(@) - Raf

kalli 6 months ago

Bergman sineması genel olarak ağır bir psikolojiden ve karmaşık senaryodan oluşur. Bu film benim için en karmaşıklarından biriydi. Kadının derdini, ilişkileri, kadın olmayı tüm zorluklarıyla öne serip eleştirmiş Bergman. Eh başarılı olduğu da aşikar. Dediğim gibi sadece çok karmaşık. Birbirlerine…devamıBergman sineması genel olarak ağır bir psikolojiden ve karmaşık senaryodan oluşur. Bu film benim için en karmaşıklarından biriydi. Kadının derdini, ilişkileri, kadın olmayı tüm zorluklarıyla öne serip eleştirmiş Bergman. Eh başarılı olduğu da aşikar. Dediğim gibi sadece çok karmaşık. Birbirlerine bir şekilde bağlı olan ama farklı farklı yerlere savrulan üç kadın var filmde. Rut, Viyola ve Valborg. Daha çok Rut'a odaklanıyor. Rut'un sorunlu ama bir şekilde tutkulu olan evliliğini izliyoruz. Geçmişte bi' askeri subay olan Raoule ile olan ilişkisine de değiniyor film. Onun yüzünden kürtaj olup bir daha çocuk sahibi olamayacak olması da Rut'un hayatındaki en büyük sorun -Rut'a göre- Devam etmeden önce Raloune'nin kısa süre görünmesine rağmen en sinir olduğum karakterlerden biri olduğunu söylemek isterim. Film için değil, genel konuşuyorum. Kadını kendi malı gibi gören erkeklerin tasviri bir karakterdi sanki. Karısını aldatıyordu ve bununla gurur duyuyordu. Hatta akıllı, düzgün erkeklerin böyle yapması gerektiğini savunuyordu. Çünkü öyle erkeklerin iki kadını olurmuş. Rut ve kocası Bertil var bir de. Aralarında bir sevgi var ama anlaşmazlık daha fazla. Rut'un sürekli bir şeylerden şikâyet etmesi, bir şeyler istemesi Bertil'in ise pısırık bir karakter gibi çizilmesi. Zaten filmde erkek karakterlerin asla ortası yok, ya maço ya da pısırıklar. Kadınların da psikolojisi bu ortası olmayan erkeklerin davranışlarıyla alt üst oluyor ve bir şekilde bizim gözümüze sokuluyor. Viola ise Bertil'in eski karısı. Sadist bir doktorun pençesinde kendini kaybetmiş ve ondan kaçmaya çalışan bir kadın. Bir şekilde bir şeyleri özetlemeye tanıtmaya çalışıyorum ama inanın ben de pek bir şey bilmiyorum. Bilmiyorum derken elbet filmi izledim ama filmdeki olayların bir başı bir sonu yok. Nereden nereye geldiğimiz belli değil. Herkesin psikolojisi, sorunlar bir anda patlak veriyor. Coşuyor, kabarıyor, sönüyor. Bir şekilde ilerliyor işte. Valberg ise filmin lezbiyen karakteri. Kendini pek de izleyemedik. Yani bilmiyorum, 1 buçuk saatlik filmde kaçırdığım yer mi oldu emin değilim ama yeterince tanıdığımı düşünmüyorum bu karakteri. Sadece eşcinsel olduğunu biliyorum. Filmin sansüre uğradığını okumuştum, lezbiyen sahnelerinden ötürü belki Valborg sahneleri çıkarılmıştır. Belki de Bergman onu bu kadar anlatmayı, bu kadar göstermeyi yeterli bulmuştur. Bilmiyorum... Yani kadınlar sorunu yaratan erkeklerden ötürü oradan oraya savrulurken -zihinsel bir savrulma- biz de sahneler arasında savruluyoruz. Parça parça bir film. Bütünleştirebilince derdi güzel, öyledir yani. Henüz başaramadım. Bergman'ın bu filmleri savaş döneminden sonra çekilmiş hep. O yüzden savaş döneminin izlerini, insanların o zamanlardaki sefaletini de taşıyor. Hem toplumsal sorunları, hem bireysel sorunları hem çağın sorunlarını anlatıyor tek bir filmde Bergman. Tabii bu sadece bu filmine özel değil, her filminde yapabiliyor. Filmin senaryosu hakkında daha fazla konuşmaya gerek duymuyorum. Biraz da beni kendine çeken, izlememde etkiyi arttıran şeyden bahsetmek istiyorum. Çekim açıları, kamerayı kullanımı. Tam da yerinde karakterlerin dibine kadar giriyoruz ve onların ruh halini sadece anlamıyor, o ruh haline bürünüyoruz sanki. Neyi nereden çekeceğini, hangi duyguyu hangi açıyla vermesi gerektiğini çok iyi biliyor Bergman. Bu filminde de bunun nimetlerini görüyoruz.

