(@) - Raf

Japon edebiyatında Dazai'den okuduğum ilk kitaptı. Açıkçası nasıl yorum yapacağım üzerine düşünmem gerekti çünkü çok derindi. Kitabın bastırılmış duyguları ortaya çıkartıp karamsar ruh haline çektiğini çok duymuştum. Ve evet, haklılarmış. Şu konuda en başında uyarma ihtiyacı hissediyorum; Hayatının kötü bir…devamıJapon edebiyatında Dazai'den okuduğum ilk kitaptı. Açıkçası nasıl yorum yapacağım üzerine düşünmem gerekti çünkü çok derindi. Kitabın bastırılmış duyguları ortaya çıkartıp karamsar ruh haline çektiğini çok duymuştum. Ve evet, haklılarmış. Şu konuda en başında uyarma ihtiyacı hissediyorum; Hayatının kötü bir döneminden geçen, karamsar, depresyonda veya intihara meyilli kişilerin okumasını tavsiye etmiyorum. Bu kitap sağlam psikolojiyle okunur, aksi sizi yıpratıp daha kötü yapabilir. Beni ruhsal olarak yoran, karamsar ruh halinde tutup özellikle bitirdikten sonra etkisinde kalıp üstünde düşündüğüm bir kitap oldu. Bitirdikten sonra bir süre yaşam enerjimin çekildiğini hissettim. Ama buna rağmen okuduğum için pişman değilim, bazı kitaplar böyle güzel ve özel değil mi zaten? Tramvatik bir yaşam öyküsü. Depresyon, tükenmişlik, belirsizlik, intihar girişimleri ve çok daha fazlası. Dazai'nin intihar etmeden önce bu kitabı yazdığını düşünürsek pekte şaşırtıcı değil zaten otobiyografik roman türünde bir kitaptı. Mutlaka kendinizden bir şeyler bulacağınızı düşünüyorum. İlk kez bu tarz kitap okuyanlar için fazla karamsar gelebilir lakin intihar edilmeden önce bu kitabın yazılmış olması içerdeki yıpranmış ruhu daha çok anlamanızı sağlıyor çünkü kitabın baş karakteri olan Yozo, yazar Dazai'nin iç karakteri. Okuduktan sonra "Ben az önce ne okudum?" diye bir geçirdim içimden. Topluma ait hissetmeyip sürekli kalıplaşmış maskelerle gezen ama aynı zamanda denediği herşeyi eline yüzüne bulaştıran biri mi?Yoksa tramvatik ruh haliyle sürekli intihara teşebbüs edip bunu başaramayan, çaresizlikle kuşanmış bir insan mı? Belki de hepsi veya daha fazlası. İnsanlıktan da pay çıkarttırıyordu. Sahi ya ne kadar çok maske var değil mi? Memnun etme çabası, kendini yeterli görmeme, bir yere ait olmaya çalışmak, avutarak mutlu olmaya çalışmak, yaşamaya çalışmak diye daha topluma enjekte olmuş, bu kitaptan çıkardığım bir sürü şey sayabilirim. Ama bunların yanında kitabın başlarında geçen şu cümleyi unutamıyorum. "Ben utanç dolu bir hayat yaşadım." İlk başta anlamamıştım ama şu an daha iyi anlıyorum. Bir yerde de bu hayatı Yozo, kendisi seçmişti. Evet, belki bazılarınıza düşünme biçimim zıt düşebilir ama bu hayatı o inşa etti hatta o da bunun farkında. Belki fazla karamsarlığıyla, belki de fazla düşünmesiyle belirsizlik kuyusuna kendisini itenlerden biri de oydu. Bir kere o kuyuya düşünce de o karanlıkta boğuldu ve istese de çıkamaz hale geldi. Aslında verilen mesaj basit, hayatınızın iplerini kendi elinizde tutun. O ipleri ne toplumun eline verip sosyal baskı yaşayın, ne de bağımlı olarak kendinizi toksiklikle tüketin. Aslında evet, hayatınızın kalemi daima sizin elinizde olmalı. Senaristte sizsiniz, yönetmende. Hayatınızın başrolü de sizsiniz. Bunun farkındalığıyla yaşamak gerek. Konuşulacaklar çok ama bu kadarı yeterli, düşünebilene ne mutlu zaten. #Buraya da kitaptan birkaç alıntı bırakıyorum# "Ben, hala ölmeyi becerememiş, utanmaz, aptal bir hayaletten, bir cesetten başka bir şey değildim." "Görünürde her zaman gülüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum." "Gerçek korkak, mutluluktan bile korkar..." "Acı çekenler başkalarının acı çektiğini hissederler." "Bir ben miyim aykırı, bu dünyadaki?" "+Daha fazlasını toplum kabul etmez. -Toplum dediğin şey sen değil misin?"

