(@) - Raf

kalli 7 months ago

Sevgi sözcükleri... Her birimizin duymaya ihtiyaç duyduğu o sihirli sözcükler. Sözcüklerin gücüne pek inanmadığımı, sevginin sözlere sığdırılmayacağını düşünsem de ben de ihtiyaç duyuyorum böyle şeylere arada. Yani istek değil, ihtiyaç. Acaba hangisi daha kötüdür? Duymak isteyip duyamamak mı? Yoksa duyduklarının…devamıSevgi sözcükleri... Her birimizin duymaya ihtiyaç duyduğu o sihirli sözcükler. Sözcüklerin gücüne pek inanmadığımı, sevginin sözlere sığdırılmayacağını düşünsem de ben de ihtiyaç duyuyorum böyle şeylere arada. Yani istek değil, ihtiyaç. Acaba hangisi daha kötüdür? Duymak isteyip duyamamak mı? Yoksa duyduklarının sahte olması mı? Neyse bunlar pek de filmle ilgili değil, filmin ismini görünce öyle bi' aklıma geldi. Evet, film sevgiyi anlatıyor. Hem de en yüce bağ üzerinden. Anne ve kızı. Daha önce Ingmar Bergman'ın Güz Sonatı'nı izlemiştim. Anne ve kızı arasındaki ilişkiyi anlatan film olarak. Klasik bi' Bergman filmi olarak o sadece hüzün odaklıydı, hüzün ve yara. Bu film ise daha eğlence ve samimiyet odaklı. Elbette dramda var. Bergman'ın Güz Sonatı'nı çok beğenmiştim. Yorumum da var, okuyabilirsiniz. Eğer merak ederseniz. Kızlar genelde 'babacı' olarak anılsa da kızlar için anneleri çok önemlidir. ‘Annesi elbette önemli olacak’ değil mesele. Bunun çok ötesinde. Anne kızı için ilk rol modeldir belki, belki ilk sırdaş, ilk kavgasını verdiği kişi, ilk dostu, ilk arkadaşı... Kiminin ise ilk yarasıdır anne. Tıpkı Güz Sonatı'nda olduğu gibi. -Yani Kalli'ciğim o filmi mi konuşmaya geldik?- Kusura bakmayın arkadaşlar arada bağlantı kurunca bahsetmeden edemedim. Eh bir Bergman olunca hiç edemedim. Neyse filmde de bir anneyle kızın kimi zaman kopuk kimi zaman samimi ilişkisi üzerinden sevgi temasının işlenmesini görüyoruz. Sevgi temasını işlemeye çalışmış işlemesine de beni etkileyen bir sevgi göremedim filmde. Ne anne (Aurora) ve kızı (Emma) arasında bağ vardı. Ne de Emma'nın kendi çocuklarıyla bir bağı vardı. Kocasıyla olan ilk başlardaki o yoğun sevginin de zamanla azaldığını görüyoruz. Sevgi biten bir şeymiş Evrim abla. Sevgiyi hissettirmeden bu kadar samimi ve doğal işlemesi. Yani çok güzeldi. Filmin ilk 20-30 dakikası anlayamadığım bir şekilde çok hızlı geçti. Emma ne zaman evlendi, çoluk çocuğa karıştı üstüne 3 çocuk yaptı anlayamadım bile. Sonra bir anda durdu ve daha yavaş daha günlük akmaya başladı. Oradan sonra aldatmak, ihanet, çocuklarla olan kopukluklar, aşk, tutku, şehvet derken bir şekilde sonuna yaklaştık. Dramatik bir son vereceğini bağıra bağıra gösteren bir filmdi. Beni şaşırtmadı. Öyle hüzünlendirmedi de. Evet, hüzünlü bir sondu. Ya buna alıştığımdan ya da filmin kendi sonunu en baştan kabullendiğinden ötürü üzerimde pek bir etki bırakmadı. Ailede en üzüldüğüm karakter Emma ve Flap çiftinin çocukları olan Tommy oldu. Kardeşlerin en büyüğü olarak görmek istemeyeceği gerçeklere tanık oldu. Her zaman öfkeli, içine kapanık, annesine uzak bir çocuk olarak izledik Tommy'i. O bir şeylerden uzaklaştıkça filmin gerçek hüznünü hissettim. Eğer bu filmde kilit karakter diyebileceğim birini seçmem gerekseydi bu Tommy Horton olurdu. Film için eğlenceli demişler, ben pek eğlenceli sahneye rastlamadım. Veyahut benim eğlence anlayışıma uyan sahne yoktu. Tabii arada gülümsetti. Çünkü sıcak bir hava sunmuştu. Derdini eksik de olsa güzel anlattı.

