elifbtmz (@elifbtmz)

Yazar, günümüz dünyasında insanın en büyük sorununun anlam bulma ve bir anlam uğruna yaşamını sürdürmesi olduğunu belirtmiş. Hayatında bir anlam bulamayan insanların intihara meylettiklerini, yaşamak için bir nedenleri olmadığını, hayattan da zevk alamadıklarını vurguluyor. Refah düzeyi fark etmeksizin tüm insanların…devamı

elifbtmz 3 years ago

Can Dostum

Olivier Nakache

205 Gönderi

Bende bir engelli amcaya sahip olduğum için çok etkilendim. Gerçekten engelli olup hayata tekrar tutunmanin öneminden ve gerçekten böyle sadık dostların olabileceğinden çok güzel bahsetmiş. En önemlisi gerçek engel beyinde başlar, fiziksel engel hayata devam etmeye engel değildir. Bir engelli…devamı

elifbtmz 3 years ago

Whiplash

Damien Chazelle

149 Gönderi

Whiplash 2014 çıkışlı Amerika drama filmidir. Filmin yönetmeni Damien Chazelle’dir. Damien Chazelle yönettiği filmlerle birçok ödüle layık görülüp Ayrıca Altın Küre Ödülleri'nde elde ettiği 7 adaylığın hepsini kazanarak rekor kırmış olan başarılı bir yönetmendir. Filmin başrol oyuncuları caz okuyan bir…devamıWhiplash 2014 çıkışlı Amerika drama filmidir. Filmin yönetmeni Damien Chazelle’dir. Damien Chazelle yönettiği filmlerle birçok ödüle layık görülüp Ayrıca Altın Küre Ödülleri'nde elde ettiği 7 adaylığın hepsini kazanarak rekor kırmış olan başarılı bir yönetmendir. Filmin başrol oyuncuları caz okuyan bir bateri öğrencisini canlandıran Miles Teller ve onun sert mizaçlı hocasını canlandıran J.K Simmons'dır. Filmde ayrıca Paul Reiser ve Melissa Benoist da oyuncu olarak yer almaktadır. Filmin konusu, Amerika da yaşayan, 19 yaşındaki üniversite öğrencisi olan Andrew Neiman ile sert mizaçlı öğretmeni Fletcher arasında geçmektedir. Neiman tesadüf eseri Fletcher ile tanışır ve onun grubuna yardımcı baterist olarak girer. Fletcher, öğrencilerine çok sert davranan bir hocadır. Öğrencileri onun istediğini yapamadığında onlara bağırıp çağırmayı , hatta onları aşağılamayı önemsemeyip ağzına geleni söylemekte. Fletcher, Neiman gruba girdiği ilk zamanlarda istediği tempoyu tutturamadığı için ona sandalye fırlatıp, bütün sınıf içinde aşağılamaktan çekinmemiştir. Bunun üzerine Andrew hırslanarak hayatında ona engel olduğunu düşündüğü herkesi çıkartıp, elleri kanayana kadar azimle, hırsla çalışmaya başlar. Bir sahnede yatak odasından yatağını çıkardığını, elinden geldikçe uyumadığını da görmekteydik. İşte Andrew’in şansı bundan sonra dönmekte; yerel bir caz yarışmasında baş bateristin dosyasını istemsiz bir şekilde kaybeder ve bunun üzerine sahneye çıkma fırsatı elde eder. Çünkü Andrew elleri kanaya kadar çaldığı şarkının notalarını ezberlemişti. Bu olaydan sonra baş bateristlik Andrew verilir. Tabi bizim sert mizaçlı hocamız durur mu, hemen Andrewin eski sınıf arkadaşını ona rakip olarak getirir. Filmin devamında Fletcher, öğrencilerine çok sevdiği öğrencisini trafik kazasında kaybettiğini bu yüzden çok üzgün olduğunu söyler. İşin aslı bu değil tabi ilerleyen dakikalarda öğreniyoruz. Bu ölüm haberi de öğretmeni durdurmaz, grup çalmaya devam eder hem de yepyeni bir şarkıyla Caravan. Andrewin arkadaşı yeni baterist, tempoyu tutturamaz ve üçlü arasında yarış başlar. Öğretmen saatlerce her birine çaldırır, kazananın belirlenmesi için gece yarısına kadar seçim yapılır ve baş bateristliği Andrew alır. Bizim şansız oğlanı yine bir şanssızlık bulur ve yarışmaya gittiği otobüs bozulur, yolun geri kalanını araba kiralayarak gitmek zorunda kalır. Birkaç dakika geciktiği için öğretmen tarafından yarışmadan alınır ama hırsla vazgeçmez lakin bateri çubuklarını arabalarını kiraladığı yerde unuttuğu için gidip alması gerekir ve yolda gelirken ağır bir kaza geçirir buna rağmen sahneye çıkar ama geçirdiği kazada büyük hasar aldığı için bateri çalamaz ve gruptan atılır. Buna dayanamayarak sahnede öğretmenine saldırır. Bu olay üzerine öğretmenin kaza geçirerek ölmüş öğrencisinin avukatıyla tanışır, avukatın dediğine göre o adam, kaza da değil, kendini asarak ölmüştü. Gruba girdikten sonra depresyon başlangıcı olduğunu söyler. Ailesinin dava açmak için maddi durumunun olmadığını onlara ancak Andrewin yardım edebileceğini söyler ve Andrew mahkemede tanıklar eder. Bunun üzerine Fletcher okuldan atılarak, öğretmenlikten men edilir. Aylar sonra, Andrew Fletcher'ı bir kulüpte sahne alırken görür. Birlikte bir şeyler içerler ve Fletcher öğrencileri neden normalin üstünde bir şekilde zorladığını anlatır; Fletcher böylelikler öğrencilerinin mükemmelliği yakalayabileceğine inanmaktadır. Fletcher, Andrew'ı bir festivalde çalmak üzere kendi grubuna davet eder. Andrew bu teklifi kabul eder ve eski sevgilisini konserine davet eder; ama artık eski sevgilisinin yeni bir ilişkisi vardır, kız bu daveti reddeder. Sahneye çıkan grubu yönetmeye başlayan Fletcher, gruba Andrew'da notasının bulunmadığı bir şarkı çaldırır. Fletcher, Andrew'un yanına gelerek onun kovulmasına neden olan ifadeyi kendisinin verdiğini bildiğini söyler ve böylelikle Fletcher Andrew'dan intikamını aldığını sanmakta ama aslında öyle değildir. Andrew oldukça küçük düşmüştür sahneyi terk eder, ama sonra sahneye geri döner seyirciyle konuşan Fletcher'ı bölerek bir anda Caravanı çalmaya başlar. Grubun geri kalanı Andrew'a katılır ve birlikte Caravanı çalarlar, sürpriz bir şekilde bir süre sonra Fletcher da grubunu takip eder. Andrew performansını muazzam bir bateri solosuyla bitirir; solonun sonunda Fletcher Andrew'ı takdir etmek için başını öne eğer. Filmin değerlendirmesi: İlk başlarda öğretmenin disiplinli oluşu ve yumuşak davranmasına kanıp ne kadar iyi derken sonralarda öğrencilerine bağırıp çağırması hakaret etmesini tasvip etmedim. Bu tür eğitim anlayışı (otoriter eğitim anlayışı) ancak öğrenciyi okuldan soğutur ve psikolojik bunalıma sokar. Filmde de bunu görmekteyiz. Filmde dikkatimi çeken ve eleştirdiğim nokta öğrencilerin karşı çıkmayıp, hırslanarak daha çok çalıştığı gösterilmekte. Bana, öğretmenler bir nevi bu tarz yaklaşıma özendirilmekte gibi geldi. Tam tersi filmde öyle gözükse bile gerçekte bu durum böyle değildir. Mesela benim 2 ve 3. Sınıfta Burcu hocam vardı onu asla unutamıyorum çünkü harika bir öğretmendi hepimiz ona hayrandık, bizi sever, oyunlar oynar bize anne gibi yaklaşırdı. o küçük yaşımda sırf onun için ödevlerimi ihmal etmez, kitaplarımı okurdum. Ama 4 ve 5. Sınıftaki Canan hoca yüzünden okuldan soğuyup, derslerimde düşüş yaşadım. Hatta öyle bir durum ki acısını hala yaşamaktayım. İşte bu da öğretmenin öğrenci üzerindeki etkisini çok iyi açıklıyor. Öğretmen öğrencinin şansıdır ister profesör yapar, ister hırsız her şey onun elindedir. Bir anımı daha anlatayım; lise üçüncü sınıfta iken bir İngilizce öğretmenim vardı bize hayallerimizi sormuştu ben ODTÜ hayalimden bahsedince dalga geçip kazanırsan yüzüme tükür demişti mesela bu bende hırs değil nefret hissettirdi. İngilizce derslerim 90 aşağı değilken 50 alamaz oldum. Demek istediğim durumlar öğrenciden öğrenciye farklılık gösterir evet bazen sert mizaçlı öğretmenler bazı öğrencilere ilham verirken bazılarını düşürür. Ama yumuşak huylu, merhametli hocalar tüm öğrencilere her zaman şifa olmuştur. En hiper aktif geleneksel ismiyle yaramaz, söz dinlemeyen öğrenciyi bile ehlileştirir. İyi yorum olarak şunu söyleyebilirim; Andrewin hırsı, azmi, heyecanı beni ziyadesiyle etkiledi. Sırf çalışmak uğruna ellerini paramparça edip ona rağmen yılmayıp, buzlu suya koyup, çalışmaya devam etmesi bana büyük örnek oldu. Ve sonunda başarması o kadar engele rağmen kendini kanıtladı, çalışmalarının karşılığını aldı. Bu olaya isnaden şu ayetin huzuruna kendimi teslim ettim; “ Ve insan başkasının değil, sadece kendi çabasının karşılığını görecektir (necm 39.ayet).” Kısacası filmi çok beğendim, müziklerine bayıldım, Andrew bateri çalarken, hele ki son sahnede ben yerimde duramıyor ellerimle ona eşlik ediyordum. Şayet eleştireller bakış açısıyla izlenecekse, tavsiye ediyorum. Aksi takdirde ters tepebilir.

