kittokatto (@kittokatto)

Selamün Aleyküm ve Merhaba! Cuniçiro Tanizaki’nin kaleme aldığı Gölgeye Övgü, Japon kültürünün dokusunu ışık ve gölge zıtlığı üzerinden okuyucuya sunan zarif bir düşünce metni. Tanizaki, Uzak Doğu kültürünün Batı potasında erimeye başladığını farklı bir gözle değerlendiriyor. Kitap boyunca zarif ve…devamıSelamün Aleyküm ve Merhaba! Cuniçiro Tanizaki’nin kaleme aldığı Gölgeye Övgü, Japon kültürünün dokusunu ışık ve gölge zıtlığı üzerinden okuyucuya sunan zarif bir düşünce metni. Tanizaki, Uzak Doğu kültürünün Batı potasında erimeye başladığını farklı bir gözle değerlendiriyor. Kitap boyunca zarif ve zaman zaman mübalağalı bir dille gölgenin estetik değeri üzerinden kültürel farklılıkları, kültürlenme ve kültürleşme süreçlerini gözler önüne seriyor. Bu yolculukta Japon kültürüne özgü pek çok motifi okuyucuya tanıtıyor. Özellikle Uzak Doğu kültürüne ilgi duyanların keyifle okuyacağı, kısa bölümleri sayesinde bir solukta bitirilebilecek nitelikli bir eser. Batı'nın ışığı hakikat ve bilgelik olarak yüceltmesiyle, Tanizaki’nin gölgeyi bir estetik unsur olarak savunması arasında belirgin bir dünya görüşü farkı bulunuyor: Batı daha çok epistemolojik bir yaklaşım sunarken, Tanizaki duygusal ve sanatsal bir anlatıyı tercih ediyor. Gölgeye ve ışığa dair bakış açısının kültürden kültüre değişebileceği bu kitabı okuyana dek aklıma gelmemişti. Ne yazık ki Batı düşüncesinin pek çok boyutunu olduğu gibi bunu da sorgulamadan kanıksamışım. Gölgeye Övgü, bu anlamda kendi kültürümü yeniden düşünmeme vesile oldu. Bizim kültürümüzde gölge ne tamamen dışlanan ne de başlı başına yüceltilen bir ögedir. Aksine, bir anlam taşıyıcısıdır. Hacivat ve Karagöz oyunlarında gölge, toplum eleştirisinin bir aracıdır. Osmanlı mimarisinde tam anlamıyla aydınlık bir mekân tercih edilmez; gözü dinlendirecek ölçüde aydınlatma esastır. Işık dengesi mevsime, iklime ve mimari yapının işlevine göre değişir. Tasavvuf düşüncesinde ise dünya hayatı gölgeye benzetilir: Gerçek olan Allah’tır; diğer her şey “gölge” gibidir. Gölge içinde yaşanır ama hedef ışıkla bütünleşmektir. Bu da gösteriyor ki, kültürümüzde ışık ve gölge arasında dengeli ve derinlikli bir ilişki vardır. Tanizaki’nin en çok düşündüren bölümlerinden biri, teknolojik aletlerin icat eden toplumun ruhunu yansıtmasıyla ilgili olan kısımdı. Düşününce, bazı teknolojik aletleri biz icat etseydik ortaya bambaşka, Batı tarzından çok uzak ürünler çıkardı. Zamanında teknolojiye yön veren bir milletken, her bir alete kendi motiflerimizi, anlam dünyamızı katmayı bilmişiz. Ayetlerin, duaların, tezhiplerin, minyatürlerin ve hat sanatının estetiğiyle işlevin birleştiği o dönemlerde, aletler yalnızca araç değil, kültürel hafızanın taşıyıcısıydı. Bugün Batı zihniyetiyle icat edilmiş, bize soğuk ve uzak gelen nesnelerin arasında yaşıyoruz. Oysa içimizi ısıtan, bizim sıcakkanlılığımızı ve değerlerimizi yansıtan eşyalar üretmek, hâlâ mümkün. Gölgeye Övgü bana bu umudu verdi. Kitabı, teknoloji ve estetiğin yeniden kültürel anlamla buluşabileceği bir geleceğe duyulan özlemle kapattım. Kısa ama düşündürücü; tartışmaya açık yönleriyle zihni meşgul eden bir kitap. Özellikle kültürel farklılıklarla ilgilenenlerin, hele de Japon kültürüne merak duyanların mutlaka okumasını tavsiye ederim. Keyifli okumalar!