hayatsizhayat 1 year ago

Soysuzlar Çetesi

Quentin Tarantino

102 Gönderi

Güzel ve akıcı bir filmdi. Yahudi soykırımını esas alan bir filmde karamsarlıktan uzak ve komik diyebileceğim sahnelerin olması şaşırtıcı. Konusuna kısaca değinecek olursam: İkinci Dünya Savaşındaki Nazi saldırılarına misilleme yapan Yahudilerden oluşan bir grup, Almanlar tarafından soysuzlar çetesi olarak adlandırılıyor.…devamıGüzel ve akıcı bir filmdi. Yahudi soykırımını esas alan bir filmde karamsarlıktan uzak ve komik diyebileceğim sahnelerin olması şaşırtıcı. Konusuna kısaca değinecek olursam: İkinci Dünya Savaşındaki Nazi saldırılarına misilleme yapan Yahudilerden oluşan bir grup, Almanlar tarafından soysuzlar çetesi olarak adlandırılıyor. Alman askerlerini işkence ederek öldürüyor ve sonra kafa derilerini kesiyorlar. Öldürmedikleri askerlerin de alınlarına bıçakla Nazi işareti çizip serbest bırakıyorlar. Ürpertici. (Özellikle o kafa derisi yüzme sahnelerinde saç diplerimin gerildiğini hissettim ve ilk kafa derisi macerasından sonra o sahnelere bakamadım. Dahası o derileri koleksiyon yaptıklarını söyleyince küçük çaplı bir şok geçirdiğimi itiraf etmeliyim. Filmin sonunda adamın sanat icra eder gibi alın deşmesinden bahsetmiyorum bile. Merhaba yeni fobim.) Soykırıma uğrayan taraf Yahudiler olduğu için haklı bulma payınız olabilir lakin "işkence" nin her türlüsü nezdimde rahatsız edici ve zalimce. Tabii ki bu bir filmdi ama gerçek hayatta da bu düzenin böyle işlediği su götürmez bir gerçek. Ahmet Ümit'in İstanbul Hatırası kitabından çok sevdiğim bir sözü vardır, "Hepimizin bir tek ortak özelliği vardı: İnsan olmak. Farklı inançlara, farklı etnik kökenlere, farklı cinsiyetlere, farklı dünya görüşlerine sahip olsakta hepimiz insandık..." bu kadar basit. Filmde, farklı hikayelerden oluşan bölümler yer alıyor ve sonununda hepsi ortak bir noktada buluşup sonuçlanıyor. Bir diğer hoşlandığım şey ise Fransız-İtalyan aksanları şarkıyı anımsatırcasına kulakta çok hoş bir nakarat oluşturuyordu. Ayrıca da Christoph Waltz'ın oyunculuğuna değinmemek emeğine haksızlık olur. Nezdimce bu filmin baş yıldızı oydu. Bu rol için daha uygun biri düşünülemezdi. Özellikle Fransızca, İngilizce, İtalyanca ve Almanca'yı aynı anda rolü yaşayarak muhteşem bir akıcılıkta konuşmasından bahsetmiyorum bile. Son olarak bu filmde bir mesaj veya akım aramayın çünkü bolca kan ve işkence sahneleri göreceksiniz. Karamsarlık ve hüzünden uzak, heyecanı diri tutan yanıyla güzel bulacağınızı düşündüğüm bir yapım olurdu.