elifbtmz 3 years ago

İki dil bir bavul

Orhan Eskikoy

34 Gönderi

Bir filme başlamadan önce muhakkak film hakkında kısa bir ön okuma yapar, senaryonun ne amaçla yazıldığını öğrendikten sonra filmi izlemeye başlarım. Film genel olarak beni çok etkiledi çünkü bizde bu yörenin çocuklarıyız ve konuya oldukça hakimiz. Mesela filmin çekildiği köy,…devamıBir filme başlamadan önce muhakkak film hakkında kısa bir ön okuma yapar, senaryonun ne amaçla yazıldığını öğrendikten sonra filmi izlemeye başlarım. Film genel olarak beni çok etkiledi çünkü bizde bu yörenin çocuklarıyız ve konuya oldukça hakimiz. Mesela filmin çekildiği köy, hayvanları, insanları, çocukları, kıyafetleri konuşmaları hatta saç tarama şekilleri bile o kadar gerçekçiydi ki takdir etmekten kendimi alamadım. Film Şanlıurfa Siverek Demirci köyünde geçmekte olup Emre Aydın isimli gerçekten mesleği öğretmenlik olan bir hocamızın okullu ve öğrencilerini konu almakta. Filmin öğretmen bulma serüvenini okurken hocamızın yeni atandığı ve çalıştığı yeri haritada bulamadığı için ellerini kafasının arasına alıp bahçede otururken yönetmenler tarafından keşfedilmiş bu çok içime dokundu, düşünüyorum da hiç bilmediğim bir memlekette hiç bilmediğim dilde konuşan çocuklarla hatta en kötüsü haritada bile adı bile geçmeyen bir köye atansaydım gider miydim diye sanırım ben hocamız kadar cesur olamazdım.. Filmin içeriğine gelecek olursam, film doğuda bir köy okuluna yeni atanan bir öğretmenin ilk köye gelişini, toz içinde kalan okulunu ve ilk başta okula gelmeyen öğrencilerine şahit olmaktayız. Filmin devamında öğretmenin alışma sürecini, annesine olan düşkünlüğünü annesinin ona verdiği desteği görmekteyiz. Emre öğretmen İlk başta okula gelmeyen öğrencilerinin evine tek tek gidip onları okula gelmesi için aileleri ile konuşup ikna eder, çocuklar okula gelmeye başlar ama büyük bir sorun ortaya çıkar, köyde tek öğretmen olan Emre öğretmenin birden beşe kadar bütün sınıfları idare etmesi gerekir. İşte gerçek zorluk burada başlar çoğu öğrenci Türkçe bilmediği için zaten iletişim sorunu yaşayan öğretmenimiz, bir de bütün sınıfları aynı anda idare etmesi gerekir. Bir yandan Türkçe öğretim bir yandan ders vermesi gerekir. Yer yer öğretmenin kendini öğrencisine ifade edemezken yaşadığı zorlukları gördüm, defalarca tekrarlamasına rağmen bir türlü anlatamamasına şahit oldum, içten içe sinirden delirirken öğrencisine yansıtmamasını takdir ettim. Çocuklar gerçekten masum öğretmenleri delirirken onlar her şeyden habersiz bahçede oynama derdindelerdi. Ben sürekli kendimi sorguladım gerçekten beni bu kadar anlamayan öğrencilerin ve ya velilerimin karşısında metanetimi koruyamayabilir miydim diye. Büyük bir emeğin sonunda yaz tatilinin geldiğini çocukların karne almasını gördükten sonra film bitiyor. Filmin değerlendirmesine gelecek olursam; neredeyse her sahnede kendimi gördüm. O çocuklar biziz aslında mesela deftersiz kalemsiz gidiyorlardı veya üstleri başları dağınık bir şekilde, düşünüyorum ben birinci sınıftayken bazen annem saçlarımı taramadan yollardı kıyafetler zaten ütüsüz olurdu, ders çalıştırma desek o da yok çocuk kendi başına ne öğrenirse oydu. Ailemi kınamıyor ve ya eleştirmiyorum onların bir milyon sorumluluk altında bize vakitleri kalmıyordu. Fakirlik diz boyuydu ütü mü vardı bundan 15 sene önce ya da ailelerimiz zor Türkçe konuşurken bize nasıl ders çalıştırabileceklerdi. Biz aslında hayatı biraz geriden başlayan çocuklardık her zaman rakiplerimizden 3 kat daha fazla çalışmamız gerekiyordu. Benim tek şanslı olduğum nokta halamın kızları okul öncesi öğretmeniydiler ve beni 3 yaşımdan 5 yaşıma kadar her gün kendileri ile birlikte okullarına götürürlerdi bu yüzden Türkçe bilerek büyüdüm ama birinci sınıfa başladığımda çoğu sınıf arkadaşım bilmezdi. Yani demek istediğim filmde geçen çocukların yaşadıkları o kadar doğru ki kendimi alamadım. Mesela o kalem ucu ısırışları bile doğallığın nişanesiydi resmen. Benim filmden anladığım gerçekten işini severek yapmayan bir öğretmen olsaydı kesinlikle dayanamaz kaçardı. Çünkü o çocuklarla iletişim eksikliği bile psikolojik çöküntü yaratabilecek bir durumdu. Veya çocuklara bir şeyleri sürekli anlatmasına rağmen anlamamaları kendinde eksiklik varmış hissi uyandırabiliyor bu da berbat bir durum olmalı. Bir diğer örnek velilerin çocuklarına ilgisizlikleri ve ya onlara dersler konusunda yardımcı olamama durumu bütün sorumluluğun öğretmenin omzunda olmasına sebebiyet vermekle, öğretmenden beklenenin çok üzerinde bir performans göstermesi beklenmekteydi ya da öğretmen kendisi böylesi olması gerektiğini düşünmekteydi. Bundan mütevellit milli eğitim bakanlığının her konuda maddi manevi öğretmenlerine destek olması gösterdikleri üstün çabanın ve gayretinin hakkını vermesi gerek. film üzerine konuşulacak pek bir şey kalmadı açıkçası ama filmde geçen olaylara örnek verebilirim. Mesela yine kendi hayatımdan örnekler verecek olursam bu durumun bugün bile değişmediğini görmekteyiz. Doğuda hala eğitim imkanları kısıtlı ve her çocuğa ulaşılamıyor en basitinden Ankara da yaşayıp eğitim gören 6 yaşındaki kuzenim anadili gibi İngilizce ve Fransızca konuşurken, 10 kişilik sınıflarda eğitim görüp, her türlü materyallerden faydalanabilmekte iken burada yaşayan kardeşlerimin bırakın İngilizceyi daha doğru düzgün Türkçe konuşamaması, 40 kişilik sınıflarda eğitim görüp, okullarında istedikleri tüm materyallerin bulunmamasını görmekteyiz. Bu iki durumu karşılaştırınca çokta büyük bir değişim olmadığını görüp, üzülüyorum. Bu durumun iyileştirilmesi için öğretmen atamaları ve okul sayılarının artırılması ve olan okullara da her türlü imkanın sağlanması şart. Ayrıca değinmek istediğim diğer konu milli eğitimin, batıdan doğuya atanan öğretmenlere bir oryantasyon kursu vermesi, onları karşılaşabilecekleri sorunlara önceden hazırlamaları gerekmekte. En azından öğretmenler onları neyin beklediğini bilerek gelirlerse öğrenci ve velileriyle daha sağlıklı iletişim kurabilirler.