kalli 6 months ago

Bekleyen Kadınlar

Ingmar Bergman

1 Gönderi

Kadınların Sırları veyahut Bekleyen Kadınlar, Bergman'ın yine kadınları ve kadınların duygularını, ilişkiye bakış açılarını, ilişkideki dramalarını ele aldığı bir filmi. Filmde dört kadın var; Rakel, Marta, Karin ve Maj. Bu dört kadından üçü -Maj hariç- kocalarını beklerken birbirlerine geçmişleriyle ilgili,…devamıKadınların Sırları veyahut Bekleyen Kadınlar, Bergman'ın yine kadınları ve kadınların duygularını, ilişkiye bakış açılarını, ilişkideki dramalarını ele aldığı bir filmi. Filmde dört kadın var; Rakel, Marta, Karin ve Maj. Bu dört kadından üçü -Maj hariç- kocalarını beklerken birbirlerine geçmişleriyle ilgili, hayatlarının ve ilişkilerinin dönüm noktaları olduğunu düşündükleri hikâyelerini anlatıyorlar. Maj anlatmıyor çünkü, evli değil. Yalnız onun da sevgilisi Henrik ile olan ilişkisini kısa da olsa izleme şansı yakalıyoruz. Bergman, hiçbir ilişkiyi arka plana atmıyor. Az da olsa gösteriyor. Rakel'in ihanet hikâyesine şahit oluyoruz. Çok sevdiği kocası Eugen'i Kaj ile nasıl anlattığını anlatıyor. Biz de bu ihanetin öyküsünü izliyoruz. İlişki sorunlarının olduğu yerde ihanet olmadan olmaz. Ben burada aldatanın Rakel olması detayını sevdim. Yani aldatmak, aldatılmak hoş değil ama anlatıcı karakteri şirin göstermek yerine onun hatasını göz önüne getirmek gayet mantıklıydı. Hikâyenin bir anlamı oldu. Marta'nın hikâyesi ise hamileliği üzerine. Hamileyken kocası Martin'in onu bırakması ve tek başına doğum yapması. Martin'e ihtiyaç duymaması onu güçlü kıldığı için hoşuma gitti. Yalnız sonradan barışmalarını ben de Maj gibi hoş bulmadım. Kendisini yarıyolda bırakan bir adama sevgisini vermemeliydi. Üçüncü hikâye ise Karen'in hikâyesi. Bir davet dönüşü kocasıyla asansörde kalıyor ve birbirleriyle çatışmaya, birbirlerini sevmeye merak ettiklerini sormaya başlıyorlar. Aslında çok da önemli bir hikâye değil baktığınızda ama insanın eşiyle iki kelam edebildiği için asansörün bozulduğuna dahi mutlu olması buruk bir şey. Yakınımız sandığımız insanlarla o kadar çok az şey paylaşabiliyoruz ki... Her ne kadar komedi filmi olduğu söylense de komediye dair tek bir şey yoktu filmde. Zaten Bergman'da komedi konusunda kötü olduğunu kabul ediyor. Eğer izlemeye karar verirseniz türüne bakıp bu niyetle izlemeyin.