kalli 7 months ago

Karamazov Kardeşler

Dostoyevski

42 Gönderi

Ne kadar zamandır okuyorum, ne kadar zamandır elimde süründürüyorum bilmiyorum ama sonunda bitti. Fazlasıyla yüce bir kitap. Elimde bu kadar süründürdüğüm için kendimi üzgün hissetsem de bir yandan da sindirerek okumanın tarifsiz huzuru ve mutluluğu var içimde. Daha önce Dostoyevski'den…devamıNe kadar zamandır okuyorum, ne kadar zamandır elimde süründürüyorum bilmiyorum ama sonunda bitti. Fazlasıyla yüce bir kitap. Elimde bu kadar süründürdüğüm için kendimi üzgün hissetsem de bir yandan da sindirerek okumanın tarifsiz huzuru ve mutluluğu var içimde. Daha önce Dostoyevski'den birkaç eser okumuştum. Fakat Dostoyevski'yi yeterince tanıyamadığı, daha doğrusu kalemine olan tanıdıklığı aşinalığı bir türlü yakalayamadığımı düşünüyordum. Karamazov Kardeşler'de bu düşünceleri aştım ve Dostoyevski'nin bilgenin ve düşün ötesindeki muazzam kalemini tanıma şerefine nail oldum. İlk kez Dostoyevski okuyacaklar için gerçekten çok çok ağır bir eser. Bunun sebebi sadece sayfa sayısının 1000'i aşması değil. Dostoyevski'nin derin tahlilleri, sert anlatımı gibi gibi... Daha kısa kitaplarıyla ısındıktan sonra bu kitaba geçerseniz eminim ki okuması biraz daha kolay olacaktır. Biri yorumunda belirtmiş; ''diğer kitaplar bu kitaba hazırlıyor gibiydi.'' Düşününce gerçekten de öyle. Siz de okumaya karar verirseniz diğer kitaplarla kendinizi hem Dostoyevski'nin kalemine hem de Karamazov Kardeşler'e hazırlamalısınız. Kitapta üzerinde yoğunlaşabileceğimiz tek bir konu yok. Belirli bir ana teması var. Bu ana temaya da birazdan değineceğim. Fakat öncesinde bahsetmek istediğim başka şeyler var. Üzerine yoğunlaşacağımız tek bir konu yok demiştim. Bir taraftan ailevi sorunlar, bir yanda ilişki sorunları, kilisenin öğretileri, dualar, Tanrı'ya karşı şüphecilik, kavgalar, hırsızlık, iftiralar, cinayet... Aslında tüm bu alt başlıklar bir şekilde ana temayla birleşiyor, onu besliyor değil mi? Yaşamdan ölüme uzanan bir hikâye... Sanki kurgunun ötesinde. Evet, kurgunun ötesinde. Bir şeyleri bu kadar açık anlatmak, bu denli üstün bir şekilde hissetmek ve hissettirmek için yaşamış olmak gerek. Yaşamış ve yaşatmış. Önsözüyle beraber -önsözden de bahsetmek istiyorum- 1040 sayfalık bir eser yazmak gerçekten de muazzam bir zeka, düşünce yapısı, dehalık ve de delilik. İrlandalı şair ve yazar James Joyce'da kitap için böyle demiş. Daha doğrusu bu kitabı okuduktan sonra Dostoyevski için. ‘‘Delilik Dostoyevski'nin dehasının sırrıdır.’’ Önsözden bahsetmeden geçmeyeceğim. Kitabın önsözü yaklaşık bi' 20 sayfa falan sürüyor herhalde. Belki de daha fazla. Önsöz ile kitabı tanıyor, neler okuyacağınızın az çok farkına varıyorsunuz. Fakat inanın düşündüğünüzden daha fazlası. 1040 sayfaya çok şey sığdırmak gerekir. Sığdırmış da Dostoyevski. Din, felsefe, sadakat, ihanet, yaşam ve ölüm... ve daha niceleri. Bunlara zaten yazımın başında değindim. Biraz açmak isterim. Bir sayfa Alyoşa ile beraber -kardeşlere de az sonra geleceğim.- kilise de dolanıyor. Tanrı'nın varlığını, İsa'nın yüceliğini kabulleniyor, dualar ediyor. Kendimizi ona adıyoruz. Staretz Zosima'nın sözleriyle inançlara ve yaratıcıya olan bakış açımızı pekiştiriyoruz. Bir başka sayfada İvan ile beraber Tanrı'nın varlığını sorguluyor, bunu tartışıyoruz. Tanrıtanımazlığı iliklerimize kadar hissediyoruz. Felsefe'nin ve dinin kusursuz çatışmasını ve bir şekilde birbirleri olan muazzam uyumunu okuyoruz. Bir yerde birilerine bağlılık yemini ederken, bir başka yerde ihaneti doruğuna kadar yaşıyoruz. Bir taraftan ölümü kabullenip, öte dünyaya layık olma arzusu duyarken diğer yandan da dünya malına, dünyanın şehvetine kendimizi kaptırıyoruz. Her şey var kitapta. Aradığınız ve aramadığınız. Beklediğiniz ve beklemediğiniz. Her şeyin daha fazlası. Okurken hissetmemek, kendini bir şekilde karakterlerin bir parçası saymamak mümkün değil. Karakterlere demişken onlardan bahsetmemek olmaz. Hepsine değinmeyeceğim, sadece kardeşlerden bahsedeceğim. En büyük kardeş Dmitri Karamazov. Kitabın bir çok yerinde Mitya diyen geçen Dmitri şehvet ve para düşkünü, hovarda, babasının tıpkısı bir genç. Ortanca kardeş Ivan Karamazov veyahut Vaçka, Vaneçka... Eğitimli, tanrıtanımaz, aykırı ve aileden kopuk bir genç. Gelelim en küçük kardeşe. Aleksey Karamazov. Nam-ı diğer Alyoşa. Ailenin medai iftiharı. Kendini kiliseye, inancına adamış bir genç. Ahlaklı, dürüst, saygı değer. İşte biz de bu 3 kardeş ve ilişki kurdukları kişiler üzerinden bir aileyi, bir toplumu inceliyor, tanıyor, yukarılarda bahsini ettiğim konularla ilgli görüşleri, olayları, yaşananları ve yaşatılanları okuyoruz. Ana temaya unutmadan geleyim artık. Kitabın ana temasını aile bağları ve baba olan ilişki olarak özetleyebiliriz. Ailenin babası Fyodor Karamazov, kadın düşkünü, asalak bir adam. Çocuklarına yeterince değer vermiyor, vakit ayırmıyor. Kısacası olayları geldiği noktaya Fyodor Karamazov taşıyor. 'Asalak bir baba suçluysa zaten suçludur, fakat kurbansa da suçludur.' gibi bir şey çıkıyor kitaptan. Çünkü kim ne yaparsa yapsın Fyodor'un kanını taşıdığı için, onun bir huyunu aldığı için buralara kadar gelmiş. En küçük, en hayırlı evlat Alyoşa bile yeterince masum değil. Suça veya suçlara doğrudan ortak olmasa da... Neyse ne demek istediğimi kitabı okuyunca anlayacağınızı düşünüyorum. Sigmund Freud'un, Karamazov Kardeşler üzerinden Dostoyevski'nin babasıyla, babalık olan ilişkisine daha doğrusu toplumun ''baba'' kavramıyla olan ilişkisine değindiği bir makalesi varmış, ismi ''Dostoyevski ve Baba Katilliği.'' Müsait ve kendimi uygun hissettiğim bir anda onu da okumak istiyorum. Kitabın tahlilinden ziyade ilişkileri, baba figürünü, babalarını öldüremeyen veyahut öldüren -mecazen bir öldürmekten söz ediyorum- evlatları daha iyi tanır, anlarım. Kitabın en sevdiğim yanlarından biri de bir sayfada açtığı meseleyi bir başka bölümde sonlandırması oldu, veyahut bir sayfada sorduğu soruyu bir başka bölümde cevaplandırması. Biraz parçalanmış bi' anlatım gibi görünse de kitabın geçmişini düşünmeyi sağlıyor, buralara nereden geldiğimizi unutturmuyor. Her kısım, her bölüm üst düzeydi, ama en çok mahkemede geçen bölümü sevdim. Sanırım bölümün adı 'Adli Hata' idi. Savunmalar, suçlamalar, ani delirmeler ve sakinleşmeler. Çok, çok, çok iyiydi. Özellikle Fetukovic'in savunmasını bir çırpıda okudum. Normalde özellikle kitaplar konusunda yoğun odaklanma problemi yaşayan biriyim, ama Adli Hata bölümünün, Fetükoviç'in savunmasının nasıl geçtiğini anlamadım bile. Okurken aklımda bir sürü soru işareti oluştu. Fakat gariptir ki kitap hakkında aklımda pek de soru işareti kalmadı. Alacağım her şeyi aldığımı düşünüyorum. Dün kitabı bitirmek üzereyken aklımda bir şey yazmak yoktu. Yazacak bir şey yoktu daha doğrusu. Yazıp kendime saklayacaktım, ama bir şekilde kelimeler aktı gitti. Sanırım taze taze Dostoyevski okumuş olmamın ve onunla ilgili bir şeyden bahsedecek olmamın bunda etkisi büyük oldu. Kitabı okuduktan sonra düşünceleriyle topluma örnek olmuş kişilerin de kitap hakkındaki kısa değerlendirmelerini okuyup ne kadar üst düzey bir roman olduğunun bir kez daha farkına vardım. Tolstoy Karamazov Kardeşler için ''En sevdiğim kitap.'' derken ne kadar da haklıymış.