elifbtmz 3 years ago

Hocalık Sanattır

Osman Öztürk

1 Gönderi

Spoiler içeriyor Hocalık sanattır kitabı Prof. Dr. Osman Öztürk tarafından öğretmenlerle yapılan sohbetler vesilesiyle 20 seneyi aşkın bir birikimle ortaya çıkmıştır. Yazarın kitabın daha başlarındayken sitem ettiği öğretmenlik mesleğinin değersizleştirmesi oluyor. Yazara göre, eğitim-öğretim demenin, öğretmen demek olduğunu ama bunu devletçe ve…devamıHocalık sanattır kitabı Prof. Dr. Osman Öztürk tarafından öğretmenlerle yapılan sohbetler vesilesiyle 20 seneyi aşkın bir birikimle ortaya çıkmıştır. Yazarın kitabın daha başlarındayken sitem ettiği öğretmenlik mesleğinin değersizleştirmesi oluyor. Yazara göre, eğitim-öğretim demenin, öğretmen demek olduğunu ama bunu devletçe ve milletçe es geçmekteyiz. Osmanlıya bakıldığında ise, herkesin öğretmen olamadığı hatta öğretmenlik maaşlarının en yüksek meblağa tekabül ettiğini görebiliyoruz. Günümüze bakacak olursak, tam tersini görmek çok zor olmasa gerek. Eğitim- öğretim kalitemizle, müfredatımızla, öğretmen ve öğrenci kalitesiyle hatta kullanılan yöntemler itibariyle çağın çok gerisinde olmakla birlikte, Osmanlının eğitim kalitesini yakalayabilmiş değiliz. Mesela en basitinden maaş kalitesinden ve herkesin öğretmen olamamasından bahsettik ama günümüzde öğretmenler en düşük maaşla çalıştırıp ek iş yapmaya bile zorlanılıyor bu şekilde bir öğretmen tabi ki verimli olamaz çünkü onun en önceliği temel gereksinimini karşılamak sonra eğitime vakit ayırmaktır. Maslow’un ihtiyaç hiyerarşisinde de ilk başta fizyolojik ihtiyaçların giderilmesini görmekteyiz. Ayrıca şunu da belirtmek isterim ki günümüzde öğretmen olmak diğer mesleklere göre en kolayıdır, üniversite giriş puan sıralamasında en düşük puanlar öğretmenliklere verilmiş durumda, fakülte sayısı artmakla birlikte ikinci öğretimlerde açılmıştır. Bu durumda öğretmenlik mesleği en kolay olunan meslek haline geldi. Kitabın giriş bölümünde, Öğretmenlik mesleğinin şerefli ve onurlu bir meslek olduğunu, işini aşkla yapan öğreticilerin ağzına kilitte vurulsa; eli kolu ve kaşı gözüyle vereceğini verir. Okulları yasaklasalar evde, bağda bahçede vereceğini yine verir. Yukarda da belirttiğim gibi önemli olan işini aşkla yapmasıdır. Derse girince suratsız girip, dersi robot gibi anlatıp hayattan bezmiş gibi dersten çıkarsan ne birilerine faydan dokunur ne kendine saygın kalır. Öğretmenlik, bitmek tükenmek ile bitmeyen bir enerji ile dersten çıktıktan sonra, yorgunluk değil; hazz ve heyecan duyabilenlerin mesleğidir. Günün nasıl geçtiğini hatta hafta sonun nasıl geldiğini anlamayacak kadar öğretmeye ve öğrencilerine aşık olmalıdır. “Çok lüks binalarda, çok iyi imkanlar içerisinde; vasıflı öğretmen olmadıkça yapılabilecek fazla bir şey yoktur. Buradan şunu anlıyoruz; lüks binalar yapılıyor, teknoloji aletleri konuluyor, harika bir kütüphane de kuruluyor ama içerisine o teknoloji aletleri kullanabilen o kütüphanedeki kitapların rehberliğini yapan vasıflı öğretmen kalitesinin üstüne düşülmüyor. Çağımızın sorunu bu işte; çağ ilerledikçe lüks binalar inşa edildikçe, teknoloji aletleri geliştikçe Google’nin yeteceği ve öğretmensizde ilerlenebileceğine kanaat getirmeleridir. Bu konuyu Mahir İz Hocanın şu sözleriyle bitireyim: “ Ben size çadırda bile en kaliteli eğitimi verebilirim. Siz bana yeter ki Hoca bulun hoca.. Kitabın içeriğine gelecek olursa; kitap 10 bölümden oluşmakla birlikte, her bölümde kısa ve derin bilgiler mevcut. Birinci bölümde eğitim ve öğretimin gayesinden bahsetmiş; eğitimin ve öğretimin ne olduğundan öğretimin bir metodunun olması gerektiğinden ayrıca öğretmenin, öğrenciye bu süreçte hem eğitim hayatında hem de günlük ve sosyal hayatında ne gibi alışkanlıklar kazandırması gerektiğinden bahsetmiş. İkinci bölümde öğretmenin kim olduğu ve nasıl olması gerektiği üzerinde durmuş. Bir öğretmen idealist olmalı, işine aşık olmalı, öğrencisini anlamalı, onun yol göstericisi rehberi olmalı, sınav sorusu hazırlarken dengeli ve doğru yöntemle hazırlamalı ve cevaplarını kontrol ederken adil olmalı, yeri geldiğinde öğrencisini veya velisini kenara çekip uyarabilmeli, çok okumalı ve çok okutmalı yani sınıfa geldiğinde öğrencisine kitaplar tanıtmalı onların bu kitapları en kolay şekilde nasıl ulaşabileceklerini öğretmeli ayrıca günlük hayatında da yol gösterici ve örnek olmalı, sınıfta ne öğrettiyse onu kendi hayatında da uygulamalı ki tesiri olsun. Öğretmen öğrencilerinin dostu, sırdaşı ve en güvendiği arkadaşı olabilmeli mesela ailesinde yaşadığı sorunu rahatça anlatabilmeli veya arkadaşlarıyla yaşadığı durumları sıkılmadan anlatabilmeli öğretmen gizliliği