kalli 6 months ago

Tarafsız Bölge

Danis Tanovic

4 Gönderi

Başarılı sayılabilecek bir savaş eleştirisi izledim bugün de. Savaş filmlerinin aksiyonunu seviyorum, ama savaşı eleştiren savaşın psikolojisini yansıtan filmleri daha çok seviyorum sanki. Filmin öyle sizi yükselten bir senaryosu ya da içinizdeki aksiyon isteğini karşılayacak sahneleri yok. Biraz da kendini…devamıBaşarılı sayılabilecek bir savaş eleştirisi izledim bugün de. Savaş filmlerinin aksiyonunu seviyorum, ama savaşı eleştiren savaşın psikolojisini yansıtan filmleri daha çok seviyorum sanki. Filmin öyle sizi yükselten bir senaryosu ya da içinizdeki aksiyon isteğini karşılayacak sahneleri yok. Biraz da kendini tekrar ediyor. Fakat yine de anlatmak istediğini net bir şekilde anlatmayı başarmış. Hem de 2 asker üzerinden. Birisi Boşnak birisi Sırp. Evet, film Bosna-Sırp savaşına değiniyor. Her ne kadar Boşnak filmi olsa da filmde tamamıyla karşı tarafı suçlayan, kendilerini masum gören sahneler yok. Suçluyu 2 tarafta da görmüş yönetmen. Ortada bir savaş varsa tüm üstler suçludur. Ortada bir savaş varsa tüm halk masumdur. Askerlerin de sadece birer piyon olduğu gerçeğini de çarpıcı bir şekilde gözler önüne seriyor film. Hem iki taraf suçlu, hem iki tarafta masum. Peki film tam olarak ne anlatıyor? Nino adındaki Sırp askerle, Ciki adındaki Boşnak bir asker tarafsız bölgede sıkışıp kalıyorlar. Kurtulmak için birbirlerine ihtiyaçları var ama bir yandan da birbirlerini yok etmek de istiyorlar. Böyle trajikomik bir hikâye işte. Eh bir de diplerindeki mayını unutmamak gerek. Bölgedeki diğer Boşnak askerin üstüne boylu boyuna uzandığı bir mayın. Ölümle burun buruna bir yaşam. Zaten savaşın ortasında olup da ölümle burun buruna olmamak pek de mümkün değil. Filmde bir aksiyon vs. yok, Bosna-Sırp savaşının tarihini de anlatmıyor, şu kesin suçlu, bu kesin masum da demiyor, savaşı eleştirip olanlara dair düşündürüyor. Biraz da merak uyandırıcı bir film. Hep bi' ''ne olacak şimdi?'' merakıyla izledim filmi. Aslında sonu belli olan bir film. Pek de sürprize açık değil. Sadece ''acaba farklı şeyler olur mu?'' diye düşündüm, olmadı. Bundan rahatsızlık duymadım. Çünkü birbirlerine başından beri düşman olan 2 askerin dost olmasını beklemiyordum. Orası bir savaş ortamı. Bu da bir savaş filmi. Toz pembe hayaller değil. Bu sebepten ötürü finali gayet hoşuma gitti. Birazcık buruk bitmiş olsa da olması gereken buydu. Dramatik olsa da güldüren bir savaş filmi izlemeyi beklemiyordum. Evet, bazı yaklaşımları beni güldürdü. Böyle anlamlı eleştirileri seviyorum. Hem güldüren, hem düşündüren, hem de o psikolojiyi hissettiren.

kalli 6 months ago

Avcı

Michael Cimino

4 Gönderi

Bazı filmler olur, iyi veya kötü olması farketmeksizin dolu dolu olurlar. Avcı'da tam olarak öyle bir filmdi. 3 saat boyunca her şeyi izlettiler, her duyguyu yaşattılar. 3 saat boyunca yaşadığım duygu karmaşasını nasıl anlatacağımı bilemiyorum, elimden geldiğince anlatmaya çalışacağım. Öncelikle…devamıBazı filmler olur, iyi veya kötü olması farketmeksizin dolu dolu olurlar. Avcı'da tam olarak öyle bir filmdi. 3 saat boyunca her şeyi izlettiler, her duyguyu yaşattılar. 3 saat boyunca yaşadığım duygu karmaşasını nasıl anlatacağımı bilemiyorum, elimden geldiğince anlatmaya çalışacağım. Öncelikle filmin Vietnam Savaşı'nın öncesini, savaş esnasını ve savaş sonrasını anlattığını belirtmek isterim. Yani tamamıyla bunun psikolojisine odaklanıyor. İlk başta bi' düğün hazırlığı görüyoruz ve neredeyse 40 dakika boyunca düğün sahnesi izliyoruz. Gayet mutlu, keyifli bir sahne. Herkes çok mutlu, kafalar çekilmiş. Daha henüz karakterleri de pek tanıyamıyoruz, kime odaklandığını da pek bilemiyoruz. Düğünün kalabalıklığı ve neşesi arasında kendimizi kaybediyoruz. Nasıl atlamadan izledim ben de bilmiyorum, oysa çok da sevmem düğünleri. O kadar eğlenceli bir şekilde verilmiş ki bu sahneler bayağı keyif aldım izlerken. Karakterler mutluydu, ben mutluydum. Biraz avlanıyorlar, geyik falan vuruyorlar. Yani bu av sahneleri herhalde o savaşın psikolojisine hazırlamak içindi. Kanı bu şekilde gösterip daha sonra gelecek olan vahşetin psikolojik etkisini hafifletmek istediler, ne kadar olursa tabii. Belki alakasız olacak ama aklıma Kluşov etkisi geldi. Ardından filmin 2. bölümüne -bölüm bölüm ayırmamışlar da ben böyle hitap etmeyi uygun buluyorum- geçiyoruz. Savaş esnasına. Karakterlerimiz esir düşüyor ve bi' Rus ruletinin içinde buluyorlar kendilerini. Bu sahnelerde o acı en doruk noktasına kadar gösterilmişti. Hem geriliyorsunuz, hem acıyı hissediyorsunuz, hem de savaşın psikolojisini yaşıyorsunuz. Direkt karşılıklı çatışmadan ziyade esir sahnesi yapıp o psikolojiyi bu şekilde yansıtmak daha mantıklı geldi. Gerilimin epeyce yüksek olduğu bir bölümdü. Eh savaş sahnesinde de bu gerekir. Yine bir şeyler oluyor, av, hastane falan filan derken 3. bölüme geçiyoruz. Savaş sonrasına. Burası da bir şeylerin düğümünün çözüldüğü, karakterlerin tamamen değişim gösterdiği ve dram odaklı bir sahne idi. Micheal'ın koşuşturmasını izliyoruz. Nasıl has bir arkadaş, dost olduğunu. Robert De Niro oyunculuğunun zirvesini burada yaşamasa bile bir şekilde zirveyi yaşamış. Mükemmel bir performanstı. Filmin düğünle başlayıp cenaze ile bitmesi, garipti. Hayat işte. Neşe de var hüzün de. Her şeyin sonunda ölüm var. Zaten savaş varsa ölüm de vardır. Filmin süresinden ziyade tek eksisi sahne geçişlerinin çok hızlı olmasıydı. Hem bu kadar uzun film yapıp hem de ''ne oldu şimdi?'' dedirten geçişler yapmak akla mantığa sığmaz. Daha yavaş verip 3 saatin hakkını daha iyi verebilirlerdi. Hatta birkaç geçişte 'bir şey mi kaçırdım?' diyerek geri alma ihtiyacı bile duydum. O geçişleri de yapabilselermiş 10/10'luk bir film olurmuş. Çünkü en başında dediğim gibi içinde her şey olan dolu dolu bir film. Savaş filmi olarak nitelendiremem doğrudan, çünkü öyle değil. Fakat izlediğim en iyi savaş psikolojisi filmiydi.