kalli 7 months ago

Uçan Fil Dumbo

Wilfred Jackson

4 Gönderi

Tim Burton'un Dumbo filmini izlediğimden beri aklımda Disney'in Dumbo'sunu izlemek, ilk versiyonu görmek vardı. Aradan geçen uzun sayılabilecek bir sürenin ardından sonunda bugün o isteğimi yerine getirdim ve Uçan Fil Dumbo'yu izledim. Tim Burton'un Dumbo'suna neredeyse birebir benzer bir şey…devamıTim Burton'un Dumbo filmini izlediğimden beri aklımda Disney'in Dumbo'sunu izlemek, ilk versiyonu görmek vardı. Aradan geçen uzun sayılabilecek bir sürenin ardından sonunda bugün o isteğimi yerine getirdim ve Uçan Fil Dumbo'yu izledim. Tim Burton'un Dumbo'suna neredeyse birebir benzer bir şey beklerken verilen mesaj olarak benzer, içerik olarak tamamen farklı olmasa da farklı bir olan bir filmle karşılaştım. Aradaki neredeyse 1 saatlik süre farkından içeriğin farklı olacağını en başında kestirmem lazımdı aslında. Neyse. İki film arasında hangisini daha çok beğendiğime dair net bir görüş belirtmem zor. İkisinin de eksikleri vardı, birbirinden daha güzel olan ya da daha kötü olan tarafları da vardı. Aralarında neredeyse 80 yıl olan iki filmin kıyasına girmemem gerekiyor sanırım. Konusundan bahsedip film hakkındaki görüşlerime geçeyim. Jr. Jumbo yani ona takılan isimle Dumbo. Devasa kulakları yüzünden dünyaya geldiği sirkte dışlanan minik bir filin uçmayı keşfetmesiyle sirkin yıldızı hâline gelmesinin masalı. Eğlenceli ve şirin bir masal. Karşılaştırma yapmayacağım demiştim ama bunu söylemeden edemeyeceğim. Tim Burton'un Dumbo'sunda -elbette süresinin hakkını vermek, 2 saati doldurmak için- olaylar, maceralar, belirgin karakter gelişimleri görsek de bunda pek onları göremedim. Gelişen heyecanlı bir olay yoktu yani. Dumbo'nun karakter gelişimi de bir anda patladı. Yavaş yavaş olmadı. 1 saate bir şekilde yayılabilinirdi bu. Her ne kadar maceralı bir yönünü görmesem de eğlenceli olduğu su götürmez bir gerçekti. Zaten bu eğlenceli ve hareketli yapısı beni kendine bağladı, ki bir saatlik bi' animasyon olduğu için de akıp gidiyor hemen. Sıkılmak pek mümkün değil izlerken. Filmde Dumbo'nun dışlanması dışında sirk gösterilerini de izliyoruz. Her ne kadar hayvanların eğlence amacıyla kullanılmasını tavsiye etmesem de animasyonlarda böyle şeyler eğlenceli oluyor, ama sadece animasyonlarda. Gerçekte değil. Tabii bir de fare Timotthy'nin Dumbo'ya tabiri caizse abilik yapmasını, yol göstermesini, korumasını, akıl vermesini de izliyoruz. Acaba neden Disney'in filmlerinde yol gösterici karakterler minik canlılar? Bu arada Timotthy karakterini pek sevdiğimi söylemek isterim. Zaten Disney filmlerindeki akıl verici karakterleri hep sevmişimdir. Her ne kadar eğlenceli ve masum bi' masal filmi olarak görülse de filmin çocuklar tarafından izlenmesini tavsiye etmem. Filmde Dumbo ve Timotthy'nin sarhoş olup halisünasyonlar gördükleri bir sahne var. Rahatsız ediciydi. Yani izlerken tuhaf bir ürperti hissettim. Korku, gerilim filmlerinden falan asla korkmasam da çocuk filmi olarak adlandıracağımız filmlerdeki bu sahneler beni bi' ürpertiyor. Yani animasyonun çocuklara hoş mesajlar sunduğunu sanmıyorum.

