(@) - Raf

Spoiler içeriyor Yine bir gerçek öykü uyarlaması yine bir dram...yine bana hüsran bana yine hasret var...Gerçi film komedisi ağır olan dram-komedi türündeydi ama yine de hüzünlenmemek elde değildi. Film kısaca zengin, ekstrem sporları seven ve bu sevda sonunda bir kaza sonucu boynundan…devamıYine bir gerçek öykü uyarlaması yine bir dram...yine bana hüsran bana yine hasret var...Gerçi film komedisi ağır olan dram-komedi türündeydi ama yine de hüzünlenmemek elde değildi. Film kısaca zengin, ekstrem sporları seven ve bu sevda sonunda bir kaza sonucu boynundan altı felç kalan Philippe ile Fransa'nın kenar mahallerinden gelen ve eski bir mahkum olan Driss'in hikayesini konu alıyor. Driss, Philippe'nin hasta bakıcısı olunca ikili arasında hem komik hem de duygusal bir arkadaşlık başlıyor. Klasik bir konu klasik bir şekilde işlenmişti ancak ben bu zıt karakterlerin birbirine iyi gelmesine, değiştirip geliştirmesine her seferinde hayran kalıyorum. Film ortalama olmasına rağmen bayıldım. Buna rağmen filmin festivallerde çok fazla ödüle aday olmasına pek bir anlam veremedim. O kadar da abartılacak gibi değildi. Keyifli vakit geçirmenizi sağlıyor ve yüreğinize dokunuyor ama medyada sanki biraz abartılı bir ilgi görmüş gibi geldi bana. Film boyunca Philippe'nin 'elit' sanatsal zevklerinin Driss'i, Driss'in deli dolu enerjik tavırlarının Philippe'yi nasıl etkilediğini nasıl değiştirdiğini görüyoruz. Philippe, bir yerde "Sanat, birinin ayrılırken arkada bıraktığı tek şeydir." diyor. Ancak aslında bir insanın hayatına dokunmanın da arkamızda bıraktığımız çok güzel bir iz olduğunu anlıyoruz filmde. Her iki karakterde birbirlerinde unutamayacakları izler bırakıyorlar. Böylece Philippe'nin onca kalifiye, tecrübeli hasta bakıcı arasından Driss'i neden seçtiğini daha iyi anlıyoruz. Driss, Philippe'nin sadece fiziksel bakımıyla ilgilenen bir hasta bakıcının ötesine geçiyor. Philippe'nin sosyal yaşamıyla, duygularıyla ve ailesiyle de ilgileniyor. Onunla arkadaş oluyor. Böyle tatlı tatlı anlatınca her şey güllük gülistanlık gibi duruyor ancak tam olarak öyle değil. Driss karakteri bana -özellikle başlarda- çok itici geldi. Kaba, yılışık, uygunsuz şakalar yapan ve resmen tacizci bir karakter. Tabii bu özelliklerinin büyük bir kısmı yetiştiği çevreden kaynaklanıyor. Filmde de zaten ara ara karakteri daha net anlayabilmemiz için ailesinin yaşadığı evden ve mahallesinden kesitler görüyoruz. Bu sahneleri gördükçe ve karakterin derinliği arttıkça Driss'e karşı hissettiğim olumsuz duygularda bir azalma olmadı değil. Driss'in ailesinin olduğu sahnelerle, Philippe ve Driss arasındaki sınıf farklılığı gösterilmek istenmiş. Bence bu sahneler arasında sınıfsal farklılığını en iyi ifade eden sahne banyo sahnesiydi. Filmin başında Driss'in kendi evinde banyo yaptığı sahnede küçük ve kalabalık bir evde mahremiyetin olmaması ve kardeşleri suyu açınca Driss'in suyunun gitmesi resmen yoksulluğun tablosuydu. Philippe'nin evini ve Driss'e ayrılan odayı gezdiği sahnede ise en çok kendine özel bir banyosu olmasına sevindiğini ve en çok banyoda gözlerinin takıldığını fark ediyoruz. Mahremiyetin bile sınıfsal olduğunu anlamamızı sağlıyor bu ufak dokunuş. Bu sınıf farklılığı ikili arasındaki ilişkiyi asla değiştirmiyor. Velhasıl kelam, harika bir dostluk hikayesi. Herkese tavsiye ediyorum efenim.