kalli 6 months ago

Kramer Kramer'e Karşı

Robert Benton

15 Gönderi

İsminden ötürü olsa gerek bu film bana hep komedi türünde bi' müsabaka filmi gibi geliyordu, değilmiş. Aile dramasaymış. Aslında türünde komedi yok ama samimi, hafif, çok hafif eğlenceli bi' havası vardı. Dustin Hoffman'dan kaynaklı olsa gerek. Bence bu adam oynadığı…devamıİsminden ötürü olsa gerek bu film bana hep komedi türünde bi' müsabaka filmi gibi geliyordu, değilmiş. Aile dramasaymış. Aslında türünde komedi yok ama samimi, hafif, çok hafif eğlenceli bi' havası vardı. Dustin Hoffman'dan kaynaklı olsa gerek. Bence bu adam oynadığı filmlere biraz olsun eğlence katıyor. Filmin konusu kısaca ebeveynlik. Çocuğun psikolojisine çok girmeden ama bunu tamamen yok da saymadan anne ve babayı olmayı anlatıyor. Anne ve baba olmanın ailedeki ve çocuktaki konumunu gösterip, kısılıp kaldıkları rollerinden bahsediyor. Kurgu bir film ama çok da kurgu sayılmaz. Çünkü Kramer ailesinin yaşadığı sorun birçok ailenin ortak derdi. Filmde her ne kadar anne haksızmış gibi gösterilmeye çalışılsa da aslında ana fikrine inip filmin gösterdiklerini daha iyi düşündüğümüzde filmin biri haklı veya haksızmış gibi bi' profil çizdiğini düşünmüyorum. Sadece varolan ve epey dert olan bir sorunu çıplak bir şekilde dile getirmiş. Sadece sorunu dile getirmiş, maalesef filmde de çözümü yok. Yani mahkeme sonucunun bir çözüm olduğunu düşünmüyorum, zira filmin bir finali yoktu. Mahkeme demişken sadece avukatlara sahne yazılmış sanki. O da bağırıp çağırsınlar, karşı taraf müvekkilin üzerine gelsinler diye. Net bir savunma göremedik iki taraftan. Mahkeme neye göre verdi kararını biraz eksikti sanki. Anne Joanna, kendince çok haklı. Kocası işleriyle boğulmuş ailesini ihmal etmiş bir adam. Joanna'nın bir işi olmamış, bir hayatı olmamış, belki kadınlığını, belki de kendini unutmuş. Baba Ted'de kendince haklı. Ailesine en iyi hayatı sunmak için hep çalışma isteği duymuş. Bu süreçte ihmal ettiklerini görememiş, duyamamış. Baba olmayı da Joanna evi terk edince öğreniyor zaten. Çocukların babalarını tanımaları için annelerin uzaklaşmaları mı gerekiyor acaba? Zira Billy babasını öyle tanıyor. Film sorunu ortaya atıyor, çözümü sunamıyor. Çözüm galiba bir şekilde orta yolu bulmak. Fakat istekler ve ihtiyaçlar arasında orta yolu bulmak ne kadar kolay?