kittokatto 1 month ago

Aşk Ve Yaşam

Ang Lee

12 Gönderi

Spoiler içeriyor Selamün Aleyküm ve merhaba Jane Austen'in dünyasına özgü romantizm, tutku, ihanet ve hayal kırıklığı sarmalına ihtiyaç duyduğum bir anda elime kitabını aldım. Sayfaları çevirirken kendimi, Mrs. Jennings'le karşılıklı dedikodu yapıyormuşçasına büyülü bir sohbetin içinde buldum. Kitabı bitirir bitirmez, filmini de…devamıSelamün Aleyküm ve merhaba Jane Austen'in dünyasına özgü romantizm, tutku, ihanet ve hayal kırıklığı sarmalına ihtiyaç duyduğum bir anda elime kitabını aldım. Sayfaları çevirirken kendimi, Mrs. Jennings'le karşılıklı dedikodu yapıyormuşçasına büyülü bir sohbetin içinde buldum. Kitabı bitirir bitirmez, filmini de izleme listeme ekledim ve heyecanla ekran başına oturdum. Beklentilerim yüksekti; hatta, Austen'ın ruhunu beyazperdeye taşırken bir adım öteye geçen bir yorumla karşılaşmayı umuyordum. Ancak film, beni umduğum kadar tatmin edemedi. !!!!Ufacık bir sürprizbozan vardır!!!! Filmi izlerken, o kadar sıkıldım ki, ablamla izlememiş olsaydım ya yarıda bırakırdım ya da sonunu görmek için 5x hızla devam ederdim. Elbette, kitap ile filmin birebir aynı olması beklenemez. Hatta uyarlamaların, kendi yorumunu ve tarzını yaratması gerektiğini de kabul ediyorum. Ancak bu filmde, Edward’ı daha masum ve sempatik göstermek adına eklenen gereksiz detaylar beni oldukça rahatsız etti. Hikayeye herhangi bir katkı sunmayan ve estetik bir işlev taşımayan bu sahneler, yalnızca filmi uzatmaktan öteye gidememişti. Dahası, bu detaylara ayrılan sürenin, kitabın son 100 sayfasının alelacele toparlanmasına neden olduğunu düşünüyorum. Bu durum, hikayenin derinliğine ve özellikle Marianne ile Albay Brandon’ın ilişkisinin gelişimine yapılan bir haksızlıktı. İkilinin bağı, bir çırpıda tamamlanmış gibiydi. !!!!Ufacık sürprizbozan son bulmuştur!!!! Yine de, filmi tamamen kötülemek haksızlık olur. Yavaş ilerlese de doğa çekimlerinin muhteşemliği, renklerin incelikle seçimi, müziklerin atmosferi pekiştirmesi ve oyunculukların etkileyiciliği, filmi izlemeye değer kılan unsurlardı. Özellikle oyuncu seçimleri oldukça başarılıydı. Alan Rickman’ın sakinliği ve olgun duruşu, Albay Brandon karakterinin ruhunu mükemmel bir şekilde yansıttı. Marianne, ise kitapta anlatılandan çok daha güzel bir görünüm ve enerjiyle ekrana taşınmıştı. Hugh Grant’a gelince... Onu daha önce “Bridget Jones’un Günlüğü”nde çapkın bir karakter olarak izlediğim için, Edward rolüne uygun olmayacağını düşünmüştüm. Ancak, Grant’ın harika oyunculuğu sayesinde Edward’ın o utangaç ve sessiz doğasını başarılı bir şekilde izleyiciye aktarabildiğini itiraf etmeliyim. Mrs. Jennings ve John Middleton’ı canlandıran oyuncular ise apayrı bir parantez hak ediyor; her sahnede kurdukları neşeli ve biraz dedikoducu çember, beni o kadar keyiflendirdi ki, okurken hissettiklerimin aksine bu karakterlere asla kızamadım. Hatta her göründüklerinde gülümsemeden edemedim. Sonuç olarak, film, gereksiz sahnelerle uzatılmasa ve hikayenin kilit noktalarına daha fazla sadık kalınsaydı, bir kış gecesinde yanında bir bardak sıcak çikolata eşliğinde mükemmel bir yol arkadaşı olabilirdi. Bu haliyle de, samimi bir kızlar gecesine eşlik edebilecek eğlenceli bir seçenek sunuyor. Normalde bir uyarlama izlenecekse, önce kitabı okumanın daha doğru bir yol olduğunu düşünürüm. Ancak “Akıl ve Tutku” için tam tersini önermek daha yerinde olabilir. Önce filmi izlerseniz, hem filmden hem de kitaptan hemen hemen aynı keyfi alabilirsiniz.