kittokatto 1 year ago

Peygamberliğin İspatı - Haber Delili

Altay Cem Meriç

1 Gönderi

Aylaaar aylar önce başladığım ve hayatın getirdikleri sonucu kitap okuma işine biraz ara verdiğim dönemde kitaplığımın arka taraflarında kalmış bir kitaptı. Hayatımın anlamını, yaşama şeklimi sorguladığım ve mutluluk üzerine çokça düşündüğüm bu dönemde tekrar elime aldım kitabı. İyi ki de…devamı

kittokatto 1 year ago

Konuşan Hayvanlar

Mustafa Kotan

1 Gönderi

Televizyonda gezinirken karşılaştığım ve 15 dakika anca dayanabildiğim film. İzlediğim 15 dakika bitip de kanalı değiştirdikten sonra "Ben az önce ne izledim ya?" diye uzaklara daldım bir süre. Film, bir hayvan koruma parkında geçiyor ve isminden de anlayacağımız üzere buradaki…devamı

kittokatto 1 year ago

Ooku: The Inner Chambers

Takasugi Rika

4 Gönderi

Spoiler içeriyor Japonya'nın küçük bir kasabasından tüm ülkeye yayılan ve sadece erkekleri öldüren bir hastalığın olduğu distopik bir evrende geçiyor anime. Konusunu ilk okuduğumda aklıma "Kadınlar Ülkesi" kitabı geldi. Kitapta da bir savaş sonucu erkek nüfusun azalması en nihayetinde de yok olması…devamıJaponya'nın küçük bir kasabasından tüm ülkeye yayılan ve sadece erkekleri öldüren bir hastalığın olduğu distopik bir evrende geçiyor anime. Konusunu ilk okuduğumda aklıma "Kadınlar Ülkesi" kitabı geldi. Kitapta da bir savaş sonucu erkek nüfusun azalması en nihayetinde de yok olması sonucu sadece kadınların yer aldığı bir ülke anlatılıyordu. Kitabın aksine animede erkek nüfus henüz yok olmuş değil. Bunun sonucunda kadınlar birçok iş kolunda etkinliğini artırırken erkekler de bir nevi damızlık görevi görmeye başlıyor. Yer yer güç dinamiklerinin değişmesi sonucu erkeklerin bu kadar aşağılanması ve hor görülmesine şaşıp kalırken yer yer de ülkede benimsenmiş olan kadın erkek rollerinin hala tam olarak bırakılamadığını görüyoruz. Kadınların birçok iş kolunda etkinliğinin arttığından bahsetmiştim. Tabii ülkenin kralı olarak adlandırılan "şogun"luk da kadınlara geçiyor. Anime de "ōoku" adı verilen, şogunun erkek cariyelerinin yer aldığı harem üzerinden ilerliyor. "Acaba erkek nüfusu azalsa ve kadınların sözünün daha çok geçtiği bir ülke olsa nasıl olurdu?" sorusu bu harem içerisinde yaşananlar ile cevaplandırılmaya çalışılmış. Haremde sadece erkeklerin bulunması hasebiyle türlü iğrençliklerin dönmesi, izlerken beni çok rahatsız etti. Allah’tan bu tarz sahnelere sıkça yer verilmemişti de seyir zevkim çok bozulmadı. Gelelim karakterlerimize. İlk bölümde ülkenin hastalıkla başa çıktığı 80.yılı görüyoruz. Bu dönemin şogunu, mevcut düzeni değiştirmek isteyen, sadelikten yana ve bazı gelenekleri anlamlandırmaya çalışan bir kadın. Muhtemelen gelecek sezonlarda kendisinin şogunluk yıllarını izleyeceğiz. Ülkeyi yavaş yavaş değiştirmeye çalışmasını izlemenin keyifli olacağını düşünüyorum. Fakat bu sezon, merak ettiği geleneklerin ortaya çıktığı döneme, ilk kadın şogunun, Iemitsu’nun hikayesine tanıklık ediyoruz. Iemitsu, tek varis ve gayrimeşru olması sebebiyle gizlice ölen babasının yerine geçiriliyor. Yıllarca erkek gibi giyinmek zorunda olması ve yaşadığı sayısız travmadan sonra nefret dolu ve etrafındaki herkese saldırmaya hazır biri haline geliyor. Öfkesini de genellikle Ōoku’daki cariyerlere yöneltiyor. Bu şımarık, öfkeli çocuğun altında aslında çok zeki, siyasetten anlayan bir şogun yatıyor. Fakat ülkenin dayattığı fikirleri o kadar benimsemiş ki bir kadının şogunluk yapabileceğine inanmıyor. Zaten tarih çizgisi üzerindeki görevini de erkek varis doğurmak olarak görüyor. Bu erkek varis için baba adayı olarak da Ōoku’ya soylu bir rahip olan Arikoto’yu zorla getiriyorlar. Arikoto, sakin, olgun, tam iyilik timsali bir karakter. Öyle ki Iemitsu’nun tüm deliliklerini sineye çekip bir de üstüne Iemitsu’nun içindeki güzelliği görüyor. Arikoto’nun Iemitsu’ya deli divane aşık olmasını asla anlayamasam da içimdeki iflah olmaz romantik, ikilinin sahnelerini gözlerinden kalpler çıka çıka izledi. Iemitsu karakterinin yavaş yavaş olgunlaşmasını izlemek, zihinsel dinginliğe ulaştığını görmek güzeldi. Hatta Arikoto’yla ayrılıklarını anlayışla karşılayacak kadar büyümesine şahit olduk. Bazı yorumlarda animenin sonunun mutsuz bittiğini söyleyenler olmuş. Bence Arikoto ve Iemitsu’nun sonunda birlikte olmamaları tam anlamıyla bir mutsuz son değildi. Her iki karakter de birbirine çok fazla şey kattı. Çok yol aldılar. Bence olması gereken gerçekçi bir şekilde işlenmiş. Animeyi, pek çok açıdan beğendim. Konuyu siyasi, toplumsal ve ekonomik açıdan ele alması animenin güzel taraflarından biriydi. Sonraki sezonda neler olacağını merak ettirdi. Merakımı gidermek adına biter bitmez de mangasına baktım ama evi, arabayı satmadan alınacak gibi değil. Artık nasıl ilerleyeceğini görmek için ikinci sezonu bekleyeceğim mecbur.