hayatsizhayat 1 year ago

Tanrılarla Birlikte 2 Dünya

Yong-hwa Kim

28 Gönderi

Kesinlikle izlemeye değer bir filmdi. Gerek kurgusundan tutun gerek görsel efektler, senaryosu çok güzeldi. Filme başlamadan önce fantastik olduğunu öğrendiğimde görsel efektlerin kalitesiz olması gibi bir endişem vardı ama öyle değil, kamera geçişleri çok iyiydi. Aksiyonlu bir film olmasının yanı…devamı

hayatsizhayat 1 year ago

Esir: Gerçek Bir Esaret Hikayesi

Adem Özköse

1 Gönderi

Bu kitap, okuma serüvenimde okuyup yarım bıraktığım nadir kitaplardandı. Yarım bırakma sebebim kitabın kötü olması değil, tam aksine okurken tüm o psikolojik baskıyı üstümde hissedip içine çekilmemdi. Gerçekten beni çok karamsar ruh haline soktuğu için dayanamayıp belki ilerde hazır hissedince…devamıBu kitap, okuma serüvenimde okuyup yarım bıraktığım nadir kitaplardandı. Yarım bırakma sebebim kitabın kötü olması değil, tam aksine okurken tüm o psikolojik baskıyı üstümde hissedip içine çekilmemdi. Gerçekten beni çok karamsar ruh haline soktuğu için dayanamayıp belki ilerde hazır hissedince okurum demiştim. Adem Özköse bir savaş muhabiri ve okulumuza seminer vermek için gelmiş, kitabını tanıtmıştı. İyi ki de tanıtmış dedirtti. Kitapta yazarın şahit olduğu şeyleri okuyoruz aslında. 2012 yılında belgesel çekmek için Suriye'ye giden Adem Özköse ve kameraman arkadaşı Hamit Coşkun'un Esed rejimine bağlı silahlı milisler tarafından kaçırılmasını ve kaçırıldıktan sonra yeraltı zindanlarının cezaevinde (bence cezaevi değil işkenceevi) yaşadıkları ve şahit olduklarını anlatıyor. Okuduklarım tam bir vahşetti ve okurken insanlıktan utandım. Satırları gözlerim turlarken bazen kaşlarım istemsizce çatılıp gözlerim faltaşı gibi açılıyor bazen de ruhumun sıkıldığını hissediyordum. Gerçekten böyle hayatları okuyunca şükürlerim arttı. Hele insanın yüzünü kızartacak iğrenç işkenceleri okurkenki duygularımı tarif etmek zor, lakin arada duraksayarak çıkıp hava alıyordum çünkü o hücre ve yaşatılanlar içimi kasvetle dolduruyordu. Döverek öldürülen 20 yaşındaki o genç, sırf su istedi diye işkence görüp dayak yiyen o adam, kaçırılıp yine ağır dayak yiyen ve, "Lütfen vurmayın efendim." diye yalvaran 12-13 yaşlarındaki üç küçük çocuk, artık işkence yapa yapa insani duygulardan arınıp insanların acı çığlıklarından sadistçe zevk alan o ruh hastası, ukala zindan gardiyanlarının dalga geçmek için yaşlı bir alimi zorla ördek yürüyüşüyle tuvalete çıkarmaları ve çok daha fazlası. Evet insanlığını yitirmiş egoist, bencil, kibirli yaratıkların türlü zalimliklerini bol bol okuyorsunuz. Beni sanırım en çok etkileyen şey şu, bu yazılanlar kurgu değildi. Yaşanılanlar, yaşatılanlar hepsi gerçek. Gerçek olması ürkütücü ve çok üzücü. Kitap adının hakkını veriyor. Yazarın 53 gün boyunca karanlık kutu gibi hücrede esaretle verdiği yaşam mücadelesi güzel anlatılmış. Tek eleştirim şu; siyasete girilmesi. Ben kitaplarda yazarların kendi siyasi görüşlerini yansıtmalarını doğru bulmuyorum. Sahip olunan siyasi vizyon benimkiyle aynı olsun olmasın, hiç farketmiyor. Herkesin görüşü kendine doğrudur ve hayata bakışıyla ilgilidir. Demek istediğim, bu eser belki onlarca yıl elden ele okunacak ve bu tarz siyasi propagandalara fırsat vermek hoş değil, lüzumu da yok. Yine de okumanızı tavsiye ediyorum. Farkındalığınızı arttırıp hayattan daha güzel tat almanızı sağlayacaktır. Her gün gördüğünüz o güneş varya hani, ona bile sonunda farklı baktırtıyor. Sahip olduklarınızı farkedeceksiniz.