kittokatto 1 month ago

Gerçek Tanıklarla Akran Zorbalığı

Bilge Çevik

1 Gönderi

Selamün Aleyküm ve merhaba! Zorbalık, kahkahalarla süslenmesi gereken yılların üzerine düşen keskin bir gölgedir. Bu gölge, sadece bir çocuğun ruhunda değil, çevresindeki herkesin yüreğinde silinmez izler bırakır. Yıllar geçse ve anılar silikleşse bile, bu izler kalpten asla silinmez. Bir çocuğun…devamıSelamün Aleyküm ve merhaba! Zorbalık, kahkahalarla süslenmesi gereken yılların üzerine düşen keskin bir gölgedir. Bu gölge, sadece bir çocuğun ruhunda değil, çevresindeki herkesin yüreğinde silinmez izler bırakır. Yıllar geçse ve anılar silikleşse bile, bu izler kalpten asla silinmez. Bir çocuğun sessiz çığlıklarını fark edebilmek ve onun için huzurlu bir yaşamı yeniden inşa etmek, öncelikle ailesinin, ardından öğretmenlerin en öncelikli görevidir. Bu noktada bir öğretmen olarak, Bilge Çevik'in "Gerçek Tanıklarla Akran Zorbalığı" kitabıyla akran zorbalığı ile mücadele konusunda toplumumuza ayna tuttuğunu ve bizlere güçlü bir rehber sunduğunu düşünüyorum. Kitabı elime ilk aldığımda, başlığından yola çıkarak onun yalnızca yaşanmış zorbalık öyküleriyle farkındalık yaratmayı hedeflediğini sanmıştım. Ancak Bilge Çevik, bu farkındalığı bir adım ileri taşıyarak zorbalığa nasıl dur diyebileceğimizi de adım adım anlatmış. Kurbanın ve zorbanın nasıl ayırt edilebileceği; zorbalığın türleri; zorbalığa tanıklık edenler; ailelerin, öğretmenlerin, okul yönetiminin ve toplumun bu süreçte izlemesi gereken yollar... Hepsi detaylı bir şekilde açıklanmış. Kitap, bir makalenin sağlamlığıyla bir romanın akıcılığını bir araya getirerek, herkesin kolaylıkla okuyabileceği bir eser ortaya koymuş. Bu kitabı okurken yoğun duygular hissetmeniz kaçınılmaz. Her bir satır, yüreğinizde bir taş gibi oturuyor. Sırf okullarının prestijini korumak adına çocukları çaresiz bırakan yöneticiler, velilerin kıskacında yalnızlaşan öğrenciler ve yalnızca bir tane arkadaşı olsun diye yardım çağrısı yapan masum ruhlar... Hepsini okurken, gözlerinizin önünde canlanıyor. Kitap, yalnızca kurbanların değil, zorbalık yapan çocukların da dünyasını açığa çıkararak bu hassas süreçte zorbayla değil zorbalıkla savaşılması gerektiğini vurguluyor. Sonuçta, zorbalığı yapan çocuklar da kendi gerçekleriyle başa çıkamayan bireyler. Ancak bu, yaptıklarının sonuçsuz kalacağı anlamına gelmiyor. Kitapta belirtildiği gibi, hem kurbana hem de zorbaya aile, okul ve toplum destekli bir tedavi ve eğitim verilmesi gerekiyor. Sonuç olarak, bu kitap herkese düşen görevleri incelikle sunarak güçlü bir toplumsal bilinç oluşturuyor. Bu yüzden, özellikle aileler ve öğretmenler olmak üzere toplumun her bireyinin okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Zira zorbalık, sadece bireysel bir sorun değil; toplumsal bir yara. Eğer bu yarayı iyileştirmek istiyorsak, her birimiz üzerimize düşen sorumluluğun farkına varmalı ve harekete geçmeliyiz.