kalli 6 months ago

Louis Lambert

Honore de Balzac

1 Gönderi

Balzac'tan okuduğum ilk eser oldu. Kitabı okurken ''acaba Balzac'ın kalemini tanımak için ağır bir eser mi seçtim?'' diye düşündüm. Tabii diğer eserleri hakkında fikir sahibi olmadığım için bu sorunun cevabını veremedim ama bu kitaba özgü bir ağırlık olduğunu düşünmüyorum, zannederim…devamıBalzac'tan okuduğum ilk eser oldu. Kitabı okurken ''acaba Balzac'ın kalemini tanımak için ağır bir eser mi seçtim?'' diye düşündüm. Tabii diğer eserleri hakkında fikir sahibi olmadığım için bu sorunun cevabını veremedim ama bu kitaba özgü bir ağırlık olduğunu düşünmüyorum, zannederim ki Balzac'ın dili ağır, anlatımı derin. Kitap anlatıcının okuldan arkadaşı olan ve aykırı bir kişiliğe sahip Louis Lambert'in biyografisi niteliğinde. Fakat karakterin neler yaptığından yaşayışından ziyade zihnine, düşüncelerine odaklanıyor. Anlatıcı Louis Lambert'in fikirlerini dile getirdikçe bi' hayranlık duydum ve tuhaf bir eziklenme hissettim. Çünkü bazı düşünceler anlayamayacağım ya da üstüne kafa yoramayacağım kadar derindi. Kitap Balzac'ın çocukluğundan izler taşıyormuş sanırım. Louis Lambert karakteri kurgu mu gerçekten yaşamış mı biri onu pek anlayamadım. Fakat bu derin düşüncelere sahip olmak için o kişi olmak gerek sanırım. Belki de Louis Lambert, Balzac'ın ta' kendisidir. Kitap her şeyin üzerinden felsefe yapmış. Gerçi felsefede tam olarak bu. Her şeyi sorgulamak, hiçbir şeyi tam olarak kabullenmemek, daima sorgulamak, daima konuşmak. Din üzerine konuşuyor, insani davranışlar üzerine konuşuyor, bilinç, istekler üzerine konuşuyor. Aşkın bile felsefesini öyle bir yapıyor ki belki de zihninizdeki aşk tanımına yeniden baktırabilecek şekilde. Kitap ilk başta kendini bir şeyleri alıştırıp daha sonra ağırlaşacak şekilde ilerlemiyor. Tam aksine ilk sayfadan itibaren derinlemesine dalıyor felsefesine. Ağır, zor bir şeyler okuyacağınızı anlıyorsunuz. Her ne kadar zor desem de kendine çeken bi' tarafı da var kitabın. Okumaya başlayınca elimden pek bırakmak istemedim. Normalde geceleri -uyumadan önce- çok kitap okumayı tercih etmem ama bu kitabı bir an önce bitirme isteği duyduğum ve işte okumak istediğim için okuyup bitirdim. Maddeyi sorguluyoruz önce, maddeden ruha bir yolculuk yapıyoruz. Ruhu tanıyoruz, ruhu tanımaya çalışıyoruz daha doğrusu. Daha sonra her şeyin özüne gidiyoruz, Tanrı'ya. Sorgulamaların en yücesi ve en derini... İçsel ve dışsal varoluşun tekelinde bi' aydınlanma sunuyor kitap bizlere. Ne kadar aydınlanırız bilmem. En sonunda Louis Lambert'in dahiliğinin bütün sınırlarını aşıp, ince çizgiyi geçmeyi başarıp delirmesi o kadar anlamlıydı ki... Fakat ne delirme. Hâlâ o zihnindeki parlak düşüncelerden kurtulamayan, kimsenin düşünmediğini, düşünmeye cesaret edemediğini düşünen bir delirme. Dahice bir delilik. Balzac bunları yazdığına göre dahice deliren o olmalı. Deliren ama deliliğinin farkına varan mükemmel bir kalem. Kitap bütün sınırları aşıyor. Bütün tabuları, engelleri elinin tersiyle itiyor ve her şeyin özüne iniyor. Tabii sadece felsefeden de ibaret değil. Bir eleştiri de sunuyor. Zamanın eğitim sistemini eleştirdiğini görüyoruz. Zamanın değil, her zamanın eğitim sistemi aslında. Öğrencileri bir kalıba sokmak isteyen, onların düşünmemesini sağlayan, aynı fabrikadan çıkmış, aynı düşünce kalıplarına sahip, insana baktığında yalnızca göz, kaş, burun gören insanlar yaratan eğitimi sistemini. Düşüncelerden ve her türlü duygudan uzak. Louis Lambert ne zaman kendi düşüncelerini dile getirse cezaya maruz bırakılıyor ve bu fikirlerini sadece anlatıcı olan arkadaşı ile paylaşabiliyor. Onu anlayan tek kişi de o. Lambert bu kadar sınırlandırılmasaydı ve sınırlandırıldıkça aykırı kimliği daha da coşmasaydı, daha da bir şeylerin üstüne gitmeseydi delirmeyi başarır mıydı bilmiyorum? Eh bazen delilikte bir başarıdır. Delirmek gerekir. Herkesin akıllı olduğu ama farklı olmadığı şu dünyada delirip farklı olmak gerekir. Sadece felsefe konuşmuyor dedim ama eğitim sistemi eleştirisi bile felsefik. Sanırım kitap sadece felsefe konuşuyor.