koruyabilmeli. Bunları okurken aklıma ilkokulda yaşadığım bir anım geldi, benim ilkokulda Canan Akbaş diye bir hocam vardı çok gaddar, merhametsiz illet bir kadındı. Öğrenci kayırırdı mesela o zamanalar Şırnak’ta özel okul yoktu ve bu yüzden Şırnak’ın zengin çocuklarıyla aynı sınıfta okuyorduk, hep O çocukları üsttün tutardı, onlarla daha çok ilgilenip evlerine giderdi. Biz çocuk aklımızla kıskanıp bizimle de o şekilde ilgilensin diye uğraşırdık, bir gün bende evime çağırdım tamam geleceğim dedi annem o kadar hazırlık yaptı ama gelmedi. Dahası da ben bir gün aile içi yaşanılan bir durumu ona anlattım O gidip veli toplantısında herkesin içinde babama anlatmış, babamda, ona anlattığım için ve bizi herkesin içinde rezil ettiği için çok kızıp, vurmuştu. O öğretmenimi asla affetmiyorum ve onun gibi bir öğretici olmayacağım. Üçüncü bölümde de genel olarak ikinci bölümde anlatılanlar daha detaylı açıklanmış mesela öğretmenin disiplinli ve tutarlı olması bir öğrenciyi tenkit ederken bunu uygun dille ve yalnız başına yapması gerektiği, her öğrencisini evladı gibi sevdiğini ve onu önemsediğini hissettirmesi gerekir. Başarılı öğrencilerle değil de başarısız öğrencileri için çareler aramalı başarılı zaten başarılı önemli olan onu dengede tutup başarısını düşürmemesini sağlamak ama başarısız öğrencisinin yükselmesi için çareler araması gerekir. Ayrıca derslerine dinlenmiş dinç gelmesinin önemi kadar şahsi meselelerini sınıfa taşımaması daha sağlıklı olacaktır. Dördüncü bölümde öğretmen öğrenci ilişkisi sağlıklı şekilde nasıl yürür üzerinde durmuş. Beşinci bölüm bir konunun nasıl işlenmesi gerektiğini anlatmaktadır. Öğretmen dersten önce konuya bakmalı, konu hakkında kaynak taraması yapmalı, konuyu hangi plan dahilinde sunacağı belirlenmeli, hangi materyaller ve kitaplar sınıfa götürülecekse seçmelidir. Ayrıca konuyu anlatırken basitleştirmeli zorlaştırmamalıdır. Öğrencinin kafasında betimleyebilmesine yardımcı, bağdaştırıcı hikayeler anlatmalı, öğrencinin katılımına imkan vermelidir. Mesela öğretmen konuyu bölerek anlatmalı, öğrencilerin sıkılmasına engel olmalı ve her bölümden sonra öğrencilere küçük küçük ödüllü-ödülsüz sorular hazırlayarak işin içine dahil etmelidir. Kısacası dersi eğlenceli hale getirmeli. Altıncı bölümde konunun zihinde yer etmesi üzerine yazmış mesela öğretmen konuşurken göz teması kurmalı vesaire gibi örnekler çoğaltılabilir, yukarda detaylı bilgi verdim. Yedinci bölümde Öğrencinin nasıl çalıştırılacağı konusu ele alınmış. Öğretmenini seven dersini de sever. Öğretmen öğrencisinin şansı olmalı ona her konuda destek vermeli, onun başarısını arttırmak için uğraşmalı, kaygısını kontrol altına almasına yardımcı olmalı, ona nasıl çalışabileceğini öğretmeli ve çalışmadığı durumda neler olabileceğini anlatmalıdır. Gayret ettiği halde başarılı olmadığı durumlarda da ona sıcak davranmalı ki öğrenci ben uğraştım, çabaladım ama yine de başaramadım öğretmenim buna rağmen benden vazgeçmedi deyip daha çok çalışmalıdır. Sekizinci bölümde eğitim ve öğretimin kalitesi üzerinde durmuş. Öncelikle kaliteli idareci, hoca ve kadro ile alakalı bir husus olup, fiziki yapı/tesis ve araç gereçlerde ikinci planda yer alır. Yani bir eğitimin kalitesi öğreticilerin kalitesine bağlıdır. Ders anlatmaya gelirken en huzur bulduğu yere geliyormuş gibi gelmiyorsa keşke öğretmen olmasaydım diyorsa bir eğitimci zaten O, öğreticiden fayda gelmediği gibi onun okutacağı öğrencilerde kaybolur gider. Dokuzuncu bölümde Öğretmenlerin motivasyonlarının öneminden bahsetmiş. Kendi içinde ayrılmış, milli eğitim ve idareci diye milli eğitim atamaları zamanında yapıp, hak ettikleri maaşları vermelidir. Öğretmenleri gereksiz soruşturmalarla yıpratmamalı hatta onların ruh durumları için ne gerekiyorsa yapmalıdırlar. Okul idaresi de bir öğretmen olduklarını unutmayarak, öğretmenlerle aralarına duvar örmemeli, ciddi toplantılar hariç güler yüzlü sıcak kanlı davranmalı, onlara dersler öğrenciler hakkında herhangi bir sorunları olup olamadığı hakkında sorular sorup onların en iyi ve en verimli şekilde öğretmelerine imkan sağlamalılar. Bayramlarda veya özel günleri olduğunda onları tebrik edebilmeliler. Bu da öğretmen idareci arasındaki ilişkinin sağlam olmasını sağlar. Son bölümde de idareci nasıl olmalı üzerinde durulmuş. Yukarıda yeterince açıkladım. Genel değerlendirme; kitabı genel olarak beğendim, üzülerek söylüyorum günümüzün eğitim anlayışı ölmüş durumda bizim el birliğiyle olması gereken eğitim anlayışımızı diriltmeliyiz, öğretmenlerimize zamanında verilen saygıdan daha çok saygı duymalıyız ki motivasyonları yüksek bir şekilde derslerini anlatabilsinler.