kittokatto 3 months ago

Büyük Budapeşte Oteli

Wes Anderson

142 Gönderi

"Bir zamanlar insanlık olarak bilinen şu vahşi mezbahada hala ufak da olsa bir umut ışığı kalmış." Wes Anderson'dan izlediğim 6. filmi listeme eklemekten duyduğum büyük memnuniyeti belirterek yazıma başlamak istiyorum. İlk izlediğimden beri şahsına münhasır tarzına hayran kaldığım Anderson, bu…devamı"Bir zamanlar insanlık olarak bilinen şu vahşi mezbahada hala ufak da olsa bir umut ışığı kalmış." Wes Anderson'dan izlediğim 6. filmi listeme eklemekten duyduğum büyük memnuniyeti belirterek yazıma başlamak istiyorum. İlk izlediğimden beri şahsına münhasır tarzına hayran kaldığım Anderson, bu filmiyle de görsel bir şölene imza atmış. Sinematografi açısından izlediğim diğer beş filmine nazaran Büyük Budapeşte Oteli kesinlikle zirve noktası olmuş. Ancak kurgusu için aynısını söyleyemeyeceğim. Eğlenceli ve temposu yüksek bir film. Kenara not aldığım pek çok edebi repliği de içeriyor. Gel gelelim görsellik o kadar ön plandaki hikayesi sönük kalıyor. Yine de seyir zevki yüksek olduğu için hikayenin arka planda oluşu beni izlerken rahatsız etmedi. Diğer filmleriyle kıyasladığım anda fark ettiğim bir detay oldu (Bahsettiğim filmleri: Rushmore, The Royal Tenenbaums, Hotel Chevalier, The Darjeeling Limited, Fanstastic Mr. Fox). Bu beş filmde yine Anderson'ın imzası olan renk paletleri göze çarpıyor fakat Budapeşte Oteli'ndeki kadar yoğun ve çarpıcı değildi nezdimde. Buna karşın senaryolarının daha doyurucu olduğunu düşünüyorum. Filmin kurgusu demişken yavaştan konusuna geçmek istiyorum. Film, Avrupa'da Zubrowka Cumhuriyeti adında uydurulmuş bir ülkedeki Budapeşte Oteli'nin sahibi Mustafa Bey'in, bir zamanlar otelin belboyu Zero (takma adı buymuş) iken nasıl otelin sahibi olduğunu bir yazara anlatmasını konu ediniyor. Filmin en can alıcı kısımlarından birinin de burası olduğunu düşünüyorum. Zira Mustafa Bey filmdeki tek anlatıcı değil. Film, söz konusu yazarın "Büyük Budapeşte Oteli" adlı kitabını elinde tutan bir kızın kitabı açmasıyla başlıyor. Önce yazarımızın anlatıcılığına tanıklık ediyoruz sonra Mustafa Bey'in anlatımıyla hikayenin içine giriyoruz. Matruşka bebekleri gibi katman katman işlenmiş bir kurgu. Filmi güzelleştiren bir başka detay ise her dönem geçişinde kamera ölçeğinin (ölçek mi deniyor tam emin değilim ama) değişmesi ve bu ölçeklerin bahsi geçen dönemde sinemada kullanılan ölçeklere uygun seçilmesi. Wes Anderson böyle küçük oyunlarla filme çekiyor bizi. Tabii bu filme çekilmemizin nedenlerinden sadece bir tanesi. Beni asıl filme çeken başından sonuna kadar bir masalın içindeymişim gibi gözlerimi alan görselliği oldu. Anderson'ın renkleri, simetriyi ve açıları kullanış şekli öylesine sanatsal ki her dakika bir başka tablonun içine girmiş gibi hissetmekten kendimi alamadım. Büyük Budapeşte Oteli ile estetik değeri yüksek, incelikli bir yapım sunulmuş bizlere. Bilhassa da dış mekan çekimleri çok hoşuma gitti. Dış mekanların sette çekildiği biraz belli olmasına rağmen izlerken heybetli dağların tepesinde, lapa lapa kar yağarken bir köşede oturup Türk kahvesi içmeyi sonra da karın içinde yuvarlana yuvarlana gezmeyi öyle çok istedim ki... Oyunculuklar ve karakterler de çekimleri kadar harikaydı. Yazımın bu kısmına kadar bahsetmediğim filmin ana karakteri olan otelin konsiyerji Gustav, ilginç kişiliği ile filmin mizahi yönünü beslemiş. Her hareketi ayrı olay olan, enerjik, aynı anda hem kibar hem kaba olmayı beceren ve Budapeşte Oteli'ni Budapeşte Oteli yapan karakter Gustav. Hayatını ve dokunduğu her şeyi romantize eden biri. Gustav'ı, özellikle de Zero ile dostluğunu izlemek çok tatlıydı. Tam Gustav'ın ne kadar bencil ve çıkarcı bir adam olduğunu düşünüyorken tren sahnelerinde Zero'ya arka çıktığını görmek karakterin başka boyutlarının da olduğunu anlamamızı sağlıyordu. Burada Tren sahnelerine bir parantez açmak istiyorum. Tren sahnelerinde savaşa ve rejim değişikliklerine yer veriliyor. Wes Anderson bunu arka planda o kadar güzel bir dengede vermiş ki filme hiçbir dramatiklik katmadan ama savaşın ve baskının tüm yıkıcılığını da hissettirerek göstermiş. Bu parantezi kapatıp tekrar oyunculara dönecek olursak Gustav'ı canlandıran Ralph Fiennes çok iyi bir iş çıkartmış. Karakterin dinamikliğine bir de tiyatral bir hava katarak Gustav'ı canlandırmamış yaşamış. Ve tabii ki başlı başına kendisi de bir karakter niteliği taşıyan Budapeşte Oteli...Zarif pembe tonlarında boyanmış dış cephesi bizi içine çekiyor resmen. Büyük Budapeşte Oteli'nin mimarisi, Karlovy Vary'daki tarihi Bristol Palace Hotel ve Grandhotel Pupp otellerinden ilham alınarak çizilmiş. Bu bilgiyi öğrenir öğrenmez her iki oteli de araştırdım ve her ikisinin de mimarisine hayran kaldım. Allah, dünya gözüyle de gidip görmeyi nasip etsin (Gitmişken konaklarım da inşallah). Her daim hareketli, kalabalık ve canlı olan iç cephesinde ise kırmızı tonlar hakim. Otel çalışanlarının mor renkli kıyafetleriyle mükemmel bir kontrast oluşturulmuş. Sadece renkleriyle değil; gösterişli avizeleri, yüksek tavanı, incelikli işlemeleriyle ilgimizi çeken halıları ve kıvrımlı uzun merdivenleriyle otelin içi de dışı kadar ihtişamlı. Bizi sanatsal doyuma ulaştıran eser, başladığı gibi de bitiyor. Matruşka bebekleri gibi iç içe geçmiş bu hikayenin adım adım ilk durağına dönüyoruz. Önce Mustafa ve genç yazarın yanına sonra yazarın yaşlı haline. En nihayetinde de baştaki kızın Büyük Budapeşte Oteli adlı kitabı kapatmasıyla son buluyor film.