kalli 6 months ago

Sıradan İnsanlar

Robert Redford

4 Gönderi

Tetikleyici sayılabilecek psikolojik bi' drama izledim bugün. Film ekseriyetle ailenin oğlu Conrad'a yönelik olsa da onun üzerinden ebeveynlerinin de ruh haline tanıklık ediyoruz. Büyük oğullarını bir deniz kazasında kaybeden aile, artık hayatlarını normal düzene sokmak istemektedirler. Daha doğrusu bunun için…devamıTetikleyici sayılabilecek psikolojik bi' drama izledim bugün. Film ekseriyetle ailenin oğlu Conrad'a yönelik olsa da onun üzerinden ebeveynlerinin de ruh haline tanıklık ediyoruz. Büyük oğullarını bir deniz kazasında kaybeden aile, artık hayatlarını normal düzene sokmak istemektedirler. Daha doğrusu bunun için adım atmak isterler. Ailenin küçük oğlu, yani Conrad abisinin ölümünden kendini sorumlu tuttuğu için intihar etmeye kalkmış ve bir süre psikiyatri servisinde tedavi görmüştür. Evine yeniden dönen Conrad hem hayata yeniden dönmek hem de kendisinden nefret ettiğini düşündüğü annesinin sevgisini kazanmak için çaba göstermeye çabalar. Film bize intihar ve hastane kısımlarını izletmiyor, direkt Conrad'ın yeniden evine döndüğü kısımlardan almış. Yani bu kadar durgunluğun arasında bir de bunları gösterip daha fazla durgunlaştırıp kendini pek acındırmıyor. Biz olup bitenleri olayın nedenini, sebeplerini Conrad'ın terapistiyle olan konuşmalarından, etrafına verdiği tepkilerden, ebeveynlerinin davranışlarından ve sözlerinden anlayabiliyoruz. Çok çok nadir sert çıkan bir film olsa da durgun olan psikolojisini neredeyse hiç bozmadan bir çizgiden ilerlemiş. Her ne kadar geçmişte olup bitenleri göstermeyi tercih etmese de abinin nasıl öldüğünü kısaca da olsa göstermeyi ihmal etmemişler. Eh tabii bunu da yine Conrad'ın anılarıyla görüyoruz. Abinin ölüm sahnesini de göremeseydik, kendi kendine problemler çıkaran bi' ergen olarak görebilirdik evin oğlunu ya da görebilirdim. O sahne ve tüm parçalarla beraber film biraz daha anlam kazandı. Aileden birini yitirmenin aileyi nasıl oradan oraya savurduğunu ve yaşanılan psikolojiyi film o kadar iyi ve o kadar samimi vermiş ki etkilenmeden edemedim. Sıradan İnsanlar ismi anlamlı geliyor bu noktada. Çünkü sıradan bir hayat yaşıyorlar, acılarından sonra aynı sıradan hayata devam ediyorlar, tıpkı diğerleri gibi. Fakat içlerinde derin fırtınalar kopuyor, kapanmayan, kapanmayacak olan yaralar açılıyor. Sıradan İnsanlar'ın sıradan olmayan acıları... Conrad'dan çok bahsettim, yani çok bahsetmedim ama sanırım bu kadarı yeterli. Anne Beth ve baba Calvin hakkında konuşmak isterim biraz da. Anne ölen oğlunu daha çok sevdiği için -belki bu sadece Conrad'ın ve Conrad'ın etkisinde kalan Calvin'in düşünceleriydi, tam tersi olsaydı abisi kurtulup Conrad ölseydi bu sefer anne o oğlundan uzaklaşacaktı- Conrad'a yardımcı olamaz, yakınlık kuramaz. Anne ve oğlun arasında bizim pek görmediğimiz ama hissettirilen sessiz bir çatışma, bağrışma var aslında. Babaya yani Calvin'e gelirsek de pasif karakteri onu geri plana atıyor. Oğlunun ve karısının arasında kalmış, ölen oğlunun acısını tam yaşayamamış ve aileyi ayakta tutmak için çabalıyor. Herkes bir şekilde kaçarken ya da öfkesini dışarıya vururken baba ne kaçabiliyor ne öfkelenebiliyor. Ne acı... Calvin'in Beth'e oğullarının cenazine giderken neden giydiği kıyafetle bu kadar ilgilendiğini sorduğu sahne basit ama etkileyiciydi. Gerçekten önemli miydi yani? Beth'ten mantıklı bir cevap almak isterdim. Galiba bazı soruların cevapları olmuyor. Finale yakın hüznünü yükseltip, son patlamasını yaptı ve yeniden sakinleşti. O hüzün ve patlamada çok uzun sürmedi. Tüm derdini bir şekilde döktü. Tabii sıkmadan, boğmadan, uzatmadan.