kittokatto 1 year ago

Luka

Enrico Casarosa

80 Gönderi

Yaz sıcaklarının tavan yaptığı bu aylarda izlemelik eğlenceli bir yaz filmi. Tam bir animasyon delisi olarak Pixar'ın son yıllarda çıkardığı diğer filmler kadar etkileyici bulamadım Luka'yı. Yine de görselleriyle, hikayesiyle keyif alacağınız bir yapım. Birbirini değiştiren ve geliştiren arkadaşlıklar, büyüme,…devamı

kittokatto 1 year ago

Sabır Taşı

Necip Fazıl Kısakürek

3 Gönderi

Halk arasında birçok farklı isimle anılan, Necip Fazıl Kısakürek tarafından ise Sabır Taşı adı ile tiyatro haline getirilmiş masaldır. Sabır Taşı, “Vaka ezeldeki mazi, ebetteki İstikbal’de geçer.” cümlesiyle başlıyor. Her masal başlangıcında gördüğümüz klasikleşmiş "evvel zaman içinde kalbur saman içinde"…devamıHalk arasında birçok farklı isimle anılan, Necip Fazıl Kısakürek tarafından ise Sabır Taşı adı ile tiyatro haline getirilmiş masaldır. Sabır Taşı, “Vaka ezeldeki mazi, ebetteki İstikbal’de geçer.” cümlesiyle başlıyor. Her masal başlangıcında gördüğümüz klasikleşmiş "evvel zaman içinde kalbur saman içinde" ifadesinin bu farklılaştırılmış hali çok hoşuma gitti. Daha sanki başlangıcında masala farklı bir bakış açısı katacağını hissettirmiş N. Fazıl Kısakürek. Masalın diğer varyasyonlarında yer almayan bazı dini ögeleri görüyoruz tiyatroda. Derviş karakteri, şehzadenin adak adayıp hacca gitmesi gibi. Bu yönüyle N. Fazıl Kısakürek, masaldaki sabretme erdemine yeni bir boyut kazandırarak "Allah yolunda sabretme" mesajını vermek istemiş. Masalların sonunda kötülerin cezalandırılması, masalların temel özelliklerinden biridir. Fakat Sabır Taşı'nda kötü karakterimizin affediliyor oluşu yine dini-tasavvufi düşünce yapısındaki intikam gibi ruhu zedeleyecek hislerden uzaklaşmak gerektiği mesajını veriyor. (Bu konu hakkındaki detayları okumak için yazının sonuna künyesini bırakacağım makaleye bakabilirsiniz.) Kitap yalın dili ve içerisinde okuduktan sonra belli bir vakit düşüncelere daldıran sözleri ile benim beğenimi kazandı. Bir gün içerisinde okuyup bitireceğiniz, keyifli vakit geçireceğiniz ve bolca öğüt alacağınız nitelikte bir kitap. Sizin insan dediğiniz bir acayip mahlûk! Yüz binde, doksan dokuz bin dokuz yüz doksan dokuzu, gözüne mertek sokulsa görmez de, bir tanesi, nokta kadar tohuma bakınca içindeki ağacı görür. Dert gökyüzü gibi bir şey! Ayrı ayrı seyretsek de hepimizin çerçevesi. Üstüne perde çekilemiyor. Dert hava gibi bir şey! Ayrı ayrı ciğerlerimizi doldursak da hepimizin malı. Bir kişinin sandığına kilitlenemiyor. Bahsettiğim makale: Bastem, Nuriye. (2015). Necip Fazıl’ın “Sabır Taşı” Adlı Tiyatro Eseri İle Billur Köşk Masallarından “Muradına Eren Dilber” Adlı Masal Üzerine Karşılaştırmalı Bir Çalışma.