elifbtmz 3 years ago

Bir Eğitimci Olarak Hz. Muhammed

Abdullah Özbek

1 Gönderi

Bir kitaba başlamadan önce kitabın yazarı hakkında bir araştırma yaptıktan sonra kitabı hangi koşullar ve amaçlarla yazdığını da öğrenmeye çalışırım. Abdulfettah Ebu Gudde, gördüğü ilim ve yazdığı eserler münasebetiyle değerli bir yazardır. Arap dili, hadis ve fıkıh alanında kendini geliştirmiştir.…devamıBir kitaba başlamadan önce kitabın yazarı hakkında bir araştırma yaptıktan sonra kitabı hangi koşullar ve amaçlarla yazdığını da öğrenmeye çalışırım. Abdulfettah Ebu Gudde, gördüğü ilim ve yazdığı eserler münasebetiyle değerli bir yazardır. Arap dili, hadis ve fıkıh alanında kendini geliştirmiştir. Eserlerini büyük bir titizlik ve derinlikle yazdığı için İslam alimleri tarafından çok değerli olduğu söylenir. Ayrıca klasik kaynaklarda gizli kalmış bilgileri gün yüzüne çıkarmıştır. Kitabın içeriğine gelecek olursam kitap iki bölümden oluşmakta, birinci bölümde bir muallim olarak Hz. Muhammed (sav)’i görmekteyiz. Hz. Muhammed (sav) en büyük öğretmendir çünkü zor olanı başarmıştır. İnsanın en kötü durumdan eğitimle yoğurarak çıkarmış. O, sahabelerini sıfırdan eğiterek en iyi insan yapma başarısını elde etmiş. Dünya üzerinde Hz. Muhammed (sav) kadar öğrenci yetiştiren bir eğitimci de yoktur. O, yumuşak huyluluğuyla, şefkati ve merhametiyle şimdiki eğitimcilere büyük örnek teşkil etmektedir. Hata yapan sahabelerini yumuşak bir dille uyarıp onlara sabırla doğruyu öğretmiş. Ayrıca öğrenimde gevşeklik ve tembelliği kesinlikle tavsiye etmeyerek daima ilimde disiplini tavsiye etmiş. Bir başka tavsiyesi de komşunun ilimde birbirleri üzerindeki haklarından bahsederek birbirlerine fayda sağlamayan komşulukları tasvip etmediğini de sert bir dille belirtmiş. Bir diğer muzdarip olduğumuz konu ise, ilmin bütün Müslümanlara farz kılındığı halde sadece erkekler için önemliymiş gibi davranılması. Maalesef hala çağımızda kız çocuklarını okutmayan aileler var, eminim Efendimiz (sav) yaşıyor olsaydı şiddetle karşı çıkardı. Efendimiz(sav) ayrıca ter türlü bilginin zararlarına da değinmiş, faydalı ilmi tavsiye etmiş. Şu hadisinden de anlayacağımız üzere “ Allah’ım! Faydasız ilimden, korkmayan kalpten, doymayan nefisten ve kabul edilmeyen duadan sana sığınırım.” Efendimiz(sav) fayda vermeyen ilimden her zaman uzak durmuş ve yukarda belirttiğim gibi bizimde uzak durmamızı tavsiye etmiş. Bir diğer değineceğim nokta, Efendimiz (sav)’in tüm hayatı boyunca davranışlarıyla, yaşayışları ile ve konuştukları ile de örnek teşkil edip, sadece ders esnasında muallimlik yapmayarak, hayatın her anında muallim olmasıdır. Şimdilerin öğretmen profiline bakıyorum da maalesef derste öğrenciye yapmamasını tavsiye ettiği şeyi kendisi teneffüs arasında ve ya okul dışında yaparak, anlattığının boşa gitmesine sebebiyet vermekteler. Mesela sigara içmemeyi tavsiye ederken kendisinin sigara içmesi ya da namazı tavsiye ederken kendisinin kılmamasını örnek verebiliriz. Efendimiz (sav)’in hoşuma giden bir diğer huyu, asla karşısındaki hakkı söylesin ya da söylemesin sözünü bitirmeden konuşmaya başlamaması oldu. Yani karşısındakinin sözünü kesmez Ve yumuşak bir ifadeyle ona doğruyu anlatıp onu ikna etmeye çalışırdı. Yine çağımızın muallimlerinden örnek verecek olursam Efendimiz(sav) gibi sabırlı olmayıp, öğrencilerin söylemleri, onların fikirlerine uymadığı takdirde sözünü kesip, onu susturabiliyor ve ya ona sert bir dille karşı çıkabiliyorlar. Devamında ise Efendimiz (sav)’in ahlak, yaratılış, davranış ve kelamının güzelliğinden bahsedip birinci kısmı bitirmiş. İkinci bölümde peygamber (sav)’in öğretim metotlarını görmekteyiz. Efendimiz (sav)’in tek bir düzeye millete öğretmenlik yapmadığını her yaştan, milletten, cinsiyetten insanlara öğretmenlik yaptığını görmekteyiz. Durum böyle olunca işlerde zorlaşmakta ama Efendimiz (sav) altından büyük bir başarıyla kalkmakta ve yıllardır bize de örnek olmaktadır. Efendimiz (sav)’in tek düze bir öğretim metodu yoktu, her yaş grubundan, milletten ve cinsiyetten hatta anlama seviyelerinde bile farklılık gösteren öğrencileri olduğu için haliyle onlara uygun metotlarla öğrenim yapması gerekmekteydi. Öyle de yaptı, yeri geldi parça parça öğretti ki hayatlarına uygulayabilsinler. Bazen korkutarak bazen öğüt vererek anlattı ki karşısındaki onu kale alsın. Bazen dinleyicilerinin dikkatini toplamak ve ya bilgilerini ölçmek için soru sorarak anlatım yöntemine başvurdu. Bazen de ayıp olarak karşılanan konularda karşısındakini utandırmamak adına yumuşak bir dile başvurmaktaydı. Çoğu zaman muhatabına uygulamalı öğretme yoluna da gitmekteydi, mesela abdesti soran muhatabına uygulamalı abdest alarak öğretmeyi örnek verebiliriz. Efendimiz (sav)’in bir diğer ve en önemli özelliği muhatabına ne öğrettiyse onu kendi hayatında da uygulamakta yani yürüyen ahlaki örnekti bu yüzden muhatapları onu dinler ve dediklerini çok önemserlerdi. Yani anlaşılacağı üzere efendimiz (sav) eğitimde tek bir yolu benimsemeyip, muhatabına göre birçok yolu benimsemiştir. Benim bu kitabı okurken en çok etkilendiğim, Efendimiz (sav) öğretim yöntemleri teknikleri ile İslam’ın hak dini olduğunu kanıtlaması oldu. Şu an 21. Yüzyıldayız ve Efendimiz (sav)’in bu tekniklerini hala tam olarak uygulayamayıp, hayatımızın içine farklı dersler adı altında sokma çabası içerisindeyiz, halbuki bu teknikleri Efendimiz (sav) kaç yüzyıl önce tek başına çok iyi bir şekilde hayata geçirip faydasını da görmüş. Her eğitimci ve eğitim yolunda talebelerin bu kitabı okuyup feyiz alması gerekiyor. Efendimiz (sav) döneminden bu yana kendimizi geliştirip ilmimiz üzerine katmak yerine gittikçe gerilemişiz. Yapmamız gereken efendimiz (sav)’i örnek alıp özümüze dönmek ve onun yöntemlerine sımsıkı sarılmak. Özetle, Kitap Efendimiz (sav)’in muallim oluşu ve öğretim metotları olmak üzere iki bçlümden oluşmaktadır. Okurken fark ediliyor ki Efendimiz (sav) eğitimde tek bir yolu benimsememiş, muhatabına göre bir çok farklı yöntem kullanmıştır. Allah, O’nu ancak bir muallim olarak göndermiştir. O, dünya da O’ndan daha büyüğü bulunmayan büyük bir eğitimci, öğretici, hidayete götüren ümmi bir insan ve beşeriyetin önünü aydınlatan bir tebliğci, bir elçidir. Dünyanın çeşitli bölgelerinde yaşayan çeşitli milletler, O’nun öğretisini ve terbiyesini din olarak uyguluyor, pek çok halk ve topluluklar O’nu yüceltiyorlar. O’nun inanları yüz milyonlarla ifade ediliyor. Bu insanlar O’nun sözüne boyun eğiyor, getirdiği hidayetle yollarını buluyor ve O’na uyup tabi olarak Allah’ın rızasını kazanmaya çalışıyorlar. Merak ve öğrenme duygusu insanlık tarihi kadar eski bir kavramdır. Her insan doğar doğmaz bilmeye, öğrenmeye başlar ve çok azı öğrendiklerini öğretme isteği kazanır. Elimizdeki eser, bilginin her şeyi kuşattığı bu çağda değişen ve gelişen eğitim metotlarına öncülük edecek ipuçları sunmaktadır. Ayrıca kusursuz hayatıyla tüm insanlığa örnek olan peygamber Efendimiz (sav) ‘in öğretimde kullandığı farklı ve etkili yöntemleri sade bir üslupla anlatmaktadır. Otuz yılı aşkın bir çalışmanın ürünü olan bu muazzam eser cehaletin düşmanı olan her yaştan okuyucunun başucu kitabı olmayı hak etmektedir. Bu kitap bir eğitimci olarak Efendimiz (sav)’in hayatının en önemli yönlerinden biriyle alakalı olması nedeniyle ayrı bir öneme sahiptir. Efendimiz (sav)’ı her koşulda örnek almak ise bizim için tüm yönleriyle hayırdır.