kalli 7 months ago

Afrika'da Bir Yerde

Caroline Link

1 Gönderi

Afrika'nın Hiçbir Yerinde veyahut Afrika'da Bir Yerde adına ne derseniz artık. Stefan Zweig'in romanından uyarlanmış, gerçek bir yaşam öyküsüne dayanan bu film. Zaten bahse konu film Yahudi soykırımını konu alıyorsa ''gerçek yaşamdan uyarlanmıştır.'' ibaresi gayet normal geliyor. Kitaptan bu filmle…devamıAfrika'nın Hiçbir Yerinde veyahut Afrika'da Bir Yerde adına ne derseniz artık. Stefan Zweig'in romanından uyarlanmış, gerçek bir yaşam öyküsüne dayanan bu film. Zaten bahse konu film Yahudi soykırımını konu alıyorsa ''gerçek yaşamdan uyarlanmıştır.'' ibaresi gayet normal geliyor. Kitaptan bu filmle beraber haberim oldu, belki bir gün okumak isterim. Eminim Zweig filmden daha iyi aktarmıştır duyguları. 2 gündür Afrika'da geçen, adında Afrika olan filmler izliyorum. Denk geliyor sadece. Öyle özellikle seçtiğim bir şey değil. Neyse bu mesele çok önemli de değil. Biz film hakkında konuşalım. Bilmiyorum, belki bu tür filmlerden hepimiz sıkılmışızdır. Yahudilerin veya sevenlerinin sürekli bunları masum gösterme çabasından. Ve bu masumiyeti (!) burnumuza burnumuza sokmalarından. Tabii bu film bence bu konuda göze parmak, ''tamam, en çok zulmü siz gördünüz. en masum sizsiniz.'' dedirten bir film değildi. Nazi zulmünden, Yahudiler'in uğradığı soykırımından daha çok bir ailenin dilini, kültürünü, hiçbir şeylerini bilmedikleri bir toprakta fakir bir ülkede kısmen yoksul bir aile olarak yaşamalarına odaklanıyor. Eh burada da 'Efendi' oluyorlar. Çünkü siyah her zaman köledir. Beyaz, siyahi sömürüyor. Siyahın erkeği kadınını sömürüyor. Ne boktan bir düzen! Henüz daha iç karışıklık başlamadan o zamanlar İngiltere sömürgesi altında olan Kenya'ya sığınan Redlich ailesi 3 kişilik bir aile. Baba Walter Redlich, anne Jetter Redlich ve kızları Regina Redlitch. Kendine çok uzak olan bir yerde hayata tutunma ve yaşamaya alışma çabası... Daha çok anneyi ve kızını izliyoruz filmde. Jetter geride bıraktığı ailesini özlediği, buradaki insanlara uyum sağlayamadığı, belki de onlara tepeden baktığı için mutlu olmakta hep zorlandı, uyum sağlamakta epey geç kaldı. Jetter'a hak versem de ara ara sinir olmadan edemedim. Regine ise henüz küçük bir çocuk olduğu için annesinin tam tersine daha kolay adapte oldu bu farklı ve vahşi yaşama. Savaşın izlerinin bir şekilde taşındığı bu filmin coğrafyasında çalkantılı ilişkiye sahip bir ailenin bir arada kalma çabasını ve ilişkilerini ayakta tutmak için verdikleri uğraşları da görüyoruz. Bu tür uzaklaşmalar aileyi ve aralarındaki sevgi bağını epey etkiliyor sanırım. Filmde çok öyle dikkatimi çeken bir şey olmadı. Bir derdi olan, duygusunu bağıra bağıra göstermek isteyen, kendini anlatmak için baya çaba gösteren ama bunu yaparken de bazı şeyleri fazla uzatan bir filmdi. Artık bir noktadan sonra sıkıldım ve süreyi takip etmeye başladım. Çünkü net bir olay gelişmiyordu ve aynı olaylar, problemler dönüp dolaşıyordu. Değişen tek şey zamandı filmde. Çok fazla karakteri olduğunu söyleyemem filmin. Benim en sevdiğim karakter ailenin aşçılığını yapan Owuor oldu. Owuor kendini belli etmese de bilge bir karakterdi. En azından bu coğrafyayı aileye göre çok daha iyi tanıyordu, neticede yaşadığı topraklar. O yüzden ailenin sadece aşçılığını değil, yol göstericiliğini de yaptı. Başta Regina olmak üzere aile ile kurduğu derin bağ mükemmeldi. Aile bağları, yaşam, düzeni terk etme falan filan konulu bir film izlemek isterseniz buyrunuz. Fazla melankoliye ve ağırlığa hazır olmanızı tavsiye ederim. Rahatsız olacaklar için filmde birkaç sevişme sahnesi bulunuyor. ‘‘Senden ineğini çalsalar onu öldürüp yerler. Onu bir daha göremezsin, unutursun. Fakat senden toprağını çalarlarsa onu gidip görebilirsin. Toprağını unutamazsın.’’