kittokatto 1 year ago

The Minimalists: Less Is Now

Matt D'Avella

9 Gönderi

İzledikten hemen sonra ani bir kararla gecenin bir vakti ablamla odamızdaki bazı eşyaları atma kararı aldıran belgesel. Hatta belgeselin gazıyla sadece eşyalarda değil başka alanlarda da sadeleşmeye gideyim diye düşünerek bütün sosyal medya hesaplarımı dondurdum. Öyle etkisi oldu bende. Tabii…devamı

kittokatto 1 year ago

Tebeşir Tozu

Sezer Ortadağ

1 Gönderi

"Her çocuğun kalbi keşfedilmeye değer güzelliklerle doludur. Bazen bu güzelliklerin üzerini kapatan örtüyü bir elin gelip kaldırması gerekir." Birkaç ay önce çok sevdiğim ve saygı duyduğum bir hocamın önerisi üzerine almıştım Tebeşir Tozu'nu. Aldığım gibi henüz okumadığım kitaplar yığınının arasına…devamı"Her çocuğun kalbi keşfedilmeye değer güzelliklerle doludur. Bazen bu güzelliklerin üzerini kapatan örtüyü bir elin gelip kaldırması gerekir." Birkaç ay önce çok sevdiğim ve saygı duyduğum bir hocamın önerisi üzerine almıştım Tebeşir Tozu'nu. Aldığım gibi henüz okumadığım kitaplar yığınının arasına yerleştirmiştim. "KPSS'ye çalışma isteğimi nasıl arttırırım?" düşüncesiyle boğuşurken atanma isteğimi en çok artıracak unsurun, bir öğretmenin deneyimlerini okumak ve kendi sınıfımla ilgili hayaller kurmak olacağına karar vererek kitabı elime aldım. İyi ki de almışım. Henüz mesleğine başlamamış, öğrencileriyle buluşmak için yanıp tutuşan ama aynı zamanda ilerleyen yıllarda sistemin bir çarkı olma endişesi taşıyan her öğretmene umut olacak cinsten bir kitap. Kitapta, Sezer Öğretmen'in üniversiteye ilk başladığı zamanlardan bir anısı yer alıyor. Hocası, öğretmen adaylarına neden öğretmenliği seçtiklerini soruyor ve Sezer Öğretmen, "Umut olmak ve umudumu kaybetmemek için öğretmen olmak istedim." diyerek yanıtlıyor bu soruyu. Hocasının verdiği cevap ise, mesleğe idealist olarak başlayan her öğretmen gibi, Sezer Öğretmen'in de üç yıl sonra kapitalist olacağı yönünde oluyor. Hocasından aldığı bu karşılık ise, meslek hayatındaki kötümser yorumların sadece bir başlangıcı. Türkiye'de kendini geliştirmek ve işini hakkıyla yapmak isteyen her insanın sindirilmeye çalışılması gibi, Sezer Öğretmen de birçok kez sindirilmeye çalışılıyor. Fakat Sezer Öğretmeni öldürmeyen şey güçlendiriyor ve her olumsuz olayı, çocukların geleceğini düşünerek, binbir güçlükle de olsa aşıyor. Benim gibi taze öğretmenlere de umut oluyor. Potansiyelinin ortaya çıkarılmasını bekleyen, bir gülümsemeye, birileri tarafından görülmeye ihtiyacı olan tüm çocuklara umut olma isteği oluşturuyor insanda. Kitapta pek çok yerde çocukların kalplerine dokunmanın öğretmenliğin ilk vazifesi olduğunu görüyor ve o çocukların hayatlarındaki minik değişimlerin bile insana tarif edilmez duygular yaşattığına gözyaşları içinde tanık oluyorsunuz. Tebeşir Tozu, her sayfasında kendimi, öğrencilerimi, gelecekte yapacaklarımı düşünerek kalbimi pır pır ettirdi. Geleceğimizi inşa edecek çocuklarımızın donanımlı olması için biz öğretmenlerin de donanımlı ve çok yönlü olması gerektiğini bir kez daha fark etmemi sağladı. Her öğretmene ve öğretmen adayına kitabı tavsiye ediyor, bir gün böyle ilham alınası ve çizgi ötesi bir öğretmen olup ülkeme yararlı, iyi yürekli minikler yetiştirme hayalleriyle KPSS çalışmaya gidiyorum dostlar...