kittokatto 3 months ago

Bu Hikaye Senden Uzun Osman

Aylin Balboa

25 Gönderi

"Yeni bir yıla daha, yine seninle başlamak istemezdim Osman." Yine bir yıla daha veda ederken bana birçok duyguyu aynı anda yaşatan bu kitabı okumak çok iyi geldi. Hüzünle ve şefkatle bir yandan da gülümseyerek okudum. Alaycı üslubu ile yaşadığı inişleri…devamı

kittokatto 8 months ago

Var mısın?

Doğan Cüceloğlu

50 Gönderi

Deniz Bayramoğlu'nun Doğan Cüceloğlu'yla hayatın anlamı ve anlamlı bir hayat bağlamında insan yaşamının pek çok boyutu üzerine yaptığı söyleşi. Gençlere, ebeveynlere, öğretmenlere, öğrencilere ve "ya ne olacak bu ülkenin hali?" diye dertlenen tüm yurdum insanına Doğan Hoca'nın kendine has felsefesiyle…devamıDeniz Bayramoğlu'nun Doğan Cüceloğlu'yla hayatın anlamı ve anlamlı bir hayat bağlamında insan yaşamının pek çok boyutu üzerine yaptığı söyleşi. Gençlere, ebeveynlere, öğretmenlere, öğrencilere ve "ya ne olacak bu ülkenin hali?" diye dertlenen tüm yurdum insanına Doğan Hoca'nın kendine has felsefesiyle sunduğu tavsiyeleri içeriyor. Tabii kitabı "Doğan Cüceloğlu'ndan tavsiyeler" diyerek sınırlandırmamak lazım. Kitap, yaşamımızın pek çok katmanına Doğan Hoca'nın kendi hayat tecrübesinden yola çıkarak baktığı pencereden şöyle bir kafamızı uzatıp bakma fırsatı sunuyor bize de. Kişisel gelişim kitapları yer yer sıkıcı olabiliyor. Bu noktada kitabın söyleşi türünde olması bunaltıcı didaktikliği alıp götürmüş. Sıkıcılığın aksine sohbet öyle keyifli ki Deniz Bayramoğlu ve Doğan Hoca'nın yanında olmak, sohbete katılmak istiyor insan. Kimi zaman okurken çayımla kahvemle sakin bir kütüphanede sohbetlerini sessizce dinliyormuşum hissine bile kapıldım. Söyleşi türündeki ilk deneyimim keyifli oldu anlayacağınız. Keyifli bir okuma deneyimi yaşadım ancak kitap, kapağında vaadettiği gibi kendimi keşfetmem, zorluklarla başa çıkmam ya da güçlü bir yaşama sahip olmam için bana rehberlik edecek düzeyde gelmedi. Yukarıda da bahsettiğim gibi çok değerli önerilere sahip fakat beni baştan sona değiştirecek, kalbimi on ikiden vurup hayatın zorluklarına göğüs germemi sağlayacak kadar iddialı bir yönü yok. Tabii hiçbir kişisel gelişim kitabından bir insanı anında değiştirmesini bekleyemeyiz. Sürece katkı sunmasını beklemek daha yerinde bir düşünce olacaktır. Bence "Var mısın?" benim gelişim sürecime de büyük katkılar sağlayacak nitelikte değildi. Bu yorumumla kitabın kalitesiz ya da faydasız olduğu sonucuna ulaşılmasın. Sadece kitabın aştığıma inandığım noktalar üzerinde yoğunlaşmış olması beni etkilemede zayıf kaldı. Bunun yanı sıra tabii ki öğretmenlere verilen önerilerden ve uygulamalardan bir kısmını kullanmak üzere kenara not ettim. Kendi özünün farkına varma hususunda Doğan Hoca'nın sunduğu bakış üzerine düşündüm ve kendimde tamamlamaya çalıştığım yönlerimi bir de bu çerçevede değerlendirdim. Kitabı iddia ettiği kadar doyurucu