elifbtmz 3 years ago

Gençlerle Başbaşa

Ali Fuad Başgil

23 Gönderi

Spoiler içeriyor Ali Fuat Başgil, Paris’te eğitim görmüş önemli bir hukukçu, profesördür. Kaleme aldığı bu eserini defalarca okumama rağmen her açtığımda yeni baştan okuyormuşçasına bir izlenim uyandırmakta. Tamamen gençlerin yararı gözetilerek yazılan bu eserin değerinin anlaşıldığını da pek düşünmüyorum, çünkü gençler yazarımızın…devamıAli Fuat Başgil, Paris’te eğitim görmüş önemli bir hukukçu, profesördür. Kaleme aldığı bu eserini defalarca okumama rağmen her açtığımda yeni baştan okuyormuşçasına bir izlenim uyandırmakta. Tamamen gençlerin yararı gözetilerek yazılan bu eserin değerinin anlaşıldığını da pek düşünmüyorum, çünkü gençler yazarımızın dile getirdiği değerli tavsiyeleri göz ardı etmektedir. Yazar, esere başlarken Fransa’da eğitim sırasında yaz tatili için bir pansiyona yerleştiklerini bu pansiyonun bir papaza ait olduğunu kendisinin Müslüman olduğunu dile getirdikten sonra da onu ağırlama konusunda ellerinden geleni yaptıklarından bahsetmekle birlikte bu papazla tartışmalara girdiğini eser önerisi aldığını da belirtmiş. Düşünüyorum da biz Müslümanlar şu an mezhep kavgası yüzünden birbirimizi boğazlamaktayken aynı şeyi yapar mıydık? Yazar, daha sonra Papazın okuttuğu kitaplarla birlikte birkaç kitap tavsiyesinde bulunarak zaman zaman bu kitapları açıp okuduğunu bu kitaplardan çok şey öğrendiğini ama ilimle amel edip edemediği konusunda emin olamadığından bahsetmiş. İlmin kaynağı zeka olup herkes erişebilir, ama amelin kaynağı iradedir. İlim ile amel edebilmek için iradenin sağlam olması gerekir. Bir başka değindiği nokta Öğretmenlerin, öğrencilerinin çalışmadığından ve ya öğrenemediğinden yakındığını ama bir öğrenciye nasıl çalışması ve öğrenmesi gerektiğini öğretemediklerini dile getirmiş. Çalışma sadece zeka ile alakalı olan bir şey değil irade ve ruhi terbiye içinde önemli, irade ve ruhi terbiye de ezberlemeyle olacak şey değil. Bunun için öğretme yöntemlerinde yenilikler yapılmalı. Kitap Beş bölümden oluşmakta, birinci bölümde Muvaffak olma yolunda önümüze çıkan tehlikelere değinmekte. İlki tembellik, tembellik insana farklı farklı şekillerde, farklı kılıklarda uğrayıp onu alt etmeye çalışır. Bazen fedakar, dost canlısı bir iyilik sever olarak, bazen hastalık, bazen yorgunluk olarak ve bazen tatlı bir dille gönül çeler. İşte insanın bunu yenmenin en etkili yolu irade ile tembelliğe savaş açmak olur. Kötü arkadaşlıkların ve kötü örneklerin muvaffakiyet yolunda bireye verdiği zararlara değinerek birinci bölümü bitirmekte. İkinci bölümde, muvaffak olmanın şartlarından bahsetmiş, bu iradedir. İradeyi iyi yönde kullanabildiğimiz gibi kötü yönde de kullanabiliyoruz. İradeli olmak insanı başka varlıklardan ayırdığı gibi insanı birbirlerinden de ayırabilir. Bu iradesini doğru şekilde kullanmakla mümkündür. Şu halde muvaffak olmanın şartı, iradesini ahlaki yönde kullanmakla mümkündür. İradenin yüksek kuvvetine ancak çaba ve terbiye ile varılır. Bu çaba ve sabırla yapması gereken şeyi yapmaktır aksi takdirde, Uyuşukluk ve tembellik ancak pişmanlık ve sefalet getirir. Üçüncü bölümde ise, insanın her konuda birbirinden farkı olduğu gibi karakter mizaç bakımından da birbirlerinden ayrılır. Mesela hırsızı, katili ve ya tacizciyi iyi karakterde bir insan yapamadığımız gibi iyi kalpli, masum, insan canlısı bir bireyi de kötü karaktere büründüremeyiz. Sadece bu huylarını iradeleriyle terbiyeyle kontrol altına almaya çalışıp, nasıl davranabileceklerini öğretebiliriz. Huy değişir ama tabiat baki kalır, terbiye ile bir yere kadar değişir ama tabiat neyse odur. Bazı sosyologlara göre ırklarda birey gibi bazı huyları tabiattan gelme olup ilim ve terbiye ili değişmez. Huylar irsi ve uzvi olmak üzere iki kısma ayrılır. İrsi huylar asla değişmez sadece bastırılarak terbiye edilen huylardır. İrsi huylar genlerden gelen huylar olduğu için insan benliğinin ayrılmaz parçasıdır. Bundan mütevellit irsi huylar sadece kontrol altına alınabilir. Sadece doğuştan mı kalıcı huylar ediniriz? Hayır. Çocukluk ve gençlik dönemlerinde de kalıcı huylar edinebiliriz. Çünkü çocukluk ve gençlik yıllarında öğrenilen huylar insanın benliğiyle bütünleştiği için bazen mezara kadar peşini bırakmamaktadır. Bu durumda hangi huyların değiştirmenin imkansız ve mümkün olduğu terbiye ve irade kuvvetinin hangi huylara aciz hangilerine müessir olduğunu tayindedir. Bir diğer kısım mizaca bağlı huyların varlığıdır. Mizaca bağlı huyların ıslahı zor olmakla birlikte imkansız değildir. Sporun huya tesiri de büyüktür, spor insanı sakinleştirir lakin haddi aşan spor ters etki edebilir. Ayrıca şunu da belirtebilirim ki kötü huyların başlangıcı bir kereden bir şey olmaz demekten kaynaklıdır. Sigara içmeye başlayanlar bir kereden bir şey olmaz diyerek alışkanlık haline getirir. Karakter terbiyesinin gayesi bu kötü huyları dışarı atmaktır. Dördüncü kısımda, “muvaffakiyette verimli çalışma” üzerine söylemlerde bulunmuş. Muvaffakiyette ilk şart iradeli olmak ile birlikte, iradeyi terbiye etmekte çalışmaya bağlıdır. Çalışma diyorum ama eminim çoğumuz çalışmadan zengin olma peşinde. Evet, bu mümkündür ama huzurlu, ahlaki bir muvaffakiyet olmayacaktır. Muvaffakiyetin yolu verimli, düzenli tertipli çalışmadan geçer. Bütün mesele bunun sırrını bilmektir. Verimli çalışmanın üç şartı vardır. Bunlardan ilki çalışmayı sevmek ve içten arzu etmektir. Bir insan severek bir işi yapmıyorsa muvaffak olamaz. Mesela toplum baskısı ile ve ya aile baskısı ile seçtiği meslekte asla verimli olamaz çünkü ruhu her zaman yorgun olacaktır. Bunlar haricinde metotlu çalışma üzerinde durmuş. Metot ile çalışmanın verimliliğinden, metot ile çalışmanın zaman kaybının ortadan kaldırdığına dair düşüncelerini görmekteyiz. Son kısımda ise, çalışmanın kanunlarından uzun uzun bahsetmiş ve öğütler vermiştir. Kitap genel olarak insanın değişmez huylarının olduğu gibi değişen huylarının da olduğu, bu huyları terbiye için iradeyi iyi yönde kullanarak çalışılması gerektiği, çalışırken doğru teknikler ve metotların kullanılmasının ve insanı çalışmadan alı koyan tembellik, kötü arkadaş ve kötü örneklere set vurabilmenin önemini anlatırken bunun nasıl yapılacağını da izah etmektedir.