kalli 7 months ago

Benim Afrikam

Sydney Pollack

4 Gönderi

'Bir şeyler gelişti, ama nasıl başladıysa öyle bitti.' diyebileceğimiz filmler olur ya, Benim Afrikam'da tam olarak böyle bir filmdi. Durgunluğun içinde olayların geliştiği fakat o durgunluğunu da kaybetmeyen bir film. Benim Afrikam, gerçek bir hayat hikâyesine dayanıyor. Danimarka'lı bir Barones…devamı'Bir şeyler gelişti, ama nasıl başladıysa öyle bitti.' diyebileceğimiz filmler olur ya, Benim Afrikam'da tam olarak böyle bir filmdi. Durgunluğun içinde olayların geliştiği fakat o durgunluğunu da kaybetmeyen bir film. Benim Afrikam, gerçek bir hayat hikâyesine dayanıyor. Danimarka'lı bir Barones olan ve kocasıyla beraber kahve yetiştiriciliği yapmak için Afrika'ya yerleşen Karen Blixen'in hikâyesine. Film Blixen'in 3 ayrı otobiyografisinden (Out Of Africa, Shadows on the Grass, Letters from Africa) ve ayrıca Judith Thurman'ın Isak Dinesen: The Life of a Storyteller adlı biyografi kitabıyla Errol Trzebinski'nin Silence Will Speak adlı biyografi kitabından uyarlanmış. 5 ayrı eseri, tek bir filmde toplayıp Karen Blinxen'ın hayatını 2 buçuk saatlik bir filme sığdırmak. Gayet başarılı. Kimdir bu Karen Blinxen? Adını ilk kez bu film sayesinde duyduğum kadını sizi kısaca anlatmaya çalışacağım. Karen Christenze Dinesen kendi ayaklarının üstünde durma isteğiyle bir yola çıkar ve bu yolda Baron Bror Blinxen ile bir mantık evliliği gerçekleştirir. Çift kahve yetiştirmek için Afrika'ya yerleşir. Daha ilk günlerden Bror Blinxen karısı Karen'ı ‘‘Yağmurlar yağmadan hemen önce dönerim.’’ deyip bırakıp gider. Bu topraklara yağmur ise öyle kolay kolay yağmamaktadır. Hiç bilmediği topraklarda bir başına kalan Karen Blinxen bir yandan buraya adapte olmaya çalışıp işleri halletmeye çalışırken diğer yandan sıkışıp kalır. Aşkın ve mantığın, özgürlüğün ve esaretin, gücün ve güçsüzlüğün, ihtiyaçlarının ve isteklerinin arasında sıkışıp kalır. Kocasının yokluğunda bir maceracı ve avcı olan aşığı Denys Finch Hatton ona ilaç gibi gelecektir. Kim bilir... 2 buçuk saatlik dramatik ve son derece durgun bir filmde filmin tamamına odaklanmak biraz zor. İzlerken kaçırdığım, kaçırır gibi olduğum yerler oldu. Lâkin bunların çok da önemli olduğunu düşünmüyorum. Çünkü filmin anlatmak istediğini anladım, Karen Blinxen'ı tanıdım. Yani tabii buna çok da gerek olduğunu düşünmüyorum. Neticede Afrika'ya kendini şirin gösterip onları sömüren yüzlerce beyazdan sadece biri idi Karen Blinxen. Bu tarz bir filmde baş karakteri 'ah ne kadar iyi bir kadın, oradaki insanlara yardım etti, ırkçılık yapmadı.' diye övemem. Yukarıda yazdığım sebepten ötürü. Lâkin Karen'ın gücünü, yalnızlığın içine kendini kapatmamasını her geçen gün daha iyisi için çabalamasını övebilirim. Hiç bilmediği bir topraklarda kadınların pek de söz sahibi olamadığı yıllarda tek başına yaşamak ve işleri yönetmeye çalışmak... Irkçılık demişken, ırkçılığa değinmemek olmaz. Filmde ırkçılık var mıydı? Benim gözlemlediğime göre gözümüze gözümüze sokulan bir ırkçılık yoktu. Aksine beyaz insanlar o kadar sevecen ve yardımsever gösterilmiş ki köle siyahiler ve efendi beyazlar bir arada barış içinde yaşayıp gidiyorlar. Ne tatlı değil mi? İnsanların topraklarını işgal edip, onlara ait olanlara el koyup o kişileri köle gibi çalıştırıp sonra da iyilik yapmak. Emperyalizmi bu kadar güzel gösteren bir film daha izlediğimi hatırlamıyorum. Karen Blinxen adlı hanımefendi kitabında kendini pek bir övmüş herhalde. Eh hiç kimse de 'yoğurdum ekşi' demez. Film Karen'ın hayatına odaklanıyor. Ben ise sanırım konudan biraz saptım anlatırken. Yani çok da ondan bahsedip filmin büyüsünü kaçırmak istemiyorum. En başında dediğim gibi ikilemlerin arasında sıkışıp kalan ama sıkıştığı yerde kalmayan bir kadının hayatı. Görüntü yönetmenliğini takdire şayan bulduğum bu film bizi Afrika topraklarına taşıyor. Taşımakla kalmıyor 1900'lerde o topraklarda yaşatıyor. Belki bir beyaz efendi, belki de siyahi bir köle olarak. Kıtaların ötesine uzanan biyografi/otobiyografi filmi. Yaşamın tam da kendisi. Son olarak bahsetmek istediğim bir şey var. Bu daha çok kendi kişisel düşüncelerimle alakalı. Sanki önceki yazdığım paragraflar başkalarının düşüncesiydi. Neyse. Bir sahnede Karen Denys'e ‘‘Sana ihtiyacım var.’’ diyor. Denys ise ‘‘Beni istiyorsun. İstekle ihtiyacı karıştırma.’’ diye cevap veriyor. Tam olarak böyle dememiş olabilir, mantığı buna çıkan bir cevaptı. O sahne beni bi' uzaklara daldırdı. Acaba ihtiyaç duyduğumuzu sandığımız kişileri istediğimiz için mi yanımızda tutuyoruz? Yoksa gerçekten ihtiyacımız mı var? Karen Blinxen Denys'i istiyordu evet. Evli bir kadın olarak tatamadığı, arzuladığı tüm duyguları onunla tattı. Fakat bir yandan da ‘sana ihtiyacım var!’ derken yalan söylemiyordu. Çünkü sıkışıp kaldığı duygular arasından onu alan ve bilmediği bu topraklarda ayakta daha dik tutan Denys oldu. Belki de ihtiyaç duyduğumuz insanlara gerçekten ihtiyacımız var. Belki onların çıkarı -sevdiğine mutluluk vermek mutlululuğun anahtarıdır- belki de kendi çıkarımız için. Belki de karşılıklı çıkarlar için. Eh ne demiştik 'tüm ilişkiler çıkarlar üzerine kuruludur.' Sömürgeden nerelere geldik. İşler başka noktaya sapmadan ben yazıma son vereyim. Bu durgunluğu kaldırabilecekseniz izleyin. Ben sevmem öylesini hareket lazım diyenler geçebilir gönderiyi. Bu cümleyi yazının sonuna yazmam da pek ironik. Neyse.