bulamasam da tümüyle verim alamadım diyemem yani. Kişisel gelişimin ve bireyin biricikliğinin ön plana çıktığı bu çağda sürekli potansiyelimizi ortaya çıkartmaya hatta potansiyelimizi aşmaya yönelik çalışmalar yapıp duruyoruz. Çıktığımız her basamakta duygusal olarak doygunluğa ulaşmayı beklerken her seferinde daha büyük bir tatminsizlik hissediyoruz içimizde. Bir yanda kişisel gelişirken ne yaparsak yapalım yeterli olmayan ilerleyişimiz diğer yanda toplumun süratle yozlaşma yokuşunda yuvarlanıyor oluşu bizi dibi görünmeyen bunalımlara sürüklüyor. Geceler boyu ülkenin gidişatını, bu gidişatın hayır olup olmayacağını yahut hayırlı olması için neler yapılabileceğini düşünürken Doğan Hoca bize reçeteyi veriyor kitapta: "Biz"in içinde "ben" olabilmek. "Bireysel çıkarlarının sınırları içinde kaldığı sürece insan, hayatında anlam bulamaz. Anlam bulabilmesi için 'biz'i keşfetmesi lazım. 'Biz'i keşfeden ve kendi potansiyelini geliştirmeye niyet eden insan ise çıktığı yolculuktan hiçbir zaman pişman olmaz." Bencilleşmeden biricikliğimizin farkına varıp kendimizi yetiştirirken toplumu da besleyip büyütmeye çalışmak; toplumdan soyutlanmadan kişisel alanımızı çizebilmeyi öğrenmek; kültürümüzle, bulunduğumuz coğrafyayla barışmak, yaşanabilir ve tatmin edici bir hayatın anahtarları gibi gözüküyor. Barışık olmak kabullenmek değil tabii. Düzeltilmesi gereken yerleri çiçeklerle bezenmiş bir bahçeden yabani bitkileri ayıklarcasına temizleyip el birliğiyle tekrar güzelleştirebiliriz. Mis kokulu bir çiçek bahçesi hayali, hayata pembe gözlüklerle bakıyormuşuz gibi görünebilir. Sorunlar düzelmeyebilir, yeni sorunlar da ortaya çıkabilir. Her şeye rağmen bu uğurda çalışmak anlamlı ve tatmin edici bir hayat sunmaz mı bize? Ben de Doğan Hoca gibi böyle olduğuna inanıyorum. İnsanımızın, kültürümüzün sadece kötü yönlerine odaklanmanın, iyi yönlerini güzelliklerini görmezden gelmenin kendimize yabancılaşmamıza da sebep olduğunu söylüyor Doğan Hoca. Belki de bundandır kendimize yıldızlar kadar uzak oluşumuz. Değerlerimizi yaşattığımız, düzeltilmesi gereken noktaları törpülediğimiz ve "biz"in içinde "ben" olmayı öğrendiğimiz takdirde özümüzü tanımaya başlayacağız. Büyüyüp gelişeceğiz ve bizimle birlikte ülkemiz de toplumumuz da büyüyüp gelişecek. Doğan Hoca uzun bir süre Amerika'da yaşayıp farklı kültürlerle tanıştıktan sonra Türkiye'ye döndüğünde kültürümüze, insanımıza hem içeriden hem de dışarıdan bir bakışla bakmış. Kitabın her satırında bu olgunluğun izlerini görmek mümkün. Doğan Hoca'nın bu gözlemleri kitabı zenginleştirmiş ve derinleştirmiş fikrimce. Okurken bol bol düşündüm, keyif aldım ve motive oldum. Gençseniz, yaşlıysanız, öğretmen yahut öğrenciyseniz, "ya ne olacak bu ülkenin hali?" diye dertlenen yurdum insanıysanız bu kitaba mutlaka bir şans vermenizi öneririm. Allah'ın izniyle umut dolu, güzel yarınlarda görüşmek üzere...