hayatsizhayat 1 year ago

Belirsizliğin Çekiciliği

Berrin Yıldızoğlu

1 Gönderi

Kitaplıkta uzun süredir duruyordu, konusu ve ne anlattığı hakkında hiçbir fikrim yoktu, psikolojik gerilim kitabı olduğunu biliyordum. Kitaba bir beklentiyle başladım bunun sebebi sadece ismi ve kapağı ilgi çekici gelmişti ama maalesef beni hayal kırıklığına uğrattı. Hayır, kesinlikle bir gerilim…devamıKitaplıkta uzun süredir duruyordu, konusu ve ne anlattığı hakkında hiçbir fikrim yoktu, psikolojik gerilim kitabı olduğunu biliyordum. Kitaba bir beklentiyle başladım bunun sebebi sadece ismi ve kapağı ilgi çekici gelmişti ama maalesef beni hayal kırıklığına uğrattı. Hayır, kesinlikle bir gerilim kitabı değil. Aşk romanı desek bile olur ama gerilim değildi. Yazar başta biraz gizem katmaya çalışmış ama sadece çalışmış çünkü bu gizemiyle gerilimi yaşatmaya çalışan (bana kalırsa başarısız) sıradan bir aşk hikayesi. Aşk teması kitabın bütününü kapsıyor. Yazım dili bana çok amatör geldi çünkü karakterin içindeki karmaşa iyi yansıtılmıyordu ve bu okurken bir süre sonra çok sıkıyordu. Okurken sürekli "bitsin artık" moduna giriyordum. Çok daha iyi yazılabilirdi. Ayrıca bazı yerler çok oldu bittiye getirilmiş. Sanki yazar kitabın sonuna gelene kadar hızlı hızlı olay örgüsünü oldu bittiye getirmiş ve kitaptaki koca bir süreci es geçip sona odaklanmış ama onda da başarısız çünkü olayları iyice netliğe kavuşturmak yerine sonda yazacağı 5 sayfalık kişisel gelişim kitabını andıran nasihatlere odaklanmış. Sonda karakterler ve kurgu unutulmuş gibiydi ve bu insana kitap için "çok baştan savma ve vasattı " dedirtiyor. Eğer yazılan söz konusu kitap bir romansa asıl odaklanılması gereken olayları içe sinecek şekilde, oldu bittiye getirmeden netliğe kavuşturup, karakterlerin iç dünyasını yansıtarak ve onları benimseterek yazmaktır. Aşk, psikoloji, gerilim vs hiç farketmez. Kitabı okumanızı tavsiye etmem. Çok daha güzel kitaplar var ve zamandan tasarruf etmiş olursunuz. (Bundan sonra kitap yarım bırakmama prensibimi terk ediyorum. Bu sondu.) #Buradan sonrası kitabın içeriği ve konusu üzerine, okumak isteyen okuyabilir. Spoi barındırıyor# Konusu şöyle: Kitap, ana karakter Zeynep ve oğlu Umut'la arasındaki toksik ilişki ile başlıyor. Zeynep bir gün uyandığında bir yatağa bağlanmış ve kaçırılmış. İşte tam burda düşüncelerinde onun yıllar önce geçtiği yolları okuyoruz. Zeynep 17 yaşında gayet refah içinde sevdikleriyle beraber yaşayan kitaptaki esas kız. Lakin bir gün annesi trafik kazası geçiriyor ve aslında orada hayatının döngüsü değişiyor. Annesinin kaybıyla babasıyla arasında başlayan soğuk ve toksik ilişki onu boşluğa düşürüyor. Fazlasıyla mutsuz, içsel bunalım ve depresyonda. Bu boşluk onu hatalara sürüklüyor. Yanlış insanlar ve yanlış seçimler. Velhasıl bu kız ayrı eve çıkıyor bir mağazada kasiyer olarak çalışıyor. (Takıldığım kısım şu ki, kasiyer bir insanın kendine özel şoförü, aşçısı, bahçıvanı olduğunu ben ilk kez duyuyorum.) Bu sürede Zeynep, Sarp diye biriyle(bir de tanışma serüvenleri var o kısımı geçiyorum), şoförü Ahmet aracılığıyla mektuplaşmaya başlıyor. Sarp güya Amerika'da doktor ve 5 yıl boyunca sadece mektuplaşıyorlar bir süre sonra Sarp, Zeynep'in hiçbir mektubuna cevap vermiyor. Zeynep'te bunu araştırıyor ve süprizzzzz. Aslında Sarp diye biri hiç yokmuş çünkü şoför beyciğmiz, "Annen öldüğünde boşluktaydın ben de sana iyi gelsin diye iyiliğin için hayali birini kurguladım ve seninle yazıştım. " diyor. Ama asıl insanı sinir krizine sokan Zeynep'in bu konuyu bu kadar geç fark edip anlamaması. Yani tatlım modern çağdayız ya hani biz, telefon diye bir şey var, SMS, mesaj var. Mektupalşmasan mı? Ya da adam mektuplaşmakta bu kadar ısrarcıyken, "Acaba neden illa mektup?" diye sorsan mı? Her neyse bu 5 yılda da Zeynep, Sarp'a aşık olmuş bu yüzden Ahmet abisini hayatından çıkardıktan sonra aslında hiç varolmamış bir insanın yasını tutup bir kaç yılda onunla içsel boşluğa düşüp depresyona giriyor. Ve bir zaman sonra diyor ki ben çok yalnızım bir çocuğum olsun. Ama evlatlık almak yerine anneliği merak ettiği için tüp bebekle hamile kalacak ancak bu bildiğimiz tüp bebek değil. Türkiye'de yasal değil. Bunun için Kıbrıs'a gidiyor ve doktoru ona aşık oluyor. Doktoru ona seçtiği donörün spermini değil kendi spermini (o bilmeden) yumurtasına enjekte ediyor. Zeynep Türkiye'ye dönüyor çocuğu doğuyor, bu doktorda kısaca çocuğu 19 yaşına gelince ortaya çıkıyor ve oğlunu kandırıp Zeynep'e suikast düzenliyor. (Neden 19 yaşındayken çıkıyor bilmiyorum ve aşıksa onu niye öldürmek istiyor ben de anlamadım. Çocuğu almak içindi diyeceğim ama yine de mantıksız. Çocuğun mirası için diyeceğim ama zaten Kıbrıs'ta prestijli bir doktorsun ve paraya ihtiyacın yok. Her neyse suikast girişimi başarısız.) Not: Sanırım raf halkında bu kitabı yorumlayan da, okuyan da tek benmişim. Son olması temennim. Bu yüzden destâna bağladım.