kalli 7 months ago

Üç Kafadar

Norman Ferguson

2 Gönderi

Donald Duck, Disney'deki en sempatik bulduğum karakterlerin başlarında gelir. O yüzden bu filmin de başrolünde onun olduğunu görünce bi' sevinçle açmıştım. Filmi izlerken de kısmen eğlendiğimi söyleyebilirim. Neden kısmen olduğuna da geleceğim. Film bizi Donald Duck ve adlarını bilmediğim -şu…devamıDonald Duck, Disney'deki en sempatik bulduğum karakterlerin başlarında gelir. O yüzden bu filmin de başrolünde onun olduğunu görünce bi' sevinçle açmıştım. Filmi izlerken de kısmen eğlendiğimi söyleyebilirim. Neden kısmen olduğuna da geleceğim. Film bizi Donald Duck ve adlarını bilmediğim -şu yeşil papağanı bundan bir önce izlediğim Saludos Amigos filminde de görmüştüm ama adı aklımda kalmamış- iki kuş arkadaşıyla beraber eğlenceli, kültürel bir yolculuğa çıkarıyor. Ee tabi, bol müzikli ve danslı. İlk gezintide kutuplara gidiyoruz ve sıcak ülkelere göç etmek isteyen, soğuğu pek de sevmeyen, bronzlaşma aşkıyla yanıp tutuşan bir penguenimizin macerasına tanık oluyoruz. Yani film boyunca en eğlendiğim, en güldüğüm bölüm buydu herhalde. Zirvede başlamış, ama zirvede bırakamamış film kısacası. Bir de uçan eşeğin olduğu kısmı sevdim. Heyecanlı, maceradolu ve eğlenceliydi. Sonraki kısımlarında dijital ile animasyonu birleştirdiği için pek sevemedim ve müzikal olmasından da hoşlanmadım. Müzikal severim ama bu filmde olmamalıydı diye düşündüm. Belki Meksika'lıların yerel danslarını yaptığı kısımda olabilirdi sadece. Dijital ile animasyonun birleştirildiği kısıma gelirsek, daha doğrusu birleştirilemediği zira o yapaylık kendini çok belli ediyordu ve ortada rahatsız edici bir görüntü vardı. O zamanın teknolojisiyle en fazla bu kadar tabii ama yapmaya da gerek yoktu. Full animasyon yaparak da kültürel bir gezintiye çıkarabilirdi. Hatta daha güzel olurdu. Finalinde ise bizi yüksek tempolu, bol renkli görsel şölen ve müzik şöleni ile uğurluyor film. Yarıda bırakmak olmasın diye izledim, yoksa çok da hoşuma gitmedi yani. Hem bu kadar gürültülü olması, hem dijital ile animasyonu acemice harmanlaması hem de anlamsız renkler ve şekiller... Dipnot: Donald Duck sen erkeklerin özetisin, 3-5 güzel kız görünce kendinden geçti şerefsiz ahsjsjsja 1 saatlik dizide 50 farklı kızdan hoşlandı.