elifbtmz 3 years ago

Türkiye'nin Maarif Davası

Nurettin Topçu

6 Gönderi

Spoiler içeriyor Nurettin Topçu, Türkiye’nin önemli yazarlarından, hocalarından birisidir. Önceleri Türkiye’de eğitim görmekteyken sonraları Avrupa’ya gitmiştir. Bundan kaynaklı batıda gördüğü eğitim anlayışıyla, Türkiye’nin eğitim anlayışı üzerinde eleştirilerde bulunabilmektedir. Kendisiyle daha önce okuduğum “Var olmak” kitabı sayesinde tanışmıştım. Hocamız, “Türkiye’nin maarif davası” kitabını…devamıNurettin Topçu, Türkiye’nin önemli yazarlarından, hocalarından birisidir. Önceleri Türkiye’de eğitim görmekteyken sonraları Avrupa’ya gitmiştir. Bundan kaynaklı batıda gördüğü eğitim anlayışıyla, Türkiye’nin eğitim anlayışı üzerinde eleştirilerde bulunabilmektedir. Kendisiyle daha önce okuduğum “Var olmak” kitabı sayesinde tanışmıştım. Hocamız, “Türkiye’nin maarif davası” kitabını tavsiye edince vakit kaybetmeden okumaya başladım. Okurken fark ettim ki, Nurettin Topçu’nun 1970’lerde eleştirdiği eğitim anlayışını arar duruma gelmişiz. Yani bugünün problemleri yıllar öncede vardı; şimdi daha da artarak karşımıza çıkmakta, muhtemelen yıllar sonra daha da artacaktır. Velhasıl kitapta eleştirdiğim noktalar hariç gerçek bir ders niteliğindedir, öğretmenlerin, öğretmen adaylarının ve öğrencilerin mutlaka okuması gereken bir kitaptır. Kitabın içeriğine gelecek olursak; Kitap 3 kısma ayrılmaktadır. Birinci kısımda, her milletin her dönemin gençlerinin farklılığından, özlenen gençlikten ve olması gereken eğitim sisteminden ve uygulanan eğitim sisteminin eksikliklerinden bahsedilmiş. İkinci bölümde ise; okullardan, öğretmenlerden ve öğretmenlik mesleğinin sorumluluklarından bahsedilmektedir. Üçüncü bölüm, bir ve ikiye göre daha geniş kapsamlı ele alınmış, ilkokuldan üniversiteye kadar olması gereken eğitim sistemi hakkında bilgi verilmiş. Bunların yanı sıra yazar, okullarda olması gereken din ve ahlak bilgisi konusundaki görüşlerini dile getirmiştir. Yazar, son yıllarda ortaya çıkan ve millet olarak karşı karşıya kaldığımız özümüzden uzaklaşma, batıya özenme üzerinde detaylıca durmuştur. Yazar, Fransa’da eğitim görüp daha sonra ona iş teklifi yapıldığı halde o milletine duyduğu sadakatten ve milletinin gençlerine faydalı olma amacıyla geri dönmüştür. Bu süreçte her türlü cezaya maruz kalmış, lakin yine de inandığı yoldan asla geri dönmemiş. Bunca yapılanlar yazarı üzmemiş tek üzüldüğü nokta, milli bilinç ve kimliğin yok olmaya başlaması olmuş. Bu tehlikenin bertaraf edilmesinin tek bir yolu vardır, o da eğitimdir. Eğitiminde eski işlevini kaybettiğini, olması gereken değerin verilmediğini fark eden yazar, işte bu kitabı yazmaya başlamıştır. Bu durumda en büyük sorumluluğu öğretmenlere yükleyen yazar, öğretmenlerin bu istikamette ellerinden geleni yapmaları gerektiği hakkında teferruatlı bir bilgi vermiş. Bir toplumun geleceğinin aydınlık mı, karanlık mı olacağı yalnızca öğretmenin elindedir. Kitapta karşılaştığım şu soru üzerinde yeterince düşünme şansım oldu; neden yabancı okullar, Türk çocukları için ideal mektep konumundadır? Yazarın, bu kitabı 50 sene önce yazdığını düşünerek çok üzülüyorum, maalesef eğitimde değişen bir şey yok çünkü yabancı okullar halen ideal mektep olma özelliğini, üzerine katarak koruyor. Peki bizim burada üzerimize düşen ne? Yazara göre, gerileyen eğitim anlayışımızın sebebi felsefenin, pozitif bilimlerin medreselerde okutulmaması, Ku’ran’ın ve İslam’ın felsefesinin yapılmamasından kaynaklıdır. Ayrıca İslam dünyasını uyutan din adamları yerine hakikat ihtirasına sahip insan gelmedikçe bu bilinci tekrar diriltecek ruhu bulamayacağız. Öncelikle gençleri anlamaya çalışmalıyız, onların yeniden doğuşunun üzerinde durmalıyız. Bu yeniden doğuşun şimdilerde imanla değil, kaba kuvvetle olduğunu, imanın hurafelerle dolu bir iskelete mahkum edildiğini görmekteyiz. Bu doğunun batıya özenti olarak gerçekleştiğini ruhun doğuşunun çöpe atıldığı, bedenin arzularına tapıldığı şeklinde olmakta. Burada tekrar eğitimin önemi karşımıza çıkmakta, eğitimin büyük bir tehlikeyle baş başa olduğu, hocaların yetersiz olduğu, okulların gereken ciddiyette olmadığı, öğrencilerin gayretsiz olduğunu görmekteyiz. Okul, öğretmen ve öğrenci birbirlerine bağlıdırlar birinde bir problem olursa geneli kapsayacak sorunlar ortaya çıkmakta. Okullar dini ve ahlâki eğitime öncelik vermelidir ki, orada eğitim gören geleceğin doktorları, öğretmenleri, avukatları, imamları, esnafları da vicdan ehli olsun. İşinin hakkını vermeli. Ancak bugün görüyoruz ki çok az istisna var. Hocalar “maaş” kaygısı içinde, öğrenciler umutsuz ve hayalsiz, okullar ise ezbere dayalı bir kuşak yetiştirmekte. Öğrenciye notla ceza veren bir eğitim modeli, öğretmene gerekli itibarı vermeyen bir toplum ve almış olduğu sorumluluğun hakkını veremeyen hocalar. Durum böyle olunca eğitimde de istenilen başarı elde edilemiyor. Toplumda ahlaktan, vicdandan, imandan uzak nice insan hâsıl oluyor ve bu da toplumun ruhunu zedeliyor, yaralıyor. Aslında bakılırsa hepimizin çok fazla sorumluluğu var bunun farkında olmalıyız, olmak zorundayız. Yazarın, muzdarip olduğu bir diğer konu ise geçmişle tamamen bağları kopartmamızdır. Şimdilerin