hayatsizhayat 1 year ago

"Ağlamak için gözden yaş mı akmalı? İnsan gülerken, ağlayamaz mı? Sevmek için güzele mi bakmalı? Çirkin bir tende güzel bir ruh, kalbi bağlayamaz mı? Hasret; özlenenden uzak mı kalmaktır? Özlenen yakındayken hicran duyulamaz mı? Hırsızlık; para, mal mı çalmaktır? Saadet…devamı

hayatsizhayat 1 year ago

Hayat Güzeldir

Roberto Benigni

249 Gönderi

Harika bir filmdi. Oyunculuk, konunun işleyişi, arada geçen sempatik diyaloglar, komedik tarafları ve tabii gözlerinizi doldurup içinizde hüzün rüzgarlarını estirecek sahneler bi' harikaydı. İtiraf ediyorum ben bu kadarını beklemiyordum. Konusu şöyle; ll. Dünya Savaşında Yahudilerin toplanma kamplarından birine götürülen baba…devamı

hayatsizhayat 1 year ago

Ölüm Günün Kutlu Olsun

Christopher Landon

94 Gönderi

Spoiler içeriyor Biraz trajik, gerilim ve arada yer verdikleri komediyle sevilerek izlenecek bir yapımdı. Evet, akıcıydı. Konusu şu; filmde üniversite öğrencisi olan esas kızı bir katil öldürüyor. Buraya kadar tamam, lakin asıl ilginci kız öldükten sonra aynı sabaha gözünü açıp aynı günü…devamı

hayatsizhayat 1 year ago

Çizgili Pijamalı Çocuk

John Boyne

93 Gönderi

Spoiler içeriyor -Çizgili Pijamalı Çocuk- Kitabın ismini okuduğumda merak uyandıran, okuyunca değdi dedirtirken ağır konusuyla hüzün saran bir kitaptı. 15 Nisan 1934 yılında iki masum insan dünyaya geliyor. Birinin ismi Shmuel, diğerinin ismi Bruno. Şüphesiz hayatta yolları istemeden de olsa tellerin arkasında…devamı