kalli 7 months ago

İçimdeki Deniz

Alejandro Amenábar

25 Gönderi

Deniz gibi durgun, lâkin derinine inip düşündüğümüzde Karadeniz'in dalgaları kadar hırçın bir film. Evet, düşündüren bir film. Hem de hayata, yaşama, sevgiye dair. En sevdiğimden. Eğer hayatınızın buhranlı, kötü bir dönemindeyseniz izlemenizi tavsiye etmem. Çünkü film sizi tetikleyebilir. Öyle hayatın…devamıDeniz gibi durgun, lâkin derinine inip düşündüğümüzde Karadeniz'in dalgaları kadar hırçın bir film. Evet, düşündüren bir film. Hem de hayata, yaşama, sevgiye dair. En sevdiğimden. Eğer hayatınızın buhranlı, kötü bir dönemindeyseniz izlemenizi tavsiye etmem. Çünkü film sizi tetikleyebilir. Öyle hayatın güzel yanlarını gösteren, çiçek, böcek, pembe bir film değil. Zorluyor, düşündürüyor. Düşündürdükçe daha da zorluyor. Peki film ne anlatıyor? Az çok ne anlattığı hakkında fikir sahibi olmuşsunuzdur. Yine de aklında bir şeyler oluşmayanlar için filmin konusundan kısaca bahsedip kendi düşüncelerime geçeyim. Ramon gençken denizde geçirdiği bir kaza sonucu felç kalmış orta yaşlı bir adamdır. Vücudunun hiçbir yanını kullanamayan Ramon böyle yaşamanın anlamsız olduğunu düşünmektedir. Bu yüzden ötenazi ile yaşamının sonlandırılmasını ister. Ailesinin bu fikre karşı çıkmasının yanında yasalarla da desteklenen bir şey değildir ötenazi. Neden intihar etmiyor diyecek olursanız da kolları da dahil vücudunun hiçbir yerini kullanamadığından bunun için birinin yardımına ihtiyacı var. Eh başkasının gerçekleştirdiği öldürme eylemi de cinayet oluyor. O sebeple yasal olarak ötenazisini kabul ettirmek zorunda. Yaşam savaşı, hayata tutunmak, hayatın tüm karanlığı içindeki aydınlık yanlarıyla ilgili çok film izledim, izlemişimdir. Lâkin ilk defa ölmek için yasalarla savaşan bir adamın filmine denk geldim. Bazı konularda etkiledi, bazı konularda etkilemedi. Onlara da değinmeye çalışacağım. Tüm bunların yanında farklı bir iş izlemek beni memnun etti. Ramon bu süreçte iki kadınla tanışıyor. İlki avukat olan Julia. Julia Ramon'un ötenazi fikrini destekleyip yasalarla desteklenmesi için çabalarken diğer tarafta ise Rosa vardır. Rosa ise ne olursa olsun Ramon'un yaşaması gerektiğini düşünmektedir ve ona yaşamın güzelliklerini göstermek ister. İki kadın da Ramon'u sevdiğini iddia ederken asıl sevenin kim olduğunu düşündüm. Sevdiği adamın kararına saygı duyup bunu gerçekleştirmek isteyen Julia mı? Yoksa sevdiği adamı yaşatmak isteyen Rose mi? Bir cevap bulamadım. -Belki sonunda aklınızda bir fikir olabilir. Bunun hakkında konuşmayacağım.- Düşününce iki kadının da kendince haklı yanları vardı. Julia bir hastalıktan muzdarip ve ölüme yakın bir kadın. Bu şekilde yaşamanın nasıl olduğunu anlayabildiği için Ramon'un ölüm isteğini destekliyor. Rosa ise çocukları sayesinde hayata bağlı olan pozitif bir kadın. Yaşamdaki güzellikleri görebiliyor ve Ramon'dan da bunu bekliyor. Kendimi her iki kadının da yerine koydum, ikisinin de istekleri bir noktada mantıklı geldi. Neyse bu sevgiler hakkında konuşup filmin asıl gerçeği olan ölüm fikrine geçeceğim. Julia'nın yaklaşımı her ne kadar mantıklı gelse de tavsiye edeceğim bir yol olmadığından onun sevgisi hakkında konuşmayacağım. Ben kendimi yakın hissetmeye çalıştığım -çalıştığım diyorum çünkü o yakınlığı alamadım- Rose'nin sevgisi ve eylemleri hakkında konuşacağım. Rose'dan Ramon'u hayata bağlamak için bir eylem göremedim. Ramon'un doğru dürüst yanında bile olamadı. İki çocuklu dul bir köylü kadın olmasının verdiği etkiyle kendisini Julia'dan aşağıda görüyordu, bu yüzden Ramon'a yeterince yaklaşamadı ve bu anlamda bir çaba göstermedi. Ramon'a ilk tanıştıkları anda verdiği sözü tutmasını, en azından tutmaya çalışmasını beklerdim. Film negatif bir yapım. Evet, hayatın pembe taraflarını göstermemeye yemin etmiş. Belki yönetmenin, belki senaristin -ikisi aynı kişi olabilir, hiç bakmadım- buhranlı bir dönemiydi. Lâkin böyle pozitif bir karakter çizilecekse bunun hakkının verilmesini beklerdim. Yeterince pozitif çaba göremedim Rose'dan. Bu sebepten ötürü de sözünü ettiği sevgiyi pek de hissedemedim. Ramon ne Rose ile ne de Julia ile yeterince yakın değildi. Aklına ölümü koymuş ve bunun için yasalarla savaşan bir adamın aşk düşüneceğini sanmıyorum tabii ama içinde bunu barındırıyorsa karakter ilişkilerini derin görmek isterdim. Bu kadar uzak değil. Tanışmaları çok kısa sürdü. İki kadının Ramon'u sevmesi kısa sürdü. İkisinin de kendince çabaları kısa sürdü. Film 2 saat ama sevgi meseleleri epey kısa sürdü. O derinliği görmek lazımdı. Gelelim ölüm meselesine... Böyle bir filmde gelmesek olmaz. Filmi izlerken bunun hakkında çok da düşünmemiştim. Ta ki mahkemede avukatın ''Laik bir ülkede ölme özgürlüğü elinden alınıyor.'' cümlesine kadar. Tam olarak böyle bir cümle kurmadı sanırım avukat bey. Pek hatırlamıyorum, ama buna yakın bir şeydi. En azından buna benzer bir cümle. Neyse bu cümle beni düşündürdü. Laik bir ülkede insanların ölüm özgürlüğünün elinden alınması... Yasaları koyanlar tüm insanların hayatını çok mu düşünüyor? Yoksa inançları mı böyle bir şeye destek vermesine engel oluyor? Ölüm gerçeğinden neden bu kadar uzağız? Hayatı çok mu seviyoruz? Yoksa ölümden sonra karşılacaklarımız mı bizi korkutuyor? Sorular uzar gider. Cevaplar ise herkese göre değişir. Yasaların önündeki engel ise inanç. En azından filmde böyle anlatılıyor, anlatılmaya çalışılıyor. En başında dediğim gibi bazı konularda etkileyen bazı konularda etkilemeyen bir film. Tetikleyici olduğu aşikar. Çok buhranlı bir yazı oldu. Oysa böyle buhranlı, dramatik bir insan değilim. Herkes gibi benim de kötü anlarım, dibe battığım, düştüğüm oldu. Ertesi gün kalkıp çay koyduk. Herhalde hepimizin içinde bir yerlerde bir deniz var. Kimimiz o denizde birilerini ağırlıyoruz, kimimiz sakinliğini yaşıyoruz. Kimimiz ise hırçınlığıyla boğuşmaya çalışıyoruz. İçinizdeki deniz hakkında düşünmek, özgürlüğe ve aşka farklı bir noktadan bakmak isterseniz buyrun izleyin.