kittokatto 2 years ago

Maniac

Carol Cuddy

15 Gönderi

Spoiler içeriyor Bir süredir durağan bir okuma ve izleme dönemindeyim. Bilmiyorum sizde de aynı durum var mı ama bende zaman zaman çılgınlar gibi kitap okuyup dizi ve film izleme isteği oluşurken bazı zamanlarda ise tam tersi hisler oluşuyor. Bu süre bazen çok…devamıBir süredir durağan bir okuma ve izleme dönemindeyim. Bilmiyorum sizde de aynı durum var mı ama bende zaman zaman çılgınlar gibi kitap okuyup dizi ve film izleme isteği oluşurken bazı zamanlarda ise tam tersi hisler oluşuyor. Bu süre bazen çok uzayabiliyor. Allah'tan bu defa, bu çorak dönemi biraz çabuk atlattım. Maniac dizisi de bu verimsizlikten nasibini aldı diyebilirim. Diziye ocak ayının sonlarında başlamıştım ve normalde bir iki gün içerisinde bitirebileceğim bir diziyken uzadı da uzadı. Diziyi kötü olduğu için değil kendi sebeplerim yüzünden uzattığımı da açıkladığıma göre artık diziye geçebilirim. Dizimiz, şizofreni hastası Owen ve küçükken annesi tarafından terk edilmiş birkaç yıl önce de kız kardeşini kaybetmiş olan Annie'nin bir ilaç deneyine katılmasını konu ediniyor. İlaç, travmaları terapisiz, psikologsuz üç aşamada bir daha gelmemek üzere göndermeyi vaat ediyor. Deney, deneklerimizin ilaç aldıktan sonra bilinç altlarında yatanları bir yapay zekanın rüyalarını incelemesi yoluyla travmalarını atlatmalarını sağlama amacı güdüyor. Geçmişleri travmalarla dolu olan karakterlerimiz de deneye balıklama atlıyorlar. Böyle travmalar, geçmişte yaşanmış ciddi üzüntüler deyince dizide sadece dram var sanılmasın. Deneklerin, yapay zekayla birlikte gördükleri rüyaları bizler de izliyoruz. İşin içine bilinç altı girince çok ilginç olaylar ortaya çıkıyor tabii. Bu yönüyle de dizi sadece dram olmaktan çıkıyor ve fantastik, aksiyon, kara komedi gibi birçok farklı türü içinde barındırıyor. Bahsetmeden geçemeyeceğim bir karakter daha var ki araştırmadaki yapay zekanın mucidi. Kendisi anne problemleri yaşayan ve bunun sonunda da annesinin bir muadili niteliğinde olan yapay zekayı oluşturuyor. Zaten annesi de ünlü bir psikolog ve bilim adamımız da annesinin mesleğini bitirmek için yeminler ediyor. Bu noktada akıllara bir soru geliyor. Son zamanlarda yapay zekanın sanatsal işlerde yer aldığını görüyoruz ve ilerleyen zamanlarda sanatçıların yerine geçebilecek mi diye tartışmalar yapıyoruz. Pekii yapay zeka psikologların yerine de geçebilir mi? Dizinin sonu bu soruya hem olumlu hem olumsuz bir cevap vermiş. Sorunun asıl cevabı ise bizi gelecek zamanda bekliyor... Genel olarak dizinin bölümleri az, kısa ve sürükleyiciydi ama sonu tahmin edilebilirdi ve bir sonraki bölüm merak edilecek nitelikte değildi. Heyecan unsuru olmamasına rağmen her bölümü keyifle izletti Maniac. Oyuncuların muhteşem yetenekleri de seyir keyfini arttırdı. Diziyi çok beğendim ve herkese öneririm.

kittokatto 2 years ago

Bursa Bülbülü

Hakan Algül

81 Gönderi

Bursa Bülbülü, Doksanların İstanbul Rüyası ve Gazinolar... Film, tıpkı diğer Ata Demirer filmleri gibi çıtır çerez eğlenceliydi ama kahkahalarla güldüren bir komedi filmi değildi. Doksanların sıcaklığı, müzik sektörü, tavernalar, gece eğlenceleri filmde çok güzel bir şekilde sunulmuştu. Doksanları çok görmüş…devamı