gençleri Nedim’i, Fuzuli’yi, Şeyh Galip’i, Yunus’u, Akif’i okumuyor ve anlamıyor. Aynı şekilde Mimar Sinan’ın eserlerine bakarken hiçbir hayret duygusu içine girmiyor. Süleymaniye Camisi çoğu ihtiyarın namaz kıldığı bir yer, gençler için de buluşmak veya vakit öldürmek için bir adres adeta. Şimdiki gençlerin bir robottan farkı yok, hayret etme duyguları yok olmuş durumda. Kimse okumuyor, sormuyor ama herkes her şey hakkında fikir sahibi. Dıştan gelişmiş gözüken ama yerinde sayan, hatta daha da kötüsü günden güne gerileyen bir millet olmuş durumdayız. Yazarın bahsettiği dönem neredeyse elli yıl öncesi, bugünleri görmüş olsaydı herhalde daha çok canı sıkılır ve çok daha fazla konferans verirdi, hocalara ve öğrencilere hitaben. Günümüzde toplumsal ve eğitim anlamında büyük bir erozyon söz konusu. Okullar gerekli ciddiyete sahip değil, hocalar yeterince vicdanlı ve birikimli değil, öğrenciler de gayretli değil. Bu üçlü sistem birbirinden beslenir. Okul, öğretmen ve öğrenci üçgeni bir uyum içinde olmayınca toplumda da bir ahenk ve düzen söz konusu olamaz. Okullar dini ve ahlâki eğitime öncelik vermelidir ki orada eğitim gören geleceğin doktorları, öğretmenleri, avukatları, hâkimleri, imamları, esnafları da vicdan ehli olmalı. İşinin hakkını vermeli. Ancak bugün görüyoruz ki çok az istisna var. Hocalar “maaş” kaygısı içinde, öğrenciler umutsuz ve hayalsiz, okullar ise ezbere dayalı bir kuşak yetiştirmekte. Öğrenciye notla ceza veren bir eğitim modeli, öğretmene gerekli itibarı vermeyen bir toplum ve almış olduğu sorumluluğun hakkını veremeyen hocalar. Durum böyle olunca eğitimde de istenilen başarı elde edilemiyor. Toplumda ahlaktan, vicdandan, imandan uzak nice insan hâsıl oluyor ve bu da toplumun ruhunu zedeliyor, yaralıyor. Aslında hepimizin çok fazla sorumluluğu var ve bunun idrakinde olmalıyız, olmak zorundayız zira biz bir bedenin uzuvları gibiyiz. Gençlerin geçmişi doğru anlayıp, gelecekleri için savaş vermeye çalışıp, yola koyulması gerekiyor. Anca bu şekilde toplumu millet ruhuna geri döndürebiliriz. Toplumu gerileten diğer unsurlar ise, siyaset ve son yıllarda özellikle medya. Bu iki unsur insanlarımızı tembelliğe, öfkeye, kutuplaşmaya, hazırcılığa, kaygısızlığa sevk etmekte. Ne yazık ki siyaset artık çoğu insanın hayatında merkezi konumda yer almaktadır. Böyle olunca da toplumda tahammül, hoşgörü, anlayış, sevgi, saygı gibi kavramlar yok olmakta. Kimse kimseyi dinlemediği gibi, sevmemektedir de. Aşırı bir fanatizm yüzünden toplumda ayrıksı düşünceler hüküm sürmekte. Bunun dışında kalan insanlar bu sefer medya ile zamanı hibe etmektedir. Sosyal medyada sabahtan akşama kadar hiçbir faydası olmayan, hiçbir katkı sağlamayan uygulamaları kullanan insanlar mutsuz ve amaçsız. Bu zamanın heba edilmesinin yaş aralığı da gittikçe düşmekte, bu çok üzücü bir durum, ne yazık ki geçen zamanın telafisi ve tedavisi yok. Herkesin elini taşın altına koyması gerekiyor. Eğitim modelinin değişmesi, öğretmenlerin de bu yönde bir yol izlemesi lazım. Öğretmen öğrenciye rehber olmalı, öğrenci için umut var etmeli. Bir öğrenci öğretmeninin telkiniyle geleceğe güzellikle bakabilmeli, hayaller kurabilmeli. Şayet öğretmen bunları başaramıyorsa köyde koyunları güden bir çobandan farkı yoktur. Öğrencileri dört duvar arasında kırk dakika tutmak herhangi bir insanın yapabileceği bir şey oysa öğretmenler bundan daha fazlasını yapabilmeli, yapmalı. Dilerim daha güzel, verimli ve başarıyı var edecek eğitmenler sahaya iner ve çocuklar da gençler de daha azimli, inançlı olur. “Kızlarını okutmayan millet oğullarını manevi öksüzlüğe mahkum etmiş demektir; hüsranına ağlasınlar!” Bu söz çok doğru gelmekle birlikte ilerleyen sayfalarda kadınları okutmakla bir yerde yanlış yapıldığından bahsetmişti. Bu durumda yazarımız kendiyle çelişmekte midir? Yazarımız burada kadınların ev işiyle erkeklerin dış dünyayla ilgilenmesi gerektiğini kadınların okumakla düzenin bozulduğuna değinmiş. Ben buna kesinlikle katılmıyorum, maalesef çağın getirdiklerinden birisi de kadınların okuyup, ayakları üzerinde durup para kazanmasıdır. Çünkü kadının dayanamayacağı yerde ona ekonomik özgürlüğü yetişecek. Eskiden kadının ev işinden başka sorumluluğu yoktu evet ama huzurda vardı. Dünyaya iyilik, yardımseverlik, huzur hakimdi ama şu an yaşadığımız çağda insanın başına her şey gelmekte bu durumda bir bireyin( kadın-erkek) kendisini koruması için kendine yetip, her konuda kendini geliştirerek ve ekonomik bağımsızlığını elde etmesiyle mümkündür.

elifbtmz 3 years ago

Kapı

Nihat Durak

25 Gönderi

Bir kapıdan kocaman bir hikaye çıktığını gördüm, Sırf farklı bir inanca sahip diye 25 sene önce göç etmeye zorlanan bir Süryani ailenin hikayesi. Ne yazık ki aradan yıllar geçmesine rağmen hala birbirimize hoşgörülü olmayı öğrenemedik. O Mikail benim, sensin, bizleriz…devamı

elifbtmz 3 years ago

Unbelievable

N/A

51 Gönderi

Diziyi izlerken bana pek yabancı olmayan olaylar, bakış açılarıyla karşılaştım. Evet, genel olarak ortada bir tecavüz veya taciz olayı olur ve buna inanmayanlar çıkar. Dizide de aynı durum söz konusu ayrıca dizide bulunan psikoloğunda dediği gibi: bu gibi durumların iftirası…devamı