kalli 7 months ago

Aşkımızın Üstüne Yağmur Yağıyordu

Ingmar Bergman

1 Gönderi

Spoiler içeriyor Film adından da anlaşılacağı üzere bir aşk filmi. Fakat pembe dünyalarda yaşanan bir aşk değil. Zorlayan, engebeli yollara sahip olan bir aşk. Baş karakterlerimizden Meggi oyuncu olma hayaliyle evini terk eden genç bir kadın. Fakat yolda tanıştığı bir adamdan hamile…devamıFilm adından da anlaşılacağı üzere bir aşk filmi. Fakat pembe dünyalarda yaşanan bir aşk değil. Zorlayan, engebeli yollara sahip olan bir aşk. Baş karakterlerimizden Meggi oyuncu olma hayaliyle evini terk eden genç bir kadın. Fakat yolda tanıştığı bir adamdan hamile kalınca planları değişiyor. David ise hırsızlıktan hüküm yemiş eski bir mahkum. İkilinin yolları kesişiyor ve birbirlerine karşı kısa bir zamanda gönül bağı kuruyorlar. Lâkin birbirlerinden sakladıkları sırlar önlerine bir engel olarak çıkıyor. Acaba? Dedim ya en başında zorlukları aşan, aşmaya çalışan bir aşk filmi. Bergman filmlerinden en az birini dahi izlediyseniz o durgun ve felsefik temaya alışkınsınızdır. Bu filmde de aynı durgunluk mevcut. Felsefesi ise aşk! Aslına bakarsanız öyle sorgulatan, insanı uzun uzadıya düşündüren bir film değil. Sadece izlerken ''Vay be!'' diyorsunuz. ''Vay be! Ey, aşk sen nelere kadirsin?'' Şahsen ben izlerken böyle düşündüm. Çünkü Migge ve David arasında bu kısa sürede olan bağlılık beni mesud etti. Çiftimize kader kötü oyunlar oynadığı için birlikte olduğu vakitlerde pek kolay geçmiyor. Sadece birbirlerinin özel meseleleri değil, 3. şahısların müdehalesi de onları epey etkileyip zor durumda bırakıyor. Böyle bir durgunluğun içinde o zorluğu hissedebilmek güzeldi. Hanna Ledin karakteri beni biraz ürpertti. Aslında bu amaçla yazılmış bir karakter olduğunu sanmıyorum ama Bergman filmlerinde böyle bir karaktere rastlayabiliyorum bazen. Gergin tavırları ve garip halleriyle beni de geren, garip hale sokan karakterlere... Karakterlerden söz etmişken filmin en önemli karakterinden söz etmek istiyorum. Evet filmin başrolleri David ve Maggi. Fakat kilit karakter ara ara çıkıp hikâyeyi anlatan, olaylar hakkında bizi bilgilendiren 'Şemsiyeli Adam.' Filmde yağmur çiftin yaşadığı zorlukları temsil ediyor. Üstlerine yağan, yığılan kötülükleri. Şemsiyeli Adam ise sanırım onların koruyucu melekleri oluyor. Çok dağıldım galiba yazıda. Neyse toparlayıp bitireyim artık. Filmin en sevdiğim sahnesi mahkeme sahnesi oldu. Çok da merak uyandırıcı değildi, heyecanlı değildi. Fakat o mahkeme havasını sevdim. Beklenmeyen Şahit filmini izlediğimden beri mahkeme sahnelerine ayrı bir ilgi duyuyorum. Bu filmde de çok mükemmel olmasa da o ilgimi karşıladı sahne. Durgun ama güzel bir film. Romantizm severlerin ilgisini çekecektir.

kalli 7 months ago

Müfreze

Oliver Stone

8 Gönderi

Vietnam savaşında savaşan ABD askerlerini anlatan bir film. Filmde Vietnam Savaşı'nın tarihinden, sebebinden, sonuçlarından bahsetmiyor. Genel olarak askerlerin ruh hallerini, savaş ortamını yansıtıyor biz izleyicilerine. Daha önce özeleştiri konusunda bu kadar başarılı bir savaş filmi izlediğimi hatırlamıyorum. İzlediysem bile bunun…devamı

kalli 8 months ago

Serenad

Zülfü Livaneli

173 Gönderi

Hem bu kadar çok övüldüğü hem de Lütfü Zivaneli'nin(!) Huzursuzluk romanını sevdiğim için epey merak ettiğim bir eserdi Serenad. Sonunda okuma fırsatı buldum. Kitap bitti, ben de bittim. Okurken ne kadar zorlandığımı anlatamam. Bir noktadan sonra kitap bitsin diye kendimi…devamıHem bu kadar çok övüldüğü hem de Lütfü Zivaneli'nin(!) Huzursuzluk romanını sevdiğim için epey merak ettiğim bir eserdi Serenad. Sonunda okuma fırsatı buldum. Kitap bitti, ben de bittim. Okurken ne kadar zorlandığımı anlatamam. Bir noktadan sonra kitap bitsin diye kendimi zorlamaya çalıştım, bir taraftan da okumak istemiyordum. Garip bir duruma girip bitirdim kitabı en sonunda. Yani kötü bir kitap denilir mi bilmiyorum, okurken zevk aldığım ve merak ettiğim yerleri de oldu. Lâkin kitap beni itti. Herhalde ''en balon kitaplar'' diye bir liste oluşturmak gerekse Serenad'ı hiç düşünmeden o listeye koyardım. Daha ilk başlarında 'neyi bu kadar abartılıyor?' diye sorgularken buldum kendimi. Okudukça açılacak, seveceğim diye düşündüm, ama öyle olmadı. 60 yıllık bir aşk hikâyesini bizlere sunuyor kitap. Yahudi kızı Nadia, Alman profesör Max Wegner arasında geçen aşkı. Tabii o ikisinden söz etmiyor. O ikisinin hikâyesine gelen yolda Ermeni sorunundan, Kürt sorunundan, faşizmden dem vuruyor. Zülfü Livaneli herhalde tüm anarşik düşüncelerini kitap yoluyla aktarmak istemiş. Bu kadar ilgi çekici bir konuya sahip bi' kitap en fazla bu kadar kötü bir betimleme ve anlatımla anlatılabilirdi. Maya Duran'ın yaptığı her şeyin tekrar tekrar ve tekrar yazılması beni çok bunalttı. Aynı cümle bazı yerlerde defalarca kez tekrar edilmişti. Ara ara okuduğum sayfayı tekrar mı okuyorum acaba diye yanılgıya bile düştüm. Duş aldı, saçını taradı, üstünü giyindi, adım attı, durdu, kalktı, ağzını açtı, kapattı... Yani gerek var mıydı böyle her şeyi betimlemeye? Kitabı uzun tutmak için yoğun bir çabaya girmiş ama bunu yaparken de hafiften dozu kaçırmış gibi hissettirdi Livaneli. Maya Duran'ın tuvalete girmesinden tutun ağzına bir parça ekmek atmasına kadar her şeyin betimlemesini, tasvirini okumak yerine babaannenin, anneannenin hatta Nadia'nın ağzından bir şeyler okumak, onların gençliklerine gitmek bu 3 kadını daha yakından tanımak isterdim. Evet, kitap bu 3 kadını anlatıp tanıtıyor. Onların yıllara meydan okumuş. acı hikâyelerini bizlere sunuyor. Lâkin yeterince değil. Devlet sorunlarına, insanlık suçlarına, Nazizm'e değinen bir kitaba bir karakter ağzından anlatım pek yakışmamış açıkcası. Okurken çok sıkıldım dediğim gibi. Bu kadar gereksiz detaylarda boğulmamış olsa konu bakımından güzel ve ilgi çekici bir eser. Anlatım açısından ise sınıfta kalmış. Konudan ziyade o konuyu nasıl aktardığın önemli olduğu için maalesef bu eser benim için abartılanlar listesinin başlarında yerini aldı. Listede başka hangi kitap var derseniz henüz başka bir kitap yok.