kalli 7 months ago

Gandhi

Richard Attenborough

12 Gönderi

Kitleleri yönlendirmek ve ayaklandırmak için ne gerekir? Kanayan yaralarına dokunmak mı? Dile getiremediklerini dillendirmek mi? Gandhi'de tam olarak bunu yapıyor ve bir bağımsızlık mücadelesinde milyonları ayaklandırıyor. Bunu ise birilerini kışkırtarak, savaşa yönlendirerek değil tam aksine barışla yapmak istiyor. Her konuşmasında…devamıKitleleri yönlendirmek ve ayaklandırmak için ne gerekir? Kanayan yaralarına dokunmak mı? Dile getiremediklerini dillendirmek mi? Gandhi'de tam olarak bunu yapıyor ve bir bağımsızlık mücadelesinde milyonları ayaklandırıyor. Bunu ise birilerini kışkırtarak, savaşa yönlendirerek değil tam aksine barışla yapmak istiyor. Her konuşmasında savaşa karşıt sözlerini sarfediyor. Hatta bu sözleri onun özgürlüğünü bile ara ara elinden alıyor. 3 saatlik bir film. Gandhi'nin hayatı. Bağımsızlık için ilk adımları atmasından suikastına kadar geçen dimdik, cesur, güçlü ve dolu dolu geçen hayatı. Fakat filmi sadece bi' biyografi filmi olarak bir şeylere indirgeyemeyiz. Çünkü bu 3 saatte sadece Gandhi'nin yaşamını izlemiyoruz. Gandhi'nin mücadelesi üzerinden koskoca tarihi izliyoruz. Film açılışını Gandhi'nin suikasti sahnesiyle yapıyor ve yıllar öncesine geri dönüp gençliğine gidiyoruz. Her şeyin ilk kez başlayacağı zamanlara. Emin olun, o 3 saat dolu dolu geçiyor. Hatta belki daha azını bile anlatmışlar. Bir ara Gandhi'yle alakalı şeyler de okumak istiyorum. Çünkü barış ve özgürlük için bu kadar uğraşan bir insanı daha yakından tanımam gerektiğini düşündüm. Kapanışını da yine Gandhi'nin suikastiyle yapıyor. Arada geçen zamanda bağımsızlık mücadelesi, kitlelerin ayaklanması, esaret, bölünme, savaş, birleşme bir çok şeye tanık oluyoruz. Film asla yapay hissettirmedi, gerçekten olanları birebir izlettiriyor gibiydi. Belgesel tadında ama biyografik/tarih filmi olmaktan da pek uzaklaşmayan bir film. Hatta bazı sahnelerde geçmiş görüntülerin kullanılması düşüncesini de bir hayli başarılı bulduğuma da değinmek isterim. Bu bir tarih demiştim. Bu film İngiliz emperyalizmin, Hindistan'ın, Hintlerin sömürülmelerinin tarihi. Bunu daha sert gösterseler daha mı iyi olurdu diye bir düşündüm. Pakistan ve Hindistan'ın kuruluşunun tarihi. Müslüman Hintler İngiliz esaretinden kurtulup yeni bir esarete girmekten korkunca kendi bağımsızlıklarını ilan ediyorlar ve Pakistan kuruluyor. Günümüzde bile etkilerinin sürdüğü Hindistan-Pakistan savaşı'nın, Hindistan iç savaşının ilk kıvılcımının tarihi. Bu da yine yukarıdaki söylediğim sebeplerden kaynaklı. Dünyanın en kalabalık filmi. Evet, en kalabalık. 300 bin figüran yer almış filmde. Hâlâ daha geçebilen olmamış. Bağımsızlık mücadelelerini, tarihi ve kitlelere ses olmuş insanların hayatlarını izlemeyi seviyorum. Filmi ilk açtığımda süresinden ötürü biraz çekinmiştim ama izledikten sonra 'iyi ki' dedim. Gandhi'nin felsefesini biraz olsun anlamak, onu tanımak için adım atmak isterseniz bu filmi izleyebilirsiniz. 3 saat vaktiniz yoksa ya da 3 saat ekran başında kalmak istemiyorsanız, film kendini 2'ye bölüyor. Siz de izlerken o arada bırakıp daha sonra devam edebilirsiniz. Ben o şekilde yaptım.

kalli 7 months ago

Hindistan'a Giden Gemi

Ingmar Bergman

1 Gönderi

Gemilerde talim var, Bahriyeli yarim var. O da gitti sefere Ne talihsiz başım var... Filmdeki denizcileri görünce aklıma geliverdi öyle. Dün anne ve kız sorunları demiştim, bugün de baba ve oğul çatışmasını ve de bi' sevda buhranını izledim. Film adından…devamı