz Snickers reklamı geldi bu arada, izlemeyenlere tavsiye ederim. *uyarıyı dikkate alıp "harika" diye düzeltelim

eiivitsi 2 years ago

Harry Potter ve Ateş Kadehi

J. K. Rowling

22 Gönderi

Spoiler içeriyor “Boy... that escalated quickly." Dördüncü kitap; diğer kitaplara nazaran daha hareketli, bir sürü farklı karakterle karşılaştığımız, olayların artık daha da ciddileşeceğinin habercisi bir kitap olmasına rağmen okurken biraz sıkıldım (son yüz sayfa hariç). Belki kitapları art arda okuduğum için sıkmıştır,…devamı“Boy... that escalated quickly." Dördüncü kitap; diğer kitaplara nazaran daha hareketli, bir sürü farklı karakterle karşılaştığımız, olayların artık daha da ciddileşeceğinin habercisi bir kitap olmasına rağmen okurken biraz sıkıldım (son yüz sayfa hariç). Belki kitapları art arda okuduğum için sıkmıştır, biraz ara verip sonra devam etmeliyimdir belki. Yalnız, kitabın kurgusu, evreni, karakterleri aklımı başımdan aldı cidden. Kitapların biraz çocuksu olacağı beklentisiyle okumaya başladığım için normalde etkileneceğimden biraz fazla etkilenmiş olabilirim. Kitabın bende 24. baskısı var ve bence serideki en güzel kapak bu kitaba ait. Renkleri falan aşırı hoşuma gitti. Ama sayfa kalitesindeki düşüşü görmek biraz moralimi bozdu okurken. :/ İlk üç kitaptaki sayfalar o kadar kalındı ki çevirirken 3-5 sayfa çevirdiğimi sanıp kontrol ederek geçiyordum ama bunda sayfalar kağıt gibi (😋) incecikti. Kitaba gelecek olur isek... artık Hogwarts'taki dördüncü senesine geçen Harry'nin, uzun bir aradan sonra yeniden yapılan Üç Büyücü Turnuvasına, kendi iradesi dışında katılışını ve özlem duyduğu normal ve güvenli hayata bu sene de kavuşamayışını okuyoruz. Harry'nin turnuvada birbirinden tehlikeli bu üç görevi tamamlamasına şahitlik ediyor ve bu işin arkasında kimin parmağının olduğunu çözmeye çalışıyoruz bu kitapta. Yazar, kitabı yazdığı dönemde, benim yıllar sonra kitapları okuyup, kitabın başlangıçlarının aynılığı konusunda sitem edeceğimi hissedip bu sefer kitaba başka bir evrende, en güzel hâlinde (göreceli bir kavram ne de olsa), hayata karışmaya çalışan Voldemort ile başlamış sağ olsun. Diğer kitaplarda da aynı performansı bekliyorum kendisinden. Yorumun girişinde de bahsettiğim gibi, kitap biraz sıkmıştı beni ve turnuvanın son oyununu da hafif sıkıla sıkıla ve ne olacak diye merak ede ede okurken, Harry ve Cedric'in turnuvayı kazanıp kupayı kaldırmalarıyla kitap elime yapıştı sanki, bırakamadım oradan itibaren. Eminim Harry ve Cedric'ten daha çok şaşırıp dehşete düşmüşümdür Voldemort'un yanına, mezarlığa yollandıklarında (drama queenliği sizden öğrenecek değiliz!!). Özellikle Hogwarts'taki hainin sözünün geçtiği yerleri okurken elimle okuduğum sayfanın devamını kapatmak zorunda kaldım, gözüm sabırsızlıkla kayıp duruyordu çünkü "N'olacak? İhanet eden kim??" sorularının cevaplarını hemmen almak için. Cevap benim için tam bir sürpriz oldu, cidden hiç beklemiyordum. Kadın her şeyi o kadar güzel kurgulamış ki... Verilen hiçbir detay boşa verilmemiş kitapta, her şey çok güzel bir şekilde bağlanmış bence. Harry'nin, Dumbledore'un anılarında gezindiği, Azkaban tutsaklarının yargılandığı kısımları okurken o dönem yaşanan o korkuyu, dehşeti; Ölüm Yiyenler tarafından yaratılan o terör ortamını, güvensizliği te yüreğimde hissettim. Ve Neville'in ebeveyninin başına gelenler... kalbim paramparça oldu okurken. Cedric'in ölümü de üzücüdüydü ama beni bundan daha çok üzen şey, gelecekte yaşanacak ölümleri düşünmek oldu. Ne zaman bir seride herhangi bir ölüm sürprizbozanı alsam o dakikadan itibaren, o karakter için üzülerek devam ediyorum izlemeye/okumaya; karakteri ne zaman görsem içime bir hüzün çöküyor. Hele bir de sevdiysem, abovv... Bunda da Cedric'in ölümünü okuyup üzülünce "bak ilerde şu da ölcek, şu da gidici :((" diye düşünüp onlara da üzüldüm gece gece. Bu arada Voldemort'un el kadar çocukla kanlı bıçaklı olması, kafes dövüşüne davet etmesi falan bana şeyi anımsattı; çocuklar kendi aralarında kavga edip ailelerine şikayet ederler ve ardından eşşek kadar yetişkinler gelip diğer çocukla kavga etmeye başlar ya, heh onu anımsattı. Millet de şunu şeyh belleyip elini eteğini öpüyor, "efendimissss" diye el pençe divan duruyorlar ya... hiçbir şey demiyorum onlara. Halbuki bu evrende BİAT EDİLECEK TEK ADAM VAR, O DA DUMBLEDORE ama işte... Bi' de kitabın başında çok hoşuma giden bir detaya değinmek istiyorum. Farklı bölgelerden büyücülerin bahsinin geçtiği kısımlarda, Orta Doğulu bir karakterin adı geçiyordu ve uçan halı satmaya çalışıyordu sanırım. Yani Batı'da en fazla iki kişinin binebileceği süpürgeler satılırken Orta Doğu yine farkını konuşturmuş ve ırmağa karpuz salmalı, aile boyu pikniğe gidebilecekleri bir araç bulmuşlar kendilerine. Gurur duydum. Şöyle Orta Doğu'da geçen bi' büyücülü-cadılı, akraba apartmanlı ve bol kaoslu bir yan seri gelse mükemmel olmaz mıydı? Ne kadar usta bir büyücü olursan ol, yılan bir yengeden öğreneceğin daha çok büyü vardır... https://youtu.be/xSxQcAm3PE8?si=EkcBwQ6QBKBriweM