kalli 8 months ago

Fantasia

Wilfred Jackson

4 Gönderi

Müzikal severler, merak edenler, başlamak isteyenler ekran başına. Disney'den izlemeye doyamayacağınız bir müzikal ile geldim. Tam anlamıyla bir görsel şölen ve o görsel şölene eşlik eden birbirinden harika müzikler. Filmin 1940 yapımı olması sizi yanıltmasın, çizimler, ses kalitesi... hepsi harika.…devamıMüzikal severler, merak edenler, başlamak isteyenler ekran başına. Disney'den izlemeye doyamayacağınız bir müzikal ile geldim. Tam anlamıyla bir görsel şölen ve o görsel şölene eşlik eden birbirinden harika müzikler. Filmin 1940 yapımı olması sizi yanıltmasın, çizimler, ses kalitesi... hepsi harika. İlk izlemek için niyetlendiğimde sürenin 2 saat olduğunu görünce bir geri çekilmiştim. Çünkü bi' animasyon yapımı için 120 dakika çok uzun geldi. Fakat listeyi eksiksiz bitirmek istediğim için de kendi kendime ''erinme kızım.'' deyip açtım filmi. Daha ilk anlarından itibaren beni kendine çekmeyi ve büyülemeyi başardı. Klasik müzik dinlemeyi seven, müzikallerden hoşlanan biri olarak bu animasyon şöleni favorilerim arasında yer almayı başardı. Filmi kısım kısım anlatmanın daha doğru olacağı düşüncesindeyim. Biraz uzun bir yazı olacak, ama bence değer. Filmin belirli bir hikâyesi yok, ama çok hikâyesi var. Film 2 perdeden oluşuyor. İlk perde ise 4 bölümden. 4 ayrı klasik müzik, 4 ayrı dinleti, 4 ayrı görsel şölen. Birbirinden güzel müziklere birbirinden güzel görseller eşlik ediyor. İlk kısımda Serbestian Bach'in R Minor Tocotta ve Fuguie'sini dinliyoruz. Işığın ve renklerin dansını görüyor. Parıltıyla, geometrik şekillerle, bütün bunların ahenkiyle büyüleniyoruz. Huzur verici bir bölümdü. İzlerken sakinleştiğimi hissettim. Uyarı: Işığa duyarlı olanların, bununla alakalı rahatsızlığı olanların bu bölümü izlemesini tavsiye etmem. (00:00-13:34) İkinci bölümde ise Çaykovski'nin Fındıkkıran balesini dinliyoruz. Fındıkkıran eşliğinde çiçeklerin, mantarların, balıkların, perilerin dansını izliyoruz. Büyüleyiciydi. İlk perdede en beğendiğim bölüm bu oldu. Özellikle okyanusların derinlikleri ve perilerin dansı çok hoştu. (13:40-28:46) Üçüncü bölümde çalan müziğin ve bestecisinin adı söylenmiyor. Sadece 2000 yıllık bir efsaneye dayandığı belirtiliyor. Mickie karakterini de ilk kez -sanırım- burada görüyoruz. Bir büyücünün çırağı olarak. Eğlenceli ve biraz da ürpertici bir bölümdü. Efsaneden bahsetmeyeyim. İzleyip görün. Adını bilmediğimiz beste bu kısıma epey yakışmış. (28:50-39-30) Perdenin dördüncü yani son bölümünde Igor Stravinsky'nin Bahar Ayini bestesini dinliyoruz. Anlatıcının (Leopod Stokowski) ''bu bölümün senaryosunu sanat değil, bilim yazdı.'' sözleriyle dikkatimi çeken bölümde büyük patlamayı, evrimi, mikroorganizmaları ve dinazorları görüyor. Kısacası evrenin ve dünyanın yaratılışını izliyoruz. 'Bilim yazdı.' demesinden bilgilendirici şeyler beklemeyin, zaten bildiğimiz şeylerin görselleştirilmesi ve canlandırılması. Bahar Ayini'de huzursuz edicilik katmış, ama çok da yakışmış. (39:45-1:05:15) Gelelim ikinci perdeye. İkinci perde açılışını Beethoven'ın Pastoral adını verdiği 6. senfonisi ile yapıyor. Mitoloji severleri unutmayıp mitolojik bir hikâyeye de yer vermiş Disney. Anlatıcı bölümü anlatırken heyecanlanmış, meraklanmış, filmin en iyi bölümünü izleyeceğimi düşünmüştüm. Yanılmışım. Kötü bir bölüm değildi. Güzeldi, tatlıydı, hikâyenin canlandırılması falan. Müzik hikâyeyle uyumluydu. Lâkin ben aradığımı bulamadım. Mitolojiyi anlatan bir bölümden karanlık, ürkütücü ve sert bir tema beklemiştim. Tam aksine çizimler fazla sevimli ve neşeliydi. Sadece Zeus'un geldiği kısımda o karanlık temaya birazcık yaklaşmış, ama tabii yeterli değildi. Benim için hayal kırıklığı bu bölüm oldu. Yetişkinlere yönelik yapılmasını isterdim. (1:12:18-:136:09) 2. perdenin 2. müziği Ponchiella'nın La Gioncend Operası'ndan Saatlerin Dansı. Herhalde en sevimli bölümde buydu, izlerken gülümsemeden edemedim. Birkaç grup sevimli çizilmiş vahşi hayvanın birbirleriyle ahenk içinde neşeli neşeli dans etmelerini izliyoruz. (1:36:12-1:49:20) Kapanışı ise iki müziği birbiriyle uyumlu bir şekilde birleştirerek yapıyor film. Modeste Moussorgsky'den Çıplak Dağda Bir Gece ve Franz Schubert'ten Ava Maria. Anlatıcının da dediği gibi birbirine zıt bu iki müzik o kadar güzel bir şekilde birleştirilmiş ki... hayran kalmamak elde değil. Peki son bölümde ne izliyoruz? İblisin ve şeytanların, ateşin ve dumanın dansını izliyoruz. Müzikle olan ürkütücü uyumuna şahitlik ediyoruz. Mitoloji bölümünde görmek istediğim karanlık ve ürkütücü tema burada mevcuttu. Filmin en hoşuma giden yeri de burası oldu. Çizimler, tema, 2 müziği ahenkli birleşimi. Hepsi de harikaydı. (1:49:22-Bitiş) Hem kulaklarım, hem gözlerim, hem ruhum, hem zihnim doydu bu filmi izlerken. Müzikal sever biri olarak bu film baya iyi geldi. Hepsini izlemek istemeyenler ama bir bölümü de merak edenler olursa diye anlatıcının anlatımıyla beraber bölümlerin nerede başlayıp nerede bittiğini yazdım. 2 saat animasyon için uzun ama su gibi akıp geçiyor.