kittokatto 1 year ago

Pir-i Lezzet

Saygın Ersin

3 Gönderi

Her satırından ayrı bir lezzet alacağınız Pir-i Lezzet; gastronomiye, astronomiye, tarihe, entrikalara, aşka, intikama ve yüreklerde gizlenmiş nice arzulara sihirli bir kapı aralıyor. Bu kapıdan içeri girdiğiniz anda kitabın büyüsüne kapılıyor, bitirene kadar bambaşka bir dünyanın içindeymiş gibi hissetmekten kendinizi…devamıHer satırından ayrı bir lezzet alacağınız Pir-i Lezzet; gastronomiye, astronomiye, tarihe, entrikalara, aşka, intikama ve yüreklerde gizlenmiş nice arzulara sihirli bir kapı aralıyor. Bu kapıdan içeri girdiğiniz anda kitabın büyüsüne kapılıyor, bitirene kadar bambaşka bir dünyanın içindeymiş gibi hissetmekten kendinizi alamıyorsunuz. Bitince ise tadı damağınızda kalıyor resmen. Daha fazlasını okumak, Pir-i Lezzet'in tüm sırlarına erişmek ihtiyacı duyuyorsunuz. Kitap, Osmanlı döneminde yemekleri dillere destan Aşçıbaşı'nın sırrını, geçmişini, amacını akıcı ve detaylı bir kurguyla önümüze sunuyor. Bunu yaparken çok katmanlı ve yer yer fantastik ögelerin serpiştirildiği bir yolculuğa çıkarıyor bizi yazar. Aşçıbaşı'nın bir yandan zaanatında yaptığı yolculuğu okurken bir yandan da içsel yolculuğuna tanıklık ediyoruz. Bu yolculuğun durakları birbirinden o kadar farklı ki hepsinin bir kitaba sığdırılması, her şeyi karman çorman yapacak sanıyoruz. Ancak yazar bizi şaşırtıyor. Birçok farklı disiplini birbiriyle öyle güzel harmanlayıp önümüze sunuyor ki hiçbiri sırıtmadan aksine hikayeyi zenginleştirerek akıp gidiyor. Osmanlı döneminde geçip de yolunun saraya düşmemesi düşünülebilir mi? Tabii ki sarayın şatafatlı mutfağı da yer alıyor kitapta. Osmanlı'daki iktidar mücadelesi, hiyerarşi düzeni, dönemin toplumsal ve tarihi yapısı saray mutfağı üzerinden yansıtılıyor. Saray mutfağında kullanılan kumaşlardan kime kaç kap yemek yapıldığına kadar her satır ince ince işlenmiş. Yazar bir buçuk yıl sadece saray mutfağı üzerine araştırma yapmış. Bu kadar tarihi ve gastronomik bilgi, kurgu içinde bizleri sıkmadan başarılı bir şekilde yedirilmiş. Ve tabii ki yemekler...Kitap boyunca ağzınızın suyunun akmaması imkansız. Osmanlı'nın zengin mutfağı ballandıra ballandıra anlatılmış kitapta. Anlatılan yemekleri tatmayı geçtim birçoğunun ismini bile ilk defa duydum. (Kültürümüze ait bu yemekleri bilmemek beni bir miktar üzdü 🥲) Kitabı Google'da yemek araştırmaları yaparak okudum ve görsellerini bilerek okumak daha da iştahımı kabarttı. Tok karnına okumanız şiddetle tavsiye edilir. Kitabın final bölümünü de çok beğendiğimi yazmadan geçemeyeceğim. Sadece ana karakterlerin değil, neredeyse her karakterin ayrı ayrı akıbetine yer verilmesi çok hoşuma gitti. Hiçbir hikaye yarım bırakılmadı. Son olarak kitabı okuduktan sonra Son Sayfası podcast kanalının Saygın Ersin ile yaptığı röportajı dinlemenizi tavsiye ederim. Kitabın nasıl ortaya çıktığına dair güzel bir sohbet olmuş.

kittokatto 1 year ago

Rüya Senaryo

Kristoffer Borgli

8 Gönderi

Spoiler içeriyor Ne izleyeceğime bir türlü karar veremediğim için cinnet geçirmek üzereyken bu film çıktı karşıma. Konusu ve imdb puanı da içime sinince dün gece başlayıp bugün bitirdim filmi. Bu kadar ince eleyip sıkı dokuduktan sonra filmi beğenmek zorundaydım. Fakat hâlâ film…devamıNe izleyeceğime bir türlü karar veremediğim için cinnet geçirmek üzereyken bu film çıktı karşıma. Konusu ve imdb puanı da içime sinince dün gece başlayıp bugün bitirdim filmi. Bu kadar ince eleyip sıkı dokuduktan sonra filmi beğenmek zorundaydım. Fakat hâlâ film hakkında ne hissedeceğimi bilemiyorum. Başta konusu olmak üzere beğenimi kazandığı pek çok noktası var. Ancak beğenemediğim, içimde memnuniyetsizlik oluşturan ve anlam veremediğim bir yanı da var filmin. Dream Scenario, üniversitede profesörlük yapan ve sıradan bir aile babası olan Paul abimizin, bir anda milyonlarca insanın rüyalarına girmeye başlamasını konu ediniyor. Türünün komedi/korku olması ve konusu itibariyle, aklımda Korkunç Bir Film ve Fredy'nin Kabusu karışımı bir senaryo oluşmuştu. Yer yer rüya kesitlerinde korku unsurları olsa da benim gözümde canlanandan çok daha farklı bir senaryoyla karşı karşıya kaldım. Hayatı, sadece izleyici olmaya gelmiş gibi yaşıyor Paul. Hırslı olduğu kadar ezik bir karakter de. Özgüveni düşük, düşüncesiz, bencil ve yalancı biri olduğunu her fırsatta gözler önüne seriyor resmen. Aslında bu karaktere çok da uzak değiliz. Günlük hayatta karşılaştığımız gibi aynı yönetmenin elinden çıkan Sick of Myself filmindeki karakterlerde de aynı sığlığı görmüştük. Benzerlikler bununla da sınırlı kalmıyor. Yönetmen, Sick of Myself'te olduğu gibi Dream Scenario'da da insanların sürekli görünür olma isteğinin çağımızın vebası olduğunun altını çiziyor. Sosyal medya da bu isteği besleyen ve büyüten başlıca etmenlerden. Her gün farklı biri saçma bir sebepten sosyal medyada ünlü olup reklamlar alan, pahalı markalarla işbirliği yapan, programlara konuk olan, gittiği her yerde övgüyle ve sevgiyle karşılanan biri haline geliyor. Saman alevi misali ünlü oldukları hızla sönüp gidiyor bu kişiler. Eğer şanslılarsa öylece unutuluyorlar. Bir de sosyal medyanın acımasız yüzüyle başa çıkmak zorunda kalanlar var. Linç kültürü dediğimiz kavram karşılıyor bizi bu noktada. Fiilen yapılamayan linç hareketleri, sosyal medya üzerinden kolaylıkla yapılıyor. Anonim olmanın getirdiği sorumluluğu üstlenmeme ve daha az hesap verme durumu linç kültürünü pekiştiriyor. Sonuç olarak filmde de gördüğümüz olaylar bildik bir sırayla günlük hayatımızda da gerçekleşiyor. Sosyal medyanın esasında kocaman bir reklam panosu olduğu gerçeğine de parmak basılıyor filmde. Filmin bu kısmını biraz özensiz buldum. Sanki biraz da bu konuya değinelim diyip araya sıkıştırmışlar ve son 20-25 dakikayı üstünkörü geçmişler. Sürprizbozan uyarısı!!! Rüya bileklikleri fikri, gerçekleşmesi çok olası ve korkunç bir fikir. Black mirror izliyormuşum gibi hissettirdi. Bu fikrin çok acele ve karışık işlendiğini düşünüyorum. Biraz daha net ve detaylandırarak yer verebilirlerdi. Sürprizbozan sonu!!! Aslında verilen bu mesajlar son zamanlarda pek çok filmde yer alıyor. Ancak yönetmenin mesajı iletmek için seçtiği yol/konu diğer filmlerden ayrılmasını sağlamış bence. Son 20 dakikasında gelişen olaylar biraz havada kalsa da genel olarak filmi beğendim. 25. Kare kanalı, filmin analiz videosunda filmde benim hiç fark etmediğim bir detaya yer vermiş. İzleyince gözümden kaçmasına şaşırdım ve o detay biraz aklımı karıştırdı. Filmden sonra o videoyu izlemenizi de öneririm.

kittokatto 1 year ago

Var Bunlar

Giray Altinok

62 Gönderi

Boş vakitlerimde kafa dağıtmak için başladığım fakat dolu olan vakitlerimi de kaplayan dizi. Birkaç bölüm dışında çok fazla güldürmese de sürükleyici ve kısa oluşuyla keyifli vakit geçirmemi sağladı. Bir süredir yokluğunu çektiğim 20 dakikalık komedi dizisi boşluğunu doldurmayı başardı kesinlikle.…devamı

kittokatto 1 year ago

Kambur

Şule Gürbüz

24 Gönderi

Bu kitap bende hüzünlü şiirler yazıp rahatsız edici fotoğraflar çekme isteği uyandırdı. İnsanın gözlerini alamadığı ama bakarken de içinde bir yerlerde garip bir rahatsızlık, tatsızlık duyduğu fotoğraflar...Tiksindiğin ama tam olarak neyin tiksinç olduğunu çözemediğin fotoğraflar...Belki bir gün böyle bir fotoğraf…devamı